αναρωτιέμαι

[atheatos]

στον βαθμό που μπορούσα ναι.

[void]

Πώς μπορείς να πεις σε ένα άτομο που ξέρεις καιρό, νοιάζεσαι, που βρίσκεται σε θεραπεία για κατάθλιψη και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του ότι σε πονάει και σε πληγώνει? Ότι η αδυναμία να αφήσει μια ήδη τελειωμένη κατάσταση (χρόνων) και να ακολουθήσει τα θέλω που λέει ότι έχει, τα οποία είναι κοινά, σε έχει διαλύσει, μήνες τώρα.

δεν είπα τίποτα, έκατσα αδιαμαρτύρητα και δέχτηκα την στασιμότητα που επιλέγει, κόντρα στα δικά μου συναισθήματα.
εκ των υστέρων δεν ξέρω αν ήταν ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης κι αν στην ουσία θα καταφέρει να είναι πραγματικά καλά κανείς μας.

ευχαριστώ και καλησπέρα.

Αθέατε, αυτό ακριβώς θα της πεις.
Σε πολύ λίγες γραμμές κατάφερες να εκφράσεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι.
Της πετάς μετά το μπαλάκι και αναλαμβάνει και αυτή τα ρίσκα της.
Αν σε αγαπάει πραγματικά θα κάνει την υπέρβαση της.
Δε χρειάζεται να βάζεις τον εαυτό σου άλλο σε αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία.
Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του, το ίδιο κάνει κι αυτή.
Απελευθερώσου.

[atheatos]

το θέμα μου εξακολουθεί να είναι κατά πόσο λες σε έναν άνθρωπο ήδη επιβαρυμένο ψυχολογικά, σε φάση θεραπείας κ.τ.λ. ότι ηθελημένα ή άθελα του σου/σας κάνει κακό.
κατά τα άλλα είπες την πιο σωστή κουβέντα. ακόμα και έτσι... ο καθένας κάνει τις επιλογές του, το ίδιο κι αυτή.
και το απελευθερώσου είναι η ουσία μου τελικά.
σ ευχαριστώ.

[atheatos]

το θέμα μου εξακολουθεί να είναι κατά πόσο λες σε έναν άνθρωπο ήδη επιβαρυμένο ψυχολογικά, σε φάση θεραπείας κ.τ.λ. ότι ηθελημένα ή άθελα του σου/σας κάνει κακό.
κατά τα άλλα είπες την πιο σωστή κουβέντα. ακόμα και έτσι... ο καθένας κάνει τις επιλογές του, το ίδιο κι αυτή.
και το απελευθερώσου είναι η ουσία μου τελικά.
σ ευχαριστώ.

[RainAndWind]

Αν αυτά που νιώθεις είναι δυνατά και τα έχεις σκεφτεί διεξοδικά και μέσα σου είναι αποφασισμένο ότι την θες πολύ, τότε ίσως να ρισκάρεις να της το ανοίξεις το θέμα σου? Πώς πιστεύεις ότι θα αντιδράσει? Φοβάσαι μήπως θυμώσει, δεν έχω καταλάβει ακριβώς εσύ πού σκαλώνεις. Σκαλώνεις στις τυχόν αντιδράσεις της? Κάτι μου κάνει δηλαδή. Να σε ρωτήσω, έχει έντονη προσωπικότητα γενικά? Την βγάζει προς τα έξω κι αν ναι, πώς? Μετά μπορείς πρώτα να δοκιμάσεις να φτιάξετε έναν άλλου τύπου δεσμό, ψυχικό αν μπορώ να τον ονομάσω έτσι, αν ήδη δεν υπάρχει και να το πάτε σιγά σιγά. Πρέπει να σεβόμαστε και τις χρονικές απαιτήσεις του ξεκλειδώματος του άλλου, εφόσον από σένα ακούμε τη μια πλευρά, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι παίζει στην άλλη ώστε να είμαστε αντικειμενικοί κριτές. Μετά, της αρέσεις? Σαν φυσικη παρουσία, σαν χημεία, ταιριάζετε? Σε γουστάρει, σε θέλει, σου έχει δείξει μήπως κάτι τέτοιο?

[atheatos]

ελλείψει σταθερών αδυνατώ να αντιμετωπίσω την κατάσταση με απόλυτη λογική,να το πάρω απόφαση και να πάω παρακάτω. τελικά αυτό είναι το θέμα μου και εκεί σκαλώνω, μάλλον.

[μαρκελα]

Καλημέρα κι από μένα αθέατε. Θάταν καλό αν θέλεις, ν' απαντήσεις στα ερωτήματα που σου έθεσε η RainAndWind για να δούμε και κάποια στοιχεία δικά της.
Είναι γεγονός πάντως ότι και με κατάθλιψη, αλλά και χωρίς, το νάσαι στο μέσον μιας τέτοιας φάσης, είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο!
Ήμουν κι είμαι περίπου σ' αυτήν την ενδιάμεση κατ/ση και θάλεγα, ότι κάπως την καταλαβαίνω την κοπελιά.
Βέβαια, δεν λέω κάθε περίπτωση είναι και μοναδική, αλλά αν κρίνω απ' τον εαυτό μου πρέπει να υποφέρει κι εκείνη.
Και δεν ξέρω αν έχει τελικά σημασία ποιός πονάει περισσότερο από τους τρείς μέσα σ' αυτό το σκοτεινό αδιέξοδο, σημασία έχει τί κάνεις εσύ από δω και πέρα.
Και φαίνεται πως για την συνέχεια του δράματος την δυνατότητα επιλογής κι απόφασης την έχει εκείνη, αλλά αν πραγματικά ενδιαφέρεται και για σένα, την στιγμή, που εξακολουθεί να παραμένει όμως με τον άλλον για τους λόγους της, θάπρεπε λέω εγώ τώρα, να σ' αφήσει να προχωρήσεις κι εσύ την ζωή σου.
Τώρα, αν αυτό προϋποθέτει δύναμη για να το κάνει και δεν την διαθέτει ή δεν το σκέφτεται έτσι, τότε κάντο εσύ για τον εαυτό σου, γιατί δεν έχει και κάποιο νόημα τελικά, εκτός αν αντλείς κι εσύ κάτι απ' την όλη κατ/ση.
Ωστόσο θα μοιραστώ μαζί σου το πως νιώθω εγώ που βρίσκομαι ανάμεσα.. δεν ξέρω ίσως σε κάτι βοηθήσει..
Το συν/μα λοιπόν είναι οδυνηρό. Αισθάνομαι ακόμα κομμένη στα δύο. Διχασμένη και σε φοβερό δίλημμα.
Βασανίζομαι συνέχεια για το τι θα ήταν το καλύτερο να κάνω. Ξοδεύω συνεχώς ενέργεια για ν' αναλύω τα πάντα κι όπως είπες κι εσύ τελικά να παραμένω αναποφάσιστη και στάσιμη.. και το μόνο, που μου μένει είναι βλακωδώς να ελπίζω πως όλα θ' αλλάξουν ως δια μαγείας. Αυτά είναι μερικά.. απ' όσα νιώθω.
Όμως σε καμμιά περίπτωση δεν θέλω, ο άλλος που δεν μπορώ νάμαι μαζί του, νάναι ντε και καλά δυστυχισμένος. Αλλοίμονο κιόλας!
Τον αγαπάω τόσο πολύ, που έκανα πράγματα για να φανεί ότι εγώ φταίω.. έκοψα και κάθε επαφή μαζί του, όσο κι αν υποφέρω, για να προχωρήσει επιτέλους κι εκείνος με την ζωή του! Μην γελάς καθόλου, δεν πρόκειται για ελληνική ταινία εποχής! Τα ζούμε τα σενάρια..δυστυχώς και στην χειρότερη έκδοσή τους!!