το γαστρεντερικο μου μεσα...

[ti einai touto pali]

Αυτο με το πρωινο αγχος ειλικρινα δεν το εχω καταλαβει πως λειτουργει.
Καθε φορα που τραβαω ζορια τα πρωινα σερνομαι!
Απο το μεσημερι και μετα αρχιζω και ισιωνω.
Το βραδυ ειμαι τελειως καλα.
Ειλικρινα δεν καταλαβαινω.

Blue ουτε εγω μπορω να καταλαβω ακομα γιατι το πρωι ειμαι χειροτερα. Τοτε που επαιρνα αντικαταθλιπτικα νομιζα οτι οφειλεται σε καταθλιψη αλλα πλεον πιστευω οτι εκανα λαθος και εγω και η ψυχιατρος που μου τα εδινε.
Το "παιχνιδι" παιζεται στην διαθεση νομιζω δηλαδη εχει μαθει ο εαυτος μας να εχει κακη διαθεση το πρωι. Αυτο οφειλεται πιστευω στο περιβαλλον που ζουμε το οποιο για μενα ιδιως δεν ειναι και το καλυτερο που θα ηθελα.
Αυτο που παντα με "εφτιαχνε" το πρωι ηταν οταν ξυπνησω να πετυχω καποιον και να αρχισουμε την πλακα και τα αστεια. Αν μου συνεβενε αυτο τοτε ολη η μερα μου πηγαινε καλυτερα. Απο τοτε που γυρισα στο κολοχωρι αυτο χαθηκε και μαζι του χαθηκε και η διαθεση μου (τωρα που παω ψυχολογο και τα βαζω κατω το καταλαβαινω καλυτερα)
Μια λυση που μου προτεινε η ψυχολογος και που πιανει (οχι παντα) ειναι να υποκριθω πως ημουν τοτε πιο παλια που εσπαγα πλακα. Δηλαδη παω στην δουλια και παιζω θεατρο ψαχνω να γελασω με κατι δειχνω πιο ευδιαθετος πιο... ο παλιος μου εαυτος
Θα μου πεις "υποκρινεσε"...το ξερω ....αλλα αυτο που κανω εχει λογικη γιατι εστω και με αυτον τον τροπο μεταφερω την κακη διαθεση σε δευτερη μοιρα.
Αφου ολα ειναι στο μυαλο που θα παει μια φορα δυο φορες χιλιες φορες στο τελος ο εαυτος μου θα ξαναμαθει το πρωι να "βγαζει" τον καλο χαρουμενο παλιο εαυτο του.

[ti einai touto pali]

"Αφού ο Θεός έφτιαξε τον κροταλία, τον φρύνο και τη νυχτερίδα, του είχε περισσέψει λίγο σιχαμένο υλικό από το οποίο έφτιαξε έναν απεργοσπάστη. Ο απεργοσπάστης είναι ένα δίποδο ζώο με περιστρεφόμενη ψυχή, νερουλό μυαλό και σπονδυλική στήλη από ζελέ και κόλλα. Έκει όπου άλλοι έχουν καρδιά, αυτός έχει έναν όγκο από σάπιες αρχές. Όταν ο απεργοσπάστης κατεβαίνει στον δρόμο, ο κόσμος αποστρέφει το βλέμμα, οι άγγελοι θρηνούν στον Παράδεισο και ο διάβολος κλείνει τις πόρτες της Κόλασης για να τον κρατήσει έξω..."

Τζακ Λόντον

[Blue9791]

"Αφού ο Θεός έφτιαξε τον κροταλία, τον φρύνο και τη νυχτερίδα, του είχε περισσέψει λίγο σιχαμένο υλικό από το οποίο έφτιαξε έναν απεργοσπάστη. Ο απεργοσπάστης είναι ένα δίποδο ζώο με περιστρεφόμενη ψυχή, νερουλό μυαλό και σπονδυλική στήλη από ζελέ και κόλλα. Έκει όπου άλλοι έχουν καρδιά, αυτός έχει έναν όγκο από σάπιες αρχές. Όταν ο απεργοσπάστης κατεβαίνει στον δρόμο, ο κόσμος αποστρέφει το βλέμμα, οι άγγελοι θρηνούν στον Παράδεισο και ο διάβολος κλείνει τις πόρτες της Κόλασης για να τον κρατήσει έξω..."

Τζακ Λόντον

I rest my case...

[ti einai touto pali]

1. Λοιπον...
Καιρος ειναι να κανω μια επικαιροποιηση της καταστασης που ζω και η οποια μου εχει αλλαξει την ζωη μου ιδιως τον τελευταιο εναμιση χρονο.
Οχι οτι πριν δεν ειχα σωματοψυχικα συμπτωματα αλλα τοτε ηταν υποφερτα και δεν τους εδινα τοσο μεγαλη σημασια.
Πηγαινοντας τους τελευταιους 6 μηνες σε ψυχολογο εμαθα να παρατηρω καλυτερα ολα οσα μου συμβαινουν, στην ουσια μπορω να απομονωνω το καθε συμπτωμα/πονο απο που προερχεται ποτε επιδεινωνεται τι τον χειροτερευει.
Ενα σημαντικο ζητημα που δεν μπορω να το ξεκαθαρισω ειναι αν καποιο σωματικο μου προβλημα (πχ γαστρεντερικο) μου καταστρεφει την ψυχολογια και με αγχωνει ή το συσσωρευμενο αγχος μου προκαλει/επιδεινωνει τα σωματικα μου προβληματα. Ειναι ενα σημαντικο ζητημα για μενα αλλα καταληγω πλεον οτι ποτε δεν θα μπορεσω να το ξεκαθαρισω. Και αρχιζω να καταλαβαινω οτι ολη αυτη η...ντετεκτιβιστικη λογικη να ανακαλυψω τι προηγειται ο σωματικος πονος ή το αγχος ειναι μια λαθος λογικη γιατι αντε και το ανακαλυψα , απο κει και περα τι? Θα παρω κανενα βραβειο? ΟΧΙ... Απλα χανω τον χρονο μου αναζητωντας κατι που και να το βρω δεν θα μου λυσει κανενα απο τα προβληματα που εχω.
Γιατι τα προβληματα που εχω ειναι εδω και αυτα θα πρεπει να αντιμετωπισω οσο γινεται....
Καταρχας ως ανθρωπος ειμαι αγχωδης και αρκετα απαισιοδοξος. Τωρα που το σκεφτομαι αυτη η κατασταση μου συμβαινει παρα πολλα χρονια, ειναι θα μπορουσα να πω τροπος ζωης για μενα πλεον.
Οι λογοι ...πολλοι και διαφοροι κυριως οικογενειακοι (μανα με χιλια δυο ψυχολογικα προβληματα που μια ζωη την θυμαμαι με χαπια με συμπεριφορα αρνητικη/επιθετικη προς τα παιδια της).
Αλλος σημαντικος λογος το οτι σπανια μπορουσα να βρω κατι να με εκφραζει και να με ευχαριστει στον κοινωνικο μου περιγυρο.
Παλαιοτερα ειχα την ευχερεια να βρισκω διεξοδο στην μουσικη στο χιουμορ στο να σατυριζω τα παντα στο να γραφω...
Με τα χρονια ολες αυτες οι διεξοδοι που ειχα εχουν σχεδον κλεισει. Κυριοτερη αιτια το οτι τα τελευταια χρονια βρεθηκα να ζω σε ενα μερος ,ενα χωριο, το οποιο δεν εχει και δεν προκειται να μου προσφερει πιστευω τιποτε απο αυτα που θελω. Προσθετα εδω και εξι χρονια "φορτωθηκα" τους γονεις μου ιδιως την μανα μου με το να την πηγαινω στους γιατρους να της δινω καθημερινα τα φαρμακα της για καταθλιψη,θυρεοειδη,ζαχαρο ,χαμηλο σιδηρο. Εγινα ο προσωπικος της νοσοκομος... Εγκλωβιστηκα σε μια κατασταση η οποια οχι μονο ειναι κουραστικη αλλα αργα αλλα σταθερα κατεστρεψε κι εμενα. Με εφτασε οχι μονο να δοκιμασω τα ορια μου αλλα και να τα ξεπερασω.
Κι επρεπε να μου το πει ψυχιατρος οταν πλεον ειχα καταρρευσει οτι "καθε ανθρωπος ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του και αν στην περιπτωση μου η μανα μου δεν προσεχει και δεν θελει να βοηθησει τον εαυτο της τοτε με το να γινω εγω ο "κηδεμονας" της το μονο που καταφερα ειναι να παθω ενα βαρβατο "ψυχοκουδουνισμα" και στην ουσια να παρατησω την δικη μου ζωη..."
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΕΛΙΚΑ...
Το μεγαλο μου λαθος ηταν (και ειναι ακομα) το οτι εχω το "κακο" σε πολλες περιπτωσεις να προσπαθω να βοηθησω καποιον μεχρι...τελικης πτωσεως. Το λαθος που εκανα ηταν οτι περιμενα πως βοηθωντας τον αλλον καποια στιγμη αυτος θα βρεθει σε ενα επιπεδο ωστε να μπορει να αυτοσυντηρηθει οποτε μετα να μπορεσω κι εγω να συνεχισω την ζωη μου. Ομως στην δικη μου περιπτωση κατι τετοιο δεν προκειται να συμβει.
Οποτε τι κανουμε απο δω και περα. Η απαντηση ειναι απλη...ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Βεβαιως να βοηθησουμε οταν και οποτε μπορουμε...απο την στιγμη ομως που αυτη η βοηθεια που δινουμε γινεται μπουμεραγκ και καταστρεφει εμας τοτε το πρωτο που κανουμε ειναι να προστατεψουμε τον εαυτο μας
Γιατι στην τελικη που εχω φτασει...ιδιως τα δυο τελευταια χρονια να βασανιζομαι κυριολεκτικα και καθημερινα απο διαφορα σωματικα και ψυχολογικα προβληματα, πολεμαω να βρω λυσεις και διεξοδους , ποτε τα καταφερνω ποτε οχι και η ζωη περναει σε αυτο το παραφωνο τεμπο...
Χρειαζεται πιστη τελικα στον ιδιο μας τον εαυτο πρεπει να ψαξουμε και να τον ξαναβρουμε να τον ρωτησουμε τι τον χαλαει τι τον καταστρεφει και πιο πολυ τι θα ηθελε να κανουμε που να το ευχαριστει και να τον δυναμωνει.
Μια τετοια προσπαθεια "αναζητησης" του ιδιου μου του εαυτου εχω ξεκινησει και απο οτι αντιλαμβανομαι θελει ηρεμια χρονο και θετικη επιμονη....
Να πω την αληθεια αλλα ειχα στο μυαλο μου να γραψω και αλλα εγραψα αλλα βλεπω οτι εγραψα καποια πραγματα τα οποια λεω να τα εκτυπωσω και να τα δωσω στην ψυχολογο μου μηπως την βοηθησουν για να με βοηθησει...

[ti einai touto pali]

Οπως καθε βραδυ ετσι και σημερα ειμαι καλυτερα...
http://i1075.photobucket.com/albums/...psfd098930.jpg
https://www.youtube.com/watch?v=4jqpuhsIEH0

[novia35]

Σημερα κι εγω δεν ειμαι καλα. Ξεκινησα να κανω τις δουλειες μου στις δημοσιες υπηρεσιες. Φευγωντας απο το σπιτι ημουν καλα. Ξαφνικα ενιωσα μια αδιαθεσια, με ελουσε κρυος ιδρωτα ηθελα να κανω εμετο , το στομαχι μου ειχε πρηστει. Νομιζα οτι θα σκασω. Εκατσα λιγο σε μια καρεκλα αλλα νομιζα οτι θα πεσω κατω, ταχυπαλμια, τρεμουλα στα χερια. Παιρνω ταξι και φτανω στο σπιτι το στομαχι εχει φτασει στο λαιμο. Αρχισω και κανω εμετους. Υγρα μονο δεν ειχα φαει τιποτα. Το στομαχι στο τουμπανο, ζαλαδες ακομη και μουδιασματα. Δυσπνοια. Θελω να βαλω τα κλαματα, να ουρλιαξω, θελω να περασει τωρα. Δεν ξερω τι ειναι θελω να περασει τωρα. Να νιωσω καλυτερα. Σκεφτομαι να παω στο νοσοκομειο αλλα δε θελω. Τοσες φορες που εχω παει, μου σοανε φλεβες, ταλαιπωρουμε. Ομως φοβαμαι γιατι δε νιωθω καλα. Σου κανει το ψυχοσωματικο τοσο κακο;; Αν ναι με τρομαζει ολη αυτη η δυναμη και η εξουσια που εχει πανω μου.

[novia35]

Αυτο με τους γιατρους το εχω ζησει κι εγω. Αρα λοιπον ειμαστε στο ελεος του Θεου και τιθεται σε κινδυνο η ζωη μας ανα πασα στιγμη. Να εισαι αρρωστος και να μη βρισκεις βοηθεια απο παντου.

[novia35]

Φοβαμαι θα εχω δυσκολη νυχτα. Η αληθεια ειναι οτι ψυχολογικα σε ισοπεδωνει μια κριση πανικου.

[ti einai touto pali]

Σημερα κι εγω δεν ειμαι καλα. Ξεκινησα να κανω τις δουλειες μου στις δημοσιες υπηρεσιες. Φευγωντας απο το σπιτι ημουν καλα. Ξαφνικα ενιωσα μια αδιαθεσια, με ελουσε κρυος ιδρωτα ηθελα να κανω εμετο , το στομαχι μου ειχε πρηστει. Νομιζα οτι θα σκασω. Εκατσα λιγο σε μια καρεκλα αλλα νομιζα οτι θα πεσω κατω, ταχυπαλμια, τρεμουλα στα χερια. Παιρνω ταξι και φτανω στο σπιτι το στομαχι εχει φτασει στο λαιμο. Αρχισω και κανω εμετους. Υγρα μονο δεν ειχα φαει τιποτα. Το στομαχι στο τουμπανο, ζαλαδες ακομη και μουδιασματα. Δυσπνοια. Θελω να βαλω τα κλαματα, να ουρλιαξω, θελω να περασει τωρα. Δεν ξερω τι ειναι θελω να περασει τωρα. Να νιωσω καλυτερα. Σκεφτομαι να παω στο νοσοκομειο αλλα δε θελω. Τοσες φορες που εχω παει, μου σοανε φλεβες, ταλαιπωρουμε. Ομως φοβαμαι γιατι δε νιωθω καλα. Σου κανει το ψυχοσωματικο τοσο κακο;; Αν ναι με τρομαζει ολη αυτη η δυναμη και η εξουσια που εχει πανω μου.

Blue και οποιος αλλος σχεδον ολα (το 93,2678% των συμπτωματων...) απο οσα περιγραφει παραπανω η novia τα αισθανθηκα και εγω τις προαλλες τοτε που εβγαλα πορισμα οτι μαλλον ειναι κριση πανικου. Οχι οτι δεν τα εχω αισθανθει παλι (σημερα μου εμφανιστηκαν πρωι πρωι...) αλλα μηπως τελικα αυτο ειναι κριση πανικου? Το σπαστικο ειναι οτι εμφανιζονται ετσι στα ξαφνικα χωρις να υπαρχει κατι εμφανως που τα πυροδοτει...
Απλα η novia τα περιγραφει πολυ καλυτερα απο μενα και θα ηθελα μια γνωμη απο αλλους ....πανικοβλητους.

[Blue9791]

Και ποιος σου ειπε οτι παντα πρεπει κατι να το πυροδοτει;
Αν παρατηρησεις, ολοι οσοι γραφουν στο φορουμ με κρισεις πανικου αυτο λενε "στα ξαφνικα και χωρις προφανη λογο".
Αυτο ομως ειναι φαινομενικο.
Παντα υπαρχει λογος απλα την συγκεκριμενη στιγμη σε πιανει αδιαβαστο γιατι παιζει να εισαι ηρεμος, να κοιμασαι (εχω παθει κριση πανικου στον υπνο μου), να κανεις σεξ (κι αυτο το εχω παθει) και γενικα να κανεις κατι που θεωρεις οτι σε χαλαρωνει.
Και εχει λογικη αυτο γιατι συνηθως οταν χαλαρωνουμε τα ψυχοσωματικα γινονται πιο εντονα.
Και φυσικα καταλαβαινω τον τρομο που προκαλει και ειδικα αυτο που λεει η νοβια οτι την τρομαζει η εξουσια που εχει πανω της.
Αλλα το λαθος που κανουμε ολοι εμεις ειναι να υποκυπτουμε στον φοβο και τον εκβιασμο που κανει ο πανικος.
Το πως θα σταματησει ο τσαμπουκας ειναι θεμα του καθενα, εγω πχ δεν εχω βρει τον τροπο.
Το μονο που κανω ειναι να μην αντιστεκομαι.

[novia35]

Ναι 'μαι κι εγω.... Ακουσα το διακριτικο μου η μου φαινεται;;; Μολις ειχα μια ακομη, δεν εφτασε μεχρι ταχυπαλμια και τρεμουλο αλλα ηταν καλη. Εχω κανει το μπανακι μου, εχω γυρισει απ' τη βολτουλα μου, εχω βαλει την κρεμουλα σωματος που μοσχοβολαει, εχω παρει το δροσερο νερακι διπλα μου, εχω φτιαξει κατασταση με φωτισμο, ανοιχτα παραθυρα γιατι η βραδια ειναι δροσερη και το αερακι που 'ρχετε θυμιζει μερες γυρω στα τελη Αυγουστου η αρχες Σεπτεμβρη, (απ' τις αγαπημενες) κι εχω παρει βιβλιαρακι μιας και το τραβαει η περισταση και διαβαζω "Εξω η στεναχωρια". Ξαφνικα αρχιζω να νιωθω τον αερα να μη μου φτανει, το αρωμα απο την κρεμα σωματος που επι ωρες ειχα πανω μου και μ' εκανε να νιωθω ομορφα, τωρα μου ειναι αφορητο. Νιωθω να πνιγομαι, νομιζω οτι θα σκασω, οτι θα παθω καρδια. Αρχιζω και ιδρωνω στο προσωπο, στα χερια και στα ποδια. Ενω νιωθω οτι η νυχτα ειναι δροσερη αφου το αερακι με χτυπαει στο προσωπο παρολα αυτα εγω καιγομαι. Δυσπνοια, νευρικες κινησεις, συγχυση μυαλου και θολωμενη οραση. "Βοηθεια η κρεμα σωματος μου με σκοτωνει", "να δεις που εχει περασει στην κυκλοφορια του αιματος και δηλητηριαζομαι" η σκεψη που κυριαρχει στο μυαλο μου κι αλλες χιλιαδες αστραπιαια περνουν απ' τη σκεψη μου "θα σπασει η καρδια μου", "θα σκασουν τα πνευμονια μου". "Ειναι κι αυτη η πιεση που μου 'χουν πει πως ανεβαζω", "Σιγουρα θα 'χει παει 22 τωρα, ειμαι στα προθυρα του εγκεφαλικου" Μουσκεμα στον ιδρωτα. Αναγουλα "οχι θα κρατηθω και δε θα κανω εμετο τωρα". Τα εντερα αρχιζουν να παιζουν συναυλια μαζι και το στομαχι, ενας πονος και μια διαθεση οπως οταν σε πιανει διαρροια. Αλλη σκεψη "να μωρε αυτο θα φταιει, το γιαουρτι που εφαγα το απογευμα", "Θε μου βοηθησε με, στ' ορκιζομαι γιαουρτι δε θα ξαναφαω στον αιωνα τον απαντα". Βεβαια κι η ουρηθρα μου με πιεζει καπως τωρα που το σκεφτομαι. Λυνω το σουτιεν να προλαβω το εμφραγμα. Τρεχω τουαλετα, τιποτα. Αρχιζω και ριχνω νερο να φυγει το δολοφονικο αρωμα απο πανω μου. Καλου κακου ριχνω και στο προσωπο. Γυριζω στη θεση μου. Ειμαι λιγο καλυτερα. Τουλαχιστον εχει φυγει η εξαψη, δεν ειναι ιδρωμενα τα ακρα μου, κοιμηθηκαν και τα εντερα μονο που τωρα νιωθω να κρυωνω λιγο. Και μια αναγουλιασης την εχω βεβαια. Ασε που στο κεφαλι μου ενα μελισσι που βουιζει. Μουδιαζει κιολας το προσωπο. Ποιος ξερει αραγε τι να γινεται;;; Μικροεγκεφαλικα;;; Οχι δε θελω να μαθω θα τρομαξω περισσοτερο. Ας ειμαι και στα προθυρα του εγκεφαλικου, του εμφραγματος και της ανακοπης αρκει να μην το ξερω. Μακαριοι οι πτωχι τω πνευματι. Σε λιγο θ' αρχισω και τη γνωστη μου προσευχη, οταν με πανει ο φοβος μου και τα κανω πανω μου "Κυριε Ιησου Χριστε, Υιε του Θεου, ελεησον με την αμαρτωλη". Τρεις φορες για να 'μαι σιγουρη πως θα πιασει. Τις αλλες φορες επιασε. Σιγα σιγα επανερχεται η αναπνοη, το βρωμοαρωμα ομως δεν εχει φυγει τελειως. Ειναι εκει να με τρομοκρατει θυμιζοντας μου πως πηγε να με σκοτωσει πριν λιγα λεπτα. Μ' εχει πιασει και μια φαγουρα τωρα "Λες να παθω αλλεργικο σοκ και να μεινω;;" Μα τη φοραω τοση ωρα;; Αλλωστε δεν εχω ξανει κοκκινιλες, ουτε οιδημα. Κι απ' τη αλλη δεν ειναι η πρωτη φορα που τη φοραω. Αμα ηρεμησω λιγο ακομα θα παω να πλυθω καλα να φυγει τελειως. Μην παθουμε και τιποτα. Και τι θα πουν μετα;; "Πεθανε απο κρεμα σωματος;;" Σκατα βιβλιο διαβασα παλι. Τι ξενερωμα Θε μου!!! (κανω και χιουμορ τωρα που νιωθω πως περασε, πριν να μου πηγε. Κραταω και μια πισινη βεβαια γιατι δε μου 'χει φυγει και τελειως. Ικανη μ' εχω να κανω στο καπακι και 2η)

Αυτη ειναι μια δραματικη κριση πανικου για μενα.

Προσπαθησα να ειμαι οσο περισσοτερο περιγραφικη γινεται με ολες τις σκεψεις που διαπερνουν το μυαλο μου τη στιγμη του πανικου για να σας δωσω να καταλαβαιτε πως ειναι το δικο μου βιωμα.

[novia35]

...................

[novia35]

Οπως βλεπετε εγω προσπαθω να το εκλογικευσω. Να βρω μια εξηγηση γιατι συνεβη αυτο. Δεν μπορει καποιο λαθος θα ειναι που εχω κανει εγω μες την ημερα και προσπαθω να το εντοπισω. Το γιαουρτι.... η κρεμα σωματος... μου βγαινει και ενα ενοχικο " μηπως το παρατραβηξα μηπως εφαγα περισσοτερο, μηπως αλειψα περισσοτερη και τωρα εχει περασει απο τους πορους μου στην κυκλοφορια του αιματος και με δηλητηριαζει αργα και μεθοδικα και οπωσδηποτε αυτο θα οδηγησει σε ακαριαιο θανατο αυτο εξυπακουεται δεν το διαπραγματευομαστε σε καμια κριση πανικου". Το θεμα βεβαια δεν ειναι αν με πειραξε το γιαουρτι που οντως μπορει, λιγο παγωμενο να ηταν να μου εκανε μια δυσανεξια, ουτε αν μου επεσε βαρυ το αρωμα της κρεμας και να με ζαλισε που οντως κι αυτο μπορει να συνεβη. Το θεμα ειναι πως και γιατι εγω το βιωνω τοσο τραγικα. Το θεμα ειναι οι συνειρμοι. Το θεμα ειναι η υπερμεγεθυνση των συμπτωματων που οδηγει στον πανικο. Οι αυτοματες σκεψεις που ελεγε και η ψυχολογος της γνωσιακης. Γιατι ο πανικος ξεκινησε απ' τη στιγμη που περασε η σκεψη απ' το μυαλο μου οτι το αρωμα που μου μυριζει τοσο εντονα θα μου κανει τοσο μεγαλο κακο. Αν εκεινη τη στιγμη ειχα κανει μια πιο χαλαρη σκεψη, ο πανικος δε θα ειχε συμβει.

[novia35]

Απλα αυτος ο μηχανισμος θελει πολυ δουλεια για να λειτουργησει. Κι οταν υπαρχει το σωματικο συμπτωμα δε βοηθαει σ' αυτο. Ο φοβος ειναι ατιμο πραγμα.

[Blue9791]

Ναι 'μαι κι εγω.... Ακουσα το διακριτικο μου η μου φαινεται;;; Μολις ειχα μια ακομη, δεν εφτασε μεχρι ταχυπαλμια και τρεμουλο αλλα ηταν καλη. Εχω κανει το μπανακι μου, εχω γυρισει απ' τη βολτουλα μου, εχω βαλει την κρεμουλα σωματος που μοσχοβολαει, εχω παρει το δροσερο νερακι διπλα μου, εχω φτιαξει κατασταση με φωτισμο, ανοιχτα παραθυρα γιατι η βραδια ειναι δροσερη και το αερακι που 'ρχετε θυμιζει μερες γυρω στα τελη Αυγουστου η αρχες Σεπτεμβρη, απ' τις αγαπημενες κι εχω παρει βιβλιαρακι μιας και το τραβαει η περισταση και διαβαζω "εξω η στεναχωρια". Ξαφνικα αρχιζω να νιωθω τον αερα να μη μου φτανει, το αρωμα απο την κρεμα σωματος μετα επι ωρες ειχα πανω μου και μ' εκανε να νιωθω ομορφα, τωρα μου ειναι αφορητο, νιωθω να πνιγομαι, νομιζω οτι θα σκασω, οτι θα παθω καρδια. Αρχιζω και ιδρωνω στο προσωπο, στα χερια και στα ποδια, ενω νιωθω οτι η νυχτα ειναι δροσερη αφου το αερακι με χτυπαει στο προσωπο. Δυσπνοια, νευρικες κινησεις, συγχιση μυαλου και θολωμενη οραση. "Βοηθεια η κρεμα σωματος μου με σκοτωνει" η σκεψη που κυριαρχει στο μυαλο μου κι αλλες χιλιαδες αστραπιαια περνουν απ' τη σκεψη μου "θα σπασει η καρδια μου", "θα σκασουν τα πνευμονια μου". "Ειναι κι αυτη η πιεση που μου 'χουν πει πως ανεβαζω", "Σιγουρα θα 'χει παει 22 τωρα, ειμαι στα προθυρα του εγκεφαλικου" Μουσκεμα στον ιδρωτα. Αναγουλα "οχι θα κρατηθω και δε θα κανω εμετο τωρα". Τα εντερα αρχιζουν να παιζουν συναυλια μαζι και το στομαχι, ενας πονος και μια διαθεση οπως οταν σε πιανει διαρροια. Αλλη σκεψη "να μωρε αυτο θα φταει, το γιαουρτι που εφαγα το απογευμα", "Θε μου βοηθησε με, στ' ορκιζομαι γιαουρτι δε θα ξαναφαω στον αιωνα τον απαντα". Βεβαια κι η ουρηθρα μου με πιεζει καπως τωρα που το σκεφτομαι. Λυνω το σουτιεν να προλαβω το εμφραγμα. Τρεχω τουαλετα, τιποτα. Αρχιζω και ριχνω νερο να φυγει το δολοφονικο αρωμα απο πανω μου. Καλου κακου ριχνω και στο προσωπο. Γυριζω στη θεση μου. Ειμαι λιγο καλυτερα. Τουλαχιστον εχει φυγει η εξαψη, δεν ειναι ιδρωμενα τα ακρα μου, κοιμηθηκαν και τα εντερα μονο που τωρα νιωθω να κρυωνω λιγο. Και μια αναγουλιασης την εχω βεβαια. Ασε που στο κεφαλι μου ενα μελισσι που βουιζει. Μουδιαζει κιολας το προσωπο. Ποιος ξερει αραγε τι να γινεται;;; Οχι δε θελω να μαθω θα τρομαξω περισσοτερο. Ας ειμαι και στα προθυρα του εγκεφαλικου, του εμφραγματος και της ανακοπης αρκει να μην το ξερω. Μακαριοι οι πτωχι τω πνευματι. Σε λιγο θ' αρχισω και τη γνωστη μου προσευχη, οταν με πανει ο φοβος μου και τα κανω οανω μου "Κυριε Ιησου Χριστε, Υιε του Θεου, ελεησον με την αμαρτωλη". Τρεις φορες για να 'μαι σιγουρη πως θα πιαδει. Τις αλλες φορες επιασε. Σιγα σιγα επανερχεται η αναπνοη, το βρωμοαρωμα ομως δεν εχει φυγει τελειως. Ειναι εκει να με τρομοκρατει θυμιζοντας μου πως πηγε να με σκοτωσει πριν λιγα λεπτα. Μ' εχει πιασει και μια φαγουρα τωρα "Λες να παθω αλλεργικο σοκ και να μεινω;;" Μα τη φοραω τοση ωρα;; Κι απ' τη αλλη δεν ειναι η πρωτη φορα που τη φοραω. Αμα ηρεμησω λιγο ακομα θα παω να πλυθω καλα να φυγει τελειως. Μην παθουμε και τιποτα. Και τι θα πουν μετα;; "Πεθανε απο κρεμα σωματος;;" Σκατα βιβλιο διαβασα παλι. Τι ξενερωμα Θε μου!!! (κανω και χιουμορ τωρα που νιωθω πως περασε, πριν να μου πηγε. Κραταω και μια πισινη βεβαια γιατι δε μου 'χει φυγει και τελειως. Ικανη μ' εχω να κανω στο καπακι και 2η)

Αυτη ειναι μια δραματικη κριση πανικου για μενα.

Προσπαθησα να ειμαι οσο περισσοτερο περιγραφικη γινεται με ολες τις σκεψεις που διαπερνουν το μυαλο μου τη στιγμη του πανικου για να σας δωσω να καταλαβαιτε πως ειναι το δικο μου βιωμα.

Καλα ελιωσα απο το γελιο... μα το λες και εσυ! Γινεται βρε να πεθανεις απο κρεμα σωματος;
Μονο αμα την πιεις και παλι το πολυ πολυ να τη βγαλεις!
Εκεινη την ωρα λοιπον που σου ερχεται ολο αυτο το κακο γιατι δεν δοκιμαζεις να αραξεις πισω και να το αφησεις να περασει απο πανω σου σαν κυμα;
Χαλαρα κι ομορφα.
Μιλα στον πανικο σου!
Ριξτο στη πλακα οπως εκανες τωρα!
Να εισαι σιγουρη οτι αν ηταν καποιος εκει και του περιεγραφες οσα αισθανεσαι αλλα με το χιουμορ αυτο θα σου περνουσαν ολα αμεσως.
Μην τον φοβασαι τον πανικο.
Δεξου τον.
Ειχα γραψει εδω προ καιρου στον φιλο μας κατι και θα το ξαναγραψω και σε σενα.
Οι πανικοι δεν ειναι τιποτα αλλο απο κακομαθημενα παιδια - ζωα - γκομενοι.
Αμα τους κανακευεις και τους δινεις ολη σου την προσοχη και εισαι σουζα σε καθε τους εμφανιση λογικο ειναι να σε καβαλισουν και να σε κανουν οτι θελουν.
Αν τους αγνοησεις ομως;
Θα μου πεις πως αγνοεις ενα παιδι που ουρλιαζει και χτυπιεται;
Ε, στην αρχη δυσκολα.
Λιγο λιγο ομως, θα δεις οτι οσο δεν δινεις σημασια, τοσο θα αποδυναμωνεται και ο πανικος.
Και στο κατω κατω φιλη, κανεις δεν πεθανε απο κρεμα σωματος, ουτε απο καλοκαιρινο αερακι