η γωνιά μου - Page 2
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 2 of 3 FirstFirst 123 LastLast
Results 16 to 30 of 31
  1. #16
    ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ???????????

  2. #17
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2012
    Posts
    12

    τι εεεεεε????

    Quote Originally Posted by ΝεοΞεκινημα View Post
    ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ???????????
    ????? τι δεν καταλαβαίνεις? τι δεν καταλαβαίνεις!!!!!???????

  3. #18
    Φίλε, διαβασα στο μηνυμα σου ότι έχεις γυναίκα και παιδάκια. Ενα πραγμα θα σου πω: Να κάνεις τα αδύνατα δυνατα, δεν ξέρω με πιο τρόπο αλλά ψάξε να τον βρεις, αυτά που σε βασανίζουν να τα κρατήσεις μακρια τους. Μην βγάζεις ποτε και με κανενα τρόπο τα ψυχολογικά σου μπροστα τους. Δείχνε αν χρειαστει για να το πετυχεις άλλος άνθρωπος μαζι τους, παίζε θέατρο, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω για να γίνω πιο ξεκαθαρος....Μην τους μεταδώσεις τα ψυχολογικά σου!!! Αλλιώς κάποτε θα σε βρίζουν, όταν μετα από χρονια θα έχουν συνηδητοποιήσει τη ζημιά που κάποτε τους έγινε και εσυ τότε θα βιωνεις τη δυστυχια να βλεπεις τα παιδια σου να βασανίζονται και θα ερχεσαι εδω να αναζητας αιτίες οι οποίες όμως θα ξεκινουν απο εσενα και θα σαι τοτε δυο φορες δυστυχισμενος!!. Κι αμα θες να τα εξωτερικευεις για να νοιωθεις ανακούφιση και εξιλέωση βρες/κάνε τη δικη σου γωνια όπως έκανες τωρα εδω, εκει και μονο εκει θα βρισκεται η καταφυγη σου.
    Κι όπως σου λενε αλλα μέλη μάθε να ζεις τη στιγμη με τη στιγμη, να απασχολείσαι με κάτι. Έτσι η σκεψη ξεφευγει και με την παροδο του χρονου η ενταση της ελαττωνεται.
    Ίσως εισαι από τους ανθρωπους που δε συμβιβαζονται, νοιωθεις πονο και παράπονο γι αυτα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες και για τις ευκαιρίες που εχασες. Δεν μπορεις με κανενα τροπο να αποδεχτεις το αποτελεσμα. Κάπως ετσι μετατρεπεται το χαρακτηριστικο του να μη συμβιβάζεσαι όταν η επιθυμια να επιτυχεις κατι ειναι πλεον απραγματοποίητη.
    Last edited by ioannis2; 12-09-2012 at 08:02.
    γιάννης

  4. #19
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2012
    Posts
    12

    καλά , μέντιουμ είσαι?

    Αυτό που γράφεις:" Ίσως εισαι από τους ανθρωπους που δε συμβιβαζονται, νοιωθεις πονο και παράπονο γι αυτα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες και για τις ευκαιρίες που εχασες. Δεν μπορεις με κανενα τροπο να αποδεχτεις το αποτελεσμα. Κάπως ετσι μετατρεπεται το χαρακτηριστικο του να μη συμβιβάζεσαι όταν η επιθυμια να επιτυχεις κατι ειναι πλεον απραγματοποίητη." Ισχύει 100% , αλλά εσύ που το κατάλαβες? δεν το έχω γράψει πουθενά απο ότι θυμάμαι , ούτε το έχω υπονοήσει. Ξέρω όμως ότι το συναίσθημα να μην μπορώ να συμβιβαστώ και το συναίσθημα ότι έχασα ευκαιρίες με κατατρέχει και σε ένα βαθμό αν λύσω αυτό θα είμαι πολύ πολύ καλύτερα. Με κούφανες!που το κατάλαβες? από ποια λεγόμενά μου συνείγαγες αυτό το συμπέρασμα? σε ρωτάω και επιμένω να μου πεις , γιατί πιθανά να βοηθηθώ να καταλάβω με ποιό τρόπο , ποιά λειτουργία μου δημιουργείται αυτό το αίσθημα. Προχτές μόλις συζήταγα με την οικογένειά μου , πόσο θα ήθελα να ήμουνα λιγότερο ματεόδοξος , πόσο θα ήθελα να μπορούσα να ευχαριστηθώ αυτά που τόσο γενεόδωρα μου έχει ήδη χαρίσει η ζωή και πόσο τεράστιο προσόν είναι η ταπηνοφροσύνη με την καλή έννοια. Δεν έχω ξεκαθαρίσει με τρόπο ακριβως λειτουργω όσο αφορά αυτήν την αίσθηση του ανικανοποίητου , αλλά σε ένα βαθμό νομίζω ότι έχει να κάνει με την εσφαλμένη υποσεινήδιτη απόδοση των εσωτερικών μου προβλημάτων σε εξωτερικά δεδομένα και καταστάσεις. Αν θες την γνώμη μου , για να μπορέσει κάποιος να είναι ευτυχισμένος πρέπει να μπορεί να εκτιμήσει αυτά που έχει (αν αυτά βέβαια αξίζουν). ¨Οπως ανέφερα διαβάζω ένα βιβλίο του Μπουκάι και με έναν πολύ απλό και χειροπιαστό τρόπο κάνει κατανοητή αυτήν την τόσο λάθος διαδικασία στην οποία μπαίνουμε. Λέει λοιπόν ότι με έναν υπεραπλουστευτικό τύπο θα μπορούσε κάποιος να πεί Δ=Ε-Π. Δηλαδή Δυστυχία = Επιθυμίες - Πραγματικότητα. Έχεις δηλαδή κάποιες επιθυμίες ας πόυμε σε αξία 10 , αλλά η πραγματικότητα είναι ότι εκπληρώνονται επιθυμίες σε αξία 4. Άρα νιώθεις δυστυχισμένος της τάξης 10-4=6. Βάζεις λοιπόν τα δυνατά σου , προσπαθείς όσο δεν πάει άλλο και καταφέρνεις να κάνεις την πραγματικότητα απο 4 τώρα να είναι 7. ¨ομως πάλι δεν νιώθεις καλά. Κάνεις λοιπόν ξανά την πράξη Δ=12-7=5 και συνειδητοποιείς ότι όσο εκπληρώνονταν οι επιθυμίες σου , οι προσδοκίες σου αναιβέναν και φτάσαν το 12. Γιατί η αίσθηση του ανικανοποίητου είναι παντοδύναμη για μερικούς. Άσε που στην υπερπροσπάθεια να κατακτήσεις αυτά που δήθεν θα σε έκαναν να αισθάνεσαι καλά , έχασες και μία μονάδα απο την υπόλοιπη πραγματικότητα. Οπότε η πράξη γίνεται Δ=12-6=6 , είσαι δηλαδή εκεί που ξεκίνησες... Άρα ποιά είναι η λύση? ε'ιναι φανερό ότι απλά πρέπει να συμβιβαστείς με αυτά που έχεις , να τα εκτιμήσεις και να τα ευχαριστηθείς. Αντί δηλαδή να παλεύεις να αυξήσεις το Π , να μειώσεις το Ε. Άρα ξαναγυρνάς στην αρχική σου πράξη Δ=Ε-Π=10-4=6. Μα το Π=4 δεν είναι καθόλου λίγο αν το σκεφτείς. Εϊναι η υγεία μου , η γυναίκα μου , τα παιδιά μου , τα ενδοιαφέροντά μου και άλλα τόσα σημαντικά. Άρα αφού το συνειδητοποιώ πόση μεγάλη αξία έχουν όλα αυτά , βαυτίζω το Π=4 σε Π=7. Το Ε=10 μήπως είναι υπερβολικό? Τι τρελένομαι να βγάλω λεφτά? 10-->9 και γιατί πρέπει να είμαι αρεστός σε όλους? 9-->8 και γιατί πρέπει να πάω με 1000 γυναίκες?8-->7 και γιατί πρέπει να έχω απεριόριστη ελευθερία και ανεξαρτησία?7-->6 και γιατί το ένα και γιατί το άλλο , πραγματικά πιστεύω ότι μπορεί κανείς να μετατρέψει το Ε σε πολύ μκρό νούμερο ασπούμε 2 χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα στερηθεί κάτι. Τώρα η πράξη είναι Δ=Ε-Π=2-7=-5. Τόσο απλό στην θεωρία και τόσο δύσκολο στην πράξη...αλλά ισχύει σαν μπούσουλας περισσότερο. Εγώ σε ένα βαθμό το έχω ξεπεράσει το σύνδρομο να έχω συνεχώς αυξημένες απαιτήσεις και προσδοκίες και έχω πάψει να αναλώνομαι σε διαδικασίες να πετυχένω όλο και περισσότερα πράγματα. Αυτό που με κατατρέχει τώρα πια είναι αυτό που πλέον δεν μπορώ να αλλάξω. Μπορεί να ακουστει γελείο αλλά τρελένομαι όταν σκέφτομαι πόσα χρόνια έχω χάσει μέσα στην δυσθυμία εξαιτίας των ψυχολογικών μου. ¨Αλλες φορές κάθομαι και σκέφτομαι. Γιατί τόσα χρόνια δεν γυμνάζεσαι? τώρα θα ήσουνα σούπερ. άλλες φορές παρατηρώ νεαρές κοπέλες και κατηγορώ τον εαυτό που μεγάλωσα και δεν τις ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Διαβάζω ή ακούω για ταξίδια και λέω τώρα μαλάκα με την κρίση πότε θα κάνεις εσύ ταξίδια που δεν έκανες ποτέ? έχω οικονομικά προβλήματα και κατηγορώ τον εαυτό μου γιατί δεν ήμουνα πιο συνετός με τα λεφτά και έφτασα εδώ που έφτασα. Μαρέσει να πίνω , να μαστουρώνω , να ξενυχτάω , να τρώω μαλακίες αλλά δεν μπορώ πλέον γιατί μεγάλωσα και δεν τα ευχαριστήθηκα όταν έπρεπε. Πραγματικά νιώθω μια θλίψη , μια αίσθηση ότι χαράμισα την ζωή μου και δεν κοιτάω όλα όσα έχω καταφέρει. ¨Ολα αυτά εχουν να κάνουν με τα ψυχολογικά μου και όλα αυτά προσπαθώ να τα λύσω και να τα ξεπεράσω. Αλλά δυστυχώς δεν φτάνει να τα συνειδητοποιείς ως πραγματικότητα που σου συμβαίνει , πρέπει να βρεις το αίτιο που σου συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Και το αίτιο είναι πολύ πολύ βαθιά χωμένο μέσα και είναι πολύ πολύ δύσκολο να το βρεις.
    Τώρα όσο αφορά αυτό που λες να κρατήσω μακρία απο την οικογένειά μου αυτά που με βασανίζουν , διαφωνώ κάθετα. Συμφωνώ πάντος ότι πρέπει να κρατάμε όσο μακρυά μπορούμε κακές συμπεριφορές που πηγάζουν απο αυτά που μας βασανίζουν. Αλλά τα ψυχολογικά των παιδιών δεν εξαρτούνται απο την έκφραση της δικιάς μας αγωνίας. Εγώ έχω επιλέξει να εκφράζομαι στα παιδιά μου και να είμαι ο εαυτός μου. Είναι 7 και 11 χρονών αλλά έχουν ήδη γνωρίσει τον αληθινό άνθρωπο πατέρα τους με τις ευαισθησίες του και τα προβλήματά του και με υπεραγαπάνε γιαυτό που είμαι. Δεν διαφωνώ ότι ο πατέρας πρέπει να είναι πρότυπο , αλλά το τί πρότυπο πρέπει να είναι χωράει μεγάλη συζήτηση. Εγω μέρος αυτού του προτύπου επιλέγω να είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πάρει την ευθύνη της ευτυχίας του. Άλλωστε η επικοινωνία με τα παιδιά είναι αυτό που τα θωρακίζει και τους φτιάχνει χαρακτήρα. Ακόμα και όταν φέρομαι άσχημα , όταν έχω νεύρα ή όταν ξεσπάσω σε φωνές , μετά μπορώ να ζητήσω συγνώμη και αυτή πραγματικά να γίνει κατανοητή και δεκτή. Επίσης μπορώ να συζητήσω με τα παιδιά μου συμπεριφορές τους που οφέιλονται σε δικά τους προβλήματα (που όλα τα παιδιά έχουν). Γιατί δεν φοράω την μάσκα του αλάθητου και του άτρωτου και έχω κατέβει στο επίπεδο που μπορούν να δεχτούν τα παιδιά , ότι συζητάμε και δεν διατάζω.Και ακόμα ότι αυτά που υποστηρίζω ως σωστά είναι αποτέλεσμα μια σοβαρής διαδικασίας σκέψης και όχι αυτά που απλά κληρονόμησα ώς αξίες. Και με την γυναίκα μου το ίδιο κάνω. Είμαι εγώ και είναι αυτή , δεν είμαστε ένα όπως λανθασμένα θέλουν μερικοί να σκέφτονται τον εαυτό τους. ¨αρα έχω τα προβλήματά μου , ήτε το θέλει ήτε όχι και δεν βλέπω που θα βοηθούσε να φτιάξω μια γωνιά και να τα κρύψω. Και να φτιάξει και αυτή μια δικιά της γωνιά και μετά να ψάχνουμε να βρούμε τι μας ενώνει. Δεν ψάχνω να λύσω τα προβλήματά μου μέσα απο την γυναίκα μου αλλά σαφώς και θα τα μοιραστώ μαζί της , όπως θέλω και εγώ να μοιράζομαι τα δικά της. Δεν γεννηθήκαμε παντρεμένοι , συνεπώς ο καθένας κουβαλάει την δικιά του καμπούρα και δεν είναι κακό να την δίχνει χωρίς ντροπή στον σύντροφό του. Επαναλαμβάνω, βίαιες συμπερυφορές , επιθετικές στάσεις , νεύρα και άλλα τέτοια πρέπει με κάθε τρόπο να προσπαθούμε να τα κρατάμε μακριά. Επίσης δυστυχία , κατάθλιψη και αίσθημα ανικανοποίητου σε καμία περίπτωση να μην δίνεται η αίσθηση ότι φτάινε οι γύρω μας. Είναι προσωπικά θέματα και οι επιλογές μας είναι επίσης προσωπικά θέματα. Αν δεν μαρέσει κάτι στην ζωή μου μπορώ να κάνω τις επιλογές μου , σε καμία περίπτωση δεν πρέπει τα παιδιά ή η σύντροφος να αισθανθούν ότι έχουν το παραμικρό μερίδιο ευθύνης για την δικιά μου ευτυχία. Αλλά άλλο αυτό και άλλο να κρατάω μακριά απο την οικογένεια μου αυτά που με βασανίζουν.

  5. #20
    Senior Member
    Join Date
    May 2012
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    784
    Θα συμφωνήσω με τον ιωαννη για το θέμα των παιδιών σου, αν και σαφέστατα δεν θέλω να υπονοήσω ότι εσύ πρώτος δεν τα σκέφτεσαι και δεν νοιάζεσαι.
    Όμως όσο μεγάλη είναι η ευθύνη προς τον εαυτο μας , τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη για τα παιδιά που φερνουμε στον κόσμο. Και ξέρουμε πολυ καλά ότι οι διδαχές και οι συμβουλές δεν πιάνουν μία μπροστά στα προσωπικά παραδείγματα που τους δίνουμε. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Επειδή λοιπον μίλησες για νεύρα που δύσκολα διαχειρίζεσαι, θα πρότεινα να βρίσκεις τροπους να ξεδίνεις και να τα ξεσπάς αλλού, να μην γίνονται αποδέκτες τα παιδιά σου.
    Επειδή από οτι καταλαβαίνω είσαι άνθρωπος που ψάχνεσαι και προσπαθείς να βρεις διεξόδους στα ψυχολογικά σου, τουλάχιστον προστάτεψε αυτά...
    Για όσα ανέφερες τώρα, θέλω λιγο χρόνο να τα επεξεργαστώ , δεν έχουν νόημα οι αοριστολογίες, να γράψουμε απλά για να γράψουμε..
    Η πορεία προς την αυτογνωσία είναι το πιο δύσκολο καθημερινό μας στοιχημα. Και εκεί που πιστεύουμε ότι κατακτάμε ένα κομμάτι της, η ζωή μπορεί να τ' ανατρέψει όλα, να μας βγάλει κοροιδευτικά την γλώσσα και να μας πει, μάγκα νόμιζες....φτου κι απο την αρχή.
    Υπάρχουν πτυχές του εαυτου μας που δεν τις γνωρίζουμε και που συγκεκριμένες συνθήκες τους δίνουν χώρο να εμφανιστουν.
    Το να γνωρίσουμε τον εαυτο μας προυποθέτει πονο και να παραιτηθούμε από το ζωτικό μας ψεύδος.
    Προσωπικα έχω παραιτηθεί απο το να΄ψάχνω το νοημα της ζωης μου. Προσπαθώ να δω ποιο ειναι το μαθημα μου.Τι μου διδασκει σε κάθε στιγμή η ζωη μου, οι πράξεις , οι κινήσεις μου.Να δω τα ψέμματα που λέω στον εαυτο μου.
    Αν σου μιλουσα πριν 5-6 χρονια θα σε γέμιζα με θεωρίες βιβλιων, που πιστευα ότι κατέκτησα τις αληθειες τους και μέσα απ' αυτές και την δικιά μου. Τόμπολα..Όσο μεγαλώνω οι σταθερές μου καταρρεουν και οι αξίες που πιστευα ολοψυχα ότι πατουσα πάνω τους κλονίστηκαν.
    Αρα το "δεν ξέρω" έχει γίνει η συνήθης εκφραση μου.
    Θα επανέλθω..
    Να μετατρέψεις το "ετσι συνέβη" σε "ετσι το θέλησα" αυτό και μόνο ονομάζω λύτρωση ΝΙΤΣΕ

  6. #21
    Senior Member
    Join Date
    May 2012
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    784
    Το ότι ο γιάννης είδε στα γραφόμενα σου το αίσθημα του ανικανοποιητου μην σου φαίνεται περίεργο, αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να σου το πει.
    Νιώθω αυτά που γράφεις, πολλές φορές γυρνάμε πίσω και σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε αλλιώς να τα είχαμε κάνει τα πράγματα , άλλες να ήταν οι επιλογές μας...και αυτο αφήνουμε και μας τρώει. Το χθές όμως πέρασε. Τι νόημα έχει να αφήνουμε τις σκέψεις αυτές να τρώνε την ψυχη μας.
    Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε, την δεδομένη στιγμή και με τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτο πιστεύαμε ότι μας ταιριαζε και θέλαμε..Το θέμα ειναι οι επιλογές μας αυτές μας δίδαξαν κάτι για το τώρα?
    Το κακο είναι ότι δεν είμαστε παρόντες στην στιγμή, παντα ζουμε κάπου μεταξύ του χθες και σ΄ενα ονειρικο αύριο που δεν γνωρίζουμε. Άρα ανακυκλώνουμε τις ίδιες περίπου καταστάσεις.
    Οκ αν ξέραμ,ε αν είχαμε την γνώση, την ωριμότητα , θα δημιουργούσαμε κάτι καλύτερο για τον εαυτο μας...Ναι? και ειμαστε σίγουροι πως έτσι θα ημασταν περισσοτερο ευτυχισμένοι με τις επιλογές μας? Ή πάλι θα αναρωτιομασταν και θα βασανιζόμασταν?
    Να μετατρέψεις το "ετσι συνέβη" σε "ετσι το θέλησα" αυτό και μόνο ονομάζω λύτρωση ΝΙΤΣΕ

  7. #22
    Senior Member
    Join Date
    May 2012
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    784
    Όσον αφορά το θέμα των παιδιών, σαφέστατα και οφείλουμε να είμαστε ο εαυτος μας..Το ψεύτικο το αναγνωρίζουν..Πολυ σωστο αυτο που γράφεις, ότι ο γονιος πρέπει να έχει την ευθύνη της ευτυχίας ή της δυστυχίας του...
    Παρόλα αυτά ναι, τα ψυχολογικά των παιδιών εξαρτώνται και από την έκφραση της δικιάς μας αγωνίας.. Με ποιο τρόπο εκφράζεται αυτή, πως εκδηλώνεται?Και με τι συχνότητα?
    Πιστεύεις οτι ενα παιδί μπορεί να διαχειριστεί εύκολα την εικόνα ενος γονιου που δεν τον ικανοποιεί η ζωή του, που τρώγεται, πόυ βασανίζεται για το πως θα μπορούσε να είναι η ζωή του..Ακομα και όταν παιρνει την ευθύνη για την πορεία της και δεν την μετακυλίει στους άλλους..
    Να μετατρέψεις το "ετσι συνέβη" σε "ετσι το θέλησα" αυτό και μόνο ονομάζω λύτρωση ΝΙΤΣΕ

  8. #23
    Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

  9. #24
    Το πως κατέληξα σ' αυτο το συμπέρασμα για σενα, και μενα μου φαίνεται ότι δεν ειπες κατι τετοιο στα προηγουμενα σου μηνυματα. Αυτο βγαίνει ως το νόημα μέσα από τα όσα γραφεις, τρόπον τινά οδηγούν σ αυτό ως συμπέρασμα, σε συνδυασμό με παρόμοια βιώματα και αισθήματα που βοηθουν στο να κατανοήσεις πιο εύκολα τον άλλο.
    Το ότι στα 16 μου ή/και στα 20 μου ειχα όνειρα, ειχαν δηλαδή κατασταλάξει μέσα μου έντονα αυτα που ήθελα να κάνω όμως λόγω ειτε ψυχολογικών καταστασεων (την υπαρξη τους στο τοτε τη συνηδητοποιούμε χρόνια μετα όταν έχουμε ήδη συνηδητοποιήσει το πρόβλημα και κανουμε την αναδρομη μας στο τοτε) ειτε πραγματικών καταστασεων (πχ στερησεις, φτωχια, περιβαλλον που προσφερε λίγες ευκαιρίες και ερεθίσματα) δεν τα πραγματοποίησα ή δεν τα πέτυχα στο βαθμό που ήθελα αλλά έμειναν μέσα μου ανεξήτηλα ως απραγματοποίητοι στόχοι, αυτο με φέρνει στις ηλικίες των 35 με 40 και πάνω που η επιτευξη τους ειναι κατα πάσα πιθανότητα πλέον αδύνατη, να νοιωθω ανικανοποίητος, να υποφερω από μελαγχολια και καταθλιψη γι αυτο, η σκεψη μου να βασανιζεται απο την αναμνηση των λαθων και χαμενων ευκαιριων αντι της επιτευξης των στοχων. Και όμως στο τωρα στα ματια παρα πολλών μπορει να ειμαι ένα ζηλευτο πρότυπο άντρα, οικογενειαρχη, επαγγελματία κλπ ή τουλάχιστο να μην με θεωρουν καθόλου αποτυχημενο, όμως στα δικα μου ματια μπορει να μην νοιωθω καλα με μενα γιατι δεν πραγματοποίησα εκεινους τους στοχους όσα άλλα καλα κι αν κραταω στα χερια μου τωρα.
    Μου αρεσε ο υπεραπλουστευτικος τυπος που ανεφερες, το Δ=Ε-Π. Δηλαδή Δυστυχία = Επιθυμίες - Πραγματικότητα και η αναλυση του.

    Σημαδια ότι η ανατροφη που δινουμε στο παιδι ειναι σωστη μπορουν να δωσουν η κοινωνικοποίηση του παιδιού, αν το παιδι εχεις φιλους, ξερει να αντιδρα και να μην ειναι παθητικο στα ερεθισματα των συνομιλικων του, αλλα παιδια επιδιωκουν την παρεα του, δεν κλεινεται στον εαυτο του (πχ λιγομηλητο ή να μην βγαινει απο το σπιτι), το αν εχει αυτοεκτιμηση και αυτοπεποίθηση και παιρνει πρωτοβουλίες, η επίδοση του στα μαθηματα και η ευστροφια στον τροπο σκέψης του, το αισθημα χαρας και αισιοδοξίας που βλεπεις να το διακρινει. Όλα αυτα (μιλω με επιφυλαξη επειδη δεν ειμαι ειδικος όμως αυτο μου βγαζει η εμπειρια και η λογικη) ειναι έστω ενδειξεις ότι ως γονιος λειτουργω σωστα.
    γιάννης

  10. #25
    Banned
    Join Date
    Oct 2007
    Posts
    2,515
    Χμ, λες ότι σου είπαμε 'νιώσε ευτυχισμένος για να νιώσεις το νόημα', ενώ αν καταλαβαίνω καλά λες πως το να νιώσεις ευτυχισμένος είναι το αποτέλεσμα του να έχεις βρει το νόημα. Συμφωνώ πως βεβαίως μπορεί να είναι έτσι. Αλλά εγώ δεν μίλησα για το αποτέλεσμα, αλλά για τη διαδικασία. Να πάρεις δηλαδή τη διαδικασία λίγο πιο χαλαρά, να αφεθείς και να απολαμβάνεις τις στιγμές χωρίς να έχεις συνεχώς τη ματιά σου στραμμένη στο 'στόχο' ή το 'αποτέλεσμα'.

    Σαφώς αν δεν νιώθεις καλά, θα αναρωτηθείς τι φταίει. Θα το σκεφτείς και θα το ξανασκεφτείς. Αλλά δεν μπορείς να φτάσεις σε συμπέρασμα μόνο μέσα από τη σκέψη. Όχι δεν προτείνω να κάνεις το ένα και το άλλο μήπως και συναντήσεις την απάντηση τυχαία. Προτείνω να κάνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανες μέχρι σήμερα και να αρχίσεις να υλοποιείς αυτό που ονομάζεις Επιθυμίες. Η λύση δεν είναι ο συμβιβασμός... είναι το να βρούμε τον τρόπο να κάνουμε πράγματι κάποια από όσα θέλουμε και ταυτόχρονα να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που μας θυμώνουν, ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά. Είναι άλλο η αποδοχή και άλλο ο συμβιβασμός.

  11. #26
    Quote Originally Posted by marina38 View Post
    Η λύση δεν είναι ο συμβιβασμός... είναι το να βρούμε τον τρόπο να κάνουμε πράγματι κάποια από όσα θέλουμε και ταυτόχρονα να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που μας θυμώνουν, ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά. Είναι άλλο η αποδοχή και άλλο ο συμβιβασμός.
    Όσο παιρνάνε τα χρόνια Μαρίνα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Δεν ειναι ευκολο στα 40 να πραγματοποιήσεις στόχους όπως ήτανε στα 20. Επειδη στα 40 δεν ειναι ευκολο ουτε καινουργια δουλεια να βρεις όπως ονειρευοσουν, ούτε να κανεις τις σχεσεις που ονειρευοσουν, τις περιπετειες και τις ωραιες στιγμες που θα θελες να ζησεις σαν νέος, ούτε τις σπουδες που θα θελες. Κι αν μπεις στη διαδικασία να κάνεις κάποια από αυτα που θα θελες να κάνεις αυτα θα ναι υποδεέστερα αυτων που καποτε μπορουσες να κανεις αλλά δεν έκανες, η προοπτικη αξιοποίησης τους θα ναι περιορισμένη και ετσι θα κοροιδευεις τον εαυτο σου για να νοιωθεις καπως καλύτερα.

    Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά όπως λες αυτο που θα κερδίσουμε μπορει να ναι απλά διαπίστωση των αιτιών του πως φτασαμε στο σήμερα, αναγνώριση ότι δεν αλλάζουν καθόλου εύκολα τα πράγματα και αποτελεσμα της διαδικασιας αυτης η θλίψη. Ωστοσο δεν παραγνωρίζω το αισιοδοξο που αναδύεται από το λόγο σου, την ελπίδα, " να βρούμε τον τρόπο να κάνουμε πράγματι κάποια από όσα θέλουμε". Διότι ούτε η αποδοχή είναι εύκολη υπόθεση.
    γιάννης

  12. #27
    Junior Member
    Join Date
    Sep 2012
    Posts
    1
    συγνωμη που θα το πω αλλα το πρωτο πραγμα που μας μαθαινουν στο τμημα ψυχολογιας ειναι οτι δεν πρεπει ποτε να χαμηλωνουμε τη αμοιβη μας !αν και ειναι λαθος ειδικα σε τετοιες εποχες γιατι ο ψυχολογος ειναι πιο χρησιμος και απο τον γιατρο.Εξαλλου πολλες ασθενειες εχουν τις ριζες τους σε ψυχολογικούς παράγοντες!

  13. #28
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2012
    Posts
    12

    ευτυχώς που είσαι γυναίκα...

    Quote Originally Posted by stella_psy View Post
    συγνωμη που θα το πω αλλα το πρωτο πραγμα που μας μαθαινουν στο τμημα ψυχολογιας ειναι οτι δεν πρεπει ποτε να χαμηλωνουμε τη αμοιβη μας !αν και ειναι λαθος ειδικα σε τετοιες εποχες γιατι ο ψυχολογος ειναι πιο χρησιμος και απο τον γιατρο.Εξαλλου πολλες ασθενειες εχουν τις ριζες τους σε ψυχολογικούς παράγοντες!
    ...και δεν είσαι άντρας , γιατί μου πέρασε από το μυαλό ότι είσαι ο ψυχίατρός μου , που γράφτηκε εδώ επειδή του χρωστάω τα λεφτά! πλάκα κάνω...ευχαριστώ για την εσωτερική πληροφορία...

  14. #29
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2012
    Posts
    12

    βρήκες κέντρο πάλι...

    Quote Originally Posted by ioannis2 View Post
    Σημαδια ότι η ανατροφη που δινουμε στο παιδι ειναι σωστη μπορουν να δωσουν η κοινωνικοποίηση του παιδιού, αν το παιδι εχεις φιλους, ξερει να αντιδρα και να μην ειναι παθητικο στα ερεθισματα των συνομιλικων του, αλλα παιδια επιδιωκουν την παρεα του, δεν κλεινεται στον εαυτο του (πχ λιγομηλητο ή να μην βγαινει απο το σπιτι), το αν εχει αυτοεκτιμηση και αυτοπεποίθηση και παιρνει πρωτοβουλίες, η επίδοση του στα μαθηματα και η ευστροφια στον τροπο σκέψης του, το αισθημα χαρας και αισιοδοξίας που βλεπεις να το διακρινει. Όλα αυτα (μιλω με επιφυλαξη επειδη δεν ειμαι ειδικος όμως αυτο μου βγαζει η εμπειρια και η λογικη) ειναι έστω ενδειξεις ότι ως γονιος λειτουργω σωστα.
    Γιάννη πάρα πολύ σωστή βρίσκω την παρατήρησή σου... ο μικρός μου γιός που είναι 7 γενικά είναι σούπερ , είχα ήδη αρχίσει τις ψυχοθεραπίες και τα φάρμακα όταν ήταν 2 , οπότε ελάχιστα έχει ζήσει την άσχημη πλευρά μου. Ο μεγάλος ο κακομοίρης όμως που είναι 11 δυστυχώς με έζησε στα χειρότερά μου. Νέυρα , φωνές , σπασίματα πραγμάτων και το χειρότερο όλων 2-3 φορές του μίλησα τόσο υποτιμητικά και τόσο άσχημα που με κατατρέχουν τήψεις ακόμα μετά απο τόσα χρόνια. Μιά φορά είχα κλωτσήσει την ντουλάπα του και είχα κάνει μια τρύπα στην πόρτα της, μια άλλη τον είχα τραβήξει απο τον αυτοκίνητο και ουσιαστικά τον πέταξα έξω και μια άλλη του είχα ρήξει δύο τρεις σφαλιάρες αλλά με απωθημένο. Το χειρότερο ήταν όμως μια φορά που ήταν περίπου 5 και νευρίασα γιατί σε μια παράσταση του νηπιαγογείου του έκανε φασαρία και δεν ησύχαζε. Του είχα μιλήσει τόσο άσχημα και δεν σταμάταγα για τουλάχιστον 20-30 λεπτά. Βέβαια μετά ηρεμούσα και έβαζα τα κλάμματα μόνος μου γιατί συνειδητοποιούσα τι απαράδεκτος μαλάκας ήμουν , αλλά τι να το κάνεις την ζημιά το παιδί την πάθενε. Ευτυχώς ποτέ δεν έχω χτυπήσει την γυναίκα μου και πέραν αυτών των περιπτώσεων που ανέφερα δεν έχω ξαναχτυπήσει τα παιδιά , αλλά αρκετές φορές απο τα νεύρα μου , έφερνα πανικό στο σπίτι και έκανα βίαιες σχηνές με την έννοια ότι δεν τολμούσε κανείς να μου αντιμιλήσει γιατί ήμουν εκτός ελέγχου. Μπροστά στον μικρό μια φορά έσπασα το λάπτοπ απο τα νεύρα και ελάχιστες φορές έχω συμπεριφερθεί με ψυχολογική βία , σε βαθμό που νομίζω δεν του έχω δημιουργήσει πρόβλημα. Αλλά ο μεγάλος , που είναι τώρα 11 , είναι σίγουρο ότι κουβαλάει κάποια προβλήματα εξαιτίας της συμπεριφοράς που είχα τότε. Νεύρα και αυτός , στεναχώρια κάποιες φορές , παλιότερα είχε δυσκολία να προσαρμοστεί με τα άλλα παιδιά , νιώθει συχνά αδικημένος , είναι λίγο άτακτος. Όταν άρχισα το seropram και σταμάτησα να έχω κρίσεις νεύρων και μπόρεσα να συλλογιστώ το κακό που έκανα , ένιωσα τόσες τύψεις που επί 2-3 τρία χρόνια έφτινα συχνά τον εαυτό μου στον καθρέπτη και έλεγα σε όλο τον κόσμο αυτό που έκανα και πόσο μαλάκας είμαι. Ειδικα μια μέρα ήμασταν στο αυτοκίνητο , μια μέρα που ήταν μια χαρά και δεν είχε συμβεί τίποτα κακό πρόσφατα. Ο γιός μου ήταν περίπου 8 χρονών και ξαφνικά γυρνάει και μου λέει: μπαμπά δεν ξέρω γιατί αλλά συχνά θέλω να κλάψω χωρίς να ξέρω γιατί...Μόλις μου το είπε αυτό ήθελα να πεθάνω , κατάλαβα ότι το παιδί μου είχε ελαφριά κατάθλιψη εξαιτίας μου. Μέχρι να φανταστείς μια όμορφη κοπέλα σαν κοπλιμέντο μια μέρα μου λέει είσαι πολύ καλός τύπος και γυρνάω και της λέω όχι είμαι μαλάκας , έκανα το παιδί μου να έχει προβλήματα με την μαλακισμένη συμπεριφορά μου. Τελικά αφού το επεξεργάστηκα αρκετά έπιασα το παιδί και του μίλησα. Του είπα ότι έχω κάποια ψυχολογικά που μου προκαλούν νεύρα που δεν ανταποκρίνονται στα αισθήματα και τις προθέσεις μου. Μπορεί κανά δύο χρόνια τώρα να μην έχω αυτήν την συμπεριφορά αλλά αυτό οφείλεται στο ότι πάω σε ένα γιατρό και προσπαθώ να βελτιωθώ. Του είπα ότι αναγνωρίζω ότι πολλά προβλήματα της συμπεριφοράς του και της διάθεσής του οφείλονται σε αυτήν την άσχημη περίοδό μου και ότι έχω τρομερές τύψεις. Του ζήτησα συγνώμη και του είπα ότι θα κάνω ότι μπορώ να επανορθώσω. Μετα πολλές φορές ακόμα μου βγήκε και επανήλθα σε αυτό το θέμα , συχνά γιατί κάτι έλεγε και αυτός και πάντα ξαναζητούσα συγνώμη και του ζήταγα να αναγνωρήσει την πρόοδο που έχω κάνει και την προσπάθεια που καταβάλω. Μπορεί να πεις ότι δεν πρέπει να μιλάς σε ένα μικρό παιδί έτσι αλλά πίστεψέ με , δεν είχα άλλη επιλογή. Το ευτυχές είναι ότι κράτησα γερά και αρκετά χρόνια τώρα φέρομαι αρκετά καλύτερα με σπάνιες περιστασιακές κακές στιγμές αλλά και αυτές χαμηλής έντασης σε σχέση με παλιά. Γιαυτό έλεγα ότι τώρα που σχεδόν τελειώνω με τα seropram φοβάμαι την συμπεριφορά μου. Τελικά χρόνο με τον χρόνο ο μεγάλος γιός άρχισε να στρώνει και τώρα ακόμα που γράφω είναι στο μπαλκόνι και παίζει με ένα συμμαθητή του και γελάνε , αλλά και γενικά είναι αρκετά κοινωνικός. Είναι και αρκετά πιο χαρούμενος , θέλω να πω σε ένα βαθμό η ζημιά μαζεύτηκε. Είναι και πολύ καλός μαθητής και πολύ αθλητικός και πλέον έχει και πολύ καλύτερη συμπεριφορά με τον μικρό. Παράλληλα πέρισυ και πρόπερσυ τον πήγα σε ένα παιδοψυχολόγο , αλλά περιέργος δεν πρόλαβα να τον πάω και εισήλθε σε τόσο καλύτερη φάση που και ο ίδιος ο παιδοψυχολόγος πέρισι μου είπε να μην τον πηγαίνω δεν υπάρχει λόγος , είναι μια χαρά. Εν πάση περιπτώση και εγώ πιά επειδή έχει βελτιωθεί η συμπεριφορά μου δεν νιώθω τόσο άσχημα εξαιτίας αυτού του θέματος. Εννοείται ανάλογες τύψεις είχα και έχω για την γυναίκα μου που κάποτε με λάτρευε και έφτασε σχεδόν να σταματήσει να με αγαπάει , μέχρι που μου τόπε κιόλλας και έπαθα σοκ τότε. Τώρα επίσης έχω μαζέψει την κατάσταση με αυτήν αλλά δεν νομίζω ότι το τζάμι ξεραγίζει ποτέ και η κακομοίρα σε συνδιασμό με την κρίση έχει ψιλοφλιπάρει. και όλα αυτά χωρίς να τα επιλέγω και χωρίς να μπορώ να συγκατηθώ. Να σκεφτείς ότι νιώθω απίστευτο θυμό για τους γονείς μου και τώρα που είρθε η σειρά μου...τέλοσπάντων...

  15. #30
    Γράφεις κάμποσα φίλε. Λες και ψάχνεις κάπου να τα πεις και δε βρίσκεις και έτσι τα λες εδω, εξού και το η γωνιά μου.
    Κι όπως ξανάπαμε μην βγαζεις ποτε τα ψυχολογικά σου μπρος στα παιδια σου. Βρες τους τροπους και κρατησε τα ψυχολογικα σου μακρια τους. Επειδη τα εξωτερικα ερεθισματα που αποτυπώνονται στο άτομο σε τετοιες ηλικίες ειναι ως εαν να γραφονται με ανεξίτηλο μελάνι στη μνημα και διαμοφωνουν το χαρακτηρα του. Και λυπουμαι τα παιδια αυτων που δεν το εχουν καταλάβει. Αυτα που σου εκαναν οι γονεις σου ήδη συνειδητοποίησες ότι ήταν λάθος, μην τα κανεις σε άλλους...
    Ευτυχως που έστρωσε ο γιος σου. Πολύ ευχάριστο αυτο! Ωστοσο πιστευω θα συνεβαλε το ότι εκ γενετης δεν ειναι αδυναμος χαρακτηρας και εκτος αυτου βρήκε πολύ καλό περιβάλλον στους υπόλοιπους πχ σχολείο, γειτονια, συγγενεις. Παρα το ότι ξεκίνησες να κανεις πάνω του φοβερα λάθη, εντούτοις φαινεται με σωστες μεθοδους πρόλαβες έγκαιρα το κακο και κυρίως το πρόλαβες πριν αρχίσει να ριζωνει μεσα του πρόβλημα. Γιατι αν συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο το προβλημα θα ριζωνε μέσα του και θα τον βλέπαμε μετά από 20 χρονια να ειναι μελος του φορουμ και να ζητα βοηθεια. Γιατι αμα το ατομο φτασει στα 18 με 20 και ειναι ηδη φορτωμενο με ψυχολογικα μετα δύσκολα σβήνουν, θα παλευει να τα ξεπερασει κανεις δεν ξερει για πόσο.
    Μπορει σήμερα να έχεις μια ζηλευτη για πολλούς άλλους θεση, καλή δουλεια, παιδια, καλη σύζηγο, αμαξι κλπ. Όμως τα ψυχολογικα που ειχες αποκομίσει πριν τα 20 σου απο το σπιτι, σχολειο κλπ (τα στυνηδητοποίησες ως τετοια χρόνια αργοτερα), παρα το ότι ειχες σαφεις στοχους, με άλλα λόγια όνειρα, ίσως αρκετα πριν τα 20 σου, αυτα τα ψυχολογικα δε σε αφησαν να κάνεις τα ονειρα σου πράξη. Ήταν σαφεις στοχοι και εντονα αποτυπωμενοι μεσα σου. Στερηθηκες πραγματα. Σε τελικη αναλυση δε σου τα στερησαν οι άλλοι αλλά τα ψυχολογικα. Οτιδηποτε ωραιο κι αν απεκτησες στη συνεχεια δεν ήταν απ αυτα ή όχι όλα απ αυτα που ειχες ως σκοπους. Δεν εκανες πραγματα που ηθελες πολυ να κανεις. Ετσι νοιωθεις μια πικρία, ένα πόνο και ξεσπας, ιδιως μετα που συνηδητοποίησες τη ζημια και καταλαβες ότι μετατρεπονται σε ανεκπλήρωτους στοχους. Δεν ξερω αν μιλω σωστα. Πες μας πως τα αντιμετωπίζεις.
    γιάννης

Page 2 of 3 FirstFirst 123 LastLast

Similar Threads

  1. ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ-ΑΛΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
    By Nantina in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 1
    Last Post: 05-11-2011, 14:24
  2. Replies: 1
    Last Post: 21-01-2008, 15:19

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •