Βοηθεια...δεν αντεχω αλλο!!

[mauros_vuthos_f]

Γεια σας...Σας ξαναεγραψα πριν πολυ καιρο..δεν σας ειπα ομως ουτε ενα ευχαριστω.
Ευχαριστω...για την ανταποκριση σας..κ για την πιεση ορισμενων απο εδω να δω καποιο
ειδικο..Νομιζω οτι εκανα ενα μεγαλο βημα,κ νιωθω μια ανακουφηση,εχω την στηριξη της
μαμας μου κ με βοηθαει πολυ..με βοηθησε τουλαχιστον..Τησ μιλησα λοιπον..για τις
αποπειρες βιασμου,για την μελαγχολια που εχς,για τισ φοβιες μου,για τις αποπειρες
αυτοκτονιας..για ολα που δεν τις μιλησα ποτε..ναι ηταν μεγαλο βημα..ζητησαμε βοηθεια
λοιπον απο καποιον ειδικο...τον τελευταιο μηνα βλεπω ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη κ ψυχιατρο.
Βρηκαμε πολυ καλους γιατρος.Ο ψυχιατρος μου εγραψε ladose,trileptal,zyprexa k pairnw
k lexotanil.εχω καταθλιψη-διαταραχη προσωπικοτητας.Αυτα μου ειπαν..
Τον καιρο προσαρμογης με βοηθησαν..τωρα δεν με πιανει τιποτα...τωρα που
θα ξαναπαω ισως χρειαστει να αλλαξουμε την αγωγη..Ειμαι παρα πολυ χαλια,σκεφτομαι
συνεχεια να τα παρατησω..ειμαι παρα πολυ αυτοκαταστροφικη..κανω συνεχεια κακο στον
εαυτο μου...δεν μπορω να το σταματησω..οσο ειμαι με καποιον ειμαι καλυτερα..αλλα ειμαι
πολλες ωρες μονη..ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΜΟΝΗ!ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ...Παλευω γιαυτην την μανα γιαυτον
τον πατερα..που θελουν να ζησω..μονο γιαυτους θελω να γινω καλα...εκει που ενιωθα
καλυτερα με τα χαπια σταματησαν να με πιανουν..δεν μπορω να καταλαβω γιατι..
Ειμαι 17 χρονων δεν μπορω να καταλαβω τι εκανα κ τα πληρωνω ολα αυτα,μου καναν τοσο
κακο γιατι?σε τι εφταιξα?τοσα γιατι...αμα ηξερα τι εκανα θα ελεγα τουλαχιστον οτι
αξιζω την αυτοτιμωρια...νιωθω τοσο μονη...δεν εχω κανεναν να μιλησω...κανεναν να με
νιωσει..
Γραφω για μια ακομη ανταποκριση σας..
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΣ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ..ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ..:(

[LOSTRE]

μην τα βάζεις κάτω...όλοι μας που πάσχουμε από ψυχολ.προβλήματα τα ίδια λέμε,άλλα είναι μία ασθένεια -\'υπουλη θα έλεγα-και έτσι πρέπει να αντιμετωπισθεί...
κουράγιο!

[αννυ]

περνας μια απο τις χειροτερες φασεις τωρα.πηγαινε ξανα στον γιατρο να δεισ τι θα σου πει.μην περιμενεις θαυματα απο την αρχη.να εισαι σιγουρη οτι καποια στιγμη θα γινεισ καλα.σκεψου οτι παρολο που τωρα υποφερεις και σε καταλαβαινουμε σχεδον ολοι εδω μεσα καποια στιγμη στο μελλον θα ζησεις ομορφεσ στιγμες.σκεψου αυτεσ και κανε υπομονη.η ερωτηση \'\'γιατι σε μενα?\'\' δεν εχει απαντηση για κανεναν μας.δεν ξερω τι αλλο να σου πω.στενοχωριεμαι πραγματικα μαζι σου.υπομονη και ολα θα πανε καλα..

[raphsssodos]

Μείνε ζωντανή για να το δεις να περνάει...

[perimpanoy]

Αγαπητή Μελίνα,

Μπράβο για τα δύο πολύ σημαντικά βήματα που έκανες:
1. Μίλησες στη μητέρα σου
2. Πήγες σε ειδικό.

Δεν έχω καταλάβει αν βλέπεις έναν ειδικό που είναι και ψυχίατρος και ψυχολόγος/θεραπευτής, ή 2 ξεχωριστούς ειδικούς. Αν ισχύει το δεύτερο, καλό θα ήταν τις ανησυχίες σου για τα \"χάπια\" να τις ανάφέρεις στον Ψυχίατρο και όλα τα υπόλοιπα που περιγράφεις στον Ψυχολόγο. Όλα αυτά που περνάς να τα φέρεις στη θεραπευτική σου σχέση με τον ψυχολόγο.

Είσαι στην πολλή αρχή ακόμα και μόλις άρχισε να προσαρμόζεται ο οργανισμός σου βιολογικά και ψυχολογικά σε όλη αυτή την καινούρια προσπάθεια για σένα. Δως του λίγο χρόνο... Στην αρχή της ψυχοθεραπείας λένε ότι υπάρχει αρκετή αντίσταση -συνειδητή ή όχι- από την πλευρά του θεραπευόμενου στη θεραπεία. Οπότε αυτή η τάση να τα παρατήσεις προέρχεται από τον \"προηγούμενο\" εαυτό που έχει συνηθίσει στην άμυνα, στην απογοήτευση, στη θλίψη. ΜΗΝ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ!

Επίσης, στην αρχή της θεραπείας βγαίνουν πιο πολύ έξω τα \"αρνητικά\" στοιχεία του ψυχισμού, η ένταση, ο θυμός, ηη απογοήτευση, είναι λογικό, είσαι ήδη πολύ φορτωμένη ήδη για την ηλικία σου... Άστα να βγουν, απελευθέρωσέ τα να απελευθερωθείς κι εσύ...

Λες πως αισθάνεσαι μόνη... Να προσπαθήσεις να μιλάς και με τη μητέρα σου και με τους θεραπευτές, αλλά και με φίλους... Αν δεν έχεις φίλους, μια άλλη καλή λύση -σε συνεννόηση πάντα με τον ψυχολόγο σου- θα ήταν να συμμετάσχεις σε ομάδα αυτογνωσίας, όπου μπορείς να βιώσεις τα αποτελέσματα της ομαδικής θερπαυετικής διαδικασίας, να μοιραστείς πράγματα και να αισθανθείς ότι ανήκεις σε μια ομάδα, γιατί αυτό μοιάζει να σου λείπει κάπως από τα λεγόμενά σου.

Μια άλλη καλή λύση είναι η συμμετοχή σε άλλου τύπου ομαδικές δραστηριότητες, π.χ. χορό, ή κάποιο άλλο χόμπι, μοναχικό ή ομαδικό, που να νιώθεις πως σε εκφράζει..

Συζήτα, μίλα, γράφε, εκφράσου... Η έκφραση είναι υγεία. Τόσα χρόνια τα μάζευες μέσα σου, τώρα είναι η ώρα η δική σου!

Τέλος, νιώθω την πικρία σου για όλα αυτά που έχεις περάσει. Είναι πραγματικά άδικο να ξεκινά κανείς τη ζωή του -κα;ι μάλιστα τη σεξουαλική πλευρά της- με τέτοιες εμπειρίες με το περιεχόμενο και το αίσθημα που περιέγραψες... Όμως, είσαι πολύ μικρή ακόμα και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να ζήσεις, να κάνεις και να μάθεις πολλά, να αποκαταστήσεις αυτές τις ατυχίες και να τις αντικαταστήσεις με άλλες εξίσου δυνατές όμορφες εμπειρίες. και να καταλάβεις ότι η ζωή μπορεί να είναι ΚΑΙ ώραία!

Καλή συνέχεια στην προσπάθεια...

[mauros_vuthos_f]

Σας ευχαριστω παρα πολυ...ειναι μια βοηθεια για μενα τα λογια σας...ευχαριστω..

[raphsssodos]

Συνέχισε να προσπαθείς να γίνεις καλά...

[Black Rose]

Και βέβαια θα τα καταφέρεις. Εισαι μόλις 17 χρονων!

Εστι συμβαίνει μικρή μου με αυτήν την αρρώστια. Κάποιες φορές υποτροπιάζουμε. Ψάξε μαζί με τον γιατρό σου να βρεις την αιτία. Τι συνέβηκε και σε πήγε λίγο προς τα πίσω. Δουλεψε με υπομονη με τους γιατρους σου.

Καταλαβαίνω ότι νάσαι 17 και νάχεις αυτά τα προβλήματα ειναι μεγάλο ζόρι και αγανάκτηση. Δεν τιμωρείσαι όμως από κανέναν. Απλά συνέβηκε. Κάτι στο εγκέφαλό μας μπλοκαρίστηκε -κάποιοι μιλάνε για ένα άτακτο ένζυμο- και δημιουργεί το πρόβλημα.

Να θυμηθείς ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος ειναι εκείνο το όργανο του σωματός μας που άρχισε να μελετάται τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα (ειναι φρικτό που θα το πω) με τα βασανιστήρια και τα πειράματα στις γερμανικές φυλακές στον Β Παγκ. πόλεμο.

Γνωρισα πρόσφατα έναν αυστριακό καθηγητή που ασχολείται με τον εγκέφαλο και μάλιστα με τις λειτουργίες που επιτελούνται στο σημείο που λέμε \"μέτωπο\". Φαίνεται ότι εκεί, σε εκείνο το σημείο παίζεται το μεγάλο παιγνίδι.

Μίλα με τον γιατρό σου, μίλα όσο μπορείς με φίλους , μείνε μαζί μας! Ολοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε να παίρνουμε κουράγιο ο ένας απο τον άλλον.

Μακάρι να μην υπέφερες καλή μου!

Αλλά θα σου πω ακόμα κάτι που ισως φανεί σκληρό για την ηλικία σου : είναι απόλυτα αποδεδειγμένο ότι μέσα απο τον πόνο ο άνθρωπος τελειοποιείται. Και αυτό δεν ειναι τιμωρία, είναι \"ευλογία\", που θα την νιώσεις αργότερα, πολύ αργότερα όταν θα έχεις βγει απο το τουνελ δυνατή , υγιής και πραγματικά σοφή...

Μην σταματάς να ζείς. Χόρεψε , διασκέδασε, γνώρισε ανθρώπους, μάθε πράγματα, βούτα στην ψυχή σου! Η προσπάθειά σου να ζήσεις θα ανταμειφθεί!

Ανοιξε τα φτερά σου και πέτα!

[Black Rose]

*

[Alegria]

Mην το βάζεις κάτω.
Συνέχισε την προσπάθεια και οπως ειπε η Black Rose ανοιξε τα φτερα σου και πέτα..

Καλή δύναμη..

[weird]

Εχω βιώσει μεγάλες στιγμές απόγνωσης. Όταν το κάθε λεπτό με τρομοκρατούσε μεχρι να περάσει κι ενιωθα πως κατι μεσα μου πηγαινε πολύ στραβά και είχα χάσει τον συγχρονισμό μου με τον κόσμο..
Δεν με βοήθησε το να κάθομαι όλη μέρα και να αναρωτιέμαι \"γιατί σ\'εμενα? τι αμαρτίες πληρώνω? γιατί να μου τύχει αυτός ο εφιάλτης και να μην ζω απλά κι ανέμελα? \"
Τα γιατι αυτά πουθενά δε με εβγαλαν πουθενά.
Το θέμα είναι οτι ναι σου συνεβη και απο κει και πέρα εσύ τι κάνεις? πως αντιδρας? Δεν ειναι και το πιο ευκολο να το αποδεχτεις και να μπεις στον αγωνα. Τρομερά οδυνηρή η αποδοχή και ο αγώνας είναι σώμα με σώμα, εσύ κι... εσύ.
Αλλά είναι μια αντίδραση, ένα βήμα.
Η μοναξιά ειναι ασχημο πράγμα. Μα να ξέρεις πως εδω μέσα τα όσα μας λες τα ακούμε και τα νιωθουμε στο βαθμό που το κάνει ο καθένας. Δες το αυτό..
Ακούγεσαι.
Κι οταν καταφέρεις να κανεις καποια βήματα ακομα θα δεις πως τα πάντα εξελίσσονται, ακομα και μια κατάσταση στην οποία νιώθεις οτι θα μείνεις για πάντα όταν τη βιώνεις.
Γράφε μας νέα σου :)

[mauros_vuthos_f]

black rose..με εκανες να κλαψω...ειλικρινα σευχαριστω...οπως κ ολους σας..ειστε υπεροχοι ανθρωποι..

\'\'\'ENA ΣΑΣ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟ\'\'\'
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....ΕΛΠΙΖΩ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙ..

[Black Rose]

Τέτοιες μέρες θυμάμαι κάποια Χριστουγεννα απόγνωσης που πέρασα. Οταν ο κοσμος είχε σταματήσει να γυρίζει, οταν ο ηλιος είχε κρυφτεί για μένα.

Παντού σκοτάδι , παντού πόνος. Μα περισσότερο το σκοτάδι ήταν στην καρδιά μου, στην ψυχή μου...

Μια ύπαρξη χωρίς λόγο ύπαρξης... μια κουκίδα άμμου πεταμένη στο σύμπαν, έρημη...

Χριστούγεννα απόγνωσης! Η ζωή μου κομμάτια..

Και πέρασε ο καιρός , έγινα καλά , ανέτηλε ο ήλιος στην καρδιά μου ,γεμισε η ψυχή μου Φως και έγινα ένα με το Σύμπαν..

Και προσεύχομαι :

\" Σε ευχαριστω Θεέ μου που με αξίωσες σε αυτήν την εμπειρία. Σε ευχαριστω για την ευκαιρία που μου έδωσες να γνωρίσω ανθρώπους μέσα απο τον πόνο και να τους αγαπήσω στον πόνο τους. Τώρα μπορώ να ξεχωρίζω την ευτυχία, τώρα μπορώ να εκτιμώ πραγματικά τη ζωή!\"


Αγαπημένοι μου!

Οσο μαύρα και αν είναι εφέτος τα Χριστουγεννα για πολλους απο εσάς , σκεφτείτε ότι μόνο έτσι θα αναγνωρίσετε το Λευκό, το Φως, την Ευτυχία, μόνο μέσα απο το μαυρο τουνελ θα βρειτε την ψυχή σας.

Σας αγαπω όλους πολύ!

[Νικολέτα]

Black Rose και σε όλους σας εύχομαι ολόψυχα καλά Χριστούγεννα!

Νικολέτα

[guest]

ΕΛΠΙΔΑ

η ζωή μου ζωή που δεν έζησα ...
ως ελπίδα σε σένα ελπίζω...
έλα...πιάσε για λίγο το χέρι μου
θα με βρεις... ότι αξίζεις, αξίζω...

δεν γνωρίζω από χρόνια και χρόνους
δεν με κλείδωσαν ούτε και χάθηκα
είναι το σύμπαν το δικό μου αιώνιο
θα με βρεις και ας μου λες πως τρελάθηκα...

θα με βρεις λουλουδάκι στον κήπο σου
θα με δεις σαν παιδί να γελάω
θα με νιώσεις στους χτύπους του στήθους σου
θα αισθανθείς για ότι αξίζει πονάω...

το όνομα μου θα πεις...σκόρπια γράμματα!
μα το ξέρω πως νιώθεις στο βάθος...
είμαι η ελπίδα το ξερής δεν πέθανα
σε αγαπώ και ας στα μάθανε λάθος...

σε έναν χάρτη θα γίνω πυξίδα σου
οδήγος σε μονοπάτια κρυμμένα
και αν το σώμα σου λέει πως κουράσθηκες
θα είμαι εκεί να του περνώ την έγνοια...

με ένα φως θα φωτίζω τις νύχτες σου
είναι τα μάτια σου σπίθες υγρές
και αν ο φόβος σου λέει συνήθισες
θα επιμένω να λέω πως με θες...

θα τρομάζω συνέχεια τι λύπη σου
στην καρδιά σου το γέλιο διψά.
αν με βλέπεις το Όνειρο ξύπνησε
στην ψυχή σου χιλιαδες πουλιά...

θα κρατάω ζεστή την ανάσα σου
στο μυαλό σου είναι οι μνήμες σκιές
μα αν με ακούς λέω στα αλήθεια σε αγάπησα
για όσα φύγανε μόνο μην κλαίς...

πάντα νύχτα σα φάρος ταξίδευα
στα θαμπά της ψυχής μονοπάτια
με ψέλλιζαν τρελοί και ανυπότακτοι
και οι καθρέπτες τους σπάζαν κομμάτια...

πριν την γνώση...τη γνώση ζητώ
στις ρωγμές τις ρυτίδες του χρόνου
πριν τον λόγο... το λόγο κατείχα
στις ευχές τα σημάδια του πόνου...

η ζωή μου ζωή που δεν έζησα ...
ως ελπίδα σε σένα ελπίζω...
έλα...πιάσε για λίγο το χέρι μου
ως ελπίδα... ότι αξίζεις, αξίζω...

-----------------------------------------------

ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ...
ΚΑΙ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΩ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ...

-----------------------------------------------
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ
ΠΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ
ΚΑΘΟΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑΝ ΤΟ ΒΑΘΙ ΣΚΟΤΑΔΙ,
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΚΑΘΕ ΕΚΡΗΞΗ
ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΙΤΙΑ...
ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ..
ΜΙΑ ΟΔΥΝΗΡΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ EΛΠΙΔΑ.
ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΙΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ,
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΜΑΚΡΙΝΟΣ.
ΜΑ ΚΑΘΕ ΜΙΚΡΟ Η ΜΕΓΑΛΟ ΦΟΒΟ...
ΚΑΘΕ ΜΙΚΡΟ Η ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟ...
Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ
ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ....ΕΛΠΙΔΑ...


ΔΩΣE ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΛΑ... ΣΑΓΑΠΩ...

---------------------------------------------
ΚΑΛΕΣ ΓΙΩΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΕΙΣΤΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....
---------------------------------------------