Nala μου αν διαβασεις τα πρωτα μου μηνυματα οταν πρωτοβρηκα το site,ηταν η πολυ εντονη ανησυχια και ΦΟΒΟΣ για το θανατο. Οχι πως τωρα το ξεπερασα αλλα τωρα απλα δε το σκεφτομαι τοσο. Ξερω πως ειναι να ζεις με τετοιες σκεψεις, οι ωραιες σου στιγμες ολες επισκιαζονται απο αυτο. Δε μπορεις να νιωσεις την ιδια χαρα τπτ.. Η σκεψη σου αναλωθηκε σε αυτο και η χαρα σου πνιγηκε σε αυτη τη σκεψη. Με το καιρο θα δεις οτι σιγα σιγα απλα δε θα το σκεφτεσαι και θα βρεις \"αντι-σκεψεις\" για να ξεχνιεσαι απο αυτο το θεμα και να μη σε νοιαζει. Αλλα δυστηχως και εγω δε βρηκα τροπο να το λυσω τελειως και οτι κ να μας λενε οι αλλοι ξερω ποσο δυσκολο ειναι να εφαρμοσεις θεωρια σε πραξη.. Σου λεω ομως οτι με το καιρο (οχι πολυ μεσα σε μικρο διαστημα) θα ξεχνιεσαι. Για να το λυσεις ομως το θεμα μεσα σου και να το κανεις να μη σε ενοχλει η σκεψη αυτη αλλα ισα ισα να σε κανει να ζεις πιο καλα και πιο εντονα πιστευω οτι αν βλεπεις οτι μονη δε μπορεις να το κανεις με τη βοηθεια ενος ψυχολογου. Θα σε βοηθησει πολυ πιστευω οπως και για μενα που θα ξεκινησω οπου να ναι. Να σε ρωτησω, σιγουρα δε το ειχες ανεκαθεν αυτο και θελω να μαθω...Ποτε αρχισες να εχεις τοσο εντονη φοβια για το θανατο και να το σκεφτεσαι τοσο συχνα?