ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

[Θεοφανία]

Η συναγρίδα ξύπνησε άλλη μια μέρα στην αγκαλιά του ροφού. Γύρισε, τον κοίταξε και δυο στεγνά δάκρυα έτρεξαν στα ζουμερά μάγουλα της.
«Άλλη μια μέρα δίπλα του, άλλη μια μέρα χωρίς νόημα και χαρά».
«Γιατί δεν φεύγεις»; Τη ρώτησε η φωνούλα μέσα της.
«Δεν έχω που να πάω», σκέφτηκε για χιλιοστή φορά.
«Άνοιξε τα πτερύγια σου και κολύμπα, είναι τόσο μεγάλος ο Ωκεανός, κάποιος, κάπου θα υπάρχει για σένα», είπε η φωνούλα, αλλά η συναγριδα έκανε πως δεν την άκουσε και πήγε στη μεγάλη τραπεζαρία των κοραλλιών να βρει τις φίλες της να πάρουν μαζί το πρωινό τους.
-Χώρισε τον, ούρλιαξε η σμέρνα μες στο αυτί της.
-Τον αγαπώ, είπε η συναγρίδα.
-Αν τον αγαπάει πρέπει να μείνει μαζί του είπε ο ξιφίας.
-Δε τον αγαπάει, φώναξε η σμέρνα. Αν δεν βρει άλλον δεν θα τον χωρίσει ποτέ και επειδή ο αμέσως επόμενος είσαι εσύ, θα μείνει για πάντα μαζί του!
Ο καιρός περνούσε και η συναγρίδα γινόταν όλο και πιο δυστυχισμένη κοντά στο ροφό. Κοιτούσε με παράπονο μακριά, πέρα από τα κοράλλια και σκεφτόταν πως κάπου εκεί βρίσκεται αυτός που θα αγαπούσε πραγματικά, που θα γινόταν το άλλο της μισό, αλλά έδιωχνε αμέσως τη σκέψη της από το φόβο για το άγνωστο.
Το χαμόγελο είχε χαθεί από τα χείλη της και η μόνη χαρά της ήταν οι ώρες που περνούσε με τη σμέρνα, που της μιλούσε άσχημα, της φώναζε, την έσπρωχνε και μερικές φορές τη δάγκωνε μήπως την αναγκάσει να φύγει.
Ένα μελαγχολικό απόγευμα έπεσε μούρη με μούρη πάνω σε ένα μπαρμπούνι. Το μπαρμπούνι φοβήθηκε πως θα το φάει, αλλά η συναγρίδα του χαμογέλασε: «μη φοβάσαι, είσαι πολύ μικρός και αβοήθητος για να σε φάω. Δεν είμαι κακό ψάρι».
Το μπαρμπούνι την εμπιστεύτηκε και της είπε την ιστορία του. Είχε χαθεί από τους φίλους του, είχε πάρει λάθος κατεύθυνση, είχε τραυματιστεί στην προσπάθεια του να γλιτώσει από την επίθεση ενός κολιού και έτσι έφτασε να βρίσκεται στο πιο επικίνδυνο μέρος του Ωκεανού, απ όπου τώρα δεν θα γλίτωνε, γιατί στην επόμενη πέτρα θα μπορούσε να τον φάει ακόμη και ο πιο μικρός μπακαλιάρος.
«Μη σε νοιάζει», του είπε η συναγρίδα, «μαζί μου δεν κινδυνεύεις, μείνε για λίγο εδώ μέχρι να γίνεις καλά»
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η συναγρίδα και το μπαρμπούνι έγιναν αχώριστοι. Περνούσαν όλες τις ώρες τους μαζί, γελούσαν, έλεγαν ιστορίες, μάθαιναν ο ένας από τον κόσμο του άλλου. Δεν πέρασε λίγος καιρός και η συναγρίδα χώρισε με το ροφό. Το μπαρμπούνι ήταν τελικά ο μεγάλος της έρωτας, ακόμη και αν ήταν τόσο μικρός.
«Θα γίνει καλά και θα σε αφήσει», της έλεγε η σμέρνα. «Γελάει όλος ο βυθός μαζί σου, δεν το βλέπεις?» συνέχιζε. «Είστε τόσο αταίριαστοι». Ο Ξιφίας σήκωνε με σκεπτικισμό τη μυτη του, αλλά δεν μιλούσε.
«Με αγαπάει, δεν θα φύγει ποτέ», «η αγάπη δεν μετριέται με το μέγεθος και τη δύναμη», έλεγε η συναγρίδα με βεβαιότητα. Ήταν σχεδόν σίγουρη για την αγάπη του μπαρμπουνιού. Της τραγουδούσε, χόρευε πάνω της ευτυχισμένο, κολυμπούσαν ώρες ατελείωτες μες στο βυθό και η συναγρίδα ήταν πια σίγουρη πως βρήκε την πραγματική της αγάπη. Έπρεπε όμως να σιγουρευτεί και για τη δική του.
«Δεν πρέπει να πας να βρεις τους δικούς σου?» το ρώτησε.
«Θες να με διώξεις?» είπε το μπαρμπούνι.
Η καρδιά της σφίχτηκε, έπρεπε όμως να συνεχίσει. Έπρεπε να ανακαλύψει αν το μπαρμπούνι την αγαπά πραγματικά.
«Ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους, κάποια στιγμή πρέπει να χωρίσουμε, δεν γίνεται αλλιώς», είπε η συναγρίδα και από μέσα της έταζε κερί στον Ποσειδώνα να γονατίσει το μπαρμπούνι και να τη ζητήσει σε γάμο.
«Οκ, της είπε το μπαρμπούνι, αύριο φεύγω».

Και έφυγε...

[elis]

το μπαρμπουνι τσιμπησε στο δολωμα μου φαινεται πολυ ωραιο θεοφανια!!!!

[streidi]

Θεοφανία ελπίζω να ξέχασες το ''...συνεχίζεται...'' :ΡΡΡΡ

[Θεοφανία]

το μπαρμπουνι τσιμπησε στο δολωμα μου φαινεται πολυ ωραιο θεοφανια!!!!

...το μπαρμπούνι ή η συναγριδα?

[Θεοφανία]

Θεοφανία ελπίζω να ξέχασες το ''...συνεχίζεται...'' :ΡΡΡΡ

το καλό θα ήταν να μη συνεχιζόταν, το κακό είναι πως δεν τελειώνει ποτε........:)

[Natasama]

το καλό θα ήταν να μη συνεχιζόταν, το κακό είναι πως δεν τελειώνει ποτε........:)

Πολύ ωραίο ήταν και θεωρώ πως πρέπει να το διαβασει με προσοχή και ο ίδιος ανθρωπος που το εγραψε για να βρεί τη συνέχεια... Ο φόβος της συναγρίδας, να μείνει μόνη της, ψυχαναγκάζει τα αισθήματά της και τα υπερβάλλει, με αποτέλεσμα, να πρέπει να βρεί στο κάθε τυχόν είδος που θα πέσει στο δρόμο της τον συνοδοιπόρο της ζωής της. Η συναγρίδα πρέπει να αλλάξει λίγο για το καλό της, για να έχει ψυχική υγεία, για να έχει πραγματικό κίνητρο για τη ζωή που ουσιαστικά αγαπάει! Από το να πέφτει το κάθε μπαρμπουνάκι πάνω της, ας πέσει η ίδια πάνω σε κάποιο... άλλο είδος.λολ Βοηθάει πάντως! Είναι η φύση... Άρα για να μην φοβάται πως η μόνη επιλογή της είναι ο ξιφίας πρέπει να συναναστραφεί και με άλλη αγέλη... Απλά να βγεί από το ατσάλινο καβούκι της...

[Θεοφανία]

Πολύ ωραίο ήταν και θεωρώ πως πρέπει να το διαβασει με προσοχή και ο ίδιος ανθρωπος που το εγραψε για να βρεί τη συνέχεια... Ο φόβος της συναγρίδας, να μείνει μόνη της, ψυχαναγκάζει τα αισθήματά της και τα υπερβάλλει, με αποτέλεσμα, να πρέπει να βρεί στο κάθε τυχόν είδος που θα πέσει στο δρόμο της τον συνοδοιπόρο της ζωής της. Η συναγρίδα πρέπει να αλλάξει λίγο για το καλό της, για να έχει ψυχική υγεία, για να έχει πραγματικό κίνητρο για τη ζωή που ουσιαστικά αγαπάει! Από το να πέφτει το κάθε μπαρμπουνάκι πάνω της, ας πέσει η ίδια πάνω σε κάποιο... άλλο είδος.λολ Βοηθάει πάντως! Είναι η φύση... Άρα για να μην φοβάται πως η μόνη επιλογή της είναι ο ξιφίας πρέπει να συναναστραφεί και με άλλη αγέλη... Απλά να βγεί από το ατσάλινο καβούκι της...

...είσαι πολύ εύστοχη....:)
Η συναγρίδα δυστυχώς έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της. Είμαστε μόνο στην αρχή του παραμυθιού......χμ, πρέπει κάποια στιγμή να γράψω και τη συνέχεια.

[Flumen]

Σε μια πόλη σχεδόν ερειπωμένη , με μίζερες οικογένειες, ζούσε ακόμη μια μίζερη οικογένεια. Οι γονείς όλο μάλωναν, τα 2 αδέρφια δεν παίζαν πλέον μεταξύ τους. Το ένα απο τα 2 αδέρφια ήταν ένα κοριτσάκι, χαρούμενο και ζωηρό. Ο αδερφός της πίστευε ότι απο τη μέρα που γεννήθηκε ήταν χαζή. Χαζή, καθόλου έξυπνη και πως δεν χρειαζόταν καν να γεννηθεί.

Το κοριτσάκι μεγάλωνε και πάντα χαχάνιζε σε κάθε ευκαιρία. Πήγε σχολείο έκανε φίλες, και στα παιχνίδια και στις συζητήσεις και στο μάθημα ότι κι να γινόταν γελούσε. Σιγά σιγά, ένας ένας άρχισε να της κάνει παρατήρηση. ''Όλο γελάς.. και είναι ενοχλητικό'', άλλοι ''Καλά κορίτσι μου είσαι καθυστερημένο και γελάς συνέχεια? Πας να πιάσεις τη μπάλα, αποτυγχάνεις και μετά γελάς. Είσαι τρελή''. Αλλά το κοριτσάκι ήταν αθώο και δεν καταλάβαινε απο κακίες. Και γελούσε. Λιγότερο, αλλά πάντα μέσα απο την καρδιά της..

Μια μέρα οι φίλες της την άφησαν. Μια καθημερινή μέρα τις γύρεψε στην αυλή του σχολείου αλλά αυτές δεν της μίλησαν. ''Γιατί δε μου μιλάτε?''. Αυτές ''Γιατί έχεις αλλάξει και φέρεσαι άσχημα, δε σε συμπαθούμε''. Το κοριτσάκι δεν κατάλαβε. Ήταν η πρώτη φορά που πήγε σπίτι και έκλαψε. ''Τι έχω κάνει και δε θυμάμαι?'', σκεφτόταν και ένιωθε μεγαλύτερο πόνο. Προσπάθησε να θυμιθεί ακριβώς τι είχε γίνει, τι είχε πει και τι είχε κάνει, αλλα της ήταν αδύνατο να καταλάβει. ''Εγώ απλά ήθελα να παίζω να γελάω και να κάνω και τους φίλους μου χαμογελαστούς. Μάλλον τα έκανα όλα λάθος''. Οι φωνές στο σπίτι όμως και η φωνή του αδερφού της δεν έπαψαν ποτέ. ''Είσαι χαζή και χοντρή και άσχημη, απορώ γιατί υπάρχεις''. Κι όσο μεγάλωνε το κορίτσι τόσο δυσκολότερο έγινε να αγνοήσει τις φωνές, που πλέον έρχονταν απο παντού.

Εκεί στο δωμάτιό της, να περνάνε οι μέρες, να μη μπορεί να χαμογελάσει, να μην αφήνει τον εαυτό της να ξεχάσει τι είχε γίνει και το ότι εκείνη φταίει και πρέπει να βρει τι κάνει λάθος.. Και εκεί που εκλαιγε βουβά, τα δάκρυα είχαν κυλήσει στο πάτωμα, κι απο εκεί ειχαν φτιάξει λιμνούλα κάτω απο το κρεβάτι, στο ξύλινο χαλασμένο πάτωμα.. Άρχισε ένα βράδυ να νομίζει πως ακούει τριξίματα κάτω απο το κρεβάτι. Άρχισε να φοβάται. Κάτι υπήρχε κάτω απο το κρεβάτι και θα βγαινε να την κατασπαράξει! Ο τρόμος της έγινε μεγάλος, κάθε βράδυ άκουγε τους θορύβους στο κεφάλι της και έκλαιγε περισσότερο. Πέρασαν μέρες, με το να φοβάται και να κλαίει. Ως που αποφάσισε να κοιτάξει κάτω απο το κρεβάτι. ''Πρέπει επιτέλους να τελειώσει αυτό. Πρέπει να δω τι υπάρχει κάτω απο το κρεβάτι, κι ας με φάει, δε με νοιάζει''. Έσκιψε αποφασιστικά και με κλαμμένα κλειστά μάτια. Πήρε βαθιά ανάσα και τα άνοιξε... Δεν πίστευε στα μάτια της.

Κάτω απο κρεβάτι της είχε φυτρώσει ενα φυτό..! Μια όμορφη μικρή γαρδένια, που δεν έμοιαζε με άλλες. ''Τι με κοιτάς? Προσπαθώ μέρες να σου μιλήσω, αλλά δε με ακούς. Δε ήθελα να φοβηθείς. Συγχώρα με, αλλά νομίζω πως είμαι εδώ να σε βοηθήσω''. Το κορίτσι δεν πίστευε αυτο που έβλεπε και ούτε κατάλαβε το για πότε είχε σχηματιστεί χαμόγελο στο πρόσωπό της. Το πρώτο χαμόγελο μετά απο καιρό.. Τα δάκρυά της είχαν ποτίσει το ξύλινο πάτωμα και είχαν δώσει τροφή ώστε κάπως με έναν ακατανόητο τρόπο να φυτρώσει το φυτό αυτό!

''Και πως μπορείς να με βοηθήσεις?'' ρώτησε τη γαρδένια.
''Άυριο ντύσου, βγες επιτέλους απο το σπίτι, και πάνε βρες τους φίλους σου. Μόνο πάρε μαζί σου και μερικά απο τα λουλούδια μου. Θα σου χρειαστούν..'' της είπε.

Κι έτσι έγινε. Το κορίτσι κατάφερε να βρει κουράγιο να βγει απο το σπίτι. Και σύντομα βρισκόταν ξανά ανάμεσα σε ανθρώπους. Μόνο που κάτι είχε αλλάξει. Ίσως το άρωμα απο τα λουλούδια που κουβαλούσε πάνω της, ίσως ότι πρόσφερε απο ένα λουλούδι σε κάποιους και ζήτησε συγνώμη αν είχε κάνει κάτι που τους πλήγωσε. Όλα άλλαξαν. Έκανε νέους φίλους, την αγαπούσαν, μιλούσαν για τα πάντα. Και σχεδόν κάθε μέρα κουβαλούσε τα άνθη του φυτού από το δωμάτιό της και τα έδειχνε και έδινε στους φίλους της.

Είχε περάσει καιρός, και όλα κυλούσαν όμορφα, το κορίτσι και πάλι γελούσε απο την καρδιά του. Μια μέρα την πλησίασε μια απο τις φίλες της και ήταν πολύ στεναχωρημένη. ''Δε μου αρέσει η ζωή μου και τίποτα δεν έχει νόημα..'' είπε στο κορίτσι με θλιμμένα μάτια. Το κορίτσι στεναχωρέθηκε τόσο πολύ, της μίλησε, την αγκάλιασε, αλλά τίποτα δεν παρηγορούσε τη φίλη της. Τότε το κορίτσι είχε μια ιδέα. Πήγε σπίτι, έκοψε οσα άνθη είχαν απομείνει στο φυτό της, σχεδόν το άφησε γυμνό, και τα πήγε όλα στη φίλη της. Η φίλη της χάρηκε πολύ και επιτέλους ξανά χαμογέλασε. ''Σευχαριστώ πολύ.. Είσαι η καλύτερη φίλη που είχα ποτέ''.. Η ευτυχία του κοριτσιού ήταν απερίγραπτη..

Το επόμενο πρωί πήγε να συναντήσει τη φίλη της, αλλά ήταν άφαντη. ''Θα ναι σπίτι και θα φροντίζει τα λουλούδια που της έδωσα'' σκέφτηκε. Πήγε απο το σπίτι της φίλης της. Καθώς στεκόταν έξω απο την αυλή του σπιτιού περιμένοντας τη φίλη της να φανεί, αυτή τελικά εμφανίστηκε.. Ήταν μαζί με κάποιους άλλους και μιλούσε. Κοίταξε καλύτερα και τότε κατάλαβε. Η φιλη της πουλούσε τα λουλούδια που της είχε δώσει. Τη στιγμη που είχε φτάσει είχε πουλήσει και το τελευταίο λουλούδι και μετρούσε το κέρδος της. Ανακάτευε τα χρήματα μετρώντας και μονολογούσε με πονηρό χαμόγελο. Το κορίτσι της φώναξε να μάθει τι συνέβη, αυτή αποκρίθηκε χωρίς καμιά έκπληξη ''Ούτως ή άλλως δε σήμαινες κάτι, καλά σου έκανα. Τα λουλούδια σου μόνο γιαυτό άξιζαν. Τώρα φύγε''

Το κορίτσι απλά πήγε σπίτι. Ξάπλωσε στο κρεβάτι. Άφησε το κλάμα να τρέξει χωρίς εμπόδιο. Ο πόνος τόσο μεγάλος που δεν τον ένιωθε. Ούτε το πρόσωπό της δεν κουνήθηκε. Δάκρυα απο το πρόσωπο στο κρεβάτι, απο το κρεβάτι στο πάτωμα, απο το πάτωμα κάτω απο το κρεβάτι, κατευθείαν στο ριμαγμένο φυτό. Το φυτό δε μίλησε. Τα πράγματα έγιναν όπως ήταν να γίνουν, και το ξερε. Οπότε δεν της μίλησε. Άρχισε να ρουφάει σιωπηλά κάθε σταγόνα απο τα δάκρυα της, κι αυτό συνεχίστηκε για μέρες. Το φυτό δυνάμωνε. Και δυνάμωνε. Άρχισε να ανεβαίνει τους τοίχους. Οι φωνές των δικών της δεν έπαψαν ποτέ. Το φυτό σκαρφάλωσε γύρω απο το κρεβάτι και την κοπέλα. Μέχρι που γέμισε το δωμάτιο και την έπνιξε.


(Συγνώμη για το δράμα)

[Remedy]

Πολύ ωραίο ήταν και θεωρώ πως πρέπει να το διαβασει με προσοχή και ο ίδιος ανθρωπος που το εγραψε για να βρεί τη συνέχεια... Ο φόβος της συναγρίδας, να μείνει μόνη της, ψυχαναγκάζει τα αισθήματά της και τα υπερβάλλει, με αποτέλεσμα, να πρέπει να βρεί στο κάθε τυχόν είδος που θα πέσει στο δρόμο της τον συνοδοιπόρο της ζωής της. Η συναγρίδα πρέπει να αλλάξει λίγο για το καλό της, για να έχει ψυχική υγεία, για να έχει πραγματικό κίνητρο για τη ζωή που ουσιαστικά αγαπάει! Από το να πέφτει το κάθε μπαρμπουνάκι πάνω της, ας πέσει η ίδια πάνω σε κάποιο... άλλο είδος.λολ Βοηθάει πάντως! Είναι η φύση... Άρα για να μην φοβάται πως η μόνη επιλογή της είναι ο ξιφίας πρέπει να συναναστραφεί και με άλλη αγέλη... Απλά να βγεί από το ατσάλινο καβούκι της...

εγραψες νατασαμας...
κερδιζεις ενα πτυχιο ψυχοαναγνωσης απο μενα

[BrokeN_DoLL]

ΑΠΑΠΑΠΑΠΑΑΑΑ!!!! επισκιαστικα!!!!!!!!!!!!!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΡΕ ΣΕΙΣ!!!! μονο εμενα ειχε καλο τελος! αχχαχαχα!!!!

ανυπομονω να διαβασω κ αλλα!!!!πολυ μαρεσουνε!!!!!!!!

[BrokeN_DoLL]

.........αν και με το μπαρμπουνι καπως πεινασα

[Remedy]

.........αν και με το μπαρμπουνι καπως πεινασα

λοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ
δεν παιζεσαι...

[Θεοφανία]

.........αν και με το μπαρμπουνι καπως πεινασα

...δεν είναι και άσχημη ιδέα.
Ευτυχώς που δεν ήταν χρυσόψαρο........λολλλλλ

[BrokeN_DoLL]

ευτυχως που δεν ητανε γουρουνακι-μπεικον

[Remedy]

ωραιο το παραμυθακι- θριλερ νατασα :)
προτεινω να εχει συνεχεια ;)

(η κοπελα δεν πεθανε μεσα στο σφιχτο αγκαλιασμα της γαρδενιας, αλλα ζουσε εκει μεσα μισοναρκωμενη σαν σε ενα τεραστιο κουκουλι... ανεπνεε κανονικα, μασουλουσε κανενα φυλλο στον μισο-υπνο της, ρουφουσε λιγη υγρασια απο την γαρδενια και περνουσε ο καιρος.
ολοι την ειχαν για χαμενη, ειχαν παψει να την αναζητουν πια, ωσπου μια μερα................)