Η ζωή που περνά και χάνεται...
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 9 of 9
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Jan 2007
    Posts
    3

    Η ζωή που περνά και χάνεται...

    Ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου 15 χρόνια. Δευτέρα Γυμνασίου εγώ Τρίτη εκείνος. Ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε, ονειρευτήκαμε. Και ξαφνικά ήρθε το τέλος του κόσμου: οι γονείς μου μου ανακοίνωσαν πως μετακομίζουμε στην Γερμανία. Πολύς ο πόνος, το κλάμα και η στεναχώρια. Μείναμε μαζί άλλα 2 χρόνια από απόσταση. Μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο, βρισκόμασταν 3 φορές το χρόνο καμία φορά και 4. Κάπου στα 15 μου κάτι γύρισε μέσα μου και ένα βράδυ που ήμουν για διακοπές στην Ελλάδα φιλήθηκα με ένα φίλο του σε ένα μπαράκι. Το έμαθε έγινε έξαλλος και μου ζήτησε να μείνει μόνος του. Μετά από μερικές μέρες ήρθε η συγχώρεση. Ξανά μαζί. Επόμενες διακοπές στην Ελλάδα, άλλη μία στροφή στις εσωτερικές μου βίδες. Είχα τη φαενή ιδέα πως αν το σκάσω και δεν γυρίσω στη Γερμανία θα μπορώ να είμαι μαζί του για πάντα. Βρήκα ένα γνωστό γνωστού με σπίτι σε μία άλλη πόλη που δεν έμενε κανένας. Κανονίζω τα πάντα. Εκείνος αρνείται να με αφήσει να φύγω. Δεν θέλει να πληγώσω έτσι τους γονείς μου. Αποφασίζω να τα παίξω όλα για όλα και αν με αγαπάει θα καταλάβει αυτό που κάνω. Του λέω πως με τον τύπο που θα φύγω είμαστε μαζί. Θέλω να χωρίσουμε. Πάντα με την ελπίδα πως αν μείνω στην Ελλάδα θα μπορέσω να τον πείσω αργότερα πως τα έκανα όλα για εκείνον. Τελικά το σχέδιο καταρέει. Εγώ δεν φεύγω μέσα στη νύχτα, αλλά μία μέρα μετά για Γερμανία. Με τον Χ. χωρίζουμε. Δεν θέλει ούτε καν να με ακούσει. Εβδομάδες περνάνε και εγώ βρίσκομαι βυθισμένη στην απόγνωση.
    Ο καιρός όμως είναι γιατρός και έτσι αρχίζω σιγά – σιγά να ξεπερνάω. Οι γονείς μου με στέλνουν ταξίδια όπου θέλω για να με βοηθήσουν να ξεχαστώ. Κάνω τρία χρόνια να γυρίσω στην Ελλάδα. Γυρίζω στα 18 μου φοιτήτρια πια σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Επιδιώκω την επαφή μαζί του. Μιλάμε –όχι για το παρελθόν, αλλά για το παρόν. Είναι σε μία σχέση και είναι καλά. Απομακρύνομαι. Χανόμαστε πάλι. Άλλα 3 χρόνια περνάνε. Με παίρνει μία μέρα τηλέφωνο και χάνω τον κόσμο γύρω μου από τη χαρά μου. Μιλάμε συχνά πια στο τηλέφωνο, δεν μένουμε στην ίδια πόλη. Μου λέει πως δεν με ξεπέρασε ποτέ. Φοβάμαι να του πω πως ούτε κι εγώ τον ξεπέρασα. Έχει μπλέξει με άσχημες παρέες. Έχει αρχήσει να καπνίζει χασίς. Εδώ και πολλά χρόνια. Φοβάμαι να ανοιχτώ. Φοβάμαι που θα μπλέξω. Αλλά η αγάπη μου για εκείνον είναι τόσο δυνατή. Βρισκόμαστε μια Πρωτοχρονιά που έχω πάει στην πόλη μας. Το ξημέρωμα μας βρίσκει μαζί στο σπίτι του. Εκείνος είναι ακόμα στη σχέση του. Δεν είναι ευτυχισμένος. Τίποτα δεν τον κάνει ευτυχισμένο αν δεν έχει να κάνει με μένα. Με παρασύρουν τα ωραία του λόγια, τα λόγια αγάπης. Ξεχνάω τα πάντα. Την επαγγελματική αβεβαιότητα που νιώθει, τις τύψεις που παράτησε το σχολείο και δεν έκανε τίποτα στη ζωή του, το χασίς, το άσχημο παρελθόν. Θέλω να είμαι μαζί του. Φεύγω πάλι για την Αθήνα.
    Πριν 3,5 χρόνια τελικά υποκείπτω παρότι ξέρω πως τα ζόρια τώρα θα ξεκινήσουν που θα είμαστε μαζί. Οι πρώτοι 6 μήνες θυμίζουν άλλοτε ρομαντική ταινία του Χόλιγουντ και άλλοτε ψυχολογικό θρίλερ. Η προδοσία που ένιωσε πριν δέκα χρόνια στη σχέση μας τον έχει σημαδέψει βαθιά απέναντί μου. Ζηλεύει, δεν μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν. Αρχίζει να πίνει αλκόολ. Κάποια βράδυα γυρίζουμε σπίτι του και με χτυπάει. Όχι για κάτι που έκανα εκείνη τη στιγμή αλλά για ότι έκανα στο παρελθόν. Υπομένω. Νιώθω πως μου αξίζει αυτό που παθαίνω. Εξαιτίας μου καταστράφηκε η ζωή του. Αυτό που κάνει εκείνος σε μένα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που του έκανα εγώ. Αρχίζει να παθαίνει κρίσεις πανικού. Καταλήγουμε 3 φορές στα εκτακτα του κέντρου υγείας. Την τρίτη φορά το ασθενοφόρο τον πηγαίνει στην ψυχιατρική. Ο γιατρός του γράφει αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά. Τον αφήνει να βγει και του ζητάει να παει για θεραπεία εξωτερικά. Κόβει το ποτό. Άρχιζει τα φάρμακα που του έδωσε ο γιατρός. Τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Δεν με χτυπάει πια. Μόνο φωνάζει που και που. Με βρίζει και ουρλιάζει. Μετά τον πιάνουν τύψεις και κλαίει. Δεν πάει ποτέ για θεραπεία. Πριν λίγους μήνες κόβει τα φάρμακα. Αρχίζει να μαλώνει με τον κόσμο γύρω του. Μπλέκει σε καβγάδες. Δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον έξω κόσμο. Κλείνεται στο σπίτι και δεν θέλει να βλέπει κανέναν. Με χτυπάει ξανά. Ανήμερα τα Χριστούγεννα. Κλαίει πάλι. Απειλεί να κάνει κακό στον εαυτό του αν τον αφήσω, πως θα με χτυπήσει όπου με βρει. Φοβάμαι. Φοβάμαι να τον αφήσω. Φοβάμαι και να μην το αφήσω. Βλέπω τη ζωή μου να καταστρέφεται, να περνάει και να χάνεται. Δεν μπορώ πια να κάνω τίποτα από φόβο μήπως τον εξοργίσω και καταλύξουμε πάλι άσχημα. Και από την άλλη τον αγαπώ αρκετά ακόμα ώστε να μην θέλω να τον πληγώσω, αρκετά ώστε να θέλω να τον βοηθήσω. Θέλω κάτι που είναι αδύνατο, να είμαι πάλι ευτυχισμένη δίπλα του. Πως μπορώ να τον βοηθήσω; Πως μπορώ να τον κάνω να δει την αλήθεια, τη ζωή όπως της αξίζει;

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    310
    κάποτε είχα ακούσει για το σύνδρομο της σουηδίας; έτσι το έλεγαν; κάπως αλλιώς;
    είναι η αγάπη για το θύτη σου.
    δε θυμάμαι αν λέγεται έτσι, μα σίγουρα θέλεις βοήθεια, όπως και να γίνει.
    μη διστάσεις.
    η ζωή μπορεί να είναι και πολύ όμορφη, όταν είναι ελεύθερη μέσα μας.

  3. #3
    Member
    Join Date
    Jan 2007
    Posts
    38
    mariax εχεις ρωτησει καποιο ειδικο για το πως μπορεις εσυ να διαχειριστεις αυτη την κατασταση πρωτα για τον εαυτο σου και μετα για το φιλο σου?
    Το να νιωθεις οτι σου αξιζει να σε χτυπαει,να σε βριζει και ειναι τοσο επιθετικος μαζι σου γενικα, δεν νομιζω οτι ειναι και πολυ φυσιολογικο. Τι θα πει δηλαδη \"Νιώθω πως μου αξίζει αυτό που παθαίνω. Εξαιτίας μου καταστράφηκε η ζωή του. Αυτό που κάνει εκείνος σε μένα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που του έκανα εγώ.\"? Καταρχην οτι του εκανες το εκανες οταν ησουν 15 χρονων. Στα 15 εισαι παιδι..Αν ειναι δυνατον...Δε λεω οτι καλα εκανες και δεν πειραζει-καθολου- και εσυ θα μπορουσες να ειχες φερθει διαφορετικα και εχεις ευθυνη για το ποσο ασχημα ενιωσε αυτος.
    Απο αυτο το σημειο ομως μεχρι το να πιστευεις εσυ και να πιστευει και αυτος οτι σου αξιζει τετοια τιμωρια...ε,παει πολυ.
    Του καταστρεψες τη ζωη...Αν η ζωη του ηταν πιο στερεη γιατι υποψιαζομαι οτι δεν ηταν, το τοτε φερσιμο σου τωρα θα ηταν το πολυ μια κακη αναμνηση..Στα 15 οι περισσοτερροι εχουμε αφησει και μας εχουν αφησει

    Απο καπου που εγραψες,οτι ενδιαφερονταν αυτος να μην πληγωσεις τους γονεις σου εσυ,φαινεται οτι ηταν αρκετα ευαισθητο παιδι.Αυτη η ευαισθησια σε συνδυασμο ομως και με αλλους παραγοντες οπως ισως κατι ασχημο μεσα στην οικογενεια του, η δεν ξερω τι αλλο που θα μπορουσε να του προκαλεσει ανασφαλεια,συν πιθανως το οτι βρισκονταν στην εφηβεια,πιστευω οτι τον εκαναν τοσο ευαλωτο και στη δικη σου συμπεριφορα,και στις κακες παρεες,και στα ναρκωτικα και το αλκοολ. Οχι παντως μονο εσυ-δηλαδη παραπαει αυτο,με το δικο μου το μυαλο τουλαχιστον.

    Το να διαιωνιζεται αυτο το φευγω-μενω,μιλαω-δε μιλαω και φοβαμαι συνεχεια πρακτικα δεν μπορει να εχει αποτελεσμα θετικο. Αν εσυ φοβασαι μονιμως και υποφερεις αυτη την κατασταση για να μην τον εξαγριωσεις, ή θα σε τρελλανει στο τελος ή θα τα βροντηξεις και θα φυγεις, και παλι ομως θα εχεις το φοβο και τις απειλες και ολα τα συμπαρομαρτουντα...
    Η γνωμη μου ειναι πρωτα να απενεχοποιηθεις εσυ για αυτα που εκανες στα 15 σου για να μπορεις να δεις καθαρα οτι αυτος ο ανθρωπος ειναι αρρωστος και φερεται μ\'αυτο τον τροπο και οτι αυτα που κανει δεν ειναι η πληρωμη σου -ελεος δηλαδη..Μετα να συμβουλευθεις απαραιτητα και γρηγορα ειδικο.Αν ο φιλος σου δεν θελει να παει και σταματαει τα φαρμακα οπως λες,κτλ ο ειδικος πρεπει να συμβουλευσει και να στηριξει τουλαχιστον εσενα. Μην το αφηνεις παντως το πραγμα γιατι δεν ελεγχει οπως φαινεται τον εαυτο του και ουτε μπορεις να ξερεις που θα φτασουν τα ξεσπασματα του, ουτε να υπολογισεις πως θα εισαι εσυ μετα απο καποιο καιρο μεσα σου ειτε φυγεις ειτε μεινεις εχοντας ζησει ολη αυτη την τρελλα...Εξαλλου αν πιστευεις ότι εσυ δεν κινδυνευεις ψυχικα γιατι εισαι δυνατη, αντεχεις,θα τα ξεπερασεις και όλα αυτά τα χαριτωμενα και ο μονος που εχει αναγκη από βοηθεια είναι το αρρωστο και πληγωμενο παλληκαρι, μαλλον γελιεσαι.

    Καλο κουραγιο και μην το καθυστερεις,κανε κατι χθες (τι βλακεια εκφραση..)

  4. #4
    Member
    Join Date
    Jan 2007
    Posts
    38
    Και να συμπληρωσω κατι γιατι εσυ η ο φιλος σου η και καποιος αλλος ισως πει οτι το παιδι δε γουσταρει να βασανιζεται-μαλα..ς ηταν να παει να μπλεξει με ναρκωτικα και αλκκολια και ολα αυτα?Εσυ του εφταιξες γιατι ηταν ευαισθητος,σ\'αγαπησε,τον προδωσες και κανει οτι κανει..
    Μπορει να ακουστει λιγο καπως - σκληρο,κυνικο,οτι θελετε πειτε το αλλα δεν πιστευω σε καμια περιπτωση οτι ο φιλος σου εμπλεξε και χαλασε τη ζωη του για σενα.
    Αλλες ελλειψεις και αλλα προβληματα ειχε και τον πηρε η μπαλα.Αν ηταν απολυτως με τα καλα του μια δικη σου στραβη θα ηταν απλως μια δικη σου στραβη και τιποτα παραπανω.Το πολυ να εβρισκε ενα τροπο να σε ψιλοεκδικηθει,θα σε διαο..στελνε,θα ελεγε οτι εισαι μια π....... και μιση(sorry-καταλαβαινεις τι λεω)και στην τελικη δεν θα ηθελε να σε ξερει.ΟΚ φυσιολογικοτατο. Αλλα ετσι που τα\'κανε μαλλον φταει και αυτος λιγο(πολυ λιγο) και καποιοι αλλοι πολυ.Οι παλιοι ελεγαν \"απο την κεφαλη βρωμαει το ψαρι\"- και η δικη του η κεφαλη (οι αλλοι δηλ.)μαλλον ειχε σαπισει...

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Jan 2007
    Posts
    3
    Originally posted by τι-ποτέ
    κάποτε είχα ακούσει για το σύνδρομο της σουηδίας; έτσι το έλεγαν; κάπως αλλιώς;
    είναι η αγάπη για το θύτη σου.
    δε θυμάμαι αν λέγεται έτσι, μα σίγουρα θέλεις βοήθεια, όπως και να γίνει.
    μη διστάσεις.
    η ζωή μπορεί να είναι και πολύ όμορφη, όταν είναι ελεύθερη μέσα μας.
    Το σύνδρομο της Στοκχόλμης νομίζω πως λέγεται, αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ πως κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω την κατάστασή που ζω, καθώς το άτομο αυτό πρώτα το αγάπησα και μετά έγιναν όσα έγιναν και όχι αντίστροφα.

    Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Από την ημέρα που έγραψα το ποστ κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Σταμάτησε το μαύρο και πήγε πάλι στο γιατρό για να πάρει τα φάρμακα. Ο ίδιος λέει πως από εδώ και πέρα θα είναι συνεπής με την αγωγή του αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να εμπιστευτώ τα λόγια του μιας και το έχει ξαναπεί στο παρελθόν αλλά δεν το έχει τηρήσει. Δεν ξέρω. Οι τελευταίες δύο εβδομάδες είναι λίγο πιο ήρεμες. Ακόμα και στις διαφωνίες μας είνα λίγο πιο συζητήσιμος. Ίσως αξίζει να κάνω λίγη υπομονή ακόμα. Ίσως τα πράγματα όντως να γίνουν καλύτερα.
    Θέλω πολύ να πάω σε κάποιον ειδικό να με συμβουλεύσει αλλά ντρέπομαι να παραδεχτώ σε κάποιον κοιτώντας τον στα μάτια πως κατέληξα να είμαι ένα τόσο αδύναμο πλάσμα που δεν μπορεί να απομακρυνθεί από κάποιον που είναι τόσο βίαιος. Ντρέπομαι που έκανα την επιλογή να μείνω μαζί του όταν το έκανε για πρώτη φορά. Δεν ξέρω. Ίσως απλά περιμένω λίγο ακόμα να δω πως θα εξελιχθούν οι επόμενες εβδομάδες, τώρα που εκείνος ξεκίνησε θεραπεία και με την ελπίδα ότι θα συνεχίσει να πηγαίνει στο γιατρό του και όχι μόνο να παίρνει τα φάρμακα.
    Να είστε καλά

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    310
    πιστεύω πως είναι απαραίτητο να κάνεις το βήμα.
    σίγουρα απαραίτητο.
    καλή σου μέρα.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2007
    Posts
    147
    Πρεπει να μαζεψεις δυναμη και να φυγεις απο την αρρωστη αυτη σχεση. Οπου υπαρχει βια δεν υπαρχει πια αγαπη. κριμα η ομορφη αυτη ιστορια (ετσι ξεκινησε) να καταληγει με ξυλο και φοβο.

    Ειπες κριμα που δεν εφυγες τοτε την πρωτη φορα.
    Το κριμα θα ειναι να μην φυγεις ουτε τωρα ουτε σε λιγο. Να μεινεις και να ανεχεσαι.
    Και μετα απο χρονια να τραβας τα μαλλια σου και να λες \"πως το εκανα στον εαυτο μου?\"

    Ειναι πολυ μικρες οι πιθανοτητες να αλλαξουν τα πραγματα (εως μηδενικες)
    καταλαβαινω οτι τον αγαπας αλλα πρεπει να αγαπησεις και εσενα.
    Σου ευχομαι καλη τυχη κ δυναμη

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2007
    Location
    milos
    Posts
    241
    μαρακι μπορει να τον αγαπας και να σε αγαπαει και αυτος αλλα πρεπει να δεις κοπελα μου οτι αυτη η αγαπη εχει καταντησει αρρωστεια μια αρρωστεια απο την οποια αν δεν προσπαθησεις να γιατρευτεις κινδυνευει ν μετατραπει σε χρονια και μονιμη ετσι ωστε να αποβει καταστρεπτικη και μοιραια.καλη επιτυχια και καλη ζςη να εχεις

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    2,337
    Μάλον σε γοητεύει το δράμα...άλλαξε κανάλι μήπως χαμογελάσεις και λίγο. Αν θέλεις να τον βοηθήσεις να τον πάς σε γιατρό και αν τον αγαπάς μείνε κοντά του στις δυσκολίες. Είναι πάντως βαρύ το φορτίο...

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •