Χωρισμός μετά από 12 χρόνια συμβίωσης...

[minimar]

Καλησπέρα σε όλους και όλες σας.

Είμαι 36 χρονών, και μόλις χώρισα (με απόφαση του πρώην μου) από μία σχέση και συμβίωση 12 ετών.

Τα συναισθήματα που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι πολλά και ποικίλα, αλλά με μία κοινή συνιστώσα... Πόνος...

Ο σύντροφός μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, και ακόμα και τώρα με αγαπάει πάρα πολύ, και εγώ ομοίως. Μιλώ για την αγάπη που νιώθει κάποιος για την οικογένειά του, για την αγάπη που βάζεις τον άλλον πάνω από τον εαυτό σου, που αν σε ρωτούσαν κάποτε αν θα πεθάνεις εσύ ή αυτός, θα έλεγες εσύ για να τον σώσεις!

Η σχέση μας όμως ήταν προβληματική. Εκείνος ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα, ένας άνθρωπος που πιστεύω πώς κατά βάθος δεν πιστεύει ότι αξίζει πολλά, αν και είναι πραγματικά περίπτωση! Μορφωμένος, πανέξυπνος, καλόψυχος, εξαιρετικά διαβασμένος και με πολλά ενδιαφέροντα.

Όταν τον γνώρισα έλεγε ότι δε θέλει σχέση στη ζωή του, θέλει να είναι μόνος του και να αλλάζει γυναίκες, αλλά παρότι έλεγε ότι δε θέλει σχέση, μαζί μου έκανε μία και μάλιστα όπως φαίνεται μεγάλης διάρκειας. Έλεγε ότι δεν τον ενδιαφέρει ο έρωτας (γιατί ενώ έκανε αυτή τη σχέση, ουδέποτε υπήρξε ερωτευμένος με την κλασσική έννοια - μπορώ να θυμηθώ στιγμές του παρελθόντος που θεωρώ ότι σκιρτούσε η καρδιά του για εμένα, αλλά δεν ήταν αυτό το συναίσθημα που καλούμε έρωτα), γιατί αυτός πάντα περνάει, και αυτό που μένει είναι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου. Και γι' αυτόν, κατά τα λεγόμενά του, είμαι ο ιδανικός άνθρωπος για να γεράσει κάποιος μαζί του.

Δεν κοιτάω άλλους όταν είμαι με κάποιον που υπήρξα ερωτευμένη (όπως εγώ μαζί του), προλαβαίνω τις ανάγκες του, τον στηρίζω όταν έχει προβλήματα... Ο καλός μου δε δούλευε για πολλά χρόνια. Εγώ πάλι ούτε και με ενδιέφερε! Θεωρούσα (και ακόμα θεωρώ) απόλυτα φυσιολογικό να περιμένει μέχρι να αισθανθεί έτοιμος - όπως και τελικά έγινε, μέχρι να βρει κάτι που πραγματικά του αρέσει να κάνει, και θα φρόντιζα εγώ τα οικονομικά!

Αλλά τελικά, ξύπνησε μέσα του ο εαυτός που φοβόμουν πάντα... Ότι τελικά θέλει να ζήσει τον έρωτα, και μαζί μου αυτό δε γίνεται! Με αγαπάει όμως πάρα πολύ... Εγώ δυστυχώς, παρότι η αλήθεια είναι ότι ζούσα 12 χρόνια μέσα στην ανασφάλεια, ότι κάποια στιγμή αυτό θα γινόταν ή ότι θα γνώριζε κάποια και θα την ερωτευόταν, δεν ήθελα να χωρίσω μαζί του.

Εδώ έρχομαι εγώ: Για πολλούς λόγους που έχουν μάλλον να κάνουν με την παιδική μου ηλικία και ίσως με κάποια γονίδια, είμαι άνθρωπος που παίρνω αξία μέσα από τα μάτια τρίτων. Ξέρω με το μυαλό μου τα καλά μου χαρακτηριστικά, αλλά τα άσχημα μου φαίνονται δυσβάσταχτα για κάποιον τρίτο. Είμαι αγχώδης, μιλάω πολλές φορές την ημέρα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο, είμαι υπερβολική σε πολλά και βαραίνω τους ανθρώπους με την αντίληψή μου για τη ζωή... ότι κοινώς είναι χάλια, και για να τα συνοψίσω, ενώ ποτέ δε σκέφτηκα πραγματικά να πεθάνω και αντιθέτως φοβάμαι το θάνατο, θα ήθελα πολύ να μην είχα γεννηθεί. Απλά... όπως λέω, η ζωή είναι πολύ βαριά για να την αντέξω.

Επί του πρακτέου, τώρα πλέον αισθάνομαι χαμένη. Αφού αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος που με γνώρισε όσο κανένας, με απέρριψε, ποιος θα με γνωρίσει και θα με κρατήσει για πάντα; Πάντα ήμουν αφοσιωμένη στο να έχω σχέση, δε μπορώ να ζω μόνη μου αλλά ούτε μπορώ να ζω με τους γονείς μου. Η σχέση μου ήταν αυτό που φρόντιζα περισσότερο από όλα (όχι πάντα επιτυχώς), αλλά με τον σύντροφο που είχα τόσα χρόνια έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αλλά αυτή μου η ανάγκη στο παρελθόν με είχε οδηγήσει σε καταστροφικές σχέσεις, σε ανθρώπους που μου φερόταν άσχημα, και εγώ τους τα έδινα όλα, και φυσικά αυτοί δεν ήθελαν να με κρατήσουν στη ζωή τους! Ήθελαν απλά να με ρίξουν στο κρεβάτι για όσο καιρό γούσταραν, και μετά να με πετάξουν. Και το κατάφερναν με μεγάλη επιτυχία. Και βρέθηκε μετά αυτός, που του τα έδωσα όλα και τα ήθελε... Και με κράτησε στη ζωή του, και μου φερόταν όμορφα και με αγαπούσε...

Έχουν γίνει πολλά πράγματα στη σχέση μας, και αυτό που περιγράφω δεν είναι ότι το μόνο που αισθάνομαι είναι ανάγκη! Απλά αυτό είναι ένας καθοριστικός παράγοντας από ότι φαίνεται, γιατί τώρα φοβάμαι ότι θα είμαι πάντα μόνη. Και αυτό με τρομάζει όσο τίποτα άλλο! Να σημειώσω εδώ ότι όταν μένω μόνη σπίτι τα βράδια (πέρασα μία τέτοια περίοδο στο παρελθόν), παθαίνω κρίσεις πανικού! Αποτέλεσμα αυτού, όποτε έφευγε ο σύντροφός μου για κάπου, εγώ πήγαινα και κοιμόμουν στους γονείς μου. Βλέπω ψυχίατρο εδώ και 2 χρόνια, και πριν από περίπου 5 χρόνια, πάλι έβλεπα μία άλλη ψυχίατρο για περίπου 1 χρόνο. Αλλά τελικά βελτίωση δεν είδα.

Επίσης, νιώθω ότι δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν! Ότι δεν ξέρω με ποιο τρόπο να υπάρχω, ότι αυτός ήταν που αντλούσα δύναμη και έκανα πράγματα στη ζωή μου... Η δουλειά μου, το πτυχίο μου, το μεταπτυχιακό μου, η εθελοντική μου ενασχόληση με αδέσποτα ζώα... ήταν όλα γιατί ήξερα ότι θα γυρίσω σπίτι και θα με περιμένει αυτός... Και τώρα το έχασα αυτό το πράγμα και δεν ξέρω τι να κάνω. Απόγνωση, απελπισία, ανασφάλεια, φόβος, πόνος... Ξέρω ότι είναι φυσιολογικά όλα αυτά, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα... πώς θα αντέξω...

Και ψάχνω βοήθεια από όπου μπορώ να την πάρω... Και μπήκα εδώ. Δεν ξέρω αν θα βρω παρηγοριά, ακόμα και οι φίλοι μου που είναι εδώ για εμένα δε φαίνεται να καταφέρουν να απαλύνουν αυτόν τον πόνο. Τι θα κάνω;;;

Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα...

[elirene]

μετα απο τοσα χρονια εισαι σε μια πολη δυσκολη κατασταση, δεν 3επερνιουνται εΥκολα αυτα κακα τα πσεματα αλλα κ η ζωη μεσα στην ανασφαλεια δεν ειναι οτι καλυτερο κ δεν σε αποκατεστησε ολα αυτα τα χρονια παιδι ποτε θα κανεις?δλδ δεν μενεις ετσι μετα απο μερικα χρονια κ η καλυτερη σχεση χωρις ισχυρα δεσμα σπαει..το μονο π μπορεις να κανεις ειναι να ασχολεισαι με πραγματα μεχχρρι να περασει ο πονος που μεχρι να βρεις αλλον δεν θα περασει αλλα θα σαι τουλαχιστον σε μια χλυαρη κατασταση ευχομαι οτι καλυτερο

[Alpha]

Καλησπέρα.
Δεν μπορώ να σε συμβουλέψω κάτι, καθώς βρίσκομαι σε μια ας πούμε παρόμοια φάση και εντελώς χαμένη, το μόνο που είμαι σίγουρη οτι γνωρίζεις κι εσύ η ίδια, είναι οτι χρειάζεσαι χρόνο για να μπορέσεις να ανακάμψεις όταν βγαίνεις απο μια 12χρονη σχέση, όπως κι αν είναι η ψυχολογία σου, είτε είσαι δυνατός άνθρωπος και αντέχεις μόνος σου είτε όχι. Εύχομαι καλή δύναμη.

[minimar]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.

Δεν ξέρω αν θέλω παιδιά, μάλλον όχι... Αλλά ο πρώην μου σίγουρα δεν ήθελε, και εφόσον και εγώ δεν πολυήθελα, αυτό δε με πείραζε, το είχα πάρει απόφαση... Το ξέρω ότι χρειάζεται χρόνο, αλλά πολύ φοβάμαι αυτό το χρόνο... Άλφα, λυπάμαι πάρα πολύ για τη δική σου κατάσταση... Τα πράγματα αυτά είναι τραγικά δύσκολα, και αν κρίνω από το πώς νοιώθω εγώ αυτή τη στιγμή... δεν έχω λόγια.

Διάβασα άπειρες σελίδες που βρήκα στο google για βοήθεια, και όλες μου φαίνονται τόσο ανούσιες! "Προσπάθησε να αγαπήσεις τον εαυτό σου", "σκέψου ότι κανένας δεν αξίζει να σε πληγώνει", "μάθε να σου αρέσει να είσαι μόνος σου"... Ναι ρε παιδιά, ΑΛΛΑ ΠΩΣ;;;;; Δηλαδή, αν μπορούσα να το κάνω επειδή μου το λένε, θα ήμουν εδώ και θα ζητούσα βοήθεια;

Πρακτικά πράγματα... Πώς τα βγάζουμε πέρα;;; Πώς ανοικοδομείται η ρημάδα η διαλυμένη αυτοπεποίθηση, πως αντιστρέφεται το αίσθημα ότι δεν αξίζω να με έχει κάποιος σύντροφό του, πώς διαχειρίζεται κάποιος την απόρριψη όλου του του είναι;

[marian_m]

Προσπάθησε να δώσεις στον εαυτό σου κάποια από αυτά που έδινες σ' αυτόν τον άνθρωπο.
Βρες πόσο ρεαλιστικά είναι αυτά που πιστεύεις για σένα και αν πράγματι μπορείς να διορθώσεις κάποια, επικεντρώσου σε αυτά.
Αλλά μην απορρίπτεις τα πάντα επάνω σου. Και μην ανεβάζεις τον άλλον στο βάθρο. Συχνά, έχουμε ανάγκη να κάνουμε κάτι τέτοιο, για να δικαιολογήσουμε τις όποιες "θυσίες" νιώθουμε ότι έχουμε κάνει.
Όταν νιώθουμε ότι έχουμε δώσει τα πάντα στον άλλον, ότι ζούμε μόνο γι' αυτόν, είναι λογικό να αισθανόμαστε περισσότερο προδομένοι και απελπισμένοι, όταν μας εγκαταλείπει.
Κατά τη γνώμη μου, είναι διαφορετικό να δίνουμε στον άλλον επειδή αισθανόμαστε πλήρεις και θέλουμε να μοιραστούμε κάποια πράγματα και άλλο να δίνουμε γη και ύδωρ, προκειμένου να κρατήσουμε κάποιον στη ζωή μας.
Συχνά, πίσω από αυτό κρύβεται κι ένας κάποιος εκβιασμός. "Πρέπει να μείνεις μαζί μου γιατί εγώ στα δίνω όλα και χωρίς εσένα δεν μπορώ να ζήσω". Σε κανέναν δεν αρέσει να νιώθει ότι τον εκβιάζουν. Και κανένας δεν θα μείνει μαζί μας επειδή μας λυπάται. Αλλά και αν το κάνει, λόγω δικών του ενοχών, θα το νιώθουμε πάντα.
Νομίζω ότι έχεις καταλάβει ότι πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου, να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, το θέμα είναι, πώς θα το κάνεις. Η γνώμη μου είναι να δεις πιο σοβαρά το θέμα της ψυχοθεραπείας, αν δε σ' έχει βοηθήσει όπως λες, ψάξε να δεις τι φταίει. Ο ψυχοθεραπευτής -κάτι το οποίο αλλάζει - ή εσύ μπλοκάρεις την διαδικασία?
Και κάτι ακόμα. Δοκίμασε να απομακρυνθείς λίγο από την μητέρα σου. Το λέω αυτό, γιατί, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι σχέσεις με τους γονείς μας είναι αυτές που έχουν καθορίσει την προσωπικότητά μας, με τα καλά και τα άσχημά μας. Η επιρροή της λοιπόν, όταν λες μάλιστα ότι είναι καθημερινή η επαφή σας, μπορεί να σου κάνει τελικά περισσότερο κακό παρά καλό. Τουλάχιστον, μέχρι να δεις τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, κράτα μια απόσταση.

[γιώτα2]

νομιζω οτι τα 12 χρονια ειναι πολυ μεγαλο διαστημα κι αυτο ειναι κατι που σε κανει να υποφερεις ακομη περισσοτερο.ειναι χρονια που εχεις επενδυσει συναισθηματικα, χρονια που περιμενες να κανεις το επομενο βημα με αυτον τον ανθρωπο,ονειρα που ειχες κανει, παραχωρησεις και οτι αλλο συμβαινει σε μια μακροχρονια σχεση.κατα καποιον τροπο αισθανοσουν λιγο παντρεμενη.ειναι θυμος γιατι απο τα 24 εισαι μαζι του δεν ειναι λιγο.του σταθηκες και τωρα θελει να ζησει τον ερωτα.ο χρονος παλι ειναι εκεινος που θα σε βοηθησει να προχωρησεις μπροστα.θα χρειαστεις καποια βοηθεια ισως επι πλεον να μπορεσεις να διαχειριστεις ολα τα συναισθηματα που εχεις.σου ευχομαι να μπορεσεις οσο πιο συντομα γινεται να κανεις μια νεα αρχη στη ζωη σου.

[minimar]

Μαριάν, έτσι όπως τα λες είναι, όλα... Για την ψυχοθεραπεία μου δε μπορώ να απαντήσω, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω αν μπλοκάρω εγώ τη διαδικασία...

Πάντως, ειδικά για το θέμα της μητέρας μου, είναι όντως πολύ μεγάλη πληγή, αλλά η μητέρα μου είναι ένας άνθρωπος που είναι δυστυχώς άρρωστη ψυχικά. Έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει δύο φορές στη ζωή της, και όποτε νιώθει ότι την απορρίπτουν ξυπνάει ένας άλλος εαυτός μέσα της. Ένας εαυτός που μισεί την ίδια και απεχθάνεται την οικογένειά της γιατί αισθάνεται ότι δεν της επιστρέφουμε την αγάπη που μας έδωσε, ότι για εμάς κατέστρεψε τη ζωή της. Η μητέρα μου πέρασε μία εξαιρετικά τραυματική παιδική ηλικία, που κανένα παιδί δε θα έπρεπε να περάσει. Και αυτό της άφησε αυτά τα προβλήματα. Δυστυχώς δε δέχεται να δει συστηματικά κάποιο ψυχίατρο. Όπως και να 'χει, γνωρίζω ότι μου έχει αφήσει αυτή η σχέση πολλά προβλήματα συμπεριφοράς, αντίληψης για τον κόσμο και κάποιες ακόμα εσωτερικές "αναπηρίες", αλλά δεν ξέρω τρόπο να απομακρυνθώ επί της ουσίας, μιας και αν κάποια στιγμή κάνει κάτι στον εαυτό της, και δεν είμαι εκεί να το προλάβω, δε θα μπορέσω να ξεπεράσω ποτέ τις τύψεις...

Επομένως, προσπαθώ να το χειριστώ με πολύ αργά αλλά σταθερά βήματα. Να παίρνω τις αποστάσεις μου, αλλά με μικρές θυσίες που διευκολύνουν την ίδια να δεχτεί αυτή μου την απομάκρυνση, δηλαδή της επιτρέπω τα τηλέφωνα. Πολλά χρόνια κατηγορούσα τη μητέρα μου για τα δικά μου προβλήματα, και σίγουρα φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης, αλλά έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Μου πήρε πολύ καιρό να τη συγχωρήσω και να την αγκαλιάσω μέσα μου, και πλέον δεν έχω τη δύναμη να την αφήσω πίσω...

[minimar]

Γιώτα, έχεις επίσης δίκαιο. Πράγματι αισθανόμουν λίγο παντρεμένη, χωρίς να ξεχνάω μέσα μου ότι η σκληρή πραγματικότητα ήταν ότι ο σύντροφός μου δεν επέλεξε ποτέ να προχωρήσουμε σε μία τέτοιου είδους δέσμευση. Αλλά πάντα μέσα μου ήλπιζα :( Το ξέρω ότι με το χρόνο θα αλλάξει αυτό που νιώθω τώρα. Αλλά, δεν ξέρω πώς να κάνω αυτό το χρόνο να περάσει όσο πιο γρήγορα, με όσο λιγότερο πόνο είναι δυνατόν. Μου φαίνεται βουνό που πρέπει να σκάψω, και το μόνο που κρατάω είναι ένα κουτάλι...

[γιώτα2]

αυτο ειναι το προβλημα σε καθε χωρισμο.πως να γινει να μην ποναμε και αυτο που νοιωθουμε να περασει οσο πιο ανωδυνα γινεται.και πιστευω οτι σε καθε σχεση που τελειωνει δεν ποναμε παντα το ιδιο.ομως ειναι λιγο απιθανο να μην περασουμε απο ολη την σειρα των διαδικασιων μεχρι να καταλαγιασει ο πονος και να μπορουμε να διαχειριστουμε την κατασταση.πιστευω οτι χρειαζομαστε βοηθεια,ανθρωπους θετικους διπλα μας, φιλους και φυσικα μια εξειδικευμενη βοηθεια.με το κουταλι στην αρχη,μετα με το φτυαρι και αργοτερα η μπουλντοζα να μαζεψει οτι απεμεινε.

[kalopisti]

φιλη Mini.. πρακτικες συμβουλες.. βγες εξω κ γνωρισε καινουργιο κοσμο.. ασχολησου με κατι το οποιο ηθελες απο καιρο να κανεις κ δεν το εκανες επειδη εβαζες σε προτεραιοτητα τη σχεση σου.. αθλησου, γενικα μην καθεσαι σπιτι, γεμισε το προγραμμα σου με διαφορες ασχολιες κ ενδιαφεροντα που θα σε γεμιζουν κ σταδιακα θα αρχισεις να βλεπεις τον εαυτο σου μεσα απο μια αλλη οπτικη..

το γεγονος οτι ησουν με αυτον τον ανθρωπο απο πολυ μικρη, απο τα 24, σε εκανε να συνδεσεις τη ζωη σου με την παρουσια αυτου του ανθρωπου.. σταδιακα θα δεις οτι υπαρχει ζωη και χωρις αυτον.. επισης να εχεις στο νου σου οτι ο ανθρωπος αυτος δεν ζοριστηκε ποτε ιδιαιτερα στη ζωη του, μαλλον βολευτηκε μαζι σου και με την αγαπη που του εδειχνες κ το κακο ειναι οτι εμεινε με το απωθημενο των εμπειριων... και πιστευει οτι τωρα θα ζησει επιτελους τον τρελο τον ερωτα... πιστεψε με στο τελος σε εσενα θα γυρισει παλι καλη μου... καμια δεν θα τον ανεχτει οσο τον ανεχτηκες εσυ... το θεμα ειναι οτι εσυ μεχρι τοτε θα εχεις μεταλλαχτει, θα εχεις μαθει τον εαυτο σου καλυτερα κ θα τον δεις με αλλη ματια κ μετα δεν ξερω κατα ποσο θα τον δεχτεις κ παλι πισω... μην σε νοιαζει τιποτα.. προχωρα κ αστον αυτον να ψαχνει να βρει το νοημα στη ζωη του..

[γιώτα2]

νοιωθεις προδομενη και θυμωμενη γιατι περιμενες, στηριξες αυτον τον ανθρωπο και αφιερωσες τοσα χρονια γι αυτον.
ειναι ζορι αλλα πιστευω οτι με την καταλληλη βοηθεια και την προσπαθεια τη δικη σου θα προχωρησεις μπροστα.δεν ειναι αδικο να σπαταλας κατι απο σενα για εναν που τελικα δεν αξιζε τοσα;ακριβως οπως λεει η kalopisti μπορει να γυρισει κοντα σου αλλα δεν ξερω αν θα πρεπει να τον δεχτεις.
καμμια φορα γυρναμε πισω γιατι δεν βρισκουμε κατι καλυτερο.αστον λοιπον να ψαχνει για τον ερωτα της ζωης του και ψαξε να βρεις τον δικο σου.καπου υπαρχει και για σενα και σε περιμενει. απλα καμμια φορα τον συνανταμε πιο αργα στη ζωη.

[rex]

Μινι...μαγικές λύσεις σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχουν.
Μην αυταπατάσαι ότι κάποιος μπορεί να σε βοηθήσει τόσο άμεσα και να σου δώσει "πρακτικές συμβουλές".
Θέλει χρόνο, μην βιάζεσαι. Φυσικά και χρειάζεσαι βοήθεια και αγωγή, αλλά πρέπει να αναδυθεί εκ των έσω η δικιά σου θέληση να το αντιμετωπίσεις.
Και εννοώ ότι θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς όταν η λογική σου λέει πως έχασες.
Εγραψες ότι σε αγαπάει κ.λ.π. αλλά σε άφησε, τον συντηρούσες, ζούσες 12 χρόνια μέσα στην ανασφάλεια και τώρα που έφυγε νιώθεις χαμένη.
Μάλλον τον θεοποίησες αρκετά. Μου κάνει εντύπωση που, μετά από αυτά, τον χαρακτηρίζεις υπέροχο άνθρωπο. Σε τιμά αυτό.
Μπορεί να είναι, αλλά σίγουρα δεν είναι ο σύντροφος για σενα.
Μην κακίζεις τους χρήστες του διαδικύου όταν σου λένε "ζήσε", τι να σου πούνε? θέλεις να σου πουν και το πως.
Είναι υποκειμενικό αυτό.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να ανακτήσεις την αυτοπεποίθηση που σου χρειάζεται.
Υπομονή και προσπάθεια.

[kalopisti]

Μινι...μαγικές λύσεις σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχουν.
Μην αυταπατάσαι ότι κάποιος μπορεί να σε βοηθήσει τόσο άμεσα και να σου δώσει "πρακτικές συμβουλές".
Θέλει χρόνο, μην βιάζεσαι. Φυσικά και χρειάζεσαι βοήθεια και αγωγή, αλλά πρέπει να αναδυθεί εκ των έσω η δικιά σου θέληση να το αντιμετωπίσεις.
Και εννοώ ότι θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς όταν η λογική σου λέει πως έχασες.
Εγραψες ότι σε αγαπάει κ.λ.π. αλλά σε άφησε, τον συντηρούσες, ζούσες 12 χρόνια μέσα στην ανασφάλεια και τώρα που έφυγε νιώθεις χαμένη.
Μάλλον τον θεοποίησες αρκετά. Μου κάνει εντύπωση που, μετά από αυτά, τον χαρακτηρίζεις υπέροχο άνθρωπο. Σε τιμά αυτό.
Μπορεί να είναι, αλλά σίγουρα δεν είναι ο σύντροφος για σενα.
Μην κακίζεις τους χρήστες του διαδικύου όταν σου λένε "ζήσε", τι να σου πούνε? θέλεις να σου πουν και το πως.
Είναι υποκειμενικό αυτό.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να ανακτήσεις την αυτοπεποίθηση που σου χρειάζεται.
Υπομονή και προσπάθεια.

Rex τι εννοεις οτι "χρειαζεσαι βοηθεια και αγωγή"?? να το ριξει στους ψυχιατρους κ τα ψυχοφαρμακα επειδη χωρισε?? ελεος πια!!! η ευκολη λυση μονιμως!!! η ζωη θελει αγωνα κ οι αναποδιες ειναι μερος της ζωης κ οσο ζουμε θα τις εχουμε κ αυτες στο προγραμμα..το θεμα ειναι να μαθουμε να αντιμετωπιζουμε τις αναποδιες χωρις να μας φερνουν στα προθυρα της καταστροφης..κ οι πρακτικες συμβουλες δινονται σε αυτο το κομματι..

[minimar]

Ακόμα εδώ, ακόμα πονάω... Μάλιστα πονάω περισσότερο από ότι φοβόμουν...