Ειναι ο συμβιβασμος ψυχικη γαληνη ή απλη απωθηση.....

[nflu]

....μετανιωσα και το βγαζω νομιζω πως ουτε κι αυτο εχει σημασια....πρεπει κανεις να κοιταει μπροστα και να μην κοιταει το παρελθον....δε μαρεσω ετσι.....αρκετα...... θελω να ειμαι δυνατη και να μη σκεφτομαι.

[RainAndWind]

nflu, δε σου βγάζει όλο το κείμενο γιατί δεν έχεις αφήσει κενά μετά τα κόμματα και τις τελείες. Αν θέλεις διόρθωσέ το για να στο δείξει όλο και να το συζητήσουμε. Για αρχή θα σου πω ότι αυτό το γιορτές αγάπης, πω ρε τι μου θύμισες λέμε! Πραγματικά υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να υπάρχουν ακόμη και να συνοδεύονται από οικογενειακές αηδιαστικές συγκεντρώσεις όπου κάθε απωθημένο, κάθε διαφωνία και κάθε μαλάκυνση έρχεται ξανά -για χιλιοστή φορά- στη φόρα?
Τα έχω κόψει τα τελευταία χρόνια ΟΛΑ, γιορτές, συγκεντρώσεις, συμβούλια οικογενειακά και βρήκα την υγειά μου. Λέμε τώρα, γιατί με τέτοιες οικογένειες, υγειά δε βλέπεις.

[Blue1]

nflu, αυτό που περιγραφεις για τις γιορτες αγαπης ΄που τσακώνονταν το έχω βιώσει και γω για χρονια με τους γονεις μου. Αποτέλεσμα: δεν μου αρέσει καθολου η γκρινια, τη σιχαινομαι σε τέτοιο σημειο που δεν μπορω καποιες φορές να διεκδικώ καποια πραγματα που θέλω. Οι γονεις μας έχουν κανει τελικά χωρις να το θέλουν πολλά κακά.

[nflu]

ευχαριστω ελπιζω τωρα να το βγαλει....

[ΗΛΙΑΝΝΑ]

Αχ!Αυτοί οι γονείς!Μερικοί άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται .Είμαι παιδί χωρισμένων με μεγάλωσε η γιαγιά μου, μια ζωή με έχουν γραμμένη κ αυτό με ΠΟΝΑΕΙ.Νάντια δεν ξέρω που θα βρεις το χαμογελό σου πάντως ελπίζω κ εύχομαι να σου χαμογελάσει η ζωή γιατί στο χρωστάει με ΤΟΚΟΥΣ.

[YannisCrete]

Νάντια κατ' αρχήν θα θελα να σου πω οτι ο τρόπος γραφής σου στις μέχρι τώρα αναρτήσεις σου είναι μακραν απο τους καλύτερους που έχω συναντήσει, και ο ένας απο τους 2 καλύτερους που έχω δει στο συγκεκριμένο φόρουμ. Γενικά δεν ξέρω γιατι, αλλα βγάζεις πολύ θετικό συναίσθημα όπως γράφεις, γενικά ο τρόπος σου προσδίδει πολύ καλλιεργημένο άνθρωπο και καλό χαρακτήρα.

Πάμε παρακάτω τωρα... στην τελευταία παράγραφο διακρίνω μερικές ασάφειες (αυτα τα οποία έχω υπογραμίσει) :

Το προβλημα ειναι οτι εμενα δεν με πειραζει τιποτα πια...ολα τα βρισκω κατανοητα αρκει να υπαρχει γαληνη και αγαπη στο σπιτι,δεν με πειραζει που δεν πιστευω πια σε τιποτα, δεν με πειραζει που δεν βρισκω ευχαριστηση σε τιποτα,δεν με πειραζει που τα βρισκω ολα ματαια και μισοτελειωμενα...με πειραζει μονο να μην ακουω φωνες ,καυγαδες και φοβαμαι μονο μην συμβει ξαφνικα τιποτα τραγικο απο το πουθενα και ειναι σαν να ειναι πια αυτο το μονο που θελω απο την ζωη μου.....ηρεμια.....μα νιωθω μερικες φορες σαν να ειμαι νεκρη,σαν να μη ζω εγω την ζωη μου αλλα καποιος αλλος κι αλλες φορες νιωθω πως εχω βρει την ψυχικη γαληνη.....μα προσφατα εγινα 41 και κανοντας εναν απολογισμο δεν βρηκα τιποτα που να με κανει να χαμογελασω πλατια....κι απλα το αποδεχτηκα με μια απαθεια σαν να μην ειχε καμμια σημασια.

Νάντια δεν έχεις κάνει σωστή διατύπωση. Σε πειράζει μόνο να ΜΗΝ ακούς φωνές, καυγάδες κτλ? :confused: Επίσης αυτο που έγραψες "σαν να μη ζω εγω την ζωη μου αλλα καποιος αλλος" είναι λιγο δυσνόητο έτσι όπως το έθεσες. Κατα βάθος πιστευω οτι το πρόβλημα διακρίνεται σε πράγματα που δεν είχες/εχεις στην ζωή σου και γι αυτό δεν χαμογελάς πλατιά όπως γράφεις. Είναι ελλειπές το κείμενο στην τελευταία παράγραφο, ίσως θα θελες να εξωτερικεύσεις κι άλλα πράγματα τα οποία ίσως δυσκολεύεσαι να παραδεχθείς και η ίδια. Γιατι το μοναδικό συμπέρασμα που εξάγω απο αυτα που γράφεις στο τέλος, είναι οτι σε χαλάει η αίσθηση κενού που πάνω κάτω έχουμε όλοι οι ανθρώποι κάποιες φορές.

[nflu]

Γιαννη το εβγαλα,με κανει να νιωθω κλαψιαρα και δεν ηθελα ποτε να μαι.....παντως οταν λεω για την ζωη που ζει καποιος αλλος....εχεις ακουσει το <<παραπονο>> της Αρβανιτακη κατι τετοιο....νιωθω σαν να μην εκανα ποτε τιποτα μα τιποτα απο οσα θα με εκαναν ευτυχισμενη...πως ημουν μια τεραστια αποτυχια,ενα λαθος απο το αλφα ως το ωμεγα....μη νομιζεις προσπαθω απεγνωσμενα να ειμαι θετικη και γελαω συνεχεια ακομα και με τα πιο χαζα πραγματα αλλα μεσα μου ξερω πως εχασα μια ζωη στο τιποτα.....οτι αγαπησα πολυ στην ζωη μου χαθηκε για παντα και παντα με τον πιο βιαιο τροπο.....ουφ τωρα ειμαι πολυ φορτισμενη δεν θελω να θυμαμαι τιποτα.

[YannisCrete]

Γιαννη το εβγαλα,με κανει να νιωθω κλαψιαρα και δεν ηθελα ποτε να μαι.....παντως οταν λεω για την ζωη που ζει καποιος αλλος....εχεις ακουσει το <<παραπονο>> της Αρβανιτακη κατι τετοιο....νιωθω σαν να μην εκανα ποτε τιποτα μα τιποτα απο οσα θα με εκαναν ευτυχισμενη...πως ημουν μια τεραστια αποτυχια,ενα λαθος απο το αλφα ως το ωμεγα....μη νομιζεις προσπαθω απεγνωσμενα να ειμαι θετικη και γελαω συνεχεια ακομα και με τα πιο χαζα πραγματα αλλα μεσα μου ξερω πως εχασα μια ζωη στο τιποτα.....οτι αγαπησα πολυ στην ζωη μου χαθηκε για παντα και παντα με τον πιο βιαιο τροπο.....ουφ τωρα ειμαι πολυ φορτισμενη δεν θελω να θυμαμαι τιποτα.

Τελικά το' χει η συγκεκριμένη περίοδος και μας έχει πάρει όλους απο κάτω ψυχολογικά μετα απο ανασκοπήσεις του παρελθόντος ή είναι ιδέα μου? Μήπως οφείλεται σε κλιματολογικούς παράγοντες? Στο λεω γιατι κι εγω ξυχοπλακώθηκα άγρια μετα απο μια ανασκόπηση που έκανα πριν λιγο καιρό, και συνειδητοποίησα το επίπεδο της ατυχίας μου. Εμένα η ζωή μου ουσιαστικά σταμάτησε στα 23, απο εκει κι υστερα λίγες οι χαρές και οι έντονες στιγμές. Τεσπα, ξαναγυρνάω στο θέμα. Πάντως αυτο που γράφεις "οτι αγαπησα πολυ στην ζωη μου χαθηκε για παντα και παντα με τον πιο βιαιο τροπο..." είναι όλη η ουσία του προβλήματος. ΤΙ είναι αυτο που αγάπησες τόσο πολύ και χάθηκε για πάντα?

Τέλος, κάπου διάβασα οτι η μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη.

[nflu]

ξερεις κατι....το να θυμασαι μονο κακο κανει.Τσιμεντο και παλι τσιμεντο και προς θεου οχι αλλο καρβουνο.....εχω ηρεμησει τωρα λιγο,το να σκεφτομαι καποια πραγματα ειναι σαν μαχαιρια στην καρδια και μετα ξεσπαω και λεω δεν βαριεσαι δεν εγινε και τιποτα....δεν εχει σημασια,ετσι ειναι.....με ρωτας τι αγαπησα και χαθηκε.....
μπορει να φανει ρομαντικο και απεραντα ουτοπικο...και μαλλον ετσι ειναι...αλλα εγω αγαπησα μια φορα πραγματικα στην ζωη μου.Τον συντροφο μου τον αγαπω πολυ και δεν θα τον πληγωνα ποτε,σαν ενα παιδι που πρεπει να προστατεψω....αλλα πως να στο πω μια φορα αγαπησα,βαθια,απολυτα,με καθε σταγονα απο το ******** το αιμα μου κι οταν τελειωσε,αποτομα πριν καν προφτασω να το χαρω, καλυτερα να με σκοτωνε επιτοπου χιλιες φορες γιατι περασε απο μεσα μου τετοια λαιλαπα που τα καψε ολα κι οτι απομεινε ηταν καμενη γη και τι να φυτρωσει....
Τι αλλο να σου πω....ηθελα να περασω στο πανεπιστημιο τοσο πολυ και διαβασα μονη μου κατω απο αντιξοες συνθηκες και περασα η ηλιθια και δεν πηγα ουτε να γραφτω γιατι ημουν σκατα και βουλιαζα....
Την μανα μου που μια ζωη με ειχε βασανισει....κι ομως την λατρευα και το μονο που ηθελα απο αυτην ηταν να με αγκαλιασει,να παραδεχτει τα λαθη της και να μου πει πως με αγαπαει.....μολις τα βρηκαμε κι αρχισαμε δειλα να ανοιγομαστε....βγηκε μια μερα να πεταξει τα σκουπιδια και την χτυπησε ενας μεθυσμενος οδηγος και την εστειλε επιτοπου....
Θελεις κι αλλα...ενα σωρο αλλα που κατανταει γελοιο....ακομα και για μενα που τα χω ζησει.Ενας διαολος ή ενας θεος που με κυνηγαει ασταματητα αλλα δεν θα του περασει....εγω ακομα τον κοιροιδευω και του λεω να παει να γαμηθει...

[YannisCrete]

ξερεις κατι....το να θυμασαι μονο κακο κανει.Τσιμεντο και παλι τσιμεντο και προς θεου οχι αλλο καρβουνο.....εχω ηρεμησει τωρα λιγο,το να σκεφτομαι καποια πραγματα ειναι σαν μαχαιρια στην καρδια και μετα ξεσπαω και λεω δεν βαριεσαι δεν εγινε και τιποτα....δεν εχει σημασια,ετσι ειναι.....με ρωτας τι αγαπησα και χαθηκε.....
μπορει να φανει ρομαντικο και απεραντα ουτοπικο...και μαλλον ετσι ειναι...αλλα εγω αγαπησα μια φορα πραγματικα στην ζωη μου.Τον συντροφο μου τον αγαπω πολυ και δεν θα τον πληγωνα ποτε,σαν ενα παιδι που πρεπει να προστατεψω....αλλα πως να στο πω μια φορα αγαπησα,βαθια,απολυτα,με καθε σταγονα απο το ******** το αιμα μου κι οταν τελειωσε,αποτομα πριν καν προφτασω να το χαρω, καλυτερα να με σκοτωνε επιτοπου χιλιες φορες γιατι περασε απο μεσα μου τετοια λαιλαπα που τα καψε ολα κι οτι απομεινε ηταν καμενη γη και τι να φυτρωσει....
Τι αλλο να σου πω....ηθελα να περασω στο πανεπιστημιο τοσο πολυ και διαβασα μονη μου κατω απο αντιξοες συνθηκες και περασα η ηλιθια και δεν πηγα ουτε να γραφτω γιατι ημουν σκατα και βουλιαζα....
Την μανα μου που μια ζωη με ειχε βασανισει....κι ομως την λατρευα και το μονο που ηθελα απο αυτην ηταν να με αγκαλιασει,να παραδεχτει τα λαθη της και να μου πει πως με αγαπαει.....μολις τα βρηκαμε κι αρχισαμε δειλα να ανοιγομαστε....βγηκε μια μερα να πεταξει τα σκουπιδια και την χτυπησε ενας μεθυσμενος οδηγος και την εστειλε επιτοπου....
Θελεις κι αλλα...ενα σωρο αλλα που κατανταει γελοιο....ακομα και για μενα που τα χω ζησει.Ενας διαολος ή ενας θεος που με κυνηγαει ασταματητα αλλα δεν θα του περασει....εγω ακομα τον κοιροιδευω και του λεω να παει να γαμηθει...

Λοιπον άκου να δεις, εδω μέσα κάνουμε κουβέντα ανταλάσσοντας απόψεις, εμπειρίες και γνώμες σχετικά με προβλήματα που αντιμετωπίζουμε (τουλάχιστον ετσι το βλέπω εγω). Υπάρχει ανωνυμία οπότε χαλάρωσε (κακώς έκανες που έσβησες το αρχικό κείμενο).
Αυτο που γράφεις "μια φορα αγαπησα,βαθια,απολυτα,με καθε σταγονα απο το ******** το αιμα μου κι οταν τελειωσε,αποτομα πριν καν προφτασω να το χαρω," το έζησα εγω στο τέλος της 1ης μου σχέσης (η μεγάλη πληγή), την οποία δεν μπόρεσα να ξεπεράσω ολοκληρωτικά οχι γιατι "όλα τα καψε" όπως λες, αλλα γιατι ΗΘΕΛΑ να την ξεπεράσω, και πολύ απλά έτυχε το ανάποδο (όπως πάντα δλδ, οτι θέλω δεν το χω). Το μεγάλο δράμα εκείνης της σχέσης, είναι οτι όταν την αγάπησα έτσι ακριβως όπως γράφεις, τότε την έχασα. Μα ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΤΕ! Αν αυτο δεν είναι ο ορισμός της ατυχίας, τοτε τι άλλο??? Μόλις αισθανθείς τον ολοκληρωτικό έρωτα, ΤΟΤΕ να τον χάσεις. Καταλαβαίνεις? Ας τον ζούσα μερικά χρόνια ακόμα ρε πουστη μου! ΔΕΝ τον χόρτασα, γι αυτό. Ήταν πολύ λίγο, έφυγε νωρίς. Μόλις που τον άγγιξα έφυγε.

Οι επόμενες σχέσεις? Ειλικρινά ντρέπομαι και να τα σκέφτομαι, καλύτερα να είχα πεθάνει στα 23 μου.

Αυτο που έχω μαρκάρει ως μπολντ είναι αυτο που νιώθω κι εγω, χρόνια τώρα. Αλλα ξέρω οτι δεν είναι τυχαίο, κατι άλλο συμβαίνει. Κάποιες δυνάμεις επιδρούν αρνητικά πάνω στις σκέψεις μου, δεν εξηγείται διαφορετικά. Θα μπορούσα κάποια στιγμή να γράψω βιβλίο, αλλα το αποτέλεσμα θα ήταν αηδιαστικό, καθώς οι διαρκείς ατυχίες καταντάνε και σπαστικές εδω που τα λέμε, το δράμα έχει κι αυτο τα όρια του. Πάντως δεν σου κρύβω οτι διψάω να διαβάζω συναφείς περιπτώσεις γιατι κατα κάποιον τρόπο κάνω έρευνα επι του θέματος.

[nflu]

δεν ξερω τι ακριβως συμβαινει με καποιους ανθρωπους.....το σβησα γιατι για ολα αυτα στην πραγματικη ζωη δεν μιλαω ποτε και σε κανεναν,τουλαχιστον ετσι μ'αυτες τις λεπτομερειες που με κανουν να νιωθω τοσο ευαλωτη....ειδικα για τον ερωτα που εζησα δεν εχω μιλησει ποτε σε κανεναν......το σβησα γιατι τρομαξα αφανταστα οταν το ξαναδιαβασα,ειπα τι σκατα θεε μου.....δεν γινεται ουτε να τα θυμαμαι κι αν μπορουσα θα τα εσβηνα ολα....

[YannisCrete]

δεν ξερω τι ακριβως συμβαινει με καποιους ανθρωπους.....το σβησα γιατι για ολα αυτα στην πραγματικη ζωη δεν μιλαω ποτε και σε κανεναν,τουλαχιστον ετσι μ'αυτες τις λεπτομερειες που με κανουν να νιωθω τοσο ευαλωτη....ειδικα για τον ερωτα που εζησα δεν εχω μιλησει ποτε σε κανεναν......το σβησα γιατι τρομαξα αφανταστα οταν το ξαναδιαβασα,ειπα τι σκατα θεε μου.....δεν γινεται ουτε να τα θυμαμαι κι αν μπορουσα θα τα εσβηνα ολα....

Ενφλου οκ, κρατα τα τότε μέσα σου. Καλά φίλες/φίλους δεν έχεις? Δεν έχεις ανοιχτεί ποτε? Τι να πω, κάνεις λες κι έγραψες κατι που σε μειώνει αφάνταστα, καμια ανωμαλία σαν να λέμε. Κι όμως δεν διέκρινα κατι τέτοιο, ουτε έδωσες λεπτομέρειες σχετικά με τον έρωτα που περιγράφεις οτι έζησες. Πάντως αμα δεν αισθάνεσαι άνετα μην γράφεις, τι άλλο να πω? Πάντως το να τα κρατάς μέσα σου δεν βοηθάει (τωρα ειναι και αναλόγως τον άνθρωπο και την ψυχοσυνθεση του...).

[whitecandle]

Hi, εγώ θα σου έλεγα να ηρεμήσεις και να τα ξεχάσεις όλα, να δεις το παρόν και το μέλλον με αισιοδοξία, και αν δεν μπορείς, να κάνεις κάτι γι'αυτό! Το καλύτερο που χρειάζεσαι είναι ψυχοθεραπεία, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο μπορείς. Αυτό που λες ότι νιώθεις σαν να ζει άλλος την ζωή σου, λέγεται αποπρωσοποποίηση, και πρέπει να το κοιτάξεις σε έναν ψυχίατρο. Αυτά από μένα, ελπίζω να βοήθησα. Α, και υπομονή, έχεις περάσει πολλά!!

[Blue1]

Παιδιά κακα τα ψεμματα. Ειμαστε φταιγμενοι όλοι εμεις με συγκεκριμενα κοινωνικά στερεοτυπα στο μυαλό μας και αν κατι δεν παει καλά και όπως τα περιμενουμε (που συνηθως δεν πανε παρα μονο για λίγους) αποκταμε ψυχολογικά προβλήματα ειτε μικρά ειτε μεγάλα. Αν μπεις στο τρυπάκι και συγκρινεις καλύτερες καταστασεις από σενα στις οποίες φαινεται έκδηλα ότι η τυχη τους έχει χαμογελάσει χωρις να αγωνιστούν κιόλας τοτε μπορει να σε πιασει και τρέλλα.
Εγώ έχω καταλήξει ότι οσες λιγοτερες επιθυμιες έχουμε σε όλα τα θέματα, τοσο πιο ευκολη θα ειναι η ζωή για μας. Πόσοι όμως μπορούμε να ειμαστε χωρις μεγάλες προσδοκίες και να μην συγκρινουμε κιόλας τον εαυτό μας με κάποιους άλλους που καταφεραν κάποια πράγματα που ίσως θα θέλαμε κ μεις;

[whitecandle]

Α δηλαδή το να καταστραφεί η ζωή σου είναι αντίθετο του κοινωνικού στερότυπου;