10 μηνες μετα και ειμαι ξανα στα συναισθηματα της πρωτης μερας

[Θεοφανία]

ομως αναρωτιεμαι: γιατι αγαπη μου πρεπει να ζησω χωρις εσενα? Μου ειχες υποσχεθει μια ζωη. και ναι, με αγαπησες μεχρι θανατου! αλλα ο θανατος σου ηρθε πολυ νωρις αγαπη μου, ηθελα να γερασω μαζι σου καρδια μου και να καθομαι στο τζακι στα ποδια σου και να θυμομαστε τις ιστοριες μας, να χαιρομαστε τα παιδια μας και τα εγγονια μας.
Ομως με αφησες μονη, και το καθετι που κοντα σου εμοιαζε ρομαντικο και ομορφο, χωρις εσενα μοιαζει εφιαλτης.
Ακομα και το να μεγαλωσω το μωρο μου μονη μου φανταζει αθλος! δεν το διαλεξα! δεν το αποφασισα, δεν ηταν διαζυγιο, δεν υπηρξε ρηξη. Ηρθε μονο ο Θανατος να μου παρει τα παντα..

..μπου, πρέπει να μετατοπίσεις λίγο την ...ευθύνη.
Νομίζεις πως αυτός ήθελε να φύγει?
Θα μου πεις: μα με ποιον να τα βάλω? Δε τον χτύπησε αυτοκίνητο, πέθανε.

Δεν ξέρω.
Αυτή την απάντηση δεν θα την πάρουμε ποτέ, όπως και δεν θα την πάρουν μαμάδες που χάνουν τα παιδιά τους.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να ζήσεις για το κομμάτι που άφησε πίσω του και αυτό είναι το παιδί σας.
Έχεις σκοπό μπου και αυτός είναι ότι αυτό το παιδάκι δεν φταίει σε τίποτα για ότι αποφάσισε γι αυτό η ζωή ή ο Θεός αν υπάρχει.
Εσύ είσαι ενήλικη, κατασταλαγμένη, ολοκληρωμένος άνθρωπος.
Σκέψου πόσο μεγάλο πλήγμα είναι για αυτό να μη μπορεί να πάρει καμία απάντηση, όταν ούτε καν εσύ δεν μπορείς να έχεις.

[Gypsy Cello]

Kαι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα...δεν είναι απιστία να τον κατηγορήσει, να τον βρίσει, να του καταλογήσει ευθύνες, να θρηνήσει και να πάει παρακατω..είναι η ίδια η φύση, η νομοτέλεια...πως αντιμετωπίζεις την απύθμενη δύναμη της; με ποιον τα βάζεις; που ξεσπάς; ή μήπως παίρνεις φόρα και χτυπάς τον κεφάλι σου στον τοίχο μην μπορώντας ν' απαντήσεις αυτό το τόσο μάταιο ερώτημα; Μπουμπουρίνα, συγγνώμη που δεν μπορώ να πω κάτι θετικό και αισιόδοξο αλλά ως άνθρωπος με έντονα υπαρξιακά προβλήματα, ταυτίζομαι και γω μαζί σου. Το μόνο που έχω να πω είναι, να μην επιβαρυνεις τον εαυτό σου με περιττές σκέψεις, ζήσε το πένθος σου χωρίς να θεωρείς τον εαυτό σου άρρωστο και η ανατολή του ήλιου θα έρθει μην ανησυχείς.

[boubourina]

5 Μαρτιου εκλεισε ενας χρονος. Καναμε το μνημοσυνο. Κοσμος πολυς και ασχετος. Και εγω ουτε ενα δακρυ. Ολα τα δακρυα τα ειχα δωσει μια εβδομαδα πριν, το Σαββατο της Κ. Δευτερας. Τετοια ηταν η μερα που εφυγε.
Ξαναπηρα τα seropram.
Αρχες του Φλεβαρη εφτασα στο νοσοκομειο με υψηλη πιεση. Απο την εξεταση βγηκε και ενα ανευρυσματακι.
Το ελεγχουμε και παιρνω και χαπι για την πιεση τωρα!
Ο Τακης εφυγε, χαθηκε, μας τελειωσε!
Μου εμεινε ενα παιδακι λατρεμενο και το κ@λ@μνημονιο!
Αγχωθηκα! Γυρνουσα σπιτι και ακουγα ολη την μαυριλα στις ειδησεις, κοιταζα απο την μια ενα τετραχρονο και απο την αλλη τη μαμα μου 72 και ελεγα πως θα τα καταφερω να επιβιωσουμε?

Τελος παντων.
Ο καθημερινος αγωνας ειναι πλεον τοσο δυσκολος που δεν μου αφηνει περιθωρια για να αναλυω γεγονοτα. Πρεπει μονο να ζησω για το μωρο μου και να το ζησω και αυτο, να το μεγαλωσω οσο πιο καλα μπορω
Δεν υπαρχει τιποτα αλλο για μενα τωρα
Φιλια πολλα σε ολους σας και καλη δυναμη σε οσα μας περιμενουν ακομα

[Πυρρων]

Φιλη boubourina... Οπως θεωρω εγω τον "θανατο" πιστευω πως ο Τακης σου δεν εφηγε ποτε... Πιστευω πως τωρα εγινε ενα με το συμπαν, μερος το "ολου"... Ισως τωρα να εχεις πολυ περισσοτερο "Τακη" στην ζωη σου γιατι απλως βρισκεται παντου γυρω μας. Οτι κοιτας, οπου και αν γυρισεις ο Τακης αποτελει μερως των οσων βλεπεις. Δεν εφυγε, απλα αλλαξε μορφη... Ω ποσο ομορφο ειναι να ξερω οτι οι αγαπημενοι μας ειναι περισσοτερο κοντα μας οταν "φευγουν"... "Μα τα δειλινα.... μια φωνη μου ψυθιριζει.... μυστικα .... δεν θα γυρισεις πια....."...γιατι εισαι συνεχεια εδω... Καλη δυναμη σου ευχομαι.

[chryssy]

Χρονια πολλα και καλη χρονια σε ολους.
Χαθηκα τοσους μηνες, ετρεχα να τα βγαλω περα, μετακομισα, αλλαξα δουλεια, η καθε μερα ηταν τοσο εντονη που για καμποσο επαξα να σκεφτομαι και να νιωθω.
Πριν 20 μερες εκοψα το αντικαταθλιπτικο.
Νομιζα οτι ηταν πια καιρος να σταθω μονη μου στα ποδια μου και να μετρηθω με τα αισθηματα μου που ενιωθα οτι τα ειχα βαλει σε μια ταξη.
Δυστυχως εγω ..... νομιζα.... αλλα δεν ηταν ετσι.

Τα Χριστουγεννα ηταν πολυ δυσκολο περιοδος για να δοκιμασω τον πονο μου και να ερθω αντιμετωπη με την πραγματικοτητα.
Οικογενειακη γιορτη, ολοι στα σπιτια τους με τις οικογενειες τους.
Λαχταρουσα και εγω να σταματησω λιγες μερες τη δουλεια και να παω σπιτι μου να μεινω με το αγορακι μου.
Ομως βαζοντας το κλειδι στην πορτα ολα γυρισαν αναποδα.
Ο Μπουμπουρινος δεν ειναι πια εδω μαζι μου. Τι μου εχει απομεινει απο οικογενεια? το παιδακι μας που παλι αρχισε (ειχε σταματησει να με ρωταει) αντε μαμα ποτε πια θα γυρισει ο μπαμπας απο τον ουρανο!
Στολισα το δεντρο. 13 χρονια δεν το ειχα στολισει ποτε! Παντα γυρνουσα σπιτι και εβλεπα τον Τακουλη τυλιγμενο με τις γιρλαντες να χαμογελαει και να περηφανευεται για τον στολισμο του. Ο Τακης ΗΤΑΝ τα Χριστουγεννα απο μονος του!
Και μετα να σε ρωτουν τι θα κανεις τα Χριστουγεννα και που θα εισαι την Πρωτοχρονια!
Πουθενα δεν θα ειμαι
Μονη μου θα περιμενω να περασουν οι ρημαδες οι Γιορτες και να ξαναγυρισω στην καθημερινοτητα που με απορροφαει και που με κανει να μην σκεφτομαι.
Ανημερα την Πρωτοχρονια πηγα στον ταφο. Τελευταια φορα ειχα παει τον Σεπτεμβριο. Δεν ηθελα να πηγαινω εκει
Και ημουν μονο εγω σε ολο το νεκροταφειο.
Κρυο τσουχτερο
και εκει γονατιστη να φωναζω για πρωτη φορα

Τι σου ζητησα ρε Τακη,
Μονο να ζησω μαζι σου ηθελα.
Τιποτα αλλο δεν σου ζητησα μωρο μου
Ποτε δεν σου ειπα οχι σε τιποτα, δεν σου χαλασα χατηρι αγαπη μου
Γιατι τωρα πρεπει να ζησω μονη μου?
Γιατι να μου δωσεις τοση αγαπη αν ηταν μια μερα να μου την ανταλλαξεις με τοσο πονο?

Φωναζα και εκλαιγα δυνατα. Πρωτη φορα μετα τα Σαραντα
εκοψα το χαπι και ειμαι παλι στην εκκινηση
στην πρωτη μερα
παλι να προσπαθω να καταλαβω
παλι να προσπαθω να ξεχασω
παλι μονη μου
παλι χωρις αγαπη
Και ακομα μεχρι αποψε δεν μπορω να σταματησω τα δακρυα
δεν ξερω πως να τα σταματησω

βρήκα τυχαία το μήνυμά σου, ψάχνοντας στο internet περιπτώσεις που να μοιάζουν με τη δική μου.
πριν από 9 μέρες έχασα τον άντρα μου.
πέθανε μέσα στα χέρια μου μέσα σε 2 λεπτά.
μέσα σε 2 λεπτά η ζωή που είχα χτίσει μαζί του 40 χρόνια εξαφανίστηκε, εξανεμίστηκε, δεν υπάρχει πια
νοιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει οριστικά και δεν έχω καμια ελπίδα να ξανανοιώσω άνθρωπος.
είμαι 58 χρόνων, εμφανίσιμη για την ηλικία μου, τα πόδια μου με κρατάνε μια χαρά, τα χέρια μου επίσης, το μυαλό μου πεντακάθαρο.
πώς μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι που είμαι μικρο-μέγαλη.
πολύ μικρή για να παραιτηθώ από τη ζωή, πολύ μεγάλη για να αρχίσω μια άλλη.
ο γιος μου, 35 χρόνων, είναι παντρεμένος και ζει στην Αθήνα αλλά αρκετά μακριά μου.
εγώ ζω σε ένα τεράστιο σπίτι, που το αγοράσαμε πριν 3 χρόνια, με όνειρα να περάσουμε όμορφα τα γηρατειά μας.
από τη δουλειά μου έφυγα, γιατί με τα τελευταία μέτρα θα με έβγαζαν στην εφεδρεία, οπότε αναγκάστηκα και πήρα σύνταξη.
έτσι είμαι πια μια έρημη χήρα μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι, που κάθεται στον υπολογιστή και ψάχνει την ίδια της την ψυχή.
ξέρω, κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει απ' έξω, τα λόγια είναι περιττά, κούφια, αέρας που απλώς σε αγγίζει και μετά πάει παρακάτω.
η δύναμη έρχεται από μέσα μας, αλλά όταν έχεις ήδη γίνει κομμάτια, με ποιο κίνητρο μπορείς πια να προσπαθείς?
ξέρω ότι η δική σου περίπτωση είναι πιο δύσκολη από τη δική μου σε πρακτικό επίπεδο.
έχεις πολλές δυσκολίες της καθημερινότητας να αντιμετωπίσεις
όμως έχεις το κίνητρο. το παιδάκι σου.
εγώ δεν έχω κανένα, το παίδί μου είναι μεγάλο, ανεξάρτητο, στη δική του φωλιά με την αγαπημένη του. εγώ νοιώθω ξένη και μόνη ακόμη και μαζί τους.
ξέρω δεν σε βοήθησα, δεν είμαι σε θέση, ούτε κανείς είναι. όμως σκέψου ότι υπάρχουν τόσοι άλλοι γύρω σου με τα ίδια, συναισθήματα, την ίδια απελπισία.
ίσως αν τους πλησιάζαμε? δεν ξέρω, ρωτάω και τον ίδιο μου τον εαυτό. δεν ξέρω τι μπορώ και τι θα κάνω