Αγχος με την οικογενεια...

[Natasama]

Νομίζω πως εχω υπερβολικό άγχος για τη ζωή του αδερφού μου γενικά, με αποτέλεσμα να μην ασχολούμαι με τη δική μου ζωή και ο μόνος μου προβληματισμός είναι πως θα ανταπεξέλθει εκείνος στην δύσκολη αυτή φάση που περνάει ο περισσότερος κόσμος. Είναι ένας άνθρωπος ευαίσθητος με οικογένεια τώρα, (η τελευταία μου δικαιολογία) και καθόλου δυναμικός. Κάθε φορά βρίσκω δικαιολογία γιατί ασχολούμαι και αγχωνομαι τόσο πολύ. Βέβαια το ίδιο μου συμβαίνει και με τους γονείς μου, που έχουν πρόβλημα υγείας. Το πρόβλημα εν ολίγοις το έχω περισσότερο εγώ παρά οι ίδιοι και είναι λίγο περιεργο... όχι ότι δεν έχουν πρόβλημα, αλλά με πιάνει τέτοιο άγχος που γίνομαι ΧΑΛΙΑ. Όταν με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει κατι που τον αγχώνει, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου... Όταν ειδικά δεν μπορώ να τον βοηθήσω με πιανει τρέλλα. Δεν έχει κάποιο προβλημα το οποίο δεν έχουν πολλόι συνάνθρωποι μας. Οικονομικά, αναζήτηση εργασίας κάθε λίγο, γκρίνια με τη γυναίκα του, τέτοιου είδους... Δόξα το Θεό από υγεία καλά είναι (θα είχα πεθάνει αλλιώς). Από μικρά που είμασταν, είχαμε πολύ δυνατή σχέση και πολύ καλή. Με λατρεύει και το ξέρω. Ειναι 2 χρόνια μεγαλύτερος μου,33. Πρέπει όμως να αποβάλλω το υπερβολικό μου αγχος γιατί με καταβάλλει...

[axl100]

Συμφωνω μαζι σου :)

[Θεοφανία]

Μου φαίνεται σα να το έχω βάλει εγώ αυτό το θέμα.
Στην ίδια φάση είμαι και γω με τον αδελφό μου, τόσο που τον τελευταίο καιρό έβαλα πίσω τη δική μου ζωή και αφιερώθηκα 100% το να ξεπεράσει προβλήματα που ξεκίνησαν από επαγγελματικά/οικονομικά, έγιναν ψυχολογικά και παραλίγο να τιναχτούμε όλοι στον αέρα.
Πιστεύω πως είμαστε πλέον σε καλό δρόμο και μπαίνουν σιγά-σιγά τα πράγματα σε μια καλή ροή.
Το θέμα και το δικό σου και το δικό μου πιστεύω πως είναι τα όρια μας.
Δεν βάζουμε όρια, δεν λέμε "μέχρι εδώ". Αυτό έχει ως αποτέλεμσα να γινόμαστε εμείς ράκη και εκείνοι κακομαθημένοι και αδύναμοι αφού ξέρουν πως κάποιος κουβαλάει με άγχος και τρέλλα το φορτίο τους.
Έτσι γίνεται διπλό το κακό.

Για το θέμα της ασθένειας στην οικογένεια, δεν το συζητώ, εκεί πρέπει να δώσεις όλες τις δυνάμεις σου, αλλά πάλι μέχρι ενός ορίου καθώς έχεις την ευτυχία να έχεις και τους δυο γονείς σου και έτσι στηρίζει ο ένας τον άλλο.
Κάνε ότι μπορείς, αλλά μην αλλάζεις ρόλους: μη γίνεσαι εσύ γονιός για εκείνους...:)