Μπηκα εδω μεσα, γιατι πιστευω οτι θα καταφερω να βρω καποιες απαντησεις που θα με ενδιαφερουν και θα με βοηθησουν να ξεπερασω ολο αυτο που περναω.
Το τελευταιο διαστημα εναμιση χρονου, εξαιτιας μιας επαγγελματικης αλλαγης που εκανα, ανοιξα δικο μου γραφειο, βρισκομαι σε παρα πολυ πιεστικη κατασταση.

Πριν, εργαζομουν παντα με συνεπεια και υπευθυνοτητα σε οποια εργασια βρισκομουν με αποτελεσμα να εχω παρα πολυ καλες σχεσεις με ολους τους εργοδοτες μου και ουδεποτε δημιουργησα το παραμικρο. Ολα εβαιναν καλως, η ζωη μου ηταν ομορφη σε γενικες γραμμες και τα οσα προβληματα μου παρουσιαζοντουσαν ειχα τη δυναμη να τα αντιμετωπισω. Η ζωη μου αλλαξε απο τη στιγμη που αποφασισα να κανω ενα παρακατω βημα, που ηταν αναγκαιο και βασικα το ηθελα παρα πολυ. Η αναληψη ομως τοσο μεγαλων ευθυνων, με βρηκε τελικα απροετοιμαστη. Γνωριζα πως θα υπαρχει ενα διαστημα προσαρμογης μου σε ολο αυτο το νεο ομως ειλικρινα δεν περιμενα πως θα βρεθω προ εκπληξεων με τον ιδιο μου τον εαυτο. Βλεπω πως εχω παρα πολλες αδυναμιες τις οποιες τις αφηνω και εχουν βρεθει εμποδιο στη δουλεια μου. Νιωθω οτι σηκωνω ενα φορτιο παραπανω απο οσο θα μπορουσα να αντεξω και αυτο με εχει κανει καταθλιπτικη.

Παραλληλα με ολο αυτο το στρες, περυσι δημιουργησα ενα παρανομο δεσμο με εναν φιλο μου, αφου ουσιαστικα με "παρεσυρε" σε ενα κοσμο που εξαιτιας μαλλον του αγχος μου για τη ζωη μου, εκεινο το διαστημα μου φανηκε ονειρικος. Και ηταν ονειρικος. Εκεινος διατηρουσε σχεση με μια κοπελα 7 χρονια και εμεις ημασταν φιλοι το τελευταιο χρονο, εκεινη ελειπε εν τω μεταξυ και βρισκομασταν σε παρεες αρκετα συχνα. Εμενα μου αρεσε παντα σαν ανθρωπος αλλά επειδη ειχε σχεση δεν εδινα σημασια στα κρυφα βλεμματα που μου εριχνε ουτε στις σποντες των φιλων μας. Ωστοσο, 1 χρονο μετα τη γνωριμιας μας και αφου ειχαμε βρει ο ενας στον αλλο την κατανοηση που ψαχναμε, εκεινος μου εξομολογηθηκε οτι ειναι ερωτευμενος μαζι μου και δυστυχως δεν μπορουσε να κανει τιποτα γιατι ειχε πει στην κοπελα του οτι πρεπει να επισημοποιησουν και την ειχε φερει απο αλλη περιοχη οποτε και ηταν εγκλωβισμενος. Βεβαια ολα αυτα ειναι λογια του αερα γιατι γνωριζουμε πως οταν καποιος θελει κατι, τοτε μπορει να κανει τα παντα, αλλά εν τασει περιπτωση, ας μην κρινουμε τον καθε ανθρωπο, εκεινος δεν ηθελε να αναλαβει αυτη την ευθυνη και αν μη τι αλλο ειναι σεβαστο. Παρολα αυτα, εγω εκεινο το διαστημα ηθελα τοσο πολυ μια ειλικρινη και τρυφερη επαφη που τελικα μπηκα σε μια παρανομη σχεση μαζι του οπου δυστυχως περασαμε απιστευτα ομορφα. Εγω αρχισα να αισθανομαι οτι αυτο που ζω δεν θελω να το χασω, εκεινος ηταν απιστευτα πιεσμενος και στους δυο μηνες επανω αποφασισα να τερματισω τη σχεση γιατι εβλεπα πως παρολο που εβλεπε οτι ταιριαζαμε δεν εδινε χωρο σε αυτο που ζουσαμε και εκρινα σωστο να απομακρυνθω νωρις παρα να αρχισω να νιωθω περισσοτερα. Ετσι και εγινε με παρα πολυ κοπο οπως μπορειτε να καταλαβετε γιατι ημουν ερωτευμενη με αυτον και ηταν αφορητα δυσκολο να σταματησω να αισθανομαι. Και εκεινος βεβαια δεν με αφηνε το πρωτο διαστημα, με επαιρνε τηλεφωνο με αναστατωνε, πιστευα ξανα πως καποια στιγμη θα παρει πρωτοβουλια και ετσι εξαντλησα καθε μορφη ελπιδας με αυτον.

Περασα ενα διαστημα μεγαλης καταθλιψης, τα παρατησα ολα, δεν ηθελα να βγαινω απο το σπιτι μου, τη δουλεια μου την εγκατελειψα, δεν ειχα κανενα σκοπο να ζω και αυτο κρατησε ενα τριμηνο. Μια καταθλιψη που ομοια της δεν ειχα ξαναζησει, παρολο που εχω κανει στο παρελθον ψυχοθεραπεια και γνωριζω καπως καποια κομματια του εαυτου μου, τετοια αρνηση για ζωη δεν ειχα ξανα αντιμετωπισει ποτε. Καποια στιγμη το καλοκαιρι ειπα να δωσω μια ευκαιρια στον εαυτο μου να ξαναζησει εστω και με το ζορι και αρχισα δειλα δειλα να κανω καποια βηματα βελτιωσης της δουλειας μου. Φυσικα τα οικονομικα μου βρισκοντουσαν σε αθλια κατασταση γιατι δεν εχω κανενα αλλο πορο ζωης περα απο τη δουλεια μου. Εκανα το βημα και τα πηγα πολυ καλα, η δουλεια μου εφερε καρπους και ομολογω πως χαρηκα για το αποτελεσμα για δυο μηνες. Δεν μπορουσα φυσικα να πω πως ειχα ξεπερασει τη καταθλιψη. Το μονο που ειχα κανει, ηταν να δωσω ενεργεια στη δουλεια μου, αλλα μονο αυτο. Δεν εκανα τιποτα αλλο. Παρεες δεν ηθελα, να φροντισω τον εαυτο μου δεν ηθελα και γενικα εξαντλησα το χρονικο περιθωριο που ειχα δωσει στον εαυτο μου. Επανηρθα λοιπον στη κατασταση που ημουν. Βλεπω πως δεν μπορω να με βοηθησω. Σημερα εκλεισα ραντεβου με την ψυχοθεραπευτρια μου, παρολο που δεν γνωριζω πως μπορει να με βοηθησει απλα σαν μια λυση τελευταια.

Αισθανομαι οτι ολος ο κοπος μου για να προχωρησω στη ζωη, ολα αυτα τα χρονια πηγε χαμενος. Αισθανομαι οτι δεν θα ξαναβρω ποτε τον εαυτο μου. Ολα αυτα μαζι, επαγγελματικα και συναισθηματικα νιωθω οτι ειναι ενα ασηκωτο βαρος. Εχω κλειστει παλι μεσα στη σπηλια μου και αρνουμαι να ξαναβγω. Ντρεπομαι που το κανω, αλλα πραγματικα νιωθω φοβισμενη. Οποιος μπορει να μου δωσει καποια ισως συμβουλη ή ακομα ενα δικο του παρομοιο γεγονος ισως να με βοηθησει. Θελω να τελειωσει αυτη η καταθλιψη γιατι πραγματικα δεν ωφελει σε τιποτα.

υγ. Ειμαι 34χρονων.