ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

[ARTEMIDA]

εχεισ κανει εξετασεισ??? εγω μονο αιματολογικεσ οτι μου εβαζε ο καθε γιατροσ (παθολογοσ και ενδοκρινολογοσ), καρδιολογικες και εξεταση απο τον νευρολογο... οχι μαγνητικεσ και τετοια..δεν με αφηνουν.... καλα εγω να δεισ απο την πεμπτη τι εχω παθει... δε μπορω να τα γραψω κιολας εδω... δεν την παλευω.... αληθεια!!!

[ARTEMIDA]

και ολοι μου λενα για αγχωδη διαταραχη... τωρα η νευροψυχολογος που πηγα που μιλησε για τισ σωματοποημενες διαταραχες, υποχονδριαση κλπ... τις εχεις διαβασει??? αν οχι για ριξε μια ματια!!!

[AGXOS-NIKI]

αστα να πανε ....και εμενα χαλια τα νευρα μου.!! μα ειναι δυνατον να τα δημιουργουμε ολα αυτα εμεις στους εαυτους μας.
οσο για την υποχονδριαση δεν διαβασα αλλα λεω να το κανω τωρα αμεσως!
και εμενα δεν μου αφηναν να κανω μαγνιτικη και αξονικη γιατι ελεγαν ολες οι εξετασεις ηταν αψογες.

[doan]

καλημερα σε ολους..τα παιχνιδια του μυαλου κανείς δυστυχως δεν μπορει να τα ελενξει..μιλαμε για εμμονές σφινωμενες μεσα στο μυαλο του καθε ανθρωπου,μεγαλες,μικρες που για τον καθενα μετατρεπονται σε δρακους..ενα αληθινο ταρακουνημα σε κανει να εκτιμας την υγεια που εχεις αλλα δεν τη βλεπεις,και να χαμογελας στο ξημερωμα της καθε μερας..ενα τετοιο ταρακουνημα(μετα λυπης μου διαπιστωνω)το χρειαζομαστε ολοι..γιατι αδιαφορουμε,γιατι τα αντιμετωπιζουμε ολοι ολα σαν δεδομενα και παρασυρομαστε στα παιχνιδια του μυαλου που εχουν βαλθει να μας σταματανε κυριολεκτικα,αυτη τη φορα,τη ζωη..
και το πιο ανατριχιαστικο απολα ειναι η κουβεντα.."φοβηθηκα να ζησω"..πρεπει να προσπαθησουμε να κοιταξουμε ψηλα,να εκτιμησουμε τον αερα,τον ηλιο,τη φυση που μας εδωσε την ανασα,το χαμογελο ενος παιδιου,το σαγαπω απο καθε πηγη δεχομαστε..να πουμε ναι στη ζωη και να κανουμε ενα βημα παραπερα απτις σκεψεις μας..
οτι ειναι να συμβει θα συμβει..ας μην το προκαλουμε λοιπον και συμβει νωριτερα..

δεν κανω κυρηγμα..προσπαθω να πιστεψω και να ακολουθησω και γω τα οσα σας γραφω..να πιαστω απο κατι και να χαμογελασω αληθινα..να κανω την αρχη και να ξεκινησω να ζω την καθε μερα..

(ειμαι 31 ετων,με 1 παιδακι..ειμαι συνεχως και αρκετες ωρες τις ημερας θλιμμενη χωρις να μπορω να εντοπιζω ακριβως την αιτια..και η φοβια μου ειναι πως χανω τη ζωη με αυτη μου τη σταση)

[ΡΑΝΗ]

Πως βρε παιδια μπορει το μυαλο να δημιουργει συνεχωμενες ενοχλησεις(σωματικες)??Ολα αυτα τα νιωθουμε,δεν ειναι του μυαλου μας,δεν εχω καμια διαθεση να καθομαι να λεω οτι εχω συνεχεια πονακια στην καρδια,αλλη ορεξη δεν ειχα....αλλα ομως εχω!Γιατι & πως δημιουργουνται αυτα????Ολη μερα νιωθω σφυξιμο στο μερος της καρδιας & το σκ..το μυαλο μου ειναι κολημενο εκει......φυσικα χωρις να λεω σε καποιον απ την οικογενεια μου τιποτα αλλα μονο εσεις μπορειτε να καταλαβετε!Τι εξηγηση υπαρχει για το οτι δεν φευγουν αυτες οι ενοχλησεις,ΑΡΑΓΕ.....??????

[doan]

ειναι εντελως συχνο φαινομενο να κανεις ενα σωρο εξετασεις να βγαινουν ολες πεντακαθαρες και να σου λενε οτι ειναι αγχος..αρα τι σημαινει αυτο?οτι με το αγχος,το φοβο και ολα τα υπολοιπα ολα μετατρεπονται σε ψυχοσωματικα προβλημματα.φυσικα και νιωθεις πονους στο στηθος και φυσικα εισαι υγειεστατη..δεν εισαι μονη σου..εγω τελευταια ανακαλυψα πως οντως εχω θεμα με την καρδια με εντονες αρρυθμιες,πονους,ενοχλησει ς κτλ.εφοσον αποκλεισουμε το παθολογικο..ειναι αγχος..παραλογο?τι να πω..μας εχει φαει..

[anika]

Εγω αυτο που σκεφτομαι συνεχεια οταν νιωθω κατι ειναι οτι τον συγκεκριμενο πονο η φοβο τον εχω νιωσει πολλες φορες και ειμαι ακομα ζωντανη αρα δεν θα πεθανω τωρα.οχι οτι με βοηθαει και πολυ ομως με ελαφρωνει λιγο.Οπως λεει και η Doan φθσικα και τα νιωθουμε ολα αυτα δεν ειναι στο μυαλο μας,οφειλονταο ομως στο μυαλο μας.Οταν σκεφτεσαι κατι συνεχζεια σου γινεται εμμονη και σου δημιουργει σωματικα συμπτωματα.Εσυ doan καλα θα κανεια να πας και σε εναν αλλο γιατρο για μια δευτερη γνωμη και να κανεις οτι σου πει.Δεν ειναι κατι σοβαρο ομως δεν παυει να ειναι ενοχλητικο .

[ΡΑΝΗ]

Δηλαδη εσεις πιστευετε οτι με τα μικρα πονακια,σφυξιματα κτλ δεν παθαινεις κακο?Κι οταν ειναι καθημερινα?Ποτε πρεπει να ανησυχει καποιος?Ενταξει,δεν ειστε γιατροι,απλα τη γνωμη σας θελω....

[anika]

PANH μου σε ορθοπεδικο η ρευματολογο εχεις παει;μπορει να ειναι μυοσκελετικοι πονοι η ρευματικοι.εκτος βεβαια απο σωματοποιημενο αγχος το οποιο σου δημιουργει αυτα τα πονακια μπορει να οφειλονται και απο αλλου κατι πολυ πολυ απλο,,,Αλλα το μυαλο μας και πρωτο το δικο μου δεν υπαρχει περιπτωση να σκεφτει οτι αυτα τα πονακια και τα σφηξιματα οφειλονται σε κατι ασημαντο αλλα σκεφτεσαι με απολυτη σιγουρια οτι προερχονατι απο ανιατες αρρωστιες απο εμφραγματα και ολα τα συναφη.Το μονο σιγουρο ειναι καλη μου αφου τα εχεις τοσο καιρο αν ηταν σιγουρα θα ειχες παθει κατι τωρα οπως και εγω το ιδιο.

[orfeas92]

Καλησπέρα σας!Μάλλον είμαι νέος στη παρέα...Τους τελευταίους δύο μήνες έχω και εγώ διάσπαρτα πονάκια και μυικές συσπάσεις(και σύσπαση στο βλέφαρο,"πετάει το μάτι" μ που λέμε).Επίσης με πιάνει ενα μυρμιγκιαματάκι στη δεξιά μεριά του κεφαλιού,μετα το μάγουλο και πριν το αυτί,οπου αν το τρίψω,περνάει για κάποια ωρα...Είμαι 20 ετών και ανησύχησα για πολύ σοβαρές ασθένιες και έτσι πήγα σε ένα καλό νευρολόγο-ψυχίατρο ο οποίος αφού με εξέταε με το σφυράκι και κάνοντάς μου ένα "μίνι"-μη ολοκληρομένο ηλεκτρομυογράφημα μου είπε οτι είναι αγχώδης διαταραχή δίνοντάς μου ladose και xanax.Εδώ και 15 μέρες ακολουθώ την αγωγή και παρατηρώ οτι τα πονάκια μειώθηκαν,ωστόσο οι μυικές συσπάσεις συνεχίζονται σε διάφορα σηεμία του σώματος στην ίδια ένταση,ακόμα και όταν αισθάνομαι γενικά χαλαρός,πράγμα που μου δημιουργεί καμιά φορά άγχος οτι πάσχω απο κάποιο σοβαρό νευρικό νόσημα.Απ' οτι διάβασα έχετε αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματακια και σκέφτηκα μήπως έχει κανείς παρόμοια συμπτώματα απο εδω...Ξέρετε πώς είναι....ούτε τον γιατρό δεν εμπιστεύεσαι που βλέπει χιλίαδες κόσμο και σε διαβεβαιώνει οτι δν έχεις τπτ...Όταν όμως επιμένουν τα συμπτώματα.....τρελένεσαι και αφήνεις πίσω τη ζωή σου...Δεν θα πάω καλά στις σπουδές μου,νοιώθω οτι δν ζώ τη στιγμή,οτι είναι σα να βλέπω ταινία κλπ κλπ..τα ξέρετε και καλύτερα απο εμένα... :-/

[anika]

Καλημερα,αυτο πεταγμα στο ματι που γραφεις το ειχα για ενα διαστημα καθε μερα.Οπως επισης το μυρμιγκιασμα στο κεφαλι το εχω ακομα και τωρα πολυ συχνα.Ειχα παει και εγω σε νευρολογο και μου ειχε πει τα ιδια.Ολα αυτα οπως σου ειπε και ο γιατρος ειναι συμπτωματα αγχωδους διαταραχης.Θα περασουν απο μονα τους οταν δουν οτι δεν τους δινεις τη σημασια που θελουν.Μην ανυσηχεις δεν εχεις κατι σοβαρο απλα υποσεινηδειτα αγχωνεσαι παραπανω απο οτι πρεπει και ο οργανισμος σου σου μιλαει να σου πει ,βαλε φρενο ,χαλαρωσε γιατι με ζοριζεις.

[doan]

( το εκλέψα και το εβαλα εδω)

Οταν η αρρωστια γινεται το καταφυγιο του ανθρωπου.





Από την Τριανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγο, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

Η «υγεία» στις μέρες μας
Για τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, η υγεία θεωρείται υπόθεση του σώματος, η αποκατάσταση της υγείας αφορά στην απλή απομάκρυνση των συμπτωμάτων και η «θεραπεία» επέρχεται όταν «η τιμή» βρίσκεται στα «φυσιολογικά όρια».

Γιατί αρρωσταίνουμε;
Η αρρώστια αιτιολογείται από τους περισσότερους ανθρώπους με πολλούς τρόπους: φταίει η μοίρα, η άδικη ζωή, ο Θεός, μπορεί ακόμη να πάρει και τη μορφή της τιμωρίας «εξ ουρανού». Σαν να υπάρχει η ανάγκη του ανθρώπου να εναποθέσει την ευθύνη της ασθένειας του τόσο έξω και τόσο μακριά, ώστε η εμφάνιση και η έκβαση της αρρώστιας να μην τον αφορά και να μην ορίζεται από τον ίδιο. Εάν όμως ο άνθρωπος δεν φέρει ο ίδιος προσωπική ευθύνη για την ασθένειά του, η θεραπεία θα είναι μόνο προσωρινή. Η προσωπική ευθύνη συνάδει με τις αντιλήψεις και τις στάσεις του έχει διαμορφώσει ο καθένας απέναντι στην υγεία, την ασθένεια και τελικά απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Η «σωτήρια» εμφάνιση της αρρώστιας
Είναι πολλές οι καταστάσεις της ζωής που μπορεί να οδηγήσουν τον άνθρωπο να έχει την ανάγκη της αρρώστιας και η εμφάνισή της να είναι σωτήρια.

Κάποιες φορές στη ζωή μας είναι τόσο έντονο το αίσθημα του αδιεξόδου και του μάταιου, ώστε αισθανόμαστε την ανάγκη της αρρώστιας ως μιας έστω και προσωρινής διεξόδου. Άλλες φορές τα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά μας είναι συνεχή, οι προσπάθειες μας για προχώρημα όλο και πιο δύσκολες και επώδυνες, ο αγώνας διαρκής και χωρίς αποτέλεσμα. Όλοι οι άνθρωποι έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή τους αντιμέτωποι με τέτοια συναισθήματα και τέτοιες καταστάσεις. Η στιγμή αυτή είναι πολύ κρίσιμη, γιατί φέρει τον άνθρωπο μπροστά σε δυο επιλογές: παραίτηση από τη ζωή που συνεπάγεται την ανάγκη της αρρώστιας ή επιθυμία ζωής.

Σε ανθρώπους που αισθάνονται απειλημένοι, ευάλωτοι, κουρασμένοι και αδύναμοι να αντιμετωπίζουν τη ζωή, η αρρώστια προσφέρει ένα πολύτιμο καταφύγιο. Είναι τότε που αναζητούν ένα γερό χαρτί για να παραιτηθούν, για να πάψουν να παλεύουν. Είναι τότε που η αρρώστια ωφελεί τον ασθενή και μπορεί να γίνει σωτηρία.

Ο άρρωστος, του οποίου η επιθυμία για ζωή είναι πολύ αδύνατη σε μια δύσκολη κατάσταση, είναι σχεδόν πάντοτε ένας άνθρωπος που η επιθυμία να ζήσει ήταν αδύνατη και πριν αρρωστήσει. Του είναι πιο εύκολο, οικείο και «ευχάριστο» να μιλά για ανεπίλυτα προβλήματα και για το δύσκολο που ζει καθημερινά χωρίς πολλές φορές να μπορεί να μοιραστεί κάτι όμορφο. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη και επιθυμία ταυτόχρονα να ακούν το ψέμα ότι πάσχουν από κάποια σωματική αρρώστια, γιατί αυτό τους απαλλάσσει από την προσωπική ευθύνη να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή και την ασθένειά του και από την ανάγκη να κάνουν κάποιες αλλαγές στη ζωή τους και στις σχέσεις τους.

Ασθένεια & υγεία
Μια ασθένεια δεν ξεκινά με την εμφάνιση κάποιων συμπτωμάτων και δεν τελειώνει με την απομάκρυνσή τους. Η αποκατάσταση της υγείας δεν αντιστοιχεί μόνο στην καλή σωματική υγεία και τις «καθαρές» εξετάσεις.

Η ποιότητα της ζωής, η ποιότητα και ο χαρακτήρας των σχέσεων με τους ανθρώπους, η καλή φροντίδα του εαυτού τηρώντας κάποιους κανόνες συμπεριφοράς σε σχέση με τον ύπνο, την τροφή, την άσκηση και τα φάρμακα, αλλά κυρίως η την επιλογή υγιών αξιών διαμορφώνουν μια γενικότερη αντίληψη και στάση απέναντι στη ζωή, απέναντι στην υγεία, απέναντι στην αρρώστια.

Ασθενείς που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ορίζονται από τα συμπτώματά τους, τους πόνους τους, τις αρρώστιες τους είναι πολύ πιο υγιείς από ανθρώπους, οι οποίοι δεν υποφέρουν από κάποια σωματική ασθένεια.

[anika]

Καλημερα ,ηθελα να ρωτησω υπαργει αραγε καποιος που επαθε κατι την ωρα πανικου η αλλης κρισης;κατι παθολογικο;Ας πουμε την ωρα εκεινη που αισθανομαστε πονους δυσφορια ταχυκαρδια και ολα τα συναφη επαθε καποιος εμφραγμα ,λιποθυμια η κατι αλλο;ειναι δηλαδη τοσο αθωα ολα αυτα που φοβομαστε οτι θα παθουμε;

[anika]

ΟΙ εξετασεις που χρειαζονται για να δει καποιος γιατρος εαν η καρδια λειτουργει σωστα ειναι καρδιογραφημα και υπερηχο;Δεν πρεπει να κανουμε και τεστ κοπωσεως ας πουμε;ξερει καποιος να μου πει;

[Fleur]

Παιδιά σας διαβασα όλους πολύ πολύ προσεκτικά. Είμαι υποχόνδρια εδω και περιπου 2 χρόνια. Οταν ξεκινησε αυτή η ιστορία ήμουν ενας ανθρωπος (ετσι πιστευα), δυνατός, γελαστός και χωρίς άγχος...τωρα όμως που κοιταζω πισω ανακαλυπτω οτι απο μικρο παιδι ειχα ψυχοσωματικα συμπτωματα αγχους. Για να μην τα πολυλογω, ξεκινησα με πονοκεφαλους , μουδιασματα σε ποδια, παιξιμο στο μάτι, στο στόμα, πόνο στο στήθος και ακόμα δεκαδες για να μην πω χιλιαδες συμπτωματα. Φυσικα σε ολα αυτα "συμμαχος" το διαδικτυο που με "αποτρέλλανε"...Η διαγνωση που εκανε ο πρωτος νευρολογος που πηγα ήταν αγχωδης διαταραχη με κρισεις πανικου. Αρνηθηκα να το πιστεψω...εγω;;; ειναι της φαντασιας μου δηλαδη αυτά που εγω νιωθω;;; εκει ξεκιναει ο γολγοθας...εχω κανει (και ξανακανει) απειρες εξετασεις, αιματος, γυναικολογικες, κολονοσκοπηση, γαστροσκοπηση, μαγνητικες, υπερηχους σχεδον σε ολο μου το σωμα....το μυαλο μου με τον παραμικρο πονο ή ενοχληση πηγαινε και ακομα πηγαινει στο χειροτερο. Καταλαβα οτι ειχα προβλημα οταν πια διασταυρωνα γνωμες της ιδιας ειδικοτητας και αμφεβαλλα για την ορθοτητα τους. Ξεκινησα ladose αλλα δυστυχως μολις ενιωσα καλυτερα εκανα τη βλακεια και τα εκοψα. Δεν ολοκληρωσα την θεραπεια μου. Γι'αυτο ξαναβρισκομαι εδω. Λιγο πιο ψυχραιμη ισως, λιγο σοφοτερη αλλα στα ιδια μαυρα χαλια...στην ιδια κατασταση που ξυπνας το πρωι με σφιγμενη καρδια και στομαχι και δεν θελεις να κανεις τιποτα..και καθεσαι και αναρωτιεσαι "αν αυτή θα ειναι η ζωη απο εδω και περα;" Δεν θελω να το επιτρεψω στον εαυτο μου αυτό. Ξαναξεκινησα ladose με την παρακολουθηση του νευρολογου μου αυτή τη φορά. Φυσικα δεν με εχουν πιασει ακόμα οπως καταλαβαινετε, νιωθω καλυτερα αλλα οχι καλα, δεν εχω κλεισει καν μηνα που τα παιρνω. Σιγα σιγα θα ξεκινησω και εκεινη την ψυχοθεραπεια που με βοηθησε παλιοτερα και την αφησα και αυτή στη μεση....ευχομαι για ολους μας το καλυτερο...καταλαβαινω το μαρτυριο. Ειμαι εδω και θα το ξεπερασουμε.