ΛΕΩ ΨΕΜΑΤΑ

[Δέσποινα]

τον τελευταίο καιρό, λέω ψέματα πολλά. στην οικογένεια, στους φίλους και σε όλους τους υπόλοιπους. Μέχρι και έναν καθηγητή στη σχολή μου. Δεν το έκανα ποτέ στο παρελθόν, μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις έλεγα ψέματα στον πατέρα μου που είναι ιδιαίτερα δύσκολος άνθρωπος και ήθελα να αποφύγω καυγάδες. Όμως τους τελευταίους 2 μήνες τα πράγματα έχουν στραβώσει πολύ μέσα μου και λέω ψέματα που δεν είναι απαραίτητα, ούτε με γλυτώνουν απαραιτήτως από κάτι. επίσης, να σημειώσω ότι παλιότερα είχα πρόβλημα με την πρόσληψη τροφής, ήμουν σε όρια ανορεξίας και αυτοτραυματιζόμουν. είχα 2 χρόνια να αυτοτραυματιστώ αλλά σήμερα ένιωσα και πάλι αυτό το τεράστιο κενό μέσα μου να χάσκει και πήρα ένα μαχαίρι και άρχισα να πονάω το δέρμα μου. αυτή τη στιγμή που γράφω με τσούζει το χέρι και το κάτω μέρος της κοιλιάς μου. δεν είμαι καλά και αναρωτιέμαι αν αυτό μέρα με τη μέρα με οδηγεί σε δρόμο καταστροφικό εντελώς.

[Lacrymosa]

εχεις αναρωτηθει ματια μου γιατι το κανεις αυτο? να λες ψεματα δηλαδη? γιατι να πρεπει να μπαινεις σε αυτη τη διαδικασια? θελεις να καλυψεις κατι μεσα απο αυτο? επιδιωκεις κατι? εχουν δλδ καποιο οφελος τα ψεματα που λες η ειναι για να περναει η ωρα? οσο για την ανορεξια κ τους αυτοτραυματισμους, ισχυει το ιδιο, γιατι δλδ το κανεις, τι κρυβεται πισω απο αυτο. εχω περασει ανορεξια κ αυτοτραυματισμους μπορω να σε βοηθησω αν θες, αλλα θα πρεπε να σε δει ειδικος οπωσδηποτε. ποσο χρονων εισαι κ ποσο καιρο το κανεις αυτο?

[mariaanna0]

Η αναγκη να πουμε ψεμματα συνηθως ερχεται απο την χαμηλη αυτοεκτιμηση που εχουμε και στην αναγκη να κρυψουμε τον πραγματκο μας προσωπο ειτε γιατι φοβομαστε, ειτε γιατι ντρεπομαστε. Το να πουμε μια φορα ενα ψεμα για να καλυψουμε κατι, μπορει να το κανουμε γιατι δεν μπορουμε, δεν εχουμε την δυναμη, η δεν θελουν να αντιμετωπισουμε κατι που ισχυει η δεν ισχυει για εμας. Ωστοσο αν αυτο γινει συνηθεια τα πραγματα συνηθως ξεφευγουν απο τον ελεγχο μας. Το ενα ψεμα φερνει το αλλο και στον τελος ζουμε σε εναν ψευτικο κοσμο που εχουμε παγιδευτει μονοι μας! Για ποιον ακριβως τον λογο λες ψεματα? Θελεις μηπως να δειξεις πιο δυνατη / σημαντικη απο αυτο που εισαι? Μηπως ψαχνεις την αναγνωριση και την επιβεβαιωση μεσα απο τους αλλους με το να δειχνεις κατι που δεν εισαι? Οποιος και να ειναι ο λογος απλα σου λεω οτι εγω, εσυ, η φιλη σου, ο γειτονας σου, ο σκυλος σου, ολοι μας ειμαστε ξεχωριστοι! Κανεις δεν μοιαζει με κανεναν! Δεν χρειαζεται να κρυβεσαι πισω απο το δακτυλο σου. Αν κανεις κατι λαθος, ο μονος που μπορει να σε κρινει, εισαι εσυ! Κανενας αλλος! Μη φοβασαι τι θα πουν οι αλλοι για εσενα! Οι αλλοι παντα θα εχουν να λενε! Δεξου και τα καλα κια τα κακα γιατι απλα αυτη ειναι η γνωμη τους και οχι οι δικη σου! Σηκωσε το κεφαλι σου και πες αυτο που θες, χωρις να κρυβεσαι και να δειχνεις καποια αλλη απο αυτη που εισαι στη πραγματικοτητα. Δεν ξερω ποια εινια η ηλικια σου, ομως σκεψουν οτι για να γινεις αυτο που εγινες, περασαν χρονια, μην αφηνεις τους αλλους να οριζουν ποια εισαι εσυ! Να λες παντα αυτο που θες, σκεφτεσαι και νιωθεις, ειτε τους αρεσει, ειτε οχι.. Αλλωστε δεν μπορουμε να αρεσουμε σε ολους! Οσο για το οτι αυτοτραυματιζεσαι, γιατι το κανεις αυτο? Σκεψου λιγο βαθια μεσα σου τον λογο. Μηπως τιμωρεις τον εαυτο σου επειδη δεν λες αυτο που νιωθεις και καταπιεζεσαι? Αξιζει να το κανεις αυτο? Αυτο που εισαι ακριβως τωρα, δεν προκειται να υπαρξει ξανα και ποτε! Οποτε δες το λιγο πιο καθαρα, μηπως θα επρεπε να αγαπησεις λιγο περισσοτερο τον εαυτο σου και να τον ακουσεις και να τον σεβαστεις? Ακου λιγο μεσα σου, τι σου λεει ο εαυτος σου, τι αναγκες εχει το σωμα σου! Φροντισε την ψυχη σου δινοντας της,την ηρεμια που ζητα και ακου το σωμα σου, χωρις να το πληγωνεις! Αν νομιζεις οτι ειναι δυσκολο ολο αυτο, δοκιμασε να μιλησεις σε καποιον ειδικο που σιγουρα θα μπορει να σε βοηθησει περισσοτερο! ΑΠΛΑ ΘΥΜΗΣΟΥ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΛΕΣ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ! Πιστεψε με, οι αλλοι δεν σκεφτονται παντα, τι νιωθεις εσυ και ισως σε πληγωνουν οταν σου λενε αληθειες! Καλυτερα να ζεις ομως με την αληθεια, παρα με το ψεμα!

[Δέσποινα]

είμαι 21 χρονών. τα ψέματα που λέω δεν έχουν να κάνουν με μυθομανία. δεν λέω πράγματα για να φανώ "κάπως" στους άλλους. Αλλά: λέω ψέματα στον πατέρα μου που είναι απίστευτα δύσκολος άνθρωπος και έχει πρόβλημα με το αλκοόλ και ποτέ δεν μπορώ να συννενοηθώ μαζί του. του λέω ψέματα για το πού θα πάω, με ποιον θα είμαι και τα λοιπά. αυτό το συγχωρώ κάπως στον εαυτό μου. αναγκάστηκα πριν από λίγο καιρό να πω ψέματα σε όλη μου την οικογένεια για το πού θα βρίσκομαι για κάποιες μέρες για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα με τον μπαμπά μου. ήθελα να πάω χαλκιδική σε μια φίλη μου και παραλίγο να με αναγκάσει να το ακυρώσω. "αν πας μου λέει, σε έχω βάλει στη μαύρη λίστα, σε έχω ξεγράψει". κάτι τέτοια τρελά. αναγκάστηκα να πω σε όλους κάτι άλλο, παρεμφερές που θα φαινόταν πιο εύκολο το να φύγω απ' το σπίτι. επίσης, λόγω του έντονου άγχους που πάντα με διακατείχε, κι ενώ πάντα το παλεύω, επειδή τελευταία μου συμβαίνουν πολλά απίστευτα πράγματα απανωτά, τα επίπεδα πανικού και άγχους αυξήθηκαν κατά πολύ. έτσι, δεν μπόρεσα να έχω το κουράγιο να κάνω παρουσίαση μιας εργασίας μπροστά σε όλους τους συμφοιτητές μου. δεν εμφανίστηκα στο μάθημα και πήγα και είπα στον καθηγητή την επόμενη μέραένα ψέμα ΝΑ με το συμπάθιο για να μην με κόψει. απλά δεν άντεχα άλλο στρες εκείνη τη μέρα και είχα προσπαθήσει πολύ για εκείνη την εργασία την οποία και παρέδωσα. επίσης, δεν το περίμενα ποτέ από τον εαυτό μου, αλλά έχω βρεθεί σε μια κατάσταση όπου στην ουσία είμαι μπλεγμένη με 2 άντρες σε επίπεδο σχέσης κανονικής και μέχρι να καταλάβω τι μου γίνεται, έχω πει 2-3 ψέματα στον καθένα, αλλά κυρίως κρύβω πράγματα. το ξέρω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω αλλά δεν έχω τη δύναμη. έχω σιχαθεί τον εαυτό μου, δεν ξέρω τι κάνω, ποτέ δεν ήμουν έτσι, κοιτάω στον καθρέφτη και ψάχνω για κάτι που έβλεπα παλιά αλλά τώρα δεν υπάρχει. υπάρχει αγωνία στα μάτια μου και είναι φανερό, παθαίνω πανικούς μέσα στη μέρα και ανησυχώ ότι θα χειροτερέψουν τα πράγματα. δεν ξέρω ποιον μπορώ να εμπιστευτώ, σε ποιον δικό μου άνθρωπο να μιλήσω, τρώω φρίκες ειδικά τις νύχτες, ξενυχτάω, καπνίζω σαν φουγάρο, έχει τρυπήσει το στομάχι μου και όπως είπα, πριν 2-3 μέρες έφτασα στο σημείο να τραβάω χαρακιές στο χέρι και την κοιλιά μου. είμαι πολύ τρομαγμένη, θεωρώ ότι τα ψέματα που έχω πει τελευταία μπορεί να μην είναι "τραγικά" αλλά είμαι σε λάθος δρόμο και ανησυχώ για το τι συμβαίνει στο κεφάλι και την ψυχή μου. κάθε μέρα που περνάει σέρνομαι σαν φάντασμα μέσα στην πόλη, προσπαθώ να κάνω πράγματα για να ξεχνιέμαι, αλλά ό,τι και να κάνω με πιάνει η ψυχή μου. φοβάμαι ότι θα καταντήσω μια κανονική ψεύτρα με ψυχαναγκασμούς, που στο τέλος θα την παρατήσουν όλοι. θέλω να ηρεμήσω. φωνάζω βοήθεια.

[mariaanna0]

Δεσποινα μου, ειμαι κοντα στην ηλικια σου,εγω ειμαι 23. Καπου αναμεσα στις λεξεις σου, στον πανικο σου και στο αγχος σου ειδα κατι απο καποια γεγονοτα που περασα και εγω... Ομως να ξερεις οτι ο θεος μας δεινει τοσο προβληματα οσα μπορουμε να αντεξουμε. Εχεις ιδεα ποση δυναμη βρισκουμαι μεσα μας??? Αν ανακαλυψεις τι μπορεις να κανεις θα τρομαξεις! Κουκλιτσα μου γλυκια μην νιωθεις τυψεις για τα ψεμματα που λες στον πατερα σου. Κατα την γνωμη μου υπαρχουν ανθρωποι που δεν αντεχουν την αληθεια και τους αρεσει να ζουν στο ψεμα. Και εννοω βεβαια τον πατερα σου. Σιγουρα ολο αυτο που περιγραφεις με εκεινον ειναι καταπιεστικο, ωστοσο σκεψου οτι απλα προσπαθεις να ισορροπισεις τις καταστασεις! Οσο για τον καθηγητη σου,λιγο πολυ ολοι εχουμε πει ψεμματα σε παρομοιες καταστασεις! Εγω για παραδειγμα ελεγα ψεμματα οταν ειχα απουσιες!!! Μην τρελεναισες!!! Το παν ειναι να ακους τον εαυτο σου και να κανεις τα παντα για να εισα καλα εσυ! Αλλωστε ολα ξεκινανε και τελειωνουν με εσενα!

Τωρα το οτι εισαι αναμεσα σε 2 ανδρες, για εμενα αυτο ειναι πολυ ψυχοφθορο! Λογικο και θα λες ψεμματα και στους δυο για να κρυψεις την παρουσια του ενος προς τον αλλον! Ομως σε βοηθαει αυτο? Θα σου προτεινα κατι που θα εχεις ξανα ακουσεις σιγουρα! Ζητησε και απο τους 2 λιγο χρονο. Να βρεις τον εαυτο σου, να κανεις ανασυγκροτηση.να ξεκαθαρισεις τι θες και τι οχι...να βγαλεις τις ενοχες απο πανω σου για τα ψεμματα που εχεις πει. Φροντισε να κανεις πραγματα για εσενα. Πηγαινε γυμναστηριο, περπατημα, θαλασσα, ακου μουσικη, ζωγραφισε, βρες κατι τελος παντων που θα σε κανει να "μιλησεις" με τον εαυτο σου! Πιστευω οτι θα σε βοηθησει πολυ αυτο! Εγω για παρεδειγμα, μενω κοντα στην θαλλασα και καθε φορα που βρισκομαι σε αδιεξοδο, πηγαινω εκει! Νιωθω οτι ηρεμω τρομερα και μετα απο λιγη ωρα νιωθω οτι η λυση ειναι μπροστα στα ματια μου, απλα ο πανικος δεν μας αφηνει καμια φορα να δουμε καθαρα τα πραγματα! Τελος για το οτι βλαπτεις τον εαυτο σου, με ξενυχτια, τσιγαρα κτλ, για εμενα ειναι απλα αδυναμια...Δεν υπαρχει αδυναμος ανθρωπος απο την φυση του! Ολοι ειμαστε δυνατοι! Αλλοι λιγοτερο και αλλοι περισσσοτερο! Και επειδη εισαι μικρη και σοβαρα προβληματα (υγειας κτλ...) μαλλον δεν εχουν εμφανιστει ακομα μπροστα σου, προσπαθησε να βαλει σε ταξη τον πανικο σου και το στρες γιατι εχεις απο οσο διαβασα σπουδες μπροστα σου και ειναι η ευκαιρια σου αυτη!

Ζησε την ζωη σου λιγο πιο χαλαρα! Δεν υπαρχει λογος να βασανιζεσαι τοσο πολυ! Στο λεω εγω που πραγματικα μεχρι προσφατα περασα τοσα που αν δεν σκεφτομουν λιγο θετικα και δεν γινομουν λιγο αναισθητη δεν θα ηξερα που θα ειχα καταληξει! Και αν θες κρατα παντα μεσα στο μυαλο σου το εξης..ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ...ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΑ, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΝΑ! Το θεμα ειναι να αποκτησεις δυναμη και να μαθεις να αντιμετωπιζεις καθε προβλημα με περισσοτερη αισιοδοξια και οχι τραυματιζοντας τον ευατο σου! Νομιζεις οτι αν ξενυχτας και τραυματιζεσαι, θα βρεις λυση? Δεν νομιζω, περισσοτερα προβληματα θα αποκτησεις μαλλον!!!!

Στην φαση που εισαι τωρα λιγο πολυ, προσπαθεις να προσανατολιστεις ξανα...Κανεις μας δεν ειναι ιδιος οπως στα 17 του! Μεγαλωνουμε, ωριμαζουμε, αποκτουμε αλλα βιωματα, αλλες εμπειριες, γινομαστε πιο σοφοι και συνειδητοποιημενοι! Το οτι εχεις βρει που ειναι το προβλημα και αναγνωριζεις οτι εισαι σε λαθος δρομο, πιστεψε με οτι ειναι ενα τεραστιο βημα...Να κοιτας τον καθρεφτη σου ομως και να βλεπεις με αγαπη τον ευατο σου, να μην τον αφηνεις να πεφτει, να του δινεις υποσχεσεις οτι θα εισαι καλυτερα και οτι θα κανεις τα παντα να εισαι καλα εσυ! Η βοηθεια που ζητας ειναι μεσα σου! Αφησε λιγο πισω τους υπολοιπους και δειξε προσοχη σε εσενα! Αυτο χρειαζεσαι τωρα! Και οσο για την εμπιστοσυνη που γραφεις, εγω θα σου πω οτι σιγουρα θα υπαρχει καποιο προσωπο που θα εμπιστευεσαι καπου εκει εξω! Και αν τελικα δεν βρεις, καλυτερος φιλος απο τον εαυτο σου, δεν υπαρχει! Ακου και εμπιστευσου αυτον! Κανε οτι νιωθεις αναγκη και μπορει να σε κανει καλυτερα! Ξερω πως αυτο που σου λεω ειναι δυσκολο, δεν φανταζεσαι ομως ποσο θα σε ωφελησει στο μελλον! Αλλωστε οπως μου λεει η μαμα μου, ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ! Οι αλλοι ειναι απλα συνοδοιποροι μας! Σου ευχομαι να κανεις ο,τι καλυτερο για εσενα αν και ξερω εκ των προτερων, οτι μπορεις πολυ περισσοτερα απο οσα νομιζεις!!!

[Δέσποινα]

ευχαριστώ πολύ και για τις 3 απαντήσεις που πήρα. είχα ανάγκη να τα πω σε κάποιον που δεν ξέρει καν ποια είμαι και να ακούσω άποψη εντελώς αντικειμενική. χθες ήμουν πάλι έτοιμη να κάνω τα ίδια στον εαυτό μου, να τον τραυματίσω, αλλά δεν το έκανα. και μπορεί να ξενύχτησα πάλι ως τις 5.30, αλλά το μόνο κακό που έκανα ήταν στα πνευμόνια μου μέσω του τσιγάρου. αρνήθηκα να με βλάψω έστω και στο ελάχιστο παραπάνω. αύριο έρχεται ο ένας εκ των δύο, που είναι φαντάρος και που είμαι εντελώς σίγουρη ότι θέλω αυτόν και όχι τον άλλον. είμαι χαρούμενη που θα τον δω και θα προσπαθήσω να κάνω τις μέρες που θα περάσω μαζί του μέχρι να ξαναφύγει όσο καλύτερες γίνεται. δώρο στον εαυτό μου. δεν ξέρω τι θα του πω για το τραύμα στην κοιλιά και το χέρι μου, γιατί άντε για το ΄χερι κάτι θα βρω να πω αλλά για την κοιλιά? αν του πω την αλήθεια θα χάσει πάσα ιδέα για μένα :(