Κακοποίηση στο σχολείο

[whitecandle]

Έγραψα ένα θέμα που είναι παρόμοιο, αλλά τελικά κατάλαβα ότι αυτό με απασχολεί. Νιώθω αίσθημα κατωτερότητας αλλά και ανωτερότητας πολλές φορές, επειδή στο σχολείο με κακοποιούσαν ψυχολογικά. Από τη μια οι γονείς μου με το διάβασμα, και από την άλλοι οι συμμαθητές μου και ο δάσκαλος με κορόιδευαν. Αυτό μέσα μου μου έχει μείνει ως χαμηλή αυτοεκτίμηση, το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου, και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ξέρω, ακούγεται εύκολο, δεν είναι όμως, πιστεύω ότι όλοι είναι κακοί αλλά δεν το χω συνειδητοποιήσει ακόμα και έτσι νιώθω ότι είναι καλοί, γι'αυτό ζητάω και την βοήθειά σας........

[Joann]

Έγραψα ένα θέμα που είναι παρόμοιο, αλλά τελικά κατάλαβα ότι αυτό με απασχολεί. Νιώθω αίσθημα κατωτερότητας αλλά και ανωτερότητας πολλές φορές, επειδή στο σχολείο με κακοποιούσαν ψυχολογικά. Από τη μια οι γονείς μου με το διάβασμα, και από την άλλοι οι συμμαθητές μου και ο δάσκαλος με κορόιδευαν. Αυτό μέσα μου μου έχει μείνει ως χαμηλή αυτοεκτίμηση, το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου, και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ξέρω, ακούγεται εύκολο, δεν είναι όμως, πιστεύω ότι όλοι είναι κακοί αλλά δεν το χω συνειδητοποιήσει ακόμα και έτσι νιώθω ότι είναι καλοί, γι'αυτό ζητάω και την βοήθειά σας........

I' ll stand by you . Δεν είναι όλοι κακοί, ούτε όλοι καλοί, ούτε ο καθένας μας ξεχωριστά είναι μόνο καλός
ή μόνο κακός!
Δεν μπορεί τα συναισθήματα κατωτερότητας-ανωτερότητας που νιώθεις
(by the way όλοι τα νιώθουμε και όλοι κομπλεξικοί είμαστε,
κι όσο λιγότερο κομπλεξικοί δηλώνουμε τόσο πιο κομπλεξικοί είμαστε)
δεν μπορεί να αποδίδεις όλα τα αρνητικά σου συναισθήματα στο παρελθόν,
και στο ότι στο σχολείο σε κακοποιούσαν ψυχολογικά, οι γονείς σου με το διάβασμα
και στους συμμαθητές σου και στο δάσκαλο που σε κορόιδευαν.
Με το παρόν τι γίνεται;
Eννοείται ότι δε θέλω να σε αναγκάσω να μου απαντήσεις.
Απλώς θέτω ερωτήματα.
Δουλειά υπάρχει; Yγεία υπάρχει;
Aπό κει και πέρα, αν αυτά τα 2 βασικά και θεμελιώδη για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου υπάρχουν,
όλα τ' άλλα παλεύονται.
Αν δεν υπάρχουν, προσπαθούμε -όχι πάντα με επιτυχία-
να παραμείνουμε ψύχραιμοι, και ψάχνουμε να βρούμε λύση
μαζί με ανθρώπους του περιβάλλοντός μας
(ούτε κι αυτό είναι εύκολο, θέλει προσπάθεια).

[whitecandle]

Δεν υπάρχει δουλειά με τόση ανεργία και υγεία ψυχολογική πάλι δεν υπάρχει. Σωματικά είμαι καλά απλώς έχω κιλά. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα και μου έρχονται συνέχεια αρνητικές σκέψεις, έχω και χρόνια κατάθλιψη εκτός των άλλων. Αυτό με τα κόμπλεξ πρώτη φορά το ακούω ότι έχουν όλοι.

[whitecandle]

Η αλήθεια είναι η εξής: Τώρα στην ζωή μου όλοι με απογοητεύουν ή με έχουν απογοητεύσει, δεν υπάρχει κανείς που να μου έχει σταθεί όπως θέλω και οι περισσότεροι με κάνουνε χειρότερα από ότι είμαι, πιστεύω ότι όλοι είναι κακοί, και όπως είπα όλοι με απογοητεύουνε και είμαι σε απόγνωση, πέρα από τα όρια. Και λέω για το σχολείο, γιατί από κει ξεκίνησε το όλο θέμα, με το να μου δημιουργούν κόμπλεξ και ίσως τα βγάζω τώρα στους άλλους αυτά και δεν θέλουν να με κάνουνε παρέα.

[BrokeN_DoLL]

white η ζωη ειναι ενας αγωνας δρομου. οσοι θελουν να το παιξουν ανωτεροι σε καποιους αλλους, κουβαλανε περισσοτερο κομπλεξ απ αυτο που νομιζεις πως εχεις εσυ. ολα αυτα τα παιδια που σε κοροιδευανε στο σχολειο, τωρα θα ναι για τα μπαζα. εσυ θα σαι παντα πιο εξυπνη απο αυτους. κ αυτο επειδη ειναι μια δοκιμασια! εγω παντως οσοι με κοροιδευανε βλεπω τις αχαρες ζωες τους να γινονται πιο αχαρες, και χαιρομαι! καλα να παθουν! τοτε που νομιζαν πως μετρουσαν, αλλο τοσο οσο μεγαλωνουν πιανουν πατο!

το θεμα ειναι να αφησεις το παρελθον εκει που ειναι και να φροντισεις να δεις το παρον σου και να κανεις ονειρα για το μελλον σου.

[RainAndWind]

Την μερική ανωτερότητα όπως την περιέγραψες ενδέχεται να τη χρησιμοποιείς και ως εξισορροπιστική ψυχολογική μέθοδο.
Δηλαδή επειδή τα αισθήματα κατωτερότητας σε βασανίζουν, τις φορές που διαχωρίζεις τον εαυτό σου από όσους θεωρείς κακούς, αυτόματα σε τι σε πας?
Στη μεριά των "καλών", με ό,τι συμβαδίζει για σένα η καλότητα, η καλοσύνη (κι αυτή δεν είναι ίδια για όλες μας).
Και γω θα ήθελα να σε ρωτήσω ό,τι και η Joann. Τα τραύματα του παρελθόντος μπορούν να γιατρευτούν σε ένα ήρεμο,ισορροπημένο, αγαπησιάρικο παρόν.
Υπάρχει το παρόν αυτό? Ή υπάρχουν κάποιες δυνατότητες πραγμάτωσής του? Αν δεν υπάρχουν τι μπορείς πάλι να κάνεις
για να υπάρξουν?

[BloodyKate]

οτι κακο εχει συμβει στο μακρινο παρελθον ειναι παρελθον και δεν βοηθαει να το σκεφτομαστε..
απο ενα σημειο και μετα σημασια εχει τι κανουμε για να μην νιωθουμε κατωτεροι
αυτο δεν σημαινει πως αρχιζουμε τα μπινελικια και οποιον παρει ο χαρος
θελω να πω πως οκ ρε white στο παρελθον σε απογοητευσε ο κοσμος... τωρα που εισαι ενηλικη τι κανεις γι αυτο? δινεις κακη τροφη στο μυαλο σου με σκαρτες αναμνησεις που δεν εχουν να σου προσφερουν τιποτα? οπως τα σχολικα χρονια? προσπαθησε να τις αποβαλεις κανωντας δημιουργικα πραματα χτιζοντας νεες καλες αναμνησεις φροντιζοντας το παρον και το μελλον σου. Εχεις πολλη ζωη μπροστα σου μην τη χαραμιζεις

[whitecandle]

Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας, θα απαντήσω σε κάθεμία ξεχωριστά.

[whitecandle]

white η ζωη ειναι ενας αγωνας δρομου. οσοι θελουν να το παιξουν ανωτεροι σε καποιους αλλους, κουβαλανε περισσοτερο κομπλεξ απ αυτο που νομιζεις πως εχεις εσυ. ολα αυτα τα παιδια που σε κοροιδευανε στο σχολειο, τωρα θα ναι για τα μπαζα. εσυ θα σαι παντα πιο εξυπνη απο αυτους. κ αυτο επειδη ειναι μια δοκιμασια! εγω παντως οσοι με κοροιδευανε βλεπω τις αχαρες ζωες τους να γινονται πιο αχαρες, και χαιρομαι! καλα να παθουν! τοτε που νομιζαν πως μετρουσαν, αλλο τοσο οσο μεγαλωνουν πιανουν πατο!

το θεμα ειναι να αφησεις το παρελθον εκει που ειναι και να φροντισεις να δεις το παρον σου και να κανεις ονειρα για το μελλον σου.

Αυτό που λες broken, ότι αυτοί που θέλουν να το παίξουν ανώτεροι κουβαλάνε περισσότερο κόμπλεξ, δυστυχώς με κάνανε ίδια, και εγώ αργότερα φερόμουν έτσι σε κάποιους άλλους, μεμονωμένες περιπτώσεις όμως. Και οι άλλοι μου τη λέγανε, δεν ήταν όπως με μένα που μου την έπεφταν όλοι και δεν με υποστήριζε κανείς. Ίσως απλά εγκλωβίστηκα σε αυτόν τον τρόπο σκέψης ανώτερου-κατώτερου και γι'αυτό. Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μακάρι να ισχύει αυτό και για τους δικούς μου βασανιστές, αλλά όμως το ίδιο ίσως θα πρεπε να ισχύει και για μένα για όσες φορές φέρθηκα άσχημα; Δεν ξέρω. Δεν βρίσκω κάτι άλλο πάντως να έγινε νωρίτερα που να με έκανε να έχω κόμπλεξ, λογικά αυτοί με κάνανε.
Το παρόν είναι κι αυτό χάλια όπως θα γράψω και παρακάτω και έγραψα και πιο πάνω και μου θυμίζει όλες τις κακιές στιγμές, σκέψεις κτλ και για το μέλλον με την ασθένεια δεν μπορώ να κάνω όνειρα, αφού κανείς δεν θα με θέλει, συν την οικονομική κρίση. Γενικά είμαι σε απόγνωση. Δεν θέλω όμως να σε επηρεάσω κι εσένα, αν έχεις όμως κάποια λύση, καλοδεχούμενη. Α, και επίσης επειδή μια ζωή είμαι μες στη δυστυχία, όλοι μου τη λένε ότι δεν θα με θέλει κανείς έτσι, άλλοι με καλό τρόπο άλλοι όχι.

[whitecandle]

Την μερική ανωτερότητα όπως την περιέγραψες ενδέχεται να τη χρησιμοποιείς και ως εξισορροπιστική ψυχολογική μέθοδο.
Δηλαδή επειδή τα αισθήματα κατωτερότητας σε βασανίζουν, τις φορές που διαχωρίζεις τον εαυτό σου από όσους θεωρείς κακούς, αυτόματα σε τι σε πας?
Στη μεριά των "καλών", με ό,τι συμβαδίζει για σένα η καλότητα, η καλοσύνη (κι αυτή δεν είναι ίδια για όλες μας).
Και γω θα ήθελα να σε ρωτήσω ό,τι και η Joann. Τα τραύματα του παρελθόντος μπορούν να γιατρευτούν σε ένα ήρεμο,ισορροπημένο, αγαπησιάρικο παρόν.
Υπάρχει το παρόν αυτό? Ή υπάρχουν κάποιες δυνατότητες πραγμάτωσής του? Αν δεν υπάρχουν τι μπορείς πάλι να κάνεις
για να υπάρξουν?

Rain and Wind, σαν τα μάραθα! Κάτι χρόνια έχουμε να τα πούμε. Αυτό που λες ότι πάω με τους καλούς, δηλαδή έχω κόμπλεξ κατωτερότητας για να εξισσοροπήσω ίσως ισχύει, δεν μου κάνει όμως καλό, είναι το ίδιο άσχημο με το κόμπλεξ κατωτερότητας.
Το παρόν αυτό δεν υπάρχει δυστυχώς. Μόνο την οικογένειά μου έχω και αυτοί δεν είναι πάντα εκεί για μένα. Αυτό που θα θελα πολύ για να γίνω καλά είναι να βρω μία σχέση, όμως έχει καταντήσει κοροιδία, όλοι με κοροιδεύουν (ίσως γι'αυτό σκέφτομαι το παρελθόν) και αγόρι τελικά δεν βρίσκω. Είναι και τα κιλά, είναι και τα αγόρια που είναι οι περισσότεροι μ........, είναι και ότι δεν βγαίνω από το σπίτι, είναι και η μίζερη ζωή μου, είναι και η αρρώστια, οπότε πολύ δύσκολο. Το ίδιο και για να βρω φίλους. Οπότε σκέφτομαι να μετακομίσω σε άλλη πόλη που θα είναι εκεί οι φίλοι μου αλλά είναι πάλι δύσκολο λόγω οικονομικής κρίσης.

[YannisCrete]

Έγραψα ένα θέμα που είναι παρόμοιο, αλλά τελικά κατάλαβα ότι αυτό με απασχολεί. Νιώθω αίσθημα κατωτερότητας αλλά και ανωτερότητας πολλές φορές, επειδή στο σχολείο με κακοποιούσαν ψυχολογικά. Από τη μια οι γονείς μου με το διάβασμα, και από την άλλοι οι συμμαθητές μου και ο δάσκαλος με κορόιδευαν. Αυτό μέσα μου μου έχει μείνει ως χαμηλή αυτοεκτίμηση, το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου, και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ξέρω, ακούγεται εύκολο, δεν είναι όμως, πιστεύω ότι όλοι είναι κακοί αλλά δεν το χω συνειδητοποιήσει ακόμα και έτσι νιώθω ότι είναι καλοί, γι'αυτό ζητάω και την βοήθειά σας........

Συμπάσχω. Το μόνο καλό που είχαν τα σχολικά μου χρόνια ήταν οτι πέρασαν.

[whitecandle]

οτι κακο εχει συμβει στο μακρινο παρελθον ειναι παρελθον και δεν βοηθαει να το σκεφτομαστε..
απο ενα σημειο και μετα σημασια εχει τι κανουμε για να μην νιωθουμε κατωτεροι
αυτο δεν σημαινει πως αρχιζουμε τα μπινελικια και οποιον παρει ο χαρος
θελω να πω πως οκ ρε white στο παρελθον σε απογοητευσε ο κοσμος... τωρα που εισαι ενηλικη τι κανεις γι αυτο? δινεις κακη τροφη στο μυαλο σου με σκαρτες αναμνησεις που δεν εχουν να σου προσφερουν τιποτα? οπως τα σχολικα χρονια? προσπαθησε να τις αποβαλεις κανωντας δημιουργικα πραματα χτιζοντας νεες καλες αναμνησεις φροντιζοντας το παρον και το μελλον σου. Εχεις πολλη ζωη μπροστα σου μην τη χαραμιζεις

Bloodykate σε όλες τις ψυχοθεραπείες σε γυρνάνε πίσω στο παρελθόν, ίσως από κει να προέρχονται όλα τα προβλήματα γι'αυτό. Με απογοητεύει και τώρα ο κόσμος που είμαι ενήλικη αρκετά συχνά. Ευτυχώς έχει λίγο καιρό να συμβεί αυτό, αλλά ένα διάστημα συνέβαινε συνέχεια!! Σε αυτό για την κακή τροφή έχεις δίκιο αλλά είπαμε πρέπει να τα ξαναζήσω για να τα αντιμετωπίσω διαφορετικά το θέμα είναι πως το κάνω; Δεν μπορώ να χτίσω νέες καλές αναμνήσεις εκτός από τα παραπάνω που έγραψα, για τον πολύ απλό λόγο ότι έχω εγκλωβιστεί μέσα σε αυτόν τον τρόπο ζωής με την κατάθλιψη και άντε να βγω. Δεν ξέρω, ίσως είναι ένας φαύλος κύκλος, όσο είμαι μέσα δεν θέλω να βγω και όσο δεν θέλω να βγω είμαι μέσα! Αλλά νομίζω ότι είναι πολύ πιο σύνθετο από αυτό, ίσως πρέπει να φύγουν τα κόμπλεξ πρώτα! Πως γίνεται αυτό;

[whitecandle]

Συμπάσχω. Το μόνο καλό που είχαν τα σχολικά μου χρόνια ήταν οτι πέρασαν.

Να 'σαι καλά. Τώρα δεν σε επηρεάζουν στην τωρινή ζωή σου δεν κάνεις κύκλους;

[YannisCrete]

Να 'σαι καλά. Τώρα δεν σε επηρεάζουν στην τωρινή ζωή σου δεν κάνεις κύκλους;

Απλά είναι παλιές πληγές οι οποίες επιρρεάζουν κυρίως οταν ταξιδευεις με το νου στο παρελθόν. Όταν ακούς τα "μαθητικά χρόνια" που όλοι λένε οτι ήταν τα καλύτερα κτλ. Για μένα ήταν μακράν τα χειρότερα με ελάχιστες εξαιρέσεις, το σχολείο που πήγαινα ήταν οτι χειρότερο.
Πάντως βάσει εμπειρίας θα σου πω οτι τα αρνητικά βιώματα του παρελθόντος αποτελούν πληγές, οι οποίες ναι μεν επουλώνονται με την πάροδο του χρόνου, αλλα πάντα παραμένουν ευάλωτες. Μπορει κάποιος να σε προσβάλει σήμερα και ο τρόπος του να είναι πανομοιότυπος με παλιές αρνητικές αναμνήσεις, οι οποίες επανερχόμενες στο μυαλό σου να καταφέρουν να σε ρίξουν ψυχολογικά. Είναι πολύ άσχημο να σου ξύνουν παλιές πληγές. Αλλα να ξέρεις οτι αυτές οι πληγές ΚΑΚΩΣ και ΑΔΙΚΩΣ δημιουργήθηκαν, εσύ δεν φέρεις ουδεμία ευθύνη, και σε καμία περίπτωση αυτοί οι οποίοι σε έκαναν να αισθανθείς άσχημα είναι ανώτεροί σου κτλ, απεναντίας μάλιστα.
Πάντως η "κληρονομιά" απο τα παιδικά μου χρόνια ήταν η κάπως αυξημένη επιθετικότητα μου εν συνεχεία (με τους καλούς είμαι καλός και άγιος, εαν όμως κάποιος πάει να μου την βγει επιθετικά ανταποδίδω άμεσα και ακαριαία με τρόπο που ουτε καν φανταζόταν, το καλό αγαθό παιδάκι του δημοτικού μας τελείωσε).

[whitecandle]

Τι να πω πολύ άσχημες καταστάσεις.........