Προσωπική Εμπειρία - Βία στην οικογένεια

**marilita** · 08-10-2007, 17:20

Καλησπέρα σε όλους..

Λυπάμαι που είμαι στη δυσάρεστη θέση να νιώθω την ανάγκη να καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία πάνω σε ένα τόσο άσχημο και φρικτό βίωμα, αλλά νομίζω πως έχω φτάσει στα όριά μου - ίσως και στο τέλος μου, το περιμένω πλέον με ανυπομονησία.

Είμαι 21 ετών και πάντα οι γονείς μου στην οικογένεια είχαν προβλήματα στη σχέση τους. Από μικρή τους θυμάμαι να τσακώνονται, να λογομαχούν κλπ. Αλήθεια σας λέω όμως, τα είδα όλα όταν ένα πρωινό άκουγα τις φωνές τους να τσακώνονται και σηκώθηκα για να τους χωρίσω και τότε... βλέπω τον ίδιο μου τον πατέρα να χτυπάει με απίστευτο μίσος και μανία την μαμά μου. Σας ορκίζομαι στη ζωή μου, δεν εύχομαι σε κανέναν να ζήσει ποτέ αντίστοιχη κατάσταση. Είναι φρικτό θέαμα. Ήθελα να κάνω εμετό. Αφού σκούπισα τα αίματα από το πρόσωπο της μαμάς μου, πήγα έξω που καθόταν ο πατέρας μου στο μπαλκόνι και του είπα επί λέξει: "Δεν έχω δικαίωμα να στο ζητήσω, αφού το σπίτι δεν είναι δικό μου, (είναι του αδερφού μου - γονική παροχή από τη μητέρα μου), αλλά αν έχεις έστω και λίγη τσίπα επάνω σου, πάρε τη σύνταξή σου και φύγε από το σπίτι." Για να μην θεωρηθεί ότι σας λέω την μισή αλήθεια, τον έβρισα με πολύ βαριές κουβέντες (τις οποίες δεν έχω μετανιώσει στο ελάχιστο). Η μητέρα μου τελικά έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο - της είχε σπάσει η μύτη. Ένα δευτερόλεπτο πριν ο πατέρας μου χτυπήσει την μητέρα μου, ήταν που λέει η μαμά μου σε μένα (που τους έλεγα να ηρεμήσουν) : "Μα, Μαριλίτα, και πριν με χτύπαγε στο κεφάλι". Και όταν το άκουσε αυτό ο πατέρας μου την χτύπησε πιο δυνατά - και μπροστά μου.

Μην τα πολυλογώ, ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι. Τις πρώτες 2-3 μέρες η μητέρα μου θυμάμαι που έλεγε ότι "ναι, φοβάμαι μήπως ξαναγυρίσει.." Ένιωσα όμως τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι μου όταν μετά από 6 μήνες περίπου μου δήλωσε ότι εγώ της έκλεισα το σπίτι. Ότι εγώ φταίω που δεν είναι μαζί η μητέρα μου και ο πατέρας μου. Εν τω μεταξύ, τα ίδια μου καταλογίζει και ο αδερφός μου - ο οποίος δεν ήταν παρών στο γεγονός του ξυλοδαρμού.

Εν πάσει ειλικρινία, θέλω να μου πείτε τη γνώμη σας: Φταίω ναι ή όχι; Μην μου απαντήσετε αρνητικά μόνο και μόνο για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Εγώ καλά νιώθω με τον εαυτό μου - αλήθεια σας λέω δεν έχω καθόλου τύψεις μέσα μου. Αντιθέτως πιστεύω ότι μου χρωστάνε, δεν τους χρωστάω. Και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όσες συγνώμες και να μου ζητήσει ο πατέρας μου (που δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει - αλλά λέμε τώρα) και να τον βλέπω να πεθαίνει δεν θα γυρίσω να τον κοιτάξω καν.

Ο πραγματικός λοιπόν λόγος που σας τα γράφω όλα αυτά, είναι για να διαπιστώσω: έχω πάθει ψυχική διαταραχή; Είμαι τρελή και έχω γίνει ασυγκίνητη απέναντι στον πατέρα μου; Ή η αντίδρασή μου είναι φυσιολογική;

Αυτά... βέβαια υπάρχουν και τόσα άλλα, αλλά καταλαβαίνετε πως σε ένα μήνυμα είναι δύσκολο να ξεδιπλώσεις όχι μόνο τα βιώματα αλλά και τα εκατομμύρια σκέψεις που συνοδεύουν αυτά.. Οπότε, αν προκύψει κάποια απάντηση, θα σας πω περισσότερα - αν φυσικά αυτό είναι αναγκαίο για το σχηματισμό μιας απόψής σας πάνω στο θέμα.

Ευχαριστώ θερμά...

Μαριλίτα

**interappted** · 08-10-2007, 18:07

αν διαβασες το ποστ μου θα ειδες οτι κι εγω εχω πεσει η ιδα θυμα της βιας του πατερα μου που με χτυπησε με σφυρι στο κεφαλι
μπροστα στη μανα μου κ μπροστα στο γιο μου μολις στα 5
τωρα ειναι φυλακη στον Κορυδαλλο,Του γινε αυταπαγγελτα αλλα κ η δικια μου μυνηση κ καταθεση στο δικαστηριο ειναι η αιτια που δεν του κατζαωρηθηκε κανενα δικαιολογητικο

η αδερφη μου που δεν ηταν παρουσα καμια φορα μου ζηταει να αποσυρω τις κατηγοριες μηπως κ μειωθει η ποινη κ γενικα ολη η οικογενεια ειναι σε μια ζυγαρια

δεν νιωθω τυψεις για αυτο που εκανα δεν νιωθω τυψεις που ειναι φυλακη κι οταν καποιοιμου λενε οτι ημουνα σκληρη μαζι του απλα κλεινω μεταφορικα τα αυτια μου
δεν ειναι αναγκη να κοβεσαι στα 2!

η μαμα σου φαινεται να ειναι παραλογη που σου απεδωσε ευθυνες κι οχι εσυ!
για το αν εχεις διαταραχη η οχι καλυτερα να πας σε εναν ειδικο κι αν εχεις δεν θα ειναι επειδη εδιωξες τον πατερα σου αλλα για το περιβαλλον που μεγαλωσες!

**Kleiw** · 08-10-2007, 18:16

Οχι Μαριλίτα δεν φταίς σε τίποτα ! Έκανες αυτό που κανονικά θα έπρεπε να κάνει η μάνα σου ! Αν μπορείς βρές δουλειά και ζήσε μόνη σου ! Προσπάθησε να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις εσύ και νιώσε δυνατή !
Καλή τύχη !

**wind** · 08-10-2007, 18:16

Είναι θλιβερά τά όσα αναφέρεις στο μήνυμά σου και ψυχοφθόρα. Είναι πολύ μεγάλο το θέμα για να το αντιμετωπίσεις μόνη, θα ήταν καλλίτερα να το συζητούσες με ένα μεγαλύτερο πρόσωπο της εμπιστοσύνης σου ή ακόμη καλίτερα να ζητούσες βοήθεια από ψυχολόγο για να βάλεις τα συναισθήματά σου σε τάξη. Για να μην επιβαρυνθείς με έξοδα μπορείς να απευθυνθείς στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας της περιοχής σου και να κλείσεις ραντεβού με ψυχολόγο. Επίσης μπορείς να απευθυνθείς για βοήθεια στη κοινωνική λειτουργό της νομαρχίας.

Για μένα, κανένας δεν έχει το δικαίωμα χειροδικίας, άν για οποιοδήποτε λόγο ένα ζευγάρι δεν συμφωνεί, υπάρχουν και άλλοι τρόποι επίλυσης των προβλημάτων και όχι ο ξυλοδαρμός.

Οσο για την μητέρα σου, που αγνοώντας τον/τους ξυλοδαρμούς της, επιθυμεί την επιστροφή του συζύγου, αυτό είναι δικό της θέμα, που όμως δείχνει σαφώς μια διαταραγξμένη προσωπικότητα με πολλά προβλήματα.

Αραγε αυτή η μητέρα δεν αναλογίστηκε ποτέ τι μηνύματα εκπέμπει στα παιδιά της; Στην κόρη ότι η γυναίκα πρέπει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την συζυγική βία και στο γιό ότι ο σύζυγος μπορεί να δέρνει την γυναίκα του και ότι αυτή πρέπει να το δέχεται.

Βέβαια, υπάρχουν πολλές παράμετροι που λείπουν, π.χ. οι ηλικίες των εμπλεκομένων, το κοινωνικό, πνευματικό, οικονομικό επίπεδο, οι βάσιμοι ή όχι λόγοι διαφορών στο ζευγάρι, οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας κλπ.

Το περιβάλλον που με δύο λέξεις περιγράφεις αποπνέει, κατ΄εμέ, νοσηρότητα. Οι γονείς είναι αυτοί που είναι και δύσκολα μπορούν να αλλάξουν μοντέλα συμπεριφοράς, εσύ όμως είσαι νέα, αρχίζεις την ενήλικη ζωή σου και δεν είναι σωστό να ζεις σ΄αυτό το περιβάλλον.

Αν έχεις τελειώσει τις σπουδές σου και έχεις κάποια οικονομική ανεξαρτησία ή απομάκρυνση από το οικογενειακό σου περιβάλλον μόνον καλό θα μπορούσε να σου κάνει. Αν όχι, έχεις κάποια συγγενική ή φιλική οικογένεια που θα μπορούσε να σε φιλοξενήσει και να σε στηρίξει για όσα χρόνια χρειάζεται να τελειώσεις τις σπουδές σου και να βρείς μια δουλειά; Αλλοιώς, έχεις συζητήσει καθόλου με τους γονείς σου άν μπορούν και είναι διατεθιμένοι να σε στηρίξουν οικονομικά άν φύγεις από το σπίτι (αν είσαι φοιτήτρια μπορείς να μένεις στην εστία ή με συγκάτοικο/κους);

**Human_nature** · 11-10-2007, 00:33

Μαριλιτα .., ένα πολύ όμορφο ψευδώνυμο που κουβαλάει μια δύσκολη και επώδυνη ιστορία.

Είσαι 21 και αυτή είναι μια ηλικία που κάποιος νιώθει και έιναι δυνατός να αλλάξει πολλά πράγματα γύρω του προς το καλύτερο.

Ακούγεσαι ώριμη ομολογώ και με σοβαρότητα κατέγραψες αυτό που σου συνέβη, ομως η φράση
\"νομίζω πως έχω φτάσει στα όριά μου - ίσως και στο τέλος μου, το περιμένω πλέον με ανυπομονησία\"

ίσως θα ήταν πιο κατανοητή αν την ακούγαμε απο έναν άνθρωπο όπως η μητέρα σου και όχι απο εσένα που είσαι 21 και νομίζω με ξεκάθαρο μυαλό. Ρωτάς αν φταίς που δεν είναι μαζί η μητέρα και ο πατέρας σου? Νομίζω πως ξέρεις πως έπραξες όπως έπρεπε εκείνη τη στιγμή και το μόνο ίσως φταίξιμο που θα μπορούσες να καταλογίσεις στον εαυτό σου θα ήταν αν δεν σηκωνόσουν να τους χωρίσεις. Δεν γνωρίζω πως ήταν στο παρελθόν οι σχέσεις σου με τους γόνείς σου και θα σε ρωτούσα ιδιαίτερα με τον πατέρα σου, αλλά όπως μας αναφέρεις οι σχέσεις μεταξύ τους δεν ήταν και τόσο καλές απο ανέκαθεν και έτσι ίσως έπρεπε να έιχαν διακόψει την σχέση τους νωρίτερα. Άν δεν έχεις απομακρυνθεί απο την μητέρα σου και διατηρείτε επικοινωνία ( το λέω έτσι διότι επίσης δεν γνωρίζω πως είστε τώρα) καλό θα ήταν να πάρεις κάποιες πρωτοβουλίες για να την βοηθήσεις, να ζητήσει ψυχολογική βοήθεια και ίσως να το κάνει γνωστό σε ανθρώπους που θα μπορέσουν να την βοηθήσουν. Το πιθανότερο είναι να μην συμφωνήσει και να μην αποδεχτεί τις προτάσεις που ισως ακούσει, όμως είναι καλό να γνωρίζεις τις δυσκολίες που η ίδια αντιμετωπίζει.Ίσως για αυτό στράφηκε σε εσένα και σε κατηγόρησε, έμμεσα ισως σου ζήταει υποστήριξη για την αλλαγή που έφερες ( και ήταν θετική και πίστεψέ με - δύσκολη ) και η ίδια δεν είχε το σθένος να την πραγματοποιήσει απο μόνη της. Η στάση της μου θυμίζει τον άνθρωπο στο χείλος το γκρεμού , αν πας να τον βοηθήσεις η θα σε παρασύρει μαζί του ή αν τον σώσεις θα γυρίσει και θα σου πεί \" μου έβγαλες το χέρι\" .
Θέλω να πιστεύω ομως πως εισαι αρκετά δυνατή για να μη σε παρασύρει η κατάσταση που ζείς και αρκετά έξυπνη ωστε να συνγχωρέσεις κάθε κατηγορία που θα βρεθεί μπροστά σου απο ανθρώπους που αγαπάς και ζείς μαζί τους.

**Aphelia** · 11-10-2007, 01:24

Υπάρχουν ορισμένα όρια στις σχέσεις και με τους γονείς μας που είναι διαφορετικά για τον καθένα. Ξέρω ανθρώπους που έχουν επιλέξει συνειδητά να αποκόψουν τους γονείς τους από τη ζωή τους και δε μιλάω μόνο ως επαφή, αναφέρομαι στο συναισθηματικό κομμάτι, δηλαδή να μη νιώθουν καμία ζεστασιά για αυτούς λες και είναι ξένοι. Και ξέρω άλλους που ότι και να τους κάνουν παραμένουν εκεί νιώθοντας υποχρεωμένοι να αγαπάνε τους γονείς τους.

Όταν είδα την \"Οικογενειακή γιορτή\" του Βίντερμπεργκ ταράχτηκα. Γιατί αναγνώρισα αυτή την ανάγκη να θέλουμε να μας αγαπάνε οι γονείς μας, την προσπάθεια που καταβάλλουμε για να μην επηρεαστούμε αρνητικά, να προσπεράσουμε πράγματα που δε θα δεχόμασταν ποτέ από κανέναν άλλο. Και πόση πίεση νιώθουμε και από τους άλλους γύρω μας να τα έχουμε καλά με τους γονείς μας. Η ταινία είναι συγκλονιστική.

Γιατί να μην είναι φυσιολογική η αντίδρασή σου; Έτυχες μπροστά σε ένα σοκαριστικό γεγονός και μόνο το σοκ είναι αρκετό να σε αναισθητοποιήσει για πολύ καιρό γιατί ο εαυτός σου έχει πρόβλημα να διαχειριστεί αντικρουόμενες επιταγές.

Και γω το ίδιο έπαθα πέρυσι. Όταν ήμουν μικρή είδα και γω τον πατέρα μου να χτυπάει τη μητέρα μου αλλά χώρισαν και δεν είχαμε άλλα τέτοια προβλήματα. Η μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια μας πίεζε σχεδόν να έχουμε καλή επαφή με τον πατέρα μου, όπως και είχαμε. Πίστευα μάλιστα ότι έχει αλλάξει, ότι έχει ηρεμήσει, αυτά έβλεπα από τη συμπεριφορά του όταν ξαναπαντρεύτηκε και ότι θα έχει μετανιώσει για την παρελθοντική συμπεριφορά του.

Κατά καιρούς έχω τσακωθεί άγρια μαζί του, έλεγα ότι δε θα του ξαναμιλήσω αλλά μετά από λίγο τον νοιαζόμουνα, φοβόμουνα μήπως πάθει και τίποτα γιατί έχει ιστορικό εγκεφαλικών.
Πέρυσι όμως πάνω σε μια κουβέντα είπε κάτι που με έκανε να τρελαθώ, κάτι που έδειξε ότι δε μετάνοιωσε για την προηγούμενη συμπεριφορά του και επέδειξε απίστευτη ασέβεια προς τη μητέρα μου μπροστά μου. Πωπω, δε μπορώ ούτε καν να το επαναλάβω. Το θέμα είναι ότι εμένα μου γύρισε ο κόσμος όλος και του είπα πολύ βαριές κουβέντες. Ένιωσα ότι δε θέλω πια να έχω καμία σχέση μαζί του. Ψυχράθηκα τόσο που μου έκανε εντύπωση, δε μπορούσα πια να νιώσω ζεστασιά προς αυτόν.
Από τότε οι σχέσεις μας έχουν αλλάξει, τον πρώτο καιρό δεν ήθελα καν να τον βλέπω, με τον καιρό κάπως μαλάκωσα αλλά μου έχει μείνει ακόμα αυτό το κάτι που με εμποδίζει να έχω μαζί του τη σχέση που είχα πριν. Δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω αλλά δε μετανιώνω κιόλας. Αφού έτσι νιώθω.

**Human_nature** · 11-10-2007, 02:54

Αphelia έχεις δίκιο σε όλα αυτα που λές , και η ταινία πολύ καλή!

Όμως νομίζω πως έχουμε επικκεντρωθεί στο άν έχουμε καλή σχέση με τους γονέις μας και ειδικά τον πάτερα ο οποίος συνήθως έιναι αυτός που προκαλεί βία, και όχι στο κατα πόσο πρέπει ή είναι αναγκαίο να καταλάβουμε πως πέρα απο την δική μας σχέση με τους γονέις μας, και εφόσον δεν έχουμε εμπλακεί στο \"παιχνιδι της βίας\", ενας άνθρωπος απο αυτούς τους δυο έχει ανάγκη την βοήθειά μας περισσοτερο απο εμας, η ίδια η μητέρα μας!

Νομίζω πως πρέπει να σώσουμε έναν απο τους δύο για να λυτρωθούμε κάπως και εμείς και νομίζω πως πιό εύκολα και δίκαια είναι να στραφεί κάποιος στην στήριξη μιας γυναίκας και ειδικά της μητέρας του. Πιστεύω πως το να προσπαθούμε να \"δείξουμε\" η να \"παίξουμε\" τα \"καλα παιδιά\" είναι λίγο πολυτέλεια όταν κάποιος δίπλα μας η μητέρα μας υποφέρει χρόνια!*Και φυσικά χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τον ρόλο του πατέρα μεσα στην οικογένεια που είναι εξίσου σημαντικός.

**Aphelia** · 11-10-2007, 16:07

Ηuman_nature, η marilita ήταν ξεκάθαρη για το λόγο που τα έγραψε όλα αυτά. Της κάνει εντύπωση πως μπορεί να νιώθει τέτοια ψυχρότητα για τον ίδιο της τον πατέρα, την τρομάζει που δε μπορεί να τον συγχωρήσει ενώ βλέπει τους άλλους γύρω της να προσπερνάνε το γεγονός που τη συντάραξε. Και φτάνουν κιόλας στο σημείο να την κατηγορήσουν. Οι επιταγές που υπάρχουν μέσα μας αλλά και η κοινωνική και οικογενειακή πίεση είναι πολύ ισχυρές. Λες και πρέπει να συγχωρούμε τα πάντα γιατί είναι οικογένειά μας.

Κι εγώ ήθελα να της πω, ότι ναι, είναι φυσιολογικό, μη σε τρομάζει. Δε θα απαντήσω αν είναι σωστό ή λάθος, δεν έχει καμία δουλειά εδώ, γιατί ανάλογα με τα όρια του καθενός ο καθένας θα αντιδρούσε διαφορετικά.

Τώρα για το ζήτημα τι να κάνει είναι άλλο θέμα. Δε θα μπορούσα να απαντήσω γιατί δε ξέρω ακριβώς την κατάσταση. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να ζυγίζεις τα πράγματα για το τι είναι καλύτερο για σένα και τους εμπλεκόμενους ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες τους.

Marilita κάποια στιγμή θα σου βγει ένα ερώτημα. Τι θα κάνεις από δω και πέρα, ποια θα είναι η αντίδρασή σου απέναντι στον πατέρα σου στο μέλλον. Νομίζω ότι δεν έχεις απαντήσει ακόμα στον εαυτό σου γιατί είναι φρέσκο ακόμα το γεγονός και είσαι ακόμα υπό την επήρεια του σοκ. Κάτσε να αποφασίσεις με τι θα νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου.