Θέλω να βοηθήσω το φίλο μου...σας παρακαλώ!

[phantom4]

Γεια σας!
Είμαι καινούργια στο forum και δεν ξέρω αν ανήκει σε κάποιο θέμα το πρόβλημα, που αντιμετωπίζω τον τελευταίο καιρό.
Με το αγόρι μου είμαστε μαζί απ΄το σχολείο,πράγμα που σημαίνει πως τον γνωρίζω πολύ καλά.Περνάμε καλά,είμαστε μαζί 9 χρόνια..25 στα 26 εγώ και 23 στα 24 το αγόρι μου.
Γενικά είναι ο καλύτερος άνθρωπος στο κόσμο για'μένα!!
Όλα του πήγαιναν καλά...καλό αυτοκίνητο,επιχείρηση οικογενειακή,τελειώνει με τις σπουδές του...μέχρι τα ξημερώματα 26/12/2011.Είχαμε βγει λόγω Χριστουγέννων,εγώ γύρισα σπίτι μου,ο Γ.Κ. συνέχισε μέχρι το πρωί...δυστυχώς...γυρνώντας σπίτι του τράκαρε...ευτυχώς εξωτερικά δεν έπαθε απολύτως τίποτα...το αμάξι(που αγαπούσε πολύ)δεν φτιάχνεται(καλό,ακριβό αμάξι και αυτό τον έσωσε-λένε πως θα σκοτωνόταν αν δεν είχε αυτό το αμάξι).Για 2 εβδομάδες δεν έβγαινε βράδυ...στεναχώρια,σοκ.Κοίτ� �ξε τις φωτογραφίες του αυτοκινήτου συνεχώς,δεν μίλαγε,δεν ξεσπούσε.Του στάθηκα...φάνηκε πως το ξεπέρασε μετά από λίγο καιρό..γελούσε ξανά,πήγαμε εκδρομή,έβγαινε με τους φίλους του.Όλα καλά...ώσπου 2 εβδομάδες πριν,γυρνώντας ο καθένας στο δικό του σπίτι,δεν περνάει μια ώρα και μου τηλεφωνεί,λέγοντας μου αν μπορώ να πάω να τον πάρω απ΄το σπίτι του.Φυσικά πήγα...οι γονείς του(εδώ και ένα χρόνο δεν τα πάνε πολύ καλά)τσακώθηκαν και άκουσε πολλά που δεν έπρεπε.Ο μπαμπάς του κατηγορούσε τη μαμά του για τον χαρακτήρα του Γ.(όπως κάνουν όλοι οι πατεράδες...αποποιούνται τις ευθύνες τους απ΄την διαπαιδαγώγηση των υιών τους).Τέλος πάντων,γύρισε σπίτι του , αφού πέρασε η μπόρα , τον είδα όλα το απόγευμα και ήταν καλά και τη επομένη έφυγε για την πόλη που σπουδάζει.Απ΄το τηλέφωνο όλη τη'βδομάδα δεν τον άκουγα καθόλου καλά...βαρύς,βαριόταν τα πάντα.Την Παρασκευή κατέβηκε,τον είδα,καλά φαινόταν.Το Σάββατο πήγα σπίτι του(όπως κάνω κάθε Σάββατο).Καθώς ήμασταν ξαπλωμένοι και γελούσαμε,στα καλά καθούμενα μου λέει:"Μία είναι η λύση,θα αυτοκτονήσω''...προς στιγμήν πάγωσα...μετά άρχισα να γελάω και να του λέω να κόψει την πλάκα...και όμως δεν έκανε πλάκα...καθόλου.Μου είπε πώς δεν αγαπάει τον εαυτό του,κάτι τον βασανίζει...δεν μου ανοίχτηκε παραπάνω.Άρχισα να κλαίω,αφού συνειδητοποίησα πως τα εννοεί όλα...του είπα κάποια πράγματα πως είναι καλό παιδί,όλοι τον αγαπούν,ας το πει σε κάποιο φίλο του και του πρότεινα και ψυχολόγο(αρνητικός δεν είναι).Έφυγα αφού άρχισε να χαμογελά πάλι,τον είδα το απόγευμα και το βράδυ(αφού δεν είχαμε όρεξη να βγούμε(εγώ καθαρά λόγω κακής ψυχολογίας))ήρθε και κάθισε στο σπίτι μου(καμία ώρα).Μου έβαζε τραγούδια για να μου δείξει μάλλον πως όλα αυτά είναι σκέψεις και μου είπε πως δεν έχει τη δύναμη να το κάνει,πως θα παλέψει με αυτό που τον βασανίζει και θα μείνει εδώ για'μένα,για την οικογένειά του.Ας μη τα πολυλογώ...την Κυριακή που πέρασε(είχαμε βγει,περάσαμε πολύ ωραία,ήπιε πάρα πολύ,μου έλεγε να τον αφήσω να φύγει,να βρω άλλον να περάσω τη ζωή μου,ότι με'μένα θέλει να περάσει τη ζωή του,αλλά τη ζωή του τώρα δε τη θέλει).Εγώ να κλαίω,αυτός να κλαίει.Βέβαια όλα αυτά μεθυσμένος πάρα πολύ(αφού την Κυριακή δεν θυμόταν τίποτα από κάποιο σημείο και μετά).Γυρνώντας στο σπίτι του είχε ένα τεράστιο ξέσπασμα.Το μεσημέρι που τον είδα πάλι(δεν του ανέφερα τίποτα απ'αυτά που είχε πει και είχε κάνει),μου είπε κοιτάζοντας τον εαυτό του μέσα απ΄το γυαλιά μου πως το μόνο που τον σώζει είναι πως είναι πολύ όμορφος.Του είπα πως και όμορφος είναι και καλό παιδί είναι και απλά τα Χριστούγεννα έκανε μια ζημιά(όπως πολλά παιδιά,όπως και ο αδελφός μου).Μου αντιγύρισε λέγοντας μου πως δεν είναι καλό παιδί,αλλά κακό,επειδή δεν έχει μετανιώσει καθόλου που τράκαρε και γι'αυτό θέλει να τιμωρήσει τον εαυτό του.Τα'χασα και του είπα να πάψει να σκέφτεται έτσι.Το απόγευμα στον καφέ γελούσε πάλι,το βράδυ το ίδιο.Με τους φίλους του γελάει συνεχώς,δείχνει πως είναι καλά,αλλά εγώ ξέρω(και η μητέρα του το κατάλαβε)πως βασανίζεται.
Δεν ξέρω τι να κάνω.Να αποφεύγω να μιλάω μαζί του για το θέμα αυτό ή να προσπαθώ να εκμαιεύσω και άλλα πράγματα από συζητήσεις.Να ψάξω ψυχολόγο;Διότι όταν έρχεται στο χωριό,στο σπίτι του είναι χάλια(μόνο μέσα στο σπίτι του).Τώρα είναι Αθήνα με τους φίλους του (δεν πήγε στη σχολή του)και τον ακούω να γελάει και νιώθω τέλεια!Αφού του είπα να μείνει εκεί με τους φίλους του...να βρει ξανά τον εαυτό του...ας τον χάσω για λίγο καιρό..θα τον κερδίσω για μια ολόκληρη ζωή!! Ωστόσο ΦΟΒΑΜΑΙ.

[λιλιουμ]

Γεια σας!
Είμαι καινούργια στο forum και δεν ξέρω αν ανήκει σε κάποιο θέμα το πρόβλημα, που αντιμετωπίζω τον τελευταίο καιρό.
Με το αγόρι μου είμαστε μαζί απ΄το σχολείο,πράγμα που σημαίνει πως τον γνωρίζω πολύ καλά.Περνάμε καλά,είμαστε μαζί 9 χρόνια..25 στα 26 εγώ και 23 στα 24 το αγόρι μου.
Γενικά είναι ο καλύτερος άνθρωπος στο κόσμο για'μένα!!
Όλα του πήγαιναν καλά...καλό αυτοκίνητο,επιχείρηση οικογενειακή,τελειώνει με τις σπουδές του...μέχρι τα ξημερώματα 26/12/2011.Είχαμε βγει λόγω Χριστουγέννων,εγώ γύρισα σπίτι μου,ο Γ.Κ. συνέχισε μέχρι το πρωί...δυστυχώς...γυρνώντας σπίτι του τράκαρε...ευτυχώς εξωτερικά δεν έπαθε απολύτως τίποτα...το αμάξι(που αγαπούσε πολύ)δεν φτιάχνεται(καλό,ακριβό αμάξι και αυτό τον έσωσε-λένε πως θα σκοτωνόταν αν δεν είχε αυτό το αμάξι).
Για 2 εβδομάδες δεν έβγαινε βράδυ...στεναχώρια, σοκ. Κοίταξε τις φωτογραφίες του αυτοκινήτου συνεχώς, δεν μίλαγε, δεν ξεσπούσε. Του στάθηκα... φάνηκε πως το ξεπέρασε μετά από λίγο καιρό.. γελούσε ξανά, πήγαμε εκδρομή, έβγαινε με τους φίλους του. Όλα καλά... ώσπου 2 εβδομάδες πριν, γυρνώντας ο καθένας στο δικό του σπίτι, δεν περνάει μια ώρα και μου τηλεφωνεί, λέγοντας μου αν μπορώ να πάω να τον πάρω απ΄το σπίτι του. Φυσικά πήγα... οι γονείς του (εδώ και ένα χρόνο δεν τα πάνε πολύ καλά) τσακώθηκαν και άκουσε πολλά που δεν έπρεπε. Ο μπαμπάς του κατηγορούσε τη μαμά του για τον χαρακτήρα του Γ. (όπως κάνουν όλοι οι πατεράδες... αποποιούνται τις ευθύνες τους απ΄την διαπαιδαγώγηση των υιών τους). Τέλος πάντων, γύρισε σπίτι του , αφού πέρασε η μπόρα , τον είδα όλα το απόγευμα και ήταν καλά και τη επομένη έφυγε για την πόλη που σπουδάζει.
Απ΄το τηλέφωνο όλη τη'βδομάδα δεν τον άκουγα καθόλου καλά... βαρύς, βαριόταν τα πάντα. Την Παρασκευή κατέβηκε, τον είδα, καλά φαινόταν. Το Σάββατο πήγα σπίτι του (όπως κάνω κάθε Σάββατο). Καθώς ήμασταν ξαπλωμένοι και γελούσαμε, στα καλά καθούμενα μου λέει: "Μία είναι η λύση, θα αυτοκτονήσω'' ... προς στιγμήν πάγωσα... μετά άρχισα να γελάω και να του λέω να κόψει την πλάκα... και όμως δεν έκανε πλάκα... καθόλου. Μου είπε πώς δεν αγαπάει τον εαυτό του, κάτι τον βασανίζει... δεν μου ανοίχτηκε παραπάνω. Άρχισα να κλαίω, αφού συνειδητοποίησα πως τα εννοεί όλα... του είπα κάποια πράγματα πως είναι καλό παιδί, όλοι τον αγαπούν, ας το πει σε κάποιο φίλο του και του πρότεινα και ψυχολόγο (αρνητικός δεν είναι). Έφυγα αφού άρχισε να χαμογελά πάλι, τον είδα το απόγευμα και το βράδυ (αφού δεν είχαμε όρεξη να βγούμε (εγώ καθαρά λόγω κακής ψυχολογίας)) ήρθε και κάθισε στο σπίτι μου (καμία ώρα). Μου έβαζε τραγούδια για να μου δείξει μάλλον πως όλα αυτά είναι σκέψεις και μου είπε πως δεν έχει τη δύναμη να το κάνει, πως θα παλέψει με αυτό που τον βασανίζει και θα μείνει εδώ για'μένα, για την οικογένειά του.
Ας μη τα πολυλογώ... την Κυριακή που πέρασε (είχαμε βγει, περάσαμε πολύ ωραία, ήπιε πάρα πολύ, μου έλεγε να τον αφήσω να φύγει, να βρω άλλον να περάσω τη ζωή μου, ότι με' μένα θέλει να περάσει τη ζωή του, αλλά τη ζωή του τώρα δε τη θέλει). Εγώ να κλαίω, αυτός να κλαίει. Βέβαια όλα αυτά μεθυσμένος πάρα πολύ (αφού την Κυριακή δεν θυμόταν τίποτα από κάποιο σημείο και μετά). Γυρνώντας στο σπίτι του είχε ένα τεράστιο ξέσπασμα. Το μεσημέρι που τον είδα πάλι(δεν του ανέφερα τίποτα απ'αυτά που είχε πει και είχε κάνει), μου είπε κοιτάζοντας τον εαυτό του μέσα απ΄το γυαλιά μου πως το μόνο που τον σώζει είναι πως είναι πολύ όμορφος. Του είπα πως και όμορφος είναι και καλό παιδί είναι και απλά τα Χριστούγεννα έκανε μια ζημιά (όπως πολλά παιδιά,όπως και ο αδελφός μου). Μου αντιγύρισε λέγοντας μου πως δεν είναι καλό παιδί, αλλά κακό, επειδή δεν έχει μετανιώσει καθόλου που τράκαρε και γι'αυτό θέλει να τιμωρήσει τον εαυτό του. Τα'χασα και του είπα να πάψει να σκέφτεται έτσι. Το απόγευμα στον καφέ γελούσε πάλι, το βράδυ το ίδιο. Με τους φίλους του γελάει συνεχώς, δείχνει πως είναι καλά, αλλά εγώ ξέρω (και η μητέρα του το κατάλαβε) πως βασανίζεται.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Να αποφεύγω να μιλάω μαζί του για το θέμα αυτό ή να προσπαθώ να εκμαιεύσω και άλλα πράγματα από συζητήσεις. Να ψάξω ψυχολόγο; Διότι όταν έρχεται στο χωριό, στο σπίτι του είναι χάλια (μόνο μέσα στο σπίτι του). Τώρα είναι Αθήνα με τους φίλους του (δεν πήγε στη σχολή του) και τον ακούω να γελάει και νιώθω τέλεια! Αφού του είπα να μείνει εκεί με τους φίλους του... να βρει ξανά τον εαυτό του... ας τον χάσω για λίγο καιρό.. θα τον κερδίσω για μια ολόκληρη ζωή!! Ωστόσο ΦΟΒΑΜΑΙ.

....... .

[Konstantinoss]

Δεν έχω καταλάβει κατι, έπαθε κάποιο σόκ το παιδί απο το τρακάρισμα ή πήρε πολύ βαριά το οτι τράκαρε κ κατεστρεψε το αμάξι?

[Goofy]

Το δεύτερο... Αφού το λέει το κορίτσι. Ήταν ακριβό αμάξι. Λίγο το 'χεις...?

[deleted-member30-03]

πουτανοπλακα, λολ. δε κρατηθηκα, σορρυ για το ακυρο ποστ στο θεμα.

[Goofy]

για μενα το 'πες τωρα αυτό? λολ! βγες έξω να λογαριαστούμε! άντε! (κι εγώ sorry για το άκυρο! είναι και η ώρα τέτοια...) :D

[axl100]

Καταλαβε πως ειναι μαμακιας και δεν ειναι αξιος για την ζωη που κανει και δημιουργει προβληματα στην συνοχη της οικογενειας του με την συμπεριφορα του. Ολος ο κοσμος του καταρευσε γτ επρεπε να μεγαλωσει...

[deleted-member30-03]

για μενα το 'πες τωρα αυτό? λολ! βγες έξω να λογαριαστούμε! άντε! (κι εγώ sorry για το άκυρο! είναι και η ώρα τέτοια...) :D

αφου δε το ξεκινησες εσυ το θεμα και το σχολιο σου παραπανω αναφεροταν σε καποια που εκτιμουσε το ακριβο αμαξι (= πουτανια). δε θελει και πολυ μυαλο να τα συνδεσεις ολα αυτα και να δεις οτι δεν αναφερομουν σε σενα.

[Natasama]

....... .

Αγαπητή λιλιουμ καλησπέρα!
Η όλη ιστορία που μόλις διάβασα, θεωρώ ότι ίσως έχει να κάνει με έναν άνθρωπο λίγο κακομαθημένο. Ίσως να κάνω λάθος, αλλά η υπερβολική αγάπη και προστατευτικότητα που λαμβάνει (από εσένα και τη μητέρα του) φαντάζομαι, καθώς και ότι δεν τον ενδιέφερε και τόσο που έλιωσε το αυτοκίνητο του, μου κάνει λίγο για άνθρωπο που ξέρει πως ότι και να κάνει, λάθος, εσείς θα είστε εκεί χωρίς κανέναν ενδιασμό και χωρίς να χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις. Σε κάθε εμπόδιο θα είστε όλοι εκεί για να του το ξεπεράσετε. Δεν πιστευω πως υπάρχει λόγος να φοβάσαι για κάτι, αλλά πήγαινε τον και σε ψυχολόγο μιας και το δεχεται για να μην σε πάρουμε στο λαιμό μας...

[deleted-member30-03]

παιδια εδω μεσα εισαστε τοσο ξεχωριστοι, οφειλω να σας παραδεχτω ενας κι ενας ολοι σαϊνια!

ξεκιναει ο Konstantinoss που δε μπορεσε να καταλαβει το θεμα, και δικαιολογημενα ο ανθρωπος με τετοιο σεντονι.

συνεχιζει η Goofy η οποια νομιζει οτι ολοι ειναι εναντιον της χωρις να υπαρχει λογος, ρωτωντας με αν το ειπα για εκεινη το πουτανοπλακα ενω στο αρχικο κειμενο (το οποιο μπηκε στο κοπο να διαβασει, αλλιως δε θα απαντουσε στον Konstantinoss) γραφτηκε το εξης πουτανιστικο:

Γενικά είναι ο καλύτερος άνθρωπος στο κόσμο για'μένα!!
Όλα του πήγαιναν καλά...καλό αυτοκίνητο,επιχείρηση οικογενειακή

και ερχεται τωρα και δινει το αποτελειωτικο χτυπημα η Natasama απαντωντας στη λιλιουμ, η οποια λιλιουμ απλα το εκανε quote επειδη το αρχικο κειμενο κοπηκε λογο μεγεθους.

επικ ΛΟΛ! ζητω συγνωμη ξανα για τη παρεμβαση, συνεχιστε. :)

[sheldon]

Χαχαχαχα!!!!! Λολ εις τον κύβο! Δεν παίζεστε εδώ μέσα!

[Goofy]

χαχαχαχα! αυτό σκεφτόμουν κι εγώ! αφού το θέμα δεν το άνοιξε η λίλιουμ! αλλά είπα να μην το σχολιάσω και στιγματιστώ περισσότερο! λολ! :D

[ioannis2]

Είναι πολύ αδύναμος χαρακτήρας. Συμφωνω με axl100, είναι μαμακιας, κακομαθημενος όπως λέει η Νατσασαμα. Όλα έτοιμα στο πιάτο. Δούλεψε σκληρα για να βγαλει το καλό αμάξι? είναι αντάξιος αυτων που του το αγόρασαν? Πόσοι και πόσοι έχουν άσχημα τρακαρίσματα με τα αυτοκίνητα αλλά κανείς τους δεν κανει σκέψεις να αυτοκτονήσει. Ο αντρας στα δυσκολα φαινεται. Μου φαίνεται πως αν προχωρησεις σοβαρα μαζι του θα υπάρχει λόγω του χαρακτηρα του αντιστροφή ρόλων, εσύ θα εισαι ο άντρας του σπιτιού, από εσενα θα κρατιεται η οικογενεια, μαζι του θα σαι σαν την μπειμπισιττερ.

[Body-Rocker]

... Πράγματι, ενώ το σύνολο των νεαρών ατόμων που τυγχάνουν να διαθέτουν
(καλώς - κακώς) ακριβό αμάξι το έχουν αγοράσει στύβοντας την πέτρα και επί πλέον όλοι διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του "αληθινού" άνδρα (ότι και αν σημαίνει αυτό τέλος πάντων).

Πάντως ότι και να συμβαίνει ένα άσχημο τρακάριμα είναι πάντοτε ένα άσχημο τρακάρισμα, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια αντίδραση εμπρός σε αυτό.
Το να βλέπεις το "Χριστό φαντάρο" μπορεί να σε κάνει να επαναξιολογείς την οπτική σου σε πράγματα και φαντάζομαι υπάρχουν περιπτώσεις που ενώ είναι αναμενόμενο να είσαι ευγνώμων και χαρούμενη (π.χ. που δεν έγινες ένα με τη λαμαρίνα) μπορεί να σου βγει στεναχώρια, άγχος, ανασφάλεια κ.λπ..

[Konstantinoss]

Τελικά τι αμάξι είχε μπορούμε να μάθουμε??