Αυτοκαταστροφή ή κάπως έτσι

[almostjunkie]

Το βιολογικό μου ρολόι θα έλεγα ότι είναι λίγο πολύ κατεστραμμένο. Υποφέρω από αυπνίες από την ηλικία των 12-13 χρόνων, και τα τελευταία χρόνια κοιμάμαι το νωρίτερο στις 6 το πρωί συστηματικά, ενώ κατά μέσο ώρο κοιμάμαι 3 με 4 ώρες το 24ωρο, με κάποια να μην κοιμάμαι καθόλου (κάτι μαραθώνιοι αγρύπνιας κι υπερέντασης που καταλήγουν σε σωματική κατάρρευση, συνήθως με τη βοήθεια πολλών τοξινών).
Η διατροφή μου θα έλεγα πως είναι κακή. Τρώω ό,τι βρω.. Πολύ λαίμαργα και σε τεράστιες ποσότητες, πολλές φορές την ημέρα, νευρικά κι ακόρεστα. Από παιδί ήμουν λαίμαργος (φιλήδονος, έπαιρνα ψωμιά, τα βούταγα στις κατσαρόλες τη νύχτα και τέτοια. Βέβαια, υποθέτω πως μεταβολίζω τις τροφές καλά, αφού δεν είμαι υπέρβαρος. Σ΄ αυτό συντελεί κι η διαρκής \"υπερκινητικότητά\" μου (ή υποκινητικότητα του μέσου όρου, με αποκορύφωμα τις σωματικές εκδηλώσεις των φαντασιώσεων μου..
Καπνίζω συστηματικά από 15 χρονών περίπου, τα τελευταία 4 χρόνια υπερβολικά. Δεν έχω σταθερή μάρκα. Καπνίζω πολύ νευρικά και \"μπουχτίζω\", οπότε αλλάζω συνέχεια μάρκες για να το \"σπάω\"... Περισσότερο πάντως καπνίζω έναν πολύ βαρύ καπνό που στρίβω χωρίς φίλτρο, από το λύκειο. Ιδιαίτερη επίπτωση δεν έχω δει στο σώμα μου ακόμη. Βέβαια τελευταία όλο και συχνότερα, κάνω εμετό από την αηδία της νικοτίνης. Η αηδία αυτή είναι σχεδόν μόνιμη, αλλά παρ\' όλα αυτά συνεχίζω να καπνίζω. Μου έρχεται εμετός, και συνήθως τον κόβω ή κάνω λίγη βλέννα, γιατί σχεδόν ποτέ δε με ενοχλεί το στομάχι μου. Επίσης κάτι λογικά βλαβερό που κάνω είναι ότι καπνίζω τρέχοντας. Αναφέρομαι σ\' αυτές τις μικρές διαδρομές που διανύω όταν κάνω τα \"περίεργά\" μου.. Γιατί τις 4-5 φορές που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου να τρέξω κανονικά εν είδει άθλησης, λαχάνιαζα ή βαριόμουνα πολύ γρήγορα και σταμάταγα. Όταν τρέχω δε λαχανιάζω κι όταν ανεβαίνω σκαλιά απλά φροντίζω να φανταστώ κάτι που μου δίνει boost για να μην κουραστώ (φυσικά αντιλαμβάνομαι τι έρχεται και προσπαθώ να ανησυχήσω..).Η γεύση μου που δεν υφίσταται και πολύ πλέον: Αισθάνομαι συνήθως το στόμα μου στιφό και πικρό, ιδίως το πρωί όταν ξυπνάω, ενώ πολύ συχνά αφυδατώνομαι και το νερό δεν με πολυβοηθά, παρόλο που καταναλώνω 3-4 λίτρα περίπου ημερησίως (με τη συνεπακόλουθη συχνότητα επίσκεψης του WC φυσικά..). Δυσκοίλια η ευκοίλια δεν είχα ποτέ, αλλά πολύ συχνά κάνω διάρροια και τα κόπρανά μου είναι πάντα πολύ χαλαρά. Στα τελευταία προφανώς συντελεί σοβαρά κι η σχέση μου με το οινόπνευμα (θ΄αναφερθώ σ΄αυτήν στη συνέχεια), αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος ότι κύρια αιτία είναι η διαρκής πίεση που αισθάνομαι και το πως ζω συνολικά. Ανεξάρητα από τις ουσίες που καταναλώνω τα τελευταία χρόνια, από πολύ πολύ μικρος έχω ένα διαρκές τρέμολο στα δάχτυλα των χεριών μου (που δεν κατάφερα ως τώρα να βρω παθολογικά αίτια γι αυτό κι ίσως να μην υπάρχουν, αν και δεν θεωρώ τυχαίο το ότι τρέμουν τα δάχτυλα και των δύο θείων μου από το σόι της μητέρας μου), συχνές αρρυθμίες και ταχυπαλμία. Τέλος συχνά έχω πόνους στα γόνατα, που και που παθαίνω κράμπες και πολλές φορές ξυπνάω με \"μυρμήγκιασμα\" στα χέρια (μη νιώθοντας π.χ. το ένα μου χέρι - όταν συμβαίνει το τεντώνω, επανακυκλοφορεί το αίμα κι επανέρχεται). Τώρα τελευταία παθαίνω και ένα είδος κράμπας (νομίζω, δεν ξέρω πώς να το πω, κάπου σε έναν μυ, ίσως συκώτι ή σπλίνα). Παρόλα αυτά όμως, με τα οποία έχω μάθει να ζω και να μη με ανησυχούν τόσο άμεσα, γενικά θα έλεγα πως είμαι καλά στην \"υγεία\" μου...
Αλκοόλ πίνω από τα 14-15, κι από την ηλικία των 18 δυστυχώς πάρα πολύ. Σπάνια αισθάνομαι μέθη πλέον, είτε hangover την άλλη μέρα, παρόλο που πολλές φορές \"ανακατεύω\" διάφορα ποτά. Περισσότερο πίνω ούζο και σκέτο τζιν. Ενώ στην νικοτίνη πρέπει να είμαι εντελώς εθισμένος, νομίζω πως στο αλκοόλ δεν έχω εθιστεί ακόμη, ούτε ψυχολογικά (το ελέγχω ενίοτε μην πίνοντας για μια ή δύο μέρες). Τα ποτά, όπως θα αναμενόταν, τα πίνω πολύ γρήγορα.
Τέλος, έχω καταναλώσει έως σήμερα αρκετή ποσότητα χασίς, κυρίως σε κοινωνικές σχετικές περιστάσεις (ελάχιστες φορές έχω αγοράσει ο ίδιος). Η ουσία επιδρά επάνω μου ακόμη καταλυτικά συνήθως, προκαλώντας μου εγρήγορση κι ενεργητικότητα να τρέχει απ\' τα μπατζάκια μου. Πολλές φορές την έχω συνδυάσει με αλκοόλ και το αποτέλεσμα είναι αρκετά τοξικό.. Υπερβολική εγκεφαλική εκγρήγορση και συναισθηματισμός, ταυτόχρονα με σωματική κατάπτωση (σαν να \"μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου\&quot και νεύρα (βλ. να θέλω άμεσα να παίξω μουσική και να μην μπορώ να στήσω τα μηχανήματα ή να καλουπώσω στοιχειωδώς το set που έχω στο μυαλό μου για να εξωτερικεύσω έστω ένα μικρό κομμάτι του, και να γίνομαι πολύ νευρικός. Γενικά με τον κόσμο έχω εκπαιδευτή να είμαι ευγενικός και ψεύτικα καλός, είτε απλά αιχμηρός. Νιώθω συχνά πυκνά θυμό και περιφρόνηση για τον περισσότερο κόσμο, αλλά το διαχειρίζομαι με διάφορους εξουθενωτικούς αλγόριθμους για μένα).
ʼλλη σχέση με ψυχοτρόπα έως σήμερα ευτυχώς δεν είχα, και δεν μου φαίνεται πιθανό ν΄αποχτήσω μελλοντικά, μιας και ειλικρινά φοβάμαι πολύ την επίδρασή τους, ειδικά σε μένα.
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω και πολλά για την υγιεινή μου...Ακολουθεί κι αυτή πιστά τον κανονισμό, όπως θα αναμενόταν. Καθαρίζομαι μόνο για να συναναστραφώ και \"ό,τι φαίνεται\".. Επίσης επειδή πίνω πολύ και τρέχω- ιδρώνω, μυρίζουν πολύ τα πόδια μου, δεν έχω πλύνει σχεδόν ποτέ τα δόντια μου και τέτοια, αλλά μου φαίνεται άθλος η σωματική υγιεινή, κι ειδικά αυτή του χώρου)
Μπορεί να φαίνεται ότι μιλώ για τη σωματική υγεία μου απαθώς και μ΄ελαφρύ αυτοσαρκασμό - δεν νιώθω αντίστοιχα πάντως. Το κάνω ίσως για να μετριάσω την ανησυχία μου και να μην φανώ υπερβολικός. Αντιλαμβάνομαι σε τι κίνδυνο θέτω εαυτόν συνολικά και τι έπεται (πολύς πόνος και πρόωρος θάνατος μάλλον, αλλά δεν καταφέρνω να νιώσω ιδιαίτερο φόβο για το μέλλον. Πολύ περισσότερο ανησυχώ για την ψυχική μου υγεία και για το που θα οδηγήσει όλο αυτό το νευρωτικό πλέγμα..τόσο που μου φαίνεται πολύ δευτερεύον το σώμα μου. Επιθυμία να το καταστρέψω η να το ¨εκδικηθώ¨ πάντως δεν νιώθω τουλάχιστον (ίσα ίσα, όσο γράφω γι αυτό μου έχει έρθει μικρός κόμπος θλίψης στο λαιμό, που\' ναι μάλλον ψεύτικος).

[almostjunkie]

Οι σεξουαλικές μου εμπειρίες έως σήμερα ήταν απειροελάχιστες και σπασμωδικές, με υπερβολική υπερένταση, άγχος, φόβο, αίσθημα κατωτερότητας και πολλή προσποίηση. Οι ανάγκες κι οι σεξουαλικές μου εμμονές ωστόσο με κατακλύζουν από πολύ μικρή ηλικία, συχνά σε βαθμό που να μη μπορώ να συγκεντρωθώ σ\' οτιδήποτε άλλο, και κυρίως να μη με παρακινεί οτιδήποτε άλλο. Αυνανίζομαι πολλές (3-8) φορές την ημέρα από 4-5 χρονών, με τον ίδιο - ασυνήθιστο - τρόπο: Πάλλω το σώμα μου μπρούμυτα επάνω στο στρώμα, ανοίγοντας τα πόδια μου - σαν συνουσία με το επίπεδο. Εκσπερματώνω πάντα και συνήθως αρκετή ποσότητα, δεν θυμάμαι από πια ηλικία. Οι φαντασιώσεις μου ωστόσο δεν περιείχαν ποτέ συνουσία. Συνήθως περιέχουν μια γυναικεία μορφή, κάποιες φορές υπαρκτή και πολλές φορές εικονική, \"προκλητικά\" ντυμένη είτε συμπεριφερόμενη. Πιο συγκεκριμένα από πολύ μικρός μ\' ερέθιζε η εικόνα της κοριτσίστικης κοιλιάς ακάλυπτης σε κοινή θέα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ενώ πρόσφατα προστέθηκε και το γυναικείο πέλμα (όχι τόσο η γάμπα κι ο μοιρός). Τα γυναικεία γεννητικά όργανα μάλλον δεν μου προκαλούν ιδιαίτερη αίσθηση. Τώρα πλέον ουσιαστικά \"ανέχομαι\" την εικόνα τους χωρίς να με ενοχλεί, ενώ μέχρι αρκετά πρόσφατα μου προκαλλούσαν μάλλον αποστροφή.
Οι ορμές μου με κατακλύζουν σε βαθμό που καθημερινά έχω στύση όταν βρίσκομαι σε χώρο με \"όμορφα\" κορίτσια, ενώ έχω στύση αυτόματα σχεδόν εάν με αγγίξει μια κοπέλα που είναι στοιχειωδώς σεξουαλική για τα κριτήριά μου. Το τελευταίο με καθιστά φυσικά πολύ νευρικό κι αμήχανο, και θεωρώ κι αρκετά αδέξιο. Αμηχανία, ένταση και νευρικότητα με χαρακτηρίζουν γενικά σ΄οτιδήποτε κάνω και με κοιτάζουν κορίτσια, ακόμη κι αν αυτά δε με γοητεύουν, αυτόματες σχεδόν επίσης. Όταν κοπέλες μου δείχνουν κάποια συμπάθεια, κυριολεκτικά κοκκαλώνω. Έχω εξασκηθεί στο να υποκρίνομαι λεκτικά τον άνετο και τον ευχάριστο όταν μια γυναίκα δεν με έλκει, αλλά αποτυγχάνω όταν με έλκει έστω και λίγο. Πάντως κι όταν καταφέρνω να καμωθώ τον άνετο και κάνω μια κοπέλλα να νιώσει όμορφα, πάντα μένω σε αυτό και δεν προχωράω, ενώ ταλαιπωρούμαι αφάνταστα από το ρόλο και την ευθύνη του \"κηνυγού\".. Ουσιαστικά αρνούμαι πεισματικά να μπω σ΄αυτή τη διαδικασία, δε θέλω να πάρω εγώ την πρωτοβουλία, και δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία του άμεσου φλερτ - πόσο μάλλον των πρώτων ερωτικών εκδηλώσεων.
Συνολικά θα έλεγα ότι το ερωτικό μονοπωλεί ουσιαστικά τη σκέψη και την επιθυμία μου. Μ΄οτιδήποτε άλλο καταπιάνομαι, νιώθω να το κάνω σε υποκατάσταση αυτού, είτε αναγκαστικά. Έτσι λειτουργώ πάρα πολύ νευρικά, βαριεστημένα, διεκπερεωτικά, και χαοτικά θα έλεγα, σχεδόν πάντα εν μέσω φαντασιώσεων (όχι πάντα ερωτικών - σ΄αυτές θ΄αναφερθώ χωριστά).

[almostjunkie]

Κοινωνικά, θα έλεγα ότι έχω συναναστραφεί, \"γνωριστεί\" και έρθει \"κοντά\" με \"αύθονο\" κόσμο έως σήμερα, έχοντας ταξιδέψει πραγματικά πολύ, τριγυρνώντας σε μπόλικους κοινωνικούς χώρους, είτε σε \"παρέες\". Στην Πάτρα συναντούσα έναν γνωστό κάθε 2 μέτρα.. Έχω υπεραναπτυγμένη την δυνατότητα να εντυπωσιάζω κατευθείαν και να κερδίζω τις εντυπώσεις με το \"ευφυές\" μου χιούμορ, τις \"γνώσεις\" και τις \"εμπειρίες\" μου, την υποτιθέμενή μου δυνατότητα ν΄αντιλαμβάνομαι γρήγορα και καλά τι σκέφτεται ή αισθάνεται ο άλλος. Φυσικά \"ειδικεύομαι\" στους άρρενες, και σ΄αυτό το κομμάτι του πληθυσμού θεωρώ πλέον ότι μπορώ εύκολα να \"κερδίσω\" τον οποιοδήποτε σχεδόν με οποιοδήποτε σκοπό. Ως δια μαγείας, βέβαια, με τους θήλεις συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ειδικά εάν είναι στοιχειωδώς εμφανίσιμοι: Προσεγγίζοντας είτε προσεγγιζόμενος από μια γυναίκα με οποιοδήποτε σκοπό, αυτόματα σχεδόν ανεβάζω σφυγμούς, νιώθω λίγος, άσχημος κι αδέξιος, θελώ \"ν΄ανοίξει η γη και να με καταπιεί\", φοβάμαι πολύ κι ως αποτέλεσμα τα κάνω πολύ συχνά θάλασσα... Η άμυνά μου σε αυτό είναι να \"το παίζω\" ιδιαίτερος και ξεχωριστός, να εκδηλώνω μια επίπλαστη υπερωριμότητα, υποτίμηση κι αποστροφή στα πάντα και φυσικά να ξενίζω, να φοβίζω και ν΄αποθώ.. Μια άλλη μου τακτική (που μου βγαίνει πολύ πιο επίπονα κι εξαντλητικά) είναι να υποκρίνομαι τον καλό και τον \"γλυκούλη\", που με προσποιητά χαμόγελα, διαπεραστικά βλέμματα και κυρίως \"όμορφες\" λεκτικές διατυπώσεις, τις κάνω νιώσουν οικεία και ζεστά.. Ωστόσο σ΄αυτό το σενάριο εγώ νιώθω πολύ αμήχανα, και σύντομα πάντα το εγκαταλείπω για να τα \"καταστρέψω\" όλα, όταν αρχίζουν κι ανταποκρίνονται και να \"μαλακώνουν\" κι εκείνες, οπότε μου ξυπνάει το \"μην αγγίζετε\", το \"μη μου άπτου\", και δε με χωράει ο τόπος... Δεν έχω λύσει το γιατί αντιδρώ με τόσο άγχος και φόβο με το που θα με κοιτάξουν γλυκά και ζεστά, θα μπουν στο \"ζωτικό\" μου χώρο.
Βέβαια, έχω μπόλικους πολύ κοντινούς φίλους (χωρίς να έχω καταφέρει ν΄αντιληφθώ την έννοια της φιλίας). Μ\' αυτό εννοώ ανθρρώπους (άρρενες φυσικά), που με θεωρούν τον καλύτερο τους \"φίλο\" κι εγώ ας πούμε κάτι αντίστοιχο: Πάντα είχα έναν \"κολλητό\" να ξενυχτάμε μέχρι πρωίας, να\' μαστε κάθε μέρα μαζί, ν\' αμπελοφιλοσοφούμε, να μεθάμε και να λέμε μεγαλοστωμίες, να δακρύζουμε, να εναγγαλιζόμαστε κι άλλα τέτοια. Σ΄ό,τι αφορά εμένα που \"δεν ξέρω που παν τα τέσσερα\"..θα έλεγα πως πάντα είχα τουλάχιστον ένα \"δικό μου άνθρωπο\", που είχα την ανάγκη να έχω συνέχεια κοντά μου, να του \"εκμυστηρεύομαι\" και την ικανοποιούσε αφειδώς, πάιρντοντας από εμένα τρέχα γύρευε τι.. Επίσης κατά καιρούς βιώνω το να μην μπορώ (να μην θέλω να κάνω τίποτα μόνος μου.. Να \"χρειάζομαι\" παρέα για να κάνω οποιαδήποτε δουλειά, κλπ. Επίσης καθημερινά σχεδόν διαλέγω να βρεθώ με \"παρέα\" και να κάνω το οτιδήποτε απ΄το να μείνω μόνος, πράγμα που με καθιστά τόσο \"αντιπαραγωγικό\"...(για να βρεθώ μετά με παρέα και να \"μου τη σπάνε όλα\" και να \"βράζω στο ζουμί μου\" και να θέλω να φύγω κατόπιν). Βρίσκομαι διαρκώς με παρεές και \"χαζολογάω\".. το λοιπόν, εφευρίσκω τρόπους να συναναστρέφομαι άμεσα διαφορετικές παρέες κάθε μέρα και να \"μην κάνω τίποτα\"..
Όπως πολύ σωστά κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη, έχω μάθει να σκηνοθετώ κατά κανόνα τις σχέσεις μου, να προσπαθώ να τις ελέγχω και τελικά ν΄αποτυγχάνω, αντί να τις ζω και ν΄αφήνομαι που και που τουλάχιστον να τις απολαμβάνω λίγο πιο αυθόρμητα κι ανθρώπινα. Γενικά συμπεραίνω πως δεν είμαι καθόλου δεκτικός, δεν ακούω, δεν παρακολουθώ, φοβάμαι αφάνταστα να εισπράξω εκείνο που ονομάζουν \"αγάπη\", κ.ο.κ.
Επίσης έχω την εμμονή ν΄αυτοαναλύομαι συνέχεια σε βαθμό βαυκαλισμού, αντιπαραγωγικά, ανορθολογικά, αυτομαστιγωτικά κι εν τέλει ηλίθια (έχω να πω άπειρες μπούρδες που επιδεικνύουν \"αυτεπίγνωση\", ώριμη σκέψη κι άλλα τέτοια ζόρικα, αλλ΄αλήθεια, υποπτεύομαι πως την ουσία μου δεν την αγγίζω καν και κολυμπάω στις έννοιες και τα σχήματα). Κάποτε έγραφα πολύ - τόνους γραπτά. Τώρα βαριέμαι, δε μπορώ (η δε θέλω), να συγκεντρωθώ και δεν βρίσκω το νόημα, είτε κυρίως οι σκέψεις μου τρέχουν πολύ πιο σύντομα και \"χαοτικά\" απ΄ότι μπορώ να γράφω. Γι αυτό άλλοτε είχα τη συνήθεια όταν οδηγούσα να ηχογραφώ τις σκέψεις μου σε δημοσιογραφικό κασεττοφωνάκι, αλλά το παράτησα κι αυτό.

[almostjunkie]

Όσο με θυμάμαι έχω τη συνήθεια να φαντασιώνομαι διαρκώς διάφορα, και να χοροπηδάω τινάζοντας τα χέρια μου, εάν είμαι σε κλειστό χώρο, είτε να τρέχω για λίγα δευτερόλεπτα εάν είμαι στο δρόμο, είτε να \"κοπανιέμαι\" μπρούμυτα στο στρώμα εάν είμαι ξαπλωτός. Από παιδί διάλεγα να κυκλοφορώ σε δρομάκια με λιγότερη κυκλοφορία γι αυτό το σκοπό, πράγμα που συμβαίνει έως σήμερα, σε μεγαλύτερη ένταση. Για πολλές ώρες τη μέρα απλά περιφέρομαι στους δρόμους χωρίς να \"είμαι εκεί\", να σκέφτομαι διάφορα και να τρέχω κάθε τόσο για λίγο.
Οι φαντασιώσεις μου, από τα ελάχιστα που γνωρίζω σχετικά, έχω συμπεράνει ότι εντάσσονται στην κατηγορία των \"ναρκισσιστικών\" και μόνο. Είναι συνήθως του τύπου \"λέω έξυπνες ατάκες με ακροατήριο συγκεκριμένες κάθε φορά γυναίκες είτε σημαντικούς ανθρώπους για μένα και τους εντυπωσιάζω\", \"παίζω μουσική μπροστά σε πολύ κόσμο\", και γενικά \"κάνω είτε λέω εντυπωσιακά κι ασυνήθιστα πράγματα που με καθιστούν ξεχωριστό και εντυπωσιάζω\".
Γενικά θα έλεγα πάντως πως οι φαντασιώσεις έως σήμερα καταλαμβάνουν περί τα δύο τρίτα της ζωής μου, ενώ κάποιες φορές γίνονται τόσο ζωτικές κι επίμονες, που δε θέλω να κάνω τίποτε άλλο από το να αφεθώ σ\' αυτές και να χοροπηδάω, είτε να τρέχω, κ.ο.κ. (Πρακτικά, πάρα πολύ συχνά ασφυκτιώ σε κοινωνικές συναναστροφές και δημιουργώ αφορμές να μείνω μόνος μου σε ανοιχτούς χώρους για να επιδοθώ σε αυτές και στις σωματικές τους εκδηλώσεις. Επίσης γενικά θα έλεγα ότι με κατακλύζουν κι ότι με καθιστούν ολοένα και πιο δυσλειτουργικό - πλήττω σε οποιαδήποτε ασχολία, αφήνομαι, αυτόματα σχεδόν, σε αυτές κι \"αδυνατώ\" να συγκεντρωθώ στο οτιδήποτε. Αφορμή για να κάνω λίγα πράγματα που και που γίνεται το να βρεθώ με άλλους. Νομίζω πως δε μπορώ πια να μείνω μόνος μου ούτε 5 λεπτά. Αφενός πλήττω και βρίσκομαι να μην έχω τίποτα να κάνω (κι ας δείχνω δραστήριος - έχω εθιστεί να δίνω συνέχεια το προφίλ του πολυάσχολου), κι αφετέρου αφήνομαι (συνειδητά πλην εξαιρετικά αδύναμος ν\' αντισταθώ) σ΄ όσα μ\' ερεθίζουν, κι έχω μάθει να είναι αμιγώς φαντασιακά.

[kathy]

Καλησπέρα και καλή χρονιά!
Θα πρέπει πραγματικά να νιώθεις πολύ μόνος όλα αυτά τα χρόνια...Δεν ξέρω πόσο ανακουφίστηκες γράφοντας τα, φαίνεται πως έχεις μεγάλη ανάγκη να τα μοιραστείς...
Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί ή αν το έχεις επιχειρήσει ποτέ, ίσως η επίσκεψη σε κάποιον ψυχολόγο σε βοηθούσε να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση που σε ταλαιπωρεί ψυχικά και σωματικά τόσο καιρό.
Όλοι δικαιούνται όσα τόσο καιρό ονειρεύεσαι, έρωτα, αγάπη, τρυφερότητα, ίσως βρεις κι εσύ τον τρόπο να καταφέρεις να τα διεκδικήσεις χωρίς να φοβάσαι (δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι πρέπει να αγωνιστούν για όσα για άλλους είναι αυτονόητα).
Εύχομαι ειλικρινά να νιώσεις καλύτερα και αυτός ο χρόνος να είναι καλύτερος από τους άλλους!

[Nίκος]

Ίαως η πιο ειλικρινής κατάθεση-αυτογνωσίας που έχω διαβάσει ποτέ.Μπράβο που είχες το θάρος να πείς (αν όχι όλα) αυτά που οι πιο πολλόι φοβούνται ή ντρέπονται.Νόμιζω οτι δεν χρειάζεσαι ούτε ψυχιατρους ούτε ψυχαναλυτές.Είμαι σίγουρος ότι τον εαυτό σου τον έχεις ψυχαναλύσει άπειρες φορές.Ξέρεις πια είναι τα \"ελαττώματα\" σου και ξέρεις ποιές είναι οι \"λογικές\" λύσεις τους.Όλοι έχουμε τα κουσούρια μας και τις εμονες μας στο πίσω μέρος του μυαλού μας.Τα όποία τις πιο πολλές φορές αποφεύγουμε να εξετάζουμε οι ίδιοι, και ακόμα περισσότερο να μοιραζόμαστε με άλλους, φοβούμενοι μην δώσουμε τροφή σε κακοπροαίρετους η μην μας περάσουν για \"ανώμαλους\"΄.Όταν όμως βάζεις αυτες τις σκέψεις στο μικροσκόπιο καθημερινά δεν θα αργήσουν να γίνουν επικίνδυνες.ʼναγκη έκρηξης αδρεναλίνης (τρέξιμο στο άσχετο) ανάγκη να πεις μια λέξη-φράση-κραυγή πάλι στο άσχετο, είναι συμπτώματα τις συνεχους λειτουργιας του εγκεφάλου με τετοιου είδους ασφυκτικές σκέψεις.Έχεις την ανάγκη να ξεδώσεις κάπως και το σώμα σου αντεδρασε μαυτές τις πράξεις.Η υπερβολικές προσπάθειες σου να κοντρολάρεις τον εαυτό σου και να τον καταπιέζεις(λέγοντας ψεύτικα λόγια,κάνοντας ψεύτικες κινήσεις)(Τώρα θυμήθηκα τον Τζακ Νικολσον στο as good as it gets που προσπαθεί να ρίξει την σερβιτόρα για να ανταπεξέλθεις στην όποια κατάσταση σε περιβάλλει (παρέες-κορίτσια-δούλειά πχ) σε εξαντλούν ψυχολογικά αλλά και σωματικά (ξύδια,μαύρα,τσιγάρα κτλ).Το θέμα είναι ότι βαρέθηκες να βλέπεις μαριονέτες-ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορείς να επικοινωνήσεις πολύ απλά γιατι έχουν αρχίσει να σκέφτονται και φέρονται ρομποτικά για να ΄ζήσουν μια \"φυσιολογική\" ζωη ή να επιβιώσουν.Δέν ξέρω άμα έχεις φάει πολλές σφαλιαρες απο την ζωή η άμα σε έχει απογοητέυσει ο άνθρωπος ,πάντως αυτή η πεσιμιστικη-μηδενιστική άποψη που βγάζουν τα λόγια σου για την ζωή αυτό δείχνουν.Αυτό όμως σημαίνει βάλτα όλα φωτιά?Γ**Α τους όλους?Δεν είσαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι.ʼπλα γεννήθηκες σε λάθος τόπο και χρόνο (όπως και πολλοί άλλοι).Με τόση υποκρισία που έχει η ζωή σου πως περιμένεις να κοιμηθείς ήρεμα?Τέλος πάντων ότι και να γράψω τώρα είμαι σίγουρος ότι το έχεις σκεφτεί και αναλύσει πολλές φορές.Ο μεγαλύτερος αγώνας στην ζωή του ανθρώπου είναι να ανακαλύψει και να δεχτεί τον εαυτό του.Δέν είμαι ο κατάλληλος για να δινει συμβουλές, αλλά μην την ψάχνεις πολύ γιατι θα χαθείς.Ο χιουμοριστικός τρόπος που αντιμετωπίζεις τα πράγματα είναι υγειές σημαδι πάντως.Να είσαι ο εαυτός όσο περισσότερο μπορείς,αλλά όχι σε σημείο που να πληγώνεις άλλους (που δεν το αξίζουν) και τον εαυτό σου.Και τώρα καλοκαιράκι,ιδρώνεις,κανα μπάνιο παραπάνω δεν είναι κακόΚαι σταμάτα να σνομπάρεις όλους και όλα.Βγάλε κανα τραγούδι,μη σκεφτεσαι μόνο ότι το παίζεις(το τραγουδι).

[netrino]

Οσα έγραψες μου φαίνονται αρκετά γνώριμα. Σαν κάποιος να πήρε κομμάτι από όσα έχω ζήσει και αισθανθεί μέχρι σήμερα και να το παρατράβηξε σε χρόνο και ένταση, σε σημείο \"καρικατούρας\" . Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος που ταλαιπωρεί τόσο το μυαλό και τη σκέψη του, και θα ήθελα να μάθω κι άλλα για σένα.

Όμως μέχρι σήμερα -περασμένα τα 40, παντρεμένος και με παιδιά- έχω ανακαλύψει και χρησιμοποιώ κι άλλες \"μάσκες\" συμπεριφοράς, άλλους μηχανισμούς σκέψης στο \"οπλοστάσιό\" μου. Αναρωτιέμαι αν όσα έγραψες απεικονίζουν τον μοναδικό τρόπο που έχεις για να λειτουργείς και να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα. Δεν το πολυπιστεύω. Μάλλον περιγράφεις μια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι συχνά αλλά όχι πάντα. Αν όμως είναι έτσι, η γνώμη μου είναι ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις την δυνατή και αναλυτική σκέψη που διαθέτεις για να κάνεις παιχνίδι και σε άλλα \"γήπεδα\". Ψάξε και κάνε παιχνίδι σε μέρη, ανθρώπους, σχέσεις που νιώθεις ότι μπορεί να σε φέρουν πιο κοντά σε απλές και βασικές αξίες και χαρές: μια καλή παρέα, ένα καλό φαϊ, μια ήσυχη βόλτα, ένα καλό κρεβάτι (ναι, μπορείς να το βρεις όσο αργά κι αν ξεκινήσεις :-) και -γιατί όχι- αύριο, το χαμόγελο του παιδιού σου.

Κατά τη γνώμη μου, άμεσα, καλό είναι να αρχίσεις να προσέχεις τον εαυτό σου και να ασχολείσαι λίγο περισσότερο με την υγεία σου. Δυστυχώς αν περιμένεις να έρθουν τα σημάδια της φθοράς, τότε θα είναι αργά.

Οι βασικές αξίες και χαρές της ζωής είναι συχνά αλλού από κει που κοιτάμε. Έρχονται πολλές φορές όταν δεν το περιμένουμε. Η ζωή μας επιφυλάσσει πολλά ωραία και ενδιαφέροντα, που το φτωχό μας μυαλό δεν φαντάζεται και πολλοί μας δεν έχουμε μάθει να περιμένουμε - πόσο μάλλον να τα χτίσουμε.

Είσαι ξεχωριστός, πίστεψέ το και μάθε να ζεις με αυτό. Ίσως τότε δεις και πόσο ξεχωριστοί και αξιόλογοι είναι και οι άλλοι για να ζεις μαζί τους και να τους χαίρεσαι.

[arktos]

Ανάμεσα σε όλα αυτά που διάβασα, αναγνώρισα ομοιότητες με ανθρώπους που γνώρισα και αναρωτιέμαι γιατί έχουμε γίνει έτσι. Η μόνη λύση που έχω βρει είναι να κόψω όλες τις ουσίες που κατά καιρούς έχω δοκιμάσει και να ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες του ψυχίατρου σχετικά με την αγωγή μου.Το μόνο που δεν έχω κόψει εντελώς είναι το αλκοόλ, αλλά πίνω πια κάθε δεύτερη εβδομάδα. Δε θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του πρώην φίλου μου( που όταν το γνώρισα ήταν αλκοόλικος) στο κρεβάτι του νοσοκομείου, όπου είχε περάσει πια στην ηρωίνη και ήταν σαν νεκρός. Δε μπορούσα να πιστέψω πως αυτός που έβλεπα ήταν ο άνθρωπος που είχα γνωρίσει εγώ. Είχαν περάσει κάποια χρόνια βέβαια από τότε που είχαμε χωρίσει, αλλά τότε ήταν ένα άτομο με χιούμορ, που πείραζε τους πάντες, που αλώνιζε την Αθήνα με τη μηχανή του. Εδώ και ένα χρόνο δεν έχουμε επικοινωνήσει. Δε ξέρει πως νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρείο, δε ξέρω αν ζει.