ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ

[maria921]

Μου φαινεται πως το εχεις παρακανει, πάει να σου γινει εμμονη ιδέα. Διερωτήθηκες πόσα έχασες, πόσα θα μπορούσες να κάνεις όλο αυτο τον καιρό που αναμοχλευεις τη σκέψη περί τρέλλας. Δλδ αντι να σε απασχολεί αυτό να αφιέρωνες τον εαυτό σου σε κάτι άλλο δημιουργικό. Γιατί δεν το κάνεις? Καλα σου λεει πιο πανω η Ιρενεμαρινα. Το μόνο που σου προσφέρει η κατασταση αυτη είναι αδράνεια στη ζωή σου. Καταστρέφεσαι αργά αργά χωρις να το αντιλαμβάνεσαι.
Γιατί δεν κάθεσαι λίγο να επεξεργαστείς σαν παρατηρητής του εαυτού σου αυτες τις σκέψεις και να δεις αν είναι λογικες ή παράλογες? να διαχωρίσεις στη σκέψη σου το λογικό από το παράλογο, να ελέγξεις αν υπάρχουν αποδείξεις ότι αυτα που σκεφτεσαι είναι αληθινά ή προιν της φαντασίας σου, να μπορείς να χαρακτηρισεις τη σκέψη σου την ωρα που βρισκεται σε εξέλιξη ως παράλογη και εκεί να την περιορίσεις. Γιατι δεν ξεκινας σαν αρχη στο να αντιμετωπισεις το προβλημα με εσωτερική παρατηρηση?

Μα αυτο προσπαθω να πω.Οτι εχει γινει εμμονη ιδεα εδω και πολυ καιρο.Νιωθω συνεχως οτι χανω την αισθηση του τοπου και του χρονου.Νιωθω αδεια απο συναισθηματα και ειμαι σιγουρη πως ειμαι τρελη.Το θεμα μου ειναι οτι δεν μπορω να καταλαβω αν ειναι λογικα η οχι αυτα που σκεφτομαι.Πλεον δεν μπορω να διαχωρισω τα πραγματα.Π.χ δεν ξερω αν μου αρεσει κατι η οχι.Αν πιστευω αυτο που λεω η αν δεν το πιστευω.Νιωθω σαν να μην εχω προσωπικοτητα.Ακομα και αυτα που γραφω δεν ξερω πως φαινονται στους γυρω μου.Δεν ξερω αν ειμαι παρανοικη η οχι.Μ εχει τρελανει αυτο το πραγμα ειλικρινα..Δεν μπορω να βγω ουτε μεχρι τη γωνια.Ειμαι καθε μερα κλεισμενη μεσα,,

[chaos_]

Μα αυτο προσπαθω να πω.Οτι εχει γινει εμμονη ιδεα εδω και πολυ καιρο.Νιωθω συνεχως οτι χανω την αισθηση του τοπου και του χρονου.Νιωθω αδεια απο συναισθηματα και ειμαι σιγουρη πως ειμαι τρελη.Το θεμα μου ειναι οτι δεν μπορω να καταλαβω αν ειναι λογικα η οχι αυτα που σκεφτομαι.Πλεον δεν μπορω να διαχωρισω τα πραγματα.Π.χ δεν ξερω αν μου αρεσει κατι η οχι.Αν πιστευω αυτο που λεω η αν δεν το πιστευω.Νιωθω σαν να μην εχω προσωπικοτητα.Ακομα και αυτα που γραφω δεν ξερω πως φαινονται στους γυρω μου.Δεν ξερω αν ειμαι παρανοικη η οχι.Μ εχει τρελανει αυτο το πραγμα ειλικρινα..Δεν μπορω να βγω ουτε μεχρι τη γωνια.Ειμαι καθε μερα κλεισμενη μεσα,,

o ioannis2 τα λέει πολύ σωστά, μάλλον λόγω άγχους τα βλέπεις έτσι. όταν υπάρχει πίεση..

[πεννυ]

maria921 όλοι έχουν δίκιο. Κι εγώ όποτε είμαι αγχωμενη τα αισθάνομαι όλα αυτά. Εχω κι εγώ πάει σε ψυχολόγο, σε ψυχίατρο σε δύο νευρολόγους και όλοι λένε τα ίδια. Κι η δική μου έμμονη ιδέα είναι ότι είμαι τρελή. Ο ψυχίατρος γέλαγε όποτε του τα έλεγα. Μου έλεγε ότι απέχω πολύ από αυτά. Εϊμαι στην απέναντι ακριβώς πλευρά από όλα αυτά που σκεφτομαι. Μάλιστα μου είπε ότι δε χρειάζομαι σοβαρή αγωγή. Μου είχε δώσει κάτι σταγόνες την πιο μικρή δόση να φανταστείς, και άμα είμαι πολύ αγχωμένη παίρνω λίγο λεξοτανίλ. Τώρα είμαι πολύ καλύτερα γιατί κατάλαβα ότι με όλα αυτά τα προβλήματα τα καθημερινά και τα οικογενειακά που βιώνω είναι απολύτως φυσιολογικό να είμαι έτσι. Ενα ρομπότ όπως με ονόμασε η ψυχολόγος που είχα επισκεφτεί για λίγες φορές. Εχω καταλάβει ότι όπως άλλοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα στο στομάχι στην πίεσή τους ή οτιδήποτε οργανικό με τόσο αγχος εμένα με χτυπάει στο ψυχολογικό μέρος που είναι και το πιο άσχημο πιστεύω. Θα το πολεμήσουμε δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω.

[maria921]

maria921 όλοι έχουν δίκιο. Κι εγώ όποτε είμαι αγχωμενη τα αισθάνομαι όλα αυτά. Εχω κι εγώ πάει σε ψυχολόγο, σε ψυχίατρο σε δύο νευρολόγους και όλοι λένε τα ίδια. Κι η δική μου έμμονη ιδέα είναι ότι είμαι τρελή. Ο ψυχίατρος γέλαγε όποτε του τα έλεγα. Μου έλεγε ότι απέχω πολύ από αυτά. Εϊμαι στην απέναντι ακριβώς πλευρά από όλα αυτά που σκεφτομαι. Μάλιστα μου είπε ότι δε χρειάζομαι σοβαρή αγωγή. Μου είχε δώσει κάτι σταγόνες την πιο μικρή δόση να φανταστείς, και άμα είμαι πολύ αγχωμένη παίρνω λίγο λεξοτανίλ. Τώρα είμαι πολύ καλύτερα γιατί κατάλαβα ότι με όλα αυτά τα προβλήματα τα καθημερινά και τα οικογενειακά που βιώνω είναι απολύτως φυσιολογικό να είμαι έτσι. Ενα ρομπότ όπως με ονόμασε η ψυχολόγος που είχα επισκεφτεί για λίγες φορές. Εχω καταλάβει ότι όπως άλλοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα στο στομάχι στην πίεσή τους ή οτιδήποτε οργανικό με τόσο αγχος εμένα με χτυπάει στο ψυχολογικό μέρος που είναι και το πιο άσχημο πιστεύω. Θα το πολεμήσουμε δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω.

Nαι αλλα εγω τα αισθανομαι σε καθημερινη βαση κ εκτος αυτου εχω αρχισει να φοβαμαι οτι εχω τις ιδιες φοβιες με τους ψυχωσικους.Π.χ σκεφτομαι μηπως με παρακολουθουν?Μηπως το ενα?Μηπως το αλλο?Εχω μπει σε μια διαδικασια να "αντιγραφω" τα συμπτωματα της ασθενειας που φοβαμαι.Ειλικρινα δεν ξερω που θα με οδηγησει ολο αυτο..

[chaos_]

Nαι αλλα εγω τα αισθανομαι σε καθημερινη βαση κ εκτος αυτου εχω αρχισει να φοβαμαι οτι εχω τις ιδιες φοβιες με τους ψυχωσικους.Π.χ σκεφτομαι μηπως με παρακολουθουν?Μηπως το ενα?Μηπως το αλλο?Εχω μπει σε μια διαδικασια να "αντιγραφω" τα συμπτωματα της ασθενειας που φοβαμαι.Ειλικρινα δεν ξερω που θα με οδηγησει ολο αυτο..

ε οι φοβίες καταπολεμούνται βρε, αν και πιστεύω ότι από άγχος τα βλέπεις υπερβολικά.

[ioannis2]

Το άγχος οδηγεί στο να βλέπουμε ως υπερβολικά,πέρα από τις αντικειμενικές τους διαστάσεις αυτά που υποτίθεται μας αγχώνουν ήμας φοβίζουν, και ως εκ τουτου η αντίδραση μας ή η εσωτερική πίεση που νοιώθουμε είναι ανάλογη. Αλλοιώς όμως τα βλέπουμε άμα είμαστε ήρεμοι και ψύχρεμοι. Τότε συνήθως δεν αγχωνόμαστε τόσο. Το ότι περιγράφεις εδω στο φορουμ με ακρίβεια αυτό που σε βασανίζει για μενα είναι απόδειξη ότι διαθέτεις και την εσωτερική δυνατότητα να το ελέγξεις. Αυτη την εσωτερική δυνατοτητα προσπάθησε όσο μπορείς να την έχεις στο προσκήνιο της σκέψης σου. Εκεί είναι που θα πετύχεις την εσωτερική παρατήρηση και κατα συνέπεια τον περιορισμό του παράλογου στη σκέψη σου όπως σου γραφω στο προηγουμενο μου μνμ.