Οριακή προσωπικότητα

[πανος12345]

Originally posted by VelvetUnderground
Δεν θέλω να απαντήσω σε τίποτα, δεν έχει νόημα τίποτα, είμαι κάθε μέρα και χειρότερα και δεν βοηθούν ούτε τα φάρμακα την κατάθλιψή μου. Μπορείτε να μου πείτε το μυστικό της ανώδυνης και γρήγορης αυτοκτονίας να τελειώνω ; Κλαίω όλη τη μέρα και πονάει το κεφάλι μου από τα κλάματα.

βελβετ , δεν υπαρχει ουτε γρηγορη ουτε αργη αυτοκτονια που θα σε κανει να παψεις να υποφερεις. η αυτοκτονια ειναι αρνηση της ζωης και εσυ θες να ζησεις για να μην υποφερεις ! δεν ειναι καθολου το ιδιο πραγμα!
Υποφερεις γιατι εισαι αρρωστος , τα δε φαρμακα δεν μπορουν να τα κανουν ολα μονα τους .
Κανε και εσυ αυτη την λιστα και θα δεις ποιοι ειναι σταθερα αυτοι που μπορουν να σε βοηθησουν στο προβλημα σου.
Ειτε εθροι , ειτε φιλοι. Αυτο που σου συμβαινει ειναι οτι δεν μπορεις να τους δεις με το ιδιο ματι παντα.
Βρες την αιτια μονος σου!

[πανος12345]

Originally posted by sabbas
Εχω φτασει στα ορια μου,δεν αντεχω αλλο,παρακαλω οποιος μπορει να με βοηθησει ας το κανει.Εχω περιπου 3 χρονια μια διαταραχη προσωπικοτητας,μαλλον μεταιχμιακη..δεν μπορω πλεον ουτε να μιλησω σε καποιον επειδη ντρεπομαι και δεν ειμαι ο εαυτος μου.Ενω παντα ημουνα πολυ κοινωνικος, αυτη η αποτομη αλλαγη στον χαρακτηρα μου ειναι που με κανει να ντρεπομαι και να αιθανομαι πολυ αβολα με αλλους ανθρωπους γυρω μου ειτε ειναι πολυ γνωστοι μου ειτε και οχι.Αυτο που μου συμβαινει ειναι οτι δεν ειμαι ο εαυτος μου πλεον, δεν μπορω ουτε καν να συζητησω με καποιον,ακομα το σημαντικοτερο ειναι οτι δεν μπορω ουτε καν να γελασω οταν πρεπει να το κανω.Πολλες φορες εχω φτασει σε σημειο που να σκευτομαι εντονα να αυτοκτονησω.εχω χασει το γελιο μου και μαζι μ\'αυτο χαλαει και η ζωη μου, με πληγωνει παρα πολυ που ενω το θελω δεν μπορω πλεον να συμπεριφερομαι οπως ημουν καποτε και οπως ολοι γυρω μου.Νιωθω οτι ειμαι ολομοναχος και αβοηθητος.Παρακαλω οποιος γνωριζει αν μπορω να κανω κατι ας με βοηθησει..Ειμαι απο επαρχια και ειμαι στα 18..

Σαββα , η ηλικια σου ειναι για ολους του ανθρωπους ενα πολυ δυσκολο βημα στην ωριμοτητα γιατι απαιτει στοιχεια που ισως να μην τα εχεις ....
πχ επαγγελματικο προσανατολισμο
λες δεν μπορω να γελασω. ισως νομιζεις οτι αυτο φταει που εισαι απομονωμενος . δεν ειναι ετσι.το γελιο ειναι μια πγαια συναισθηματικη αντιδραση.δεν την νοιωθεις , δεν γελας !
αν γελουσες τοτε ισως θα σου ελεγα οτι εισαι πραγματι τρελος !
ομως δεν εισαι.εισαι απλα ενας εφηβος της γεννιας των 700 ευρω που μαλλον ουτε αυτα ακομα τα βλεπεις να μπαινουν στην τσεπη σου για να αρχισεις να βλεπεις με αισιοδοξια το μελλον...
Συμβουλη φιλικη , οχι πατρικη
Μην καθεσαι με σταυρωμενα χερια ...
Ηρθε η ωρα για δραση φιλε ....
Ξερεις ηδη καποια πραγματα απο ιντερνετ ετσι?
αρχισε να σερφαρεις και να συμμετεχεις σε διαφορα φορουμ και σαιτ για παιδια της ηλικιας σου ...
ψαξε να μαθεις τα επαγγελματα που παιζουν , τις σπουδες που χρειαζονται και μετρησε με καποια τεστ προσωπικοτητας τις δικες σου δεξιοτητες και αδυναμιες ...
εχεις μια φυσιολογικη θα ελεγα συναισθηματικη συγχιση , γιατι δεν εχεις βγει ακομα απο την εφηβεια , ενω μπορει και το περιβαλλον σου να μην μπορει να σου σταθει συμπαραστατης
γιατι πολλοι γονεις δυσκολευονται και οι διοι να βοηθησουν τα παιδια τους να μεγαλωσουν...
παιξε το χαρτι που λεγεται διαδικτυο
ειναι ενας ολκληρος κοσμος που μπορει να σου βρει την διεξοδο αν δεν σταματησεις να την ψαχνεις ...

[sabbas]

Πανο, Σε ευχαριστω πολυ φιλε για το ενδιαφερον που μου εδειξες...
ελπιζω να μπορεσω να το ξεπερασω αμμεσα,γιατι πλεον εχω χασει το κεφι μου για οτιδηποτε..καθε μερα που περναει λεω να προσπαθησω ξανα ,να γινω οπως πριν,να εχω το γελιο μου κ να μην αισθανομαι ασχημα για τον εαυτο μου οταν βρισκομαι με μια παρεα..ή ακομα κ με την οικογενεια μου..Υπαρχουν καποιες μερες που φτανω σε σημειο να πω \"αυτο ηταν,τελειωσε\"και ολα αυτα τα κραταω μεσα μου και δεν τα λεω σε κανεναν γιατι δεν υπαρχει και κανενας να με καταλαβει..
Απλως δεν ξερω που να απευθυνθω πλεον για να βρω μια λυση..Ειναι ενα προβλημα που το βρισκω μπροστα μου καθε στιγμη..πχ στο σχολειο,με τους γονεις,τους καθηγητες..προσπαθω να το παιζω ψυχραιμος και χαλαρος για να μη δειχνω το ποσο ασχημα αισθανομαι..
αλλα νιωθω οτι ειναι κατι περα απο τις δυναμεις μου και δεν μπορω να το αντιμετωπισω...
Απευθυνθηκα σε αυτο το forum μηπως και μπορω να βοηθηθω με οτιδηποτε...μια θεραπεια..μια συμβουλη απο καποιον ειδικο,οτιδηποτε τελοσπαντων που ισως να μπορουσε να με βοηθησει...

[velout]

sabbas εχεις προσωπικο μηνυμα

[πανος12345]

Originally posted by sabbas
Πανο, Σε ευχαριστω πολυ φιλε για το ενδιαφερον που μου εδειξες...
ελπιζω να μπορεσω να το ξεπερασω αμμεσα,γιατι πλεον εχω χασει το κεφι μου για οτιδηποτε..καθε μερα που περναει λεω να προσπαθησω ξανα ,να γινω οπως πριν,να εχω το γελιο μου κ να μην αισθανομαι ασχημα για τον εαυτο μου οταν βρισκομαι με μια παρεα..ή ακομα κ με την οικογενεια μου..Υπαρχουν καποιες μερες που φτανω σε σημειο να πω \"αυτο ηταν,τελειωσε\"και ολα αυτα τα κραταω μεσα μου και δεν τα λεω σε κανεναν γιατι δεν υπαρχει και κανενας να με καταλαβει..
Απλως δεν ξερω που να απευθυνθω πλεον για να βρω μια λυση..Ειναι ενα προβλημα που το βρισκω μπροστα μου καθε στιγμη..πχ στο σχολειο,με τους γονεις,τους καθηγητες..προσπαθω να το παιζω ψυχραιμος και χαλαρος για να μη δειχνω το ποσο ασχημα αισθανομαι..
αλλα νιωθω οτι ειναι κατι περα απο τις δυναμεις μου και δεν μπορω να το αντιμετωπισω...
Απευθυνθηκα σε αυτο το forum μηπως και μπορω να βοηθηθω με οτιδηποτε...μια θεραπεια..μια συμβουλη απο καποιον ειδικο,οτιδηποτε τελοσπαντων που ισως να μπορουσε να με βοηθησει...

σαββα , περνας πραγματι δυσκολα μια μετεφηβικη κριση...
Απο καποια προυπαρχουσα συναισθηματικη ευαισθησια , ολα οσα απαιτουν απο σενα , η οικογενεια , το σχολειο , οι παρεες αλλα κυριως ο εαυτος σου που βρεθηκε στο κεντρο μιας πολυπλευρης επιθεσης , συχνα αντιφατικη και με χαμηλο δεικτη πειθους γιατι επικρατει σε ολο το φασμα ανασφαλεια , αβεβαιοτητα και ασαφεια , σε βομβαρδιζουν με εντολες που ολες μαζι σου φαινονται βουνα ....
Ακολουθησε την εξης τακτικη για να βγεις απο το λουκι
ρωτα τον εαυτο σου

Ποια ειναι η διαφορα ενος παιδιου με ενα ανδρα ?
Μονο μια απαντηση κρατα στο μυαλο σου φιλαρακο!
Η αυτονομια του μεσω της οικονομικης του ανεξαρτησιας

Οι γονεις σου , θα σου παρεχουν μεγαλυτερη οικονομiκη ανεξαρτησια , που θα σου δωσει το δικαιωμα να γινεσαι καθε μερα πιο ελευθερος και πιο υπευθυνος , να κανεις φιλους και να εχεις πολλες ελπιδες να βρεις μια καλη ερωτικη σχεση.
Το κοβικο σημειο για ολααυτα ειναι να βρεις την αυτοπεποιθηση παρακαμπτοντας καθε αρητικη σκεψη για να πετυχεις σε καποιο επαγγελματικο τομεα που αρχιζει ειτε σε ενα πανεπιστημιο , ειτε σε ενα ΤΕΙ η αν τα γραμματα και το σχολειο πραγματικα σε αφηνουν μεταξυ μας αδιαφορο η σε κουραζουν και σε καταπιεζουν , μια τεχνη εστω που θα αμοιβεται και θα σου δωσει την αυτονομια σου
Ολα σε ενα κολητε
Μια πορτα ανοιγει ολες τις υπολοιπες .
Εκει συγκεντρωσου μονο αυτη τη στιγμη
Πως θα κερδισεις μεσω των εργων σου την ελευθερια απο την καταπιεση που δεχεσαι απο το περιβαλλον .
χωρις φυσικα να βλαψεις κανενα και πρωτα απο ολους τον εαυτο σου ...

[Remedy]

Originally posted by vickeart
καλησπερα παιδια,βοηθηστε με σας παρακαλω.
οταν καποιος με μεταιχμιακη διαταραχη,στα ξεσπασματα θυμου του γινται ιδιαιτερα βιαιος στους δικους του ανθρωπους,τι μπορεις να κανεις?
δεν εχει καιρο που εχει γινει η συγκεκριμενη διαγνωση,αρχικα ξεκινησε ως καταθλιψη...

vickeart καλησπερα
μας λες οτι ο αδερφος σου διαγνωστηκε με μεταιχμιακη διαταραχη προσφατα.
τι εγινε μετα την διαγνωση? ξεκινησε καποια θεραπεια?
οπως καταλαβαινεις, εφοσον φτανει να γινει βιαιος, καπως πρεπει να προφυλαχθει ο ιδοος και οι γυρω του αποτ ις αντιδρασεις αυτες..
το ευκταιο ειναι να μπει σε θεραπεια. εχει γινει αυτο?
αν οχι, το μονο που μπορω να σκεφτω σε περιπτωση που δεν μπορειτε να τον πεισετε, ειναι να προφυλαχθειτε απο τις αντιδρασεις του,πχ.χ. να μενετε χωριστα απο αυτον...
τι ηλικια εχει ο αδερφος?

[vickeart]

remedy,
ευχαριστω πολυ για την ανταποκριση.ειναι 29 ετων. ναι εχει ξεκινησει καποια θεραπεια,καθως και επισκεψεις με τον ψυχιατρο του. υπαρχουν μερες που ειναι καλα,χωρις αυτο να σημαινει οτι θα βγει απο το σπιτι,αλλα ειναι πολυ ευχαριστος και με χιουμορ.οι εκρηξεις του ομως θα ξεκινησουν απο ανουσια αιτια,για κατι που θα παρεξηγησει και μετα θα πρεπει να ερθει η επομενη μερα για να ηρεμησει και να δειξει μετανιωμενος για οσα εχει κανει η πει,χωρις ομως να ζητησει συγγνωμη(προς θεου δεν υπαρχει τετοια απαιτηση απο εμας,απλα το σημειωνω)και μαλιστα υποστηριζει οτι αν ξαναθυμωσει για κατι τα ιδια θα κανει παλι(οχι ως απειλη).
απο την αλλη ο ψυχιατρος υποστηριζει οτι παει καλα η θεραπεια του και οτι ολη αυτη η επιθετικοτητα ειναι μερος της διαδικασιας.
εγω παλι νομιζω οτι δεν παει ιδιαιτερα καλα γιατι πλεον δεν κυκλοφορει καθολου εκτος σπιτιου.εσυ τι λες?με ολα οσα εχω γραψει...

[Remedy]

λεω, οτι ειναι πολυ ευχαριστο που ο αδερφος σου βρισκεται σε θεραπεια.
δεν ειμαι γιατρος, κι ουτε μπορει και γιατρος ακομα με τα λιγα αυτα στοιχεια να αξιολογησει την πορεια της θεραπειας του.
νομιζω οτι θα πρεπει να εμπιστευθειτε τον γιατρο αυτον για ενα διαστημα τουλαχιστον, ελπιζοντας οτι θα βοηθηθει πραγματικα και να βρειτε τροπους να προστατεψετε καποιο ευαλωτο μελος (οπως πχ τον παππου) απο τις εκρηξεις των νευρων του...αν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα, φροντιστε να μενει σε καποιον χωρο μονος του. ισως κανει καλο και στην ηρεμια του αυτο, αλλα και στην δικη σας..

[Remedy]

μαλλον θα το διαβασα πριν το διαγραψεις.
κοιτα...
δεν ειναι ολα στοχερι των αλλων,εστωκι αν οι αλλοι χρειαζονται βοηθεια..
πολλες φορες ασθενεις ειναι εξαιρετικα χειριστικοι.
αυτοδεν σημαινει οτι πρεπει να ειμαστε ερμαια των ορεξεων τους να μας ταλαιπωρουν...
στο χερι σας ειναι να οργανωσετε μεθοδικα μια πιο ηρεμη κατασταση για ολους σας
το ευχαριστο ειναι οτι παιρνει βοηθεια κι οτι εχετε την δυνατοτητα να ζησετε καπως χωριστα του.
θα βρειτε εναν ενδιαμεσο τροπο να το διευθετησετε...
να ειναι καπου κοντασας, να ειστε αρκετες ωρες την μερας μαζι τουεφοσον κι αυτοςαυτο θελει,αλλα να μην κοιμαστε κατωαπο την δια στεγη ωστε να νοιωθετε ασφαλειςκαι να μπορειτε να ηρεμησετε στις εκρηξεις του...δεν ειναι δικο του θεμα μονο,φροντιστε σε μαι καλητ ου φαση να τον πεισετε να συνεργαστει.δεν ειναι κανενα ανηλικο να αξιωνει να μενετε ολοι μαζι εφοσον δεν μπορει να φερθει ηρεμα... ουτεεχει καποια παθηση που ειναι αμοιρος ευθυνων για την συμεπριφορα του..

[vickeart]

εχεις δικιο απλα στην πραξη τα πραγματα ειναι λιγο πιο δυσκολα,ασε που οταν ειναι καλα πεταμε ολοι απο τη χαρα μας και ξεχναμε καθε ακροτητα.
ασχετη ερωτηση,κωδικο χρηστη πως μπορω να αλλαξω?

[John11]

Αντιπροσωπευτικότατο το παρακάτω βίντεο για τη συγκεκριμένη διαταραχή....
http://www.youtube.com/watch?v=Qt9SOvILMI8&feature=related

Είδα το video με σχετική προσοχή.
Θέλω να πω:
Διαβάζω για τη ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Υπάρχουν πολλές \"διαταραχές\" στους ανθρώπους γεμάτη η κοινωνία από τέτοιες. Η γνώμη μου είναι ότι δίνουμε ένα \"τίτλο\" για να μπορούμε να συνενοηθούμε ευκολότερα. Π.χ. λέμε ψυχαναγκαστική διαταραχή, αγοραφοβία, κρίσεις πανικού, μόνο και μόνο για να καταλάβει ο άλλος χωρίς να χρειάζεται εκτενής περιγραφή.
Μετά τον \"τίτλο\" τέλος, δεν μας καθορίζει. Παρακαλώ προσέξτε με σε αυτά που λέω. Π.χ. δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ένα ποσοστό ψυχαναγκαστικής διαταραχής. Επίσης δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ένα ποσοστό αγοραφοβίας ή ένα ποσοστό πανικού. Απλά, οι περισσότεροι από εμάς (όλοι σχεδόν) δεν θέλουμε να δούμε τον εαυτό μας, δεν βλέπουμε τους φόβους μας, δεν βλέπουμε τι πραγματικά είμαστε, και έτσι, μας φοβίζει, μας ξενίζει αυτό που είναι ο άλλος δίπλα μας. Και στην ουσία είναι ο ίδιος με εμάς. Με μικρές παραλλαγές, αλλά ίδιος με εμάς. Κρίμα δεν είναι να μην βλέπουμε αυτή την ομοιότητα;
Πολλοί κοιτούν τους άλλους και τους φοβίζει αυτό. Όποιος τον φοβίζει αυτό που είναι ο άλλος, είναι βέβαιο ότι τον φοβίζει ο εαυτός του. Μην γίνει ο ίδιος αυτό, μην πάθει ο ίδιος αυτό. Προσέξτε, δεν υπάρχει στην ουσία διαφορά.
Είναι σαν να είναι κάποιος φτωχός, φοβάται, υποφέρει. Φοβάται μήπως πάει χειρότερα. Υποφέρει γιατί βρίσκεται σε συνεχή πίεση. Του έρχεται να βαράει το κεφάλι του στον τοίχο. Διαφέρει από τον άνθρωπο που έχει \"ψυχαναγκαστική διαταρραχή\"; Νομίζω πως όχι. Ίσως να μην μπορούμε να \"μπούμε\" στο δικό του πρόβλημα, αλλά με τη λογική μπορούμε να καταλάβουμε πως δεν διαφέρει;
Όλα τα ανθρώπινα όντα περνάνε από τα ίδια βάσανα, τους ίδιους πόνους, την ίδια απογοήτευση. Είτε βρίσκονται στην Ινδία, ή στην Αμερική ή στην Ολλανδία. Και είτε είναι πλούσιοι ή φτωχοί, επιτυχημένοι ή όχι, περνούν από ακριβώς τα ίδια βάσανα. Τα ίδια βάσανα, το βλέπει κανείς αυτό; Το κοιτά επιφανειακά ή το κοιτά με πάθος; Αν δεν το κοιτάξει κανείς με πάθος δεν θα το δει. Θα βλέπει την επιφάνεια, πως αυτός δεν \"έχει\" και ο άλλος \"έχει\". Και τότε θα ζηλεύει, και θα υποφέρει διπλά.

Αγοραφοβία, κρίσεις πανικού, αποπροσωποποίηση, ψυχαναγκαστική διαταραχή, φτώχεια, μή κοινωνική αποδοχή, κατάθλιψη, καρκίνος, κλπ, κλπ.
Αυτό που με κάνει να αγανακτώ, είναι το να μην καταλαβαίνει κανείς. Και ο ψεύτης. Και ο απατεώνας. \"Όποιος πει ψέμα είναι ψεύτης. Όποιος όταν του το πεις δεν το παραδέχεται -το ψέμα- είναι απατεώνας\".

[Adzik]

John μου...με αυτο το \'\'Και ο ψεύτης. Και ο απατεώνας. \"Όποιος πει ψέμα είναι ψεύτης. Όποιος όταν του το πεις δεν το παραδέχεται -το ψέμα- είναι απατεώνας\".

δεν καταλαβαινω ακριβωσ τι θελεισ να πεισ...

\'\'Αυτό που με κάνει να αγανακτώ, είναι το να μην καταλαβαίνει κανείς.\'\'..οκ μεχρι εδω...το καταλαβαινω και επαυξανω.. αν και παλι μπορουμε να βρουμε ελαφρυντικα η και δικαιολογιεσ ..στουσ ανθρωπουσ που δεν καταλαβαινουν...

εκτοσ κι αν εννοεισ εκεινουσ που καταλαβαινουν αλλα λενε ψεμματα στον εαυτο τουσ και στουσ γυρω πωσ δεν καταλαβαινουν... για διαφορουσ λογουσ..ειτε λογο βολεμματοσ...αποδοχησ τουσ απο τον κοινωνικο τουσ περιγυρο...ειτε απο θεμα διλειασ ..φοβου κλπ..

ναι κι εγω δεν τουσ δεχομαι αυτουσ τουσ ανθρωπουσ...κι εγω αγανακτω...αλλα αν παλι το δεισ απο λιγο πιο μακρια... ολοι...και εκεινοι εχουν δικαιωμα να διαλεξουν πωσ θελουν να ζησουν την ζωη τουσ...ισωσ το οτι καποιοι σαν κι εμασ διαλεγουμε να ζουμε διχωσ ψεμματα...καπωσ πιο προκλητικα ισωσ... ισωσ αγανακτει εκεινουσ...τι ισωσ δηλαδη..σιγουρα χεχεχ :):)

εννοεισ επισεισ πωσ εκεινοσ που δεν θα το παραδεχτει θα ειναι απατεωνασ...χμ...απατεωνασ???? ?
κι αν αυτη εινια η επιλογη ..η συνειδιτη του επιλογη και οχι απο φοβο η δηλια.. εξακολουθει να ειναι απατεωνασ??..ξερω μπερδευω καπωσ τα πραγματα με συγχωρεισ...απλωσ σκευτομαι..γραφοντασ...

μιλαμε για την επιλογη καποιου να ειναι αυτοσ που εκεινοσ θελει να ειναι...αυτο ειναι πολυ προσωπικη επιλογη..και δικαιωμα... οπωτε ισωσ δεν θα μπορουσα να ονομασω καποιον απατεωνα...γι αυτον τον λογο..γιατι θα ηταν σαν να καταπατω το δικαιωμα τησ προσοπικησ του επιλογησ....

..μπορει να λεω και αρλουμπεσ...:)

[polytehnitis]

Καλησπέρα, σε όλους, θα ήθελα να εκθέσω το πρόβλημά μου: μέχρι πριν από δέκα μέρες ήμουν με μια γυναίκα 42 ετών (όσο ακριβώς και εγώ), για ενάμιση χρόνο. Περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές, όμως εγώ άργησα σε σχέση με εκείνη να \"μπω\" για τα καλά στη σχέση, διατηρούσα δηλαδή επιφυλάξεις, για διάφορους λόγους. Την ενοχλούσε που διατηρούσα τηλεφωνική επαφή με πρώην μου αλλά και με διάφορες φίλες. Να διευκρινίσω ότι δεν υπήρξα άπιστος, είχα όμως συνηθίσει να έχω γύρω μου γυναίκες κι αυτό το έκοψα δύσκολα, ταλαιπωρώντας τη φίλη μου αρκετά και κατ\' επανάληψη. Κάναμε σχέδια για γάμο και παιδί, έστω και με βοήθεια εξωσωματικής. Υπήρχαν όμως από νωρίς έντονες σκηνές ζηλοτυπίας. Στην αρχή θεώρησα ότι έφταιγα εγώ, που δεν έπαυα τα (όχι συχνά πάντως) τηλεφωνήματα. Μετά κατάλαβα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα, αφού οι σκηνές επαναλαμβάνονταν χωρίς λόγο πολλές φορές (πχ γιατί κοίταξες την γκαρσόνα, γιατί χαμογέλασες σε αυτήν κλπ, πράγματα που δεν είχαν συμβεί). Ώσπου κάποια στιγμή υπήρξε μια εντονότατη έκρηξη θυμού που με κατατρόμαξε. Ανακάλυψε ότι της είχα κρύψει κάποια τηλεφωνήματα που είχα κάνει με την πρώην μου (επέμενα να της τηλεφωνώ γιατί ένιωθα ότι με είχε ανάγκη, ότι, κατά κάποιο τρόπο, της το χρωστούσα) και φτάσαμε να ξημερωθούμε στο σπίτι με φωνές, σπασίματα, σκίσιμο ρούχων, απειλές ότι θα με κάνει ρεζίλι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ότι θα μου σπάσει το αμάξι, μέχρι και μαχαίρι πήρε στα χέρια της και το κράδαινε κόβοντας μάλιστα φέτες ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού. Με τα πολλά ηρέμησε, μου είπε μάλιστα ότι τρόμαξε με αυτό που της συνέβη και ότι πάνω στον παροξυσμό της ερχόταν να κάνει πράγματα (δε μου είπε τι). Άρχισα τότε να σκέφτομαι πόσο συχνά τσακωνόμασταν και τι θα γινόταν αν συνέβαινε ποτέ (ή αν νόμιζε ότι συνέβαινε) κάτι πιο σοβαρό. Υπήρχαν παράλληλα και άλλα πράγματα. Από τη μια μου έλεγε ότι με λατρεύει (κάτι το οποίο το έλεγαν και όσοι μας ήξεραν), από την άλλη όμως με έβριζε πολλές φορές για πολλά πράγματα, πέρα από το θέμα των γυναικών. Ένιωθε ότι την παραμελώ, ότι δεν τη φροντίζω αρκετά, απαιτούσε δώρα, δε γινόταν εύκολα να της πω όχι σε κάτι τέτοιο γιατί φούντωνε με τη μία κλπ. Τώρα που το σκέφτομαι, περίπου μια φορά τη βδομάδα είχαμε ένα ξενύχτι ή έναν πολύ άσχημο ύπνο λόγω καβγά. Πολλές φορές είχαμε προγραμματίσει πράγματα (πχ ένα ταξίδι, μία έξοδο) τα οποία δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε γιατί αρπαζόμαστε. Κι όλα αυτά με ενοχλούσαν, το είχαν πάρει είδηση και οι φίλοι μου, πάλι τσακωθήκατε; με ρωτούσαν κάθε λίγο. Στο μεταξύ προσπαθούσα να προσαρμοστώ σε αυτά που νόμιζα ότι ήθελε, πχ είχα σταματήσει να μιλάω σε γυναίκες, είχα κάνει πέρα όλες μου τις φίλες. Και επειδή θεωρούσα δικαιολογημένες πολλές από τις κατηγορίες της, ένιωθα (και νιώθω ακόμα) έντοντες τύψεις. Μου έλεγε ότι για όλα τα ξεσπάσματά της φταίω εγώ, που δεν ξέρω να τη χειριστώ. Κι ότι μπορεί να με βρίζει έτσι όταν θυμώνει, αλλά σίγουρα δεν τα πιστεύει αυτά που λέει. Το γεγονός που υπήρξε καταλυτικό συνέβη στο σπίτι της αδερφής μου στην επαρχία, όπου πήγαμε μαζί για πρώτη φορά αυτά τα Χριστούγεννα. Είχαμε αγοράσει κάτι γάλατα και τα ξέχασα στο αυτοκίνητο, ενώ δεν ξέχασα τα ψώνια της αδερφής μου. Το πρωί που το συνειδητοποίησε ότι τα γάλατα ήταν κάτω, μας άκουσε όχι μόνο η αδερφή μου, αλλά και όλη η γειτονιά. Της είπα ότι είναι στο σπίτι της αδερφής μου, ότι οφείλει να το σεβαστεί αυτό και της ζήτησα να κάτσει να ηρεμήσει, αυτή όμως έφυγε. Κατέβηκε κάτω, πήρε το αμάξι μου και ξεκίνησε να βγει στην εθνική. Με πήρε τηλέφωνο και με έβριζε και μου έλεγε ότι αν σκοτωθεί θα φταίω εγώ, που για χάρη της αδερφής μου ξέχασα τα δικά της πράγματα, ότι δεν την υπολογίζω κλπ, κλπ. Μετά γύρισε πίσω και μου ζήτησε να την πάω στο αεροδρόμιο να φύγει. Ήμουν κι εγώ φορτωμένος και την πήγα. Εκεί έγινε άλλο σόου. Μου επιτέθηκε, κλότσησε το αμάξι, μου άρπαξε τα γυαλιά από το πρόσωπό μου και τα έσπασε, και άλλα διάφορα. Μετά ηρέμησε και φύγαμε για ένα ταξίδι που είχαμε προγραμματίσει στο εξωτερικό. Κάτσαμε τρεις μέρες και ήμουν απόμακρος, έχοντας αποφασίσει να χωρίσω. Περίμενα να γυρίσουμε για να της το πω. Την τελευταία μέρα, όταν βάλαμε μπρος να φύγουμε, την έπιασε κρίση μέσα στην ξένη πόλη. Βγήκε από το αμάξι ουρλιάζοντας και έτρεχε φωνάζοντας βοήθεια, ενώ εγώ είχα παρατήσει το αμάξι όπως όπως και έτρεχα ξοπίσω της. Η επιστροφή υπήρξε μια κόλαση. Με έβριζε συνέχεια για ώρες και εγώ είχα το νου μου να πιάνω καλά το τιμόνι γιατί φοβόμουν ότι θα μου ορμήξει και θα σκοτωθούμε. Όταν περάσαμε τα σύνορα την άφησα στο αεροδρόμιο και γύρισε μόνη της στην Αθήνα. Μετά άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει ότι με αγαπάει βαθιά. Την χώρισα, είχα χάσει το μυαλό μου με όλα αυτά, ένιωθα (και νιώθω) φόβο, θυμό, απογοήτευση. Μου ζήτησε να μην τη χωρίσω, αναγνώρισε (στα λόγια τουλάχιστον) ότι έχει πρόβλημα και θα πάει (μάλλον ήδη πήγε) σε ψυχοθεραπευτή. Για δέκα μέρες τώρα δε μιλάμε. Της ζήτησα να μη μου τηλεφωνήσει και το σεβάστηκε. Πριν τη χωρίσω ένιωσα κατάπτυστος όταν κατέβασα κρυφά μέσα από το σπίτι της πράγματα δικά μου απαραίτητα που φοβόμουν ότι μπορεί να καταστρέψει (για την ακρίβεια τα ένσημα του ΙΚΑ και κάποια άλλα έγγραφα). Μου λείπει τώρα, πολύ. Σκέφτομαι ότι οφείλω να της τηλεφωνήσω για να δω τι έγινε με τον θεραπευτή. Ωστόσο φοβάμαι, φοβάμαι ότι θα γίνω πολύ χειρότερα αν της μιλήσω και με πληγώσει με κάποιο τρόπο. Κι απ\' την άλλη νιώθω ότι την προδίδω σε μια δύσκολη στιγμή. Έχει όμως στ\' αλήθεια πρόβλημα ή απλά είναι έτσι ο χαρακτήρας της; Σας κούρασα, το ξέρω, όμως ψάχνω να βρω τι γίνεται και τι να κάνω. Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε απάντηση, οποιαδήποτε γνώμη. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Θεοφανία]

Originally posted by polytehnitis
Καλησπέρα, σε όλους, θα ήθελα να εκθέσω το πρόβλημά μου: μέχρι πριν από δέκα μέρες ήμουν με μια γυναίκα 42 ετών (όσο ακριβώς και εγώ), για ενάμιση χρόνο. Περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές, όμως εγώ άργησα σε σχέση με εκείνη να \"μπω\" για τα καλά στη σχέση, διατηρούσα δηλαδή επιφυλάξεις, για διάφορους λόγους.
Την ενοχλούσε που διατηρούσα τηλεφωνική επαφή με πρώην μου αλλά και με διάφορες φίλες. Να διευκρινίσω ότι δεν υπήρξα άπιστος, είχα όμως συνηθίσει να έχω γύρω μου γυναίκες κι αυτό το έκοψα δύσκολα, ταλαιπωρώντας τη φίλη μου αρκετά και κατ\' επανάληψη.
Κάναμε σχέδια για γάμο και παιδί, έστω και με βοήθεια εξωσωματικής. Υπήρχαν όμως από νωρίς έντονες σκηνές ζηλοτυπίας. Στην αρχή θεώρησα ότι έφταιγα εγώ, που δεν έπαυα τα (όχι συχνά πάντως) τηλεφωνήματα.
Μετά κατάλαβα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα, αφού οι σκηνές επαναλαμβάνονταν χωρίς λόγο πολλές φορές (πχ γιατί κοίταξες την γκαρσόνα, γιατί χαμογέλασες σε αυτήν κλπ, πράγματα που δεν είχαν συμβεί). Ώσπου κάποια στιγμή υπήρξε μια εντονότατη έκρηξη θυμού που με κατατρόμαξε. Ανακάλυψε ότι της είχα κρύψει κάποια τηλεφωνήματα που είχα κάνει με την πρώην μου (επέμενα να της τηλεφωνώ γιατί ένιωθα ότι με είχε ανάγκη, ότι, κατά κάποιο τρόπο, της το χρωστούσα) και φτάσαμε να ξημερωθούμε στο σπίτι με φωνές, σπασίματα, σκίσιμο ρούχων, απειλές ότι θα με κάνει ρεζίλι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ότι θα μου σπάσει το αμάξι, μέχρι και μαχαίρι πήρε στα χέρια της και το κράδαινε κόβοντας μάλιστα φέτες ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού.
Με τα πολλά ηρέμησε, μου είπε μάλιστα ότι τρόμαξε με αυτό που της συνέβη και ότι πάνω στον παροξυσμό της ερχόταν να κάνει πράγματα (δε μου είπε τι). Άρχισα τότε να σκέφτομαι πόσο συχνά τσακωνόμασταν και τι θα γινόταν αν συνέβαινε ποτέ (ή αν νόμιζε ότι συνέβαινε) κάτι πιο σοβαρό. Υπήρχαν παράλληλα και άλλα πράγματα.
Από τη μια μου έλεγε ότι με λατρεύει (κάτι το οποίο το έλεγαν και όσοι μας ήξεραν), από την άλλη όμως με έβριζε πολλές φορές για πολλά πράγματα, πέρα από το θέμα των γυναικών. Ένιωθε ότι την παραμελώ, ότι δεν τη φροντίζω αρκετά, απαιτούσε δώρα, δε γινόταν εύκολα να της πω όχι σε κάτι τέτοιο γιατί φούντωνε με τη μία κλπ. Τώρα που το σκέφτομαι, περίπου μια φορά τη βδομάδα είχαμε ένα ξενύχτι ή έναν πολύ άσχημο ύπνο λόγω καβγά.
Πολλές φορές είχαμε προγραμματίσει πράγματα (πχ ένα ταξίδι, μία έξοδο) τα οποία δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε γιατί αρπαζόμαστε.
Κι όλα αυτά με ενοχλούσαν, το είχαν πάρει είδηση και οι φίλοι μου, πάλι τσακωθήκατε; με ρωτούσαν κάθε λίγο. Στο μεταξύ προσπαθούσα να προσαρμοστώ σε αυτά που νόμιζα ότι ήθελε, πχ είχα σταματήσει να μιλάω σε γυναίκες, είχα κάνει πέρα όλες μου τις φίλες.
Και επειδή θεωρούσα δικαιολογημένες πολλές από τις κατηγορίες της, ένιωθα (και νιώθω ακόμα) έντοντες τύψεις. Μου έλεγε ότι για όλα τα ξεσπάσματά της φταίω εγώ, που δεν ξέρω να τη χειριστώ. Κι ότι μπορεί να με βρίζει έτσι όταν θυμώνει, αλλά σίγουρα δεν τα πιστεύει αυτά που λέει. Το γεγονός που υπήρξε καταλυτικό συνέβη στο σπίτι της αδερφής μου στην επαρχία, όπου πήγαμε μαζί για πρώτη φορά αυτά τα Χριστούγεννα.
Είχαμε αγοράσει κάτι γάλατα και τα ξέχασα στο αυτοκίνητο, ενώ δεν ξέχασα τα ψώνια της αδερφής μου. Το πρωί που το συνειδητοποίησε ότι τα γάλατα ήταν κάτω, μας άκουσε όχι μόνο η αδερφή μου, αλλά και όλη η γειτονιά. Της είπα ότι είναι στο σπίτι της αδερφής μου, ότι οφείλει να το σεβαστεί αυτό και της ζήτησα να κάτσει να ηρεμήσει, αυτή όμως έφυγε.
Κατέβηκε κάτω, πήρε το αμάξι μου και ξεκίνησε να βγει στην εθνική. Με πήρε τηλέφωνο και με έβριζε και μου έλεγε ότι αν σκοτωθεί θα φταίω εγώ, που για χάρη της αδερφής μου ξέχασα τα δικά της πράγματα, ότι δεν την υπολογίζω κλπ, κλπ. Μετά γύρισε πίσω και μου ζήτησε να την πάω στο αεροδρόμιο να φύγει.
Ήμουν κι εγώ φορτωμένος και την πήγα. Εκεί έγινε άλλο σόου. Μου επιτέθηκε, κλότσησε το αμάξι, μου άρπαξε τα γυαλιά από το πρόσωπό μου και τα έσπασε, και άλλα διάφορα. Μετά ηρέμησε και φύγαμε για ένα ταξίδι που είχαμε προγραμματίσει στο εξωτερικό.
Κάτσαμε τρεις μέρες και ήμουν απόμακρος, έχοντας αποφασίσει να χωρίσω. Περίμενα να γυρίσουμε για να της το πω. Την τελευταία μέρα, όταν βάλαμε μπρος να φύγουμε, την έπιασε κρίση μέσα στην ξένη πόλη. Βγήκε από το αμάξι ουρλιάζοντας και έτρεχε φωνάζοντας βοήθεια, ενώ εγώ είχα παρατήσει το αμάξι όπως όπως και έτρεχα ξοπίσω της. Η επιστροφή υπήρξε μια κόλαση.
Με έβριζε συνέχεια για ώρες και εγώ είχα το νου μου να πιάνω καλά το τιμόνι γιατί φοβόμουν ότι θα μου ορμήξει και θα σκοτωθούμε. Όταν περάσαμε τα σύνορα την άφησα στο αεροδρόμιο και γύρισε μόνη της στην Αθήνα.
Μετά άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει ότι με αγαπάει βαθιά. Την χώρισα, είχα χάσει το μυαλό μου με όλα αυτά, ένιωθα (και νιώθω) φόβο, θυμό, απογοήτευση. Μου ζήτησε να μην τη χωρίσω, αναγνώρισε (στα λόγια τουλάχιστον) ότι έχει πρόβλημα και θα πάει (μάλλον ήδη πήγε) σε ψυχοθεραπευτή.
Για δέκα μέρες τώρα δε μιλάμε. Της ζήτησα να μη μου τηλεφωνήσει και το σεβάστηκε. Πριν τη χωρίσω ένιωσα κατάπτυστος όταν κατέβασα κρυφά μέσα από το σπίτι της πράγματα δικά μου απαραίτητα που φοβόμουν ότι μπορεί να καταστρέψει (για την ακρίβεια τα ένσημα του ΙΚΑ και κάποια άλλα έγγραφα).
Μου λείπει τώρα, πολύ. Σκέφτομαι ότι οφείλω να της τηλεφωνήσω για να δω τι έγινε με τον θεραπευτή. Ωστόσο φοβάμαι, φοβάμαι ότι θα γίνω πολύ χειρότερα αν της μιλήσω και με πληγώσει με κάποιο τρόπο. Κι απ\' την άλλη νιώθω ότι την προδίδω σε μια δύσκολη στιγμή.
Έχει όμως στ\' αλήθεια πρόβλημα ή απλά είναι έτσι ο χαρακτήρας της; Σας κούρασα, το ξέρω, όμως ψάχνω να βρω τι γίνεται και τι να κάνω. Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε απάντηση, οποιαδήποτε γνώμη. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Καταρχην δεν μας κούρασες. Κατάδεύετρον, φαίνεται πως η φίλη σου βγάζει κάποια απωθημένα.Αυτα μπορεί να είναι από προηγούμενη σχέση της, ανασφάλεια με σένα, έλλειψη ενδιαφέροντος από μέρους σου, ή ακόμη και δικής σου υπομονής απέναντι σε όλα αυτά που κάνει.
Απ όλα αυτα που σου γράφω, διακρίνεις κάτι?

ΥΓ. Καλώς ήρθες.

[polytehnitis]

Καταρχην δεν μας κούρασες. Κατάδεύετρον, φαίνεται πως η φίλη σου βγάζει κάποια απωθημένα.Αυτα μπορεί να είναι από προηγούμενη σχέση της, ανασφάλεια με σένα, έλλειψη ενδιαφέροντος από μέρους σου, ή ακόμη και δικής σου υπομονής απέναντι σε όλα αυτά που κάνει.
Απ όλα αυτα που σου γράφω, διακρίνεις κάτι?

ΥΓ. Καλώς ήρθες. [/quote]

Ναι, όλα αυτά κάτι μου λένε. Οι φίλοι που με είδαν μετά από τα τελευταία γεγονότα, μου είπαν να πάω να μιλήσω σε κάποιον ειδικό, και για δική μου βοήθεια. Ήμουν εξαιρετικά ταραγμένος. Να προσθέσω ότι όλο αυτό μου κοστίζει πάρα πολύ, γιατί είμαι και τελείως μόνος. Λόγω εργασίας, από το Σεπτέμβρη κατοικώ σε ένα μικρό νησί. Με την κοπέλα μου βρισκόμασταν τα Σαββατοκύριακα. Τη χρονιά που πέρασε πριν έρθω εδώ, ήμασταν συνέχεια μαζί, ακόμα και αν έβγαινα με την αντροπαρέα, ερχόταν και κείνη μαζί, έστω και λίγο αργότερα. Κι αυτό γιατί το ήθελα εγώ, όχι γιατί γκρίνιαζε. Αν πάντως είναι αυτά που λες, δε νομίζω ότι μπορώ να το χειριστώ. Ευχαριστώ πολύ για την άμεση απάντηση.