Κατάθλιψη ή απλώς θλίψη και μελαγχολία;;;

[Palabra]

Καλησπέρα σας!
Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ σας. Παρακολουθώ το συγκεκριμένο φόρουμ εδώ και 3-4 μήνες και επειδή το βρήκα πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον αποφάσισα να γράψω και τους δικούς μου προβληματισμούς ευελπιστώντας σε κάποια δική σας χρήσιμη συμβουλή. Είμαι 23 ετών και νομίζω ότι πάσχω από κατάθλιψη. Η ψυχολόγος η οποία με υποστήριζε ψυχολογικά μου έλεγε πως έχω απλώς θλίψη και μελαγχολία αλλά εγώ εξακολουθώ να πιστεύω πως έχω κατάθλιψη. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου είναι πολύ άσχημες και συνεχώς χειροτερεύουν. Με τη μητέρα μου πάλι οι σχέσεις μου είναι τέλειες. Από τότε που θυμάμαι τον πατέρα μου τον θυμάμαι ως ένα άνθρωπο νευρικό και ισχυρογνώμων σε σημείο φασισμού. Πάντα πίστευε και πιστεύει πως ό,τι πει εκείνος είναι το σωστό και ό,τι πούμε εμείς είναι λάθος. Γενικότερα είμαστε κλειστοί σαν οικογένεια όχι επειδή το θέλαμε εμείς αλλά επειδή το ήθελε ο ίδιος. Δεν ήθελε να κάνουμε παρέα ούτε να έρχονται στο σπίτι μας γείτονες και άλλος κόσμος, εκτός από τους λιγοστούς συγγενείς του. Ο λόγος που το έκανε αυτό είναι η παθολογική ζήλεια που έχει προς τη μητέρα μου.

Ο πατέρας μου ήταν ανέκαθεν ψυχρός ως πατέρας απέναντί μου αλλά και στην μητέρα μου.

Τα τελευταία 3 χρόνια ο πατέρας μου τα έμπλεξε με μία άλλη γυναίκα. Από τότε άρχισε να πίνει πολύ αλκοόλ και να έρχεται στο σπίτι και να μας βρίζει όλους για ασήμαντες αφορμές, π.χ. γιατί το φαγητό θα ήταν έτοιμο στη μία και όχι στις δώδεκα. Άρχισε να ασκεί βία σε μένα και στον αδελφό μου και κυρίως στη μητέρα μου. Μας χτύπησε 2-3 φορές και μας έβριζε συνεχώς μέχρι και τώρα με πάρα πολύ αισχρά λόγια.

Εγώ την ίδια περίοδο πάθαινα κρίσεις πανικού κυρίως μέσα στα μέσα μεταφοράς και όπου είχε πολύ κόσμο. Ευτυχώς, κατάφερα να ξεπεράσω μόνη μου τις κρίσεις αυτές πηγαίνοντάς τους κόντρα. Δηλαδή, όσο πιο πολύ φοβόμουν να μπαίνω σε λεωφορείο τόσο πιο πολύ έμπαινα προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι του μυαλού μου και πως δεν κινδυνεύω να λιποθυμήσω μέσα στο λεωφορείο. Ο πατέρας μου εξακολουθεί να πίνει (το έχει ελαττώσει κάπως σε σχέση με πριν) και συνεχίζει να έχει επαφές με αυτή τη γυναίκα.


Πλέον δεν μπορώ να χαρώ με τίποτα. Παλιά μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω, τώρα ενώ θέλω να ζωγραφίσω βαριέμαι και δεν έχω κέφι. Δεν θέλω να βγαίνω καθόλου από το σπίτι. Η μητέρα μου λέει να βγαίνω από το σπίτι για να αισθάνομαι καλύτερα και η ίδια κάνει ό,τι μα ό,τι μπορεί για να νιώσω καλύτερα. Πράγματι, όταν βγαίνω σχεδόν πάντα μαζί της, νιώθω πολύ καλύτερα. Στεναχωριέται πάρα πολύ που με βλέπει έτσι και νιώθω πως και γω τη στενοχωρώ με την απαισιοδοξία μου και την κατήφια μου. Εκείνη μου λέει πως εγώ δεν φταίω σε τίποτα απολύτως. Γενικά λόγω των καταστάσεων και της κοινωνικής μας απομόνωσης είμαι πολύ δεμένη με τη μητέρα μου κάτι που προκαλεί ζήλια στον πατέρα μου ο οποίος όπως μου έχει πει πως πιστεύει πως είναι ο τέλειος πατέρας. Δεν έχω φίλες, μόνο γνωστές. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να έχω παρέες φοβούμενος μήπως με παρασύρουν σε κάτι κακό.

Επιπλέον, δεν έκανα ποτέ μου σχέση ερωτική. Καταρχάς, ο πατέρας μου δε με άφηνε να βγαίνω έξω ούτε καν τα απογεύματα και εγώ είχα και το μυαλό μου στα μαθήματά μου. Επιπλέον, και γω η ίδια δεν το κυνήγησα. Πίστευα και πιστεύω πως αν είναι να ‘ρθει θα ‘ρθει από μόνο του. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να πάω και να τα μπλέξω με τον πρώτο τυχόντα. Θα ήθελα να γνωρίσω έναν καλό άνθρωπο (δε με νοιάζει σχεδόν καθόλου η εμφάνιση) και να τον αγαπήσω. Να αγαπήσω τον χαρακτήρα του και τη ψυχή του. Αυτό δε μου προέκυψε και δυστυχώς δεν πιστεύω πως θα μου προκύψει ποτέ. Αλλά και να μου προέκυπτε νομίζω πως δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να προχωρήσει μαζί του μιας και ποιος θα ήθελε να είναι μαζί με μία καταθλιπτική και με μία που ποτέ της δεν είχε ούτε μία σχέση;; Όυτε εγώ θα ήθελα να είμαι με κάποιον και να τον φορτώνω με τα προβλήματά μου και τα ψυχολογικά μου. Βέβαια, έχω φτάσει σε σημείο, μετά από όσα έχω βιώσει, να μην εμπιστεύομαι τους άντρες και να μην θέλω να κάνω οικογένεια. Πλέον δεν έχω κέφι για τίποτα. Κάθε μέρα κλαίω, κυρίως τα βράδια. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου, παρ’ όλα αυτά είμαι ΕΝΑΝΤΙΑ στην αυτοκτονία καθώς πιστεύω πως η αυτοκτονία είναι δειλία. Δειλία ν’ αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής. Έχω αγχωθεί για το αν θα βρω δουλειά και με όλη την οικονομική κατάσταση. Ο πατέρας μου δεν πολυδουλεύει-βαριέται- και εγώ και η μητέρα μου πληρώνουμε τα έξοδά μας από δικές της οικονομίες.

Πιστεύω ότι έχω κατάθλιψη, η ψυχολόγος που με παρακολουθούσε μου είπε πως έχω πολύ θλίψη εξαιτίας όσων έχω περάσει και συνεχίζω να περνώ και πως στην πραγματικότητα είμαι πολύ δυνατός και ευαίσθητος άνθρωπος. Εγώ όμως πιστεύω πως όλα αυτά μου τα έλεγε για να με παρηγορήσει. Τα συμπτώματα που σας περιέγραψα από πάνω νομίζω πως καταλήγουν στην κατάθλιψη. Μήπως θα πρέπει να καταφύγω σε φαρμακευτικά σκευάσματα για να βρω το κέφι μου και την όρεξη για ζωή;; Ναι, αλλά μήπως με τα σκευάσματα αυτά γίνω σα ζόμπι;; Η μητέρα μου ήταν πάντως σα ζόμπι όσο καιρό τα έπαιρνε και έπαιρνε και ελαφριά χάπια.

Συγνώμη αν σας έπρηξα με την πολυλογία μου!

[Chemistry]

Γεια σου Palabra και χρονια σου πολλα!!!!
Καταρχας πριν ξεκινησω,θελω να σου πω οτι δεν μας πρηζεις !!!!
Η ψυχολογος σου καλα σου ειπε οτι εισαι πολυ δυνατος και ευαισθητος ανθρωπος...Το συμπερασμα αυτο βγηκε απο τα κατορθωματα σου,οσες δυσκολιες και να περασες τα καταφερες και μαλιστα πολυ καλα!Στην θεση σου πολλοι το βαζουν κατω,γι'αυτο εσυ πρεπει να εχεις ψηλα το κεφαλι και να εισαι περηφανη γιατι σου αξιζει,συνχαρητηρια κιολας και για την σχολη αλλα και γενικα για την κοντρα σου στις κρισεις πανικου!!
Ωστοσο λες πως δεν πιστευεις πως καποιος ανθρωπος θα ειναι διπλα σου με ολα αυτα που περνας,λογου τις ψυχολογιας σου κλπ
εγω πιστευω πως κανεις λαθος,γιατι αυτος που θα ενδιαφερεται πραγματικα για εσενανε πιστεψε με....θα ειναι εκει,διπλα σου
απλα " χωρις να βγαζω συμπερασματα " μην κανεις προσωποποιηση τον πατερα σου σε ενα ατομο που θα σε αγαπησει
και σκεφτεις οκ πρεπει λιγο να παω στο ρελαντι γιατι μπορει να περασω οτι περασε και η μητερα μου...καταλαβαινεις τι θελω να σου πω
" δεν ειμαι καποιος ειδικος παρεπιπτοντος "
αλλα πιστευω οτι τα χαπια δεν σε κανουν καλα...
εχεις πολυ δυνατη ψυχολογια και οπως προειπες ξεχνιεσαι με ενα γελιο ΠΟΥ η ιδια το κανεις να βγανει τοσο σε εσενανε οσο και στους γυρω σου
φιλες ναι δεν υπαρχουν οπως δεν υπαρχουν και φιλοι το καταλαβαινω,μαζι και αλλοι τοσοι
Μην κλεινεσαι στον εαυτο σου εχεις την δυναμη να εισαι ΜΙΑ ΧΑΡΑ απλα γελα περισσοτερο!

[Palabra]

Καλησπέρα Chemistry και χρόνια πολλά!

συνχαρητηρια κιολας και για την σχολη αλλα και γενικα για την κοντρα σου στις κρισεις πανικου!!

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για τις ευχές σου!

Ωστοσο λες πως δεν πιστευεις πως καποιος ανθρωπος θα ειναι διπλα σου με ολα αυτα που περνας,λογου τις ψυχολογιας σου κλπ
εγω πιστευω πως κανεις λαθος,γιατι αυτος που θα ενδιαφερεται πραγματικα για εσενανε πιστεψε με....θα ειναι εκει,διπλα σου
απλα " χωρις να βγαζω συμπερασματα " μην κανεις προσωποποιηση τον πατερα σου σε ενα ατομο που θα σε αγαπησει
και σκεφτεις οκ πρεπει λιγο να παω στο ρελαντι γιατι μπορει να περασω οτι περασε και η μητερα μου...καταλαβαινεις τι θελω να σου πω

Καταλαβαίνω τι θέλεις να μου πεις! Το ίδιο μου λέει και μητέρα μου, πως δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι και πως επειδή ατύχησε εκείνη στη ζωή της δε σημαίνει πως θ' ατυχήσω και εγώ. Μου λέει μάλιστα πως εάν βρω κάποιο σύντροφο η ζωή μου θα αλλάξει προς το καλύτερο και πως θα αποκτήσει νόημα. Όμως πραγματικά πιστεύω πως δεν θα μπορούσα να προσφέρω πολλά πράγματα σε κάποιον σύντροφο. Μπορεί να προσπαθώ να είμαι γελαστή και να κάνω τους άλλους να γελούν αλλά δεν μπορώ να είμαι έτσι συνέχεια. Έχω και γω τις νταουνιές μου και τις ακεφιές μου. Όπως σας είπα και πιο πάνω δεν έχω όρεξη να κάνω πολλά πράγματα και δεν χαίρομαι εύκολα πλέον ό,τι καλό και ευχάριστο και αν γίνει. Αυτό όπως καταλαβαίνετε θα ήταν πολύ άσχημο για τον άνθρωπο που θα επέλεγε να είναι μαζί μου. Θα του μετέδιδα τη θλίψη μου και τις ανησυχίες μου. Φοβάμαι πως αυτά που έχω περάσει δεν μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα. Στεναχωριέμαι για τη μητέρα μου, για όσα στερήθηκε στη ζωή της και για την απομόνωση και τη μοναξιά που νιώθει εξαιτίας του πατέρα μου. Εκείνη πάλι μου λέει πως η δική μου ζωή δεν πρέπει να ταυτίζεται με τη δική της και γι' αυτό θα πρέπει να κοιτάξω το δικό μου καλό και κατ' επέκταση τη δική μου ζωή και να αφήσω πίσω το παρελθόν. Έλα όμως που δεν μπορώ.
Δυστυχώς είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη (σε σημείο αηδίας) και στεναχωριέμαι εύκολα. Παρόλο που και 'γω πιστεύω πως δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι, φοβάμαι πως ίσως και γω να βρω κάποιον σύντροφο ο οποίος να μου φερθεί άσχημα και να με πληγώσει πολύ.

Μην κλεινεσαι στον εαυτο σου εχεις την δυναμη να εισαι ΜΙΑ ΧΑΡΑ απλα γελα περισσοτερο!

Λες να θέλω να είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου και κακοδιάθετη;; Αλλά νιώθω πως πλέον δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα.


ΥΓ: Σ' ευχαριστώ που ασχολήθηκες με το μήνυμά μου και μου απάντησες!

[Palabra]

Καμιά άλλη γνώμη για το δικό μου θεματάκι;;;

[RockElCasbah]

Γεια σου και καλή χρονιά. Εντελώς κουρασμένη, θα σου πω σύντομα τον δικό μου "ορισμό" για την κατάθλιψη. Με ουκ ολίγα επεισόδια αυτής στο βιογραφικό μου. Για να θεωρηθεί "ασθένεια" χρειάζονται λίγο πιο βαριά - αν θέλεις - συμπτώματα. Κι εδώ αν κάνεις μια αναζήτηση, θα βρεις πάμπολλα θέματα. Πριν δυο χρόνια κι εγώ είχα καταθέσει άποψη σε πολλά από δαύτα. Και μιλάω για έντονα σωματικά πλέον συμπτώματα.
Σωματοποίηση του πόνου είναι. Του όποιου πόνου, απ' όπου κι αν γεννήθηκε. Το σώμα βαραίνει τόσο πολύ απ' το φορτίο Παλάμπρα, που και να θέλει το μυαλό σου να αντιδράσει, δε μπορεί. Στο λέω απλά. Γιατί το σώμα είναι αποδέκτης του συναισθήματος, όχι της νόησης και λογικής. Ψάξτο, θα βρεις πάρα πολλά. Και δώσε βάση στις περιγραφές ανθρώπων που την πέρασαν "βαριά κι ασήκωτα".
Φάρμακα... δε ξέρεις τις απόψεις μου βέβαια, αλλά σε κάποιους είναι γνωστές και είμαι κάθετη. Αν και την έχω περάσει πολύ δύσκολα και αρκετές φορές, ουδέποτε μπήκα σε αγωγή. Ήξερα πως θα ήταν πολύ πιο δύσκολα χωρίς έστω μια "ανακούφιση" πρόσκαιρη κι ένα "κουκούλωμα" του προβλήματος, αλλά αντιστάθηκα. Δε μετανιώνω κι ούτε θα μετανιώσω για την επιλογή μου ποτέ.
Έχω ξαναμιλήσει και για τα "δώρα" που παίρνουμε μέσα από δυσκολίες που μας φαίνονται βουνό... αλλά μόνο αν αποφασίσουμε να βιώσουμε τα πράματα ως έχουν.
Η ευκολία λήψης τους σε ελαφριάς μορφής καταστάσεις, είναι εντυπωσιακή όσο και σύνηθης πια... αλλά και πολύ λυπηρό και στενάχωρο για μένα γεγονός. Οι άνθρωποι δε θέλουν πλέον να παλεύουν σχεδόν για τίποτα.
Σου εύχομαι να πάνε όλα καλύτερα και να κάνεις την καλύτερη δυνατή επιλογή......

[Palabra]

Σ' ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου RockElCasbah και καλή χρονιά να έχεις!

Η αλήθεια είναι ότι έχω κυρίως ψυχικό πόνο.
Το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο περίπου είχα κρίσεις πανικού, ότι σχεδόν κάθε βράδυ κλαίω και το ότι δεν έχω διάθεση να κάνω σχεδόν τίποτα με κάνει να πιστεύω πως έχω όντως κατάθλιψη. Η ψυχολόγος μου είπε πως δεν έχω κατάθλιψη αλλά θλίψη η οποία μου έχει δημιουργηθεί από αυτά που έχω περάσει και πως όσο συνεχίζω να τα περνάω αυτή η θλίψη θα υπάρχει. Εάν η θλίψη μου συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα, τότε μου είπε πως την κατάθλιψη δεν την γλιτώνω.
Φοβάμαι όμως πως έχω ήδη κατάθλιψη έστω και ελαφριάς μορφής αλλά ίσως εκείνη (η ψυχολόγος) δεν ήθελε να με φοβίσει και για να μην μου ρίξει το ηθικό μου είπε πως έχω απλώς θλίψη.

ΥΓ: Προσωπικά είμαι υπέρ στη λήψη ψυχοφαρμάκων και αγχολυτικών σε βαριές περιπτώσεις κατά τις οποίες ο ασθενής δεν μπορεί να γιατρευτεί από μόνος του.

[ΝεοΞεκινημα]

Καλυτρα να μην παρεις καποια ψυχοφαρμακα οσο αντεχεις την θλιψη.Εαν παρεις θα σου δημιουργησουν αλλα προβληματα ενω ακομα το παλευεις.Πας 2 ξενες γλωσσες και θα δωσεις κατατακτηριες εαν παρεις ψυχοφαρμακα σιγουρα η αποδοση σου θα πεσει

Εχεις σκεφτει οτι ισως πρεπει να υπαρξει αλλου ειδους λυση πρωτα μεσα στην οικογενεια σου.Για σενα προσωπικα θα ηταν να φυγεις απο το σπιτι αλλα δεν επειδη δεν σε εχω για ατομο που θα αφηνε πισω μια μανα που τοσο αγαπαει και τον αδερφο της ισως πρεπει να υπαρξει αλλου ειδους λυση..

Υ.Γ. σβησε κανενα μηνυμα στο mail ου δεν μπορω να σου στειλω

[Palabra]

Καλυτρα να μην παρεις καποια ψυχοφαρμακα οσο αντεχεις την θλιψη.Εαν παρεις θα σου δημιουργησουν αλλα προβληματα ενω ακομα το παλευεις.Πας 2 ξενες γλωσσες και θα δωσεις κατατακτηριες εαν παρεις ψυχοφαρμακα σιγουρα η αποδοση σου θα πεσει

Προς το παρόν δεν σκοπεύω να πάρω φάρμακα αλλά η απόδοσή μου είναι ήδη πεσμένη. Τώρα τον Οκτώβρη που έδινα τα τελευταία μαθήματα για τη σχολή μετά βίας τα διάβαζα. Όπως πάω να διαβάσω κάτι δε συγκεντρώνομαι και το μυαλό μου πάει σε δυσάρεστες σκέψεις και δεν μπορώ να διαβάσω. Μπορεί να καθόμουν και 2 ώρες, στην κυριολεξία, για να διαβάσω 1 παράγραφο ή μου τύχαινε να διαβάζω κάτι και να είμαι τόσο αφηρημένη που να μην ξέρω τι διαβάζω.

Εχεις σκεφτει οτι ισως πρεπει να υπαρξει αλλου ειδους λυση πρωτα μεσα στην οικογενεια σου.Για σενα προσωπικα θα ηταν να φυγεις απο το σπιτι αλλα δεν επειδη δεν σε εχω για ατομο που θα αφηνε πισω μια μανα που τοσο αγαπαει και τον αδερφο της ισως πρεπει να υπαρξει αλλου ειδους λυση.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να φύγω γιατί όπως είπες δεν μπορώ να αφήσω τα άλλα μέλη της οικογένειάς μου και επιπλέον δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσω ένα άλλο σπίτι.
Θα κάνω υπομονή να πάρει πατέρας μου τη σύνταξή του σε 2-3 χρόνια, ίσως και λιγότερο όπου θα φύγει και θα πάει στο χωριό.

[missirlou]

καλησπερα και καλη χρονια!!!
Ποσο μου θυμισες τον εαυτο μου καποτε.....Περασα δυσκολα και ομορφα συγχρονως παιδικα χρονια..Ο δικος μου πατερας δεν ζηλευε...ηταν ομως απολυτος, αυταρχικος, μας τρομοκρατουσε...
Με τη μανα μου πιστευα οτι ειχα τοσο καλες σχεσεις...
Μια ημερα εφυγα απο το σπιτι...δεν ξεκοψα, απλα εφυγα. Οχι αναιμακτα βεβαια...Ηταν το σημαντικοτερο πραγμα που εκανα στη ζωη μου!
Γυρισα σπιτι μετα απο πολλα χρονια και μονο εχοντας αποφασισει ποια ειναι η ζωη που θελω να ζησω.
Αγαπουσα τοσο πολυ τους δικους μου, ισως υπερβολικα, και οσο εμενα εκει δεν μπορουσα να κανω ενα βημα μπροστα...να γλιτωσω....
Εκανα ψυχοθεραπεια μονη μου, μεσα απο το διαβασμα και την τεχνη. Καταφερα και σκοτωσα ενα ενα τα φαντασματα του παρελθοντος αλλα μετα απο αυτο δεν ημουν το ιδιο γλυκο κοριτσι που ημουν τοτε.
Συνειδητοποιησα οτι η μαμα μου ειχε τουλαχιστον το μισο μεριδιο ευθυνης. Δεν με προστατεψε, ουτε εμενα ουτε τον αδερφο μου ...Αφησε τον πατερα μας και επιβληθηκε στη ζωη της καταπολεμωντας ολα τα θελω της, απαιτησε απο εμας να κανουμε το ιδιο, μας γεμισε ενοχες οταν αποφασισαμε οτι δεν θα το συνεχισουμε αυτο και μετα ζητησε απο εμας να τη σωσουμε και αυτην.....
Ποτε δεν συνειδητοποιησαν ποσο πολυ τους αγαπουσαμε και ποσο αναγκη ειχαμε να μας αγαπανε , τουλαχιστον το ιδιο, και αυτοι....
Ηρθαν στιγμες που η ψυχολογια μου ηταν καταθλιπτικη....αλλες φορες ειχα μανιοκαταθλιψη αλλα ευτυχως σε ελαφρυα μορφη. Ολα αυτα ξεπεραστηκαν χωρις φαρμακα. Η η σκληροτητα του πατερα μου ή το DNA μου με εκαναν να ειμαι δυνατη...
Τωρα πια, μετα απο σχεδον 20 χρονια, σκεφτομαι το παρελθον και λεω 'δεν πειραζει...δεν ηξεραν....δεν μπορουσαν'....
Τωρα υπαρχουν στη ζωη μου αλλα απο τα 18 μου, τοτε που εφυγα, δεν οριζουν ουτε το παρον ουτε το μελλον μου.....Απο τα 34 και μετα μαλιστα, που εγινα μητερα, ολοι τους μπηκαν σε εντελως δευτερη μοιρα.
Συμπερασματα δικα μου ειναι οτι μονο μετα την αποδοχη του προβληματος, και την συγχωρεση των ανθρωπων που μας πληγωσαν μπορεις να βρεις τη γαληνη. Αναμεσα σε αυτες τις δυο καταστασεις βεβαια το ταξιδι ειναι μεγαλο και επιπονο.....
Αξιζει ομως να το προσπαθησεις για να επελευθερωθεις...
ΑΝ μπορεις να το κανεις μονη σου (κατι μου λεει οτι μπορεις) εισαι τυχερη...αν οχι, και παλι, αποφασισε το και θα τα καταφερεις....Βρες την 'βοηθεια' που σου αρμοζει και προχωρα.
Για να γινει αυτο ομως πρεπει να απομακρυνθεις...και απο τους δυο....
Καλη συνεχεια....

[Θεοφανία]

καλησπερα και καλη χρονια!!!
Ποσο μου θυμισες τον εαυτο μου καποτε.....Περασα δυσκολα και ομορφα συγχρονως παιδικα χρονια..Ο δικος μου πατερας δεν ζηλευε...ηταν ομως απολυτος, αυταρχικος, μας τρομοκρατουσε...
Με τη μανα μου πιστευα οτι ειχα τοσο καλες σχεσεις...
Μια ημερα εφυγα απο το σπιτι...δεν ξεκοψα, απλα εφυγα. Οχι αναιμακτα βεβαια...Ηταν το σημαντικοτερο πραγμα που εκανα στη ζωη μου!
Γυρισα σπιτι μετα απο πολλα χρονια και μονο εχοντας αποφασισει ποια ειναι η ζωη που θελω να ζησω.
Αγαπουσα τοσο πολυ τους δικους μου, ισως υπερβολικα, και οσο εμενα εκει δεν μπορουσα να κανω ενα βημα μπροστα...να γλιτωσω....
Εκανα ψυχοθεραπεια μονη μου, μεσα απο το διαβασμα και την τεχνη. Καταφερα και σκοτωσα ενα ενα τα φαντασματα του παρελθοντος αλλα μετα απο αυτο δεν ημουν το ιδιο γλυκο κοριτσι που ημουν τοτε.
Συνειδητοποιησα οτι η μαμα μου ειχε τουλαχιστον το μισο μεριδιο ευθυνης. Δεν με προστατεψε, ουτε εμενα ουτε τον αδερφο μου ...Αφησε τον πατερα μας και επιβληθηκε στη ζωη της καταπολεμωντας ολα τα θελω της, απαιτησε απο εμας να κανουμε το ιδιο, μας γεμισε ενοχες οταν αποφασισαμε οτι δεν θα το συνεχισουμε αυτο και μετα ζητησε απο εμας να τη σωσουμε και αυτην.....
Ποτε δεν συνειδητοποιησαν ποσο πολυ τους αγαπουσαμε και ποσο αναγκη ειχαμε να μας αγαπανε , τουλαχιστον το ιδιο, και αυτοι....
Ηρθαν στιγμες που η ψυχολογια μου ηταν καταθλιπτικη....αλλες φορες ειχα μανιοκαταθλιψη αλλα ευτυχως σε ελαφρυα μορφη. Ολα αυτα ξεπεραστηκαν χωρις φαρμακα. Η η σκληροτητα του πατερα μου ή το DNA μου με εκαναν να ειμαι δυνατη...
Τωρα πια, μετα απο σχεδον 20 χρονια, σκεφτομαι το παρελθον και λεω 'δεν πειραζει...δεν ηξεραν....δεν μπορουσαν'....
Τωρα υπαρχουν στη ζωη μου αλλα απο τα 18 μου, τοτε που εφυγα, δεν οριζουν ουτε το παρον ουτε το μελλον μου.....Απο τα 34 και μετα μαλιστα, που εγινα μητερα, ολοι τους μπηκαν σε εντελως δευτερη μοιρα.
Συμπερασματα δικα μου ειναι οτι μονο μετα την αποδοχη του προβληματος, και την συγχωρεση των ανθρωπων που μας πληγωσαν μπορεις να βρεις τη γαληνη. Αναμεσα σε αυτες τις δυο καταστασεις βεβαια το ταξιδι ειναι μεγαλο και επιπονο.....
Αξιζει ομως να το προσπαθησεις για να επελευθερωθεις...
ΑΝ μπορεις να το κανεις μονη σου (κατι μου λεει οτι μπορεις) εισαι τυχερη...αν οχι, και παλι, αποφασισε το και θα τα καταφερεις....Βρες την 'βοηθεια' που σου αρμοζει και προχωρα.
Για να γινει αυτο ομως πρεπει να απομακρυνθεις...και απο τους δυο....
Καλη συνεχεια....

...πολύ όμορφο ποστ...

[Palabra]

missirlou σ' ευχαριστώ πολύ και για την δική σου απάντηση και για το κουράγιο σου να μοιραστείς εδώ και τη δική σου εμπειρία.
Ειλικρινά μπράβο για τον δυναμισμό που επέδειξες τότε.

Στη δική μου, βέβαια, περίπτωση η μητέρα μου δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα (είναι και κάποια άλλα πράγματα που δεν τα έχω γράψει εδώ) για να γλιτώσει από αυτή την κατάσταση. Άλλωστε μέχρι πριν από 3-4 χρόνια ο πατέρας μου δεν είχε φτάσει στο σημείο που είναι τώρα. Πάντα ήταν λιγάκι αυταρχικός, γκρινιάρης, ζηλιάρης και νευρικός αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό απ' ότι σήμερα. Τα τελευταία χρόνια που έμπλεξε με αυτή τη γυναίκα έχει χειροτερέψει η κατάσταση.

[Gypsy Cello]

Παλάμπρα, γεια σου και από μένα και καλή χρονιά. Ως άνθρωπος που έχω βιώσει και γω κλινική κατάθλιψη και βιώσει τον πόνο ως τα κατάβαθα της ψυχής μου, θα προσπαθήσω να σου πω μερικά πράγματα που ίσως σου φανούν χρήσιμα. H ιστορία σου μοιάζει σε πολλά με την δική μου αφού και ο δικός μου μπαμπάς υπήρξε πολύ καταπιεστικός και ζηλιάρης στην σχέση του με την μαμά μου αλλά ευτυχώς όχι σε σχέση με μένα αφού από μικρή έβγαινα και γυρνούσα ό, τι ώρα ήθελα, χωρίς να υπάρξει ποτέ πρόβλημα. Οι δικοί μου γονείς δεν παντρεύτηκαν ποτέ αλλά συζούσαν για κάποιο διάστημα χωρίς ποτέ να λάβω πατρική αγάπη ουσιαστικά και αυτός είναι ένας απο τους λόγους που εχω πέσει σε κατάθλιψη. Και μόνο το γεγονός ότι κατάφερες να τελειώσεις επιτυχώς και μαθαίνεις και 2 ξένες γλώσσες δείχνουν έναν άνθρωπο με όρεξη για ζωή που παλεύει για τους στόχους του. Δεν έχει σημασία το πως θα ονοματίσεις αυτό που σου συμβαίνει, είτε θλίψη είτε κατάθλιψη βρίσκεται εκεί μέσα στην ψυχή σου και σε ταλαιπωρεί (εγώ από τα όσα γράφει θα το χαρακτήριζα ήπια κατάθλιψη) γι' αυτό το ότι έχεις ήδη επισκεφτεί ψυχολόγο είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα. Μην σκεφτεσαι τα φάρμακα γιατί χορηγούνται όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο και εμφανίζονται και έντονα σωματικά συμπτώματα. Εσύ θα πρέπει να προσπαθήσεις για να ΜΗΝ φτάσεις σε αυτό το σημείο. Εγώ θα σε συμβούλευα επίσης να τους προτείνεις να μιλήσετε σ' έναν οικογενειακό σύμβουλο όλοι μαζί ή σ' αυτόν που ήδη πηγαίνεις.

[missirlou]

Στη δική μου, βέβαια, περίπτωση η μητέρα μου δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα

....οταν μια μερα γινεις Μητερα με το καλο, θα καταλαβεις πως για το πλασματακι σου γινεσαι ΛΥΚΟΣ!...Θηριο.....Δεν μπορεις να αφησεις κανεναν να το πειραξει....Καμια αδυναμια σου (συναισθηματικη ή πρακτικη) δεν σε κραταει απο το να προστατεψεις το παιδι σου απο τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ.
Σκοπος μου δεν ειναι να σε κανω να απομακρυνθεις απο την μητερα σου . ΑΚομη και αν εχει κανει λαθος , σιγουρα το εκανε αθελα της. Αλλα σκεψου οτι αυτοι οι δυο ανθρωποι ΕΠΕΛΕΞΑΝ και ΖΟΥΝ τη ζωη τους ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ...Εκεινος επιλεγει να σας δημιουργει προβληματα και εκεινη επιλεγει να τα δεχεται....Θεωρει λοιπον οτι το να δεχεται τα προβληματα που της δημιουργει, της κοστιζουν λιγοτερο απο το να φυγει απο αυτον. Τα προβληματα που της δημιουργει ομως επηρεαζουν και εσας. Θα επρεπε να φροντιζε να μην σας δημιουργει εσας προβληματα, ο,τι και αν επελεγε να κανει η ιδια.
Κοιτα τη ζωη σου κοριτσακι, και να θυμασαι οτι τις δυναμεις που σου εδωσε η φυση θα τις χρειαστεις για την δικη σου οικογενεια. Αυτην που θα επιλεξεις να φερεις στον κοσμο. Μην τις σπαταλας ολες τωρα, δεν θα εχεις κουραγιο....Ηταν δικη τους υποχρεωση να σε σωσουν απο οτιδηποτε 'ασχημο'..και των δυο τους...Εσυ δεν εχεις καμια υποχρεωση να σωσεις καποιον απο τους δυο...
Επισης, το αν ο πατερας σου βλεπει αλλη γυναικα θα επρεπε να αφορα μονο αυτον και τη μητερα σου..Εσυ εισαι το παιδι τους, οχι ο Διαιτητης , όχι ο ψυχολογος, ουτε ο δικαστης.....

[ΝεοΞεκινημα]

missirlou εισαι η πιο καταλληλη να μιλησει για αυτο το θεμα οχι γιατι μονο το εζησες αλλα εχεις φιλοσοφησει την ολη περιπτωση σου σε τετοιο βαθμο που εχεις αντικειμενικη εικονα παρολου τα ολα συναισθηματα οργης που σιγουρα θα εχεις

[missirlou]

Βασικα με λυπει να βλεπω νεους ανθρωπους, που θε επρεπε να ξεκινανε τη ζωη τους με χαρα αν μη τι αλλο, να κουβαλανε τα προβληματα που εχουν αλλοι δημιουργησει....και μαλιστα οι γονεις τους....
Και εγω πονεσα πολυ.....εκλαιγα καθε βραδυ επι χρονια επειδη αφησα τη μαμα μου πισω. Ειχα απιστευτες ενοχες που 'στεναχωρησα' τον μπαμπα μου. Μετα απο δυο χρονια που ενηλικιωθηκε ο αδερφος μου τον πηρα μαζι μου. Δουλευαμε και σπουδαζαμε...και λυπουμασταν...και νιωθαμε ασχημα που 'πληγωσαμε' τον πατερα μας.....γιατι φυγαμε χωρις τη συναναινεση του.
Θυμαμαι εκλεινα τα ματια μου και παρακαλουσα να ξυπνησω μετα απο δεκα χρονια!!!! να εχει περασει η 'βοη'...Σε αυτα τα δεκα χρονια ομως που φυσικα εμεινα ξυπνια εμαθα τον εαυτο μου, τον συγχωρεσα και αυτον μαζι με τους υπολοιπους και τον αγαπησα...Τους γονεις μου τους αγαπουσα ετσι και αλλιως. Αλλα βαζοντας εκεινοι τον εαυτο τους πανω απο εμας, μας εμαθαν και εμας να μην μας αγαπαμε .....Δεν εφταιγαν....και εκεινοι ηταν πληγωμενοι απο αλλους. Αλλα καποιος πρεπει να παρει αποφαση να σταματησει αυτον τον φαυλο κυκλο , ετσι δεν ειναι?
Τωρα σαρανταριζω, εχασα πολυτιμο χρονο βουτηγμενη στη θλιψη μου που δεν επρεπε....δημιουργησα προβληματα υγειας στον εαυτο μου... ευτυχως ομως το να προσπαθουν να ικανοποιησουν μονο τον εγωισμο τους η μονο τις δικες τους αναγκες με 'μουλαρωσε'....Τωρα εχω δυο παιδακια....Μονο αυτα βαζω πανω απο τον εαυτο μου....Ετσι ειναι η 'λογικη σειρα' των πραγματων...