about death..

[atwa]

ολοι σιγουρα εχουμε περασει στιγμες πενθους που μας προκαλεσε ο χαμος ενός αγαπημενου-ή και μη-προσωπου. ειτε την εκδηλωνουμε εντονα, ειτε σε μικροτερο βαθμο, η θλιψη υπαρχει. πριν αρκετο καιρο, με αφορμη μια ειδηση θανατου, συνειδητοποιησα πως στην ουσια θρηνουμε, όχι τοσο τις δυνατοτητες, τις αρετες, τα νιατα και αυτά που ο πλεον νεκρος θα μπορουσε να ζησει και να πραξει. θρηνουμε τους εαυτους μας και,γενικοτερα, ο,τι αφηνει πισω του. αυτος ο θρηνος καποια στιγμη εξαντλειται. δε μπορεις αιωνιως να πενθεις, δε βοηθας ο,τι εχει μεινει πισω να συνεχισει να λειτουργει ανεξαρτητα από την υπαρξη του (αγαπημενου) προσωπου. αλλωστε ο θανατος είναι η φυσικη αποληξη του ανθρωπου. περισσοτερο θα επρεπε να θρηνουμε τις συνθηκες υπο τις οποιες κανει την εμφανιση του ο χαρος (άλλο είναι να πεθαινεις στο κρεβατι σου 80 χρονων και άλλο 20 από ναρκωτικα ή χαλασμενα φρενα..)
ωστοσο, υπαρχουν ανθρωποι που πενθουν συνεχως..
τι είναι τελικα αυτό που προκαλει πονο στο θανατο?
γιατι ενώ το πενθος είναι παροδικο για καποιους, για αλλους είναι μονιμη σταση ζωης και τους εμποδιζει να ζουν "κανονικα"?
θα με ενδιεφερε να διαβασω τις γνωμες σας.
ακομη, θα ηθελα να δω αν υπαρχουν εδώ ανθρωποι που εχουν αντιμετωπισει με υπερβολικη ψυχραιμια το θανατο καποιου.

[LOGOPSYXOS]

Originally posted by atwa
ολοι σιγουρα εχουμε περασει στιγμες πενθους που μας προκαλεσε ο χαμος ενός αγαπημενου-ή και μη-προσωπου. ειτε την εκδηλωνουμε εντονα, ειτε σε μικροτερο βαθμο, η θλιψη υπαρχει. πριν αρκετο καιρο, με αφορμη μια ειδηση θανατου, συνειδητοποιησα πως στην ουσια θρηνουμε, όχι τοσο τις δυνατοτητες, τις αρετες, τα νιατα και αυτά που ο πλεον νεκρος θα μπορουσε να ζησει και να πραξει. θρηνουμε τους εαυτους μας και,γενικοτερα, ο,τι αφηνει πισω του. αυτος ο θρηνος καποια στιγμη εξαντλειται. δε μπορεις αιωνιως να πενθεις, δε βοηθας ο,τι εχει μεινει πισω να συνεχισει να λειτουργει ανεξαρτητα από την υπαρξη του (αγαπημενου) προσωπου. αλλωστε ο θανατος είναι η φυσικη αποληξη του ανθρωπου. περισσοτερο θα επρεπε να θρηνουμε τις συνθηκες υπο τις οποιες κανει την εμφανιση του ο χαρος (άλλο είναι να πεθαινεις στο κρεβατι σου 80 χρονων και άλλο 20 από ναρκωτικα ή χαλασμενα φρενα..)
ωστοσο, υπαρχουν ανθρωποι που πενθουν συνεχως..
τι είναι τελικα αυτό που προκαλει πονο στο θανατο?
γιατι ενώ το πενθος είναι παροδικο για καποιους, για αλλους είναι μονιμη σταση ζωης και τους εμποδιζει να ζουν \"κανονικα\"?
θα με ενδιεφερε να διαβασω τις γνωμες σας.
ακομη, θα ηθελα να δω αν υπαρχουν εδώ ανθρωποι που εχουν αντιμετωπισει με υπερβολικη ψυχραιμια το θανατο καποιου.

Σίγουρα το πένθος απώλειας κάποιου συνανθρώπου μας είναι κάτι που όλοι το γευτήκαμε ,το γεύομαστε και θα το γευτούμε σε κάποια φάση της ζωής μας.Βεβαίως οι αντιδράσεις πένθους μπορεί να ποικίλουν σε ένταση και διάρκεια...αλλά λίγο πολύ όλοι το περνάμε είτε με μια ελαφρά μελαγχολία και ένα δάκρυ που θα κυλήσει στο μάτι μας είτε με έναν μακροχρόνιο οδυρμό.Τι είναι αυτό που θρηνούμε όμως ? Προφανώς αυτό που χάνουμε...την σχέση δηλαδή που είχαμε με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και τα οφέλη που συνεπάγονταν αυτή είτε αυτά ήταν ψυχικά (συναισθηματικό αλισβερίσι) είτε υλικά ...είτε κοινωνικά.Ουσιαστικά χάνουμε και πενθούμε το ιδιαίτερο αντίκρυσμα που είχε για εμάς ο άνθρωπος αυτός.Βεβαίως θα μπορούσαμε να κλαίμε για την κατάσταση του ίδιου του απωλεσθέντος απο εκεί και πέρα...αλλά δεν έχουμε καμμιά ιδιαίτερη γνώση ή ένδειξη για το τι ακολουθεί τον θάνατο.Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθεί αυτό που θα πώ...το πένθος μας είναι κατα βάση ωφελιμιστικό...με την έννοια ότι πενθούμε τα οφέλη που απολαμβάναμε απο αυτόν τον άνθρωπο όπως και αν μεταφράζονται αυτά (χωρίς να σημαίνει ότι όφελος ταυτίζεται πάντα με κερδοσκοπική διάθεση).

Μια ανάλογη αντίδραση (και μάλιστα πολλοί ψυχολόγοι χρησιμοποιούν κι εδώ τον όρο πένθος) έχουμε και σε περιπτώσεις διάλυσης μιας ερωτικής σχέσης.Μπορεί μέχρι τότε να δίναμε όρκους αγάπης ο ένας στον άλλον...ωστόσο όταν ο ένας σύντροφος μας εγκαταλείπει αιφνιδίως...πολλές φορές ο άλλος που μένει πίσω βυθίζεται στο πένθος...άν και ξέρει οτι στην τελική ο σύντροφος που τον εγκατέλειψε μπορεί έξω απο αυτήν την σχέση να αισθάνεται πολύ καλύτερα ...άλλοστε αυτό δεν είναι μια έκφραση αγάπης...να κάνεις ότι μπορείς για να είναι καλύτερα αυτός που αγαπάς.Η αποδοχή της ελευθερίας του ....είναι αγάπη.Όμως κι εδώ το πένθος μας δεν έχει να κάνει τόσο με αυτόν που φεύγει όσο με αυτά που χάνουμε απο αυτόν που φεύγει.

Στο ερώτημα σου τι καθορίζει τη διάρκεια του πένθους και κάποιοι μπορεί να πενθούν και ισοβίως....πάλι ωφελιμιστικές διαστάσεις εμπλέκονται στο ζήτημα (δεν το εξετάζω ψυχοπαθολογικά ,την ανάπτυξη δηλαδή μιας κατάθλιψης που μπορεί να απαιτεί θεραπεία...ακριβώς γιατί δεν απαντώ το ζήτημα ως ψυχίατρος) ανάλογες με αυτές που εμφανίζει κάποιος όταν \"κολλάει\" σε μια προηγούμενη σχέση.Τις περισσότερες φορές πιστεύω ότι ο μηχανισμός ενός παρατεταμένου πένθους είναι \"πενθώ για τις απώλειες και έχω ένα καλό άλλοθι για να μην μπώ στην διαδικασία αναπλήρωσης τους\"...είναι πιο εύκολο να υποφέρεις παρά να κάνεις κάτι για να βελτιώσεις τις συνθήκες ζωής σου.Μέσω του πένθους διατηρείς μια σχέση με αυτά που έχασες και κατα κάποιον τρόπο επαναπαύεσαι απ το να μπείς στην διαδικασία να δημιουργήσεις σχέσεις μέσω των οποίων θα ξαναδιεκδικήσεις αυτά που χρειάζεσαι (έστω και αν η σχέσεις αυτές εμπεριέχουν και την σχέση σου με τον εαυτό σου).

Προσωπικά....έχω πενθήσει απώλειες ανθρώπων λόγο θανάτου ή λόγο χωρισμού.Μπήκα στο τρυπάκι...του μακροχρόνιου πένθους ( σε χωρισμό) και μέσα σε αυτό κατάλαβα πολλά πράγματα για μένα.Σε ότι αφορά τον θάνατο....έχω την εντύπωση ότι επι της ουσίας δεν χάνεται ούτε η σχέση που είχαμε με τον άνθρωπο που έφυγε.Ξέρουμε πολύ καλά ότι θα ήθελε να μας βλέπει χαρούμενους...και αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούμε να του κάνουμε...να φροντίζουμε τον εαυτό μας έτσι όπως θα μας έκανε κι εκείνος κι έτσι όπως θα ήθελε να μας βλέπει.Θυμάμαι ότι πιο όμορφο μου χάρησαν άνθρωποι που έχασα...και σε αυτήν την προσφορά ομορφιάς προσπαθώ να τους μιμηθώ.Τις στιγμές εκείνες που τους μιμούμαι...νιώθω ότι ξαναζωντανεύουν μέσα μου...ίσως οτι είναι περισσότερο κοντά μου απ όσο τους ένιωθα οτι ήταν εν ζωή.

[Alegria]

Originally posted by atwa
τι είναι τελικα αυτό που προκαλει πονο στο θανατο?

ακομη, θα ηθελα να δω αν υπαρχουν εδώ ανθρωποι που εχουν αντιμετωπισει με υπερβολικη ψυχραιμια το θανατο καποιου.

Πριν λίγους μήνες έχασα τον μπαμπά μου, με τον οποίο ήμουν πάρα πολύ δεμένη.
Πόνο μου προκάλεσε το γεγονός οτι δε θα τον ξαναδώ, δε θα τον ξαναγγίξω, δε θα ξανανοιώσω τη στοργή του. Μου προκαλεί ακόμα πόνο, όμως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Κάποιες φορές σκέφτομαι οτι είναι εγωϊστικό αυτό που νοιώθω. Αν δεν \"έφευγε\" θα ήμουν καλά ΕΓΩ. Όμως, έτσι νοιώθω..

Απώλεια, κενό.

Το αντιμετώπισα και το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, όμως.

Ήταν δύσκολο, αν και το κενό συνεχίζει να υπάρχει. Για να είμαι ειλικρινής δε θα θελα να φύγει το κενό που νοιώθω, άν πάψει να υπάρχει ίσως να τον \"χάσω\" ολοκληρωτικά.

Συμβιβασμός, ίσως.

[atwa]

Originally posted by LOGOPSYXOS

το πένθος μας είναι κατα βάση ωφελιμιστικό...

το εχω σκεφτει κι εγω.
αλλα σιγουρα δεν ειναι κατακριτεο αυτο και εννοειται πως δεν πρεπει να παρεξηγηθει..
αλλωστε η ζωη στις περισσοτερες πτυχες και εκφανσεις της εχει χαρακτηρα ωφελιμιστικο.(αγαπη, ερωτας,φιλια.. παντα δε ζηταμε κατι απο αυτον στον οποιο δινουμε? ε,και με το πενθος προφανως θρηνουμε γι αυτα που χανουμε απο αυτον που αγαπαμε..)


esperanza,λυπαμαι που σου συνεβη αυτο,ενω χαιρομαι που εισαι ψυχραιμη.πιστευω οτι η ψυχραιμια ειναι αντιδοτο(αν οχι ιαση).

αν ειχα να δωσω συμβουλη,αυτη θα ηταν πιστη αντιγραφη της τελευταιας παραγραφου απ\'οσα ειπε ο LOGOPSYXOS..
να εισαι χαρουμενη, γιατι ετσι σε θελει ο μπαμπας σου.

[LOGOPSYXOS]

Originally posted by atwa

Originally posted by LOGOPSYXOS

το πένθος μας είναι κατα βάση ωφελιμιστικό...

το εχω σκεφτει κι εγω.
αλλα σιγουρα δεν ειναι κατακριτεο αυτο και εννοειται πως δεν πρεπει να παρεξηγηθει..

Σαφέστατα και δεν είναι κατακριτέο...απεναντίας που το βρίσκω πολύ ανθρώπινο.Απλώς αυτό που εκφράζω είναι ότι μέσα στο πένθος απώλειας για έναν άνθρωπο ουσιαστικά υπάρχει το πένθος για όλα αυτά που εμείς ειδικά απολαμβάναμε απο αυτόν τον άνθρωπο (το αντίκρυσμα που είχε ο άνθρωπος αυτός μέσα μας) κι όσο μεγαλύτερη ήταν η σχέση εξάρτησης μαζί του...τόσο πιο ακραία μορφή μπορεί να πάρει το πένθος μας.Στις πολύ ακραίες μορφές πένθους...ουσιαστικά δημιουργούμε ένα άλλοθι (μια δικαιολογία) για να μην αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι να καλύψουμε κάποιες ανάγκες μας (που τις καλύπτε ο εκλειπών) ή να μην πάρουμε πρωτοβουλίες για την αναπλήρωση της σχέσης που \"χάσαμε\" δημιουργώντας άλλες σχέσεις.

Δεν υπάρχει κανένα ντοκουμέντο που να μας πείθει ότι ο εκλειπών μεταπίπτει σε μια κατάσταση χειρότερη απο αυτήν που είχε όσο ήταν εν ζωή...και για την ακρίβεια δεν ξέρουμε τίποτα για τα όσα έπονται του θανάτου...Ποιός ο λόγος λοιπόν να λυπόμαστε για την τωρινή του κατάσταση ? Στο κάτω κάτω και η γέννηση έχει ένα άγνωστο μέρος (αυτό που προηγείται αυτής) για την ύπαρξη κι ίσως τελικά γέννηση και θάνατος να είναι οι διαφορετικές όψεις του ιδίου νομίσματος,να γεννιόμαστε σε κάποιον κόσμο και ταυτόχρονα να πεθαίνουμε σε κάποιον άλλον.

[Alegria]

Originally posted by atwa
esperanza,λυπαμαι που σου συνεβη αυτο,ενω χαιρομαι που εισαι ψυχραιμη.πιστευω οτι η ψυχραιμια ειναι αντιδοτο(αν οχι ιαση).
να εισαι χαρουμενη, γιατι ετσι σε θελει ο μπαμπας σου.

Eυχαριστώ atwa.
Αυτό σκέφτομαι συνήθως και σταματά να γίνεται επώδυνο.

Originally posted by LOGOPSYXOS
Δεν υπάρχει κανένα ντοκουμέντο που να μας πείθει ότι ο εκλειπών μεταπίπτει σε μια κατάσταση χειρότερη απο αυτήν που είχε όσο ήταν εν ζωή...και για την ακρίβεια δεν ξέρουμε τίποτα για τα όσα έπονται του θανάτου...Ποιός ο λόγος λοιπόν να λυπόμαστε για την τωρινή του κατάσταση ?

Συμφωνώ μαζί σου.
Είναι πολύ παρήγορο για οποιονδήποτε που χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο, αν πιστέψει ολα αυτά που λες.

[Lenaki]

Νιωθω ακριβως σαν την esperanza.
Εχασα τη μητερα μου πριν μερικους μηνες και η απωλεια της ηταν για μενα σταθμος...Πολλες φορες περνα απο το μυαλο μου πως ειμαι πολυ εγωιστρια να τη θελω εδω, κοντα μου...Γιατι αν ηταν εδω θα ημουν καλα ΕΓΩ, ακριβως οπως το ειπε και η esperanza...
Ειναι φρικτο το συναισθημα της απωλειας. Να νιωθεις την αναγκη να μιλησεις, να ακουσεις τη φωνη του αγαπημενου σου προσωπου, να νιωσεις το χαδι του...Και ξαφνικα, να συνειδητοποιεις για αλλη μια φορα πως τιποτε απ ολα αυτα δεν θα μπορεις να εχεις πια, παρα μονο τη γλυκια του αναμνηση. Εχω πονεσει πολυ σ\'αυτη τη ζωη αλλα ο πονος της απωλειας ειναι αξεπεραστος και αδιαπραγματευτος!ΜΟΝΙΜΟΣ. Οτι και αν κανει κανεις στη ζωη του, οσο απασχολημενος κι αν ειναι, ερχεται εστω και ΜΙΑ στιγμη της ημερας που καθεται με τον εαυτο του και τον κατακλυζουν οι αναμνησεις. Και τοτε ΠΟΝΑ. Πονα ασφυκτικα.....

Ηταν καλυτερα για κεινη που \"εφυγε\". Το ξερω. Και προσπαθω, προτασσοντας αυτο σαν επιχειρημα να πεισω τον εαυτο μου για οτι λογικο/παραλογο μπορει να σκεφτομαι για το χαμο της...Αλλα ποναει...ποναει παρα πολυ. Τοσο, που πολλες φορες αναρρωτιεμαι πως τον αντεχω αυτο τον πονο...

[demi]

Η δύναμη που έχει ο άνθρωπος είναι τόσο μεγάλη...Μπροστά στους ανθρώπους που έχουν χάσει αγαπημένους υποκλίνομαι...Πριν 10 χρόνια έχασα τη γιαγιά μου(65ετών) που έμενε από κάτω οπότε την είχα σα μάνα...Ακόμα κλαίω...Αλλά γελάω κιόλας με τις αναμνήσεις που μου έρχονται στο μυαλό...Τότε μόνο έκλαιγα...Εγώ τότε δεν έλεγα γιατί πέθανε αλλά γιατί αρρώστησε????Αφού αρρώστησε(καρκίνος) καλύτερα για εκείνη που έφυγε...Μου λειπει...Αλλα το ότι σήμερα γράφω για εκείνη την κρατά ζωντανή...Φόρος τιμής...Δεν την ξεχνάμε ποτε..Ξέρετε γιατί στεναχωριόμουν τότε??Που δε θα προλάβαινε εκείνη να ζήσει 5 χαρές ακόμα...Το γάμο της θείας μου την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο,του αδερφού μου τα πτυχία μας....Εκεί μας έλειψε....
Ο πόνος της απώλειας θωρακίζει..Πόσο μάλλον ο πόνος του χαμού της μάνας ....Ισοπεδώνει αλλά μετά από καιρό νιώθεις πιο δυνατός στις δυσκολίες...
Η κολλητή μου πριν δυο χρόνια έχασε τον μπαμπά της...Έπαθε καταθλιψη..1 χρόνο με χάπια..Παραιτημένη...Σημερα? ??
Κάνει όνειρα..Λογοδόθηκε,το Γενάρη αρραβωνιάζεται κ το Σεπτέμβρη γάμος...Έτσι είναι..Έτσι θα ήθελαν κ οι αγαπημένοι μας που έφυγαν...

Στην ανάμνηση τους τρυφερό χαμόγελο...Τους κουβαλάμε μέσα μας...
Το κλάμα είναι φυσιολογικό κ πρέπει να ξεσπάσουμε στο πένθος...Να βγει από μέσα μας...Αλλιώς δημιουργούνται άλλα θέματα..
Ξέσπασε λοιπόν,βγαλτο από μέσα σου...Αλλά την επόμενη στιγμή πάτα στα πόδια σου κ συνέχισε....Σκυφτά στην αρχη...Όρθια κ δυνατή σε λίγο καιρό....

[Alegria]

Lenaki,
σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Έτσι σταθμός ήταν και για μένα η φυγή του μπαμπά μου.

Όμως υπέφερε. Με ανακουφίζει το οτι δεν πονάει πια, αλλά με πληγώνει το οτι ένιωσε τον πόνο.
Αν θα ζούσε θα υπέφερε, το ίδιο και η μητέρα σου φαντάζομαι.

Εχουμε δυνάμεις Lenaki. Πολλές.

Ο μπαμπάς μου πάντα με δίδασκε και με συμβούλευε. Και ξέρεις, απο την φυγή του πήρα μαθήματα, έμαθα οτι είμαι δυνατή, χαίρεται που με βλέπει έτσι και καταβάθος χαίρομαι και εγώ για μένα.

Και κάποτε θα καταφέρω να ξαναπαω στη Θεσσαλονίκη, επειδή εκεί πέρασε ολη του την δοκιμασία. (Μένουμε στην Κρήτη, βλέπεις )
Τώρα δεν μπορώ να με φανταστώ οτι πηγαίνω εκεί. Όμως κάποτε, ίσως να παω ξανά.

[Alegria]

Originally posted by demi
Στην ανάμνηση τους τρυφερό χαμόγελο...Τους κουβαλάμε μέσα μας...

Είναι φορές που δε θα θελα να έχω καμια ανάμνηση.
Αλλά μετά λέω στο εαυτό μου: \" Θυμάσαι τότε που... \"

[demi]

Έχεις δίκιο για την ανάμνηση..Είναι νώρίς ακόμα..Δώσε χρόνο στον εαυτό σου...

[NikosD.]

Originally posted by esperanza
Ήταν δύσκολο, αν και το κενό συνεχίζει να υπάρχει. Για να είμαι ειλικρινής δε θα θελα να φύγει το κενό που νοιώθω, άν πάψει να υπάρχει ίσως να τον \"χάσω\" ολοκληρωτικά.

Συμβιβασμός, ίσως.

Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι λες. Η δική μου αίσθηση είναι πως μια σχέση υπάρχει για πάντα, ακόμη κι αν μεσολαβήσει ο θάνατος.
Αυτό που συμβαίνει, είναι ότι η σχέση παίρνει διαφορετική μορφή. Τα συναισθήματα, οι σκέψεις, η θύμηση παραμένουν.

[Alegria]

Nαι, Demi.
:-)

dodoni
Αυτή την αίσθηση έχω και μου αρέσει που την νοιώθω.
Με ανακουφίζει.

[atwa]

esperanza, οταν πρωτοδιαβασα αυτο για το κενο που εγραψες, σκεφτηκα οτι προκειται για κατι πολυ καλο.
παρατηρω τριγυρω μου ανθρωπους, που προσπαθουν να διωξουν οπως οπως τον πονο, χωρις να τους νοιαζει μηπως ξεχασουν αυτο που καποτε αγαπουσαν. ξεγραφουν τους νεκρους και απο την καθημερινη ζωη μα και απο το μυαλο τους...
και οχι, δεν τους κατηγορω. προσπαθουν να κοιμισουν τη θλιψη..ομως πιστευω οτι ο πονος δεν ειναι για να τον κρυβεις και να τον αποφευγεις, αλλα για να ζεις μεσα απο αυτον και να ανακαλυπτεις καθε μερα μεχρι που φτανουν οι δυναμεις σου. να προσπαθεις να προσαρμόζεσαι σε οποιαδηποτε αναποφευκτη κατασταση. να αγωνιζεσαι..

εσυ λες πως δε θελεις να φυγει το κενο που νιωθεις, γιατι τοτε ισως χασεις τον πατερα σου ολοκληρωτικα. συνεπως, εχει ταφει μοναχα το σωμα του. ομως με τις αναμνησεις τον κρατας ζωντανο στο μυαλο σου, ακομα κι αυτο αν ποναει λιγο παραπανω. δε θα σταματησεις να ζεις, απλα θα μαθεις να ζεις παρεα με τις αναμνησεις. χαιρομαι που σκεφτεσαι ετσι.

[Alegria]

Originally posted by atwa
δε θα σταματησεις να ζεις, απλα θα μαθεις να ζεις παρεα με τις αναμνησεις

To παρακάτω, το έγραψα για εκείνον.

Το χαρίζω σε όλους, έχοντες και μη έχοντες το συναίσθημα της απώλειας. Επειδή απώλεια, δε σημαίνει τέλος. Σημαίνει, συνεχίζω να ζω παρέα με εκείνη.

Ωδή σε εκείνον

Έφυγες.
Έγινες και εσύ
ένας απειροελάχιστος κόκκος σκόνης
και ταξιδεύεις στο σύμπαν.
Τρέχεις μαζί με τον άνεμο,
μπαίνεις μέσα απο τις γρίλιες
σαν πρωϊνή ηλιαχτίδα
και χαϊδεύεις το πρόσωπό μου.
Συνθέτεις μελωδίες
καλοκαιρινής νύχτας
με νότες τον φλοίσβο της θάλασσας.
Άρωμα νυχτολούλουδου και γιασεμιού
μυρίζω όπου βρεθώ
και
δεν αναρωτιέμαι πια...
Μονάχα χαίρομαι
που το σύμπαν έγινε
κατά ένα απειροελάχιστο κόκκο σκόνης
ομορφότερο.