Συζήτηση για τον Αλφισμό

[Αναζητηση]

Κείμενο: Γιάννης Γεωργόπουλος
Τα blues βασίζονται στο συναίσθημα και όχι στην τεχνική. Ο Τεξανός κιθαρίστας με το αποστεωμένο κορμί , τα ολόλευκα χαρακτηριστικά -απόρροια του αλμπινισμού που εμφανίστηκε εκ γενετής- και το μαύρο καπέλο, εδώ και μισό αιώνα προκαλεί εκκενώσεις ηλεκτρικής ενέργειας.
Ο «γητευτής» της Gibson Firebird ηλεκτρικής κιθάρας γεννήθηκε πριν από 68 χρόνια σε έναν κόσμο όπου όλοι ήθελαν να διαφέρουν. Εκείνος παρέμεινε πιστός στις ρίζες του, καταφέρνοντας να φτάσει στο σημείο να γίνει αποδεκτός από τους πιο δημοφιλείς μαύρους bluesmen των ΗΠΑ.
Με μία καριέρα που ξεδιπλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60, χαρακτηρίστηκε από τον μεγάλο B.B. Κing ως "ο καλύτερος λευκός κιθαρίστας των blues στον κόσμο".
Ο Johnny Winter συνέδραμε τα μέγιστα στα τρία άλμπουμ του Muddy Waters που βραβεύθηκαν με Grammy, ενώ το 1988 κέρδισε μία θέση στο Hall Of Fame του Blues Foundation.
To 2003 το Rolling Stone τον συμπεριέλαβε στους 100 κορυφαίες κιθαρίστες όλων των εποχών (74ος).
Βετεράνος του Woodstock (1969) παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν συνεχίζει να περιοδεύει σε κάθε γωνιά του πλανήτη προκειμένου να παρουσιάζει μέρος του μουσικού έργου του (15 studio albums, 8 live) σε ετερόκλητο κοινό, το οποίο ευλαβικά υποκλίνεται στο μεγαλείο του σπουδαίου καλλιτέχνη.
Πρόκειται για έναν αδιαμφισβήτητο ήρωα της κιθάρας που τοποθετείται στο ίδιο επίπεδο με καλλιτέχνες σαν τον Jimmy Page, τον Eric Clapton, τον Muddy Waters και τον B.B. King.
Ένας από τους αστικούς μύθους της σύγχρονης μουσικής θέλει τον Johnny Winter να τα «τζαμάρει» επι σκηνής το 1968 με τους Jim Morrison και Jimmy Hendrix κάτι που ο λευκός bluesman έχει διαψεύσει.
“Ποτέ στη ζωή μου δεν συνάντησα τον Jim Morrison. Υπάρχει ένα ολόκληρο άλμπουμ όπου υποτίθεται συμμετέχω μαζί τους, όμως αυτό δεν ισχύει γιατί δεν βρέθηκα ποτέ με τον Jim Morrison.
Είμαι βέβαιος πως ποτέ δεν ηχογράφησα μαζί του. Δεν ξέρω πως ξεκίνησε αυτή η φήμη”.

Σε αντιθέσει με τον Μorrison, ο κορυφαίος ίσως κιθαρίστας όλων των εποχών, ο Jimmy Hendrix όχι μόνο γνώρισε αλλά εκτιμούσε αφάνταστα το ταλέντο του Johnny Winter προσκαλώντας τον να μοιραστεί μαζί του τη σκηνή, κάτι που αποτύπωσε και ο φωτογραφικός φακός.
Οι χρόνιες καταχρήσεις σε συνδυασμό με την πάθηση του αλμπινισμό επιδείνωσαν την κατάσταση της υγείας του τα τελευταία χρόνια.
Οι πάσχοντες από αλμπινισμό έχουν λεπτό δέρμα που παρουσιάζει μεγάλη ευπάθεια στις λοιμώξεις, καθώς και σοβαρά προβλήματα όρασης η οποία είναι ελαττωματική.

Η αγάπη του Johnny Winter για τα blues υπερκέρασε κάθε εμπόδιο και μάλιστα ο Τεξανός μουσικός πραγματοποίησε τις παρθενικές του εμφάνισεις στην Ελλάδα πριν από περίπου τέσσερα χρόνια (16-17 Μαΐου 2008) συναρπάζοντας τους λάτρεις τους είδους με την δεξιοτεχνία του.
Στο περιθώριο των συναυλιών του δεν παρέλειπε ακόμη και στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η μπάντα να ακούει blues ρυθμούς από το τρανζιστοράκι του σιγοτραγουδώντας τους στίχους κομματιών που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του.
Η φιλοσοφία του συνοψίζεται στους στίχους από το κομμάτι “Johnny guitar”.
Gonna play some blues, gonna play some rock'n'roll

[Αναζητηση]

Διαπιστώνω με αρκετή θλίψη, ομολογώ, ότι στο θέμα που άννοιξα εδώ αφήνει παγερά ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ακόμα και όσους πραγματικά ενδιαφέρει. Δηλαδή τους πάσχοντες από αλφισμό. Η προσπάθεια από αυτήν εδώ τη στήλη, δεν το κρύβω ότι υπήρξε ένας αδύναμος μοναχικός αγώνας. Ας είναι. Χαίρομαι κι ευχαριστώ όσους διάωασαν ή συμμετείχαν στη συζήτηση αυτή, αλλά "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη" και δεν θα ήθελα άλλο να μονολογώ, να περιφέρομαι άσκοπα. Δεν αξίζει σε ένα τόσο ανθρώπινο, λεπτό και ευαισθητο θέμα.

Ευχαριστώ τον εμπνευτή του και όλους εσάς

[Αναζητηση]

Διαπιστώνω με αρκετή θλίψη, ομολογώ, ότι στο θέμα που άννοιξα εδώ αφήνει παγερά ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ακόμα και όσους πραγματικά ενδιαφέρει. Δηλαδή τους πάσχοντες από αλφισμό.

Η προσπάθεια από αυτήν εδώ τη στήλη, δεν το κρύβω ότι υπήρξε ένας αδύναμος μοναχικός αγώνας.

Ας είναι. Χαίρομαι κι ευχαριστώ όσους διάβασαν ή συμμετείχαν στη συζήτηση αυτή, αλλά "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη" και δεν θα ήθελα άλλο να μονολογώ, να περιφέρομαι άσκοπα. Δεν αξίζει σε ένα τόσο ανθρώπινο, λεπτό και ευαισθητο θέμα.

Ευχαριστώ τον εμπνευστή του και όλους εσάς

[Αναζητηση]

Είναι λογικό, κατανοητό και ππολύ ανθρώπινο ένας άνθρωπος ο οποίος πληγώθηκε πολύ ή φοβήθηκε από κάτι συγκεκριμένο γεγονός, να αποφεύγει κάθε τι που του το θυμίζει. Αλλωστε και οιψυχοθεραπευτές παροτρύνουν τον καταθλιπτικό ασθενή τους να αποφεύγει να συνομιλεί και να συμπαραστέκεται / συναναστρέφεται άλλους καταθλιπτικούς. Βλέπετε, η κατάθλιψη είναι άκρως... κολλητική και οι επίσημες στατιστικές επιστημόνων, μας λένε με βεβαιότητα ότι μέχρι το 2020 η κατάθλιψη θα είναι πρώτη αιτία θανάτου σε Ευρώπη και Αμερική, με δεύτερη τα καρδιακά νοσήματα!

Αρα, λοιπόν, έχουν δίκιο τα ανάπηρα άτομα να αποφεύγουν να μιλήσουν για την αναπηρία τους, αυτήν τη μόνιμη πηγή θλίψης / κατάθλιψής τους. Ωστόσο, άλλο η λογική και υγιής αποφύγή (πχ. μου συνένη ένα ατύχημα κι έπαθα τρίτου βαθμού εγκαύματα, άρα προσέχω για να μην την "πατήσω" ξανά -όμως δεν κάθομαι να τουρτουρίζω όλο τον χειμώνα στο σπίτι μου ή σε παγωμένους χωρίς θέρμανση χώρους, ώστε να αποφύγω κάθε πιθανο μπουρλότο!)

Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι οι Αλφικοί / Αλμπίνοι ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι έχουν κάποια αναπηρία και βάζουν όλα τα δυνατά τους ν' αποδείξουν στον εαυτό τους και πολύ περισσότερο στους άλλους ότι δεν υστερούν σε τίποτα από τους υπόλοιπους "νορμάλ" γύρω τους. Ωστόσο, ΜΕΤΑΘΕΤΟΥΝ την οργή, το θυμό, τη θλίψη, δυσφορία και αμφισημία σε άλλα επίπεδα και καταστάσεις σημαντικές για τη ζωή τους -όπως, εμφάνιση, επιτυχημένη εργασία και τις λάιφ στάιλ επιταγές σε ότι αφιρά τη δημόσια εικόνα του στον κοινωνικό του ευρύ και στενό περιβάλλον / περίγυρο.

Δεν μπορούμε όμως να αποφεύγουμε μονίμως τη θλίψη, τη μελαγχολία, τη στενοχώρια, γιατί με μια καλή / υπεύθυνη / θετική και με κατάλληλη επεξεργασία υπό την επίβλεψη ειδικού, ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει τη θλίψη / κατάθλιψη πηγή γνώσης, αυτογνωσίας, επίγνωσης -αλλά και μαζί σοφίας και χαρά εμπειρίας!

Βέβαια, ο φόβος του θανάτου (δες φυσικός θάνατος, αλλά και κοινωνικός, οικονομικός, επαγγελματικός, απόρριψη από φίλους, οικογένεια, ερωτικό σύντροφο, αποτυχημένος γάμος, αδυναμία τεκνοποίησης, γέννηση μη "υγιούς" παιδιού), γεννά από μόνο του ως γεγονός έντονα συναισθήματα βίας και βίαιης συμπεριφοράς. Εδώ αας προσθέσουμε ξανά ότι η βία έχει πολλά ή και πολύπλευρα πρόσωπα / μορφές -δες πλήρη αδιαφορία, ψυχρότητα, πλήρης αποφυγή από τις χαρές της ζωής, του σεξ (ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΟΣ) ή και αντίστροφα μόνιμο και ακόρεστο κυνήγι ηδονών (σεξ, φαγητό, εξουσία, διαρκές χρηματικός πλουτισμός -ΒΟΥΛΙΜΙΚΟΣ).

Βρίσκω εδώ ότι καλό θα ήταν να δούμε και πάλι τις πάντα καίριες κι εξίσου διαχρονικές αναλύσεις του Σίγκμουντ Φρόιντ, του πατέρα της σύχρονης ψυχανάλυσης - ψυχοθεραπείας, ο οποίος απέδειξε ότι μέσα από το ένστικτο του θανάτου και το ένστικτο του σεξ, ο άνθρωπος αναζητά την υπέτατη ηδονή της κάθαρσης (αιωνιότητα, αφθαρσία, ηρεμία, πληρότητα).

[Αναζητηση]

ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ / ΘΕΩΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΦΡΟΙΝΤ


Η θεωρία του Φρόυντ βασίζεται στην ιδέα πως οι άνθρωποι έχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ένστικτα που δεν αλλάζουν. Τα περισσότερο γνωστά είναι η επιθυμία για σεξ, και η τάση για βίαιη αντίσταση εναντίον της κυβέρνησης και των σεξουαλικών ανταγωνιστών, που εμποδίζουν την ικανοποίηση των ενστίκτων του ατόμου. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με βάση τη μεγιστοποίηση της ικανοποίησής τους, και αυτό γίνεται με την ικανοποίηση των ενστίκτων.
Υπάρχουν διαφορετικές ψυχολογικές υγιείς καταστάσεις (π.χ. αγάπη) όπου τα σύνορα μεταξύ του εγώ και του αντικειμένου χάνονται, θαμπώνουν, ή διαλύονται. Ο Φρόυντ κατηγοριοποιεί αυτό το ωκεάνιο αίσθημα ως μια επιστροφή σε μια παλιότερη κατάσταση συνείδησης πριν το εγώ διαφοροποιηθεί από τον κόσμο των αντικειμένων. Ο Φρόυντ παραμένει στην παλιότερη άποψή του πως η ανάγκη από την οποία προέρχεται το θρησκευτικό αίσθημα δεν είναι άλλη από την "μειονεκτικότητα και ανάγκη του βρέφους για τον πατέρα", και γράφει πως "φαντάζομαι πως το ωκεάνιο αίσθημα συνδέθηκε με τη θρησκεία αργότερα", δηλαδή οτι δεν είναι μια πραγματική θρησκευτική εμπειρία παρόλο που σίγουρα πολλοί άνθρωποι την ζουν σαν να ήταν έτσι.
Ο Φρόυντ λέει πως υπάρχουν τρεις κύριες πηγές δυσφορίας που προσπαθούμε να νικήσουμε: την δικιά μας ύπαρξη μέσα στον πόνο και την πραγματικότητα του επικείμενου θανάτου, τις άγριες και καταστροφικές πτυχές του φυσικού κόσμου, και την ενδημική δυστυχία που υπάρχει σε ένα κόσμο όπου αναγκαζόμαστε να μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους ανθρώπους στα πλαίσια μιάς κοινωνίας. Ο Φρόυντ θεωρεί πως αυτή η τελευταία πηγή δυστυχίας "δημιουργεί τον περισσότερο πόνο, σε σχέση με τις άλλες πηγές"[6], και το υπόλοιπο βιβλίο ασχολείται με την πάλη μεταξύ την ενστικτώδη αναζήτηση της ευτυχίας από τα άτομα και την πραγματικότητα της κοινωνικής ζωής.
Το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου καταπιάνεται με ένα βασικό παράδοξο του πολιτισμού: είναι ένα εργαλείο που έχουμε φτιάξει για να προστατευτούμε από τη δυστυχία, κι όμως είναι η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας. Πολλοί άνθρωποι γίνονται νευρωτικοί επειδή δεν μπορούν να αντέξουν στις επιταγές που η κοινωνία επιτάσει προς ικανοποίηση πολιτιστικών ιδεατών. Ο Φρόυντ εξηγεί πως οι σύγχρονες ανακαλύψεις της επιστήμης ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, έτσι κι έτσι όσον αφορά στη χαρά των ανθρώπων. Ρωτά σε τί χρησιμεύει η κοινωνία αν δεν μας κάνει χαρούμενους, αλλά παραδέχεται πως ο πολιτισμός πρέπει να μειώσει λίγο την ευχαρίστησή μας έτσι ώστε να πραγματοποιήσει τον σκοπό του, δηλαδή να μπορούν οι άνθρωποι να ζουν όλοι μαζί ειρηνικά, το οποίο καταφέρνει κάνοντας τα άτομα υπηκόους μιάς ανώτερης κοινωνικής εξουσίας. Ο πολιτισμός χτίζεται πάνω στα ανθρώπινα ιδεατά του ελέγχου, της ομορφιάς, της υγιεινής, της τάξης, και ειδικά για την εκτέλεση των ανώτερων πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Ο Φρόυντ κάνει μια αναλογία μεταξύ της ανάπτυξης του πολιτισμού και της λιμπιντικής ανάπτυξης του ατόμου, κάτι που επιτρέπει στον Φρόυντ να μιλήσει για τον πολιτισμό με καθαρά δικούς του, Φρουδικούς, όρους: υπάρχει (στον πολιτισμό) πρωκτικός ερωτισμός που αναπτύσσεται σε ανάγκη για τάξη και καθαριότητα, μια μετουσίωση των ενστίκτων σε χρήσιμο έργο, όπως και μια βίαιη καταπάτηση των ενστίκτων. Αυτό το τελευταίο είναι που θεωρεί ο Φρόυντ ως το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού, και αν δεν μετριαστεί με κάποιο τρόπο, τότε "είναι σίγουρο πως σοβαρές διαταραχές θα υπάρξουν". Άρα ο πολιτισμός δημιουργεί δυστυχία και ψυχοπαθολογία στα μέλη του μέσω της καταστολής των ενστίκτων.
Στο τέταρτο κεφάλαιο ο Φρόυντ προσπαθεί να φιλοσοφίσει πάνω στην αναπτυξιακή ιστορία του πολιτισμού, που υπέθεσε πως συνέπεσε με τη δίποδη βάδιση του ανθρώπου. Αυτό το στάδιο ακολουθείται από την υπόθεση του Φρόυντ στο βιβλίο του Τοτέμ και Ταμπού ότι η ανθρώπινη κουλτούρα έχει μέσα της ένα αρχαίο Οιδοιπόδιο δράμα των αδελφών που συνεργάζονται για να δολοφονήσουν το πατέρα τους, και τη μετέπειτα δημιουργία μιας κουλτούρας κανόνων για να μετριάσουν τα ένστικτα. Τελικά με τον καιρό η αγάπη για ένα και μόνο σεξουαλικό αντικείμενο διαχέεται σε όλη την κουλτούρα και όλη την ανθρωπότητα στη μορφή μιας "αραιής αγάπης δίχως σκοπό". Ο Φρόυντ δεν δέχεται την ιδέα πως αυτή η παθητική και άνευ όρων αγάπη για τα πάντα είναι το άκρον άωτον της ανθρώπινης αγάπης και σκοπού. Ο Φρόυντ λέει πως ενώ η αγάπη είναι ουσιώδης για να ενωθούν οι άνθρωποι μαζί σε ένα πολιτισμό, την ίδια ώρα ο πολιτισμός δημιουργεί νόμους, περιορισμούς, και ταμπού έτσι ώστε να καταπιέσει το ίδιο αυτό ένστικτο, και ο Φρόυντ αναρωτιέται μήπως δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά σεξουαλική επιθυμία σε αυτό που ονομάζεται "λίμπιντο".
"Η ψυχοαναλυτική έρευνα μας έχει δείξει πως είναι ακριβώς αυτές οι απογοητεύσεις της σεξουαλικής ζωής που οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως νευρωτικοί δεν μπορούν να αντέξουν" Έτσι ο Φρόυντ αρχίζει το πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου, που εξερευνά τους λόγους γιατί η αγάπη δεν μπορεί να είναι η απάντηση, και καταλήγει πως υπάρχει μια πραγματική και βασική επιθετική τάση μέσα σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Κι ενώ το ένστικτο της αγάπης (ο έρως) μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την κοινωνία για να ενώσει τα μέλη της μαζί, το επιθετικό ένστικτο πάει αντίθετα σε αυτό και πρέπει είτε να κατασταλλεί είτε να βρει άλλο στόχο όπως π.χ. μια άλλη εχθρική κουλτούρα. Έτσι ο Φρόυντ παραδέχεται πως υπάρχει μια αγιάτρευτη κακία μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, και οτι ο πολιτισμός υπάρχει κυρίως για να ελέγχει και να καταπιέζει αυτά τα ένστικτα.
Στο έκτο κεφάλαιο, ο Φρόυντ συνοψίζει την ανάπτυξη της λιμπιντικής του θεωρίας και εξηγεί γιατί δεν πρέπει να χωριστεί σε δυο ξεχωριστά ένστικτα: το αντικείμενο-ένστικτο του έρωτα και το εγώ-ένστικτο του θανάτου. Αυτή η "νέα" ιδέα της επιθυμίας του θανάτου στην πραγματικότητα έχει μια μακρά αναπτυξιακή ιστορία στα γραπτά του Φρόυντ, όπως τις μελέτες του για τον ναρκισισμό και το σαδομαζοχισμό. Ο Φρόυντ παραδέχεται πως μπορεί να είναι δύσκολο να γίνει δεκτή η άποψή του περί μιας ανθρώπινης φύσης που είναι επίρρεπής προς το θάνατο και την καταστροφή, αλλά γράφει πως η καταπάτηση αυτού του ενστίκτου είναι το πραγματικό αίτιο πίσω από την ανάγκη του πολιτισμού για όρια στις ατομικές ελευθερίες. Η ζωή και ο πολιτισμός, λοιπόν, γεννιούνται και αναπτύσσονται μέσα από μια αιώνια πάλη μεταξύ αυτών των δύο διαπροσωπικών δυνάμεων της αγάπης και του μίσους.
Ο Φρόυντ ξεκινά το έβδομο κεφάλαιο εξηγώντας καθαρά πώς η καταπάτηση του ενστίκτου του θανάτου δημιουργεί νεύρωση στους ανθρώπους: η φυσική επιθετικότητα του παιδιού καταπατείται από την κοινωνία (και τον τοπικό της αντιπρόσωπο, τον πατέρα) και αλλάζει κατεύθυνση προς τα μέσα, εσωτερικεύεται, και πηγαίνει προς το εγώ. Αυτές οι επιθετικές ενέργειες γίνονται το υπερ-εγώ ως η κοινωνική/ηθική συνείδηση, που τιμωρεί το εγώ και για τα λάθη που έπραξε (με το αίσθημα της μετάνοιας) αλλά και για τις αμαρτίες που απλά φαντάστηκε οτι θα μπορούσε να κάνει (με το αίσθημα της ενοχής). Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υποστούν τη δημιουργία αυτών των συναισθημάτων της ενοχής, γιατί τα επιθετικά τους ένστικτα πρέπει να δαμαστούν αν ελπίζουν να μοιραστούν την αγάπη που η πολιτισμένη κοινωνία έχει διαθέσιμη για τα μέλη της. Η ενοχή και η νευρωτική καταπάτηση των ενστίκτων είναι απλά η τιμή που πληρώνουμε για να μπορούμε να ζούμε μαζί σε οικογένειες και κοινότητες.
Η ένοχη συνείδηση είναι το αντίτιμο που πληρώνει το άτομο για να είναι μέλος σε μια πολιτισμένη κοινωνία, αλλά συχνά αυτή η ενοχή παραμένει ασυνείδητη και το άτομο απλά αντιλαμβάνεται κάποια γενική ανησυχία ή "δυσφορία". Ο Φρόυντ επίσης υποθέτει πως μαζί με το ατομικό υπερ-εγώ ίσως να υπάρχει και ένα "πολιτισμικό υπερ-εγώ" που κατά κάποιο τρόπο λειτουργεί ως η συνείδηση της κοινωνίας, και η άποψή του είναι η ίδια που λέει και στους νευρωτικούς του ασθενείς: οτι πρέπει να μειώσει τις απαιτήσεις του στο ασθενές εγώ. Ο Φρόυντ τελειώνει το βιβλίο του αναλύοντας τις ιδέες του για τον έρωτα και το θάνατο και τις διαφορές τους: "Όταν μια ενστικτώδης επιθυμία καταπατείται, τα λιμπιντικά της στοιχεία γίνονται συμπτώματα, και τα επιθετικά της στοιχεία γίνονται το αίσθημα της ενοχής", και καταπιάνεται με το ερώτημα πώς η αιώνια μάχη μεταξύ αυτών των δυο ουράνιων δυνάμεων θα επηρεάσει την ανθρωπότητα.
Ιστορική θέση
Αυτό το έργο θα πρέπει να το δούμε σε σχέση με τα ιστορικά γεγονότητα της εποχής του: ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αναμφίβολα επηρέασε τον Φρόυντ και είχε επιρροή στην κεντρική του παρατήρηση σχετικά με τις πιέσεις μεταξύ του ατόμου και του πολιτισμού. Μέσα σε μια χώρα που ακόμη προσπαθούσε να ορθοποδήσει μετά από ένα απάνθρωπα βίαιο πόλεμο, ο Φρόυντ ανέπτυξε τις σκέψεις του που είχε δημοσιεύσει δύο χρόνια νωρίτερα στο βιβλίο του Το Μέλλον μιάς Αυταπάτης, όπου επιτέθηκε στην οργανωμένη θρησκεία ως μια μαζική νεύρωση. Ο Φρόυντ, ένας ομολογημένος περήφανος άθεος, είπε πως η θρησκεία έχει ηρεμήσει πολλά αντικοινωνικά ένστικτα και έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα κοινότητας γύρω από κοινά σύνολα πίστεως, με αποτέλεσμα να βοηθά το πολιτισμό. Ωστόσο την ίδια ώρα η οργανωμένη θρησκεία επίσης αναγκάσει το άτομο να υποστεί ένα τεράστιο ψυχολογικό κόστος κάνοντάς το για πάντα υπόδουλο στην πρωταρχική πατερική εικόνα (father figure) που συμβολίζεται με τον Θεό.

Ας μη φοβόμαστε τη φωτιά, όταν πρόκειται μόνο να ζεσταθούμε :-)

[Αναζητηση]

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ??

[RainAndWind]

Γεια σου Αναζήτηση. Νομίζω πως πλέον οι περισσότερες ιδέες/ανακαλύψεις του Φρόυντ μπορούν (και θεωρούνται) τραβηγμένες από τα μαλλιά φαντασιολογίες με κάλυμμα επιστημονικότητας. Όχι ότι για την εποχή του δεν ήταν πρωτοπόρος, αλλά η επιστήμη προχωρώντας τα προηγούμενα βήματά της τα σβήνει ο αέρας, και καλά κάνει, έχοντας διαδραματίσει το ρόλο τους εννοείται ως σκαλοπάτια να πατήσει το σύγχρονο. Έσερνε, όπως γίνεται πάντα επίσης, τις προκαταλήψεις των κύριων ιδεολογιών της εποχής του. Άλλες εποχές, άλλα δεδομένα.

[Αναζητηση]

Έσερνε, όπως γίνεται πάντα επίσης, τις προκαταλήψεις των κύριων ιδεολογιών της εποχής του.

Άλλες εποχές, άλλα δεδομένα.

Σωστό το θέτεις, ως προς τις ξεπερασμένες θέσεις / αναλύσεις του Φρόιντ -πιστεύω ότι και ο ίδιος θα χαιρόταν γι' αυτήν την εξέλιξη... Εξάλλου, όπως όλοι οι ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ έπρεπε / όφειλε να κάνει και να θέτει πράγματα τραβηγμένα από τα μαλλιά και από απειρία και γιατί έπρεπε να καθιερώσει ο δρόμο που προσπαθούσε ν' ανοίξει.
Σαφώς, όπως κι ο ίδιος ο Φρόιντ ομολογούσε, η εβραϊκή του καταγωγή / πατρική οικογένειά του, είχε αφήσει πολλά αρνητικά κατάλοιπα και τραυματικές εμπειρίες και λογικό είναι να βλέπει με έμφαση αρνητική ορισμένα θέματα (πχ. εμμονές, θρησκεία).

Τώρα γιατί μου περνά απ' το μυαλό πως οι πρωτοπόροι ίσως λειτουργούν και ως.. μπουλντόζα;!

Κι εμείς, από αυτήν αυτήν εδώ τη στήλη, τι πρωτοποριακό / βιβλικό θαύμα πρέπει να σκαρφιστούμε -ως άλλη ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑ- ώστε να έρθουμε σε επαφή και συζήτηση με τους αλφικούς ???

[Αναζητηση]

Να περάσουμε και στη ΘΕΡΑΠΕΙΑ του Αλφισμού??

Συγγενής κατάσταση όπου χαρακτηρίζεται από έλλειψη μελανίνης – της χρωστικής που προσδίδει τη χροιά στο δέρμα, στις τρίχες και στα μάτια. Ο αλφισμός είναι σπάνιο φαινόμενο, αλλά παρατηρείται σε όλες τις φυλές. Τα άτομα που πάσχουν (αλφοί) παρουσιάζουν διαταραχές της όρασης και τάση προς ανάπτυξη καρκίνων του δέρματος.

ΤΥΠΟΙ
Ο οφθαλμοδερματικός αλφισμός (ο συχνότερος τύπος) προσβάλλει τις τρίχες, το δέρμα και τα μάτια και έχει τουλάχιστον δύο κύριες μορφές. Στην πιο βαριά, το δέρμα και οι τρίχες έχουν τη λευκότητα του χιονιού σε όλη τη διάρκεια της ζωής (αν και οι άκρες των τριχών είναι δυνατό να αποκτήσουν με την ηλικία ένα ανοικτό κίτρινο χρώμα). Στη λιγότερο βαριά μορφή το δέρμα και οι τρίχες είναι λευκές κατά τη γέννηση, αλλά με την πρόοδο της ηλικίας σκουραίνουν κάπως, ενώ στα εκτεθειμένα στο ηλιακό φως μέρη του δέρματος αναπτύσσονται άφθονες εφηλίδες (φακίδες). Και στις δύο μορφές παρατηρούνται φωτοφοβία (αδυναμία ανοχής του ζωηρού φωτός), νυσταγμός (παθολογικές κινήσεις των ματιών), και, συχνά, στραβισμός και μυωπία.
Σε άλλους, σπάνιους, τύπους αλφισμού προσβάλλονται μόνο το δέρμα και οι τρίχες ή τα μάτια.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ
Τα γονιδιακά; Ελαττώματα που ευθύνονται για τις δύο κύριες μορφές του οφθαλμοδερματικού αλφισμού παρουσιάζουν αυτοσωματική υπολειπόμενη κληρονομικότητα (βλ. Γενετικές διαταραχές). Στις περισσότερες περιπτώσεις το δέρμα των γονέων έχει φυσιολογικό χρώμα « οι γονείς αυτοί είναι φορείς του γονιδιακού ελαττώματος το οποίο υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή. Αν το ζεύγος με το φυσιολογικό χρώμα δέρματος έχει παιδί με αλφισμό, οι πιθανότητες των επόμενων παιδιών να παρουσιάσουν τη διαταραχή είναι γενικά 1:4.
Η συνολική συχνότητα του οφθαλμοδερματικού αλφισμού στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη είναι μικρή – κάτω του 5:100.00 – ενώ σε άλλα μέρη του κόσμου είναι πολύ μεγαλύτερη (π.χ. στη Νότιο Νιγηρία είναι περίπου 20:100.00).

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ
Η σοβαρότερη επιπλοκή του οφθαλμοδερματικού αλφισμού οφείλεται στην έλλειψη μελανίνης που, κανονικά, πρ5οστατεύει το δέρμα από την επιβλαβή ηλιακή ακτινοβολία. Το δέρμα δεν είναι σε θέση να μαυρίσει, γεράζει πρόωρα και ρέπει προς ανάπτυξη καρκίνου στις ακάλυπτες περιοχές (βλ. Δέρματος, καρκίνος του).
ΟΦΘΑΛΜΙΚΕΣ
Τα οφθαλμικά προβλήματα των αλφικών όπως η φωτιφοβία και ο νυσταγμός, είναι δυνατό να προκαλέσουν μεγάλες δυσκολίες, ιδιαίτερα στην ανάγνωση. Η κατάσταση επιβάλλει την έγκαιρη εξέταση και θεραπεία του ασθενούς από ειδικό. Συνήθως απαιτούνται γυαλιά, κατά προτίμηση σκούρα, ώστε να μειώνεται η φωτοφοβία.

Η μπουλντόζες πότε θα πάρουν το λόγο βρε σύντεκνοι;!

[Αναζητηση]

Federico Garcia Lorca & Χρήστος Λεοντής, Νανούρισμα
Απόδοση στα Ελληνικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου
Δίσκος: αχ… έρωτα (1974)

Ασημιά κουδούνια αντηχούν στο δρόμο
πούθε πας, μικρό μου ηλιοχιόνιστο
Πάω στις μαργαρίτες πέρα στο λιβάδι
πράσινο λιβάδι σα ζωγραφιστό
Πούθε πας, μικρό μου, διόλου δεν φοβάσαι
πέρα είν’ το λιβάδι, ώρες μακριά
Η δικιά μου αγάπη διόλου δεν φοβάται
τ’ ανοιχτό τ’ αγέρι, τη δενδροσκιά
Τότε να φοβάσαι, γιόκα μου, τον ήλιο
ακριβό μου αγόρι ηλιοχιόνιστο
Τα μαλλιά μου ο ήλιος τα ‘καψε για πάντα
κι είμαι ασπρομάλλης δυο χρονών μωρό

Σα να 'χε στο μυαλό και στην έμπευσή του έναν Αλφικό, όταν έγραφε αυτούς τους στίχους του ο Λόρκα!
Σημ. "Πού θα πάς μικρό μου ηλιοχιόνιστο..."

[Αναζητηση]

Αν και δεν κατάφερα όσο θα ήθελα να προχωρήσω το θέμα, βρήκα μια προσωπική μαρτυρία και την προσθέτω. Γράφω την βραδιά που έκλεισε η ΕΡΤ και καλώς ή κακώς, όλοι πενθούν τ ώ ρ α! Κατόπιν γενικής εορτής...

[Αναζητηση]

ʽΚοίτα εκεί... Τι βλέπεις;ʼ
ʽΈνα σπίτι κι ένα μήλο.ʼ
ʽΤώρα;ʼ
ʽ... Ένα μήλο... και ένα τετράγωνο...ʼ
ʽΒάλε αυτά τα γυαλιά και προσπάθησε ξανά.ʼ
ʽΚύκλο και τετράγωνο.ʼ
ʽΩραία. Παρακάτω; Βλέπεις τις εικόνες;ʼ
ʽΌχι.ʼ
Ήμουν περίπου τριών ή τεσσάρων χρόνων όταν οι γονείς μου κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τα μάτια μου. Η διάγνωση του γιατρού επαλήθευσε τους φόβους τους:
ʽΣτραβισμός, νυσταγμός, χαμηλή οπτική οξύτητα, μη στερεοσκοπική όραση, αστιγματισμός, φωτοφοβία. Τίποτα το ανησυχητικό,ʼ πρόσθεσε. ʽΟ γιος σας δυσκολεύεται να δει εξʼ αιτίας μιας γονιδιακής διαταραχής που ονομάζεται αλφισμός.ʼ
Τίποτα το ανησυχητικό πράγματι, με την προϋπόθεση όμως ότι θα ήμασταν και μεις προσεκτικοί απέναντι σε μερικές υπαρκτές απειλές. Ο ήλιος ήταν μία απʼ αυτές - φυσική απειλή. Όπως μάθαμε αργότερα, ο αλφισμός είναι κληρονομική πάθηση και οφείλεται στην απουσία, ή τη βλάβη, ενός ενζύμου απαραίτητου στη σύνθεση της μελανίνης. Αυτός είναι και ο λόγος που τα περισσότερα άτομα με αλφισμό έχουν πολύ ανοιχτόχρωμα μάτια, δέρμα και μαλλιά. Εξʼ αιτίας λοιπόν των χαμηλών ποσοτήτων μελανίνης, οι πάσχοντες διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης δερματικών ασθενειών. Είναι επίσης πολύ ευαίσθητοι στο φως και ενδέχεται να νιώσουν έντονη δυσφορία ή πόνο στα μάτια κάθε φορά που εκτίθενται σε αυτό. Για να αποφύγουν τις αρνητικές επιπτώσεις του ήλιου, οι αλφικοί - αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για εμάς - πρέπει να λαμβάνουν συστηματικές προφυλάξεις ιδιαίτερα αν ζουν, όπως εγώ, σε μεσογειακές ή τροπικές χώρες.
Η απομόνωση ήταν μια άλλη - κοινωνική απειλή, άμεση συνέπεια ενός, απʼ ότι φάνηκε, μη αναπόφευκτου στιγματισμού. Μια από τις αλήθειες που είχε περάσει στο υποσυνείδητό μου ήταν ότι όσοι με έβλεπαν για πρώτη φορά και είχαν σκωπτική διάθεση θα σχολίαζαν σίγουρα την λευκή μου εμφάνιση. Ίσως να πήγαιναν και πάρα πέρα αμφισβητώντας με κάποιο αστείο την καταγωγή μου ή ακόμη και την ʽαυθεντικότηταʼ των γονιών μου. Ήταν κάτι σαν προϋπάρχουσα γνώση για τη συμπεριφορά των άλλων που η επιβεβαίωσή της ήταν απλώς θέμα χρόνου. Και η συμπεριφορά αυτή θα μπορούσε, αν δεν είχα αρκετή αυτοπεποίθηση, να με οδηγήσει στην απομόνωση.
Να μερικές φράσεις που διάβασα πρόσφατα στα chat rooms των κοινοτήτων του αλφισμού που φανερώνουν τη σοβαρότητα και το ρεαλισμό αυτής της απειλής: ʽΦοβάμαι ότι οι άνθρωποι βλέπουν πρώτα τον αλφισμό μου και μετά εμένα.ʼ ʽΌλοι κάνουν πάντα πλάκα και δε μπορούν να με δεχτούν γιʼ αυτό που είμαι.ʼ ʽΟι φίλοι μου λένε συνέχεια χοντράδες και γελάνε μαζί μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να τους θεωρώ φίλους ή αν θα ήταν καλύτερα να βρω κάποιους που να καταλαβαίνουν τι περνώ.ʼ ʽΜισώ τον αλφισμό, μισώ που τον έχω, το πως με κάνει να φαίνομαι, ό,τι έχει σχέση με αυτόν.ʼ
Επιστρέφω στη διήγησή μου. Από εκείνη τη μέρα και μετά - τη μέρα της πρώτης μου εξέτασης - το όνομα του οφθαλμίατρου θα σημάδευε τουλάχιστον μία από τις σελίδες κάθε καινούριου ημερολογίου. Οι εικόνες στον πίνακα του γιατρού έγιναν αριθμοί, οι αριθμοί γράμματα. Και όπως συμβαίνει συχνά με τα μη διευθετημένα ζητήματα - πάντα όταν έφευγα απ?τον οφθαλμίατρο ένιωθα ότι υπήρχαν εκκρεμή ζητήματα - που μετατρέπουν ακούραστα την πορεία μας από ευθεία γραμμή σε κύκλο για να μας αναγκάσουν, θα λεγε κανείς, να ασχοληθούμε ξανά με αυτά μήπως και λυθούν, έτσι λοιπόν και εδώ έφτασε η μέρα που τα γράμματα έγιναν πάλι εικόνες? η μέρα που η ερώτηση του γιατρού επανήλθε: Βλέπεις; Βλέπεις τις εικόνες;
Ο ίδιος δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Φυσικά έβλεπα, η απάντηση για μένα ήταν αυτονόητη. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν χρόνος. Χρόνος να περπατήσω, να προσανατολιστώ, να κρίνω. Έπρεπε να ζήσω για λίγο μέσα στο χώρο, έπρεπε να βρω κατευθύνσεις, να καταλάβω τι είναι κοντά και τι μακρυά. Τότε έβλεπα. Και δε θα μπορούσα να αισθανθώ μεγαλύτερη δικαίωση γιʼ αυτό από εκείνη του Σεπτέμβρη του 1995 όταν, μετά από μια εβδομάδα εντατικών εξετάσεων για τη Σχολή Καλών Τεχνών, είδα τελικά το όνομά μου στη λίστα των επιτυχόντων. ʽΒλέπεις,ʼ διάβασα πίσω από τις δύο υπογραμμισμένες λέξεις. Οι καθηγητές της σχολής φαίνονταν, ευτυχώς, πολύ πιο σίγουροι απʼ τον οφθαλμίατρο.
Οι σπουδές μου στη ζωγραφική, πολύ περισσότερο όμως η ενηλικίωση, με έφεραν αντιμέτωπο με άλλα ερωτήματα στα οποία οι απαντήσεις δεν ήταν εξʼ ίσου αυτονόητες. Ήταν αλήθεια ότι υπό ειδικές συνθήκες έβλεπα, έβλεπα όμως σα ζωγράφος; Τι σημαίνει να βλέπεις σα ζωγράφος; Τι σημαίνει αφαίρεση; Σε τι βαθμό είναι τα αίτιά της παθολογικά;
Είναι δύσκολο να πω αν οι απαντήσεις που έδωσα επηρέασαν ποτέ, έστω και στο ελάχιστο, τη ζωγραφική μου ή την επιθυμία μου γιʼ αυτήν. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν υπήρξαν καν απαντήσεις. Συνήθως τα ερωτήματα οδηγούσαν πάλι σε ερωτήματα και όχι σε απαντήσεις. Πόσο συνειδητή είναι η δημιουργική διαδικασία; Τι νόημα έχει για έναν καλλιτέχνη να αναζητά την καταγωγή της τέχνης του και των συναισθημάτων του; Πολλές φορές δεν υπήρχε καν ερώτημα. Μόνο πράξη. Όπως, για παράδειγμα, όταν αποφάσισα να πάω στην Αγγλία για να μελετήσω τις σχέσεις της ζωγραφικής με τη μουσική - μια τέχνη που αγαπούσα το ίδιο και γνώριζα το ίδιο, ίσως και περισσότερο. Έρευνα - θα όφειλα ίσως να σκεφτώ - χωρίς ερωτήσεις, χωρίς ζητούμενα; Κι όμως η κινητήριος δύναμη, διαπιστώνω τώρα, ήταν πέρα και πάνω από τη λογική. Βασίζονταν στην πίστη και το βίωμα. Ήξερα κάπου ότι τα χρώματα και οι μελωδίες, όσο κι αν διαφέρουν, όσο κι αν η φύση των μεν είναι υλική των δε άυλη, μόνιμη ή παροδική, χωρική ή χρονική, ήξερα, παρʼ όλα αυτά, ότι απαιτούσαν απʼ τους καλλιτέχνες τις ίδιες ικανότητες σύνθεσης και οργάνωσης. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς καμία γνώση της ιστορίας αυτής της σχέσης, ή έστω της υπάρχουσας βιβλιογραφίας, μάζεψα τα πράγματά μου και ξεκίνησα να κατακτήσω τον ακαδημαϊκό κόσμο!
Ανάλογη ήταν δεκαπέντε χρόνια πριν και η δύναμη που με ώθησε να δώσω εξετάσεις στη σχολή. Πάλι πέρα και πάνω από τη λογική. Πίστευα, ότι πίσω απʼ το θολό προσωπείο των πραγμάτων, πίσω απʼ το μυστήριο, υπήρχε κάτι αληθινό, κάτι απτό και όμορφο. Αυτή η πίστη με κάνε να τολμήσω. Η ίδια με κάνει να τολμώ και σήμερα. Και έτσι, παρά την κακή μου όραση, ή ίσως εξʼ αιτίας αυτής, μπορώ και βλέπω.
Φώτης Φλεβοτόμος

[Αναζητηση]

Έντυπο 39 - Αλφισμός
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΜΦΙΒΛΗΣΤΡΟΕΙΔΟΠΑΘΩΝ (ΠΕΑ)
HELLENIC RETINA SOCIETY
ΑΛΦΙΣΜΟΣ
Της Κακαβούτη-Δούδου Αγγελική
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης

Ο όρος αλφισμός χαρακτηρίζει μια ετερογενή ομάδα από γενετικά καθοριζόμενες παθήσεις -κληρονομικές συγγενείς παθήσεις-, οι οποίες συνήθως κληρονομούνται με τον αυτοσωματικό υπολειπόμενο χαρακτήρα και με τον φυλοσύνδετο –Χ- υπολειπόμενο χαρακτήρα, και στις οποίες υπάρχει διαταραχή στο σύστημα παραγωγής μελανίνης. Χαρακτηρίζονται από έλλειψη της χρωστικής μελανίνης στο δέρμα μόνο, στο δέρμα και τους οφθαλμούς ή μόνο στους οφθαλμούς. Kάποια γονιδιακή ανωμαλία προκαλεί μεταβολική διαταραχή της μελανινογένεσης, δηλαδή διαταράσσεται η οδός μετατροπής της τυροσίνης σε μελανίνη μέσα στα μελανοσώματα. Τα οφθαλμικά φαινοτυπικά χαρακτηριστικά των περισσότερων μορφών αλφισμού, είναι μάλλον σταθερά και συνίστανται σε διαφανή ίριδα, υποπλασία ωχράς, αποχρωματισμό βυθού, μειωμένη οπτική οξύτητα και ευαισθησία αντίθεσης (contrast sensitivity)1, φωτοφοβία, νυσταγμό, στραβισμό (εσωτροπία ή εξωτροπία)2,3, υψηλές διαθλαστικές ανωμαλίες, αυξημένο αριθμό χιαζόμενων ινών (90%) στο οπτικό χίασμα και προκλητά δυναμικά που χαρακτηρίζονται από χιαστή ασυμμετρία. Ο αποχρωματισμός του δέρματος ποικίλλει από πλήρη έλλειψη της μελανίνης έως ελάχιστη μείωση στο χρώμα του δέρματος και των μαλλιών3. Άλλα συστήματα, όπως το νευρικό, το αιματολογικό, το αναπνευστικό, το γαστρεντερικό και το ανοσοποιητικό μπορούν επίσης να προσβληθούν περιστασιακά. Κάθε τύπος αλφισμού οφείλεται σε γενετική μετάλλαξη σε διαφορετικό χρωμόσωμα.

ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΝΙΝΟΓΕΝΕΣΗΣ3
Τα χρωστικοφόρα κύτταρα του οφθαλμού έχουν δύο προελεύσεις. Το μελάγχρουν επιθήλιο του αμφιβληστροειδή, το επιθήλιο της ίριδας και το επιθήλιο του ακτινωτού σώματος προέρχονται από το νευροεκτόδερμα του αρχέγονου εγκεφαλικού κυστιδίου, ενώ τα μελανοκύτταρα στο στρώμα της ίριδας, στο στρώμα του ακτινωτού σώματος και στο χοριοειδή προέρχονται από τη νευρική ακρολοφία. Οι μελανοβλάστες από τη νευρική ακρολοφία και το αρχέγονο εγκεφαλικό κυστίδιο μεταναστεύουν στο δέρμα, στον εγκέφαλο, στο έσω ους και στον οφθαλμό, για να αναπτυχθούν σε μελανοκύτταρα. Τα μελανοκύτταρα παράγουν τα μελανοσώματα, στα οποία συμβαίνει η βιοσύνθεση της μελανίνης από τυροσίνη.
Η σύνθεση της μελανίνης ρυθμίζεται από το ένζυμο τυροσινάση και από άλλα ένζυμα, τα οποία παράγονται στο αδρό ενδοπλασματικό δίκτυο, ωριμάζουν στο σύστημα Golgi και μεταφέρονται στα μελανοσώματα. Η μεταφορά της τυροσινάσης στα μελανοσώματα ρυθμίζεται από την πρωτεΐνη Ρ.
Η τυροσινάση αποτελεί μια γλυκοπρωτείνη, η οποία αποτελείται από 529 αμινοξέα. Το γονίδιο της βρίσκεται στη θέση 11q14-q212,4,5. Η τυροσινάση καταλύει 3 αντιδράσεις στην οδό της μελανίνης : την οξείδωση της 1-τυροσίνης σε 3,4-διιδροξυφαινυλαλανίνη (DOPA), την επακόλουθη μετατροπή της σε ντοπαquinone και το σχηματισμό ευμελανινών, οι οποίες αποτελούν τις μαύρες και καφέ χρωστικές, και είναι το τελικό προϊόν στην οδό της μελανίνης. Στη σύνθεση της μελανίνης συμμετέχουν επίσης δύο πρωτεΐνες, οι TRP-1 και TRP-2, οι οποίες σταθεροποιούν τη δράση της τυροσινάσης.

Πρόσφατες μελέτες4,12,13 αναφέρουν την παρουσία του τύπου ΟΔΑ4, ο οποίος οφείλεται σε μεταλλάξεις στο γονίδιο της πρωτεΐνης ΜΑΤP (membrane associated transporter protein). Ο ρόλος της πρωτεΐνης αυτής στη μελάγχρωση δεν είναι ακόμα πλήρως διευκρινισμένος.

ΟΦΘΑΛΜΙΚΟΣ ΑΛΦΙΣΜΟΣ
Ο οφθαλμικός αλφισμός (ΟΑ1)3, ή τύπος Nettleship-Falls, κληρονομείται κυρίως με το φυλοσύνδετο Χ υπολειπόμενο χαρακτήρα και το υπεύθυνο γονίδιο εντοπίζεται στη θέση 5p22-3. Σε κάποιες περιπτώσεις ο οφθαλμικός αλφισμός κληρονομείται με τον αυτοσωματικό υπολειπόμενο χαρακτήρα. Η παθογένεια του ΟΑ είναι άγνωστη. Πιθανότατα το προϊόν του γονιδίου που ευθύνεται για τον ΟΑ είναι μια πρωτεΐνη απαραίτητη για την ωρίμανση των μελανοσωμάτων. Στην πλειοψηφία των προσβεβλημένων ενηλίκων, παρουσιάζονται μακρομελανοσώματα στο δέρμα, τα οποία και συμβάλλουν στη διάγνωση του ΟΑ. Υπάρχει αμφιβολία ως προς την παρουσία μακρομελανοσωμάτων στα νεογνά14,15. Ο οφθαλμικός φαινότυπος του ΟΑ είναι παρόμοιος με το φαινότυπο στους ΟΔΑ1 και ΟΔΑ2. Χαρακτηρίζεται από νυσταγμό, μειωμένη οπτική οξύτητα, διαθλαστικές ανωμαλίες (κυρίως αστιγματισμό), αποχρωματισμό του βυθού, υποπλασία ωχράς, στραβισμό, διαφάνεια ίριδας και οπίσθιο εμβρυότοξο14. Οι ασθενείς έχουν σχεδόν φυσιολογικό χρώμα δέρματος και μαλλιών, αν και μπορεί να είναι πιο ανοικτόχρωμο από τους συγγενείς πρώτου βαθμού. Oι προσβεβλημένοι άρρενες εκδηλώνουν τον πλήρη φαινότυπο, ενώ τα θήλεα φορείς είναι συνήθως ασυμπτωματικά, με καλή οπτική οξύτητα. Στα θήλεα η ίριδα μπορεί να είναι τμηματικά ημιδιαφανής, ενώ στο βυθό εμφανίζονται περιοχές με έλλειψη μελαγχρωστικής6. Σε ασθενείς στους οποίους διαγνώσθηκε οφθαλμικός αλφισμός με αυτοσωματικό υπολειπόμενο χαρακτήρα (ΑΥOA), η γενετική ανάλυση έδειξε ανωμαλίες στο γονίδιο της τυροσινάσης, όπως στον ΟΔΑ1, ή στο γονίδιο Ρ, όπως στον ΟΔΑ2. Έτσι, στην πράξη, ο ΑΥΟΑ μπορεί να μην αποτελεί ξεχωριστή οντότητα2. Η κλινική εικόνα είναι σχετικά ηπιότερη και η οπτική οξύτητα κυμαίνεται από 1/20-2/10.

ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΦΙΣΜΟΣ
Σύνδρομα Angelman (AS)3 και Prader-Willi (PWS)
Το σύνδρομο Angelman χαρακτηρίζεται από πνευματική καθυστέρηση, απουσία λόγου, υπερενεργητική συμπεριφορά, μικροκεφαλία, βραχυκεφαλία, προέχουσα γλώσσα και ευρέα μεσοδιαστήματα οδόντων. Το σύνδρομο Prader-Willi αποτελεί επίσης μια πολυσυστηματική διαταραχή και χαρακτηρίζεται από παχυσαρκία, υποτονία, υπογοναδισμό, πνευματική καθυστέρηση, βραχύ ανάστημα και δυσμορφία προσώπου. Kαι τα δύο σύνδρομα οφείλονται σε έλλειψη στο πατρικό ή στο μητρικό χρωμόσωμα, στον τόπο 15q11-13, παρακείμενα στην περιοχή του Ρ γονιδίου. Ποσοστό 1% των ασθενών με σύνδρομο Prader-Willi ή Angelman εμφανίζουν ΟΔΑ2. Έτσι, αν ένας ασθενής έχει έλλειμμα στο ένα αλληλόμορφο, όπως στο σύνδρομο Prader-Willi, και το άλλο αλληλόμορφο έχει μετάλλαξη για ΟΔΑ2, ο ασθενής θα έχει αλφισμό.
Σύνδρομα όπως η φυλοσύνδετη ιχθύαση6, η χονδροδυσπλασία, η όψιμη νευροαισθητήρια βαρηκοία6, τοσύνδρομοKallmann (υπογοναδισμός και ανοσμία) και το σύνδρομο Griscellis5(κυτταρική ανοσοανεπάρκεια) συνδέονται με τον οφθαλμικό αλφισμό
Τα νεογνά με αλφισμό εμφανίζουν καθυστερημένη ωρίμανση του οπτικού συστήματος και συμπεριφέρονται συχνά σαν τυφλά στις πρώτες εβδομάδες της ζωής.
Η οπτική οξύτητα γενικά σχετίζεται με το βαθμό της χρωστικής. Από τους ασθενείς με ΟΔΑ2, ποσοστό μεγαλύτερο από 60% εμφανίζει οπτική οξύτητα μεγαλύτερη από 1/10, ενώ λιγότερο από 40% των ασθενών με ΟΔΑ1 εμφανίζει οπτική οξύτητα μεγαλύτερη από 1/10. Καθώς το 14% των ατόμων με αλφισμό έχουν επίσης διαθλαστικές ανωμαλίες μεγαλύτερες από 10 διοπτρίες, η διόρθωση τους ίσως οδηγήσει σε μέτρια βελτίωση της όρασης
Αν και η στερεοσκοπική όραση απουσιάζει στον αλφισμό, έχει περιγραφεί αδρά ή και λεπτή στερεοσκοπική όραση σε ορισμένους πάσχοντες35. Με βάση τη στερεοσκοπική όραση, έχουν περιγραφεί τρεις κατηγορίες ατόμων με αλφισμό : απουσία στερεοσκοπικής όρασης, παρουσία στερεοσκοπικής όρασης, η οποία δεν είναι λειτουργική και παρουσία λειτουργικής στερεοσκοπικής όρασης. Ως λειτουργική θεωρείται η στερεοσκοπική όραση που επιτρέπει στο άτομο, κάτω από διόφθαλμες καταστάσεις, να αντιλαμβάνεται ένα αντικείμενο ως σταθερού μεγέθους, παρά τις ποικίλες αποστάσεις ανάμεσα στο αντικείμενο και στο άτομο.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΜΦΙΒΛΗΣΤΡΟΕΙΔΟΠΑΘΩΝ (ΠΕΑ)
ΕΘΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΦΟΡΕΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
ΑΡΙΘΜΟΣ 09110ΣΥΕ12016038Ν/0183
ΕΘΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
ΑΡΙΘΜΟΣ 09110ΣΥΕ12016038Ν/0157
Έτος Ιδρύσεως
1989
Αρ. Απόφ. 1543/2001 (23-2-2001)
Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών

ΤΑΧ. Δ/ΝΣΗ: ΤΘ 8159, ΤΚ 10010
ΤΗΛ: (210) 5238389 – 9524548 – 5622431
FAX: 2105203633
ΗΛ. Δ/ΝΣΗ: http://www.retina.gr
e-mail: [email protected]

[Αναζητηση]

Βρήκα, επιτέλους, έναν σχετικά επίσημα οργανωμένο φορέα, όπου μπορεί να απευθυνθεί ο κάθε ενδιαφερόμενος για τον αλφισμό.

Μεγάλοι αγώνες για μια μικρή ζωή, όπως θα έλεγε και ο συγγραφέας

Δεν είναι όσο σημντικό θα ήθελα, αλλλά τέλος πάντων :-)

[Αναζητηση]

Ανοιξα αυτην τη στηλη πριν λιγους μηνες, με την ελπιδα οτι θα εδινε χαρα στον αγαπητο μου φιλο Γ., που εχει την τυχη να ειναι μεσαιος αλφικος. Προσωπικα, δεν χρησιμοποιω και πολυ το ιντερνετ... πιο πολυ το εχω για ενημερωση και μεσο επικοινωνιας στη δουλεια μου, αλλα σκεφτηκα οτι ισως μπορουσα να βοηθησω το φιλαρακι που, εκεινο τον καιρο, εξεφραζε την εντονη επιθυμια να γνωριστει και με αλλους που αντιμετωπιζαν το ιδιο προβλημα μ' αυτον. Λυπαμαι που δεν καταφερα να ανοιξω εναν διαλογο, παρα μονο να συλλεξω αρκετες πληροφοριες, που ελπιζω να φανουν χρησιμες καποτε σε καποιον, συν τω χρονω.
Αλλωστε, δεν τα λεμε πια συχνα με τον Γ, μια που ξεπερασε την κριση που ταλανισε αρκετα χρονια τον 30χρονο γαμο του και δειχνει να ειναι ηρεμος, γεματος ως συζυγος και πατερας.
Οταν ηρθε να με βρει, διαπιστωωσαμε με εκπληξη οτι, χωρις να ξερω το ονομα του, τον γνωριζα απο τοτε που επαιζε στην αυλη των παππουδων του, ηταν ενας ξανθομπουμπουρας με μια μεγαλη μπαλα ποδοσφαιρου, παροτι ειχε απο τοτε προβλημα στην οραση του απο ελλειψη μελανινης. Η εικονα του μικρου τοτε αγοριου με τα καταξανθα μαλλια, ηταν παντα εντονα στη σκεψη μου μ' εναν παραξενο τροπο. Σαν το πεισμα που τον χαρακτηριζει μεχρι τωρα στη ζωη του.
Αν και εχω καποια σχεση με την ψυχολογια, δεν σας κρυβω την αμαρτια μου, το γεγονος οτι μπουκωσα εδω και λιγες μερες σ' αυτο το μπλογκ. Η θλιψη, η αγωνια, το αγχος τα οποια εκφραζονται εδω -και εδω- νομιζω οτι μας ξεπερνουν ολους.
Στο ενδιαμεσο των προβληματων μας, ας χαρουμε τη στιγμη, ας χαλαρωσουμε με οτι μας αρεσει, μας ευχαριστει στο μετρο του δυνατου και ας μη βαζουμε / ψαχνουμε τον ψυχολογικο μας τομεα, σαν να ειμαστε συνεχως σε ενα μπλεντερ :-)
Σε καποιο μυθιστορημα η συναντηση μου με τον μεσηλικο ξανθο και παντα νεανικο Γ, ισως θα εξελισσοταν σε κατι ρομαντικο -το στορυ μεταξυ μας ειχε ολα τα φοντα...
Αλλα ο καλος μου και αγαπητος φιλος, αγαπα με παθος την δουλεια του, η οποια εχειι σχεση με τα μουσικα μας πραγματα και ισως πιο πολυ αγαπα τη συζυγο και τα παιδια τους.

Καλη τυχη φιλε Γ,.. Θα μου λειψουν τα αγχωμενα η κεφατα πρωινα μηνυματα σου στο κινητο μου, ομως ευχομαι ολοψυχα να μη χρειαστεις αλλη ψυχολογικη στηριξη.

Αλλωστε, κι εγω πηρα πολλα απο σενα!

Οσο για μας τους υπολοιπους, ψυχολογιας θελοντως, τα λεμε μετα απο μια αναπαυλα ξεκουρασης που μου χρειαζεται γενικως:-)

Ας ειμαστε ολοι παντα γελαστοι κι ερωτευμενοι..!!!

η Αναζητηση.