καλησπερα μπηκα σ αυτο το φορουμ για να βρω μια παρηγορια μαλλον ν ανοιξω την καρδια μου που υποφερει αλλα κανεισ δεν το βλεπει μονο ο ανδρας μπυ κ αυτοσ περναει δυσκολα.μετα απο ενχειρηση ενδομητριωσησ και 1 χρονο με φαρμακα κλπ διαπιστωσαμε προβλημα και στον ανδρα μου χαμηλη κινητικοτητα.ο κοσμος μου κατερευσε και εγω δεν ξερω πωσ να το διαχειριστω.παντου μανουλεσ και κοπελεσ που μενουν εγκυεσ.δεν ζηλευω ουτε τισ μισω προς θεου χαιρομαι αλλα αναρωτιεμαι γιατι οχι και σε μενα ?τι εκανα και τιμωρουμε?γιατι να μην μπορω να ζησω ολη αυτη την χαρα?ο γιατροσ λεει να μην απελπιζομαστε και εμεισ το παλευουμε.η μονη μου ελπιδα ο θεοσ εκει προσευχομαι και ξερω πως θα με βοηθησει.καποιεσ φορεσ κλαιω με λιγμουσ δεν μπορω να το διαχειριστω κ αλλεσ σκεφτομαι τον ανδρα μου που με στηριζει πολυ και εχι κ αυτοσ αναγκη απο την δικη μου.ευτυχωσ βαδιζουμε μαζι κ αγαπημενοι χωρισ να χουμε κατηγορησει ποτε ο ενασ τον αλλον.θα το παλεψουμε και θα βγουμε νοικητες..................
ε