Δεν νιώθω , ειμαι προδομένος .

[Lampros]

Λαμπρο αρχισε να πετας ενα-ενα πισω σου τα μικροτερα προβληματα, μην πας κατευθειαν στο μεγαλο. Σιγα σιγα, ενα ενα, τα μικρα.

Το ξέρω αυτο προσπαθώ , αλλα ειναι στιγμές που σηκώνω τα ματια μου και κοιτάζω εκει στο μεγάλο προβλημα και όταν το αντικρύζω σπάω , έτσι απλα .

[λιλιουμ]

Συνεχισε σταθερα με τα μικρα, και μην το κοιτας!

[Lampros]

Συνεχισε σταθερα με τα μικρα, και μην το κοιτας!

Ευχαριστώ αυτο κάνω , αλλα ειναι σαν να εισαι σε ψηλό κτίριο να φοβασαι το ύψος να μην θες αλλα να κοιταζεις κάτω , δεν ξέρω γιατι το κάνω όμως .

[nflu]

Αγαπητε Λαμπρο καλησπερα.
Καταρχην θελω να σου πω πως κακως χαρακτηριζεις τον εαυτο σου καποια στιγμη παιδακι του δημοτικου.Ενας ανθρωπος που επωμιζεται τα βαρη της οικογενειας του και του εαυτου του και τα φερνει σε περας δεν ειναι παιδακι εστω κι αν νιωθει ετσι.
Σκεφτηκες ποτε πως χωρις ισως να το καταλαβεις μετα το θανατο του πατερα σου εγινες εσυ ο πατερας της οικογενειας σου κι αυτο πια συμβολιζεις αθελα σου μεσα σε αυτην;
Πως η μητερα σου υποσεινηδητα σε τοποθετησε σε αυτη την θεση του συντροφου-στηριγμα(εννοειται συμβολικα) και τωρα εσυ δεχεσαι τα αρνητικα,τα παραπονα και τις απαιτησεις που σε αλλη περιπτωση θα αφορουσαν τον πατερα;
Δεν μπορω να πιστεψω πως η μητερα σου δεν σε αγαπα ή οτι αγαπα περισσοτερο τον αδελφο σου απλα για εκεινη αυτος ειναι ακομα το παιδι κι εσυ που στα ματια της εχεις παψει απο καιρο να εισαι παιδι χωρις να το καταλαβαινει εισαι ο συντροφος-στηριγμα.(ξαναλεω παντα συμβολικα για να μην παρεξηγηθω).
Εχω περασει απο παρομοια κατασταση και βρεθηκα ξαφνικα αν και γυναικα και η μικροτερη μαλιστα κορη να ειμαι κατι σαν πατερας μεσα στο σπιτι αν και η καρδια μου το ξερε.
Συμβαινει καμμια φορα να πιστευουμε πως αν εμεις δεν σωσουμε μια κατασταση τα πραγματα θα ξεφυγουν κι ολα θα πανε στραβα κι ομως πιστεψε με δεν μπορεις να φανταστεις για ποσα πραγματα ειναι ικανοι οι ανθρωποι γυρω μας οταν χρειαστει να προστατεψουν οι ιδιοι τον εαυτο τους χωρις να εισαι παντα εσυ η ασπιδα και το δορυ τους.
Καταλαβαινω την αγαπη και την αφοσιωση στην οικογενεια σου γιαυτο δεν θα σου πω να τους εγκαταλειψεις απλα αστους να βρουν λυσεις μονοι τους σε καποια πραγματα εστω ξεκινωντας κι απο τα πιο μικρα.Βρες ενα δικο σου χωρο να μεινεις για να μπορεσεις να αναπνευσεις και συνεχισε να τους βοηθας αν θες.
Θα σε ρωτησω μονο κατι και θελω να το σκεφτεις σοβαρα.Εσυ που αγαπας και λυπασαι και θες να εισαι δικαιος με τους ανθρωπους γιατι δεν εφαρμοζεις το ιδιο και στον εαυτο σου;Μηπως ο εαυτος δεν ειναι αυτη την στιγμη ενας ανθρωπος που σου ζητα απεγνωσμενα να τον φροντισεις,να του φερθεις δικαια και να του προσφερεις τα καλα που του αξιζουν.......αυτα που του αξιζουν ουτε παραπανω ουτε παρακατω.Το παιδι που κρυβεις μεσα σου σου ζητα απεγνωσμενα να το παρεις αγκαλια και να το προστατεψεις.......γιατι δεν το ακους....

[λιλιουμ]

Δουλεψε με τον εαυτο σου να μην κοιτας!! Στην αρχη ειναι δυσκολο, μετα γινεται σχεδον αυτοματα.. :)

[Christina82]

Αγαπητε Λαμπρο καλησπερα.
Καταρχην θελω να σου πω πως κακως χαρακτηριζεις τον εαυτο σου καποια στιγμη παιδακι του δημοτικου.Ενας ανθρωπος που επωμιζεται τα βαρη της οικογενειας του και του εαυτου του και τα φερνει σε περας δεν ειναι παιδακι εστω κι αν νιωθει ετσι.
Σκεφτηκες ποτε πως χωρις ισως να το καταλαβεις μετα το θανατο του πατερα σου εγινες εσυ ο πατερας της οικογενειας σου κι αυτο πια συμβολιζεις αθελα σου μεσα σε αυτην;
Πως η μητερα σου υποσεινηδητα σε τοποθετησε σε αυτη την θεση του συντροφου-στηριγμα(εννοειται συμβολικα) και τωρα εσυ δεχεσαι τα αρνητικα,τα παραπονα και τις απαιτησεις που σε αλλη περιπτωση θα αφορουσαν τον πατερα;
Δεν μπορω να πιστεψω πως η μητερα σου δεν σε αγαπα ή οτι αγαπα περισσοτερο τον αδελφο σου απλα για εκεινη αυτος ειναι ακομα το παιδι κι εσυ που στα ματια της εχεις παψει απο καιρο να εισαι παιδι χωρις να το καταλαβαινει εισαι ο συντροφος-στηριγμα.(ξαναλεω παντα συμβολικα για να μην παρεξηγηθω).
Εχω περασει απο παρομοια κατασταση και βρεθηκα ξαφνικα αν και γυναικα και η μικροτερη μαλιστα κορη να ειμαι κατι σαν πατερας μεσα στο σπιτι αν και η καρδια μου το ξερε.
Συμβαινει καμμια φορα να πιστευουμε πως αν εμεις δεν σωσουμε μια κατασταση τα πραγματα θα ξεφυγουν κι ολα θα πανε στραβα κι ομως πιστεψε με δεν μπορεις να φανταστεις για ποσα πραγματα ειναι ικανοι οι ανθρωποι γυρω μας οταν χρειαστει να προστατεψουν οι ιδιοι τον εαυτο τους χωρις να εισαι παντα εσυ η ασπιδα και το δορυ τους.
Καταλαβαινω την αγαπη και την αφοσιωση στην οικογενεια σου γιαυτο δεν θα σου πω να τους εγκαταλειψεις απλα αστους να βρουν λυσεις μονοι τους σε καποια πραγματα εστω ξεκινωντας κι απο τα πιο μικρα.Βρες ενα δικο σου χωρο να μεινεις για να μπορεσεις να αναπνευσεις και συνεχισε να τους βοηθας αν θες.
Θα σε ρωτησω μονο κατι και θελω να το σκεφτεις σοβαρα.Εσυ που αγαπας και λυπασαι και θες να εισαι δικαιος με τους ανθρωπους γιατι δεν εφαρμοζεις το ιδιο και στον εαυτο σου;Μηπως ο εαυτος δεν ειναι αυτη την στιγμη ενας ανθρωπος που σου ζητα απεγνωσμενα να τον φροντισεις,να του φερθεις δικαια και να του προσφερεις τα καλα που του αξιζουν.......αυτα που του αξιζουν ουτε παραπανω ουτε παρακατω.Το παιδι που κρυβεις μεσα σου σου ζητα απεγνωσμενα να το παρεις αγκαλια και να το προστατεψεις.......γιατι δεν το ακους....

Αυτο ακριβώς μου είχε πει ο ψυχολόγος μου στις πρώτες συνεδρίες.. Απίστευτο! Να είναι πάντα καλά ο άνθρωπος!

[Lampros]

Αγαπητε Λαμπρο καλησπερα.
Καταρχην θελω να σου πω πως κακως χαρακτηριζεις τον εαυτο σου καποια στιγμη παιδακι του δημοτικου.Ενας ανθρωπος που επωμιζεται τα βαρη της οικογενειας του και του εαυτου του και τα φερνει σε περας δεν ειναι παιδακι εστω κι αν νιωθει ετσι.
Σκεφτηκες ποτε πως χωρις ισως να το καταλαβεις μετα το θανατο του πατερα σου εγινες εσυ ο πατερας της οικογενειας σου κι αυτο πια συμβολιζεις αθελα σου μεσα σε αυτην;
Πως η μητερα σου υποσεινηδητα σε τοποθετησε σε αυτη την θεση του συντροφου-στηριγμα(εννοειται συμβολικα) και τωρα εσυ δεχεσαι τα αρνητικα,τα παραπονα και τις απαιτησεις που σε αλλη περιπτωση θα αφορουσαν τον πατερα;
Δεν μπορω να πιστεψω πως η μητερα σου δεν σε αγαπα ή οτι αγαπα περισσοτερο τον αδελφο σου απλα για εκεινη αυτος ειναι ακομα το παιδι κι εσυ που στα ματια της εχεις παψει απο καιρο να εισαι παιδι χωρις να το καταλαβαινει εισαι ο συντροφος-στηριγμα.(ξαναλεω παντα συμβολικα για να μην παρεξηγηθω).
Εχω περασει απο παρομοια κατασταση και βρεθηκα ξαφνικα αν και γυναικα και η μικροτερη μαλιστα κορη να ειμαι κατι σαν πατερας μεσα στο σπιτι αν και η καρδια μου το ξερε.
Συμβαινει καμμια φορα να πιστευουμε πως αν εμεις δεν σωσουμε μια κατασταση τα πραγματα θα ξεφυγουν κι ολα θα πανε στραβα κι ομως πιστεψε με δεν μπορεις να φανταστεις για ποσα πραγματα ειναι ικανοι οι ανθρωποι γυρω μας οταν χρειαστει να προστατεψουν οι ιδιοι τον εαυτο τους χωρις να εισαι παντα εσυ η ασπιδα και το δορυ τους.
Καταλαβαινω την αγαπη και την αφοσιωση στην οικογενεια σου γιαυτο δεν θα σου πω να τους εγκαταλειψεις απλα αστους να βρουν λυσεις μονοι τους σε καποια πραγματα εστω ξεκινωντας κι απο τα πιο μικρα.Βρες ενα δικο σου χωρο να μεινεις για να μπορεσεις να αναπνευσεις και συνεχισε να τους βοηθας αν θες.
Θα σε ρωτησω μονο κατι και θελω να το σκεφτεις σοβαρα.Εσυ που αγαπας και λυπασαι και θες να εισαι δικαιος με τους ανθρωπους γιατι δεν εφαρμοζεις το ιδιο και στον εαυτο σου;Μηπως ο εαυτος δεν ειναι αυτη την στιγμη ενας ανθρωπος που σου ζητα απεγνωσμενα να τον φροντισεις,να του φερθεις δικαια και να του προσφερεις τα καλα που του αξιζουν.......αυτα που του αξιζουν ουτε παραπανω ουτε παρακατω.Το παιδι που κρυβεις μεσα σου σου ζητα απεγνωσμενα να το παρεις αγκαλια και να το προστατεψεις.......γιατι δεν το ακους....

Τι να πω τώρα , έτσι ειναι ......
Να σου απαντήσω αύριο , με αυτο τον πονοκέφαλο τώρα πονάει και η κάτω γναθος μου , δεν αντέχω .
Συγνώμη , αύριο .

[Lampros]

Αγαπητε Λαμπρο καλησπερα.
Καταρχην θελω να σου πω πως κακως χαρακτηριζεις τον εαυτο σου καποια στιγμη παιδακι του δημοτικου.Ενας ανθρωπος που επωμιζεται τα βαρη της οικογενειας του και του εαυτου του και τα φερνει σε περας δεν ειναι παιδακι εστω κι αν νιωθει ετσι.
Σκεφτηκες ποτε πως χωρις ισως να το καταλαβεις μετα το θανατο του πατερα σου εγινες εσυ ο πατερας της οικογενειας σου κι αυτο πια συμβολιζεις αθελα σου μεσα σε αυτην;
Πως η μητερα σου υποσεινηδητα σε τοποθετησε σε αυτη την θεση του συντροφου-στηριγμα(εννοειται συμβολικα) και τωρα εσυ δεχεσαι τα αρνητικα,τα παραπονα και τις απαιτησεις που σε αλλη περιπτωση θα αφορουσαν τον πατερα;
Δεν μπορω να πιστεψω πως η μητερα σου δεν σε αγαπα ή οτι αγαπα περισσοτερο τον αδελφο σου απλα για εκεινη αυτος ειναι ακομα το παιδι κι εσυ που στα ματια της εχεις παψει απο καιρο να εισαι παιδι χωρις να το καταλαβαινει εισαι ο συντροφος-στηριγμα.(ξαναλεω παντα συμβολικα για να μην παρεξηγηθω).
Εχω περασει απο παρομοια κατασταση και βρεθηκα ξαφνικα αν και γυναικα και η μικροτερη μαλιστα κορη να ειμαι κατι σαν πατερας μεσα στο σπιτι αν και η καρδια μου το ξερε.
Συμβαινει καμμια φορα να πιστευουμε πως αν εμεις δεν σωσουμε μια κατασταση τα πραγματα θα ξεφυγουν κι ολα θα πανε στραβα κι ομως πιστεψε με δεν μπορεις να φανταστεις για ποσα πραγματα ειναι ικανοι οι ανθρωποι γυρω μας οταν χρειαστει να προστατεψουν οι ιδιοι τον εαυτο τους χωρις να εισαι παντα εσυ η ασπιδα και το δορυ τους.
Καταλαβαινω την αγαπη και την αφοσιωση στην οικογενεια σου γιαυτο δεν θα σου πω να τους εγκαταλειψεις απλα αστους να βρουν λυσεις μονοι τους σε καποια πραγματα εστω ξεκινωντας κι απο τα πιο μικρα.Βρες ενα δικο σου χωρο να μεινεις για να μπορεσεις να αναπνευσεις και συνεχισε να τους βοηθας αν θες.
Θα σε ρωτησω μονο κατι και θελω να το σκεφτεις σοβαρα.Εσυ που αγαπας και λυπασαι και θες να εισαι δικαιος με τους ανθρωπους γιατι δεν εφαρμοζεις το ιδιο και στον εαυτο σου;Μηπως ο εαυτος δεν ειναι αυτη την στιγμη ενας ανθρωπος που σου ζητα απεγνωσμενα να τον φροντισεις,να του φερθεις δικαια και να του προσφερεις τα καλα που του αξιζουν.......αυτα που του αξιζουν ουτε παραπανω ουτε παρακατω.Το παιδι που κρυβεις μεσα σου σου ζητα απεγνωσμενα να το παρεις αγκαλια και να το προστατεψεις.......γιατι δεν το ακους....

Να απαντήσω στην ερώτηση , όσο και αν ακούγεται περίεργα , δεν με αφήνουν να κάνω τίποτα για τον εαυτο μου , ότι να προσπαθησω , απο το πιο απλα , ας πούμε να αγοράσω κατι που θα με κάνει για λιγο καιρο να νιώσω καλα να ξέφυγω και μου τα βγάζουν απο την μύτη .
Φωνές γκρίνια συνέχεια .
Όταν πάω να βγω έξω και να άργησω λίγο , τηλέφωνα , κλαματα επίθεση .
Για να γλύτωσω απο αυτα ολλα , γιατι δεν αντέχω την γκρίνια , κάθομαι στα αυγά μου να το πω έτσι απλα ή κάνω ότι μπορω στα κρυφά .

Μα γιατι ειμαι έτσι , κάθε μέρα στενοχωριμενος , γιατι ακούω συνέχεια αυτο το παιδι να φωνάζει και δεν αντεχω , στην αρχη με φώναζε να το πάρω αγκαλια , τώρα μου λέει ότι με μισεί για ολλα αυτα που του εχω κάνει .

Ειμαι παιδι του δημοτικού , αυτο κρύβω μέσα μου , δεν μπορεω να μεγάλωσω , ξαφνικα επρεπε απο 19 χρονων παιδι να γίνω 40 50 και δεν το έκανα γιατι εγω ήμουν ο καλύτερος , ο χειρότερος ήμουν για να αναλάβω τις ευθύνες του πατερα μου , της οικογένειας μου .
Η μάνα μου είχε το νεκροταφείο , τα καντηλια , ο εδελφος είχε την δουλεια του , την καριέρα του , εγω ξαφνικα βρέθηκα σε ένα σωρό απο προβλήματα και επιπλέον να αντίμετοπιζω κάθε μέρα την κακια απο ανθρώπους που ευεργετημένους απο τον πατερα μου , τους είχα τώρα εχθρούς .
Μα δεν είχα ποιον να ρωτήσω , τι να κάνω , πως να το κάνω , δοκίμασα τα πάντα και αντί να εχω βοηθεια απο την οικογένεια είχα απο την μάνα , θα μας φάνε παιδι μου , θα μας κάνουν κακο ..... αυτο το κλίμα απαισιοδοξίας να με κάνει να φοβαμαι , απο τον αδελφο .... δεν εχω χρόνο , εχω την δουλεια μου , μην με ενοχλείς.

Αυτα κάθε μέρα , και να μη θελω να ξημερωσει , να κοιτάζω απο το κουτί γραμμάτων αν έρθει κατι για να πρέπει να τρέμω , απο τα τηλέφωνα ....ποιος πηρε τώρα και τι θέλει πάλι απο μας και να προσπαθώ να φοραω το χαμόγελο μου για την μάνα μου τον αδελφο μου , την κοινωνία ολόκληρη που σε κάθε βήμα μου κοίταζε να με ρίξει , έτσι απλα για να σπάσει πλάκα .
Και να κλαίω όταν ήμουν μόνος μου , ή στη μέση στη θάλασσα με την βάρκα , η σε κάποια γωνία στο σπίτι .
Να εχω αφήσει πίσω ανάγκες βασικές για μένα που μέσα απο αυτες θα γινομουν άντρας σιγα σιγα , απο το βγω έξω να διασκέδασω να κοιτάξω πια κοπέλα μου αρέσει , να την κυνήγησω να ερωτεύτω να κάνω έρωτα , να πάω διακοπές , ποτε δεν πήγα στη ζωη μου ποτε , πρώτη φορα ηταν τον Αύγουστο του 11 και όταν γύρισα βρήκα μια μάνα , αυτη που με αγάπει , να ειναι εξάλη , να με διώχνει απο τι σπίτι να με καταριεται , να με κάνει να νιώθω σαν να την απάτησα , πέταξε απο το παράθυρο ένα δώρο που της πήρα , γιατι ? γιατι την άφησα πήγα με άλλη γυναίκα .
Αυτη που με αγαπάει σαν μάνα , δεν με άφηνε να κάνω μπάνιο να πάω να δώ τη φίλη μου , όταν έβαζα σαν άντρας άρωμα φώναζε γιατι έβαλα πολυ και όλα αυτα γιναν τώρα στα 40 μου χρόνια .
Όλους ότι και να κάνω τους πήραζει , ότι και να ειναι αυτο απο το να πάρω αλλο κινητο γιατι αυτο χάλασε .
Πια μάνα με αγαπάει ? αυτη που όταν τις λες ...γιατι πηγες και είπες στον αδελφο μου πράγματα που δεν σου είπα έτσι , αλλα εσυ τα κατάλαβες όπως σε βόλευε και μας έβαλες να σκοτώθουμε ? και απαντά , είχα τα νεύρα μου και το είπα .
Και μετα να ακούς κατάρες , μην αξιωθείς και κάνεις παιδι , μακρια απο μένα αν πεθάνω .
Κατάρες κατάρες ξανα και ξανα, σε ποιον σε εμένα που θα έμπαινα μπροστα τους να μην τους αγγίξει κανεις , γιατι ? γιατι αυτο που μου λέγανε , που με μάθανε απο μικρο για τις αξίες τις οικογένειας , να ειμαστε ολοι μαζι μια γροθιά και να μην αφήνει κανένας την οικογένεια το πίστεψα και το είχα μέσα στην καρδια μου .
Και αυτο που με πονάει περισσότερο και με κάνει να κλαίω ακόμη και τώρα ειναι ότι η μάνα μου ποτε της δεν ήτανε κακια , σε κανένα , ακόμη και σε όποιον μας απειλούσε , έγινε κακια σε εμένα , έβγαλε την κακια της όλη σε μένα .
Και τους μισω , και τον εαυτο μου , που δεν ειμαι ικανός να με αγαπήσει κάνεις , ούτε μια ........ Χριστίνα , Μαρκέλα .
Και πρέπει τώρα εγω να ψαχνω στα σουπιδια της ψυχής μου και της καρδια μου κάθε μέρα να βρίσκω κατι ψεύτικο για να συνεχίζω να ζω και να ελπίζω , τι να ελπίζω , τι αλλο να ελπίζω .
Δεν εχω χαμηλη αυτοεκτίμηση που πολυ νομίζουν , μόνο αυτο δεν εχω , αν είχα δεν θα έβαζα στην θέση τους όλους αυτους που με κοιταζαν και με απειλούσαν .
Απλα δεν μου βγαίνει τίποτα τίποτα .... ας ειναι καλο , ας ειναι και το χειρότερο .

[nflu]

Στεναχωριεμαι ειλικρινα πολυ που νιωθεις ετσι γιατι καταλαβαινω ακριβως και το παραπονο και τις καλες προθεσεις σου και περισσοτερο την βαθια αναγκη σου να αναγνωριστουν ολα αυτα τα ομορφα πραγματα που κρυβεις μεσα σου απο τους ανθρωπους που αγαπας.Στεναχωριεμαι επισης γιατι εχω περασει απο παρομοιες καταστασεις και ξερω ακριβως πως ειναι.Ξερεις η οικογενεια πολλες φορες απο κει που θα επρεπε να ειναι ενα καταφυγιο αγαπης για την ψυχη και το σωμα σου γινεται ενα αδηφαγο θηριο που ξεσπα επανω σου ολες τις μικροτητες και τις χυδαιοτητες του κοσμου.Εγω ευχομουν να ειμαι ορφανη,να μην ασχολειται κανεις τουλαχιστον μαζι μου τοσο συγκεκριμενα εναντιον μου για να με πληγωσει να με εξευτελισει,να απαξιωσει ολα τα ομορφα ιδανικα που ειχα.
Κατεληξα να σιχαινομαι τα παντα γυρω μου,να παθω καταθλιψη,να προσπαθησω στην ηλικια των 15 που ημουν το πιο αγαθο παιδι να αποβαλω απο πανω μου καθε τι θυληκο που τοτε ξεκινουσε για μην εχω τα φρικτα υστερικα ξεσπασματα της μητερας μου που με εβριζε χυδαια με λογια που ουτε καν ειχα φανταστει ποτε.
Εφυγα απο το σπιτι στα 20 με τον πρωτο μου μισθο για να γλιτωσω οτι μπορουσα να γλυτωσω απο την ψυχικη μου υγεια και παλεψα να σταθω στα ποδια μου κουβαλωντας τραυματα που τα πληρωσα ακριβα στην πορεια της ζωης μου.Γυρισα και τους προσφερα την βοηθεια μου οταν ο πατερας μου,ενας πατερας τελειως αδιαφορος και απων,επαθε εγκεφαλικο κι εμεινε κατακοιτος,τον φροντισα 6 ολοκληρα χρονια μεχρι την ημερα που πεθανε ,αποκλειστικα εγω...χωρις ουτε η μητερα μου ,ουτε η αδερφη μου να προσφερθουν να σηκωσουν το βαρος που τους αναλογουσε.
Λεω πως η μανα σου σε αγαπα μα αυτο δεν σημαινει πως ξερει και πως να αγαπα......αν την ρωτησεις θα σου πει....εγω ειμαι η καλυτερη μητερα κι εχω κανει τοσα για σενα.....καποιοι ανθρωποι μεσα τους εχουν ενα τεραστιο ελλειμα που προσπαθουν να το θρεψουν απο οποια ψυχη βρεθει διαθεσιμη προς βρωση.Μου φαινεσαι ενας καλος κι αξιολογος ανθρωπος που αν καταφερεις και απαγκιστρωσεις τις βδελες απο την ζωη σου εχεις ολες τις προυποθεσεις για να αγαπηθεις και να αγαπησεις.Τωρα αφηνεις τους αλλους να απομιζουν την ενεργεια που δεν εχουν απο την δικη σου ψυχη και σε σενα δεν απομενει τιποτα.Ειναι κριμα,τεραστιο κριμα σου αξιζουν καλυτεροι ανθρωποι που θα σε εκτιμησουν και θα θελησουν εστω για μια φορα να σηκωσουν τα βαρη για σενα.....Κατσε και σκεψου ,ειναι δυσκολο να αφηνεις πισω σου κατι που αγαπας μα οταν κινδυνευεις να χασεις τον εαυτο σου πρεπει να το κανεις......πως να στο πω θα καταλαβεις την διαφορα οταν το κανεις και τοτε ειναι που θα θυμωσεις πραγματικα ,οχι με τους αλλους αλλα με τον ιδιο σου τον εαυτο που τον παρατησες αβοηθητο να κυλιεται και να αναλωνεται σε ενα περιβαλλον φτηνο και μικροψυχο που δεν του αξιζει.......

[BloodyKate]

κανε κουραγιο λαμπρο μαζεψε δυναμεις και σηκω φυγε απο κει οποιες κι αν ειναι οι συνεπειες

[Lampros]

Στεναχωριεμαι ειλικρινα πολυ που νιωθεις ετσι γιατι καταλαβαινω ακριβως και το παραπονο και τις καλες προθεσεις σου και περισσοτερο την βαθια αναγκη σου να αναγνωριστουν ολα αυτα τα ομορφα πραγματα που κρυβεις μεσα σου απο τους ανθρωπους που αγαπας.Στεναχωριεμαι επισης γιατι εχω περασει απο παρομοιες καταστασεις και ξερω ακριβως πως ειναι.Ξερεις η οικογενεια πολλες φορες απο κει που θα επρεπε να ειναι ενα καταφυγιο αγαπης για την ψυχη και το σωμα σου γινεται ενα αδηφαγο θηριο που ξεσπα επανω σου ολες τις μικροτητες και τις χυδαιοτητες του κοσμου.Εγω ευχομουν να ειμαι ορφανη,να μην ασχολειται κανεις τουλαχιστον μαζι μου τοσο συγκεκριμενα εναντιον μου για να με πληγωσει να με εξευτελισει,να απαξιωσει ολα τα ομορφα ιδανικα που ειχα.
Κατεληξα να σιχαινομαι τα παντα γυρω μου,να παθω καταθλιψη,να προσπαθησω στην ηλικια των 15 που ημουν το πιο αγαθο παιδι να αποβαλω απο πανω μου καθε τι θυληκο που τοτε ξεκινουσε για μην εχω τα φρικτα υστερικα ξεσπασματα της μητερας μου που με εβριζε χυδαια με λογια που ουτε καν ειχα φανταστει ποτε.
Εφυγα απο το σπιτι στα 20 με τον πρωτο μου μισθο για να γλιτωσω οτι μπορουσα να γλυτωσω απο την ψυχικη μου υγεια και παλεψα να σταθω στα ποδια μου κουβαλωντας τραυματα που τα πληρωσα ακριβα στην πορεια της ζωης μου.Γυρισα και τους προσφερα την βοηθεια μου οταν ο πατερας μου,ενας πατερας τελειως αδιαφορος και απων,επαθε εγκεφαλικο κι εμεινε κατακοιτος,τον φροντισα 6 ολοκληρα χρονια μεχρι την ημερα που πεθανε ,αποκλειστικα εγω...χωρις ουτε η μητερα μου ,ουτε η αδερφη μου να προσφερθουν να σηκωσουν το βαρος που τους αναλογουσε.
Λεω πως η μανα σου σε αγαπα μα αυτο δεν σημαινει πως ξερει και πως να αγαπα......αν την ρωτησεις θα σου πει....εγω ειμαι η καλυτερη μητερα κι εχω κανει τοσα για σενα.....καποιοι ανθρωποι μεσα τους εχουν ενα τεραστιο ελλειμα που προσπαθουν να το θρεψουν απο οποια ψυχη βρεθει διαθεσιμη προς βρωση.Μου φαινεσαι ενας καλος κι αξιολογος ανθρωπος που αν καταφερεις και απαγκιστρωσεις τις βδελες απο την ζωη σου εχεις ολες τις προυποθεσεις για να αγαπηθεις και να αγαπησεις.Τωρα αφηνεις τους αλλους να απομιζουν την ενεργεια που δεν εχουν απο την δικη σου ψυχη και σε σενα δεν απομενει τιποτα.Ειναι κριμα,τεραστιο κριμα σου αξιζουν καλυτεροι ανθρωποι που θα σε εκτιμησουν και θα θελησουν εστω για μια φορα να σηκωσουν τα βαρη για σενα.....Κατσε και σκεψου ,ειναι δυσκολο να αφηνεις πισω σου κατι που αγαπας μα οταν κινδυνευεις να χασεις τον εαυτο σου πρεπει να το κανεις......πως να στο πω θα καταλαβεις την διαφορα οταν το κανεις και τοτε ειναι που θα θυμωσεις πραγματικα ,οχι με τους αλλους αλλα με τον ιδιο σου τον εαυτο που τον παρατησες αβοηθητο να κυλιεται και να αναλωνεται σε ενα περιβαλλον φτηνο και μικροψυχο που δεν του αξιζει.......

Τώρα εδω που εχω φτάσει , δεν ξέρω αν ειμαι καλός και αξιόλογος άνθρωπος και το λέω με το χέρι στην καρδια .
Και δεν ξέρω πια αν τους αγαπάω .
Εγω τους λέω ομάδα , ειναι μια ομάδα που εγω τουλαχιστον δεν μπορω να σπασω .
Για όλα φταίω εγω και μόνο εγω .
Εγω προσφέρθηκα , αυτοι μόνο να επικρίνουν να σχολιάζουν να κατηγορούν , εμένα κανέναν αλλο .
Να σου πω κατι , μητρικα ένστικτα δεν έχει .... Η μηπως τα κρατάει μόνο για το παιδι της . Έκτως και αν εγω δεν ειμαι παιδι της , το σκέφτομαι και αυτο .

[Lampros]

κανε κουραγιο λαμπρο μαζεψε δυναμεις και σηκω φυγε απο κει οποιες κι αν ειναι οι συνεπειες

Μια κουβέντα ειναι αυτο , πως να το κανεις ? και να ακούς τον κάθε ένα να λέει , μην την αφησεις να εισαι κοντα της ,για εμένα ποιος ειναι κοντα , δίπλα να με αγκαλιάσει .
Και να δεν ξέρουν να αγαπάνε , δηλαδη μόνο χόρτο πίτα ξέρει να φτιάχνει ? να μαθει , εγω δεν ήξερα τίποτα όταν πέθανε ο πατέρας μου και τώρα ξέρω μέχρι και νομους απέξω , έγινα και δικηγόρος να μην τους πειραξει κανεις .
Και τι κέρδισα ? ειμαι εγω ο κακός της οικογένειας , αυτοι απλα χαμογέλανε με όλους και το παίζουν καλοί .

[nflu]

μια χαρα ανθρωπος εισαι αλλα σε εχει παρει απο κατω κι εχεις παραιτηθει.Ειναι σαν να βλεπεις την ζωη μεσα απο ενα πηγαδι.Ισως να φοβασαι περισσοτερο απο οσο νομιζεις να τους αφησεις πισω σου και να δωσεις λυση γιατι φοβασαι το μετα,την μοναξια,τις ενοχες ,τα ανοιχτα μετωπα στα οποια ποτε δεν δικαιωθηκες....Εχουμε ακριβως την ιδια ηλικια και ξερω πως ειναι λιγο περιεργη κατι σαν μεταιχμιο μεταξυ της νεοτητας και των γηρατειων που ειναι μπροστα κι εκει κανεις εναν απολογισμο στην ζωη σου και τα περνει ολα η μπαλα.
αν διαβασεις μονος σου οσα εχεις γραψει θα δεις πως πουθενα δεν αφηνεις ενα ανοιχτο παραθυρο για λυση.Σε καταλαβαινω γιατι οταν ζεις μια τετοια κατασταση σε καταπινει στην κυριολεξια......ωστοσο ενας ψυχολοχος ελεγε καποτε οταν δεν μπορεις να λυσεις ενα προβλημα δεν φταιει το προβλημα αλλα οι λυσεις που εφαρμοζεις.....αλλαξε λυσεις.Η μανα σου μπορει να μη σε αγαπαει αλλα αν δεν της βαλεις δοκιμασιες μπορει να μην καταλαβει ποτε ουτε η ιδια αν σε αγαπαει ή οχι.
Εισαι στην καλυτερη ηλικια για εναν αντρα για να φτιαξεις την ζωη σου οπως την θελεις,η ψυχικη ηρεμια και μονο που θα ανακτησεις θα φερει γυρω σου ανθρωπους που θα σε αγαπησουν,αν νομιζεις πως τελειωσες,πως κουβαλας πανω σου ενα μεγαλο βαρος σαν στιγμα των χρονων που εχασες κανεις λαθος,τεραστιο λαθος.δεν ξερω τι αλλο να πω....μακαρι να μπορουσες να δεις ποσο ευκολο ειναι να προστατεψεις τον εαυτο σου.Ενας διακοπτης μονο μεσα στο μυαλο σου.....τιποτα αλλο.

[Lampros]

μια χαρα ανθρωπος εισαι αλλα σε εχει παρει απο κατω κι εχεις παραιτηθει.Ειναι σαν να βλεπεις την ζωη μεσα απο ενα πηγαδι.Ισως να φοβασαι περισσοτερο απο οσο νομιζεις να τους αφησεις πισω σου και να δωσεις λυση γιατι φοβασαι το μετα,την μοναξια,τις ενοχες ,τα ανοιχτα μετωπα στα οποια ποτε δεν δικαιωθηκες....Εχουμε ακριβως την ιδια ηλικια και ξερω πως ειναι λιγο περιεργη κατι σαν μεταιχμιο μεταξυ της νεοτητας και των γηρατειων που ειναι μπροστα κι εκει κανεις εναν απολογισμο στην ζωη σου και τα περνει ολα η μπαλα.
αν διαβασεις μονος σου οσα εχεις γραψει θα δεις πως πουθενα δεν αφηνεις ενα ανοιχτο παραθυρο για λυση.Σε καταλαβαινω γιατι οταν ζεις μια τετοια κατασταση σε καταπινει στην κυριολεξια......ωστοσο ενας ψυχολοχος ελεγε καποτε οταν δεν μπορεις να λυσεις ενα προβλημα δεν φταιει το προβλημα αλλα οι λυσεις που εφαρμοζεις.....αλλαξε λυσεις.Η μανα σου μπορει να μη σε αγαπαει αλλα αν δεν της βαλεις δοκιμασιες μπορει να μην καταλαβει ποτε ουτε η ιδια αν σε αγαπαει ή οχι.
Εισαι στην καλυτερη ηλικια για εναν αντρα για να φτιαξεις την ζωη σου οπως την θελεις,η ψυχικη ηρεμια και μονο που θα ανακτησεις θα φερει γυρω σου ανθρωπους που θα σε αγαπησουν,αν νομιζεις πως τελειωσες,πως κουβαλας πανω σου ενα μεγαλο βαρος σαν στιγμα των χρονων που εχασες κανεις λαθος,τεραστιο λαθος.δεν ξερω τι αλλο να πω....μακαρι να μπορουσες να δεις ποσο ευκολο ειναι να προστατεψεις τον εαυτο σου.Ενας διακοπτης μονο μεσα στο μυαλο σου.....τιποτα αλλο.

Νιώθω ότι ειμαι σε μια τρύπα απο χώμα , προσπαθώ να ανέβω , αλλα η τρύπα γίνεται και πιο βαθια , διαλέγω να μην κουνιέμαι να μην προσπαθώ να βγω γιατι βουλιάζω πιο πολυ .
Την μοναξια την φοβαμαι , ακόμη και τώρα μόνος ειμαι , όσο για την ηλικία , δεν νιώθω μεγάλος , δεν δείχνω και μεγάλος , απλα νιώθω κουρασμένος και καμία φορα σκέφτομαι πόσο χρονων ειμαι γιατι ειμαι στην μέση ? Μπά λιγο πιο κάτω , τι να προλάβω να κάνω .
Ξέρεις γιατι δεν αφήνω παράθυρο ανοιχτό ? ξέρω ότι εχω και δυνατότητες και ειμαι άξιος , θελω να βγω απο πόρτα , όσο και αυτο ακούγεται κάπως ..... Απο το παράθυρο να βγουν αυτοι που με φέραν εδω .
Υπαρχει κατι , μια ελπίδα την βλέπω και την κρατάω . Ελπίζω να προλάβω .
Δεν θελω τίποτα να ηρεμήσω , γιατι αλλο δεν μπορω , κουράστηκα .

[nflu]

Ευχομαι με ολη μου την καρδια η ελπιδα σου να γινει πραγματικοτητα....αλλα μη περιμενεις απο τους αλλους να βγουν ουτε απο το παραθυρο ουτε απο πουθενα.Ξερεις εγω νιωθω απο τα 20 κουρασμενη....παντα ενιωθα πιο μεγαλη κι ας εδειχνα εξωτερικα πολυ μικροτερη,φανταζομαι κι εσυ θα κουβαλας πολλα χρονια αυτη την κουραση μεσα σου.
Να σου πω κατι....εφτασα στα 41 και ειλικρινα δεν ζηλεψα ποτε τιποτα στην ζωη μου κι οχι επειδη τα ειχα ολα,ομως αργοτερα οταν ειχα φυγει απο την οικογενεια μου,κουβαλωντας μεσα μου μια παγιωμενη υποσεινηδητη εικονα για το τι ειναι οικογενεια.....ετυχε να γνωρισω οικογενειες αγαπημενες,να δω σαν
παρατηρητης πως ειναι......αγαπη,να σε νοιαζονται,να σε φροντιζουν,να ειναι στηριγμα σε καθε σου βημα,να σε σεβονται και να σε εκτιμουν,να σου μιλουν γλυκα....να νοιαζονται και να το δειχνουν......δεν μπορεις να φανταστεις την εκπληξη μου,ενα ποταμι πικρας και θλιψης και ζηλειας,οχι κακιας ζηλιας αλλα ζηλια γλυκια με θαυμασμο οπως ζηλευεις και επιθυμεις κατι ευθραυστο και πολυτιμο που φοβασαι πως στα δικα σου χερια θα σπασει και θα καταστραφει....
Μα υποσχεθηκα στον εαυτο μου πως αυτη την ζωη ηθελα να φτιαξω.....με προβληματα ναι,αλλα με αγαπη που δεν φοβαται να μιλησει,να εκδηλωθει,να προσφερει απλετα....
Μπορεις να φτιαξεις αυτη την ζωη....καπου σε περιμενει μια κοπελα που θα ξυπνατε το πρωι αγκαλια....που θα εισαι γι αυτην ο καλυτερος,που η καθε προσφορα σου θα ανθιζει μεσα απο την αγαπη της.....Ονειρεψου......την αγαπη ,την γαληνη,την ηρεμια....Ονειρεψου.....