τη γνωμη σας για το πως φτασαμε εδω

[sheldon]

Sheldom, ειχα παρόμοια βιωματα με σενα στο σχολείο, ελπίζω να σαι καλα. Άμα συναναστραφεις με ρεμαλια τότε χανεις την αυτοεκτιμηση σου και χανεις τα ταλεντα και τις δυναμεις σου.

Κοίταξε, υπό την έννοια του αν παίρνω ψυχοφάρμακα είμαι εντάξει, όπως επίσης είμαι και πνευματικά υγιής, αλλά κατ' ουσίαν καλά δε θεωρώ επ' ουδενί τον εαυτό μου. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να επικοινωνήσω φυσιολογικά με κανέναν άνθρωπο. Όποτε επιχειρήσω να συναναστραφώ κάποιον, χάνω τα λόγια μου, με κυριεύει άγχος, κλείνομαι στον εαυτό μου και άθελα γίνομαι απότομος και ψυχρός. Όντας κοινωνικά ευνουχισμένος και συναισθηματικά ακρωτηριασμένος, σε κάθε διαπροσωπική μου σχέση απλώνονται αργά ή γρήγορα μαύρα σύννεφα. Είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς έχω ξεμείνει πλέον άφιλος και μπακούρι.

[σακης]

Tη γνωμη σας για το πως φτασαμε εδω......χαχαχα...γενικα ως ανθρωποτητα ολοι νοσουμε,ολοι ειμαστε αρρωστοι με ανωμαλια του νου,απλως εμεις οι τρελοι το βιωνουμε σε πιο εντονη μορφη.Κανεις δεν ειναι φυσιολογικος σε ισορροπια,ποιος ειναι φυσιολογικος?.Αυτος οπου τα τρια κεντρα του βρισκονται σε απολυτη αρμονια διανοητικο -συναισθηματικο -κινητικο ενστικτωδες.Εξ αρχης της ιστοριας της ανθρωποτητας ποτε ο ανθρωπος δεν μπορεσε να βρει την σωστη αρμονια,παντα ενα κεντρο υπερισχυε του αλλου,ολοι βρισκομαστε σε λανθανουσα κατασταση εαυτου.Και βρισκομαστε ολοι μαζι εδω παρεα στο χειλος του γκρεμου αντιμετωποι με το τελος της οικονομικης-τεχνολογικης-δημοκρατικης πραγματικοτητας.

Σε προσωπικο επιπεδο τι να αναφερθω, μια απο τα ιδια,μεγαλο παραγοντα για την εκδηλωση της ασθενειας επαιξε η καταχρηση ουσιων που φυσικα φταιχτης ημουνα μονο εγω και οχι οτι περιτρυγιριζομουν απο μαλακες,αν και σχεδον σε ολη μας τη ζωη κανουν την εμφανιση τους........κολαση ειναι οι αλλοι......μαλλον σε κατασταση μαστουρας θα το ειπε ο Σαρτρ.....χαχα

Απλα εχω αποφασισει οσο περναει απο το χερι μου και οσο ειναι αυτο δυνατο να μην σπαταλαω ενεργεια σε αρνητικα συναισθηματα,αν και ο βομβαρδισμος ειναι ανελεητος και απο παντου...αλλα δεν μασαμε μπηκαμε στην ''χρυση εποχη'' το ανθρωπινο ειδος θα ''λαμψει'' τα επομενα χρονια..χαχαχα

[void]

..τελικά η αλληλεπίδραση με τους άλλους είναι που κάνει τη ζημιά..
Εάν ο καθένας ήταν για την πάρτη του, δε θα υποφέραμε απο τέτοιου είδους προβλήματα.
Ζήτω η μοναξιά, κάτω η συντροφικότητα :-)

[deleted-member30-03]

προσφατα ειδα το ιδιο quote σε εικονα που ποσταρε ο Boltseed. και για μενα παντως ισχυει αυτο:

Τέσπα, εγώ έφτασα ως εδώ από μαλακίες των γονιών μου, είμαι βέβαιη γι αυτό. Έζησα μέσα σε ένα πολεμικό τοπίο, με συνεχείς καβγάδες, ξύλο, ματωμένα κεφάλια και μύτες που άνοιγαν. Βία. Ειρωνεία. Υποτίμηση. Ξεχώρισμα, σκόρπισμά μας, ο καθένας στο κουκούλι του, δεν είχαμε καμιά απολύτως επικοινωνία. Ένα σύμπαν με κλειστά δωμάτια, με σκοτάδι, κυριολεκτικά πολλές φορές το σκοτάδι. Και έμαθα να μη ζητάω βοήθεια, να μην ανοίγω τον πόνο,να κρατάω τα πάντα για μένα. Αυτά.

θυμα/θυτης. εκτος απο γονεις μαζι και συμμαθητες και δηθεν φιλους και γκομενες. κι οταν μου κανουν μια φορα κατι, συνηθιζω να το επιστρεφω στο δεκαπλασιο. οποτε πλεον νιωθω πως μου φταιει ολος ο κοσμος, αν μπορουσα θα κομματιαζα τυφλα τους παντες, δεν υπαρχουν ανθρωποι που να ξεχωριζουν και να αξιζουν για μενα.

[ioannis2]

..τελικά η αλληλεπίδραση με τους άλλους είναι που κάνει τη ζημιά..
Εάν ο καθένας ήταν για την πάρτη του, δε θα υποφέραμε απο τέτοιου είδους προβλήματα.
Ζήτω η μοναξιά, κάτω η συντροφικότητα :-)

συμφωνω με τις δυο πρωτες γραμμες, διαφωνω με την τριτη. πιστευω κατα κυριο λόγο ειναι η αλληλεπιδραση, ιδιως στα πρωτα χρονια της ζωης μας και αρχες της εφηβίας. το να τα παθεικανεις απο μονος του ειναι η εξαίρεση.
οσο χαλια και αν ειναι η σχεση μας με τους γυρω δεν παυουμε από το ειμαστε φύση κοινωνικα όντα.

[retroG]

οτι ακριβως λεει ο Φροιντ...........συμφονω και επαφξανω.

Το πως μεγαλοσε ο καθενασ και ολες του οι εμπειριες σαν μικρος παιζουν καθοριστικο ρολο για την μετεπειτα πορεια της ζωης του. Μικρος περνας ΕΝΑ προβληματακι , ΔΥΟ, ΤΡΙΑ.ΤΕΣΣΕΡΑ κλπ.....λες προβληματακι ειναι βρε αδερφε..θα περασει...δυστυχος ολα αυτα μαζευονται συσσορευονται και φτανει ο καθενας εκει που βρισκεται σημερα.. ηλικια 25, 28, 30, 35 με συσσορευμενα προβληματα ετων....

[PETRAN]

Οι πρώιμες εμπειρίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε εμφάνιση προβλημάτων. Αλλά όπως έχουν δείξει άπειρες μελέτες, το "πρώιμο" αρχίζει από...πολύ πίσω. Π.χ αν η μάνα εφόσων είναι έγκυος και έχει χρόνιο άγχος (π.χ. κακοποιητικός σύζηγος/κακοί γονείς/καμία υποστήριξη) το άγχος της παράγει ορμόνες (κορτιζόλη, νοραδρεναλίνη) και αυτές με την σειρά τους θα περάσουν μέσα στο έμβρυο επηρεάζοντας τον εγκέφαλο του και κάνοντας τον πιο "ευαίσθητο" σε αγχωτικά ερεθίσματα. Τέτοιες αντιδράσεις ίσως εν μέρη να είναι και προσαρμοστικές στρατηγικές της ζωής, αφού το περιβάλλον-μέσω της μάνας- λέει στο μωρό "ει εδώ έξω γίνεται της πόπης να είσαι μάχιμος!" Μετά υπάρχουν και οι καταχρήσεις όπως το αλκοόλ και διάφορα drugs.

Ένας πιο ευαίσθητος-από-την-γέννα- εγκέφαλος μετά μπορεί να "εκτροχιαστεί" πολύ πιο εύκολα αν και οι γονείς είναι "στρεσογόνοι".


Μετά είναι και η ποιότητα του δεσμού της μάνας με το μωρό (για όποιον ενδιαφέρεται ας ψάξει τo πείραμα "strange situation" της mary ainsworth). Η ματαίωση και εγκατάλειψη έχει δείξει (πλέον και με βιολογικούς δείκτες όπως ο αριθμός υποδοχέων σεροτονίνης και ωκυτοκίνης στον εγκέφαλο) ότι όταν ένας "ασφαλής δεσμός" δεν έχει διαμορφωθεί κατά την διάρκεια μιας "κρίσιμης περιόδου" (πρώτα χρόνια της ζωής) τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπάρχουν έμφυτες δυσκολίες στις μετέπειτα διαπροσωπικές και ερωτικές σχέσεις, έντονο βίωμα συναισθημάτων και άγχους, φόβος εγκατάλειψης και μερικές φορές γνωστικο-συναισθηματικές δυσκολίες όπως παρορμητικότητα, αβουλία κλπ.


Ψυχολογική και σωματική kακοποίηση κατά τα παιδικά χρόνια έχει δείξει ότι μπορεί να αφήσει μόνιμες αγχώδεις μνήμες στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο, πολύ μεγάλη συναισθηματική αστάθεια και την αίσθηση απώλειας ελέγχου. Το παιδάκι μεγαλώνει ζώντας μόνιμα σε υπερ-δραστηριότητα, έχοντας έναν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς "ότι ο κόσμος είναι απρόβλεπτος και επικίνδυνος" και με χρόνιο άγχος.


Μετά είναι και τα χρόνια του σχολείου πολύ σημαντικά. Οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, η ποιότητα τους, η κατάχρηση ουσιών, όλα αυτά επηρεάζουν την μετέπειτα (και επηρεάζονται από τις πιο πρώιμες εμπειρίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω) πορεία του ατόμου.


Το ερώτημα είναι το κατά πόσο η μεταγενέστερη πορεία μπορεί να "διορθώσει" αυτά τα πρώιμα "ελλείμματα". Από όσο ξέρω "όσο πιο πριν τόσο το καλύτερο", αφού ο εγκέφαλος είναι ακόμα πιο "εύπλαστος" σε μικρή ηλικία ενώ αργότερα "παγιώνεται" πιο πολύ (και πάλι υπάρχουν αλλαγές, απλά όχι τόσο μεγάλες).


Μετά είναι και τα γονίδια, που κάποιον μπορεί να τον κάνουν πιο «ευαίσθητο» και άλλον πιο… «γαιδούρι» (μεταξύ άλλων χαρακτηριστικών). Τα γονίδια δεν είναι ανεξάρτητα από το περιβάλλον. Υπάρχει ο καινούργιος τομέας της "επιγενετικής". Έχουν ανακαλύψει ότι η έκφραση των γονιδίων μπορεί να μείνει για πάντα "σιωπηλή" αλλά μπορεί και να ενεργοποιηθεί ως απάντηση σε ένα περιβαλλοντικό ερέθισμα. Π.χ. κάποιος μπορεί να κουβαλάει ένα γονίδιο που να δημιουργεί ένα πιο ευαίσθητο ντοπαμινεργικό σύστημα. Όλα καλά αν ζει με οικογένεια υποστηρικτική και σε περιβάλλον αγάπης. Το πολύ πολύ το άτομο να έχει πιο "μαγική σκέψη", να είναι πιο πνευματικό, να διαβάζει για εξωγήινους κλπ. Αν όμως αυτό το άτομο περάσει χρόνιο άγχος, με κινδύνους να ελλοχεύουν παντού (από την ίδια την οικογένεια μέχρι και φίλους) τότε ίσως αυτό το γονίδιο του ευαίσθητου ντοπαμινεργικού εκφραστεί πολύ πιο έντονα.

Το άτομο θα αρχίζει να φοβάται έντονα και να είναι καχύποπτο με όλους, να βλέπει "συνομωσίες" και να σχετίζει πολλά πράγματα μεταξύ τους φτιάχνοντας διάφορα «διαβολικά» σενάρια. Ίσως να κάνει κατάχρηση ουσιών για να "ξεφύγει" αυτό που ζει. Όλα αυτά, ίσως τελικά οδηγήσουν σε psychotic breakdown με φωνές κλπ.

Δεν είναι απαραίτητο αυτό που λέω για όλες τις περιπτώσεις ψυχώσεων-κάποιες μπορεί να είναι και καθαρά βιολογικές (απλά δεν μπορούν να τις διαχωρίσουν ακόμα). Αλλά τέτοιοι τρόποι εμφάνισης ψυχικών διαταραχών όπου γονίδια, πρώιμα γεγονότα και εμπειρίες αλληλεπιδρούν για να οδηγήσουν στο breakdown (είτε νευρωτικό, είτε ψυχωτικό, είτε κατάθλιψη,κλπ.) φαίνεται να είναι οι πιο «στάνταρ» γι αυτό και η αιτιολογία στην ψυχοπαθολογία είναι τόσο πολύπλοκη.

Κατ' εμέ θα έπρεπε να υπάρχουν υπηρεσίες που να εξετάζουν το κατά-πόσο είναι κατάλληλοι να γίνουν κάποιοι γονείς και να τους βάζουν σε κάποιο πρόγραμμα “εκπαίδευσης". Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό αυτό που θα πω, αλλά κάποιοι γονείς απλά δεν είναι κατάλληλοι να είναι γονείς, γιατί απλούστατα και οι ίδιοι πιθανότατα δεν είχαν κατάλληλους γονείς. Ίσως θα ήταν καλύτερα κάποιες υπηρεσίες να έπαιρναν το μωρό-όσο ήταν ακόμα καιρός- και να το έδιναν σε ποιο κατάλληλες οικογένειες όσο πιο νωρίς γίνεται και όχι με τον τρόπο που γίνεται τώρα με την γραφειοκρατία και τα ιδρύματα κλπ.


Επίσης εδώ να πω ότι αυτά τα επιστημονικά ευρήματα δεν συμμερίζονται απαραίτητα τον freud όπου έλεγε ότι υπάρχει "απώθηση" των τραυμάτων και ότι πρέπει να ξανα-βγούνε στο συνειδητό με την ψυχανάλυση για να υπάρξει οριστική "θεραπεία". Κάτι τέτοιο απλά δεν ισχύει επιστημονικά. Έρευνες έχουν δείξει ότι το στρες αυξάνει την μνήμη (δυστυχώς!) δεν την μειώνει (μέχρι που μπορεί να φτάσει σε επίπεδα μετα-τραυματικού άγχους όπου οι "μνήμες" πλέον εισβάλουν από μόνες τους στην φυσιολογική ροή της σκέψης). Επίσης το να θυμάσαι συνέχεια τις παρελθοντικές δυσκολίες αυξάνει την απελπισία και το άγχος δεν την μειώνει. Πιο σωστό θα ήταν μάλλον να υπάρχει εκμάθηση νέων τρόπων σκέψης και στρατηγικών που θα κάνει το άγχος, τις σκέψεις κλπ. πιο διαχειρίσιμα/-ες. Αν και ο εγκέφαλος δεν "αλλάζει" τόσο πολύ κατά την ενήλικη ζωή, πάντα αλλάζει και μια αποτελεσματική ψυχοθεραπεία μπορεί να αλλάξει αρκετά τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα ευάλωτα σημεία μας και τους προβληματικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που-ίσως άθελά μας- αναπτύξαμε κάποτε.


Να πάρει, τώρα αισθάνομαι σαν τον Driver. :P

[Boltseed]

(δεν το ειπε ο φρουντ, αλλα ο William Gibson)

[PETRAN]

(δεν το ειπε ο φρουντ, αλλα ο William Gibson)

William Gibson like William Gibson- Neuromancer, Count Zero, Johny Mnenomic etc.??



Shit, i love this writer man!


p.s. Θα ήταν και λίγο κουφό να έλεγε κάτι τέτοιο ο φρουντ της πουριτανικής Αυστρίας του 1890 wtf.

[PETRAN]

Τώρα που βλέπω αυτό το τεράστιο κείμενο σκέφτομαι να πω στον Νίκο να το βάλει πρώτη σελίδα σαν άρθρο λολ. Μην πάει χαμένος και τόσος κόπος δηλαδής :P


Αλλιώς περιμένω βαθμολογία από τον Driver, ένα 6/10 έστω για το δοκίμιο μου.

[Remedy]

........
Επίσης εδώ να πω ότι αυτά τα επιστημονικά ευρήματα δεν συμμερίζονται απαραίτητα τον freud όπου έλεγε ότι υπάρχει "απώθηση" των τραυμάτων και ότι πρέπει να ξανα-βγούνε στο συνειδητό με την ψυχανάλυση για να υπάρξει οριστική "θεραπεία". Κάτι τέτοιο απλά δεν ισχύει επιστημονικά. Έρευνες έχουν δείξει ότι το στρες αυξάνει την μνήμη (δυστυχώς!) δεν την μειώνει (μέχρι που μπορεί να φτάσει σε επίπεδα μετα-τραυματικού άγχους όπου οι "μνήμες" πλέον εισβάλουν από μόνες τους στην φυσιολογική ροή της σκέψης). Επίσης το να θυμάσαι συνέχεια τις παρελθοντικές δυσκολίες αυξάνει την απελπισία και το άγχος δεν την μειώνει. Πιο σωστό θα ήταν μάλλον να υπάρχει εκμάθηση νέων τρόπων σκέψης και στρατηγικών που θα κάνει το άγχος, τις σκέψεις κλπ. πιο διαχειρίσιμα/-ες. Αν και ο εγκέφαλος δεν "αλλάζει" τόσο πολύ κατά την ενήλικη ζωή, πάντα αλλάζει και μια αποτελεσματική ψυχοθεραπεία μπορεί να αλλάξει αρκετά τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα ευάλωτα σημεία μας και τους προβληματικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που-ίσως άθελά μας- αναπτύξαμε κάποτε.


Να πάρει, τώρα αισθάνομαι σαν τον Driver. :P

αστα, το καψες :ΡΡΡΡ

δηλαδη, πιστευεις οτι δεν υπαρχει καμια χρησιμοτητα στην συνειδητοποιηση και αναγνωριση του "λαθους" που οδηγησε στην προβληματικη συμπεριφορα?
νομιζεις οτι μπορει να κανει κανεις μια θεραπεια βασισμενη στο "σωστο" σκεπτικο και ολο αυτο να μπορεσει να το αφομοιωσει κανεις, χωρις να ανατρεξει στο παρελθον και στους λογους που τοτε δεν μπορουσε να το κανει?

[Gypsy Cello]

Και για μένα φυσικά έπαιξε καταλυτικό ρόλο το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Οι συνεχείς καυγάδες, η έλλειψη επικοινωνίας και συνεργασίας των γονιών μου κατά την διάρκεια της ανατροφής μου. Η απουσία του πατρικού προτύπου και η έλλειψη στοργής και τρυφερότητας στην κρίσιμη παιδική ηλικία, με οδήγησαν σε μια ελάφρια κατάθλιψη στις αρχές της εφηβειας που δεν αναγνωρίστηκε και αντιμετωπίστηκε τότε όπως έπρεπε με αποτέλεσμα να διογκωθεί και να πάθω το πρώτο μου καταθλιπτικό επεισόδιο στα 23. Η έλλειψη συμπαράστασης από φίλους καθώς και το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και ως εκ τούτου βίωνα πάντα μεγάλη μοναξιά, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Πάντα κατέφευγα στο daydreaming για ν' απαλύνω τον πόνο που ένιωθα μέσα μου και ότα επέστρεφα πίσω στην πραγματικότητα ένιωθα μεγαλύτερο κενό...Η έλλειψη ενός καλού και υποστηρικτικού συντρόφου ήταν φυσικά ακόμα ένας λόγος που λύγισα. Ένιωθα σαν να περπατάω ξυπόλυτη στα χιόνια φίλοι μου, σαν να βάλλομαι από παντού και δεν άντεξα. Θα συμφωνήσω όμως με betelguese. Aκόμα και αν δεν ευθυνόμαστε εμείς για την εμφάνιση των όποιων ψυχικών προβληματων, ευθυνόμαστε σίγουρα ως ενήλικες για την εξέλιξη τους. Με πίστη και όρεξη για ζωή, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον ψυχικό πόνο και να τον ξεπεράσουμε (και φυσικά όλα αυτά τα λέω για να τα ακούω και γω :) )



Γενικότερα, για το γεγονός ότι η κατάθλιψη πλέον έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας (ιδιαίτερα στον Δυτικό κόσμο), πιστεύω πως φταίνε πολλοί παράγοντες. Ζούμε στην εποχή του ακραίου ατομισμού, στην εποχή που ο θεσμός της οικογένειας έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ, στη εποχή που το κηνύγι του κέρδους και του ατομικού συμφέροντος έχουν αντικαταστήσει τις αληθινές αξίες στην ζωή μας. (προσωπικά, δεν θα με πείραζε καθόλου να ζω σε μια φάρμα έξω από την πόλη και ν' ασχολούμαι με την κηπουρική :p). Oσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό + το γεγονος ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωης και η πίεση στο εργασιακό περιβάλλον (για όσους έχουν την τύχη να δουλεύουν δηλαδή) συμβάλλουν και αυτά στη συντήρηση του προβλήματος. Από την άλλη, (και κάτι που με αφορά άμεσα) η ανεργία σε νεαρές ηλικίες και η αποστέρηση ενός μεγάλου αγαθού, της δυνατότητας να δημιουργούμε, να παράγουμε έργο, να αισθανόμαστε πως αφήνουμε κάτι πίσω και πως δεν ζούμε για να τρώμε και να χέζουμε μέχρι να έρθει η στιγμή να πεθάνουμε, είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στο να αισθανόμαστε υγιείς.

[PETRAN]

αστα, το καψες :ΡΡΡΡ

δηλαδη, πιστευεις οτι δεν υπαρχει καμια χρησιμοτητα στην συνειδητοποιηση και αναγνωριση του "λαθους" που οδηγησε στην προβληματικη συμπεριφορα?
νομιζεις οτι μπορει να κανει κανεις μια θεραπεια βασισμενη στο "σωστο" σκεπτικο και ολο αυτο να μπορεσει να το αφομοιωσει κανεις, χωρις να ανατρεξει στο παρελθον και στους λογους που τοτε δεν μπορουσε να το κανει?

Ανάλογα το πρόβλημα. Όταν είναι για κάποια διαταραχή προσωπικότητας ναι, αν και πάλι αυτό γίνεται σε πιο προχωρημένα στάδια. Αν και πάλι ανάλογα την διαταραχή προσωπικότητας. Π.χ. για οριακή αυτό μπορεί να έχει και τα αντίθετα αποτελέσματα στην αρχή και υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία για την οριακή στην αρχή που έχει στόχο να μειώσει την απότομη αλλαγή συναισθημάτων, τον αυτοτραυματισμό π.χ. διαλεκτική συμπεριφορική. Για άλλες όπως η ναρκισσιστική το να αποκτήσεις κάποια επίγνωση σίγουρα θα έχει όφελος. Πάντα πρέπει να έχουμε στον νου ότι η παρελθοντική επίγνωση πρέπει να γίνεται με στόχο την αλλαγή και όχι απλά με στόχο κάποια υποτιθέμενη γνώση. Πολλά άτομα μαθαίνουν κάποια υποτιθέμενη επίγνωση και το μόνο που κερδίζουν είναι έξτρα θυμός για την μαμά τους και τον μπαμπά τους χωρίς να έχουν βελτιώσει στο ελάχιστο το πρόβλημα.


Για νευρώσεις τύπου πανικούς, γεν. άγχος, ΙΨΔ κλπ. μόνο σε προχωρημένα στάδια και αν το άτομο το θέλει. Για κατάθλιψη εξαρτάται.

Για "διαπροσωπικά" προβλήματα, θυμό σε μια ερωτική σχέση, καβγάδες, οικογενειακά προβλήματα κλπ. σε πλαίσια πιο συμβουλευτικής ψυχολογίας μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο από την αρχή.


Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν το υποθετικό υποτιθέμενο παρελθοντικό "τραύμα" (υπάρχει και δυσκολία στον ορισμό, αφού τραύμα είναι σίγουρα ένας βιασμός αλλά είναι όταν μια φορά σε χαστούκισαν?) ευθύνεται για την διαταραχή στο τώρα. Το πιθανότερο είναι ότι δεν ευθύνεται μόνο αυτό αλλά όπως έγραψα και στο κείμενο πάρα πολλοί παράγοντες, κάποιοι από αυτούς θα ήταν πολύ πιο πριν. Ναι ίσως είναι καλύτερο να υπάρχει μια επίγνωση σε προχωρημένα στάδια για να είναι η θεραπεία πιο σφαιρική. Αλλά το να πάει ο άλλος με πανικούς η καταναγκασμούς η εμμονές για την υγεία η οτιδήποτε και να αρχίζει να μιλάει για την μαμά του είναι απλά άχρηστο (και επικύνδινο). Πρώτα πρέπει να καταπολεμήσει τους πανικούς η τους καταναγκασμούς η τις έντονα αρνητικές σκέψεις με πιο στάνταρ μεθόδους στο τώρα και μετά-και αν ο ίδιος το θέλει- να ανατρέχει στο παρελθόν. Άλλωστε θα έχει ήδη αλλάξει κάποια από τα πιο προβληματικά πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς και θα αντιλαμβάνεται και το παρελθόν με "άλλο μάτι" πιο "ελεγχόμενο".

[ioannis2]

Πετραν,
έχω δοκιμάσει τη γνωστική συμπεριφορική μεθοδο, φαίνεται όμως οι εσωτερικές αντιστάσεις και ενας παγιωμενος τροπος σκεψης δεν βοηθανε στο να μπει σε εφαρμογη η μεθοδος, παρα το ότι ειναι αποδεκτη ως αποτελεσματική. Και τα αποτελέσματα είναι μετρια εως πενιχρα. Τι συνισταται, επαναληψη της μεθοδου (έχουν περάσει αρκετοι μηνες) ή κατι άλλο?

[ioannis2]

Και για μένα φυσικά έπαιξε καταλυτικό ρόλο το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Οι συνεχείς καυγάδες, η έλλειψη επικοινωνίας και συνεργασίας των γονιών μου κατά την διάρκεια της ανατροφής μου. Η απουσία του πατρικού προτύπου και η έλλειψη στοργής και τρυφερότητας στην κρίσιμη παιδική ηλικία, με οδήγησαν σε μια ελάφρια κατάθλιψη στις αρχές της εφηβειας που δεν αναγνωρίστηκε και αντιμετωπίστηκε τότε όπως έπρεπε με αποτέλεσμα να διογκωθεί και να πάθω το πρώτο μου καταθλιπτικό επεισόδιο στα 23. Η έλλειψη συμπαράστασης από φίλους καθώς και το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και ως εκ τούτου βίωνα πάντα μεγάλη μοναξιά, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Πάντα κατέφευγα στο daydreaming για ν' απαλύνω τον πόνο που ένιωθα μέσα μου και ότα επέστρεφα πίσω στην πραγματικότητα ένιωθα μεγαλύτερο κενό...Η έλλειψη ενός καλού και υποστηρικτικού συντρόφου ήταν φυσικά ακόμα ένας λόγος που λύγισα. Ένιωθα σαν να περπατάω ξυπόλυτη στα χιόνια φίλοι μου, σαν να βάλλομαι από παντού και δεν άντεξα. Θα συμφωνήσω όμως με betelguese. Aκόμα και αν δεν ευθυνόμαστε εμείς για την εμφάνιση των όποιων ψυχικών προβληματων, ευθυνόμαστε σίγουρα ως ενήλικες για την εξέλιξη τους. Με πίστη και όρεξη για ζωή, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον ψυχικό πόνο και να τον ξεπεράσουμε (και φυσικά όλα αυτά τα λέω για να τα ακούω και γω :) )



Γενικότερα, για το γεγονός ότι η κατάθλιψη πλέον έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας (ιδιαίτερα στον Δυτικό κόσμο), πιστεύω πως φταίνε πολλοί παράγοντες. Ζούμε στην εποχή του ακραίου ατομισμού, στην εποχή που ο θεσμός της οικογένειας έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ, στη εποχή που το κηνύγι του κέρδους και του ατομικού συμφέροντος έχουν αντικαταστήσει τις αληθινές αξίες στην ζωή μας. (προσωπικά, δεν θα με πείραζε καθόλου να ζω σε μια φάρμα έξω από την πόλη και ν' ασχολούμαι με την κηπουρική :p). Oσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό + το γεγονος ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωης και η πίεση στο εργασιακό περιβάλλον (για όσους έχουν την τύχη να δουλεύουν δηλαδή) συμβάλλουν και αυτά στη συντήρηση του προβλήματος. Από την άλλη, (και κάτι που με αφορά άμεσα) η ανεργία σε νεαρές ηλικίες και η αποστέρηση ενός μεγάλου αγαθού, της δυνατότητας να δημιουργούμε, να παράγουμε έργο, να αισθανόμαστε πως αφήνουμε κάτι πίσω και πως δεν ζούμε για να τρώμε και να χέζουμε μέχρι να έρθει η στιγμή να πεθάνουμε, είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στο να αισθανόμαστε υγιείς.

Τζίπση, πιστεύω γενεσιουργες αιτίες της κατάθλιψης είναι πρώτον τραυματικές εμπειρίες ιδίως σε παιδική και πρώιμη εφηβική ηλικία και δεύτερον, η μη επίτευξη προσδοκιών ειτε επαγγελματικών ειτε στην προωπική ζωή κλπ. Πιστευω συμβάλλει σημαντικά στην αντιμετωπιση της, στη μειωση της έντασης ή απάμβλυνση της η κοινωνικοποίηση, η επιδίωξη του ατόμου για συνεχη συναναστροφή.

Υπάρχει και το daydreaming, πολύ ωραια το θετεις. Σε νεαρες ηλικίες είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος που βρίσκει το άτομο για να "φευγει" από την πραγματικότητα, φτιαχνει με τη φαντασία το δικο του ιδανικό κόσμο μεσα στον οποίο ζει. Είναι κατασταση που αναπτύσσεται ιδίως όταν το άτομο βιώνει μοναξιά ή δεν το εκφραζει το περιβαλλον στο οποιο ζει. Χωρίς η φυγη αυτη να ναι η λύση. Πιστευω το daydreaming ελαττώνεται όσο το άτομο ενηλικιώνεται, ωστόσο αν οι καταστασεις στις οποιες ζει παλι δεν το εκφράζουν, ο χωρος σκέψης τον οποιο καταλαμβανε το daydreaming δίνει πλεον τη θεση του σε άλλες νοσηρες καταστασεις όπως καταθλιψη και εμμονες.