Διαταραχη Προσωπικοτητας - Οριακη ή φαντασιοπληκτη??

[Sanity]

Καλημερα σε ολα τα μελη του καταπληκτικου αυτου φορουμ!Ειμαι πολυ ενθουσιασμενη που υπαρχει ενας "χωρος" συναντησης ανθρωπων που αποκλινουν απο φυσιολογικες συμπεριφορες. Συμβαινουν διαφορα στη ζωη μου και νιωθω την αναγκη να τα μοιραστω με καποιον που μπορει αν μη τι αλλο να δειξει κατανοηση, αλλα ακομη καλυτερα να με συμβουλευσει ως ενα βαθμο.

Ειμαι 26 χρονων, ιδιωτικη υπαλληλος και μενω μονη μου απο τα 17. Μεγαλωσα σε μια οικογενεια με πολλες αναταραχες. Ο πατερας μου ηταν αλκοολικος και χτυπουσε την μητερα μου οποτε μειναμε μονες μας οταν ημουν ηδη 3 χρονων. Παντρευτηκε αργοτερα και εκανε αλλα 3 παιδια. Χωρισε παλι και σκορπιστηκαμε ολοι παντου! Η μητερα μου μονη της εκτος Αθηνων εδω και 8 περιπου χρονια, τα αδερφια μου με τον πατερα τους σε αλλη πολη κι εγω εδω επισης μονη μου.

Απο μικρη εκδηλωσα αλλοπροσαλλες συμπεριφορες, απο καταθλιπτικες τασεις μεχρι αυτοκαταστροφικες. Συνειδητοποιωντας αυτην την ιδαιτεροτητα κατεληξα στον ψυχιατρο ο οποιος μου διεγνωσε "Διαταραχη προσωπικοτητας"- αδιευκρινιστη κατα τα αλλα. Ξεκινησα στα 20 μου ψυχοθεραπεια με φαρμακευτικη αγωγη. Για 1,5 χρονο ειχε ηδη βελτιωθει η κατασταση κατα πολυ. Θεωρωντας ομως πως μπορουσα και μονη μου πλεον να το χειριστω, σταματησα μαχαιρι και την θεραπεια και την αγωγη. Υποτροπιασα αμεσως και επανηλθα μονη μου μεσα σε περιπου 6 μηνες.
Απο τοτε, περασαν αλλα 3 χρονια με εμφανως μειωμενες τασεις αυτοτραυματισμου. Δεν συνεβαινε ομως το ιδιο και με τις αυτοκαταστροφικες τασες στον ευρυτερο τομεα της ζωης μου.

Εχω πολυ λιγους φιλους, θεωρωντας πως η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων δεν εχει να μου προσφερει κατι-ειναι "λιγοι".Με τους λιγους φιλους που εχω δεν υπαρχει συστηματικη επαφη και νιωθω ενοχες γι'αυτο καθως ειναι περισσοτερο επιλογη μου.Εχω γινει καπως αντικοινωνικη. Δεν μου αρεσουν οι κοινωνικες εκδηλωσεις με πολυ κοσμο ή με μεγαλες παρεες γενικα, γιατι αισθανομαι "χαμενη", πως δεν εχω να πω κατι, δεν διασκεδαζω και δεν εχουν κατι να μου προσφερουν.Δεν ημουν παντα ετσι ομως. Συνηθιζα να ειμαι το επικεντρο της προσοχης και πλεον προτιμω να μην μιλαω καθολου και να "κρυβομαι".

Στις σχεσεις μου ειμαι υπερβολικα κτητικη και απαιτητικη. Εχω την ταση να κατακρινω τον συντροφο μου και να τον μειωνω, χωρις να το συνειδητοποιω αμεσως ομως. Θελω να ειμαι το επικεντρο της προσοχης του και ο,τιδηποτε θεωρειται "δικαιωμα", "ελευθερια", "επιλογη" μού προκαλει θυμο και φοβο. Προσπαθω επι μονιμου βασεως να "βελτιωσω" και να καθοδηγησω τον συντροφο μου ωστε να γινει καλυτερος ανθρωπος. Συνηθως τα καταφερνω σε αυτο και καπου εκει ειναι που χωριζουμε.

Εχω πολλες ανασφαλειες και φοβαμαι την μοναξια. Παρ'ολ'αυτα την επιδιωκω συνεχως, συνειδητα ή οχι. Καπως σαν να αυτο-τιμωρουμαι που δεν μπορω να προσαρμοστω κοινωνικα. Για οσους δεν με ξερουν καλα, ειμαι ενας πολυ ευχαριστος ανθρωπος, μια ιδιαιτερη προσωπικοτητα, ισως ακομα και ιδανικη συντροφος!!! Οποιος ερχεται κοντα μου ομως αλλαζει συντομα γνωμη και γινομαι "τρελη", "παραλογη" και "υστερικη".

Σαν ανθρωπος ειμαι πολυ ευαισθητη, συμπονετικη και μου αρεσει να βοηθαω με οποιον τροπο μπορω τους αλλους. Πολλες φορες ομως διατηρω επαφες με ανθρωπους που δεν εκτιμω, μονο και μονο γιατι θεωρω πως μπορουν να μου φανουν χρησιμοι σε κατι. Ειμαι ενοχικος ανθρωπος, κατηγορω συχνα τον εαυτο μου για ο,τι μου συμβαινει, χωρις ομως να το παραδεχομαι ευκολα σε αλλους. Ειμαι πολυ αναβλητικη και ανοργανωτη. Δεν φοβαμαι την αυτοκριτικη και ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου. Δεν αρνουμαι οτι ειμαι παρορμητικη και αναγνωριζω στον εαυτο μου οτι γινομαι οντως παραλογη πολλες φορες. Μονο οταν ειμαι ηρεμη βεβαια μπορω να το καταλαβω αυτο. Νιωθω ενοχες για την συμπεριφορα μου.
Ισως εγινα κουραστικη στην προσπαθεια μου να σας δωσω μια ιδεα για το ποια ειμαι, οποτε θα μπω στο κυριως θεμα που με οδηγησε εδω.

Εχω μια σχεση με εναν ανθρωπο εδω και 6 μηνες. Ημασταν πολυ ευτυχισμενοι. Τωρα ειμαι εγκυος και αποφασισαμε να παντρευτουμε και να κρατησουμε βεβαια το παιδι. Γνωριζοντας οτι ειμαι επιπολαιη, φροντισα να το σκεφτω ξανα και ξανα πριν αποφασισω γι'αυτο.
Ο συντροφος μου ειναι μια εντονη προσωπικοτητα, πολυ κοινωνικος και πολυ επιβλητικος. Βλεπω σε αυτον πολλες ανασφαλειες ομως, γεγονος που με κανει να υπερ-αναλυω καθε του κινηση. Προσπαθω να σκεφτομαι λογικα οταν εκεινος θελει να εχει το χρονο του μονος του η με τους φιλους του. Ξερω πως αυτο ειναι φυσιολογικο και υγιες. Ομως με φοβιζει και νιωθω πως εγω δεν τον γεμιζω. Και θυμωνω που εγω δεν προσπαθω να εχω χρονο με τους δικους μου φιλους και που δεν κανω πραγματα για μενα. Ολα περιστρεφονται γυρω απο αυτον και τη ζωη του. Ως ενα βαθμο, το επιδιωκει και εκεινος-μαλλον αυτο ειναι η εκδηλωση των δικων του ανασφαλειων.Ειναι κι αυτος παιδι χωρισμενων γονιων. Να τονισω οτι ποτε δεν με εχει "απορριψει" ουσιαστικα. Οπου και αν εχει κανονισει να παει και ανεξαρτητα απο το με ποιον, παντοτε με θελει διπλα του. Πολλες φορες, επιλεγω να μην τον ακολουθω ωστε να του δινω χρονο να ειναι μονος του.
Εχει την ταση να "τρεχει" για ολους ανεξαιρετως και αυτο με εξοργιζει. Ειναι καλος και τρυφερος μαζι μου και με φροντιζει. Η σεξουαλικη μας ζωη εχει χαλασει πολυ βεβαια απο τοτε που τον γνωρισα και εφτασα στο σημειο να τον διεκδικω συνεχως και να με απορριπτει - "εχω πονοκεφαλο (!)", "ειμαι κουρασμενος", "θα κανουμε το βραδυ", "θα κανουμε το πρωι", κτλ κτλ (ολα αυτα και πριν ακομη μεινω εγκυος). Εχω χαμηλη αυτοπεποιθηση αν και ξερω πως δεν μου αξιζει. Ειμαι μια ομορφη κοπελα, αρκετα επιθυμητη και ομως νιωθω "λιγη" για τον συντροφο μου.


Εχει κουραστει πολυ γιατι δεν μπορουμε να συνεννοηθουμε. Αυτο δεν σημαινει πως και εκεινος βεβαια δεν ειναι λαθος σε πολλα πραγματα- εχει και εκεινος ακραιες αντιδρασεις πολλες φορες, με την μονη διαφορα οτι δεν μπορει να το καταλαβει. Αισθανεται οτι μονιμως τον κατηγορω για τα λαθη του. Δεν ειναι παντα ετσι, αν και το κανω σε γενικες γραμμες και το ξερω. Σκεφτομαστε να παμε σε καποιον συμβουλο ζευγαριων, μηπως και βελτιωσουμε τις σχεσεις μας καθως δεν γινεται διαφορετικα, εφ'όσον σκοπευουμε να κανουμε οικογενεια.

Θα μπορουσα να πω πολλα ακομα για μια καλυτερη εικονα της ζωης μου, αλλα φοβαμαι πως οι περισσοτεροι θα εχουν ηδη σταματησει να διαβαζουν αυτα που γραφω!
Προσπαθησα να σας δωσω μια εικονα του εαυτου μου ωστε να ακουσω μια γνωμη για το κατα ποσο τετοιες εκδηλωσεις συμπεριφορας (σε συνδυασμο με μια διαγνωση τυπου "διαταραχη προσωπικοτητας" ) μπορει να υπαγονται σε αυτο που λεμε "Οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας". Θα μπορουσαν ολα αυτα να ειναι στη φαντασια μου βεβαια σε μια προσπαθεια να δικαιολογησω ενα κακο χαρακτηρα.

Θελω πολυ να ακουσω μια γνωμη κι απο εσας που σιγουρα εχετε διαβασει πολλες παρομοιες ιστοριες. Συγγνωμη και παλι για την μακρηγορια.

[Θεοφανία]

...γκουνκ.....φιου!
Μεγάλο κείμενο...:)
Το διάβασα όλο και θέλω να σε ρωτήσω κάτι: φαίνεσαι να ξέρεις τι θέλεις και που βρίσκεσαι. Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα απ όσα μας έγραψες?

[Sanity]

Εχεις δικιο πως κουρασα,αλλα ηθελα να δωσω οσο πιο σαφη εικονα μπορουσα. Το προβλημα ειναι πως γνωριζω το προβλημα και πως αισθανομαι πως δεν μπορω να το διαχειριστω. Πως δεν θα καταφερω να αλλαξω αυτα που θελω. Απλα δεν ξερω τον τροπο. Οσο κι αν εχω προσπαθησει στο παρελθον, εν τελει καταληγω στα ιδια. Αυτη η φορα ομως ειναι πιο σημαντικη απο αλλες, γιατι δεν μιλαμε πλεον μονο για μενα, αλλα και για ενα παιδι. Δεν θελω να εχω μια δυστυχισμενη οικογενεια, εχω αρχισει και σκεφτομαι πως ισως ειναι καλυτερα να μην το κανω καθολου αυτο. Αν δεν καταφερω να διαχειριστω αυτες τις συμπεριφορες, πως θα μπορεσω να διαχειρστω πιο σοβαρες καταστασεις στο μελλον? Σκεφτομαι να αρχισω παλι ψυχοθεραπεια, αλλα τα οικονομικα δεν βοηθανε καθολου αυτην την περιοδο. Αναρωτιεμαι αν τελικα ολα αυτα ειναι οντως μια ασθενεια ή απλα στην φαντασια μου. Μηπως ειμαι τοσο υπερβολικη? Μηπως μου αρεσει η θυματοποιηση ωστε να τραβαω την προσοχη? Η δεν με αποκαλουν αδικα "τρελη" και "παρανοικη"? Το προβλημα ειναι οτι δεν ξερω πως να διαχειριστω ολα αυτα.

[Θεοφανία]

...και μόνο που μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασια να το ψάξεις και να το κάνεις σωστά, δείχνει πως τον έχεις πάρει πολύ σοβαρά το θέμα του παιδιού και μάλιστα όταν είσαι σε μια τόσο δύσκολη ψυχολογική φάση όπως αυτή που περιγράφεις.
Εγώ θα σου έλεγα να κάνεις οπωσδήποτε ψυχοθεραπεία. Αν μη τι άλλο θα ηρεμήσεις και θα τα δεις πιο χαλαρά τα πράγματα.
Η άποψη μου είναι πως σε όλα αυτά που έγραψες (αυτός ήταν και ο λόγος που σε ρώτησα) το πιο σημαντικό είναι τα προβλήματα μεταξύ εσένα και του συντρόφου σου. Αυτό κατά τη γνώμη μου πυροδοτεί και τα υπόλοιπα...:)

[BloodyKate]

Εχεις δικιο πως κουρασα,αλλα ηθελα να δωσω οσο πιο σαφη εικονα μπορουσα. Το προβλημα ειναι πως γνωριζω το προβλημα και πως αισθανομαι πως δεν μπορω να το διαχειριστω. Πως δεν θα καταφερω να αλλαξω αυτα που θελω. Απλα δεν ξερω τον τροπο. Οσο κι αν εχω προσπαθησει στο παρελθον, εν τελει καταληγω στα ιδια. Αυτη η φορα ομως ειναι πιο σημαντικη απο αλλες, γιατι δεν μιλαμε πλεον μονο για μενα, αλλα και για ενα παιδι. Δεν θελω να εχω μια δυστυχισμενη οικογενεια, εχω αρχισει και σκεφτομαι πως ισως ειναι καλυτερα να μην το κανω καθολου αυτο. Αν δεν καταφερω να διαχειριστω αυτες τις συμπεριφορες, πως θα μπορεσω να διαχειρστω πιο σοβαρες καταστασεις στο μελλον? Σκεφτομαι να αρχισω παλι ψυχοθεραπεια, αλλα τα οικονομικα δεν βοηθανε καθολου αυτην την περιοδο. Αναρωτιεμαι αν τελικα ολα αυτα ειναι οντως μια ασθενεια ή απλα στην φαντασια μου. Μηπως ειμαι τοσο υπερβολικη? Μηπως μου αρεσει η θυματοποιηση ωστε να τραβαω την προσοχη? Η δεν με αποκαλουν αδικα "τρελη" και "παρανοικη"? Το προβλημα ειναι οτι δεν ξερω πως να διαχειριστω ολα αυτα.

φιλη μου θελει υπομονη επιμονη και να κανεις που και που λιγο πισω... ειναι απλα πραματακια, αν τωρα δεν μπορεις να το κανεις κατανοητο ισως να μιλουσες με εναν ειδικο να σε βοηθησεις εκεινος να το διαχηρηστεις ολο αυτο.
Η προσπαθησε να δεχεσαι τους αλλους ετσι οπως ειναι. Ειναι πολυ ομορφο ξερεις να γνωριζεις καποιον ετσι οπως ειναι διαφορετικος απο εσενα <3

[Sanity]

...και μόνο που μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασια να το ψάξεις και να το κάνεις σωστά, δείχνει πως τον έχεις πάρει πολύ σοβαρά το θέμα του παιδιού και μάλιστα όταν είσαι σε μια τόσο δύσκολη ψυχολογική φάση όπως αυτή που περιγράφεις.
Εγώ θα σου έλεγα να κάνεις οπωσδήποτε ψυχοθεραπεία. Αν μη τι άλλο θα ηρεμήσεις και θα τα δεις πιο χαλαρά τα πράγματα.
Η άποψη μου είναι πως σε όλα αυτά που έγραψες (αυτός ήταν και ο λόγος που σε ρώτησα) το πιο σημαντικό είναι τα προβλήματα μεταξύ εσένα και του συντρόφου σου. Αυτό κατά τη γνώμη μου πυροδοτεί και τα υπόλοιπα...:)

Σιγουρα παιζει μεγαλο ρολο η σχεση μου, το αισιοδοξο ειναι πως ο συντροφος μου ειναι θετικος στο να απευθυνθουμε σε καποιον ειδικο. Γνωριζει καποιος αν υπαρχει καπου δωρεαν (ή με καποια μικρη συμμετοχη) ψυχολογικη στηριξη για ζευγαρια?

[Θεοφανία]

Σιγουρα παιζει μεγαλο ρολο η σχεση μου, το αισιοδοξο ειναι πως ο συντροφος μου ειναι θετικος στο να απευθυνθουμε σε καποιον ειδικο. Γνωριζει καποιος αν υπαρχει καπου δωρεαν (ή με καποια μικρη συμμετοχη) ψυχολογικη στηριξη για ζευγαρια?

..απ' όσο ξέρω σε κάθε δήμο υπάρχει κέντρο ψυχικής υγείας που είναι δωρεάν.
Αν κάνεις μια βόλτα στο γκουγκλ όλο και κάτι θα βρεις....:)