Είμαι 26 και αυτή είναι η τραγωδία μου.

[Δήμητρα Ν.]

Καλησπέρα σε όλους.Είμαι πρωτάρα στο φόρουμ αν και το παρακολουθώ.Πρίν ξεκινήσω να γράφω,θα ήθελα να παρακαλέσω να με συγχωρέσετε για την έκθεση που ενδεχομένως θα είναι τελικά αυτό το θέμα.Αλλά κι εγώ,όπως όλοι εδώ άλλωστε,χρειάζομαι κάπου να τα πω.

Αρχικά να συστηθώ.Ονομάζομαι Δήμητρα και είμαι 26 ετών.Όλα όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι συνοπτικά η μισή μου ζωή.Προτού ξεκινήσω,αξίζει να σημειώσω ότι μεγάλωσα σε μια πολύ δεμένη οικογένεια,σε ένα όμορφο προάστιο των Αθηνών.Έχω άλλα δύο αδέρφια,ένα κορίτσι και ένα αγόρι,24 και 19 ετών αντίστοιχα.Τα προβλήματα ξεκινούν κάπως έτσι:

Ιούνιος 2000:
Μόλις είχα τελειώσει το Γυμνάσιο με γενικό μέσο όρο 18.9 .Οι γονείς μου ήταν πάντα περήφανοι για μένα,αφού τα κατάφερνα εξαιρετικά με το σχολείο και την ξένη γλώσσα.Πάντα ήμουν έξυπνο παιδί,με εξαιρετικά υψηλό I.Q και λατρεία με τα βιβλία μου.Παρέες είχα στο σχολείο,αλλά ως εκεί.Αγαπούσα την ησυχία μου και μου άρεσε να μένω κλεισμένη στο σπίτι μ'αυτά.ΠΟΤΕ δεν είχα ζητήσει από τους δικούς μου να βγω για ένα καφέ ή να επισκευτώ σπίτι φιλενάδας.Δε το έκανα από φόβο,απλά μέχρι εκείνη τη στιγμή με θεωρούσα μικρή για εξόδους και τέτοια.Στόχος μου ήταν η σημαία στις παρελάσεις.Πράγμα που πέτυχα και στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο,και είμαι και πολύ περήφανη γι'αυτό.

Κάπως έτσι,μπήκα στο Λύκειο.Οι συμμαθητές και φίλοι μου ήταν πολλοί.Ήμουν πάντα η ψυχή της παρέας και πάντα χαμογελούσα.Ήρθε η στιγμή λοιπόν,που μια Παρασκευή,μου πρότειναν οι φίλοι μου να πάμε το Σάββατο για έναν καφέ.

Όταν το είπα στον πατέρα μου,η απάντησή του ήταν: " Έχουμε και δω καφέ κι είναι και τσάμπα,δεν έχεις να πας πουθενά. Στις καφετέριες πάνε μόνο αυτοί που οι γονείς τους δε νοιάζονται. " Και εδώ ξεκινάει το μαρτύριό μου. Να σημειώσω πως το 2000 ο πατέρας μου ήταν 38 χρονών.

Καθημερινά είχαμε τον ίδιο καβγά με τη μητέρα μου να κάνει το διαιτητή. Προκειμένου να μη δημιουργώ εντάσεις ( φοβάμαι τις φωνές ) δεν έκανα ξανά κουβέντα. Ευτυχώς είχα την αδερφή μου. Όταν έπεφταν όλοι για ύπνο, εκείνη μου άνοιγε το παράθυρο κι έφευγα. Κοιμόταν η κακομοίρα με το κινητό κάτω από το μαξιλάρι και όταν γυρνούσα,την έπαιρνα τηλέφωνο και μου άνοιγε. Τα κινητά τα είχαμε πάντα κρυμμένα, γιατί ο πατέρας τα απαγόρευε (μια φορά που τα είδε, τα έσπασε και τα δύο και μας κλείδωσε έξω από το σπίτι) .Κάπου εκεί ήρθε και η πρώτη μου σχέση. Με αυτόν τον άνθρωπο ολοκλήρωσα για πρώτη φορά. Ήταν 18 χρόνια μεγαλύτερός μου και μείναμε μαζί 2 χρόνια. Μου χάρισε υπέροχες στιγμές κι ακόμη τον θυμάμαι με αγάπη. Με περίμενε κάτω από το παράθυρο τα βράδυα και το πρωί ήταν πάλι εκεί για να με πάει στο σχολείο. Τέλος πάντων, αυτή η σχέση έληξε πολύ όμορφα και ο καθένας πήρε το δρόμο του.

Ιούνιος 2003:

Δίνω Πανελλήνιες και περνάω στη σχολή που ονειρευόμουν από παιδάκι... για κακή μου τύχη πέρασα στη συμπρωτεύουσα. Τότε τελειώσανε και οι διπλωματικές σχέσεις με τον πατέρα μου. Δε με άφησε να πάω, αλλά ούτε και να γραφτώ έστω, να κρατήσω τη θέση. Είπα ότι θα ξαναδώσω Πανελλήνιες. Αυτό που μου είπε ήταν: "εγώ δε πληρώνω φροντηστήρια πάλι, αφού τούβλο πας και τούβλο γυρνάς. Να πέρναγες με τη μία στην Αθήνα αν ήσουν έξυπνη" .

Η ζωή μου συνεχίστηκε κάπως έτσι. Εγώ πηδούσα από τα παράθυρα και ο πατέρας μου κοιμόταν ήσυχος. Τότε είχα μια σχέση με κάποιον 20 χρόνια μεγαλύτερό μου. Με τον πατέρα μου οι σχέσεις ήταν τυπικότατες και μέχρι εκεί. Και κάπου εκεί, μένω έγκυος. Η χαρά μου δε περιγραφόταν. Αγαπιόμασταν και το θέλαμε αυτό το παιδί. Η μάνα μου έπαθε αμόκ " τι θα πω στον πατέρα σου" και " θα πεθάνει αμα το μάθει" και "δε θα μείνω εγώ χήρα για να κάνεις εσύ του κεφαλιού σου" και τα λοιπά.

Με το σύντροφό μου προχωρήσαμε στην άμβλωση.Τότε έπεσα σε κατάθλιψη. Ο σύντροφός μου ήταν πάντα κοντά μου, αλλά πόσο να αντέξει κι αυτός; Χωρίσαμε. Μπορώ να πω φιλικά. Αλλά η ψυχολογία μου από κει και πέρα έπιασε πάτο. Έμεινα κλεισμένη στο δωμάτιό μου 2 χρόνια. Έβγαινα μόνο να πάω στην τουαλέτα. Ο πατέρας μου μπορούσε πια να κοιμάται ήσυχος. Είχα γίνει η καλόγρια που πάντα ονειρευόταν.

Με τα αδέρφια μου όμως ήταν αλλιώς. Δεν είχε πρόβλημα με την αδερφή μου που έβγαινε με την κολλητή της αραιά και που. Και φυσικά, ούτε με τον αδερφό μου που ήταν όλη μέρα έξω. Τον καμάρωνε " αγόρι είναι, πρέπει να βγει έξω" .

Αυτή που χαιρόμουν ήταν η αδερφή μου. Αναίσθητη μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Τι έβγαινε, τι ήταν σπίτι, το ίδιο της έκανε. Και γω τη θαύμαζα, κι αυτήν και τον αδερφό μου που δεν υπολόγιζαν κανέναν και τίποτα. Εγώ εκεί, στο καβούκι μου... για 3 ολόκληρα χρόνια.... μόνο να κλαίω, να καπνίζω και να πίνω... για τη ζωή που δεν ήθελα πια να ζω. Οι φίλοι εξαφανίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και έμεινα μόνη. Με όλη τη σημασία της λέξης, δυστυχώς.

Οκτώβρης 2005:

...έπρεπε όμως να κάνω κάτι στη ζωή μου,να πάρω έστω ένα παιόχαρτο που να λέει ότι και γω κάτι είμαι.Κι έτσι, γράφομαι σε μια σχολή νοσηλευτικής και ξεκινάω.Αλλά δεν ήθελα τα μεσημέρια να είμαι σπίτι.Ψάχνοντας,ανακάλυψα ένα ΙΕΚ,δημόσιο κι αυτό,που έκανε μαθήματα απογεύματα.Γράφομαι κι εκεί. 8 με 2 ήταν η σχολή το πρωί, και 4 με 9 το βράδυ η άλλη. Η απόσταση μεταξύ τους, 10 χιλιόμετρα. Τα κάλυπτα με τα πόδια,γιατί το χαρτζιλίκι έφτανε μόνο για τσιγάρα.

Κάπου εκεί, γνωρίζω τον Αντώνη ( δεν είναι αυτό το όνομά του, αλλά δε θέλω να τον εκθέσω και θα καταλάβετε μετά γιατί) . Ήταν αυτό που λέμε "έρωτας με την πρώτη ματιά". Μαντέψτε την ηλικία του... ναι, καλά καταλάβατε... αυτός ήταν 25 χρόνια πιο μεγάλος από μένα... αλλά τον αγάπησα. Εκείνος ήταν μεγαλογιατρός, χωρισμένος, με 2 γιους... ο ένας μου έριχνε και 2 χρόνια ηλικιακά.

Τέλος πάντων, τον Αντώνη τον αποθέωσα, και δε με ένοιαζε η γνώμη του κόσμου. Δεν τον έκρυψα από τους συμφητητές μου. Αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησα, όσο ποτέ κανείς δε κρίθηκε ικανός ν'αγαπήσει. Με τα παιδιά του είχα άριστες σχέσεις και χάριν αστεεισμού, πολλές φορές με φώναζαν "μαμά".

Ως που ο Αντώνης, αφού έβλεπε ότι με το σπίτι μου δε βγάζει άκρη, μου πρότεινε να μαζέψω τα μπογαλάκια μου ένα βράδυ και να πάω μαζί του. Είχε μια πρόταση από ένα νοσοκομείο στην Αγγλία και με ήθελε μαζί. Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ. Το ίδιο κιόλας βράδυ, έβαλα δυο ρούχα σε μια τσάντα και κανόνισα με το γιο του να έρθει να με πάρει, αφού ο Αντώνης είχε διανυκτέρευση στο νοσοκομείο. Επειδή δεν ήθελα να μείνω μόνη τη νύχτα, κανονίσανε πατέρας και γιος να μείνω στου γιου το σπίτι και το πρωί θα περνούσε ο ίδιος να με πάρει.

Έτσι κι έγινε.Το πρωί όμως, εγώ και ο γιος του ξυπνήσαμε νωρίτερα και είπαμε να πάμε στο σπίτι του Αντώνη και να περιμένουμε εκεί. Τον παίρναμε στο κινητό να μη μπει στον κόπο να περάσει από το σπίτι του γιου, αλλά ήταν κλειστό. Πήραμε στο νοσοκομείο να τον προλάβουμε... αλλά ο "κύριος Τάδε έχει υποβάλλει την παραίτησή του την προηγούμενη εβδομάδα δεσποινίς, θα θέλατε να δείτε κάποιον άλλο γιατρό;" .Ο γιος ορκιζόταν ότι δε ξέρει τίποτα. Πάνω στην αγωνία μου, με παίρνει και η αδερφή μου να μάθει που ήμουν. Είπα μια μαλακία και υποσχέθηκα να την πάρω μετά.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, ο Αντώνης ήταν εκεί... παρέα με μια κυρία εξαιρετικά εμφανίσημη, και κοντά στην ηλικία του. Το να τον έβλεπα να κάθεται και να πίνει καφέ με την κυρία,ίσως και να το προσπέρναγα.Αλλά έκανε έρωτα μαζί της.Κι αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.Όσα ψυχολογικά είχα βγήκαν εκείνη ακριβώς τη στιγμή.Εκείνος ακολούθησε την πεπατημένη " οχι αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις " και εγώ είπα στην κυρία " κρατήστε τον, δεν τον θέλω" και έφυγα.

Μέσα στους επόμενους 2 μήνες, έχασα πολλά κιλά, και προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου. Αντί να πέσω πάλι σε κατάθλιψη, αυτό που έκανα ήταν να πηδάω τα βράδια από τα παράθυρα και να αφήνω να με πηδάει (συγνώμη για τα γαλλικά μου) κάθε βράδυ και άλλος.

Η ζωή στο σπίτι; Η ίδια.Εγώ κλεισμένη όλη μέρα στο δωμάτιο και ο πατέρας μου τρισευτυχισμένος που είχα σταματήσει να θέλω να βγαίνω έξω.Άλλωστε,και να ήθελα,με ποιόν να έβγαινα;Αφού φίλους δεν είχα.Αυτό που δε φανταζόταν,και δε θα μάθει και ποτέ,είναι ότι για ένα εξάμηνο πέρασα από πολλά κρεβάτια.Ξέρω ότι θα πείτε "βρε το τσουλάκι" ,αλλά δε θα κατηγορήσω κανέναν.Στο μόνο που διέφερα από τις πόρνες στο δρόμο,είναι ότι εγώ δεν πληρωνόμουν.Μου έφταναν τα κολακευτικά σχόλια των παρτενέρ.

Κάπου εδώ,θα βάλω άνω τελεία.Έχω ακόμη πολλά να βγάλω από μέσα μου.Αν φτάσατε ως εδώ,έχω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" ,γιατί είναι η πρώτη φορά που τα βγάζω από μέσα μου.Η πρώτη και η τελευταία.

Πείτε ότι θέλω να ξορκίσω τους δαίμονες,ίσως και να συγχωρήσω κάπως τον πατέρα μου για την υπερπροστατευτικότητά του.

Όπως και να είναι, ευχαριστώ.Σχόλια δεκτά.Εδώ θα είμαι ως αργά...άλλωστε η αϋπνία είναι η μοναδική φιλενάδα μου πια...

Φιλικά
Δήμητρα

[Θεοφανία]

Δήμητρα, καλώς ήρθες...:)
Εγώ για το μόνο που θα σε κατηγορήσω, είναι που όταν πέρασες Θεσσαλονίκη δεν την κοπάνησες ή δεν έκανες τα πάντα για να φύγεις.
Όλα τα άλλα, στην απόλυτη φρίκη που ζούσες στην εποχή μας, μου φαίνονται και λίγα.
Σκέφτομαι πόσα πράγματα χάνεις από τη ζωή σου μεγαλώνοντας σε μια τέτοια οικογένεια την οποία αποκάλεσες "δεμένη".
Όχι, μόνο δεμένη δεν είναι η οικογένεια σου και ρίχνω μεγάλη ευθύνη στη μητέρα σου που σε έπεισε να κάνεις έκτρωση ενώ ήθελες το παιδί.
Οι γονείς σου τι λένε τώρα? Πως αντιδρούν που φυτοζωείς?
Ο πατέρας σου είναι ευχαριστημένος ? Η μητέρα σου παίρνει θέση?

[destiny]

Καλησπερα Δημητρα!Ειμαι και εγω καινουργιο μελος..Διαβασα αυτα που εγραψες και πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω τον λογο που ο πατερας σου ηταν τοσο υπερπροστατευτικος ειδικα με σενα και απο την στιγμη που οπως αναφερεις ηταν ηλιακιακα μικρος.Ελπιζω να εχουν βελτιωθει πια τα πραγματα στην ζωη σου και να εχεις ξεφυγει απο οσα σε εκαναν να αισθανεσαι ασχημα.Παντως η αληθεια ειναι οτι απο εμπειρειες γνωστων μου που δουλευουν σε νοσοκομειο δεν εχω σχηματισει και την καλυτερη εικονα για τους γιατρους..(απο αποψη σταθεροτητας εννοω).Υπαρχουν εννοειται και εξαιρεσεις.

[Δήμητρα Ν.]

Γεια σου Θεοφανία,σ'ευχαριστώ για τα καλοσωρίσματα.

Είμαι παντρεμένη τώρα πια.Οι σχέσεις μας είναι καλές,ως άριστες μπορώ να πω.Αυτά που έγραψα τα είχα κρυμμένα μέσα μου χρόνια τώρα.Αφορμή να τα βγάλω έξω,ήταν ένας συζυγικός καυγάς που είχα με τον άντρα μου προχθές.

Όσο για την έκτρωση,νομίζω ότι ίσως και να είχε δίκιο η μητέρα μου,αν και το χειρήστηκε λάθος.Ήμουν μικρή,άπειρη ( γιατί το να το σκάω από το σπίτι για να βγω,δεν το λες και "τα'ζησα όλα" ) και ο τότε σύντροφός μου σχεδόν δυο δεκαετίες μεγαλύτερός μου.

Για τις σπουδες τώρα.Να την κοπανήσω να πάω πού χωρίς λεφτά και κανέναν να στηριχτώ;Ναι,η μητέρα μου με υποστήριξε πολύ,αλλά δεν άντεξα άλλους καυγάδες.Έχω ένα θέμα με τις φωνές.Άλλωστε,ότι ήθελα να γίνω τα κατάφερα,άσχετα αν δεν ασκώ πια το επάγγελμα.

[Θεοφανία]

Γεια σου Θεοφανία,σ'ευχαριστώ για τα καλοσωρίσματα.

Είμαι παντρεμένη τώρα πια.Οι σχέσεις μας είναι καλές,ως άριστες μπορώ να πω.Αυτά που έγραψα τα είχα κρυμμένα μέσα μου χρόνια τώρα.Αφορμή να τα βγάλω έξω,ήταν ένας συζυγικός καυγάς που είχα με τον άντρα μου προχθές.

Όσο για την έκτρωση,νομίζω ότι ίσως και να είχε δίκιο η μητέρα μου,αν και το χειρήστηκε λάθος.Ήμουν μικρή,άπειρη ( γιατί το να το σκάω από το σπίτι για να βγω,δεν το λες και "τα'ζησα όλα" ) και ο τότε σύντροφός μου σχεδόν δυο δεκαετίες μεγαλύτερός μου.

Για τις σπουδες τώρα.Να την κοπανήσω να πάω πού χωρίς λεφτά και κανέναν να στηριχτώ;Ναι,η μητέρα μου με υποστήριξε πολύ,αλλά δεν άντεξα άλλους καυγάδες.Έχω ένα θέμα με τις φωνές.Άλλωστε,ότι ήθελα να γίνω τα κατάφερα,άσχετα αν δεν ασκώ πια το επάγγελμα.

...σόρι, νόμιζα πως εκει τελείωνε ιστορία και ήσουν σε αυτή την κατάσταση...:)
Θες να μας πεις τη συνέχεια?

[Δήμητρα Ν.]

destiny καλησπέρα.

Τώρα έχω δική μου οικογένεια και ο άντρας μου μέσα σε 4 χρόνια μου έδειξε όσα δεν είχα δει τα προηγούμενα 22 της ζωής μου.Δεν έχω παράπονο πια.

Όσο για τον πατέρα μου,τσίνησε λίγο όταν έφερα σπίτι γαμπρό,αλλά δε μπορούσε να κάνει διαφορετικά.Τον έφερα προ τετελεσμένου,θα τα πω κι αυτά κάποια στιγμή.

Για τη σταθερότητα των γιατρών δεν ξέρω.Άλλωστε,εγώ μόνο με έναν σύναψα σχέσεις.

[Δήμητρα Ν.]

Ναι γλυκιά μου,θα την γράψω και τη συνέχεια,αλλά κάποια άλλη μέρα.Είναι ακόμη πολλά που έχω ανάγκη να πω,και θα πέσουν,ας πούμε,βαριά όλα μαζί.

Για σας ίσως οχι,για μένα όμως που τα βγάζω από μέσα μου μετά από τόσα χρόνια,είναι μια μικρή επανάσταση.Από τη μια χαίρομαι που επιτέλους τα κατάφερα,από την άλλη ντρέπομαι που τα λέω.Μη με ρωτάς γιατί.Ειλικρινά δε ξέρω.

[destiny]

Δημητρα μου καταλαβαινω πως για σενα ειναι δυσκολο να τα βγαλεις απο μεσα σου ομως σε καμμια περιπτωση δεν θα επρεπε να ντρεπεσαι.Σημασια εχει τις δυσκολιες που σου φερνει η ζωη να εχεις τη δυναμη να τις προσπερασεις και εσυ τα καταφερες και τωρα πια εισαι ευτυχισμενη και πληρης.Αυτο εχει πια σημασια.Οποτε να εισαι περηφανη για τον εαυτο σου!!!

[Gypsy Cello]

Γεια σου κι από μένα Δήμητρα :) Η συμπεριφορά του πατέρα σου όντως προκαλεί εντύπωση παρά το νεαρό της ηλικίας του. Μα τι στο καλό Μανιάτης είναι ο άνθρωπος ή μήπως έχετε καταγωγή από τα Σφάκια;; λολ συγχώρεσε με που κάνω πλάκα αλλά η συμπεριφορά του προκαλεί έκπληξη ακόμα και γι' άνθρωπο προερχόμενο από επαρχία. Γιατί αυτή η διάκριση με την αδερφή σου; Αυτή γιατί μπορούσε να βγαίνει έστω και λίγο και συ καθόλου; Και γιατί νιώθεις ντροπή; Δεν βλέπω κάτι το μεμπτό στις πράξεις σου, αντίθετα άλλοι θα έπρεπε να ντρέπονται.

[Lampros]

Δήμητρα δεν πειράζει , μερικοί απο εμάς πρέπει να κάνουμε δυστυχώς αυτα που η οικογένεια και η κοινωνία δεν θεωρεί σωστα .

[Δήμητρα Ν.]

Καλησπέρα σε όλους...

Κατάφερα μόλις να μπω.Ευχαριστώ για την υποστήριξη,αλήθεια!Τελικά καλά έκανα και τα έβγαλα από μέσα μου σ'αυτό το φόρουμ.

Gypsy Cello,ναι,επαρχιώτης είναι και ζούσε με μυαλά 300 χρόνια πίσω.Συνήλθε όταν παντρεύτηκα.Που να δεις τώρα.Μου'χει μείνει το ψυχολογικό και όταν είναι να βγω μια βόλτα με την κουνιάδα μου π.χ ,πηγαίνω στον άντρα μου και του λέω "αγάπη μου,να πάω για καφέ με την αδερφή σου;Και αν ναι,τι ώρα να γυρίσω;" .Και μάλιστα φοβάμαι μη μου αρνηθεί.Την πρώτη φορά που το έκανα νόμιζε ότι τον δούλευα και μου λέει "οχι,δε θα πας" .Έπεσα να πεθάνω.Όταν κατάλαβε ότι σοβαρολογούσα,μου ζήτησε συγνώμη ο καημένος.Αφού πρώτα είχε κάνει καινούριο συκώτι από τα γέλια.
΄
Λάμπρο,είναι ότι δεν αντέχω τις φωνές.Ίσως και να ήταν αλλιώς αν αντιδρούσα φανερά και δεν πηδούσα από τα παράθυρα.

[Gypsy Cello]

Καλησπέρα σε όλους...

Κατάφερα μόλις να μπω.Ευχαριστώ για την υποστήριξη,αλήθεια!Τελικά καλά έκανα και τα έβγαλα από μέσα μου σ'αυτό το φόρουμ.

Gypsy Cello,ναι,επαρχιώτης είναι και ζούσε με μυαλά 300 χρόνια πίσω.Συνήλθε όταν παντρεύτηκα.Που να δεις τώρα.Μου'χει μείνει το ψυχολογικό και όταν είναι να βγω μια βόλτα με την κουνιάδα μου π.χ ,πηγαίνω στον άντρα μου και του λέω "αγάπη μου,να πάω για καφέ με την αδερφή σου;Και αν ναι,τι ώρα να γυρίσω;" .Και μάλιστα φοβάμαι μη μου αρνηθεί.Την πρώτη φορά που το έκανα νόμιζε ότι τον δούλευα και μου λέει "οχι,δε θα πας" .Έπεσα να πεθάνω.Όταν κατάλαβε ότι σοβαρολογούσα,μου ζήτησε συγνώμη ο καημένος.Αφού πρώτα είχε κάνει καινούριο συκώτι από τα γέλια.
΄
Λάμπρο,είναι ότι δεν αντέχω τις φωνές.Ίσως και να ήταν αλλιώς αν αντιδρούσα φανερά και δεν πηδούσα από τα παράθυρα.

και εγω αυτό πιστεύω, ότι έπρεπε να επαναστατήσεις από νωρίς και ίσως αυτό ν' άλλαζε πολλά πράγματα στην ζωή σου. Αλλά αφού βρέθηκες σε μια σχέση που σε γεμίζει και νιώθεις καλά, τέλος καλό όλα καλά! Αυτό σε "αποζημιώνει" για πολλά. Αυτό που με κάνει ν' αναρωτιέμαι είναι πως και έκανες πάντα σχέση με κατά πολύ μεγαλύτερους άντρες. Και ο σύζυγος σου είναι μεγαλύτερος σου;

[RainAndWind]

Δήμητρα, είσαι σίγουρη ότι ήσουν κλειστό κορίτσι στην εφηβεία σου επειδή έτσι ήταν ο χαρακτήρας σου και για τη "σημαία" (ρε γαμώτο) και όχι από φόβο του πατέρα σου? Γιατί κομματάκι ελεγκτικούλη και κομματάκι σκληροπηρυνικά αυταρχικό τον λες. Επίσης μου δίνεται η εντύπωση, σε άλλους δεν ξέρω, πως ο πατέρας και ο σύζυγος κάπου ταυτίζονται μέσα σου? Αλλιώς γιατί ο συζυγικός καβγάς "ξύπνησε" τις μνήμες του πατέρα τόσο έντονα?
Είσαι βέβαιη πως είσαι ευτυχισμένη στο γάμο σου?