περιγράψτε μια σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού

[Joann]

χαχ! Εδώ είμαι! Εντός εκτός και επί τα αυτά.
Μια στα Πατήσια μια στην Πλάκα μια από δω μια από κει
τρέχω στους δρόμους σαν το Βέγγο!
Να με ρωτήσεις ό,τι θες. Καλά είσαι;

[Deleted-member171215]

Ας τα πουμε καλα .... Επειδη απαγορευεται γιατι θα φανει σαν διαφημηση , κανε εναν κοπο εαν δεν εχεις προβλημα να μου μιλησεις σε π.μ θελω να σε πω για κατι σχετικα με το θεμα σου...

[Joann]

ok, μισό λεπτό ν' αλλάξω τις ρυθμίσεις που έχω.
Κοίτα τα πμ σου.

[elli1]

Πριν απο λίγο σηκώθηκα απο τον υπολογιστή, κάθισα στο κήπο μου, έχει ήλιο σήμερα...άκρα σιωπή...απεναντι μακριά κανα δυο σπίτια, τίποτε δε κινείται. Ο δρόμος τελειώνει στο δικό μου σπίτι, δεν περνάνε αυτοκινητα, δε περνάει άνθρωπος...μόνο πουλιά, μέλισσες, κανένα αδέσποτο.Αρχίζει και πρασινίζει η φύση, τα χωράφια και απο μακριά διακρίνω το δρόμο που οδηγεί στη πόλη. Τόση ησυχία..δε παλεύετε:P Έχω τη διάθεση να συναντήσω ποιό ζωηρούς ρυθμούς, να ανέβω στη πόλη, να δω κόσμο αυτοκίνητα και να αναπνεύσω καυσαέριο!

[Lacrymosa]

Να πω στο σημειο αυτο πριν ξεκινησω κι εγω τη δικη μ περιγραφη, οτι καιρο παρακολουθω το θεμα κ διαβαζω με ενδιαφερον οσα γραφετε, αλλα ποτε δεν εχω γραψει κι εγω κατι, διοτι δεν ξερω πως θα βγει μιας κ δν εχω ιδιαιτερο λογοτεχνικο ταλεντο κ ενιοτε γραφω λιγακι ασυγκροτημα, αλλα anyway, θελω να κανω μια προσπαθεια κ ο,τι βγει! Το παρακατω αποτελει ενα συνονθυλευμα οσων εχω δει, εχω ζησει, εχω αισθανθει στην ομορφη κ πολυπλευρη πολη μου!


"Ειναι Σαββατο. Μολις εχει αρχισει να σουρουπωνει. Το σκοταδι δεν εχει απλωσει τα πεπλα του ακομα πανω απο την ομορφοτερη πολη του Βορρα, αλλα θαμπες δεσμιδες φωτος τρεμοπαιζουν ακομη αναμεσα απο τις γριλιες των παραθυρων. Για μια ακομη φορα η νυχτα θα διαδεχτει τη μερα, κ ειναι μια στιγμη αναμεικτη. Και γυρω σου, μιας κ ακομα δν εχει ξεκαθαρισει ποια φαση του 24ωρου ειναι, και μεσα σου. Διοτι μεσα σου γινεται χαλασμος. Βγαινεις στο μπαλκονι κ απλωνεις το βλεμμα σου. Ολα μοιαζουν τοσο συνηθισμενα.. Τα παιδια της γειτονιας να παιζουν μπαλα χωρισμενα σε ομαδες κ να φωναζουν διαφορα συνθηματα οταν χανει η κερδιζει η καθε ομαδα αντιστοιχα. Οι φωνες τους φτανουν στα αυτια σου σαν ευχαριστο κελαρυσμα μεσα στα διαφορα που σε απασχολουν, αλλα χανονται μεσα στο μποτιλιαρισμα της λεωφορου παρακατω. Ολα βρισκονται σε μια διαρκη κινητικοτητα. Οι ανθρωποι, τα λιγοστα αδεσποτα της γειτονιας, οι ανθρωποι που σουλατσαρουν ανεμελα απολαμβανοντας το ειδυλλυακο τοπιο.. Μια πληρης αρμονια, που δεν συμβαδιζει καθολου με την απουσια κινησης μεσα στην ψυχη σου.

Ξερεις οτι θελεις να τον συναντησεις. Ξερεις οτι ανυπομονεις να χαθεις μεσα στο απεραντο φως των ματιων του, ψιθυριζοντας απαλα "σ'αγαπω" σαν να μην υπαρχει αυριο. Να νιωσεις καθε παλμο της καρδιας του να γινεται δικος σου παλμος. Να ακουμπησεις τα χειλη σου πανω στα δικα του, και να μιλησει μονο η ψυχη, και να πει αυτα που τα λογια δεν ειναι ικανα να εκφρασουν. Ξερεις οτι θελεις να βρισκεσαι εκει. Μαζι του. Τιποτα αλλο. Ξερεις οτι διπλα του αρχιζει ο κοσμος. Και ανυπομονεις για το ταξιδι, θελεις να εξερευνησεις, να γνωρισεις, να παθιαστεις, να ανακαλυψεις. Μεσα σου παλλονται ολα αυτα και η καρδια σου μοιαζει με ηφαιστειο που σιγοβραζει.

Περπατας στο δρομο. Στα γνωριμα σοκακια. Μια οικεια και αγαπησιαρικη αισθηση σε κατακλυζει καθε φορα που ακολουθεις την ιδια διαδρομη. Οι ανθρωποι χαμογελαστοι, ζωντανοι, δραστηριοι, σου ειναι αγνωστοι, κι ομως νιωθεις σαν να τους γνωριζεις χρονια. Ειναι οι ιδιοι ανθρωποι που ζουν τις ιδιες στιγμες με σενα. Τα ιδια συναισθηματα. Τους ιδιους ποθους. Η αισθηση του αερα ζεστη και ασφαλης. Περπατας και μυρωδιες ζαχαρης, κανελας, σοκολατας, γαργαλουν την οσφρητικη σου αισθηση. Νιωθεις ευτυχισμενη. Θελεις μονο να βρεθεις κοντα του. Δεν χρειαζεσαι τιποτα αλλο.

Περιμενεις και παρατηρεις.. Ποσο γνωριμο σου ειναι το παγκακι στο οποιο εχεις ακουμπησει.. Ποσο ιδανικη στιγμη και απροσπελαστη.. Παρατηρεις πληθος κοσμου.. Ενα μερος τοσο εκρηκτικο κ δυναμικο αλλα και ησυχο συγχρονως.. Πολλα πραγματα να διαδραματιζονται την ιδια στιγμη, αλλα εσυ εχεις μονο μια προσδοκια.. Γυρω σου βλεπεις παρεες παιδιων να ανεβοκατεβαινουν στην πλατεια. Παρεες με διαφορετικο στυλ, υφος και δυναμικη.. Εικονες που συνθετουν ενα μωσαικο που καθοριζει αυτο που εισαι.. Στο παραδιπλα παγκακι βλεπεις ενα ζευγαρι να φιλιουνται με παθος, ενω λιγα μετρα παραπερα αστυνομικοι εχουν περασει χειροπεδες σε δυο παιδια και τα σερνουν. Το συντριβανι συμπληρωνει αυτο το παζλ.. Η ζωη βρισκεται σε διαρκη κ γρηγορη κινηση..

Και τοτε ειναι που ερχεται αυτος.. Η καρδια σου παγωνει.. Νιωθεις ενα περιεργο εφηβικο σκιρτημα σαν να ειναι η πρωτη φορα που αντικριζεις το αλλο σου μισο.. Τον εαυτο που τοσο καιρο σου ελειπε.. Ξερεις οτι το ταξιδι τωρα αρχιζει.. Και με αυτον συνοδοιπορο η διαδρομη θα ειναι μαγευτικη.. Δεν αμφιβαλλεις πια.. Δεν σκεφτεσαι.. Μονο νιωθεις.. Η ψυχη εκφραζεται και λεει τα πιο σπουδαια και δυνατα λογια.. Εισαι εσυ και αυτος.. Αυτος και εσυ.. Τιποτα αλλο δεν υπαρχει εκεινη τη στιγμη γυρω σου.. Βυθιζεσαι στα ματια του, φιλας παθιασμενα τα χειλη του, και το ταξιδι μολις ξεκινησε.. Προορισμος σας τα αστερια.. Εισητηριο χωρις επιστροφη..."

[Lacrymosa]

Παιδες διπλοποσταρισα σορρυ.. Τεσπα, ηθελα να πω οτι αρχικα σκοπο ειχα να γραψω για τζανκια στη Ναυαρινου, φρικια, μπατσους κ αναρχικα στοιχεια, αλλα μου βγηκε αυτο το ερωτικο-ρομαντικο- αγαπησιαρικο- γλυκαναλατο ποστ.. Next time! :)

[Joann]

Παίδες, πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφετε,
οι σκέψεις σας, όταν για τους δικούς σας λόγους περιπλανιέστε έξω,
στους δρόμους της πόλης ή της επαρχίας.

elli1, ό,τι περιγράφεις μου θύμισε δήμο στην εξοχή της δυτικής Αττικής,
όπως Άνω Λιόσια,
ή και σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, ανατολικά, στα Μεσόγεια.
Κι εκεί έχει και πόλη και χωράφια και εξοχή.
Τυχερή είσαι που μένεις στη φύση και στον καθαρό αέρα.

Lacrymosa, η αγωνία πριν το ραντεβού
και τα ζευγαράκια στα παγκάκια των πάρκων
είναι αναπόσπαστο και όμορφο κομμάτι του παζλ.
Αλλά, όπως λες και συ,
εξίσου ενδιαφέρουσα θα ήταν η δική σου οπτική γωνία
στην "άλλη" πλευρά της πόλης,
σ' αυτά που λες "τζανκια στη Ναυαρινου,
φρικια, μπατσους κ αναρχικα στοιχεια".

[Deleted-member171215]

Αν και πολη στα ματια μου παντα φανταζε σαν χωριο.... Ισως γιατι το σπιτι της γιαγιας μου βρισκεται στο ακρο της πολης και τα σπιτια ειναι λιγα.... Εχει τρεις μερες βρεχει και εγω την περναω στην βεραντα. Αραχτος αγναντευοντας τα απεραντα χωραφια και ακουγοντας μουσικη.

σημερα ηθελα να κανω κατι δουλειες και ειπα να κατεβω στο κεντρο. Ετοιμαστικα λοιπον και εψαχνα την ομπρελα μου , ελα μου ομως που την ξεχασα στο σπιτι της αδερφης μου στην Θεσσαλονικη... Ετσι εψαξα στο σπιτι να βρω μια αλλη , πισω απο την παλια ντουλαπα του σπιτιου βρηκα την ομπρελα του παππου μου , μια ομπρελα πολυ καθως πρεπει , μια ομπρελα που ξεχασα οτι υπαρχει , μια ομπρελα που παρολο ηταν πανω απο 20 χρονων ηταν ολοκιανουρια .... Δανειστικα λοιπον το κειμηλιο για να μπορεσω να περπατησω στην βροχη και ξεκινησα για το κεντρο... Στο δρομο κοιτουσα σπιτια και τοπια που αλλαξαν στην παροδο του χρονου...ξαφνικα εκει που περπατουσα θυμηθικα οτι σε καποιο σημειο εκει που περπατουσα ειχα αφησει το σημαδι μου, μια ζωγραφια που εκανα οταν ημουν νεαρος ... Ετσι λοιπον ειπα να παω να δω εαν βρισκεται ακομα εκει....

το στενακι παρεμεινε ιδιο οι δυο διδυμοι τοιχοι , ο ενας αντικρη στον αλλογεματοι ζωγραφιες και να εκει αναμεσα στις ζωγραφιες ηταν και η δικια μου... Με συγκινησε το γεγονος οτι οι επομενες γεννιες σεβαστηκαν την ζωγραφια μου και δε την χαλασαν... Εκει κραταει μια σταθερη ανεξητιλη αξια και ξεχωριζει απο τις αλλες απο τα σημαδια της φθορας του χρονου.... Δειχνει την αξια της μεσα στις αλλαγες απο γεννια σε γεννια και δηλωνει το σημαδι πως ημουν και εγω καπου εδω...

[giannis94]

"Σήμερα το βράδυ, μπήκαν δύο παιδιά γύφτων πολύ μεθυσμένα στο λεωφορείο 31 και άρχισαν με ανοιχτά μπουκάλια νερού να πιτσιλάνε τον κόσμο. Για λίγη ώρα επικράτησε πανικός, ορισμένες γιαγιάδες άνοιξαν τις ομπρέλες τους για να μην βρέχονται και κάποιοι παπούδες σηκώθηκαν με τις μαγκούρες και άρχισαν να τα διώχνουν. Τότε φώναξαν τον οδηγώ να ανοίξει την πόρτα, την άνοιξε, και οι παπούδες με τις μαγκούρες τα ανάγκασαν να κατεβούν. Έτσι λοιπόν κατέβηκαν, οι γιαγιάδες έκλεισαν τις ομπρέλες τους και οι παπούδες επέστρεψαν στις θέσεις τους και συνεχίστηκε το δρομολόγιο μου κανονικά."

[Joann]

und, με τι μπογιές ζωγράφισες τότε τον τοίχο και παρέμεινε αναλλοίωτη η ζωγραφιά
μετά από τόοοσες και τόοοσες γενιές που πέρασαν από τότε που την έφτιαξες;
(αστειεύομαι). :-)
Η ζωγραφική σε τοίχο
μπορεί να αντέξει με το ανεξίτηλο σπρέι του graffiti .
Μερικές τοιχογραφίες, και κάποια graffiti (όχι όλα),
είναι όμορφες γιατί είναι ταιριαστές μ' ό,τι υπάρχει γύρω γύρω
αλλά και για τα κρυμμένα μηνύματα που αρέσει στους καλλιτέχνες
να βάζουν στα έργα τους
όπως στα fresco του Μιχαήλ Άγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα!

http://netofline.blogspot.gr/2012/04/photos.html

giannis94, και στην Αθήνα σε συγκεκριμένες γραμμές λεωφορείων,
κυρίως αυτές που πάνε Φυλή, Άνω Λιόσια και Μενίδι που έχει μαχαλάδες με τσιγγάνους
(και που βέβαια οι περισσότεροι δεν καλοπερνάνε),
και ετοιμόρροπες παράγκες, αλλά και ροζουλιές μεζονέτες και μερσεντές
και containers από την εποχή του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας το '99,
συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα σαν το περιστατικό που σου έτυχε και είχε πλάκα,
μόνο που καμιά φορά - σπάνια βέβαια - τα πράγματα εδώ ξεφεύγουν
και ψιλοαγριεύεσαι όταν περιμένεις το λεωφορείο αργά το βράδυ στη στάση και αργεί το χειμώνα,
στην ερημιά της λεωφόρου Φυλής...

[Joann]

Όσο για 'δω ο καιρός έχει ζεστάνει πολύ
και κυκλοφορείς πλέον άνετα και με πουκαμισάκι.
Στο Σύνταγμα έχει πολλή λιακάδα και πολύ κόσμο τώρα στις δύο το μεσημέρι
και ανά τακτά διαστήματα βλέπεις και το χαζό ασπροκόκκινο τρενάκι του δήμου
να στρίβει από την Ξενοφώντος δεξιά στη Νίκης
με τα τρία ανοιχτά βαγονάκια φορτωμένα με πιτσιρίκια που χαχανίζουν
και πίνουν φρουτοχυμούς.
Αγοράζω στιλό γιατί έχω ξεμείνει
(πριν κανα δυο χρόνια εδώ ήταν το ταχυδρομείο της οδού Νίκης,
αλλά έκλεισε, όπως και πολλά άλλα),
στρίβω δεξιά στο πλακόστρωτο της Κυδαθηναίων
και χάνομαι στα στενά της Πλάκας.
Στην αρχή της Κυδαθηναίων
ο αέρας μυρίζει λουλούδια από τις ανθισμένες νερατζιές,
αλλά παρακάτω σε παίρνει η τσίκνα από τα τηγανητά
πάνω στα τραπεζάκια έξω από τις ταβέρνες
κι απ' τα τζατζίκια.
Ένας επαρχιώτης παππούς γύρω στα 85
με παλιό τριμμένο σακάκι
παίζει στο ακορντεόν "Τα κύματα του Δουνάβεως".

Οδός Αδριανού, οδός Βύρωνος.
Ο μελαχρινός πιτσιρίκος που τον πετυχαίνω
να κάθεται πάντα στην ίδια θέση στο πεζοδρόμιο της Βύρωνος
- δεν είναι πάνω από εφτά χρονών -
παίζει πού και πού ένα πράσινο ακορντεόν
κρατώντας πάντα στην αλυσίδα το μικρό σκύλο του.
Κάτι χαζοτουρίστες που τον θεωρούν tourist attraction
φωτογραφίζονται δίπλα του χασκογελώντας
και του πετάνε κάτι κέρματα στο πλαστικό κουτί του,
αλλά νομίζω γι αυτό ακριβώς έχουν βγάλει οι γονείς το παιδί στη ζητιανιά.
Μετά από λίγο έρχονται και δυο μελαχρινά κορίτσια γύρω στα δεκατέσσερα
που του μοιάζουν πολύ. Πρέπει να ' ναι αδερφές του.
Μιλάνε Ρομά. Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
- Τι τραγούδι παίζεις; ρωτάω τον πιτσιρίκο.
- Το "Απόψε" μου λέει πολύ διστακτικά στην αρχή.
- Ποιο; ξαναρωτάω.
Αρχίζει να τραγουδάει συλλαβιστά "Το μπαγλαμαδάκι" του Παπάζογλου
και να παίζει ακορντεόν. Ξαφνικά σταματάει.
- Τι γράφεις εκεί; γυρίζει και μου λέει.
- Τα ψώνια που πρέπει να πάρω από το σούπερ μάρκετ,
μην τα ξεχάσω.
Με κοιτάζει με μισό χαμόγελο, δύσπιστος.

Λίγα μέτρα παρακάτω κάθομαι στα σιδερένια κάγκελα,
γωνία Διονυσίου Αεροπαγίτου και Μακρυγιάννη,
έξω από το μουσείο Ακρόπολης.
Ακούω την μπάντα του δρόμου
- εντελώς άρτιοι μουσικοί, παίξιμο ωδείου, τρίο είναι,
ένα κορίτσι παίζει φλάουτο και οι δύο άντρες βιολοντσέλο και μπουζούκι.
Παίζουν την μπαλάντα του Ούρι.
Απέναντι πολύς κόσμος λιάζεται στα παντός είδους καφέ.
Πολλά μωρά περνοδιαβαίνουν στα καροτσάκια,
πιτσιρίκια ανεμίζουν θριαμβευτικά ποικιλόμορφα χρωματιστά μπαλόνια υδρογόνου.
Το ωραίο είναι ότι έχουν βγει και άνθρωποι με αναπηρία βόλτα
με τα αμαξίδιά τους.
Περνούν επίσης μοτοσικλέτες της ομάδας ΔΙΑΣ.
Άλλο ένα άσπρο χαζό τρενάκι του δήμου περιμένει σταθμευμένο
ενώ καταφτάνουν βαρώντας τα κουδούνια τους το ένα πίσω από τ' άλλο
ένα βαμμένο ολοπράσινο παπαγαλί
καλυμμένο με διαφημίσεις καφές Παπαγάλος Λουμίδη
κι από πίσω του άλλο ένα κατακόκκινο,
με φωτογραφίες της ενθικής ομάδας ποδοσφαίρου.

Πολύς κόσμος πηγαινοέρχεται στην περατζάδα της Διονυσίου Αεροπαγίτου,
τώρα στις τρεις το μεσημέρι, και όλοι μιλάνε ζωηρά.
Εδώ στην αρχή της και σ' όλο το μήκος της
είναι πηγμένη στα κυπαρίσια, τους ψηλούς ευκάλυπτους,
κάτι δέντρα με σκούρα βυσσινιά φύλλα
και πολλά άλλα ολάνθιστα τώρα την άνοιξη, με χιλιάδες ψιλά ροζ ανθάκια στα κλαδιά.
Απέναντι από το Tourism Information Office, ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη,
είναι ένας πάγκος και ένας τύπος που πουλάει στραγάλια και φιστίκια μιλάει μ' έναν άλλο:
"Αν πήρες δυο χιλιάρικα, έγινε καλό νταραβέρι,
μαλάκας είσαι;".
Σε λίγο πιάνει την κουβέντα μ' ένα γκρουπ 50 - 60 Ισπανών από τη Μαδρίτη.
Δεν καταλαβαίνω γρι, πιάνω μόνο να λένε κάτι για Μπάρτσα,
Μέσι και Μουρίνιο και χασκογελάνε όλοι μαζί.

Κι άλλος πάγκος παραδίπλα.
Η κυρία με το μπανταρισμένο χέρι και τα γυαλιά
ψήνει καλαμπόκια και κάστανα,
έχει κι ένα μεγάλο πλαστικό κομμένο μπουκάλι από εμφυαλωμένο νερό
γεμάτο άσπρες, κίτρινες, κόκκινες φρέζιες
κι ένα ελληνικό σημαιάκι στην κορυφή.
Έχει κι ένα τεράστιο χάλκινο δοχείο με κάνουλα πάνω στον πάγκο της.
- Τι είναι αυτό; τη ρωτάω.
- Σαλέπι, παιδάκι μου, σαλέπι είναι! μου λέει αγριοκοιτάζοντάς με
για την ηλίθια ερώτησή μου.

Η μπάντα έξω από το μουσείο της Ακρόπολης
εξακολουθεί με ρεπερτόριο Χατζιδάκι πάντα:
"Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο...".
Αλήθεια, παίζουν έξοχα.
Πού και πού κάνουν διάλειμμα και πιάνουν την κουβέντα με τους περαστικούς.
Περιττό να πω ότι συνέχισα να κάνω ηλίθιες ερωτήσεις μαζί με κάτι άλλους
στον μπουζουξή.
Στο επόμενο η κοπέλα τραγουδάει τον Κεμάλ.
Βιάζομαι. Δεν προλαβαίνω να πάω βόλτα στους Αέρηδες και στην Αρχαία Αγορά.
Την άλλη φορά.

http://www.youtube.com/watch?v=tD8OG_YvK7U

[Deleted-member171215]

Τζοαν στην εποχη εκεινη το γκραφιτι ηταν επανασταση , ειμασταν επαναστατες και εκφραζομασταν μεσα απο τις ζωγραφιες μας... Στην ουσια οταν εβγαινα με το πληρωμα μου , βομβαρδιζαμε τα παντα..... Δε ξερω πως το βλεπει η σημερινη νεολαια πλεον αλλα για εμενα το γκραφιτι δεν ηταν εγκλημα ηταν τροπος ζωης...

να σε πω την αληθεια προπερσυ σκεφτομουν να κανω ενα στην γειτονια που εμενα στην χαλκιδα ... Μου ρεχει λειψει πολυ να εκφραζομαι ετσι....

[Joann]

Έγκλημα δεν είναι σε καμία περίπτωση.
Αλλά πιστεύω ότι πρέπει να είναι σε αρμονία με ό,τι υπάρχει γύρω!
Σε κάτι παλιά συνεργεία στο Γκάζι και σε περιοχές με πολυκατοικίες
και έξω από μερικά σχολεία είναι μια χαρά,
αλλά για τα νεοκλασσικά της Πλάκας είναι πολύ χιπ χοπ!
Θα τα κατέστρεφε.
Μπορεί να σου λείπει το graffiti με την παρέα και το όλο γιουρούσι.
Άλλιώς είναι να ζωγραφίζεις τοίχους μοναχός σου.

[Deleted-member171215]

Το τελευταιο διαστημα ημουν μονος... Ενιωθα πιο ελευθερος και εκφραζομουν οπως εγω ηθελα... Απο το το πληρωμα της δυτικης πλευρας εγινε η τεχνη του γκραφιτι... Τζοαν ο καλλιτεχνης εκφραζεται μεσα απο τα εργα του.... Σε αυτα που βλεπω τωρα τελευταια εχουν χασει λιγο το νοημα... Το χιπ χοπ σε συμβαδιζει με το γκραφιτι, εγω ακουγα μεταλ .... Ο σκοπος ειναι η εκφρασηπανω απο ολα

[Constantly curious]

Ειδα πολλα εχθες αλλα εμεινα στην εξης σκηνη " σε πεζοδρομο, 2-3 μπαμπαδες να προσεχουν τα μικρα τους, τα δυο ηταν 3 εως 5 ετων, το ενα μωρακι σε καροτσι.
Χαρηκα που και οι ανδρες πλεον αγκαλιαζουν αυτη τη πλευρα τους, ειναι συμμετοχικοι στο μεγαλωμα, δεν ντρεπονται να δειξουν σε κοινη θεα οτι νοιαζονται για τα πλασματακια τους. Κοντοσταθηκα και προσεξα οτι τα προσωπα τους ηταν ηρεμα κατα κυριο λογο, οχι νευριασμενα, οχι ετοιμα να ριξουν καντηλια στην γυναικα τους που ισως ψωνιζε, απλά ηταν παροντες !!! "

Ειδα προσωπα θλιμμενα, ειδα χαμογελαστα, ειδα σε απαθεια, ειδα μια κυρια να ταιζει ενα αδεσποτο...

Ειδα οτι ο κοσμος ιδιος παραμενει αλλά που και που μπορεις να δεις μια ομορφια καπου στο ασχετο.
Αυτα για σημερα.