Ειναι ο συμβιβασμος ψυχικη γαληνη ή απλη απωθηση.....

[rex]

YannisCrete η nflu νομίζω ότι χρειάζεται βοήθεια για τον ενδεχόμενο μελλοντικό φόβο της κατάθλιψης, θέτοντας το ερώτημα περί της υφής του συμβιβασμού.
Το τι έχει κάνει λάθος ή το γιατί είναι "κολλημένη" ή το γιατί αισθάνεται έτσι, αποτελεί μάλλον αντικείμενο ψυχοθεραπείας.
Ο ειδικός θα την κατευθύνει για το τι χρειάζεται.
Οι έμμεσες διαπιστώσεις για επιπολαιότητα, ανευθυνότητα κ.λ.π. δεν βοηθούν.
Το λέει και η ίδια για το πως βίωσε το έντονο καταθλιπτικό επεισόδιο.
Κοίτα, ο Θεός με την έννοια του ουράνιου πατέρα δεν ασχολείται με τις ασχολίες μας και με τι θέλουμε.
Ο Θεός είναι η ίδια μας η βαθιά ύπαρξη και είναι μέσα μας.
Άρα μόνο εκεί μπορούμε να απευθυνθούμε με την έννοια της αυτοβοήθειας.
Για αυτό πρέπει να αγαπήσουμε την μοίρα μας, που εμείς διαμορφώνουμε και όπως είπε και ο Ηράκλειτος, η μοίρα είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου.
Είναι μάταιο και ανεδαφικό να τα ρίχνουμε στον Θεό γιατί δεν εκπληρώνει τις επιθυμίες μας.
Αναφορικά με το αν ο συμβιβασμός εν γένει είναι ψυχική γαλήνη δεν ξέρω.
Αν ο συμβιβασμός προσφέρει ψυχική γαλήνη? εξαρτάται, το κρίνει και το βιώνει ο καθένας ξεχωριστά.
Πολλοί παράμετροι.
Αν το βιώνεις ως ήττα, δειλία, υπακοή, υποχώρηση, εκχώρηση κ.λ.π. τι γαλήνη να σου προσφέρει.
Απλά, όπως έλεγε και ένας Γάλλος συγγραφέας, πρέπει να ξέρουμε ότι ενήλικας σημαίνει να αποδέχεσαι ορισμένους συμβιβασμούς, να παραιτείσαι από εξωφρενικές απαιτήσεις, να αποδέχεσαι πως ποτέ δεν ανήκεις ολοκληρωτικά στον εαυτό σου.
Και από την άλλη να θυμόμαστε ότι "ο συμβιβασμός είναι καλή ομπρέλα, αλλά κακή στέγη", James Russell Lowell.

[YannisCrete]

YannisCrete εισαι δυνατος παιχτης ( καθως και η nflu ) με συγκροτημενη αποψη και σκεψη . Ενώ ξεχωριζει ο τροπος που ξεδιπλωνεις τις σκεψεις σου και τα συμπερασματα και εμπειρειες σου , νομιζω ότι μονος σου στο τελος το χαλας . Για παραδειγμα ενώ εγραψες στο πιο προηγουμενο ποστ τοσες ενδιαφερουσες διαπιστωσεις και συμπερασματα , στο τελος του ποστ κλεινεις με την ερωτηση - Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια? -
Όταν διαβαζα με ενδιαφερον πριν το ποστ σου , όταν διαβασα αυτό στο τελος , προβληματισθηκα . Αισθανθηκα σαν να ακυρωσες μονος σου τον ευατο σου . Όπως επισης και στο τελευταιο σου ποστ συνεβηκε κατι αντιστοιχο .

Θα μπορουσες να βαλεις την ερωτηση που εκανες προς την nflu - Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια? - να την εβαζες αυτην την ερωτηση στην μεση του κειμενου . Δηλαδη να διαμορφωνες αλλιως το ποστ σου και να ειχες άλλο τελειωμα . Δεν χρειαζοταν να προσθεσεις κατι παραπανω από οσα ηδη εγραψες , απλως να εκλεινες διαφορετικα
Δηλαδη μονος σου εκοψες δυναμη από το ποστ σου .

Σαλβαδορ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όσον αφορά την ερώτηση περι επιπολαιότητας που έθεσα στην Νάντια, δεν έκανα τπτ περισσότερο απο το να ορίσω και κάποια άλλη πιθανότητα που μπορεί να ισχύει, και η οποία στηρίζεται στην παραπάνω φράση της -> "παντα αντιδρουσα παρορμητικα,εντονα συναισθηματικα και σπασμωδικα....."
ΕΑΝ ισχύει η επιπόλαιη συμπεριφορά πάνω στις αποφάσεις της, τοτε αυτο είναι ενα θέμα που πρέπει να την προβληματίσει ωστε να το διορθώσει όπως μπορεί στο μέλλον λαμβάνοντας το υπ όψην. Δεν βρίσκω που ακριβως βλέπεις οτι αναιρεί οτι έγραψα παραπάνω... Είναι απλά μια άλλη πιθανότητα που ρώτησα αν ισχύει. Και το ρώτησα για να της επισημάνω να το ψάξει εσωτερικά.

Φυσικα ολο αυτό που σου εγραψα δεν το ειπα για να σου υποδειξω πως να γραφεις αλλά για να σε ρωτησω μηπως κανεις κατι αντιστοιχο και στην ζωη σου ? Μηπως όταν φθανεις καπου και τα εχεις παει μεχρι εκει τελεια , τοτε ένα βημα πριν την επιτυχια , κανεις κατι και τα καταστρεφεις όλα μονος σου ? Μηπως εχεις μεσα σου τον φοβο της επιτυχιας και όταν φθανεις στο τελευταιο σκαλοπατι , ένα βημα πριν το τελος , τοτε κατι συμβαινει μεσα σου και τα παρατας ή τα χαλας μονος σου ?
Μηπως ο ευατος ( που δεν υπαρχει ) σου σε τιμωρει γιατι εσυ απλως δεν κανεις την μια επιπλεον κινηση ?

Δεν θα το έλεγα, ίσα ίσα που ουδέποτε προσέγγισα αυτο που λέμε "επιτυχία". Και ουτε το βλέπω έτσι, δεν θέλω να στρεσσάρω τον εαυτό μου με σύνδρομα επιτυχίας-αποτυχίας κτλ.

nflu,
μιλαμε περισσοτερο δεν θα μπορουσα να ταυτιστω..!!!
Αυτο το μπερδεμα,αυτο το ακατανοητο μα συναμα τοσο γνωριμο :)
Αυτο που σ λεει ο Γιαννης με ενδιαφερει κι εμενα!Δηλαδη:
Εχεις διαπιστωσει μεχρι στιγμης τι ησουν και τι εκανες κι αυτο ειναι μεγαλο βημα γλυκεια μου!Εισαι σε φαση αναζητησης των αιτιων?Εχεις ακομα λιγη απο τη θολουρα της καταθλιψης και αυτο σε εμποδιζει,αλλα εχεις βρει καποια αιτια?
Εγω νομιζω ναι!
Μια αιτια που διακρινω εγω ειναι το "μαντρωμα σου",αυτο που επεβαλες εσυ σε εσενα και καλα χαριν του να μην πονας 24 ωρες το 24ωρο!
Σου ελειπαν πολλα παρα πολλα και απο το τιποτα,δεχτηκες το πρωτο προχειρο δεκανικι..εσυ ομως ανακαλυπτεις οτι δεν γουσταρεις τα δεκανικια κι οτι ετσι ατροφησαν τα ποδαρακια σου?

Ακριβώς αυτο διακρίνω κι εγώ Φωτεινή. Με άλλα λόγια, αυτο που διάβασα κάπου : " Ειναι στιγμες που η ψυχη φτανει στο μηδεν... ψαχνει να ακουμπησει, απο καπου να πιαστει... εκει φροντισε να μην βρεις τον λαθος ανθρωπο "
Με άλλα λόγια η π***να η ανάγκη πολλές φορές σε οδηγεί σε αποφάσεις/λύσεις οι οποίες μελλοντικά θα σε κάνουν και να μετανιώσεις και να πληγώσεις και τους γύρω σου.

Και βεβαια αυτο είναι μια εικασία, μια πιθανότητα που μπορει και να μην ισχύει στην περίπτωση της Νάντιας. Με βάση τα γραπτά της όμως, αυτο βλέπω (το πως και γιατι το εξήγησα σε προηγούμενο σχόλιο). Και φυσικά, μπορει να κάνω και λάθος.

YannisCrete η nflu νομίζω ότι χρειάζεται βοήθεια για τον ενδεχόμενο μελλοντικό φόβο της κατάθλιψης, θέτοντας το ερώτημα περί της υφής του συμβιβασμού.
Το τι έχει κάνει λάθος ή το γιατί είναι "κολλημένη" ή το γιατί αισθάνεται έτσι, αποτελεί μάλλον αντικείμενο ψυχοθεραπείας.
Ο ειδικός θα την κατευθύνει για το τι χρειάζεται.
Οι έμμεσες διαπιστώσεις για επιπολαιότητα, ανευθυνότητα κ.λ.π. δεν βοηθούν.
Το λέει και η ίδια για το πως βίωσε το έντονο καταθλιπτικό επεισόδιο.

Μα αυτό ακριβως γράφω στο προηγούμενο σχόλιο ρε παιδιά. Γράφω -> Αλλα απο εκεί και πέρα, οταν μου γραφεις οτι "ειχα κατάθλιψη χωρίς να ξέρω γιατι, απλα έτσι", τοτε θα σου πω αγαπητή Νάντια οτι πρέπει να απευθυνθείς σε ειδικό (ψυχολόγο ή κατι συναφές). Αμα αντιλαμβάνεσαι ΓΙΑΤΙ είσαι χάλια, να το συζητήσουμε. Αλλα αμα πραγματικά δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτο που σε κάνει χάλια, τοτε είναι ενα πρόβλημα που δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος μή εξειδικευμένος ψυχολόγος.

Και από την άλλη να θυμόμαστε ότι "ο συμβιβασμός είναι καλή ομπρέλα, αλλά κακή στέγη", James Russell Lowell.

Χμ, καλό και εύστοχο ακούγεται, αλλα σηκώνει πολύ κουβέντα... γιατι εάν δεν συμβιβάζεσαι με τπτ τοτε ψάχνεις την τελειότητα στην ζωή σου η οποία είναι κατι πολύ δύσκολο. Τα όρια του συμβιβασμού είναι το όλο θέμα νομίζω... και εκει ξεκινάνε όλα τα ερωτήματα. Όπως και η Ναντια πολύ εύστοχα χρησιμοποίησε παραβολικά το νερό στο κρασί και τις ποσότητες... όταν το κρασί νερούλιασε τελείως, τοτε πάνε όλα περίπατο... και εκεί έχουμε επανάσταση εναντιον στον συμβιβασμό.

[nflu]

φωτεινη,θα σου απαντησω,και με ενδιαφερει να μαθω πως το βιωνεις εσυ,τις αιτιες τις καταθλιψης τις εχω αποκωδικοποιηση εδω και καιρο,αυτο που δεν καταφερα να εντοπισω ποτε ηταν τι ειναι αυτο που θα ικανοποιουσε τηνψυχη μου για να μπορω να πω οτι νιωθω πληρης κι ευτυχισμενη...
επειδη σαν βιωμα ηταν εντονο και κρατησε πολλα χρονια...πιστευω οτι επιασε ενα χωρο στην ψυχη μου που δεν καταφερα να καθαρισω και τωρα ειναι στιγμες που το νιωθω παλι να αναπνεει.....

Συμφωνω μαζι σου rex πως ο συμβιβασμος ειναι καλη ομπρελα αλλα κακη στεγη....κι αυτο προσπαθω να διαπιστωσω.Επειδη πολυ προσφατα μπηκα στην διαδικασια να βαλω τον συγκεκριμενο προβληματισμο στο μικροσκοπιο ,δεν εχω ακομα απαντησεις.

Ωστοσο δεν θελησα ποτε να κοροιδεψω τον εαυτο μου και πολυ περισσοτερο να κυκλοφορω με το προσωπο του ψυχικα υγιους οταν απο κατω κρυβεται ενα ηφαιστιο. Θελω απαντησεις ποσο ενεργο ειναι αυτο το ηφαιστιο....γι αυτο κι αναρωτιεμαι τι ισχυει πραγματικα....με ολα τα δεδομενα και τα βιωματα της ζωης μου καταφερα να ηρεμησω ή τα εκρυψα ολα κατω απο το χαλακι.....και θα τα βρω μπροστα μου ξανα ποιος ξερει με πιο τροπο.
Δεν ξερω την αποψη καποιου ειδικου,ουτε καποιου στην ηλικια μου με παρομοια βιωματα που θα μπορουσε ισως να μου πει πως ....ναι αυτη ειναι η καταληξη...να βρεις ψυχικη ηρεμια και να μη τα σκαλιζεις ή να μου πει το αντιθετο.

Γιαννη,ο πρωτος δυνατος ερωτας σε βρισκει ανοχυρωτη πολη....δεν προλαβαινεις ουτε να κρινεις ουτε να επιλεξεις. στην δικη μου περιπτωση ομως αφορα το συναισθημα που ενιωσε ενα κοριτσακι 20 χρονων χωρις εμπειριες για εναν αντρα σε εκεινη την στιγμη που παγωσε μεσα στο χρονο για παντα.Ειναι ενα συναισθημα απολυτο που θα το εχω παντα στην καρδια μου με την μεγαλυτερη αγαπη αλλα αφορα εκεινο το κοριτσακι και οχι την Ναντια που ειμαι σημερα.

Παραπονα που λες εχω μονο απο τον εαυτο μου,ανθρωπους και καταστασεις γυρω μου θεωρω απαραιτητο ωστοσο να τα θετω σε κριση για να τα αποδεχτω οπως ειναι και με μεγαλυτερη ειλικρινεια.

Η αιτια της καταθλιψης μου στο παρελθον ειναι σαφης,αφορα στην ενδοοικογενειακη βια ,ψυχικη και σωματικη.Ξερω πολυ καλα γιατι ειχα καταθλιψη....αυτο που δεν ηξερα ηταν κατα που επεφτε ο μπουσουλας.

Τωρα για την ασταθεια θα διαφωνησω.....πρεπει να υπολογισεις πως ολα αυτα αφορουν μια 20ετια,δεν εγιναν απο την μια μερα στην αλλη ουτε αποτομα....πολλες φορες η συνειδητοποιηση ειναι αποτομη αλλα οχι και η εσωτερικη διεργασια....

Συμφωνω με τον Σαλβαδορ οτι εισαι δυνατος παιχτης και βοηθας πολυ ευστοχα την εξελιξη μιας συζητησης...εχω πιστει οτι εισαι ενα παιδι συναισθηματικο,ευαισθητο και εξαιρετικα καλλιεργημενο....νομιζω ομως πως εισαι λιγο απολυτος ,λιγο ασπρο ή μαυρο.....μου δινεις την εντυπωση πως αντιλαμβανεσαι το συναισθημα ως μια τετραγωνη οντοτητα ενω στην πραγματικοτητα ειναι στρογγυλο......η επαγωγικη δεν ειναι παντα η πιο ευστοχη μεθοδος για να αναλυσεις ανθρωπινες συμπεριφορες....αυτα τα θετω στην συζητηση με πολυ εκτιμηση και θελω την αποψη σου....συνυπολογιζω βεβαια οτι εσυ εκφραζεις την αντρικη οπτικη των πραγματων και ισως μιας νεαροτερης ηλικιας.

ΥΓ...αν μου ελεγες οτι εισαι μαθηματικος δεν θα μου εκανε καμμια εντυπωση...:)

[nflu]

Α!...να πω κι αυτο.....την αφορμη για να ανοξω το θεμα μου την εδωσα ο ΚΕΝΟ που καποια στιγμη απευθυνθηκε στην Μαρκελλα λεγοντας της πως η ιδια δεν εκτιθεται και προσπαθει να πλασαρει μια τελεια ζωη κρινοντας τους αλλους(φυσικα δεν υοθετω ουτε κρινω αυτες τις αποψεις,δεδομενου οτι δεν γνωριζω κανεναν απο τους δυο)

Σκεφτηκα ωστοσο οτι πραγματικα κι εγω μπηκα εδω και δεν σκοπευα ποτε να ανοιξω κανενα θεμα γιατι φοβομουν οχι να θεσω τον εαυτο μου σε κριση αλλα να βαλω αλλους ανθρωπους να ασχολουνται με τα δικα μου προβληματα, κατι στο οποιο δεν ειμαι συνηθισμενη.....φυσικα με το που το εκανα με επιασε πανικος σαν πρωτη αντιδραση και το απεσυρα...

Ωστοσο ο ΚΕΝΟ ειπε μια μεγαλη αληθεια ως προς το οτι οφειλουμε να μετραμε τις δυναμεις μας αν θελουμε να λεμε στον εαυτο μας οτι ειμαστε στην σωστη οχθη.....

[Φωτεινη!]

ναντια μου,
μιλας για παγωμενο συναισθημα?
Μονο εσυ ξερεις αν μπορεις να νιωσεις...μπορεις?Ψαχνεις την σπιθα?

Θα σου πω για εμενα..
Εναν αντρα ερωτευτηκα πραγματικα επισης..Τοτε,ομως ημουν παιδι σωματικα και συναισθηματικα!Κι ετσι αυτος ο ερωτας που ειχα μυθοποιησει πηρε επιτελους την θεση που του αρμοζει..
Ειναι απλο και δεν το εβλεπα!Ειναι μοναδικη η εφηβεια,δινει συγκινησεις που χαραζονται στην ψυχη μας,κι εμεις επειδη ειμαστε τοοοσο τυχεροι που το νιωσαμε,γτ ξερουμε ποσο ανεκτιμητο ειναι να αγαπας,πασχιζουμε να το κρατησουμε ζωντανο.
Ομως ειναι αρρωστο και ακυρο αυτο γτ αυτος ο ερωτας επιανε εναν σημαντικο χωρο της καρδιας μου και δεν αφηνε να ξεδιπλωθει τιποτα αλλο,παντα εβλεπα να συγκρινεται,τοσο ατοπα οπως τα μηλα με τα πορτοκαλια!
Δεν ξαναερωτευτηκα τοσο..μα οχι γτ δεν υπηρχε κατι εξισου καλο,αλλα γτ εγω ΔΕΝ ηθελα να το αφησω να παει στο καλο..εγω το ετρεφα.

ο συμβιβασμος ηρθε με την παραιτηση,με την πεποιθηση οτι τιποτα δεν θα μετρησει το ιδιο και τιποτα δεν θα σημαινει τοσααα.ΣΕ εκεινη τη φαση παλευα το παραμυθιασμα οτι ο συμβιβασμος δεν ειναι συμβιβασμος αλλα επιλογη!Μπουλσιτ!Παντα ηξερα οτι παραιτηθηκα του ονειρου να ζησω εναν αληθινο ερωτα και γι αυτο με μαλωνα.
Γι αυτο μαλωνα και τον συντροφο μου που με αφηνε να κανω ο,τι θελω!
Ικανοποιηση μηδενικη,συναναστροφες ανουσιες με ατομα που καμια σχεση δεν ειχαν με εμενα μα ΚΥΡΙΩΣ διψα για πνευματικη ικανοποιηση..

Γτ δεν ευχαριστιεμαι τιποτα?γιατι κυνηγαω κατι που δεν καταλαβαινω?αυτα ηταν τα ερωτηματικα μου.
ξερεις τι καταλαβα?
Γτ εχω στησει λαθος τα πιονια στο σκακι της ζωης μου.Για να τα καταφερω πρεπει να τα γκρεμισω αυτα τα οικτρα οικοδομηματα.Μονο τοτε αρχισα να παιρνω μπρος.
Ξεχασα τις σταθερες,αμφισβητισα τα δεδομενα μου,με δυσκολεψε αυτο γτ ειχα να κανω με τον εγωισμο μου που ηταν μεγαλο εμποδιο.

Ο,τι σκεφτω θα σ γραψω...

[nflu]

φωτεινη,καταρχην σε ευχαριστω που μοιραστηκες μαζι μου τη εμπειρια σου....μπορω να νιωσω πολυ καλα αυτα που γραφεις.
Αυτο που λες ,ειχα στησει λαθος τα πιονια στο σκακι της ζωης μου ειναι μεγαλη κουβεντα σαν προβολεας σε ενα σκοτεινο δωματιο.

Αυτο που ενιωσα κι εγω για χρονια δεν ηθελα να το αφησω να φυγει....μεχρι και την τελευταια στιγμη οταν καταλαβα πως ημουν ετοιμη να ανοιχτω συναισθηματικα σε καποιον αλλον.
τον ανθρωπο δεν τον εξιδανικευσα ποτε....εβλεπα καθαρα και τις εσωτερικες και τις εξωτερικες αδυναμιες του.Αυτο που εξιδανικευσα ηταν το δικο μου συναισθημα κι οχι τοσο γιατι τοτε γνωριζα το ποσο αληθινο ηταν,αλλα περισσοτερο γιατι ειχε τοση δυναμη που τα κανε ολα μεσα μου σταχτη.....
....αναρωτιεμαι κι εγω καμμια φορα τι ειναι ο αληθινος ερωτας....ειναι η πυρκαγια που καιει ενα δασος ή η φωτια που καιει ηρεμη σε ενα τζακι....δεν εχω απαντηση,ισως καποιες ψυχες ειναι φτιαγμενες ετσι για να κυνηγανε τις πυρκαγιες,ισως η ηρεμη φωτια στο τζακι που φαινεται πολυ ταπεινη να μενει ταπεινη γιατι πιστευουμε πως μπορουμε να την κρατησουμε κατω απο τον ελεγχο μας κι αν καποια στιγμη ξεφυγει τοτε μονο να εκτιμησουμε τηνδυναμη της....αναρωτιεμαι....

ειναι 4.30 το πρωι και μπορει απλα να γραφω ρομαντικες βλακειες....μα για πες μου πως γκρεμιζεις τα οικοδομηματα;

[Φωτεινη!]

Οι ρομαντικες βλακειες μας κρατουν ζωντανους γλυκεια μου,οποτε μη νιωθεις καπως που σ βγαινουν!Ειναι απαντηση για μενα σε οτι σε αφορα.
Θελεις να ξαναζησεις!:) κι αυτο ειναι υπεροχο.Δεν το βλεπεις?Αυτο λειπει..
Εννοειται πως ΔΕΝ εξιδανικευσες το προσωπο,αλλα τον ιδιο τον ερωτα,το συναισθημα εκεινο..ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!
Εγω πολλες φορες διαπιστωνα οτι το προσωπο του ερωτα μου,ναι μεν ειχε πολλα θετικα,αλλα ΔΕΝ ηταν και ο τετανος.Εφερνε ομως ολα τα επακολουθα του τετανου!κι αυτο μετραει,ε?

Τωρα για το τι ειναι ο αληθινος ερωτας?Μη πεφτεις στην παγιδα να τον χαρακτηρισεις :) ειναι απροβλεπτος και θα σ πεταξει την ετικετα στα μουτρα!Δες μονο τι σου βγαινει καθε φορα,δοκιμασε να εκτεθεις για χαρη του.
Σε φιλω μη το βαζεις κατω,ψηλα το κεφαλι κοπελια!

[YannisCrete]

Γιαννη,ο πρωτος δυνατος ερωτας σε βρισκει ανοχυρωτη πολη....δεν προλαβαινεις ουτε να κρινεις ουτε να επιλεξεις. στην δικη μου περιπτωση ομως αφορα το συναισθημα που ενιωσε ενα κοριτσακι 20 χρονων χωρις εμπειριες για εναν αντρα σε εκεινη την στιγμη που παγωσε μεσα στο χρονο για παντα.Ειναι ενα συναισθημα απολυτο που θα το εχω παντα στην καρδια μου με την μεγαλυτερη αγαπη αλλα αφορα εκεινο το κοριτσακι και οχι την Ναντια που ειμαι σημερα.

Στέκομαι στην τελευταία σου πρόταση (μπολντ) και σε ρωτάω : αλλάζουν οι συναισθηματικές/ψυχικές ανάγκες του ανθρώπου ανάλογα με την ηλικία? :confused:
Μήπως έχεις μπερδέψει λιγάκι τις έννοιες χαρακτήρας, συμπεριφορά και πνευματικές ανάγκες με τις έννοιες ψυχή, καρδιά και συναισθηματικές ανάγκες? Γιατι έχω την εντύπωση πως η 2η κατηγορία εννοιών δεν είναι ευμετάβλητες αναλόγως ηλικίας, κατα βάθος όλοι κρύβουμε ενα παιδί μεσα στην ψυχή μας (ή καλύτερα η ίδια η ψυχή μας είναι ενα ευαίσθητο παιδί, τουλάχιστον ετσι το νιώθω εγω).

Η αιτια της καταθλιψης μου στο παρελθον ειναι σαφης,αφορα στην ενδοοικογενειακη βια ,ψυχικη και σωματικη.Ξερω πολυ καλα γιατι ειχα καταθλιψη....αυτο που δεν ηξερα ηταν κατα που επεφτε ο μπουσουλας.

Οκ, την μια αναφέρεις ως αιτία την ενδοοικογενειακή βία (και συμφωνώ), αλλα την άλλη περιγράφεις σε πολλά σημεία μελαγχολία η οποία κολλάει με συναισθηματικά κενά τα οποία καλύπτονταν ΜΟΝΟ με την πρώτη σου σχέση. Ξέρω τι θα μου πεις τωρα... οτι τα βλέπω άσπρο-μαύρο και πάλι :rolleyes: έλα όμως που και η άποψη της Φωτεινής ταυτίζεται με το σενάριο που πιθανολογώ οτι ισχύει διαβάζοντας τα γραπτά σου...

Συμφωνω με τον Σαλβαδορ οτι εισαι δυνατος παιχτης και βοηθας πολυ ευστοχα την εξελιξη μιας συζητησης...εχω πιστει οτι εισαι ενα παιδι συναισθηματικο,ευαισθητο και εξαιρετικα καλλιεργημενο....νομιζω ομως πως εισαι λιγο απολυτος ,λιγο ασπρο ή μαυρο.....μου δινεις την εντυπωση πως αντιλαμβανεσαι το συναισθημα ως μια τετραγωνη οντοτητα ενω στην πραγματικοτητα ειναι στρογγυλο......η επαγωγικη δεν ειναι παντα η πιο ευστοχη μεθοδος για να αναλυσεις ανθρωπινες συμπεριφορες....αυτα τα θετω στην συζητηση με πολυ εκτιμηση και θελω την αποψη σου....συνυπολογιζω βεβαια οτι εσυ εκφραζεις την αντρικη οπτικη των πραγματων και ισως μιας νεαροτερης ηλικιας.

ΥΓ...αν μου ελεγες οτι εισαι μαθηματικος δεν θα μου εκανε καμμια εντυπωση...:)

Ευχαριστώ για τα πολύ κολακευτικά σου λόγια, να ξέρεις οτι τα ίδια ισχύουν και απο πλευράς μου για εσένα.

Δεν χρησιμοποιώ καμία μεθοδολογία, ουτε επαγωγική ουτε τπτ. Απλούς συσχετισμούς κάνω με βάση δικές μου εμπειρίες/βιώματα και συναισθήματα. Υπ όψιν οτι ΔΕΝ έχω ασχοληθεί με την ψυχολογία, είμαι παντελώς άσχετος και δεν συνδιαλλέγεσαι με μαθηματικό :p αλλα με ασπούδαστο/αμόρφωτο άτομο τελειόφοιτο... Β'θμιας εκπ/σης.

Πάμε παρακάτω, όσον αφορά το οτι είμαι ολίγον τι απόλυτος που γράφεις, θα σου απαντήσω οτι απεναντίας προσπαθώ να μην είμαι, και γι αυτο εχω πάντα (εαν παρατηρήσεις στην δομή του λόγου μου) μια τάση να ορίζω ξεχωριστές πιθανότητες, να χρησιμοποιώ συχνά το "ίσως" και το "μπορεί", καθώς και άλλες λέξεις (εικασία πχ) ωστε να ΜΗΝ είμαι απόλυτος. Κατανοώ οτι απόλυτος δεν μπορει να ναι κανείς, εκτός αν είναι παντογνώστης επι του θέματος συν να διαθέτει κρυστάλλινη αντικειμενικότητα κτλ, τα οποία όλα μαζι σαν πακέτο είναι υπεράνθρωπα. Απλή κουβέντα κάνουμε και συσχετίζω συναισθηματικές εμπειρίες κτλ., εξάλλου ο καθένας που διαβάζει οτι γράφεις προσπαθεί να σε κατανοήσει μπαίνοντας στον ρόλο σου, ακριβως όπως μπαίνουμε στον ρόλο του πρωταγωνιστή παρακολουθώντας μια ταινία. Εαν διακρίνω κάτι που σου διέφυγε ή ενήργησες λάθος και πιστεύω οτι ίσως σου φανεί χρήσιμο, θα στο γράψω.

[Φωτεινη!]

γιαννη ,
οι ψυχικες αναγκες αλλαζουν!οταν εισαι μικρουλι θελεις το χαδακι της μαμας,οταν εισαι εφηβος και το αιμα σου βραζει θελεις το παθος τον ερωτα τον σαρωτικο,αργοτερα μαλλον τα θελεις ολα μαζι!!χαχαχχαχα
Καταλαβαινω οτι θες να πεις πως ολα ειναι οψεις το ιδιο νομισματος:της Αγαπης.
Πιστευω ομως οτι καθε περιοδος ,ειδικα οταν αφορα και αλλους συμπρωταγωνιστες,ειναι διαφοροποιημενη ..με λιγα λογια κατι εχεις αναγκη ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.

[YannisCrete]

Ναι βρε Φωτεινή, αλλα για πες μου... άλλο ερωτικό συναίσθημα βγάζεις στα 20 κι άλλο στα 40 δλδ? Επίσης, όσο μεγαλώνεις πληγώνεσαι λιγότερο ψυχικά?
Αυτο που θέλω να πω είναι οτι μεγαλώνοντας μπορει οι διάφορες καταστάσεις να μας έχουν κάνει επιφυλακτικούς ή σκληρούς σε θέμα χαρακτήρα/συμπεριφοράς, οχι όμως σε θέμα ψυχικών αναγκών/επιθυμιών. Άλλο πράγμα η ωριμότητα, ο τρόπος σκέψης και η αντιμετώπιση των καταστάσεων.

Σε αυτα που γράφεις δεν διαφωνώ επι της ουσίας.

[Φωτεινη!]

κι ομως!
αλλο ερωτικο συναισθημα βγαζεις οταν εισαι 20,γτ εισαι αγνος,εισαι χωρις μνημες ερωτικες ...
στα 40 εισαι υποψιασμενος,εχεις αμυνες,ξερεις πως να αναγνωρισεις αυτο που εχεις απεναντι σου.
Οσο μεγαλωνεις εκλογικευεις ,τον διαχειριζεσαι τον πονο,διαβαζεις τα σημαδια πριν πεσεις στην αβυσσο..
θα μου πεις ολα αυτα τελικα σε προφυλασουν απο τον πονο?Ε να τη η προκληση που μας δινεται..πως θα χρησιμοποιησουμε τις εμπειριες μας,ποσο καλα εχουμε μαθει τον εαυτο μας..δεν ξερω αν με πιανεις.

[nflu]

Γιαννη οσο μεγαλωνεις αναπτυσσονται και οι αμυνες σου και τα κριτηρια σου διαφοροποιουνται.Δεν σημαινει οτι γινεσαι πιο σκληρος ή αλλαζουν οι ψυχικες σου αναγκες,απλα δινεις πιο ευκολα στο καθε τι το χωρο που πραγματικα του αξιζει.....
τωρα στην δικη μου περιπτωση,ηταν καρευνοβολος δυστυχως,στα πρωτα δεκα λεπτα....το αν ηταν τελικα ο χειροτερος ή ο καλυτερος δεν επαιξε τοτε κανενα ρολο,γιατι ουσιαστικα τον ερωτευτηκα πριν καν τον γνωρισω καλα καλα.

Τωρα ως προς τις αιτιες και τα συμπτωματα,η ερωτικη απογοητευση δεν ηταν η αιτια ηταν απλα αυτο που με βρηκε ηδη ευαλωτη και μου δωσε μια και πηγα πιο κατω.....δεν ειπα οτι η πρωτη μου σχεση ειναι το μονο που με καλυπτει απολυτα συναισθηματικα....ειπα οτι αυτο που ενωσα τοτε οντας ομως ο ανθρωπος που ημουν τοτε ηταν το πιο κοντινο.....
Αν ημουν,και το εχω ξαναγραψει ενας ανθρωπος συναισθηματικα και ψυχικα υγιης,φυσικα η απωλεια και ο πονος θα ηταν πιθανον ο ιδιος αλλα θα ειχα αλλα αποθεματα δυναμης να το διαχειριστω και να του δωσω την θεση που του αξιζει....

Θελω να νιωσεις το εξης.....μεγαλωσα σε ενα σπιτι που δεν ειχαμε καμμια κοινωνικη επαφη,στο σχολειο δεν ειχα φιλους γιατι ειχα καταθλιψη και αποφευγα τους παντες....δεν εβγαινα ποτε εξω πλην του σχολειου ουτε καν για ενα καφε.....η τριβη με τους ανθρωπους σε ουσιαστικο επιπεδο ηταν για μενα ανυπαρκτη....
Ακουγα μεσα στο σπιτι φρικτα πραγματα και ο τροπος που διαλεξα εγω να τα διαχειριστω ηταν να πιστευω το εντελως αντιθετο απο οτι μου ελεγαν....
η μανα μου ελεγε πως ο ερωτας ηταν κατι βρωμικο και σιχαμενο,εγω πιστεψα οτι ηταν ιερος και μεγαλειωδης,ελεγε πως φιλες δεν υπαρχουν κι ολες θελουν να σε φανε...εγω πιστεψα πως οχι φιλια υπαρχει και ειναι ιερη,πως οι αντρες ειναι γουρουνια που θελουν ολοι να σε γαμησουν και οι γυναικες πουτανες....κι εγω ελεγα οχι ολοι ειναι ανθρωποι και ειναι το ιδιο και ολοι ειναι καλοι αν δεν τους πειραξεις......ετσι επιβιωσα εκει μεσα

Βγηκα στον κοσμο με κατι ιδανικα φουσκωμενα σαν το ζεπελιν......αν ειναι δυνατον πιστευα πως ο ερωτας ειναι ενας και μοναδικος,ή δεν υπαρχει ή υπαρχει απολυτος κι οτι οι ανθρωποι ειναι καλοι και κανεις δεν θα σου κανει κακο αν δεν του κανεις κι εσυ.......δεν ηξερα και φυσικα κανεις ποτε δεν μου εξηγησε(την μανα μου την θεωρουσα τρελλη και με σιχαμενες αποψεις) οτι ερωτας ειναι και ο ενθουσιασμος και η καψουρα και το μου περασε σε ενα χρονο ακομα και το απλα θελω να σε γαμησω......ουτε οτι οι ανθρωποι σου κανουν κακο για πλακα μονο και μονο επειδη μπορουν.....

Το χειροτερο σοκ για μενα δεν ηταν οτι ενας αντρας δεν με ηθελε.....ηταν οτι ειχα πιστεψει απολυτα στην ιδεα του ερωτα κι οταν ειδα οτι ολα ηταν μεσα στο μυαλο μου επαθα σοκ.....σκεφτηκα οτι αν κατι που ειχα δει με τα ματια μου ,ειχα νιωσει με την καρδια και το σωμα μου το ειχα αντιληφθει τοσο λαθος,ποσο μαλλον με οσα ηταν για μενα θεωριες που δεν ειχα δοκιμασει ποτε στην πραξη......μπορει εσενα να σου φανει περιεργο αλλα μεσα σε μενα εγινε μια απολυτη και εντονη ανακαταταξη ,αμφισβητησα πρωτα τον εαυτο μου και μαζι τα πηρε η μπαλα ολα..
..
Αργοτερα στην πορεια της ζωης βρισκοντας μπροστα μου τοσα σκατα οπως ολοι μας αλλωστε,δεν ηξερα πως να τα διαχειριστω....μου πηρε πολυ χρονο και πολλα λαθη....εγινα πολυ αυστηρη και με τους ανθρωπους και με τον ερωτα ,με ολα ,ακομα και με τον θεο που μεχρι τοτε τον πιστευα βαθια.....σιγα σιγα βεβαια βρηκα τις ισσοροπιες μου αλλα ο τροπος που ειχα να πιστευω βαθια και αγνα σε ολα χαθηκε.....

[YannisCrete]

Φυσικά και σε πιάνω βρε Φωτεινή, αλλα απο την άλλη το έχουμε τόσο πολύ ψυχικά ανάγκη που πολλές φορές ενω ΞΕΡΟΥΜΕ οτι ακούμε επιπόλαια λόγια κατα βάση και τπτ απο αυτά δεν ισχύει σε μεγάλο χρονικό διάστημα (πύρινες υποσχέσεις με το "πάντα" μέσα), παρ όλα αυτά κάνουμε πέρα την λογική κι επιζητούμε το συναίσθημα (και κάπου ν΄ακουμπήσουμε ίσως?). Κι ας ξέρουμε οτι δεν είναι παντοτινό...

Αλλα απο την άλλη, αν καθόμαστε και ζουμε μεσα στην αμφιβολία δεν οδηγεί πουθενά. Αν τωρα εγω πιάσω και υπολογίζω με βάση τις εμπειρίες μου, τοτε η λέξη Εμπιστοσύνη δεν γίνεται να οικοδομηθεί ότι κι αν συμβεί. Απλά, συμβιβάζομαι με την έλλειψή της. Τεσπα, βγήκα εκτός θέματος...

[Φωτεινη!]

συμφωνω οτι αυτο ακριβως μας συμβαινει :)
Αυτο δεν ειναι ερωτας θαρρεις?Ειναι γμτ..απλως ξερουμε οτι ΔΕΝ ειναι αυτος που θα μας φερει πιο κοντα στην ευτυχια.
Το ξερουμε!Ειμαστε υποψιασμενοι.ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ να ζησουμε το λαθος γτ εχουμε αναγκη να πιστεψουμε στο ονειρο!!!!ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΟ ΡΙΣΚΟ και μπραβο μας,ετσι ειναι η ζωη!
Ετσι δεν ειναι?

υ.γ
αν θες η Εμπιστοσυνη ειναι μεγαααλο κεφαλαιο και οδηγει εναν ερωτα σε μεγαλεια!!!!!!

[Φωτεινη!]

ναντια ειχες αγαπη μου κακους κουμανταδορους..κι εγω μια απο τα ιδια,αν σε παρηγορει αυτο!
Σου ξαναειπα εχω ταυτιστει με πολλα που εγραψες.
Εμενα ηταν διαφορετικη η κοινωνικη μου ζωη,ημουν σχεδον δημοφιλης,,χεχε ξερω ποσο ειρωνικο ειναι,,ενα παιδι που νιωθει την απειρηηη μοναξια το κενο σχεδον ,να κυνηγαει το ονειρο κι οσο δεν το βρισκει να απογοητευεται...
Με τη αντιδραση σε αυτα που σε δασκαλευανε,πηγες στην αλλη ακρη,κατι εξισσου λαθος.
τα δυο ακρα ειναι τοσο ομοια !!