Κατάθλιψη και πάλι?

[ουμ μαρία]

Στα 18 μου διαγνώστηκα για πρώτη φορά με μια ελαφριά κατάθλιψη. Δεν το περίμενα, εγώ είχα πάει στο γιατρό για ζαλάδες και ενοχλήσεις στο στομάχι και στο έντερο. Μου έδωσαν ανχολυτικά και μου συνέστησαν να δω έναν ψυχολόγο πράγμα που έκανα για 6 μήνες. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πολύ δυνατή γεμάτη αυτοπεποίθηση δεν ήθελα να συνεχίσω δεν το είχα ανάγκη όπως πίστευα. Παρά τις διαφωνίες του ψυχολόγου ο οποίος μου είχε επισημάνει πως βρισκόμασταν μόνο στην αρχή και δεν είχαμε ξύσει παρά μόνο την κορφή του παγόβουνου σταμάτησα.
Μέχρι τα 26 μου τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν χρόνο με τον χρόνο, δεν κατάλαβα τι γινόταν, ήρθε τόσο αργά και σταδιακά που όλα όσα γινόντουσαν έμοιαζαν κομμάτι του εαυτού μου. Πίστευα πως αυτή είμαι και δεν μπορώ να αλλάξω. Εγώ φταίω και ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πράγματα. Σιγά σιγά η καθημερινότητα, μου φαινόταν αβάσταχτη, απλά καθημερινά πράγματα φάνταζαν Γολγοθάς. Κλεινόμουν όλο και περισσότερο στο σπίτι περνούσα όλη μου την μέρα στον καναπέ φοβόμουν να βγω έξω, να κατεβώ τις σκάλες, να κοιμηθώ γιατί έβλεπα φριχτούς εφιάλτες, να ξυπνήσω γιατί η πραγματικότητα φάνταζε ως ο χειρότερος εφιάλτης. Ένοιωθα απίστευτες ενοχές γιατί δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα, βούλιαζα, πνιγόμουνα, δεν έβλεπα φως πουθενά. Όσοι έχετε διαβάσει χάρι πότερ θα θυμάστε τους παράφρονες. Αυτό ακριβώς ένιωθα, σαν κάποιος να είχε ρουφήξει από μέσα μου και την τελευταία σταγόνα χαράς και ελπίδας. Παρόλο που προέρχομαι από μια οικογένεια που η κατάθλιψη έχει χτυπήσει τα περισσότερα μέλη της, κανείς δεν το πήρε χαμπάρι ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόλις είχα παντρευτεί και ζούσα με τον άνδρα μου ο οποίος είχε συνηθίσει πια τις παραξενιές μου όπως τις έλεγε και με ντάντευε σαν μωρό παιδί. Όταν έπαθα τις πρώτες κρίσεις πανικού επιτέλους ζήτησα βοήθεια. Όταν πήγα στο κέντρο ψυχικής υγιεινής και όταν με παρέπεμψαν σε ψυχίατρο και όχι σε ψυχολόγο σοκαρίστηκα. Ναι τόσο ηλίθια ήμουν.
Έχεις κατάθλιψη μου είπε, δεν φταις εσύ……... μπορεί να συμβεί στον καθένα……….. θεραπεύεται……….. και γω έκλαψα…………… γιατί το τέρας είχε όνομα………….. γιατί δεν θα ήμουν αναγκασμένη να συνεχίσω να ζω έτσι………. γιατί δεν έφταιγα εγώ……… γιατί μετά από τόσα χρόνια στο σκοτάδι ξαφνικά είδα λίγο φως.
Το πάλεψα με νύχια και με δόντια, έκανα πέρα όλους τους δικούς μου ανθρώπους ( μια κίνηση που τους πλήγωσε αλλά εμένα με βοήθησε πολύ ) ακολούθησα φαρμακευτική αγωγή για 1 χρόνο και έκανα ψυχοθεραπεία για άλλα 3, δεν άντεξα άλλο να πηγαίνω να διαλύομαι και μετά την λήξη της συνεδρίας να μαζεύω τα κομμάτια μου και να φεύγω, έτσι σταμάτησα.
Το θέμα όμως είναι πως τα κατάφερα!!! Μετά τους πρώτους 6 μήνες γέλασα μ αυτό το γέλιο που πηγάζει από μέσα σου το αληθινό τα γάργαρο, δεν θα ξεχάσω εκείνη την στιγμή ήταν σαν να μαθαίνω να γελάω και πάλι από την αρχή, σιγά σιγά βγήκα από το σπίτι, κατάφερα να περπατήσω ανάμεσα σε κόσμο, ασχολήθηκα με την εμφάνισή μου, βρήκα δουλειά και το κυριότερο απ όλα μετά από 8 χρόνια πάλης με την υπογονιμότητα έγινα μητέρα.

Γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά? Δεν ξέρω……….
Ίσως γιατί περνάω δύσκολα αυτό τον καιρό και οι κρίσεις πανικού μου χτυπάν ξανά την πόρτα, γιατί μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν και πάλι μέρες που δεν θέλω να σηκωθώ απ το κρεβάτι……….
Η κατάθλιψη υπήρξε μεγάλο σχολείο για μένα, αντιμετωπίζοντας την έμαθα πολλά, για μένα και για τους άλλους, είμαι πλέον πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, πιο δυνατή. Δεν θα ήθελα όμως να τα ξαναπεράσω όλα αυτά, δεν νομίζω ότι έχω το κουράγιο……

[betelgeuse]

Καλησπερα Μαρια και καλωσηρθες στο φορουμ.
Ευτυχως εχεις την εμπειρια και ξερεις ακριβως ποιο ειναι το προβλημα.Στο χερι σου ειναι να μην το αφησεις να ξανασυμβει.
Μπορεις να ξαναπας για μια επισκεψη στον ψυχολογο σου και να μιλησεις για τις ανησυχιες σου.

Και εγω αυτο αντιμετωπιζω τωρα.Ενω εχω καιρο να παθω κριση πανικου και εχω ξεπερασει την καταθλιψη φοβαμαι οτι ολα θα γυρισουν πισω αλλα προσπαθω οσο μπορω να μην αφηνω αυτες τις σκεψεις να με παρασυρουν.

[Instant]

γεια σου ithesea. πρέπει να ακούσεις τον γιατρό γιατί μόνο αυτός ξέρει και είναι ειδικός η κάποια νοσοκόμα που θα ακούσει το πρόβλημα σου και θα συζητήσει μαζί σου. προπαντός όμως stay cool:!

[Instant]

Μιλάμε είμαι χάλια αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω τι φταίει η βλακεία μου ίσως αλλά δεν είμαι καλά είμαι έτοιμος να πάρω ένα ρόπαλο καιν α το κοπανίσω στο κεφάλι μου, ίσως φταίει η βλακεία μου, με καταλαβαίνεις μαρία μου; Η να βρω ένα τρόπο να χακάρω το φορουμ και να σβήσω τα μηνύματα μου τα ειλικρινή της βλακείας μου, επήρειας του risperdal που απαγορεύτηκε από την αγορά, στο διάολο δεν βλέπω καλά στο σκοτάδι τι να κάνω δεν τη παλεύω άλλο θα τα πούμε ρε, άι στο διάολο ******&** γκρ.

[Θεοφανία]

Στα 18 μου διαγνώστηκα για πρώτη φορά με μια ελαφριά κατάθλιψη. Δεν το περίμενα, εγώ είχα πάει στο γιατρό για ζαλάδες και ενοχλήσεις στο στομάχι και στο έντερο. Μου έδωσαν ανχολυτικά και μου συνέστησαν να δω έναν ψυχολόγο πράγμα που έκανα για 6 μήνες. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πολύ δυνατή γεμάτη αυτοπεποίθηση δεν ήθελα να συνεχίσω δεν το είχα ανάγκη όπως πίστευα. Παρά τις διαφωνίες του ψυχολόγου ο οποίος μου είχε επισημάνει πως βρισκόμασταν μόνο στην αρχή και δεν είχαμε ξύσει παρά μόνο την κορφή του παγόβουνου σταμάτησα.
Μέχρι τα 26 μου τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν χρόνο με τον χρόνο, δεν κατάλαβα τι γινόταν, ήρθε τόσο αργά και σταδιακά που όλα όσα γινόντουσαν έμοιαζαν κομμάτι του εαυτού μου. Πίστευα πως αυτή είμαι και δεν μπορώ να αλλάξω. Εγώ φταίω και ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πράγματα. Σιγά σιγά η καθημερινότητα, μου φαινόταν αβάσταχτη, απλά καθημερινά πράγματα φάνταζαν Γολγοθάς. Κλεινόμουν όλο και περισσότερο στο σπίτι περνούσα όλη μου την μέρα στον καναπέ φοβόμουν να βγω έξω, να κατεβώ τις σκάλες, να κοιμηθώ γιατί έβλεπα φριχτούς εφιάλτες, να ξυπνήσω γιατί η πραγματικότητα φάνταζε ως ο χειρότερος εφιάλτης. Ένοιωθα απίστευτες ενοχές γιατί δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα, βούλιαζα, πνιγόμουνα, δεν έβλεπα φως πουθενά. Όσοι έχετε διαβάσει χάρι πότερ θα θυμάστε τους παράφρονες. Αυτό ακριβώς ένιωθα, σαν κάποιος να είχε ρουφήξει από μέσα μου και την τελευταία σταγόνα χαράς και ελπίδας. Παρόλο που προέρχομαι από μια οικογένεια που η κατάθλιψη έχει χτυπήσει τα περισσότερα μέλη της, κανείς δεν το πήρε χαμπάρι ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόλις είχα παντρευτεί και ζούσα με τον άνδρα μου ο οποίος είχε συνηθίσει πια τις παραξενιές μου όπως τις έλεγε και με ντάντευε σαν μωρό παιδί. Όταν έπαθα τις πρώτες κρίσεις πανικού επιτέλους ζήτησα βοήθεια. Όταν πήγα στο κέντρο ψυχικής υγιεινής και όταν με παρέπεμψαν σε ψυχίατρο και όχι σε ψυχολόγο σοκαρίστηκα. Ναι τόσο ηλίθια ήμουν.
Έχεις κατάθλιψη μου είπε, δεν φταις εσύ……... μπορεί να συμβεί στον καθένα……….. θεραπεύεται……….. και γω έκλαψα…………… γιατί το τέρας είχε όνομα………….. γιατί δεν θα ήμουν αναγκασμένη να συνεχίσω να ζω έτσι………. γιατί δεν έφταιγα εγώ……… γιατί μετά από τόσα χρόνια στο σκοτάδι ξαφνικά είδα λίγο φως.
Το πάλεψα με νύχια και με δόντια, έκανα πέρα όλους τους δικούς μου ανθρώπους ( μια κίνηση που τους πλήγωσε αλλά εμένα με βοήθησε πολύ ) ακολούθησα φαρμακευτική αγωγή για 1 χρόνο και έκανα ψυχοθεραπεία για άλλα 3, δεν άντεξα άλλο να πηγαίνω να διαλύομαι και μετά την λήξη της συνεδρίας να μαζεύω τα κομμάτια μου και να φεύγω, έτσι σταμάτησα.
Το θέμα όμως είναι πως τα κατάφερα!!! Μετά τους πρώτους 6 μήνες γέλασα μ αυτό το γέλιο που πηγάζει από μέσα σου το αληθινό τα γάργαρο, δεν θα ξεχάσω εκείνη την στιγμή ήταν σαν να μαθαίνω να γελάω και πάλι από την αρχή, σιγά σιγά βγήκα από το σπίτι, κατάφερα να περπατήσω ανάμεσα σε κόσμο, ασχολήθηκα με την εμφάνισή μου, βρήκα δουλειά και το κυριότερο απ όλα μετά από 8 χρόνια πάλης με την υπογονιμότητα έγινα μητέρα.

Γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά? Δεν ξέρω……….
Ίσως γιατί περνάω δύσκολα αυτό τον καιρό και οι κρίσεις πανικού μου χτυπάν ξανά την πόρτα, γιατί μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν και πάλι μέρες που δεν θέλω να σηκωθώ απ το κρεβάτι……….
Η κατάθλιψη υπήρξε μεγάλο σχολείο για μένα, αντιμετωπίζοντας την έμαθα πολλά, για μένα και για τους άλλους, είμαι πλέον πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, πιο δυνατή. Δεν θα ήθελα όμως να τα ξαναπεράσω όλα αυτά, δεν νομίζω ότι έχω το κουράγιο……

..πολύ αισιόδοξο το μνμ σου μαρία...
Μήπως θα έπρεπε να το διαβασεις δυο-τρεις φορές και να πάρεις θάρρος από αυτό?

[ουμ μαρία]

Καλημέρα και ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα.
Φίλε instant μη μασάς όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές που μας πάνε όλα στραβά. Ελπίζω σήμερα να είσαι πολύ καλύτερα.
Betelgeuse φαίνεται ότι λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε τον ίδιο φόβο. Στην αρχή ήταν έντονος αλλά με τα χρόνια υποχώρησε. Έδωσα ρητές οδηγίες στους γύρω μου για το τι θα πρέπει να τους θορυβήσει στην συμπεριφορά μου και εγώ προσπαθώ που και που να τσεκάρω κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό μου συγκρίνοντας το τότε με το τώρα.
Το γεγονός ότι άρχισα να βλέπω και πάλι κάποια παλιά σημάδια ( μην φανταστείτε πολλά ) με θορύβησε. Το ξέρω πως το καλύτερο θα ήταν να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό αλλά για κάποιον λόγο στην ιδέα και μόνο επαναστατεί όλο μου το είναι. Θα είναι ένα τεράστιο πισωγύρισμά και γω θέλω να προχωράω μόνο μπροστά….
Θεοφανία έχεις δίκιο για το μήνυμα μου, και γω το θεωρώ αισιόδοξο. Ένας από τους λόγους που το έγραψα ήταν και το να πω στους ανθρώπους που τώρα παλεύουν με την κατάθλιψη, ότι όσο μαύρα και αν φαντάζουν τώρα τα πράγματα κάποια στιγμή η ζωή θα είναι και πάλι ωραία και θα φέρει χαρές και γέλια και λύπες γιατί αυτή είναι η ζωή με τα καλά και τα άσχημα της και πραγματικά χαίρομαι για την κάθε μέρα που ζω. Γι αυτό αξίζει τον κόπο να το παλέψουμε…..

[betelgeuse]

Ειναι αυτο που λεμε ο φοβος του φοβου.
Το να ξεπερασουμε αυτο το σταδιο ειναι το πιο δυσκολο στην θεραπεια.
Μερικες φορες σκεφτομαι οτι θα ηταν ωραια να μπορουσα να ξεχασω τι περασα,αλλα απο την αλλη θα ξεχναγα και τις εμπειριες μου.
Συμφωνω και εγω με την Θεοφανια.Απο τα ποστ σου μου φαινεσαι πολυ δυνατη.