Ζωή - Παρωδία

[secretly]

επαναλαμβανω για ατομα της ηλικιας σου..
μα καλα δεν εχετε καθολου πεισμα??
αν ειναι στο χερι σου να αλλαξεις απο την εμφανιση ως τον χαρακτηρα καντο απλα!στο χερι σου κρατας την επιλογη
δεν ξερω τα κιλα σου,τον τροπο που ντυνεσαι,συμπεριφερεσαι κτλ. αλλα σιγουρα μπορεις να βελτιωθεις
βαλε καποιο στοχο αυτο σου λειπει μονο και το πεισμα
επισης εχω φτυσει πολλους αντρες..κουκλους,παιδαρους, καλοψυχους,τι σημαινει αυτο?εγω ημουν απλα καψουρα με αλλον,επρεπε να αυτοκτονησουν,η να τους παρει απο κατω??
ειχε κι αλλου πορτοκαλιες
ολα μεσα στην ζωη ειναι και μαθε να χανεις χωρις αυτο να εχει αντικτυπο στην ψυχολογια σου
το οτι εφαγες χι απο κοπελα δεν σημαινει οτι δεν υπαρχει καποια αλλη που θα μπορουσε να σε κοιταξει
μην απογοητευεσαι!

[MPVNsf123]

Καλησπέρα,

Βλέπω έχουν περάσει 3 μήνες από το τελευταίο μήνυμα... Ο χρόνος περνάει γρήγορα ε; Είπα λοιπόν να γράψω κάτι, μήπως ακούσω καμιά άποψη, μήπως κερδίσω κάτι από αυτό...

Λοιπόν, σε 3 μέρες ξεκινάνε οι Πανελλήνιες, αλλά πλέον έχω αποδεχτεί ότι δεν θα περάσω κάπου και απλά θα πηγαίνω, θα δίνω λευκές κόλλες και θα φεύγω... Ελπίζω να μπορέσω να διαβάσω για τις ενδοσχολικές, για να πάρω απολυτήριο με έναν σχετικά καλό βαθμό και μετά να ζητήσω αναβολή ενός χρόνου από τον στρατό... Το "σχέδιο" είναι να καταφέρω να διαβάσω μέσα στον ένα χρόνο, να περάσω στη σχολή που θέλω και να φτιάξω λίγο τη ζωή μου.

Το θέμα είναι ότι έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και τον εαυτό μου... Νιώθω ανίκανος να κάνω οτιδήποτε. Η προσπάθεια φαντάζει κάτι ανυπόφορο, σε τέτοιο βαθμό που στο ζενίθ της κατάθλιψης και της απογοήτευσης φτάνω να λέω ότι προτιμώ να ζήσω μια ζωή καθαρίζοντας σκάλες ή και άστεγος παρά να ξεκινήσω την προσπάθεια, να δουλέψω για να πετύχω ακαδημαϊκά ή επαγγελματικά, ειδικά όταν το μόνο κίνητρό μου είναι η οικονομική επιτυχία, ή ο φόβος της αποτυχίας... Ταυτόχρονα όμως ξέροντας ότι έχω μια ζωή που μισώ, η σκέψη του να μισώ και τη δουλειά μου ή να μην μπορώ καν να επιβιώσω με διαλύει... Το αποτέλεσμα πάντα είναι το ίδιο: ποτέ δεν αντιμετωπίζω το πρόβλημα, μαθαίνω να ζω με τον πόνο ή τον αγνοώ "μουδιάζοντας" το μυαλό μου: βλέπω τηλεόραση, περνάω ατελείωτες ώρες στο ίντερνετ ή πέφτω για ύπνο. Μοιάζω με κάποιον αλκοολικό, μόνο που ο δικός μου εθισμός είναι η αποτυχία και η παραίτηση. Νιώθω ότι ακόμα κι αν ξεκινήσω την προσπάθεια θα ξαναεπιστρέψω εκεί... Νιώθω ένα παράσιτο, τελείως ανίκανο, χωρίς προοπτική, που τρώει τα χρήματα των γονιών του και έχει αποτύχει στη ζωή. Ζω μέσα στις τύψεις, το άγχος, τον φόβο και την αγωνία, τον πόνο και την κατάθλιψη και κάθε δευτερόλεπτο είναι ανυπόφορο...

Δεν μπορώ να δω πουθενά την ελπίδα, δεν μπορώ με τίποτα να νιώσω αισιόδοξα... Και πολλές φορές φτάνω και στο επόμενο βήμα της παραίτησης, την παραίτηση από τη ζωή... Το να σκέφτομαι ότι όλα μου τα προβλήματα μπορούν να πάψουν να έχουν νόημα μέσα σε μια στιγμή είναι απίστευτα απελευθερωτικό... Δεν μπορώ να χαρακτηριστώ αυτοκτονικός, αλλά σίγουρα είναι κάτι που στο αδύναμο μυαλό μου φαίνεται διεστραμμένα ωραίο... Νιώθω πραγματικά απελπισμένος...