Φοβάμαι να προχωρήσω

[nikp]

Καλησπέρα σε όλους.Διαβάζω εδώ και αρκετές μέρες τα διάφορα ποστ στο φόρουμ και αποφάσισα ,αν και δυσκολεύομαι ακόμα και τώρα, να γράψω και για μένα μπας και μπορέσω να βρω μια άκρη.Είμαι 26 χρονών και είμαι φοιτήτρια σε μια από τις ανώτερες σχολές της χώρας. Θα έπρεπε να έχω τελειώσει ως τώρα με τη σχολή μου αλλά δεν έχω. Στα σχολικά μου χρόνια ήμουν ο ορισμός του παραδείγματος προς μίμηση: Άριστη μαθήτρια, με παρέες, κοινωνική, η ψυχή της παρέας.. Δεν φοβόμουν τίποτα, έκανα πολύ εύκολα παρέες, και με ότι και αν καταπιανόμουν το έφερνα εις πέρας..Όλοι τότε μίλαγαν για το λαμπρό μου μέλλον.. Και εγώ ένιωθα ο βασιλιάς του κόσμου.. Είχα τους κολλητούς μου που για μένα ήταν ο κόσμος όλος και το φίλο μου που ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του..Όταν όμως ήμουν στο 1ο έτος, σχεδόν την ίδια ακριβώς περίοδο χώρισα με το φίλο μου, και "χάθηκα" με τους κολλητούς μου χωρίς να είναι δίκη μου επιλογή ούτε καν δική τους, αλλά των τότε φιλενάδων τους. Και από τότε άρχισε η κατηφόρα. Δεν έβγαινα, δεν διάβαζα, έλεγα ψέμματα στους δικούς μου και γενικά πέρασα πολύ πολύ καιρό κλεισμένη στο δωμάτιο μου να σκέφτομαι συνέχεια και μόνο το παρελθόν. Φοβόμουν να γνωρίσω νέους ανθρώπους κ έτσι δεν έχω παρέες από τη σχολή μου, φοβόμουν ακόμα και να πάω στη σχολή μου γιατί ένιωθα μειονεκτικά που δεν είχα περάσει μαθήματα με αποτέλεσμα τώρα να τρέχω και να μην φτάνω γιατί η σχολή μου έχει πάρα πολλά υποχρεωτικά μαθήματα. Αρκετό καιρό μετά συνήλθα σχετικά, έκανα και μια καινούργια σχέση αλλά το πρόβλημα μου με τη σχολή παραμένει. Πιέζομαι σε υπερβολικό βαθμό να πάω να παρακολουθήσω και είμαι συνέχεια αγχωμένη να μη με ρωτήσουν τίποτα,αν γίνεται και να περάσω απαρατήρητη ακόμα καλύτερα, δεν κάθομαι να διαβάσω συστηματικά ποτέ γιατί πιστεύω ότι θα αποτύχω,θέλω να τελειώσω και να εξασκήσω το επάγγελμα μου γιατί ήταν καθαρά επιλογή μου αλλά είμαι βαθιά πεπεισμένη μέχρι το τελευταίο κύτταρο του εγκεφάλου μου ότι θα αποτύχω.Δεν μπορώ με τίποτα να συγχωρήσω στον εαυτό μου ότι "έχασε" τόσα χρόνια να στεναχωριέται για ανθρώπους που δεν το άξιζαν και που τώρα πια έχουν προχωρήσει.Μόνο εγώ νιώθω ακινητοποιημένη.Και οι φόβοι μου δεν με αφήνουν να προχωρήσω ούτε καν να ευχαριστηθώ τη ζωή μου όπως είναι τώρα και τη σχέση μου..Μονίμως είμαι μες το άγχος γιατί πρέπει να τελειώσω αλλά δεν το βλέπω να γίνεται.. Και το τελευταίο διάστημα το μόνιμο μου συναίσθημα είναι ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τον ξαναβρώ..

[axl100]

Να πας σε εναν ψυχιατρο κοπελα μου, χρειαζεσαι βοηθεια. Μην το αφηνεις δεν ειναι τπτ χαμενο ακομα

[μαρκελα]

..Όταν όμως ήμουν στο 1ο έτος, σχεδόν την ίδια ακριβώς περίοδο χώρισα με το φίλο μου, και "χάθηκα" με τους κολλητούς μου χωρίς να είναι δίκη μου επιλογή ούτε καν δική τους, αλλά των τότε φιλενάδων τους. Και από τότε άρχισε η κατηφόρα. Δεν έβγαινα, δεν διάβαζα, έλεγα ψέμματα στους δικούς μου και γενικά πέρασα πολύ πολύ καιρό κλεισμένη στο δωμάτιο μου να σκέφτομαι συνέχεια και μόνο το παρελθόν. Φοβόμουν να γνωρίσω νέους ανθρώπους κ έτσι δεν έχω παρέες από τη σχολή μου, φοβόμουν ακόμα και να πάω στη σχολή μου γιατί ένιωθα μειονεκτικά που δεν είχα περάσει μαθήματα με αποτέλεσμα τώρα να τρέχω και να μην φτάνω γιατί η σχολή μου έχει πάρα πολλά υποχρεωτικά μαθήματα. Αρκετό καιρό μετά συνήλθα σχετικά, έκανα και μια καινούργια σχέση αλλά το πρόβλημα μου με τη σχολή παραμένει. Πιέζομαι σε υπερβολικό βαθμό να πάω να παρακολουθήσω και είμαι συνέχεια αγχωμένη να μη με ρωτήσουν τίποτα,αν γίνεται και να περάσω απαρατήρητη ακόμα καλύτερα, δεν κάθομαι να διαβάσω συστηματικά ποτέ γιατί πιστεύω ότι θα αποτύχω,θέλω να τελειώσω και να εξασκήσω το επάγγελμα μου γιατί ήταν καθαρά επιλογή μου αλλά είμαι βαθιά πεπεισμένη μέχρι το τελευταίο κύτταρο του εγκεφάλου μου ότι θα αποτύχω.Δεν μπορώ με τίποτα να συγχωρήσω στον εαυτό μου ότι "έχασε" τόσα χρόνια να στεναχωριέται για ανθρώπους που δεν το άξιζαν και που τώρα πια έχουν προχωρήσει.Μόνο εγώ νιώθω ακινητοποιημένη.Και οι φόβοι μου δεν με αφήνουν να προχωρήσω ούτε καν να ευχαριστηθώ τη ζωή μου όπως είναι τώρα και τη σχέση μου..Μονίμως είμαι μες το άγχος γιατί πρέπει να τελειώσω αλλά δεν το βλέπω να γίνεται.. Και το τελευταίο διάστημα το μόνιμο μου συναίσθημα είναι ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τον ξαναβρώ..

γειά σου nikp,
κάθε προβληματική κατάσταση, που αντιμετωπίζουμε έχει τα δικά της αίτια, που βασίζονται στον νόμο αιτία-αποτέλεσμα.

Οι φοβίες είν' ανασφάλειες, που οφείλονται σε χαμηλή αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση, το λες και μόνη σου, μόνο που δεν ισχύουν στο παρόν.
Κι ο ενδεχόμενος φόβος απόρριψης, το αίσθημα του νάσαι αόρατη απ' όλους, επίσης οφείλεται στις ανασφάλειες σου, που συντηρείς λόγω δυσλειτουργικής σκέψης.

Δες τι είναι αυτό που δεν σε ικανοποιεί στην καθημερινότητά σου, δηλ. ψάξε τις αιτίες, που σ' έχουν οδηγήσει εδώ.
Πιστεύω, πως όλοι φόβοι σου προέρχονται από την ανάγκη για τελειότητα "εάν δεν είμαι τέλεια, δεν είμαι κι άξια, οι άλλοι θα με απορρίψουν"
Εάν μόνη σου δεν καταφέρεις να βρεις απαντήσεις η βοήθεια του ειδικού, ενδεχομένως να δώσει λύση.

[KoitaStaMatiaMou]

Καταρχην θα σου προτεινα να βγαλεις απο το μυαλο σου τα "πρεπει" απο την στιγμη που μεσολαβει ενδιαμεσα ενα προβλημα, δωσε βαση σε αυτο
Κατα δευτερον, εχω την εντυπωση οτι υπερεκτιμησες τις δυναμεις σου, ολοι μα ολοι εχουμε αδυναμιες, guaranteed, κανεις δεν ειναι ατροτος, μα κανεις, δεξου το... ολοι εχουμε προβληματα
Επισης με συγχωρεις αλλα δεν υπαρχει παραδειγμα προς μιμηση, ποιος οριζει αυτο το παραδειγμα δηλαδη?
Καλη σου τυχη κοπελια, δεν ειναι ντροπη να δεις καποιον ειδικο, βοηθαει να ανασυνταξεις τις δυναμεις σου, θα τα καταφερεις, υπομονη προγραμμα και προσπαθεια
Φιλικα