TO PHRA APOFASH

[AGXVMENOS]

Γειά σας παίδες και παιδούλες του φόρουμ. Εάν και έχω πάρα πολύ καιρό γράψω εδώ μέσα , μπαίνω στην σελίδα αρκετά τακτικά και διαβάζω τα νέα σας και τον αγώνα που δίνετε όλοι σας και πραγματικά σας αξίζει ένα μεγάλο μπράβοοοοο για όλη αυτή την προσπάθεια που κάνετε αλλά και για το κουράγιο που δίνετε σε άτομα που περνούν τα ʽιδία με εμάς ,σε μεγαλύτερο η σε μικρότερο βαθμό ,διαβάζοντας μέσα από αυτό το φόρουμ τις προσωπικές ιστορίες του καθενός , τους αγώνες που δίνει και τους τρόπους που ο καθένας βρίσκει για να μπορέσει να θεραπευτεί.

Όσον αφορά την δικιά μου μικρή ιστορία είναι αυτή σε γενικές γραμμές και όποιος έχει την όρεξη μπορεί να την διαβάσει
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=758&page=1#pid6690 το μόνο που έχω να συμπληρώσω σε όλα αυτά είναι ότι ακόμα τα έχω τα άτιμα. Επίσης ακόμη κάνω ψυχοθεραπεία ,έχω βάλει κανά 15-20 κιλά από το άγχος-μάλλον εκεί ξεσπάω , θυμώνω και θίγομαι πολύ εύκολα και μάλιστα είναι τόσο έντονος ο θυμός που κατευ8ειαν τα ψυχοσωματικά η όπως αλλιώς θέλετε πέστε τα , είναι τόσο πολύ έντονα που νομίζω ότι μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι στην κυριολεξία , και ότι πάω για καρδιακό επεισόδιο χεχεχεχεχ γνωστό πλέον το σκηνικό .οπότε πήρα την μεγάλη απόφαση , ΝΑ ΠΑΡΩ ΦΆΡΜΑΚΑ. Δεν πάει άλλο πλέον, πρέπει να γίνω καλά .Τα δοκίμασα όλα , αλλά φεύ!! Είχα αφήσει τα φάρμακα σαν την έσχατη λύση ,σαν λύση αδυναμίας και σαν ένα πράγμα που θα με έπειθε ότι είμαι άρρωστος , μάλλον δεν ήθελα να δεχτώ ότι είμαι άρρωστος. Ένας άλλος λόγος είναι ότι τα είχα σαν την τελευταία πηγή ελπίδας και ότι φοβόμουν ότι εάν δεν τα πάρω τότε μετά από αυτά ΤΙ???? Αλλά είρθε ο καιρός τους να μπούνε και αυτά στο παιχνίδι αυτό.

Νόμιζα ότι όλα αυτά που περνούσα ήταν η μεγάλη θλίψη μου η αγωνία και ένα γοερό εσωτερικό κλάμα της ψυχής μου , για ένα δύσκολο και αρκετά επώδυνο για έμενα χωρισμό-που στην ουσία βεβαία από εκεί ξεκίνησαν όλα , αλλά με το χρόνο κατάλαβα επίσης ότι θέλω και άλλου είδους βοήθεια , δεν μπορώ μόνος , είναι πάνω από τις δυνάμεις μου , δεν είμαι θεός να ορίζω τα κύτταρα μου , δεν μπορώ να ελέγξω με την θετική μου σκέψη την χημική σορόπια μέσα μου όσο και να το θέλω . Είμαι 34 χρονών και ώρες ώρες είναι σαν να αισθάνομαι 5 από τον φόβο μου και το άγχος μου , από την ανημποριά μου να ελέγξω όλα αυτά και ώρες ώρες πάλι είναι σαν να αισθάνομαι 75 από το βάρος όλων αυτών και την απογοήτευση που με κυριεύει.

Δεν με γεμίζει τίποτα ,δεν με ευχαριστεί τίποτα , απλά ζώ για να ζώ . Και όταν κάνω όνειρα με κυριεύει το άγχος ο φόβος και τα ψυχοσωματικά , και οι σκέψεις. Όταν η προσοχή σου είναι στραμμένη συνεχώς στους πόνους που έχεις στο στη8ος ,στο σώμα σου γενικά και στους πονοκεφάλους που χρόνος να σκεφτείς για την ζωή , το μόνο που σκέφτεσαι είναι να σωθείς, να βρεις από τι πάσχεις , από ποιόν «αόρατο δαίμονα» έχεις καταληφ8ει και έχει έτσι κυριεύσει την ζωή σου ʽώστε να μην μπορείς- να ζήσεις -να μυρίσεις- να αγγίξεις -να νιώσεις -να αισθανθείς –να ονειρευτείς-να ελπίσεις. Και είναι τόσο μεγάλη η πρόσπά8εια να βρεις αυτόν τον δαίμονα, να του δώσεις όνομα και ταυτότητα ,να πολεμήσεις μαζί του ώστε έτσι χάνεις τις δυνάμεις σου όταν φτάνει η ώρα της μάχης. Βέβαια ο δαίμονας ,τουλάχιστον σε περισσότερους από εμάς είναι γνωστός , είναι οι σκέψεις μας οι ίδιες , είναι η πεποιθήσεις μας , η χαμηλή μας αυτοεκτίμηση , η ανασφάλεια μας , ο πληγωμένος μας εγωισμός ,η σύγκρουση με τα θέλω μας και τα θέλω των άλλων που λένε και οι ψυχολόγοι , το ψάξιμο της ευτυχίας και της καταξίωσης μέσα μας που όποτε κάτι δεν μας πάει όπως το θέλουμε έχουμε την αίσθηση του ανικανοποίητου- -του ανεκπλήρωτου- του ανομολόγητου -της απόλυτης αποτυχίας και τότε πλέον ξεκινάει το αυτόμαστίγωμα , μια διαδικασία που έρχεται η άτιμη τσοουυυπππ λες και είναι εκεί στην γωνιά και σε περιμένει , αυστηρός κριτής και επικριτής των πάντων
που σκοπό έχει να σε βαθμολογήσει και πάντοτε η άτιμη σου βάζει τγιααααα –που έλεγε και ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης σε ένα παλιό τηλεπαιχνίδι ,πάντοτε σε μαλώνει και σε κακολογεί ,και αισθάνεσαι σαν το μικρό παιδί που πήρε κακούς βαθμούς στο τρίμηνο και τα ακούει από την μάνα του με σκυμμένο το κεφάλι νιώθοντας απειλητικά το δάχτυλο της μπροστά από το πρόσωπο σου να ανεβοκατεβαίνει, και εσύ τότε αισθάνεσαι πιο μικρός από όσο είσαι ,τόσο ανήμπορος και τόσο μόνος και τότε αρχίζει ο πόνος και σωματικός και ο ψυχικός πιο έντονος και πιο τρομερός

Αυτός είναι φίλοι μου ο δαίμονας μας τελικά ο ίδιος μας ο εαυτός , ο κακός μας εαυτός, γιαυτό είναι τόσο δύσκολο να πολεμηθεί και να νικηθεί ,μας ξέρει καλά, ξέρει που πονάμε , τι μας πληγώνει και τι μας πειράζει και μας στήνει ενέδρες και έρχεται εκεί που δεν το περιμένουμε και ταράζει την φαινομενική ηρεμία μας . είμαστε σαν την επιφάνεια μίας λίμνης όπου τα νερά της είναι ήσυχα και πράα αλλά αρκεί μόνα ένα τόσο δα μικρό πετραδάκι να μας ρίξει ώστε να ταράξουν την γαλήνη αυτή και να σηκωθούν κύματα και τα κύματα αυτά να φέρουν φουρτούνα και τρυκημία μέσα μας.

Αλλά πού θα πάει θα τον νικήσουμε , σήμερα , αύριο μεθαύριο ,κάποτε . Θα τον φιμώσουμε ,ώστε να μην μας μιλάει και μας δηλητηριάζει την σκέψη,θα του δέσουμε τα χέρια ώστε να μην πετάει πέτρες στην λίμνη της ψυχής μας , θα του δέσουμε τα πόδια ώστε να μην τρέχει και μας στήνει ενέδρες , θα τον κλείσουμε στην φυλακή που λέγετε λησμονιά και λήθη και εκεί θα παραμείνει στο πέρασμα του χρόνου για πάντα. Ειμαι 34 και ναι θέλω να ζήσω να χαρώ να ονειρευτώ, να ξαναερωτευτώ, να τολμήσω, να τρέξω, να γελάσω , να κλάψω , να πάω ταξίδια ,να βγώ με φίλους , να πάω σινεμά , να γίνω δημιουργικός, να ξεχάσω το παρελθόν , να ζήσω το παρόν και το μέλλον , να πάω μπροστά , έστω και εάν όλα αυτά γίνουν με την έμμεση βοήθεια των φαρμάκων, εάν είναι να έχω έναν σύμμαχο έασ είναι και αυτά. Νισάφι πλέον !!!!

[αννυ]

sou euxomai na zhseis ola afta pou thes kai suntoma.kai pistevw pws tha ta zhseis afou to theleis pragmatika.ws tote..upomonh!!!

[alexandros3]

Originally posted by AGXVMENOS
Δεν με γεμίζει τίποτα ,δεν με ευχαριστεί τίποτα , απλά ζώ για να ζώ . Και όταν κάνω όνειρα με κυριεύει το άγχος ο φόβος και τα ψυχοσωματικά , και οι σκέψεις.

I know exactly what you say... εκτός των ψυχοσωματικών, αυτά δεν με έχουν επισκεφτεί ίσως γιατί βρίζω και τραγουδάω δυνατά.

Θα σου πω 5 πραγματάκια ίσως κοινότυπα αλλά αληθινά. Αισθανόμουνα έτσι για κανά δυό χρόνια βάλε και κάτι παραπάνω! Κάποια στιγμή κάτι έγινε, δεν ξέρω τι και απλώς \"δέχθηκα\" το πως είναι τα πράγματα στη ζωή μου, στη δουλειά μου, στις σχέσεις μου. Εκεί που \"φώναζα\" σ\' όλο τον κόσμο να αλλάξει, ξαφνικά σιώπησα, χαμήλωσα το κεφάλι για λίγο κι όταν το ξανασήκωσα είπα στον εαυτό μου \"έτσι έχουν τα πράγματα. Εσύ τι κάνεις γι\' αυτό;\" Και ξεκίνησα. Ξεκίνησα να μη φωνάζω, να ψάχνω, να προσπαθώ. Ήρθαν και οι καλύτερες δουλειές και η καλύτερη ζωή και η σχέση. Όσο έκανα πράγματα τόσο με βοηθούσε να κάνω παραπάνω. Αυτό είχε κι άλλα παρελκόμενα. Μου άνοιξε τα μάτια σ\' αυτά που είναι που φοβάμαι γιατί τα είδα μπροστά μου. Είδα και πως αντιδρούσα. (όχι απολύτως αλλά κατάλαβα).
Μετά είχα την επιλογή να το συνεχίσω ή να ξανακρυφτώ. Τότε πήγα σε ειδικό. Είπα ότι αξίζω να βοηθηθώ. Η ζωή μου έχει γεμίσει κι όποια μέρη της μένουν ακόμα κενά είναι κάτι σαν \"επιλογή μου - μη επιλογή μου\". Δηλαδή για την ώρα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το δέχομαι και γελάω όπου με παίρνει. Υπάρχουν δυό τρία πράγματα για τα οποία δεν μπορώ να γελάσω. Μακάρι κάποια στιγμή να γελάσω και μ\' αυτά. Αλλά το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε τώρα. Όσα μπορούμε, να τα κάνουμε. Σου εύχομαι να συνεχίσεις μπροστά με θάρρος. Το θάρρος όμως δεν έρχεται μόνο του. Από την εμπειρία μου, πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε γιατί δεν το έχουμε όπου δεν το έχουμε. Όσο ρίχνεις άπλετο φως στις σκοτεινές πληγές της ζωής σου, τόσο τις γιάνεις. Κι αν πονάνε είναι γιατί κλείνουν. Αν τα φάρμακα σε βοηθήσουν σ\' αυτή τη φάση για να προχωρήσεις μπροστά, αυτό εσύ το ξέρεις και ο ειδικός. Μην αφήνεις την προσπάθεια!
Μαζί σου!

[maritak]

πριν παρω φαρμακα ενιωθα ακριβως οπως εσυ,ανακοινωνοντας την αποφαση μου να τα παρω ανακοινωνα οτι ο εχθρος εχει νικησει.τα σταματησα στα μισα γιατι νομιζα πως μου εκαναν χειροτερο κακο.τι λαθος εκανα ομως...να ξερεις φιλε μου πως τα φαρμακα μας κανουν πιο ευκολες τις ασκησεις μας,γιατι η λυση στο προβλημα μας ειναι να κανουμε μικρα βηματα την φορα και στο τελος να ειμαστε παλι ανακατεμενοι με τον υπολοιπο κοσμο στο σινεμα στον δρομο στη δουλεια.σε οσα ηταν αμελητεα και σε μας πριν να ξεσπασει η ερημη η ψυχουλα μας.ειμαι σιγουρη πως θα τα πας καλα!

[AGXVMENOS]

Αννυ ευχαριστω πολλυ για τις ευχές σου

alexandros3 ετσι είναι φίλε μου . το πρόβλημα μου είναι ότι δεν αποδέχομαι πράγματα και καστασεις , τα θλεω όλα να γίνονται όπως θέλω εγώ η όπως εγώ θα ήθελα να είναι και όταν δεν συμβαίνει αυτό τότε θυμώνω αλλα αντι να βγαλω εξω τον θυμο μου τον κραταω μεσα μου και τα σσωματικα συμτώματα γίνωνται χειρότερα.

Μαριτα εσύ γιατί τα έκοψες τα χάπια?? Τα συνεχίζεις τώρα?? Και ναι πως ίσε τώρα??

Η ψυχολόγος μου με βραχυκύκλωσε ,σε συζήτηση πού είχαμε για το θέμα τις αγωγής επέμενε πάλι ότι δεν πρέπει να τα πάρω ,γιατί θα καταντήσω σαν ζόμπι, ψυχικά και συναισθηματικά ανάπηρος ,και ότι θα εξαρτηθώ από αυτά. Και ότι περνώντας τα είναι σαν να φεύγω από το πρόβλημα μου . ότι δεν ψαχνω να βρω τις λύσεις μέσα μου αλλά οπουδήποτε αλλού εκτός από τον εκατό μου, είναι λέει σαν να μην θέλω εγώ να γίνω καλά και να μείνω στα ίδια. περνώντας τα μου λέει ότι θα γίνω ο καλύτερος ψυχιατρικά ασθενείς .Αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο να πονάω και με το παραμικρό να νομίζω ότι έχω πρόβλημα με την καρδιά μου η με το κεφάλι μου. Τώρα τελευταία άρχισα να πιστεύω ότι το πρόβλημα μου δεν είναι το άγχος και η σκέψη μου αλλά κάποια πολύ σπάνια και ανίατη αρρώστια που μου τα προξενεί όλα αυτά. Δεν ξέρω πλέον τι να πιστέψω τι έχω και από τι πάσχω .2.5 χρόνια τα ίδια κάθε μέρα δεν αντεχετε αλλο αυτό

[demi]

ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ ΕΣΥ....

Η ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΑΠΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ!!!

ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΕΥΝΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΛΛΑ ΕΑΝ ΔΕ ΓΙΑΤΡΕΥΤΕΙ Η ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ ΘΑ ΕΛΘΕΙΣ ΠΙΘΑΝΟ ΠΑΛΙ ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΣΗ...

ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΥΤΟΧΑΣΤΟΥΚΙΣΤΕΙΣ Κ ΝΑ ΠΕΙΣ ΣΥΝΕΛΘΕ...

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΠΩΣ ΑΝ ΔΕΙ ΟΤΙ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΣΠΡΩΞΕΙ ΣΕ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ...

ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!

[AGXVMENOS]

ΜΑ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΝΩΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ .ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΙΝΑΙΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΑΦΟΥ ΠΟΝΑΩ ????

[maritak]

αυτη η ψυχολογος που πηγαινω τωρα ειναι η 2η που επισκεφτηκα.τον πρωτο τον ειδα 2 φορες κ ουτε θελω να τον ξαναδω στα ματια μου,ενα απο τα βασικα στοιχεια που εχει ο ικανος θεραπευτης ειναι να σου λεει την αληθεια αλλα με τον τροπο που εσυ θα την καταλαβεις.να ξερεις πως τα φαρμακα απο μονα τους δεν κανουν τιποτε αλλα σιγουρα τα σωστα χαπια κ η σωστη δοσολογια δεν σε κανουν ζομπι.

[AGXVMENOS]

Τελικά ξεκίνησα την αγωγή αλλά μέχρι τώρα τίποτα . ίσα ίσα που έχω γίνει πιο χαλιά και από την ψυχολογική μεριά και από σωματική . μάλλον είναι παρενέργειες από τα χάπια?? Να είμαι ειλικρινείς καιρό είχα να αισθανθώ τόσο χαλιά . η αγωγη που μου δόθηκε είναι cipralex 20mg την ημέρα και zanax 0.25 mg καθε βραδυ . έχει πάρει κανείς σας αυτά τα χάπια??

[αννυ]

τα χαπια δεν δρουν αμεσως απο οσο ξερω.κανε υπομονη και σε λιγο καιρο θα εισαι καλυτερα.για αυτο που λες το πως γινεται να ειναι ολα στο μυαλο σου αφου πονας,ναι πονας αυτο ειναι αληθεια απλα τον πονο αυτο τον δημιουργει το μυαλο σου και το αγχος που εχεις.θελω να πω δηλαδη οτι δεν εχεις καποιο προβλημα η καποια ανιατη ασθενεια οπως νομιζεις.εγω ενα διαστημα με το που εκλεινα την πορτα του σπιτιου μου να παω μια βολτα με επιανε πονος στο στομαχι.μονο το μυαλο μου μπορουσε να το κανει αυτο..
εισαι καθολου καλυτερα?

[AGXVMENOS]

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους με υγεία και ηρεμία . εύχομαι η χρονιά αυτή να είναι και η τελευταία οπού τα κάθε είδους προβλήματα που μας ταλαιπωρούν να εξαφανιστούν.

Άννυ μετά από 20 ημέρες με τα χάπια δεν μπορώ να το πω αυτό. θα έλεγα ότι τις πρώτες 7-10 ημέρες ήταν κόλαση ψυχολογικά με κάνανε πολλή χάλια , μέχρι και τρόμος ότι θα αυτοκτονήσω με είχε πιάσει. Μετά ευτυχώς κουλάρησα λιγάκι . αλλά τα ψυχωσωματικά εκει που είχανε υποχωρήσει λίγο και ένιωσα λίγο καλά ,μετά από ένα σκηνικό που έγινε στην δουλειά είμαι πάλι χάλια εδώ και 5 ημέρες . περίμενω να έρ8ει η επόμενη εβδομάδα να πάω στον γιατρό να δούμε τι θα γίνει . αναρωτιέμαι όμως θα γίνω ποτέ καλα?? 

[αννυ]

ξερεις αγχωμενε ισως δεν φτανουν οι 20 μερες.ειναι λιγες.η κολλητη μου εκανε αρκετο καιρο να συνελθει που ειχε καταθλιψη.τα χαπια τα επαιρνε σχεδον 3 χρονια.μην τρομαζεις δεν εκανε τρια χρονια να συνελθει αλλα ηταν ολο και καλυτερα.πεφτεις τοσο χαμηλα και μετα δεν σου μενει τιποτα αλλο απο το να αρχισεις να σηκωνεσαι σιγα σιγα.καθε μερα εξω ειναι τωρα η φιλη μου και εχει ορεξη να βγει,εχει αλλαξει εντελως.και το ιδιο θα συμβει και σενα.δεν ξερω ποτε αλλα η ζωη σου δεν θα ειναι για παντα ετσι.περνας δυσκλα τωρα αλλα οταν τελειωσει θα αισθανεσαι πιο δυνατος.και μην σκεφτεσαι οτι εισα αδυναμος χαρακτηρας που το περνας αυτο.το περνας και το παλευεις και αντεχεις.
ευχομαι να εχεις συνεχεια ευχαριστα νεα.
υπομονη.δεν εισαι μονος σου..

[Alkmeon]

.....μην απογοητευεσαι!Συζητησε τον με το γιατρο που σε παρακολουθει....Παντως η αποψη μου ειναι πως πρεπει να συνυπαρχει μια υποστηρικτικη θεραπεια μαζι με τη φαρμ.αγωγη!

[sandy25]

παιδια γεια σας και καλη χρονια σε ολους.
ευχομαι οτο 2007 να φυγουν ολες οι φοβιες μας ετσι απλα,σαν να μην υπηρξαν ποτε.
διαβασα το μηνυμα του anxvmenoy για το οτι η ψυχολογος του δεν τον αφηνει να παρει χαπια και η δικη μου επισης.τις το εχω αναφερει πολλες φορες αλλα ειναι κατηγορηματικη.
οπως επισης κσι στην ψυχοθεραπεια τησ εχω αναφερει για υπνωση και για συμπεριφοριστικη (αν το γραφω καλα) παλι τιποτα επιμενει οτι η καλυτερη ειναι η ψυχοδυναμικη.
συμφωνα με την οποια για την φοβια μου (κοινωνικη και οδηγησης οπως πολλες φορες εχω πει ) φταινε τα παιδικα μου χρονια και η ελλειψη αγαπης και στοργης.μερικες φορες αναρωτιεμαι τα παιδακια στην αφρικη που δεν εχουν στον ηλιο μοιρα τι επρεπε να παθουν?καλο βραδυ και ευχομαι η ευχη μου να γινει πραγματικοτητα...για ολους μας

[cd2me]

φιλε AGXVMENOS καλησπερα!!
Θελω και γω να βοηθησω απο τις δικες μου εμπειριες
στην προσπαθεια που κανεις.
Καποτε χρειαστηκε να ακολουθησω και γω αγωγη με το xanax.
Στην αρχη ειμουν πολυ επιφυλακτικος.Μην το μαθουν οι φιλοι μου γιατι εγω να χρειαστει να πινω φαρμακα κτλ κτλ ξερεις....
Στην αρχη τα πραγματα ηταν δυσκολα.Αργησε πολυ να επιδρασει και να βλεπω αποτελεσματα.Οι πρωτες μερες οπως λες και συ ηταν βασανιστηκες.
Με τον καιρο συνηθισα.Ειχε γινει αναποσπαστο κομματι της
ζωης μου.Οπου πηγαινα παντα ενα μες στο τσεπακι για καμια δυσκολη στιγμη.
Μετα απο καιρο και απο καταστασεις και συμπτωματα που
πραγματικα φιλε μου ξερω πως περνας και αφου ενιωθα πια πολυ καλυτερα ΑΠΛΩΣ ΤΑ ΠΕΤΑΞΑ!!!
κανε και συ το ιδιο.Λιγο κουραγιο παραπανω θα χρειαστεις.
Μην απογοητευεσαι.Σου υποσχομαι επειδη εχω περασει απο αυτα οτι η ζωη σου θα γινει και παλι οπως πριν και μπορω να σου πω πολυ καλυτερη.Μην απογοητευσαι η μαλλον και να απογοητευεσαι ειναι και αυτο ενα παιχνιδι που σου παιζει ο εαυτος σου.Θα το ξεπερασεις....πιστεψε με.....