Ζαλάδες και άγχος

[angie26]

Γειά σας παιδιά είναι η πρώτη φορά που γράφω σε ένα τέτοιο forum πήρα το θάρρος απο αυτά που διάβασα γιατί πολλά άτομα έχουν το ίδιο πρόβλημα με έμενα. Η ζωή μου γενικά ήταν και είναι πολύ ηρεμή όσον αφορά το οικογενειακό μου περιβάλλον με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, έχω μια τέλεια σχέση, μια καλή δουλειά και όχι προβλήματα. Εμένα το κακό ξεκίνησε πριν 2-3 χρόνια όταν ξαφνικά εκεί που καθόμουν ήρεμη άρχισα να ζαλίζομαι πάρα πολύ, στην αρχή με έπιασε φόβος μέχρι που λιποθύμισα, δεν έδωσα σημασία ώσπου άρχισε να γίνεται συχνό φαινόμενο. Με τα πολλά με τα λίγα πήγα για εξετάσεις όπου ο γιατρός μου είπε δεν έχεις κάτι σοβαρό μια απλή υπόταση, πήρα βιταμίνες και το ξεπέρασα. Ήμουν καλά για αρκετό χρονικό διάστημα ώσπου άρχισα χωρίς λόγο να φοβάμαι το παραμικρό μέχρι και την σκιά μου όσο μπορούσα το ξεπερνούσα μόνη μου, άρχισε να γίνεται πολύ έντονο κάποια βράδια κύριως, άρχισα να φοβάμαι πάρα πολύ τον θάνατο σε σημείο να φοβάμαι να μην πάθει κανείς δικός μου τίποτα και μαζί με όλα αυτά να έρχονται πάλι και οι ζαλάδες, κρύος ιδρώτας, σφύξιμο στο στήθος και όλα αυτά τα ωραία. Έπαθα την πρώτη κρίση πανικού πριν 3 περίπου χρόνια όταν έμαθα για το ατύχημα μιας φίλης, το ξέπερασα και όλα ήταν κάλα εκτός απο κάποια βράδια που ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Σήμερα αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν έχει αλλάξει κάτι στη ζωή μου είναι όλα καλά, όμως άρχισαν πάλι αυτές οι φριχτές ζαλάδες εκέι που κάθομαι ήρεμα νιώθω σαν να χάνομαι, πιέζεται το κεφάλι μου, ζαλίζομαι και η καρδιά μου αρχιζει να χτυπάει σαν τρελή νομίζω ότι θα πεθάνω δεν είμαι καθόλου καλά και φοβάμαι πολύ. Όλοι μου λένε δεν είναι τίποτα μαι χαρά είσαι εγώ όμωσ το ξεπερνάω για λίγο και μετά πάλι βυθίζομαι στα δίκα μου!!! Ευχαριστώ για την υπομονή σας περιμένω την βοηθειά σας!!!

[μαρι]

Μηπως εγινε κατι τωρα τελευταια που να σε εκανε να τρομαξεις????? μηπως ειχες ή εχεις αγχος για καποιο λογο????εγω πιστευω οτι ολα ειναι μεσα στο μυαλο σου, προσπαθησε να χαλαρωσεις και να εισαι ηρεμη.. μην σκεφτεσαι αρνητικα πραγματα, κανε πολλες θετικες σκεψεις!!!! να ξερεις οτι παντα τα αρνητικα πραγματα μας επηρεαζουν πολυ στην ζωη μας!!!

[Antriana]

Οι ζαλάδες εφόσον έχεις υπόταση πιστεύω ξεκινούν από κει, όμως σίγουρα όλη αυτή η κατάσταση οφείλεται στο έντονο άγχος που ακόμα και αν το πρόβλημα υπάρχει, το πολλαπλασιάζει σε μεγάλο βαθμό και δεν μας αφήνει περιθώρια να το επιλύσουμε. Θα σου δώσω παράδειγμα από την εμπειρία μου. Δεν έχει κάποια σχέση με το θέμα, αλλά θα καταλάβεις περίπου το νόημα που θέλω να σου περάσω. Πριν δύο χρόνια ανέλαβα δύο ασθενείς, σχεδόν την ίδια χρονική περίοδο, με πρόβλημα στο κάτω άκρο. Και οι δύο είχαν το ίδιο πρόβλημα μετά από ατύχημα, που ο γιατρός αναγκάστηκε να τους αφαιρέσει τμήμα του ποδιού. Και στους δύο. Ο ένας ήταν φοβισμένος, απογοητευμένος και είχε χάσει εντελώς τις ελπίδες του για τη ζωή. Ένιωθε πως με ένα πόδι δεν μπορεί να δουλέψει, να ζήσει, πως η ζωή του δεν είχε νόημα. Φοβόταν πολύ όμως να την χάσει.
Ο δεύτερος πίστευε στον εαυτό του, προσπαθούσε, είχε συμβιβαστεί με την ιδέα της αναπηρίας και τα εβλεπε όλα θετικά, θα μπορούσε να είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση.
Και οι δύο είχαν ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα θεραπείας με τα ίδια φάρμακα, τις ίδιες ασκήσεις, την ίδια ψυχολογική υποστήριξη. Όμως ο πρώτος πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Οι σκέψεις του για το θάνατο, γινόταν όλο και μεγαλύτερες και τον κυρίευαν. Δεν είχε όρεξη για θεραπεία, τα παρατούσε σιγά σιγά. Το πρόβλημά του ήταν πως θα ζούσε μ'αυτό το πρόβλημα και ο φόβος του ήταν ο θάνατος.
Ο δεύτερος αποφάσισε να βάλει πρόσθετο, μπόρεσε και περπάτησε χωρίς βοήθεια και γενικά έκανε μεγάλη πρόοδο. Αυτή τη στιγμή, ο πρώτος έχει αποκοπεί από τους φίλους του, κλείνεται στον εαυτό του, φοβάται για το αύριο, τρομάζει στην ιδέα του θανάτου και έχει μείνει στάσιμος εκεί που τον άφησα, και η κατάστασή του όσο πάει και επιδεινώνεται. Ο δεύτερος δουλεύει, βγαίνει με φίλους, διασκεδάζει, πάει διακοπές, έχει σχέση, είναι γεμάτος ζωή και αυτοπεποίθηση.

Αυτό που θέλω να σου περάσω, είναι πως ζώντας καθημερινά με τις δυσκολίες και τα προβλήματα που μας επηρεάζουν, θα πρεπε να ελπίζουμε και να ζούμε τη ζωή με χαμόγελο και υπομονή. Αν αφήσουμε τις καταστάσεις να μας επηρεάσουν θα έχουμε αρνητικά αποτελέσματα στην ψυχολογία μας, ακόμα και στην υγεία μας.

Ακόμα πρέπει να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα του θανάτου, είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Να πεθάνεις από ζάλη είναι λίγο αφύσικο, ξεπέρασε το, προσπάθησε να μην σκέφτεσαι το θάνατο σαν αποτέλεσμα του προβλήματός σου, γιατί θα σε επηρεάζει συνεχώς και η κατάσταση θα χειροτερεύει και θα διαιωνίζεται. Ακόμη και να σκέφτεται κανείς τον θάνατο είναι καταστροφικό και επικίνδυνο, καθώς οδηγεί σε προκαταλήψεις και φόβους. Η αποδοχή της ιδέας του θανάτου μπορεί να βελτιώσει τη φυσική μας κατάσταση, την ψυχολογία μας και να μας βοηθήσει να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους και τις αξίες μας. Δε στο λέω για να το κάνεις όμως προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι και θα έχεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

[μαρκελα]

Γειά σας παιδιά είναι η πρώτη φορά που γράφω σε ένα τέτοιο forum πήρα το θάρρος απο αυτά που διάβασα γιατί πολλά άτομα έχουν το ίδιο πρόβλημα με έμενα. Η ζωή μου γενικά ήταν και είναι πολύ ηρεμή όσον αφορά το οικογενειακό μου περιβάλλον με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, έχω μια τέλεια σχέση, μια καλή δουλειά και όχι προβλήματα. Εμένα το κακό ξεκίνησε πριν 2-3 χρόνια όταν ξαφνικά εκεί που καθόμουν ήρεμη άρχισα να ζαλίζομαι πάρα πολύ, στην αρχή με έπιασε φόβος μέχρι που λιποθύμισα, δεν έδωσα σημασία ώσπου άρχισε να γίνεται συχνό φαινόμενο. Με τα πολλά με τα λίγα πήγα για εξετάσεις όπου ο γιατρός μου είπε δεν έχεις κάτι σοβαρό μια απλή υπόταση, πήρα βιταμίνες και το ξεπέρασα. Ήμουν καλά για αρκετό χρονικό διάστημα ώσπου άρχισα χωρίς λόγο να φοβάμαι το παραμικρό μέχρι και την σκιά μου όσο μπορούσα το ξεπερνούσα μόνη μου, άρχισε να γίνεται πολύ έντονο κάποια βράδια κύριως, άρχισα να φοβάμαι πάρα πολύ τον θάνατο σε σημείο να φοβάμαι να μην πάθει κανείς δικός μου τίποτα και μαζί με όλα αυτά να έρχονται πάλι και οι ζαλάδες, κρύος ιδρώτας, σφύξιμο στο στήθος και όλα αυτά τα ωραία. Έπαθα την πρώτη κρίση πανικού πριν 3 περίπου χρόνια όταν έμαθα για το ατύχημα μιας φίλης, το ξέπερασα και όλα ήταν κάλα εκτός απο κάποια βράδια που ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Σήμερα αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν έχει αλλάξει κάτι στη ζωή μου είναι όλα καλά, όμως άρχισαν πάλι αυτές οι φριχτές ζαλάδες εκέι που κάθομαι ήρεμα νιώθω σαν να χάνομαι, πιέζεται το κεφάλι μου, ζαλίζομαι και η καρδιά μου αρχιζει να χτυπάει σαν τρελή νομίζω ότι θα πεθάνω δεν είμαι καθόλου καλά και φοβάμαι πολύ. Όλοι μου λένε δεν είναι τίποτα μαι χαρά είσαι εγώ όμωσ το ξεπερνάω για λίγο και μετά πάλι βυθίζομαι στα δίκα μου!!! Ευχαριστώ για την υπομονή σας περιμένω την βοηθειά σας!!!

Γειά σου Άντζυ,
παρ' όλο που αναφέρεις ότι γενικά σήμερα έχεις μια καλή ποιότητα ζωής,
αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν εσύ είσαι πράγματι ευχαριστημένη
και νιώθεις ικανοποίηση μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, γιατί αν ισχύει αυτό
τότε όλα τα συμπτώματα που περιγράφεις δεν δικαιολογούνται.
Μ' άλλα λόγια, πέρα απ' την τέλεια σχέση και την καλή δουλειά προσφέρεις
στο εαυτό σου την δυνατότητα να καλύπτει τις πραγματικές του ανάγκες και
τα θέλω του, μέσα από δραστηριότητες που σ' ευχαριστούν και σε γεμίζουν;

υ.γ. πάντως, συμφωνώ κι εγώ μ' όσα ήδη ειπώθηκαν από τα άλλα μέλη και κυρίως με
την αντιμετώπιση του προβλήματός σου αντικειμενικά.

[angie26]

Γειά σας και πάλι ευχαριστώ πολύ για την απαντήσεις σας. Μάρι θα ήθελα να σου πω οτι ίσως να με έχει επηρεάσει το γεγονός ότι σε πολύ μικρό διάστημα έχουν σκοτωθεί αρκετοί γνωστοί μου και φίλοι μου.Το γεγονός ότι χτυπούσε το τηλεφωνό μου και μάθαινα κάτι τέτοιο άρχισε να με αγχωνει παρα πολύ και να μην μπορώ να το αντιμετωπίσω με αποτέλεσμα κάθε φορά που με έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο να νομίζω ότι έχει γίνει κάτι κακό, και εκείνη τη στιγμή να με πιάνει κρύος ιδρώτας και μόλις καταλάβαινα ότι δεν είναι για κακό συνερχόμουνα. Πώς να το ξεπεράσω αυτό??

Ανδριάνα το παράδειγμα που μου έδωσες με βοήθησε πάρα πολύ έχεις απόλυτο δίκιο, απλά δεν βρίσκω τρόπο να συμβιβαστό με τον θάνατο, και ίσως απο κει ξεκινάει το πρόβλημα θα μπορούσες να μου πεις κάποιο τρόπο τουλάχιστον να μην το σκέφτομαι!

Μαρκέλα η απάντηση είναι ότι ναι είμαι ευτυχισμένη με τη ζωή μου πραγματικά και αυτά που έχω είναι ότι καλύτερο για εμένα, το μόνο που θα ήθελα να αλλάξω είναι η δουλειά μου κάποια στιγμή γιατί δεν είναι αυτό που έχω σπουδάσει και ενώ είμαι ευχαριστημένη απο άποψη χρημάτων κτλ. δεν είναι αυτό που θέλω και πολλές φορές πηγαίνω με το ζόρι, πιστέυεις ότι μπορεί το άγχος μου να οφείλετε σε αυτό ??

Σας ευχαριστώ πολύ!!

[μαρκελα]

Γειά σας και πάλι ευχαριστώ πολύ για την απαντήσεις σας..

Μαρκέλα η απάντηση είναι ότι ναι είμαι ευτυχισμένη με τη ζωή μου πραγματικά και αυτά που έχω είναι ότι καλύτερο για εμένα, το μόνο που θα ήθελα να αλλάξω είναι η δουλειά μου κάποια στιγμή γιατί δεν είναι αυτό που έχω σπουδάσει και ενώ είμαι ευχαριστημένη απο άποψη χρημάτων κτλ. δεν είναι αυτό που θέλω και πολλές φορές πηγαίνω με το ζόρι, πιστέυεις ότι μπορεί το άγχος μου να οφείλετε σε αυτό ??

Σας ευχαριστώ πολύ!!

Άντζυ μου,
σίγουρα και το γεγονός ότι δεν είσαι ευχαριστημένη απ' την δουλειά σου ευθύνεται για την δυσαρέσκεια που νιώθεις,
όμως είναι σημαντικό το ότι έχεις δουλειά και αμοίβεσαι καλά σε μια τόσο δύσκολη περίοδο.., αλλά το άγχος και όλα
τα άλλα συμπτώματα.. εξηγούνται τελικά από τον φόβο του θανάτου που νιώθεις έντονα, επειδή όπως λες ήδη έχουν
χαθεί αρκετοί γνωστοί σου σε σύντομο διάστημα.