Iστορια μου,αμαρτια μου

[ΜΙΧΑΛΗΣ]

Originally posted by Σπυριδουλα
Τι προσδιοριζει την γυναικεια φυση ; μονο το σεξ και η επιθυμια η οχι γιαυτο;
Νομιζα οτι αυτο ακριβως το σημειο μας ξεχωριζε απο τους αντρες που τα ενστικτα τους ειναι πιο πρωτογονα,και κανουν σεξ για το σεξ, χωρις να χρειαζονται και πολυ συναισθημα.

Ίσως οι άντρες μπορούν να λειτουργούν λιγότερο συναισθηματικά σε μια σεξουαλική πράξη, αλλά αυτό δεν είναι καθολικός κανόνας, και σίγουρα δεν είναι πρωτόγονος.
Από την άλλη φαντάζομαι δεν είναι λίγες οι γυναίκες που επιζητούν το σεξ, έτσι απλά για να περάσουν όμορφα!
Είναι απλά ανθρώπινο Σπυριδούλα, εγώ έτσι το βλέπω, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου και όχι με κατώτερα ή ανώτερα ανθρώπινα ένστικτα.

[Elisabeth_P]

Εχοντας μολις σημερα δει το ποστ σου Σπυριδουλα, χαμογελω.. Αναπολω το παρελθον μου και ανατρεχω καπου 15 χρονια πριν, που εζησα ΑΚΡΙΒΩΣ την ιδια ιστορια με τη δικη σου.. Βεβαια εμενα ηταν ο εφηβικος μου ερωτας, αλλα πιστευεις πως εχει καμμια ουσιαστικη διαφορα? Η μονη διαφορα ειναι πως εσυ ειχες το γαμο και τα αισθηματα προς την οικογενεια σου να σε εμποδιζουν, ενω εγω τις οποιες μικρες ή μεγαλες ανασφαλειες μου, και την αυστηρη ηθικη των γονιων μου...
Τον σκεφτομουν επι 5 χρονια, εκανα ρομαντικα ονειρα και φαντασιωνομουν πως θα ηταν να ειμαστε μαζι, σε καποια παραλια, σε καποιο δασος, καπου μαζι και μονοι μας και τον ηθελα κρυφα μια που η ηθικη της εποχης δεν επετρεπε να κανεις σχεση με καποιο μελος της παρεας.. ενω ταυτοχρονα εβγαινα με αλλους που δεν ημουν ικανη να προσφερω τιποτα παραπανω απο μια καποια μικρη ισως τρυφεροτητα και συγκαταβαση καθως εβλεπα το ποσο με ηθελαν και ποσο τους απελπιζε το γεγονος πως ενα μερος του εαυτου μου ηταν παντοτε απον..
Θα σου πω ποσο κρατησε αυτη η ιστορια: Μεχρι που ηρθε εκεινη η σπουδαια μερα, που μετα απο τοσα χρονια κρυφης προσμονης και αναγκης για το προσωπο του, ηρθε και με βρηκε και μου ειπε οτι θελει να ειμαστε μαζι..
Νομιζα πως θα πεθανω εκεινη τη στιγμη... και την αμεσως επομενη εβαλα τα γελια.. Γιατι μολις ειχα συνειδητοποιησει πως τον ειχα εξιδανικευσει ολα αυτα τα χρονια που τον εβλεπα απο μακρυα και τον ηθελα και πως του ειχα φορτωσει τις προσδοκιες μου, τις επιθυμιες μου κι ολα οσα ηθελα να εχω απο τη ζωη μου και δεν τα ειχα ή δεν μπορουσα να τα εχω για διαφορους λογους. Τον ειχα χρεωσει με την αναγκη μου να ανεξαρτητοποιηθω, να ζησω κατι μεγαλο και κατακλυσμικο που δεν ειχα ζησει εως τοτε και το περιμενα να μου συμβει για να ταραξει τα λιμναζοντα νερα της πολυ καθως πρεπει ζωης μου. Οταν αντιληφθηκα πως τον ειχα ταυτισει με τις επιθυμιες και τις αναγκες μου, ολη εκεινη η αγαπη/ερωτας/καψουρα που ενιωθα επι σειρα ετων απεδειχθη κατι λιγοτερο απο μια σαπουνοφουσκα που εσκασε κατω απο το λαμπερο φως της πραγματικοτητας. Ναι, ηταν κατι το διαφορετικο, το απαγορευμενο, αυτο που κινει τα σκοτεινα νηματα της φαντασιας, αλλα στην πραγματικοτητα ηταν μια μαριονετα που εξυπηρετουσε τη δικη μου αναγκη στο να προσδιορισω και να προσωποποιησω τα βαθυτερα αισθηματα μου και να τα αποδοσω σε καποιο τοσο υπαρκτο οσο και προσφορο προσωπο.
Τελικα, οταν ενα \"ονειρο\" πραγματοποιειται, δε μενει τιποτα απο αυτο, απο την ικανοποιηση οτι πλεον μπορουμε να προχωρησουμε και να στοχευσουμε αλλες απατητες κορυφες.
Οσο για σενα αγαπητη Σπυριδουλα \"το ξενο μπορει να ειναι πιο γλυκο\" -και θα ειναι, για λιγο ομως-, αλλα τιποτα δε συγκρινεται με την γνωστη και αυθορμητη μελωδια της οικειοτητας.
Τις καλυτερες ευχες μου

[alexandros3]

TΟ post :)