Η σύντροφός μου έχει συμπτώματα ναρκισσιστικής διαταραχής προσωπικότητας?

[colemon]

σορρυ για τα λαθη σημειωνω οτι η μανα της ωρηκε αλλο σε 1 χρονο

[fabulous]

Ακουμε μια αποψη οποτε δεν μπορει κανεις να κρινει αν οντως εχει προβλημα η οχι. Αν δεν εισαι ερωτευμενος μαζι της πια ( Δεν δεχομαι το δεν ξερω αν 8α περασω καλα μετα απο 5 χρονια σχεση) και δεν 8ες να συνεχισεις αυτην την σχεση, της εξηγεις τους λογους σου και χωριζεις. Οι αν8ρωποι αλλαζουν αν αγαπανε και οταν βλεπουν οτι χανουν καποιον η οταν ειναι πολυ αργα και τον εχουν ηδη χασει. Αν 8ες να της δωσεις μια δευτερη ευκαιρια, τοτε υπαρχουν και οι επιλογες του να πατε σε συμβουλο, ψυχολογο κτλ η να της εξηγησεις και να δεις πως 8α παει.
Ενα πραγμα που καταλαβαινω απο αυτα που ανεφερες παραπανω ειναι αυτο για το οτι οταν καποιον τον αγαπαει του στεκεται οσο δεν παει και οταν δεν τον παει ακριβως το αντι8ετο. Ειναι αναλογα τις περιπτωσεις. Δυστυχως η ευτυχως εγω ειμαι ψιχοπονιαρα αλλα υπαρχουν καποιοι αν8ρωποι που τα 8ελει ο κολος τους, οσο κακο και αν ακουγεται ( σε ορισμενες περιπτωσεις φυσικα)

φιλικα παντα.

[fabulous]

Τα θετικά είναι ότι με αγαπάει, είναι αφοσιωμένη πλήρως σε μένα. Είναι άνθρωπος που θα κοιτάξει τη δουλίτσα της, το σπίτι της και το σύντροφό της. Μπορείς πολύ εύκολα να βασιστείς πάνω της και θα κάνει τα πάντα για να σε στηρίξει. Θα μου πεις όλα αυτά δεν τα βρίσκεις και αλλού? Πιθανόν ναι... σου βγάζει, πάντως, το 'εγώ είμαι εδώ για σένα' και το θεωρώ πολύ θετικό αυτό.

Τα αρνητικά, όμως, με προβληματίζουν έντονα και εκεί είναι που χρειάζεται ζύγισμα. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος και θα πρέπει ο κάθε άνθρωπος να δέχεται τον άλλον, όπως είναι... αρκεί να το αντέχει βέβαια. Μου φαίνεται πολύ ψυχοφθόρο να ζεις κάτω από την κριτική το υπόλοιπο της ζωής σου.

Κάθε φορά που πάω στους γονείς μου για λίγες μέρες, κάθομαι και σκέφτομαι τι ήρεμο περιβάλλον είχα πριν την σχέση και τι χάνω τώρα. Και γιατί να μη συνεχίσω να το έχω? Αλλά ακόμα και εκεί, κάτι θα πει... π.χ. μπορεί να καθόμαστε να τρώμε... και επειδή είμαι άνετα με τους γονείς, να φάω τη μπριζολίτσα με τα χέρια :D Ε, γυρνάει και μου λέει 'έχεις πηρούνι και μαχαίρι, μην τρως με τα χέρια... έτσι μεγάλωσες στο σπίτι σου?'. Και στην ουσία θίγει και τους γονείς μου για τον τρόπο που με μεγάλωσαν.

[QUOTE=Wolfcry;332384]Τα θετικά είναι ότι με αγαπάει, είναι αφοσιωμένη πλήρως σε μένα. Είναι άνθρωπος που θα κοιτάξει τη δουλίτσα της, το σπίτι της και το σύντροφό της. Μπορείς πολύ εύκολα να βασιστείς πάνω της και θα κάνει τα πάντα για να σε στηρίξει. Θα μου πεις όλα αυτά δεν τα βρίσκεις και αλλού? Πιθανόν ναι... σου βγάζει, πάντως, το 'εγώ είμαι εδώ για σένα' και το θεωρώ πολύ θετικό αυτό.

Τα αρνητικά, όμως, με προβληματίζουν έντονα και εκεί είναι που χρειάζεται ζύγισμα. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος και θα πρέπει ο κάθε άνθρωπος να δέχεται τον άλλον, όπως είναι... αρκεί να το αντέχει βέβαια. Μου φαίνεται πολύ ψυχοφθόρο να ζεις κάτω από την κριτική το υπόλοιπο της ζωής σου.


Αυτο τωρα το ειδα.. οντως λιγο περιεργη η τυπισσα..και εμενα 8α με ενοχλουσε και με ενοχλησε οταν το ειχε πει ενας πρωην μου! Αν δεν μπορεις και νιω8εις καταπιεση, φυγε..καλυτερα μονος και ψυχικα και ελευ8ερος παρα με καποιον ( με τα 8ετικα του) και σε κλουβι.
Υ.Σ τον γυρο και την πιτσα με μαχαιροπιρουνα την τρωει? :/

[Wolfcry]

Συγνώμη για τις καθυστερημένες απαντήσεις... τις τελευταίες μέρες είχαμε τα εξής... την Παρασκευή πηγαίναμε ταξίδι με εκείνη και τη μαμά της. Κάποια στιγμή μέσα στο αυτοκίνητο άρχισαν να τσακώνονται και εκνευρίστηκε τόσο πολύ η κοπέλα μου που κάνει στη μητέρα της 'Κλείστο το *αμημένο το στόμα σου!' και ήταν έτοιμη να την κατεβάσει στο πρώτο parking στην Εθνική οδό (οδηγούσε η κοπέλα μου, εγώ ήμουν στη θέση του συνοδηγού). Το Σάββατο και ενώ πηγαίναμε πάλι κάπου με το αυτοκίνητο, πάλι από κάπου ξεκίνησαν και άρχισαν να τσακώνονται. Η κοπέλα μου σταματάει το αυτοκίνητο και λέει στη μαμά της 'κατέβα τώρα'. Της λέω εγώ να μην το κάνει αυτό και να συνεχίσουμε, οπότε συνεχίσαμε κανονικά. Στη συνέχεια, όμως, της έκανε τέτοιο ψυχολογικό πόλεμο που αναγκάστηκε η ίδια η μαμά της και της λέει 'σταμάτα εδώ να κατέβω, δεν αντέχω άλλο.' Και εκείνη της είπε 'πολύ ευχαρίστως' και την άφησε σε ένα ερημικό δρόμο. Κατά τα άλλα, όλο το weekend ήταν στην κόντρα μεταξύ τους (κυρίως η κοπέλα μου έκρινε αρνητικά και έκανε παρατηρήσεις στη μαμά της). Σε μένα φερόταν πολύ καλά και υποθέτω το έκανε επειδή με είδε απόμακρο και προβληματισμένο.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το εξής... πείτε ότι σε μένα μετά από κουβέντα κλπ φέρεται τελικά τις περισσότερες φορές πιο ήρεμα ίσως για να μη με χάσει κλπ... δε γίνεται όμως να μη σέβεται και τους γύρω της... είτε πρόκειται για συγγενείς είτε για φίλους και γνωστούς είτε ακόμα και άγνωστους....

[Wolfcry]

Καλημέρα και πάλι. Επανέρχομαι με νέα σημαντικά δεδομένα.

Πριν 1,5 μήνα περίπου της έκανα μια μικρή κουβέντα σχετικά με το τι με προβληματίζει. Της είπα πάνω κάτω τα εξής:

- Με προβληματίζει πολύ το ότι τσακώνεται συχνά και πολύ άσχημα με τη μαμά της. Ότι δε γίνεται να τη βρίζει τόσο άσχημα και να την κατεβάζει από το αυτοκίνητο (το έχει κάνει αρκετές φορές). Της είχα πει παλιότερα που είχε έρθει η αστυνομία λόγω τσακωμού ανάμεσά τους, ότι δεν μπορώ να ζω τέτοιες καταστάσεις. Και της εξήγησα πως το γεγονός ότι δεν έχει έρθει πάλι από τότε η αστυνομία, δε σημαίνει ότι δε συνεχίζουμε να ζούμε τέτοιες καταστάσεις.
- Δε μου αρέσει όταν ρωτάει τους δικούς μου με... ανακριτικό ύφος 'τι τα κάνατε τόσα χρόνια τα λεφτά σας? ή σχολιάζει 'λέτε δεν έχετε λεφτά αλλά μέσα στο σπίτι σας όλο συσκευές νέας τεχνολογίας έχετε' και πετάει μπηχτές. Και ότι γενικώς ανακατεύεται πολύ στα της οικογένειάς μου.
- Δεν προσέχει τους τρόπους της... για παράδειγμα βγήκαμε με κάτι συναδέλφους και μιλούσε και έβριζε άσχημα λες και τους γνώριζε χρόνια.

Το μόνο το οποίο παραδέχτηκε ήταν οι τσακωμοί με τη μαμά της και αυτό πρέπει πράγματι να το αλλάξει. Για τα άλλα είπε αρχικά ότι είδε τη μάνα μου αγχωμένη και γι' αυτό το λόγο τη ρώτησε, ενώ για τους συνάδελφους είπε ότι αν έκανε άσχημη εντύπωση, δε θα μας ξανακαλούσαν μετά από καιρό για φαϊ όπως είχε γίνει.

Δε συνέχισα τη κουβέντα αλλά της είπα ότι σκέφτομαι να χωρίσουμε. Της είπα ότι δεν ξέρω καν αν θέλω να προσπαθήσουμε. Εκείνη έβαλε τα κλάματα και είπε να μην τελειώσουμε έτσι. Να της δώσω ένα μήνα και θα δω ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Είπε, επίσης, ότι αν με χάσει θα σκοτωθεί. Της είπα ότι αποκλείεται να το κάνει αν σέβεται τον εαυτό της. Και μετά από λίγα λεπτά μου είπε πως δεν εννοούσε κυριολεκτικά ότι θα σκοτωθεί αλλά θα καταρρακωθεί διότι, όπως είπε, δεν είναι καμία τρελή. Της είπα ότι κι εγώ θα καταρρακωθώ αλλά θα συνέλθω. Επίσης, δυο μέρες μετά μου πρότεινε να πάρω μια βδομάδα άδεια να πάω στη μάνα μου να ηρεμήσω.

Εκείνη από τότε μου άφησε λίγο χώρο και, επίσης, με τη μαμά της δεν υπήρχε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μάλλον, επικοινωνούσε μαζί της όταν έλειπα. Εγώ, όμως, εξακολουθούσα να αισθάνομαι χάλια. Αποτέλεσμα? Μια βδομάδα μετά (αρχές Μαϊου), βγήκε για ψώνια οπότε βρήκα ευκαιρία και ετοίμασα κάποια πράγματά μου, έγραψα ένα γράμμα και γύρισα στο παλιό μου σπίτι. Της έγραφα ότι δε χωρίζουμε απλά θέλω να διεκδικήσω να βρω το χαμόγελό μου, να μείνω λίγο μόνος, όπως άλλωστε πρότεινε και η ίδια! Άσχημη κίνηση αρκετά, ιδιαίτερα μετά από τόσα χρόνια σχέσης. Ειλικρινά, όμως, δεν άντεχα... αισθανόμουν τόσο καταπατημένος και... μηδενισμένος που ένιωθα ότι θα πάθω τίποτα. Επίσης, δεν μπορούσα να της το πω από κοντά... με πονούσε και μόνο η ιδέα της εικόνας που θα αντίκρυζα. Με πονάει πολύ να τη βλέπω να στενοχωριέται.

Πάντως τις πρώτες μέρες μετά τη φυγή μου ήμουν πολύ εκνευρισμένος και θεωρούσα ότι πήρα τη σωστή απόφαση. Συναντήθηκα με καλούς φίλους και τους είπα κάποια πράγματα. Έμειναν με ανοιχτό το στόμα, δε γνώριζαν τόσα χρόνια, δεν είχα πει κάτι. Κάποιοι μου έλεγαν να σηκωθώ να φύγω. Άλλοι μου είπαν ότι είναι τραβηγμένα αλλά σημασία έχει να κάνω ό,τι νιώθω εγώ και αν θέλω, να γυρίσω. Από κάποια στιγμή και μετά αισθάνθηκα άσχημα που τα έλεγα, ήταν σαν να την εξέθετα. Σαν να εξέθετα τη δική μου επιλογή. Απλά τις πρώτες μέρες αισθανόμουν ότι ήθελα μια επιβεβαίωση... ότι είναι λογικά όλα αυτά που σκέφτομαι και ότι δεν είμαι υπερβολικός. Οπότε σιγά σιγά το έκοψα...

Οσο περνούσε ο καιρός, όμως, άρχισα να ξεχνάω τα αρνητικά, τους λόγους για τους οποίους έφυγα και άρχισε να μου λείπει πιο έντονα. Σκεφτόμουν τις καλές στιγμές μας, κοιτούσα τις φωτογραφίες μας. Συχνά έλεγα να γυρίσω σπίτι να την αγκαλιάσω, να τις δείξω ότι όλα είναι καλά. Πάντα, όμως, κάτι με κρατούσε. Δεν ένιωθα τη σιγουριά ότι θα πάνε όλα καλά.

Εχτές (5 Ιουνίου) με πήρε το απόγευμα τηλέφωνο. Για κάτι μου την έλεγε πάλι, δε θυμάμαι για τι. Νομίζω για κάτι άσχετο.. είχε πει να της πάω κάτι χαρτιά την Παρασκευή και δεν της τα πήγα. Με εκνεύρισε σε χρόνο 10 δευτερολέπτων και μου θύμισε έναν από τους λόγους που απομακρύνθηκα. Σήμερα θα βρεθούμε πάλι. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω... πολλές φορές νιώθω φοβερές ενοχές ότι δεν προσπάθησα αρκετά, να θέσω κάποια όρια, να δω αν θα αλλάξει, να της δώσω ευκαιρία. Άλλες φορές αισθάνομαι ότι καλά έκανα... είναι τόσα τα περιστατικά που με άγχωναν σε καθημερινή βάση που δεν ξέρω αν θα άλλαζε τελικά. Άλλωστε κάποιες φορές παλιότερα της είχα πει για τους τρόπους της... και πάντα περνούσε στην 'αντεπίθεση' κάνοντας παράπονα για τη δική μου συμπεριφορά. Σαν να ήμουν εγώ η αιτία που φερόταν εκείνη έτσι ή έλεγε 'μη μιλάς εσύ για τρόπους που κάνεις αυτό κι αυτό'. Και σκέφτομαι, ότι στην ουσία σχεδόν από την αρχή της σχέσης μας έδειχνε στοιχεία περίεργα... όπως όταν ερχόταν ο αδερφός μου στο σπίτι μου και εκείνη έκλεινε τις πόρτες με δύναμη σαν να ήθελε να του δείξει ότι είναι ανεπιθύμητος στο σπίτι του, στο σπίτι που μεγάλωσε. Ή ότι είχε βάλει κάποια ρούχα της μάνας σε σακούλες και τα παραμέρισε από τις ντουλάπες για να βάλει δικά της.

Εκείνη δηλώνει διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να σώσει τη σχέση μας και το εκτιμώ πολύ αυτό. Εγώ δεν ξέρω αν το θέλω, όμως. Μετά από 5,5 χρόνια σχέσης, δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα πάνε όλα καλά. Και αν σκεφτώ και πιο μελλοντικά... πώς θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε παιδιά με τόσα νεύρα? Αυτά δε φταίνε σε κάτι...

Ένα σημαντικό ζήτημα είναι κι εγώ ο ίδιος... γιατί καθόμουν... γιατί άφησα να περάσεις τόσος καιρός. Σήμερα μου είπε το εξής στο τηλέφωνο και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Πίστευε ότι κάποια στιγμή θα εκδηλωνόμουν περίεργα είτε όσον αφορά τη σχέση μας είτε άλλα θέματα. Δεν πίστευε, όμως, ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο. Είπε ότι πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σχέσης μας προσπαθούσε να με φέρει επίτηδες στα άκρα για να εκδηλωθώ, π.χ. στα επαγγελματικά μου (για παράδειγμα να ζητήσω χρωστούμενα λεφτά) και άλλα θέματα. Είναι δυνατόν ο άνθρωπός σου να θέλει να σε φέρει στα άκρα? Είναι ο μόνος άνθρωπος που με έχει κάνει να φωνάξω και να πετάω καρέκλες μέσα στο σπίτι. Και θεώρησε ότι εγώ φταίω, που δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Δε σκέφτεται ότι η ίδια με έφτασε ως εκεί...

Μπορώ να σας πω πάρα πολλά ακόμα... μπορείτε να ρωτήσετε κι εσείς ό,τι θέλετε.
Οποιεσδήποτε απόψεις, συμβουλές ή ό,τι άλλο, είναι καλοδεχούμενα :)

[RainAndWind]

Εγώ την ψιλογουστάρω. Πρώτον, όταν της τα πρήζει η μάνα της, γιατί να παριστάνει την αγιούσα και να μην την αδειάζει κανονικά? Μπράβο της που δεν πιστεύει σε βλακείες για ψεύτικες ευγένειες. Επίσης, γιατί να παριστάνει στους συναδέλφους σου ότι είναι κάτι που δεν είναι? Ή μήπως η συμπεριφορά αλλάζει κατά τις δικές σου προτιμήσεις και συναναστροφές? Άρααα? Καλά κάνει και είναι ο εαυτός της, το ότι είναι συνάδελφοί σου δε σημαίνει πως πρέπει να φορέσει προσωπείο για να τους εντυπωσιάσει. Τον εντυπωσιασμό εξάλλου φαίνεται να τον θες εσύ για το περιβάλλον σου (να κάνει η κοπέλα μου "καλή εντύπωση" στον κύκλο μου, άρα να είναι καλό κορίτσι) Με λίγα λόγια θες να τη διαπλάσεις σε έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο απ' ό,τι είναι και ξεψειρίζεις κάθε της συμπεριφορά. Αφού σου ξινίζει φύγε και πήγαινε σε κάποια που να μην το κάνει, γιατί το παίζεις θύμα, ενώ σου αρέσει κατά βάθος. Τύπου έγραψες "μου αρέσει που είναι αφοσιωμένη σε μένα" Αφού σου αρέσει πως κάνεις θέμα την εξάρτησή της αλλού? Όταν εσύ δεν ξέρεις αν ακριβώς τα ελαττώματά της σου κρυφογουστάρουν, ενώ σε εκνευρίζουν, τότε θεωρώ βέβαιο πως τα μηνύματα που της δίνεις είναι εξίσου συγκεχυμένα, μη καθαρά μηνύματα και μη δικές της καθαρές συμπεριφορές. Και αν είναι αυτή σκληρή τότε εσύ που προσπαθείς να τη σμιλέψεις κατάλληλα, τι είσαι? Κι αφού είχατε απομακρυνθεί και βλέπεις πως κάτι σε ξανατραβάει κοντά της, δεν είναι εύκολο να επεξεργαστείς τη δική σου στάση που μπορεί να χωράει κάτω από ένα τίτλο όπως τράβα με κι ας κλαίω?

[Wolfcry]

Συμφωνώ ότι σε πολλά έχει δίκιο. Εγώ είμαι αντίθετος σε κάποια από αυτά με τον τρόπο της. Για παράδειγμα, ναι, να πει στη μαμά της διάφορα. Όχι, όμως, κουβέντες του στυλ 'ούτε στον τάφο σου δε θα με δεις' ή 'μωρή *αλακισμένη' ή 'κλείσε το *αμημένο το στόμα σου' και τέτοια. Και αυτά σε καθημερινή βάση.

Για τους συναδέλφους δεν είπα να φορέσει προσωπείο να τους εντυπωσιάσει. Να έχει κάποιο μέτρο μόνο. Δεν μπορείς να πετάς λέξεις όπως '*ουτάνα, *αλάκας΄ κλπ συνέχεια στο τραπέζι. Οι άλλοι δεν είναι κολλητοί της ούτε καν δικοί μου.

Εγώ το θεωρώ πολύ θετικό το γεγονός ότι είναι αυτή που βλέπεις. Οπότε είναι επιλογή του άλλου αν θέλει να έχει επαφές μαζί της και τι είδους επαφές. Αυτό το εκτιμώ. Από εκεί και πέρα, θα έλεγα ότι περισσότερο εκείνη προσπαθεί να αλλάξει εμένα παρά εγώ εκείνη. Κι αυτό γιατί είναι απόλυτη και θέλει στα πάντα να λειτουργώ σαν να ήταν εκείνη.

[RainAndWind]

Εξήγησέ της ότι έχετε ένα τάδε περιθώριο να το φτιάξετε, γιατί δεν σκοπεύεις να φας τα σκώτια σου με μια σχέση που έχει θέματα. Αν δε φτιάξουνε τα πράγματα, κι αυτό πάει και για τις δύο μεριές, γιατί στη μέση πρέπει να συναντηθείτε, όχι να κάνει ΕΝΑΣ όλη τη διαδρομή, ευχαρίστησε για τις όποιες καλές στιγμές, κράτα τις άσχημες ως μαθήματα και προχώρα. Έγραψες πως σε πολλά έχει δίκιο. Και συ ξέρεις πως σε πολλά έχεις και συ. Όμως αν τα δίκια σας είναι τέτοια που σας χωρίζουν, τι να το κάνεις? Μήπως σας ενώνουν τ'άδικα?
Σεξ κάνετε μετά τους τσακωμούς? λολ, όχι πες, έχει σημασία. Μπορεί αυτά τα τρικούβερτα να είναι τρόπος εξιταρίσματος απλά καμουφλαρισμένος.

[marian_m]

Τις πιο πολλές φορές που ξαναγυρνάμε σε μια σχέση που δεν μας κάνει καλό είναι γιατί δεν αντέχουμε τον πόνο που συνοδεύει το χωρισμό. Ακόμη κι αν ήταν δική μας απόφαση, είναι λογικό να αισθανόμαστε νοσταλγία για κάποιες καλές στιγμές, που όμως δεν ήταν αρκετές ώστε να μας κρατήσουν στη σχέση. Συχνά συγχέουμε αυτόν τον πόνο της απώλειας, τον φόβο για το τι μας περιμένει από δω και πέρα, με την αγάπη για το άτομο που αφήσαμε. Και σε μια στιγμή που νιώθουμε ευάλωτοι ξαναγυρνάμε.
Μεγάλο λάθος και παρανόηση.
Όταν σε μία σχέση τα προβλήματα είναι περισσότερα από τις καλές στιγμές ή πιο απλά, όταν όντας σε μια σχέση σκεφτόμαστε συχνά τον χωρισμό, η σχέση έχει τελειώσει. Όταν πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν όταν ο άλλος αλλάξει και γίνει στα μέτρα μας, τότε απλά θέλουμε κάποιον άλλον και όχι αυτόν που έχουμε δίπλα μας. Ο άλλος δεν αλλάζει επειδή το θέλουμε εμείς!
Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει άλλος άνθρωπος.
Πολλοί άνθρωποι παρόλ' αυτά, συνεχίζουν να ζουν μέσα σε τελειωμένες σχέσεις και γάμους, γιατί διστάζουν να πάνε παραπέρα. Και υποφέρουν χρόνια, σιωπηλά ή λιγότερο σιωπηλά. Αξίζει τον κόπο να χάνεις την ευκαιρία να ζήσεις καλύτερα, να είσαι πιο ήρεμος και ευτυχισμένος, από παροδικό φόβο και δειλία?
Δική σου είναι η απόφαση wolfcry, δική σου και η ζωή.

[Remedy]

Τις πιο πολλές φορές που ξαναγυρνάμε σε μια σχέση που δεν μας κάνει καλό είναι γιατί δεν αντέχουμε τον πόνο που συνοδεύει το χωρισμό. Ακόμη κι αν ήταν δική μας απόφαση, είναι λογικό να αισθανόμαστε νοσταλγία για κάποιες καλές στιγμές, που όμως δεν ήταν αρκετές ώστε να μας κρατήσουν στη σχέση. Συχνά συγχέουμε αυτόν τον πόνο της απώλειας, τον φόβο για το τι μας περιμένει από δω και πέρα, με την αγάπη για το άτομο που αφήσαμε. Και σε μια στιγμή που νιώθουμε ευάλωτοι ξαναγυρνάμε.
Μεγάλο λάθος και παρανόηση.
Όταν σε μία σχέση τα προβλήματα είναι περισσότερα από τις καλές στιγμές ή πιο απλά, όταν όντας σε μια σχέση σκεφτόμαστε συχνά τον χωρισμό, η σχέση έχει τελειώσει. Όταν πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν όταν ο άλλος αλλάξει και γίνει στα μέτρα μας, τότε απλά θέλουμε κάποιον άλλον και όχι αυτόν που έχουμε δίπλα μας. Ο άλλος δεν αλλάζει επειδή το θέλουμε εμείς!
Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει άλλος άνθρωπος.
Πολλοί άνθρωποι παρόλ' αυτά, συνεχίζουν να ζουν μέσα σε τελειωμένες σχέσεις και γάμους, γιατί διστάζουν να πάνε παραπέρα. Και υποφέρουν χρόνια, σιωπηλά ή λιγότερο σιωπηλά. Αξίζει τον κόπο να χάνεις την ευκαιρία να ζήσεις καλύτερα, να είσαι πιο ήρεμος και ευτυχισμένος, από παροδικό φόβο και δειλία?
Δική σου είναι η απόφαση wolfcry, δική σου και η ζωή.

ποσο συμφωνω με την κοπελια ...
να ξαναματαπω επισης, οτι αν καποιος εχει στοιχεια συμπεριφορας που μας χαλανε σημαντικα, εχει σημασια μονο για τον γιατρο του και οχι για εμας να ξεκαθαρισουμε αν οφειλονται σε διαταραχη η σε μαλακια.
για μας εχει σημασια το να αποφασισουμε αν μας κανει η οχι κι αν δεν μας κανει, να απομακρυνθουμε.
αντιθετως με οτι πολλοι βαυκαλιζονται, οι ανθρωποι δεν αλλαζουν εφ ολης της υλης.
η κατινα δεν θα γινει ποτε κυρια, η μυθομανης οπως λεει για τον κωτσο ,δρακους, θα πει και για τον μητσο, ο συκοφαντης, οπως συκοφαντησε εσενα στον μητσο, θα συκοφαντησει και τον μητσο σε σενα, η καυγατζου και η σπασαρχιδω θα σπανε αρχιδια με καθε ευκαιρια....

αυτα, χονδροειδως.
στα πιο ψιλα γραμματα, που ειναι το κατα ποσον λειτουργει η χημεια μας με καποιον ανθρωπο, περναμε ΚΑΛΑ , δεν σπαζομαστε μαζι του, κανουμε καλο σεξ (απαραιτητως),δεν βαριομαστε, θαυμαζουμε την προσωπικοτητα του (απαραιτητο κι αυτο), μπορει ο αλλος να ειναι ΜΙΑ ΧΑΡΑ για πολλους αλλους, αλλα οχι για εμας. ε δεν ταιριαζουμε με ολο τον κοσμο,πως να γινει τωρα.
οταν δεν ταιριαζουμε, φευγουμε, δεν γκρινιαζουμε ....

[Tasos75]

Φίλε μπαίνεις στο τριπάκι των αναμνήσεων, έτσι την πατάμε όλοι. Λίγο καιρό μετά το χωρισμό που επέλεξες αρχίζεις να σκέφτεσαι μόνο τις καλές στιγμές που είχες με τον άλλο και οι άσχημες φαίνονται
τελείως ξεθωριασμένες. Αρχίζουν τα ερωτηματικά, μήπως έκρινες λάθος κτλ.... Πες μου όμως ένα, μόλις την ακούσεις να σε κράζει από το τηλέφωνο για τον κανένα λόγο, νιώθεις ή όχι 100% δικαιωμένος από την επιλογή σου;

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, ελπιζω να μη σε στεναχωρώ αλλά γνώμη μου είναι να την κάνεις καλπάζοντας. Και πίστεψέ με, μόλις μπεις σε μια καινούργια ισορροπημένη σχέση με μια κοπέλα
που αγαπάς, θα σου φύγουν και οι τύψεις και οι ενοχές και τα πάντα.

Και ένα τελευταίο, για ότι αισθανόσουν, αισθάνεσαι και σκέφτεσαι (άγχος, ενοχές τύψεις κτλ) δεν ευθύνεται η κοπέλα σου. Απλά για να στεριώσει μία σχέση θέλεις τρία στοιχεία,
να υπάρχει κατανόηση και από τις δύο μεριές, να υπάρχει το ερωτικό και το στοιχείο του θαυμασμού και τέλος αγγλιστί θα πρέπει να ισχυεί αυτό που λένε coming from the same page.

Ε το τελευταίο φαίνεται ότι δεν ισχύει στην περίπτωσή σας οπότε πάει περίπατο και ο έρωτας και ο θαυμασμός και η κατανόηση εξαντλείται απο μια φάση και μετά.

[Wolfcry]

RainAndWind, έχεις δίκιο σε αυτά που λες. Όσον αφορά το σεξ μετά από τσακωμό, σπάνια γινόταν κάτι τέτοιο.


marian_m, θα συμφωνήσω μαζί σου. Ένα μήνα μετά τη φυγή μου (και παρόλο που δεν έχουμε χωρίσει αλλά, ακόμα τουλάχιστον, έχω την επιλογή να γυρίσω άνετα) μου λείπει όλο και περισσότερο ενώ σκέφτομαι κυρίως τις καλές στιγμές. Και, πράγματι, έχω αρχίσει και νιώθω πιο ευάλωτος και ότι μπορεί να γυρίσω πιο εύκολα. Και η αλήθεια είναι ότι για πολύ μεγάλο διάστημα κατά τη διάρκεια της σχέσης σκεφτόμουν το χωρισμό και σίγουρα δεν είναι καλό αυτό. Από την πλευρά μου, δεν έθεσα όρια αλλά γενικώς ήμουν και της άποψης ότι πρέπει να αφήνω τον άλλον να ενεργεί σαν να είναι ο εαυτός του, να μην τον καταπιέζω να ενεργεί σαν να είναι κάποιος άλλος. Εννοείται κάποιες (λίγες μόνο) φορές μίλησα για πράγματα που με ενοχλούσαν αλλά κατά βάση θέλω ο άλλος να πράττει και να νιώθει ο εαυτός του μέσα στη σχέση, να μην καταπιέζεται. Και πράγματι, εκείνη ήταν πάντα ο εαυτός της. Και σκεφτόμουν και αυτό που έγραψες στο τέλος... για αρκετό καιρό υπέφερα σιωπηλά. Είμαι από τη φύση πολύ χαμογελαστός και οι δικοί μου μου έλεγαν ότι για πρώτη φορά το χαμόγελό μου είναι μελαγχολικό. Κάποιοι φίλοι μου, μου έλεγαν ότι δεν είμαι ο ίδιος. Και, επίσης, σκεφτόμουν, επιλέγω να είμαι με την κοπέλα αυτή για το υπόλοιπο της ζωής μου με το φόβο ότι μπορεί να υποφέρω ή απομακρύνομαι όσο πιο άμεσα γίνεται, πονάω πολύ για ένα διάστημα και μετά ρυθμίζω διαφορετικά τη ζωή μου?


Remedy, αυτό πιστεύω κι εγώ, δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος. Έχω κι εγώ πολύ αρνητικά στοιχεία όπως ότι είμαι αναβλητικός ή αναποφάσιστος (καλή ώρα τώρα). Και μου το τόνιζε συχνά και η ίδια. Και βλέπω ότι ενώ το καταλαβαίνω και προσπαθώ να το αλλάξω, το καταφέρνω ως ένα βαθμό μόνο. Και μια και έθεσες κάποια πραγματάκια, θα σου πω για μένα τι συμβαίνει σε κάθε ένα από αυτά...

- Περνάω καλά κάποιες φορές δεν μπορώ να πω.
- Σπάζομαι πολλές φορές με διάφορα θέματα όπως έχω αναφέρει και στο θέμα.
- Το σεξ είναι απλά ικανοποιητικό και λυπάμαι που το λέω αλλά είναι η αλήθεια, έτσι νιώθω. Δεν έχω τη σούπερ διάθεση.
- Δε βαριέμαι ποτέ μαζί της, ποτέ δε βαρέθηκα τη ρουτίνα και την καθημερινότητα μαζί της και αυτό είναι καλό. Ίσα ίσα.
- Τη θαυμάζω για κάποια πράγματα, δε τη θαυμάζω για άλλα. Και επειδή το θεωρώ πολύ βασικό κι αυτό, δυστυχώς κάποιες φορές δε νιώθω ότι έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που ο ίδιος θαυμάζω.
- Για αρκετούς, δυστυχώς, δεν είναι μια χαρά και με στεναχωρεί αυτό. Και το χειρότερο είναι ότι λόγω της συμπεριφοράς της, δε μου φαίνεται παράλογο. Ελάχιστοι μόνο μου έχουν πει τα καλύτερα. Απλά, έχοντας ζήσει τόσο πολύ μαζί της, θεωρώ απλά ότι είναι πολύ ιδιαίτερος και δύσκολος άνθρωπος (το παραδέχεται και η ίδια) και δεν είναι κακιά, όπως ίσως φαίνεται σε μερικούς. Εγώ που τη ζω διακρίνω θετικά στοιχεία που άλλοι δεν τα βλέπουν εύκολα. Θέλω, όμως, να σέβονται την επιλογή μου όπως θέλω και η ίδια να σέβεται τους άλλους και εμένα.

Γκρινιάζω κι εγώ πολύ, το ξέρω... αλλά περνάω δύσκολα εδώ και καιρό, θα τη βγάλω την άκρη όμως :)


Tasos75, μου είχες ξαναγράψει παλιότερα και μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η απάντησή σου (και της anonymous1 επίσης για τους ίδιους λόγους). Είχες πέσει μέσα σε όλα, παρόλο που μου είχες πει ότι η δική σου κατάσταση δεν ήταν τόσο προχωρημένη. Εγώ είχα φτάσει σε σημείο να λέω ψέματα για να πάω γυμναστήριο επειδή συνέχεια με έκραζε ότι θα καώ με τον αθλητισμό. Έβαζα τα χέρια στις τσέπες στο σπίτι και τα έβγαζα για να μη μου την πει και διάφορα άλλα. Εδώ και 1,5 μήνα μου λείπει πολύ αλλά δε σου κρύβω ότι έχω ηρεμήσει από απλά καθημερινά πράγματα. Κάνω το πρόγραμμά μου χωρίς να με κρίνει κανείς. Πλέον, όμως, τα ερωτηματικά έχουν αρχίσει να περιστρέφονται συνεχώς στο κεφάλι μου... έκανα καλά? Αν φύγω οριστικά μήπως θα κάνω ένα μεγάλο σφάλμα και το μετανιώσω? Μήπως δεν προσπαθώ αρκετά ενώ θα έπρεπε? Δε θα έπρεπε να της δώσω κι άλλη ευκαιρία? Μήπως τώρα που ηρέμησα, είναι και πιο εύκολο να την αντιμετωπίσω και να μιλήσω μαζί της να βρούμε μία άκρη?

Όταν, όμως, την άκουσα προχτές στο τηλέφωνο να με κράζει για κάτι χαρτιά που δεν της πήγα σκέφτηκα 'Πάλι τα ίδια ρε γαμώτο?'. Μέσα σε διάστημα 10 δευτερολέπτων μου διέλυσε την ψυχολογία όπως μου έκανε πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της σχέσης (ακόμα και από το τηλέφωνο πολλές φορές). Έχει περάσει ένας μήνας και είχα ηρεμήσει αλλά με το που μου την είπε, ήταν λες και πάτησε ένα κουμπάκι και μου ενεργοποίησε πάλι τα ίδια αρνητικά συναισθήματα και να μου διαταράσσει την ηρεμία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και, μάλιστα, προχτές επειδή τύχαινε να είμαι κοντά στο σπίτι που μέναμε, σκεφτόμουν να πάω να τη δω... όταν μου μίλησε έτσι απλά είπα 'δεν είναι δυνατόν' και το βράδυ γύρισα σπίτι μου.

Και σκέφτομαι κι αυτό που γράφεις... γιατί να μην είμαι σε μία σχέση στην οποία δε θα αγχώνομαι για το παραμικρό? Δε θα αγχώνομαι για το πώς θα μου μιλήσει εμένα, για το πώς θα μιλήσει σε άλλους, για το αν θα σχολιάσει αρνητικά και δυνατά άλλους ανθρώπους στο περίγυρο, για το ότι δε θα μιλήσει με αγένεια σε ένα καταστηματάρχη για να ρίξει την τιμή σε ένα προϊόν, για το ότι δε θα βρίσει κάποιον οδηγό στο δρόμο ή ακόμα και πεζό την ώρα που η ίδια οδηγεί και πολλά άλλα μικροπράγματα. Για την κατανόηση που λες, πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει... διότι και εχτές της είπα αρκετά πράγματα και ενώ φάνηκε να θέλει να δείξει κατανόηση, ταυτόχρονα τα δικαιολογούσε ή έριχνε έμμεσα ευθύνες σε μένα για τη συμπεριφορά τη δική της. Μου έλεγε ότι έχω απόλυτο δίκιο αλλά μετά έλεγε τόσα άλλα για να με αντικρούσει, που ήταν λες και δεν το πίστευε. Για το ερωτικό στοιχείο και το θαυμασμό, έγραψα λίγο πιο πάνω.


Υ.Γ.1 Ξέρω ότι το θέμα έχει ξεφύγει αφού άλλα ήθελα να μάθω αρχικά και κατέληξα αλλού. Απλά εξελίχθηκε έτσι και η σχέση και θεώρησα λογικό να το συνεχίσω εδώ. Θα μας πει και κάποιος moderator αν είναι να γίνουν ξεχωριστά θέματα αλλά με κάποιο τρόπο συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Υ.Γ.2 Επίσης, εκτιμώ ιδιαίτερα που ασχολείστε και βοηθάτε όσο μπορείτε με τις απαντήσεις σας.

[RainAndWind]

Μάλλον είναι άτομο που γουστάρει την ένταση, ή τουλάχιστον δεν την ενοχλεί, ενώ εσένα σε φθείρει και σε κάνει να μαζεύεσαι. Απ΄όσα έχεις γράψει αυτό μου έμεινε ως ρεζουμέ.
Τώρα, για να γίνετε άτομα της ίδιας έντασης, χλωμό. Ή αυτή θα έπρεπε να γίνει χαμηλής τάσης, ζόρικο, ή εσύ υψηλής, καραχλωμό. Νομίζω πως διαπραγματεύεσαι ένα χωρισμό εδώ μέσα, για να τον μεταφέρεις και στην πραγματικότητά σου, γιατί εκεί διάφορα βλακοσυναισθηματικά σε σταματάνε.

[anonymous_1]

Θα γράψω αυτό που πάντα λέω σε τέτοιες περιπτώσεις και που μου τα είπε κάποιος πρόσφατα κ σε μένα. Wolfcry δεν πιστεύεις ότι αξίζεις κάτι καλύτερο; Μία ήσυχη καθημερινότητα με έναν άνθρωπο που δε σε κρίνει σε κάθε σου κίνηση;
Το να στέκεσαι με ένα αντίστοιχο άτομο σε κάνει ακόμα πιο αναβλητικό και αναποφάσιστο γιατί αυτό που κάνουν τέτοιοι άνθρωποι είναι η συνεχής κριτική, ο συνεχής ψυχολογικός πόλεμος που ψυχολογικά τελικά σε κάνουν ράκος. Τελικά γίνεσαι αυτό που σε κατηγορούν ένας άνθρωπος αδύναμος να αντιδράσεις γιατί συνηθίζεις αυτή τη συμπεριφορά, εθίζεσαι, ξεχνάς πως είναι να σου φέρονται κανονικά.
Ευτυχώς οι άνθρωποι Wolfcry δεν είναι όλοι έτσι, Η ζωή είναι εύκολη αν επιλέξεις να ζήσεις με κάποιον μια ήρεμη καθημερινότητα, μία καθημερινότητα που δε θα σε προκαλεί άγχος κ διαρκή θυμό. Πολλά εγχειρίδια ψυχολογίας σε τέτοιες περιπτώσεις λένε ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΥΑ αλλά εσύ δε μπορείς γιατί όσο μένεις τόσο χαμηλότερη αυτοεκτίμηση έχεις, τόσο κατηγορείς τον εαυτό σου , τόσο πιστεύεις ότι δε θα βρεις κάτι άλλο καλύτερο στη ζωή σου.
Όταν φύγεις η αδυναμία χαρακτήρα σου που έγινε από την παραμονή σου σε τέτοιες καταστάσεις θα σε κάνει να αμφιβάλλεις για την απόφαση σου, δε θα θυμάσαι καν τι σε εκνεύριζε γιατί πολλά τα θεωρείς φυσιολογικά υποσυνειδητα και θα θέλεις πάλι να επιστρέψεις αλλά δε θα μάθεις ποτέ ότι η απλή καθημερινή ρουτίνα χωρίς αυτό τον υπόγειο ψυχολογικό πόλεμο είναι πολύ καλύτερη από τα παιχνιδάκια μυαλού κ χειραγώγησης τέτοιων ανθρώπων.

[Wolfcry]

RainAndWind, δε θα έλεγα ότι γουστάρει την ένταση αλλά σίγουρα δεν την ενοχλεί. Είναι κάτι συνηθισμένο για εκείνη και δεν προβληματίζεται ιδιαίτερα ούτε κάθεται να σκάσει. Σε αντίθεση με εμένα βέβαια που, πολύ σωστά είπες, με φθείρει. Ίδιας έντασης αποκλείεται να γίνουμε. Αποκλείεται εκείνη να γίνει τόσο ήρεμη σαν και εμένα (και δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε) αλλά ούτε κι εγώ μπορώ να γίνω σαν εκείνη.

anonymous_1, αρκετές φορές σκέφτομαι ότι μου ταιριάζει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ήρεμο. Και σκέφτομαι ότι ίσως και σε εκείνη θα ταίριαζε κάτι διαφορετικό από εμένα. Δε σου κρύβω ότι ορισμένες φορές σκέφτομαι ότι αν μελλοντικά είμαι με μία κοπέλα, που δε θα με κρίνει για καθετί και θα μου φέρεται ωραία, παίζει και να με πιάνει μεγάλη συγκίνηση κατά στιγμές, τόσο πολύ! Για κάτι που υποτίθεται πρέπει να είναι δεδομένο. Όμως έχω πάθει αυτό που έγραψες... έχω πάθει ως ένα βαθμό ανοσία σε αυτή τη συμπεριφορά και έχω ξεχάσει πώς είναι να μου φέρονται κανονικά! Μου λένε καμιά φορά περιστατικά που μου είπε κάτι επιθετικά (π.χ. 'πώς τρως έτσι?' ή 'πώς την έκανες τη μπλούζα σου? θα με πεθάνεις' ή 'πάρε τηλέφωνο το θείο σου και πες του το και το...' με ύφος διαταγής) και πολλά από αυτά δεν τα θυμάμαι καν, επειδή είναι πράγματα της καθημερινότητάς μου.

Δεν ξέρω αν κατηγορώ τον εαυτό μου αλλά σίγουρα έχω συχνά ενοχές μήπως δεν έχω προσπαθήσει να την κάνω να αλλάξει ως ένα βαθμό.

Και ήδη έχω αμφιβολίες για την απόφασή μου να φύγω ξαφνικά από το σπίτι και, πράγματι, μέρα με τη μέρα ξεχνάω το τι με εκνεύριζε. Συναντηθήκαμε πριν λίγο καιρό και με ρωτούσε και δεν ήξερα τι να της πω... οπότε έβγαλε το συμπέρασμα ότι εγώ έχω το θέμα και να το κοιτάξω με τον εαυτό μου. Άλλωστε πάντα είχε και έχει ένα μοναδικό τρόπο να παρουσιάζει το καθετί απόλυτα λογικό και να μου αναιρεί ότι με ενοχλεί, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι φταίω κιόλας ή ότι είμαι υπερβολικός.

Επίσης, συνήθιζε να μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο (τον υπόγειο που είπες) σε πολλά πράγματα για να καταφέρει να κάνω αυτό που θέλει ή θεωρεί η ίδια σωστό. Για παράδειγμα, προκειμένου να πιέσω να μου δώσουν χρωστούμενα λεφτά, χρησιμοποιούσε διάφορες μεθόδους. Προσπαθούσε να με τσιτώσει λέγοντας μου στα ίσια ότι με περνάνε για *αλάκα και διάφορα άλλα κι εγώ πήγαινα έτοιμος να τσακωθώ. Ή όταν της είπα ότι θέλω να αγοράσω μοτοσυκλέτα, τις περισσότερες φορές μου έλεγε εκνευρισμένη να μην πάρω γιατί θα σκοτωθώ και μου έκανε ολόκληρο ψυχολογικό πόλεμο. Ήθελε να πάρω σκούτερ επειδή ήμουν νέος οδηγός. Εγώ της έλεγα ότι στα 32 μου που έβγαλα δίπλωμα μηχανής, φοβάμαι αρκετά και δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσέχω ή να τρέχω ή να κάνω τρέλες. Αν δεν προσέχω, και με το σκούτερ πάλι πρόβλημα θα έχω. Άλλη φορά καθόταν και έκλαιγε και έλεγε ότι μόνη της έβγαλε τα μάτιά της επειδή η ίδια με πίεζε να βγάλω δίπλωμα και δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη. Ε στο τέλος της λέω 'άστο, δε θα πάρω τίποτα... το σκούτερ που θες εσύ δε μου αρέσει, μοτοσυκλέτα δε θες εσύ, οπότε δεν παίρνω τίποτα και ησυχάζουμε'. Και μόνο τότε ενέδωσε τελικά. Αλλά μέχρι τότε αντιμετώπισα ψυχολογικό πόλεμο διαρκείας.

Γενικώς με τον τρόπο της και την επιμονή της, κάποιες φορές στο τέλος σε καταφέρνει να θες ακόμα περισσότερο να κάνεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Πάντως μου έκανε ιδιαίτερα άσχημη εντύπωση που μου εκμυστηρεύτηκε πριν λίγες μέρες στο τηλέφωνο ότι πάντα προσπαθούσε επίτηδες να με φέρει στα άκρα (όπως π.χ. το παράδειγμα που είπα με τα λεφτά που μου χρωστούσαν). Και νομίζω πως έχεις δίκιο που λες ότι πρόκειται για παιχνίδια μυαλού και χειραγώγηση. Γιατί κι εγώ καμιά φορά ενδίδω ή έχω ενοχές σκεπτόμενος 'μωρέ νοιάζεται για μένα και για αυτό το λόγο επιμένει' και τέτοια. Και στο τέλος αισθάνομαι άσχημα. Όμως με αυτό τον τρόπο, πάντα θα κάνει (ή πιο σωστά θα κάνω) αυτό που θέλει εκείνη κι εγώ θα είμαι ένα άβουλο πλάσμα. Και στην ουσία καθόριζε η ίδια την κάθε μου κίνηση.

Επειδή, όμως, ζω σε αυτή την κατάσταση χρόνια, θεωρώ όντως πολλά από αυτά φυσιολογικά και έχω ξεχάσει πώς ζούσα πριν τη σχέση. Δε θυμάμαι αν είχα αναφέρει και σε προηγούμενο post ότι όταν πηγαίναμε μαζί στους γονείς μου στην επαρχία, ήταν τόσο ήρεμο το περιβάλλον εκεί (σε τέτοιο είχα μεγαλώσει κι εγώ) που σκεφτόμουν τι χάνω... απλό καθημερινό ήρεμο κλίμα.