ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ ΒΟΙΝΤ

[deleted-member141015]

Void, διαβάζω τις αμφιβολίες σου (μήπως είμαι φυγόπονη, μήπως δεν τα καταφέρω, μήπως πάντα θα γκρινιάζω κλπ) και σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν είναι έτσι, πώς θα το διαπιστώσεις αν όντως δεν κάνεις κάτι που σου αρέσει, κάτι που νιώθεις επιλογή σου? Αυτό καλή μου βόιντ είναι η βάση: οι επιθυμίες μας. Μάλλον σου έχει δημιουργηθεί αμφιβολία σχετικά με το αν όντως επιθυμείς κάτι, αν πρέπει να το επιθυμείς, αν είσαι ικανή να το επιθυμείς.

Ξέρεις, κάθε φορά που συζητώ με τον καλό μου και μπαίνουμε σε μια διαδικασία επιχειρηματολογίας, μου λέει ‘πωπωπω η νομική επιστήμη έχασε ένα μεγάλο ταλέντο…. magna cum laude!!’ :p Και όταν ήταν να αποφασίσω για το τι θα σπουδάσω, ένα από τα βασικά επιχειρήματα της οικογένειας μου για να με στρέψουν στη νομική, ήταν ‘μα έχεις λέγειν’. So what?? Και στη μαγειρική-ζαχαροπλαστική είμαι καλή (έλα να σου κάνω ιδιαίτερα, χαχα :p), αλλά δεν θέλησα ως τώρα να την κάνω επάγγελμα. Θέλω να πω ότι οι δυνατότητες είναι συνήθως πολλές, αλλά οι επιλογές μας δεν βασίζονται μόνο στην ικανότητα ή τη λογική.

Να επισημάνω και κάτι άλλο… ίσως σκέφτεσαι πως η φωνή της λογικής λέει να κάτσεις στα αυγά σου. Όμως ο τρόπος που προβληματίζεσαι για την τωρινή σου εργασία, είναι εκλογίκευση και όχι λογική. Γι’ αυτό, τόλμα. Τόλμα να δοκιμάσεις, να διερευνήσεις, να ανακαλύψεις. Κι άσε τους συναδέλφους σου που θέτουν στόχους και το κυνηγούν παρότι δεν τους αρέσει… ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους και ίσως τις δικές του ισορροπίες. Τόλμα να ψάξεις τις δικές σου ισορροπίες.

[void]

Καλησπέρα παίδες :-)
Δεν ανοίγω άλλο θέμα, διότι θεματικά αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας εντάσσεται σε αυτό το θέμα, που είχα ανοίξει πριν κάποιους μήνες, αφορά τη δουλειά μου (κλασσικά).
Για να μη σας τα πολυλογώ, η διάθεσή μου έχει αρχίσει να παραπαίει πάλι. Δε νιώθω καλά και όλα ξεκινάνε από την καταραμένη τη δουλειά μου. Ή μάλλον μπορεί να φταίω εγώ εντέλει.
Γενικά, έχω πρόβλημα με τον εργοδότη μου. Είναι ένας πολύ ιδιόρρυθμος άνθρωπος, με πολλές παραξενιές. Δε θεωρώ ότι είναι κακός αλλά η ιδιορρυθμία του αυτή μεταφράζεται σε νεύρα άγχος και πολλές φωνές. Δέκτης εννοείται είμαι εγώ αλλά και οι υπόλοιποι συνεργάτες στο γραφείο.
Έχουν υπάρξει περίοδοι που ερχόμουν με βαριά καρδιά στο γραφείο, με άγχος για το τι μπορεί να συμβεί, τι λάθος μπορεί να έχω κάνει. Και η αλήθεια είναι ότι κάνω λάθη για τα οποία βέβαια δε φέρω πάντα την απόλυτη ευθύνη, εφόσον η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια που αναγκαστικά συνδιαλέγομαι με πολλές δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες ειδικά στην επαρχία υπολειτουργούν ή έχουν τους δικούς κανόνες, με αποτέλεσμα η δουλειά μου να δυσχεραίνει και πολλές φορές να μη γίνεται κιόλας.
Παράλληλα δε, παίρνω και μια αγωγή εδώ και πολύ καιρό, η οποία δυστυχώς είναι απαραίτητη διότι αντιμετωπίζω ένα θέμα υγείας, και νομίζω ότι παρα τις προσπάθειες μου με τα προβιοτικά και τις διατροφές, δεν καταφέρνω να έχω την αυτοσυγκέντρωση που είχα. Αναγκάζομαι να γράφω μέχρι και τους διαλόγους μου στο τηλέφωνο ή στις υπηρεσίες γιατί πραγματικά ώρες ώρες ο εγκέφαλος υπολειτουργεί και δε θυμάμαι. Αυτό φυσικά με τρελλαίνει και με κουράζει..ανέκαθεν εαν ήταν να παινευτώ για κάτι ήταν η μνήμη μου.
Τον τελευταίο μισό χρόνο με έχει εγκαταλείψει και αυτή και σωματικά προσπαθώ πραγματικά να μένω όρθια, από τις 7 που ξυπνώ μέχρι τις 8 ή 9 που γυρνάω στο σπίτι.
Όλη μέρα λοιπόν ακούω από τον εργοδότη μου πως δε θυμάμαι τίποτα, πως δε συνεννοούμαστε, πως νομικά δεν το'χω και πολύ.. ποτέ δε φανταζόμουν πως θα είχα την υπομονή και την ψυχική αντοχή να δουλεύω σε έναν άνθρωπο που συνεχώς με μειώνει και μου φωνάζει, να όμως που από ό,τι φαίνεται την έχω.
Κάνω μια παύση εδώ και μεταφέρω μια συζήτηση με μια γνωστή που είχαμε την Κυριακή και στην οποία της αποκαλυψα πόσα λεφτά παίρνω και το ωράριο που εργάζομαι (η αλήθεια είναι ότι δε λέω τι λεφτά παίρνω γιατί ντρέπομαι, είναι πραγματικά πολύ λίγα αναλογικά με τα χρόνια που είμαι στο επάγγελμα, αλλά με ρώτησε ευθέως και δεν είχα άλλη επιλογή):
- καλά για τόσα λίγα χρήματα δουλεύεις τόσες ώρες;
- αναγκαστικά..διότι τουλάχιστον μαθαίνω και τη δουλειά
- καλύτερα να δούλευες σερβιτόρα..δεν αξίζει έτσι
- δεν μπορώ να παρατήσω τη δικηγορία για να γίνω σερβιτόρα
- γιατί; δεν προτιμάς να έχεις ποιότητα ζωής; γιατί δεν πας να δουλέψεις αλλού;
- γιατί δεν υπάρχει τίποτα στην αγορά και γιατί έχω φτύσει αίμα με τη νομική
- μα γιατί δεν ψάχνεις για κάτι άλλο;
- ψάχνω αλλά δεν...

Δε νομίζω να μου το είπε από κακία αλλά από εκείνη την ημέρα νιώθω άσχημα, νιώθω εντελώς άχρηστη και ότι ποτέ δε θα καταφέρω να βγάλω παραπάνω χρήματα από ότι τώρα. Και ότι πάντα θα είμαι το καημένο που "τι κατάλαβε με τη νομικη;". Μια εκ των δύο φίλων που έχω, την οποία βλέπω μια φορά το μήνα πάντα μου τα χώνει διότι δεν κυνηγάω λέει τις ευκαιρίες και ότι είμαι θύμα και γιατί δε φεύγω από το γραφείο και εγώ φταίω ενώ ποτέ δεν της ζηταω τη γνώμη και ούτε της παραπονιέμαι για κάτι. Μάταια της εξηγώ ότι δουλεύω για βιοπορισμό και ότι δεν έχω την πολυτέλεια να μείνω χωρίς δουλειά ούτε μια μέρα. Η οικογένειά μου φυσικά, έχει τόσα πολλά στο μυαλό της που και τα δικά μου είναι επιβαρυντικά.
Μόνο τη σχέση έχω να με στηρίζει, όπου και κει μας έχει πάει μην πω καλύτερα..συνεχώς πάλη, αγώνας και δώστου σκέψεις για το πως θα καταφέρω να κάνω εκείνο και το άλλο, και με τα λεφτά που παίρνουμε ούτε για ποτό δεν μπορούμε να πάμε..οπότε μου περνάει η φαεινή ιδέα ότι ίσως θα μπορούσα να δώσω εξετάσεις για κάτι άλλο παρεμφερές φυσικά της νομικής..
Κι εκεί λοιπόν πετάγεται ο εργοδότης να με γειώσει ακόμα μια φορά: "δε θα μπορέσεις να το κάνεις, είναι θέση ευθύνης, εσύ δεν μπορείς".
Μου θύμισε όταν ήμουν μικρή που κανείς δεν περίμενε ότι θα περνούσα στη νομική, και όταν πέρασα μου έλεγαν "δεν το περιμέναμε, νομίζαμε ότι δεν σου κόβει". μέχρι και η καθηγήτρια που μου έκανε αρχαία ελληνικά, μου είπε ότι δε θα τελειώσω τη σχολή γιατί δε διαβάζω αρκετά (χωρίς υπερβολή, έτσι μου είπε). Νιώθω τόσο πληγωμένη, πραγματικά.
Προσπαθώ τόσο πολύ να είμαι εντάξει με όλες μου τις υποχρεώσεις, να μη με παίρνει από κάτω, να συμπεριφέρομαι όμορφα στους γύρω μου, να γίνω καλή δικηγόρος.
Αλλά πλέον αμφιβάλλω.
Μήπως έχουν δίκιο όλοι αυτοί γύρω μου; μήπως βλέπουν κάτι που εγώ δε βλέπω;
Το ξέρω ότι εσείς δεν μπορείτε να μου απαντήσετε διότι ούτε καν με ξέρετε, αλλά δυστυχώς δεν έχω πουθενά να τα πω και σε αυτούς που ίσως να μπορούσα να τα πω θα αρχίσουν να με λένε πάλι θύμα και ότι εγώ φταίω που δίνω πάτημα και μου τα λένε.
Και έχω βαρεθεί να προσπαθώ συνεχώς και να φταίω μέχρι και για την τρύπα του όζοντος.
Περισσότερο να βγάλω από μέσα μου ήθελα γιατί είμαι στο γραφείο και ούτε καν να κλάψω για να αισθανθώ καλύτερα δεν μπορώ.

[ioannis2]

Μην κάνεις το λάθος να παίρνεις τοις μετρητοις όλη αυτη την αρνητική κριτική που σε φορτωνουνε. Η ζημια τοτε σε σενα θα ναι σιγουρη.
Το πρόβλημα μπορει να μην το εχεις εσυ αλλά ο χαρακτηρας τους. Με αλλους ανθρωπους τα πραγματα θα σου ηταν αλλιώς.
Αναμόχλευε στη σκέψη σού οτιδήποτε θετικό που αφορά εσενα πχ καλά λόγια, επιτυχίες κλπ σαν αντίδοτο. Δεν ξερεις πόσο βοηθα.

[void]

Μην κάνεις το λάθος να παίρνεις τοις μετρητοις όλη αυτη την αρνητική κριτική που σε φορτωνουνε. Η ζημια τοτε σε σενα θα ναι σιγουρη.
Το πρόβλημα μπορει να μην το εχεις εσυ αλλά ο χαρακτηρας τους. Με αλλους ανθρωπους τα πραγματα θα σου ηταν αλλιώς.
Αναμόχλευε στη σκέψη σού οτιδήποτε θετικό που αφορά εσενα πχ καλά λόγια, επιτυχίες κλπ σαν αντίδοτο. Δεν ξερεις πόσο βοηθα.

προσπαθώ βρε Γιάννη μου..πραγματικά προσπαθώ να μην παίρνω τοις μετρητοίς την αρνητική κριτική και να σκέφτομαι τα προτερήματά μου και αυτά στα οποία είμαι καλή..αλλά να είδες; και αυτό προσπάθεια θέλει..και μάλιστα έτσι όπως έχει πέσει η αυτοεκτίμησή μου (αργά και σταδιακά ) στο θέμα της δουλειάς, είναι ακόμα πιο δύσκολο να θυμηθώ σε τι τελικά είμαι καλή όσον αφορά το επάγγελμά μου και τις ικανότητές μου.

[keep_walking]

Βοιντ για την κακη μνημη μπορει να φταιει το αγχος. Υπο συνθηκες αγχους δυσλειτουργει το μυαλο , η συγκεντρωση και ειδικα η μνημη. Το προβλημα ισως να μην το εχεις εσυ , ουτε ο χαρακτηρας σου θα ελεγα αλλα το γεγονος οτι ειναι ολη η κατασταση μπουρδελο , οπως εχει εξελιχτει. Το κακο ειναι οτι δεν μπορουμε να βελτιωσουμε τον κοσμο , πρεπει να προσαρμοστουμε εμεις σε αυτον. Δεν ξερω τι θα μπορουσες να κανεις στην προκειμενη περιπτωση , ειδικα εαν σου τρωει ολο το χρονο η δουλεια , ουτε κατα ποσο μπορεις να αλλαξεις δουλεια. Ισως εαν αφιερωνες μια ωρα την μερα στο "ψαξιμο" δεξια-αριστερα για κατι καλυτερο για σενα ή ακομα και σε κοινωνικη δικτυωση που ως εχουν τα πραγματα αυτη την στιγμη στην Ελλαδα ειναι πολλες φορες το Α και το Ω. Προσωπικα δεν μου αρεσει η κοινωνικη δικτυωση με σκοπο να επωφεληθω κατι , αλλα πολυς κοσμος το κανει. Δεν ξερω ρε συ , περνα και να τα πουμε καμια μερα στο γνωστο τσατ.

[carry]

Οι δημ. υπηρεσίες έχουν τις νόρμες τους, το θεωρούμε δεδομένο και συνδιαλαγόμαστε με αυτοματισμούς δίχως να περνάνε τα ζητήματάτους από μέσα μας. Σάν να είμαστε κάποιοι άλλοι.
Σημειωμάριο ή εγγραφή φωνή στο κινητό. Γία τα πάντα, μέχρι να σου γίνει χούι.
Την "μείωση που δέχεσαι από το αφεντικό μην την παίρνεις προσωπικά, η μλκία και τ'απωθημένα είναι σάν το βήχα.
##
Σερβιτόρα ας γίνει η γνωστή σου να δούμε τι χαϊρι θα έχει μετά τα σαράντα:ξέρεις πως δουλεύουν τα μαγαζιά.
Μα αφού εκτός από το αφεντικό, σε ενόχλησε και το σχόλιο της γνωστής σου ίσως χρειάζεται να αναθεωρίσεις, το ποιοί είμαστε και πόσα ζυγήζουμε το γνωρίζουμε μόνο εμείς (το πολύ-πολύ και ένας δύο ακόμη άνθρωποι). Δέν υπάρχει λόγος να φθείρεσαι λειτουργώντας συγκριτικά. Και να μήν αμφιβάλεις ούτε λεπτό, ήδη κάποιους τους έβγαλες ψεύτες.

[μαρκελα]

..
Παράλληλα δε, παίρνω και μια αγωγή εδώ και πολύ καιρό, η οποία δυστυχώς είναι απαραίτητη διότι αντιμετωπίζω ένα θέμα υγείας, και νομίζω ότι παρα τις προσπάθειες μου με τα προβιοτικά και τις διατροφές, δεν καταφέρνω να έχω την αυτοσυγκέντρωση που είχα. Αναγκάζομαι να γράφω μέχρι και τους διαλόγους μου στο τηλέφωνο ή στις υπηρεσίες γιατί πραγματικά ώρες ώρες ο εγκέφαλος υπολειτουργεί και δε θυμάμαι. Αυτό φυσικά με τρελλαίνει και με κουράζει..ανέκαθεν εαν ήταν να παινευτώ για κάτι ήταν η μνήμη μου..
Τον τελευταίο μισό χρόνο με έχει εγκαταλείψει και αυτή και σωματικά προσπαθώ πραγματικά να μένω όρθια, από τις 7 που ξυπνώ μέχρι τις 8 ή 9 που γυρνάω στο σπίτι..

Ένα πολύ καλό συμπλήρωμα διατροφής που βοηθάει στη μνήμη είναι το Γκίνγκο Μπιλόμπα. Μετά όμως μικρή Βου.. π.χ. με τη διατροφή δεν μπορείς να δεις αποτέλεσμα απ' τη μια στιγμή στην άλλη.
Και δεν μπορείς να δεις, ειδικά αν είσαι αρνητική.. ή τελικά δεν πιστεύεις ότι έτσι θα βοηθηθείς. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα είχα ξινίλες και καούρες σχεδόν πάντα και μετά το φαγητό.
Είχα δοκιμάσει διάφορα σκευάσματα.., χωρίς μόνιμο αποτέλεσμα, μέχρι που βαρέθηκα.. Ποτέ λοιπόν δεν φανταζόμουν, ότι αν σταματήσω να μαγειρεύω το λάδι, να περιορίσω τα τσιγαριστά και
να τρώω λιγότερα τηγανιτά, οι καούρες κι οι ξινίλες σιγά-σιγά θα σταματούσαν. Το λαδάκι λοιπόν, αυτό το φυσικό φάρμακο, η άγνοια, μας κάνει και το μετατρέπουμε σε φαρμάκι.
Για όλα τ' άλλα που γράφεις θα επανέλθω..

http://www.arcadiablogs.gr/Athens-on...Ginkgo_biloba)

[nick cave]

Βόιντ, σου συμβαίνει με τη δουλειά αυτό που συμβαίνει σε όλους: Εφ' όσον δεν τη γουστάρεις, δε μπορείς να αποδώσεις τα μέγιστα. Αυτό δε σημαίνει πως είσαι ανεπαρκής. Σημαίνει απλά πως δε σου δίνει ικανοποίηση η δουλειά σου. Επομένς, είναι θέμα λάθους επιλογής, όχι έλλειψης ικανότητας, ούτε τεμπελιάς.
Τι μπορείς να κάνεις?

1) Σκέψου οτι ξεκινάς από την αρχή. Οτι δεν έχεις κάποιο πτυχίο που σε κάνει να νιώθεις την υποχρέωση να ακολουθήσεις το αντικείμενο που σπούδασες. Σκέψου τι σου αρέσει πραγματικά να κάνεις, ξεχνώντας προς στιγμή οτι χρειάζονται σπουδές, κεφάλαια, κόπος και χρόνος. Μιά φίλη μου απολύθηκε πριν από ένα μήνα, και αφού μπόρεσε να ηρεμήσει και να σκεφτεί την πορεία της, ήρθε στο νου της κάτι με το οποίο ήθελε να ασχοληθεί από μικρή. Αποφάσισε να το κυνηγήσει. Και τότε άρχισε σιγά σιγά να βρίσκει λύσεις σε όλα τα εμπόδια που σχετίζονταν με ηλικία (είναι 45 ετών), οικονομικά (σύζυγος άνεργος, δύο παιδιά), σπουδές (γράφτηκε σε κάποιο ΙΕΚ). Θυμήσου το ρητό του Νίτσε: "όταν ξέρουμε το γιατί, βρίσκουμε όλα τα πώς"...

2) Αν δε θες να κάνεις τόσο δραστικές αλλαγές στη ζωή σου, σκέψου εναλλακτικές που έχεις με βάση τις σπουδές σου. Παντού υπάρχουν εναλακτικές. Αρκεί να σκεφτείς θετικά...

3) Αν ούτε αυτό σε ικανοποιεί και θελεις να παραμείνεις στο αντικείμενο δουλειάς σου, βρες πράγματα μέσα στη φύση της δουλειάς που θα σου άρεσε να κάνεις. Αλλαξε προσανατολισμό, πάρε μιά εξειδίκευση, άλλαξε χώρο δουλειάς κ.λ.π.

Οτι και αν αποφασίσεις, κάντο επειδή το θέλεις, όχι απλά για να ξεφύγεις από κάτι. Σκέψου πως τίποτα δεν είναι για πάντα. Πάντα υπάρχουν περιθώρια για αλλαγές στη ζωή μας...:)

[void]

Βοιντ για την κακη μνημη μπορει να φταιει το αγχος. Υπο συνθηκες αγχους δυσλειτουργει το μυαλο , η συγκεντρωση και ειδικα η μνημη. Το προβλημα ισως να μην το εχεις εσυ , ουτε ο χαρακτηρας σου θα ελεγα αλλα το γεγονος οτι ειναι ολη η κατασταση μπουρδελο , οπως εχει εξελιχτει. Το κακο ειναι οτι δεν μπορουμε να βελτιωσουμε τον κοσμο , πρεπει να προσαρμοστουμε εμεις σε αυτον. Δεν ξερω τι θα μπορουσες να κανεις στην προκειμενη περιπτωση , ειδικα εαν σου τρωει ολο το χρονο η δουλεια , ουτε κατα ποσο μπορεις να αλλαξεις δουλεια. Ισως εαν αφιερωνες μια ωρα την μερα στο "ψαξιμο" δεξια-αριστερα για κατι καλυτερο για σενα ή ακομα και σε κοινωνικη δικτυωση που ως εχουν τα πραγματα αυτη την στιγμη στην Ελλαδα ειναι πολλες φορες το Α και το Ω. Προσωπικα δεν μου αρεσει η κοινωνικη δικτυωση με σκοπο να επωφεληθω κατι , αλλα πολυς κοσμος το κανει. Δεν ξερω ρε συ , περνα και να τα πουμε καμια μερα στο γνωστο τσατ.

'Ελα κηπ μου..:-)
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, είναι δηλαδή και η περιρρέουσα κατάσταση τέτοια που σε κάνεις να μην μπορείς να σηκώσεις κεφάλι.
Εν προκειμένω, ας πούμε ότι πλέον έχω συνειδητοποιήσει ότι ίσως εντέλει δε μου φταίει τόσο αυτή καθ'εαυτή η δουλειά.
Νομίζω δηλαδή ότι η χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχω θα με κυνηγάει και σε ο,τιδήποτε κι αν αποφάσιζα να κάνω..διότι να, λέει ένας ηλίθιος μια άποψη και μένα με πληγώνει τόσο πολύ που αντί να το δω εγωϊστικά, με ρίχνει χειρότερα και δεν μπορώ μετά να λειτουργήσω.
Προσωπικά, ακόμα και σε έναν άνθρωπο με το iq ραδικιού που λέμε, δε θα του έλεγα ποτέ ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι.
Και ενώ ξέρω ότι δεν αξίζει να στεναχωριέμαι και να ασχολούμαι, παρολαυτά δεν τα καταφέρνω..

[μαρκελα]

Πολλές φορές σκέφτομαι, ότι χωρίς να το θέλουμε, ταυτιζόμαστε τόσο πολύ μ' όσα μας προσάπτουν οι άλλοι.. "δεν τόχεις" "δεν μπορείς εσύ.." κ.λπ. ώστε τελικά,
αρχίζουμε ν' αμφιβάλλουμε για μας και σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που ν' αναρωτιόμαστε, όχι μόνο αν όντως έχουν δίκιο, αλλά αν το κάνουν και γι' άλλους λόγους..
π.χ. θάλεγα φόβο ή έλεγχο. Μάλλον για να δυναμώσεις λίγο ακόμα, γιατί ήδη είσαι δυνατή, αφού έχεις αντέξει τόσα.. ν' αποστασιοποιηθείς κιόλας και να το
δεις κι έτσι καλή μου Βόϊντ, γιατί το δυνατό μας χαρτί, είναι ότι είμαστε ικανοί ίσως και για πολύ περισσότερα απ' όσα πιστεύουμε και πιστεύουν κι οι άλλοι για μας.
Συμφωνώ με τον carry, που λέει ότι χρειάζεται να λειτουργούμε σαν τρίτοι, γιατί έτσι παραμένουμε ανεπηρέαστοι, οπότε κάνουμε και το καλύτερο που μπορούμε. :)

[void]

Ένα πολύ καλό συμπλήρωμα διατροφής που βοηθάει στη μνήμη είναι το Γκίνγκο Μπιλόμπα. Μετά όμως μικρή Βου.. π.χ. με τη διατροφή δεν μπορείς να δεις αποτέλεσμα απ' τη μια στιγμή στην άλλη.
Και δεν μπορείς να δεις, ειδικά αν είσαι αρνητική.. ή τελικά δεν πιστεύεις ότι έτσι θα βοηθηθείς. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα είχα ξινίλες και καούρες σχεδόν πάντα και μετά το φαγητό.
Είχα δοκιμάσει διάφορα σκευάσματα.., χωρίς μόνιμο αποτέλεσμα, μέχρι που βαρέθηκα.. Ποτέ λοιπόν δεν φανταζόμουν, ότι αν σταματήσω να μαγειρεύω το λάδι, να περιορίσω τα τσιγαριστά και
να τρώω λιγότερα τηγανιτά, οι καούρες κι οι ξινίλες σιγά-σιγά θα σταματούσαν. Το λαδάκι λοιπόν, αυτό το φυσικό φάρμακο, η άγνοια, μας κάνει και το μετατρέπουμε σε φαρμάκι.
Για όλα τ' άλλα που γράφεις θα επανέλθω..

http://www.arcadiablogs.gr/Athens-on...Ginkgo_biloba)

μαρκελίτο..δεν είμαι αρνητική στη διατροφή, ούτε περιμένω θαύματα από τη μια μέρα στην άλλη :-)
Τηγανιτά εννοείται ότι δεν τρώω..ανέκαθεν με πείραζαν, τώρα ειδικά μετά το τεστ δυσανεξίας τα έκοψα τελείως.
Θα δοκιμάσω αυτό Γκίνγκο Μπιλόμπα, μπας και κάνω κάτι με το θέμα της μνήμης..αν και πιστεύω ότι κατά βάση φταίει το άγχος μου το οποίο με αποσυντονίζει σε συνδυασμό μετα κωλοφάρμακα που με έχουν ξεκάνει.

[μαρκελα]

μαρκελίτο..δεν είμαι αρνητική στη διατροφή, ούτε περιμένω θαύματα από τη μια μέρα στην άλλη :-)
Τηγανιτά εννοείται ότι δεν τρώω..ανέκαθεν με πείραζαν, τώρα ειδικά μετά το τεστ δυσανεξίας τα έκοψα τελείως.
Θα δοκιμάσω αυτό Γκίνγκο Μπιλόμπα, μπας και κάνω κάτι με το θέμα της μνήμης..αν και πιστεύω ότι κατά βάση φταίει το άγχος μου το οποίο με αποσυντονίζει σε συνδυασμό μετα κωλοφάρμακα που με έχουν ξεκάνει.

..το γκίνγκο μπιλόμπα βοηθάει και στο άγχος, μόνο που αν τελικά το πάρεις θα αποτελεί μέρος της τροφής, π.χ. μαζί με τη σαλατούλα.. κι ισχύει για όλα τα φυσικά συμπληρώματα..

[void]

Οι δημ. υπηρεσίες έχουν τις νόρμες τους, το θεωρούμε δεδομένο και συνδιαλαγόμαστε με αυτοματισμούς δίχως να περνάνε τα ζητήματάτους από μέσα μας. Σάν να είμαστε κάποιοι άλλοι.
Σημειωμάριο ή εγγραφή φωνή στο κινητό. Γία τα πάντα, μέχρι να σου γίνει χούι.
Την "μείωση που δέχεσαι από το αφεντικό μην την παίρνεις προσωπικά, η μλκία και τ'απωθημένα είναι σάν το βήχα.
##
Σερβιτόρα ας γίνει η γνωστή σου να δούμε τι χαϊρι θα έχει μετά τα σαράντα:ξέρεις πως δουλεύουν τα μαγαζιά.
Μα αφού εκτός από το αφεντικό, σε ενόχλησε και το σχόλιο της γνωστής σου ίσως χρειάζεται να αναθεωρίσεις, το ποιοί είμαστε και πόσα ζυγήζουμε το γνωρίζουμε μόνο εμείς (το πολύ-πολύ και ένας δύο ακόμη άνθρωποι). Δέν υπάρχει λόγος να φθείρεσαι λειτουργώντας συγκριτικά. Και να μήν αμφιβάλεις ούτε λεπτό, ήδη κάποιους τους έβγαλες ψεύτες.

θενκς Κάρυ για τα λόγια σου :-)
Το πρόβλημα είναι ότι πλέον, με τόσο κράξιμο που τρώω δεν ξέρω τι αξίζω.
Αλλά είμαι κι εγώ ηλίθια, κάθομαι και δίνω βάση στις κακεντρέχειες αντί να τον βάλω τον άλλον στη θέση του εκείνη την ώρα.

[void]

Βόιντ, σου συμβαίνει με τη δουλειά αυτό που συμβαίνει σε όλους: Εφ' όσον δεν τη γουστάρεις, δε μπορείς να αποδώσεις τα μέγιστα. Αυτό δε σημαίνει πως είσαι ανεπαρκής. Σημαίνει απλά πως δε σου δίνει ικανοποίηση η δουλειά σου. Επομένς, είναι θέμα λάθους επιλογής, όχι έλλειψης ικανότητας, ούτε τεμπελιάς.
Τι μπορείς να κάνεις?

ίσως κακώς το έβαλα σε αυτό το θέμα εντέλει...όπως είπα και στον κηπ πιο πάνω, νομίζω ότι εντέλει δεν έχω τόσο πρόβλημα με τη δουλειά από την άποψη ότι δε μου αρέσει. Σίγουρα το βλέπω ρομαντικά ότι θα μου ταίριαζε κάτι άλλο πλην της δικηγορίας αλλά έχω αρχίσει να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα, ότι μάλλον αυτό θα κάνω, ή έστω κάτι παρεμφερές. Το πρόβλημά μου είναι ουσιαστικά ότι δεν έχω αυτοπεποίθηση στο θέμα της δουλειάς με αποτέλεσμα να στεναχωριέμαι και να απογοητεύομαι από τη μαλακία που θα πει ο καθένας.


2) Αν δε θες να κάνεις τόσο δραστικές αλλαγές στη ζωή σου, σκέψου εναλλακτικές που έχεις με βάση τις σπουδές σου. Παντού υπάρχουν εναλακτικές. Αρκεί να σκεφτείς θετικά...

αυτό είπα να κάνω, να σκεφτώ εναλλακτικές ως προς το επαγγελμα και ο άλλος κατευθείαν έσπευσε να με βγάλει μη ικανή γι'αυτό που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω.


3) Αν ούτε αυτό σε ικανοποιεί και θελεις να παραμείνεις στο αντικείμενο δουλειάς σου, βρες πράγματα μέσα στη φύση της δουλειάς που θα σου άρεσε να κάνεις. Αλλαξε προσανατολισμό, πάρε μιά εξειδίκευση, άλλαξε χώρο δουλειάς κ.λ.π.

αυτό ψάχνω, μήπως πάω σε κάποιο άλλο γραφείο και ηρεμήσω..αλλά φοβάμαι και πάλι. Νιώθω ότι δεν είμαι ερκετά ικανή.


Οτι και αν αποφασίσεις, κάντο επειδή το θέλεις, όχι απλά για να ξεφύγεις από κάτι. Σκέψου πως τίποτα δεν είναι για πάντα. Πάντα υπάρχουν περιθώρια για αλλαγές στη ζωή μας...:)

Περιθώρια για αλλαγές...εγώ νιώθω λες και είμαι 50 :-(

[kerasi]

Απλα εισαι ατομο με μειωμενη διεκδικητικοτητα απο μικρη φανταζομαι. Δηλαδη η φυσικη παρουσια σου και ο τροπος που αντιδρας, δινει στον αλλο να καταλαβει οτι εισαι ατομο που δε τα χωνει, που δεν πιστευει στον εαυτο του και σε καποια θεματα δεν πατας καλα στα ποδια σου με αποφασιστικοτητα.
Για τις δουλειες που λες, πιστευω οτι υπαρχουν 3 κατηγοριες. Εσυ εισαι στη δευτερη.
Αν ο εργοδοτης σου ή οποιοσδηποτε αλλος καταλαβαινε οτι με το πρωτο επιληψιμο σχολιο θα τον μαμησεις με τον τροπο σου θα τα καλυτερα. Ισως να ναι η μανα σου καλη γυναικα κ σε μεγαλωσε ετσι απο μικρη.
Καλα τοσα χρονια γτ δε πας δικαστικο? Ο κολλητος μου φιλος εδωσε προσφατα θεσνικη, περιπου 200 ατομα πηγαν να δωσουν και ακομη λιγοτεροι αυτοι που ειχαν διαβασει σοβαρα. Αφου καταφερες κ τελειωσες τη σχολη σημαινει οτι εχεις δυνατοτητες. Η κλαψα δε θα σε βοηθησει, το αναποδο μαλιστα.
Σιγα σιγα ξεκινα να παρεις τον κακο δρομο και πες και στο φιλο σου να βρει καμμια δουλεια της προκοπης. Γτ δεν εχει λεφτα ουτε για ποτο? Τι κανει? Ψαχνει ή επαναπαυεται? Σπιτι δικο του εχει?
Και οι γονεις σου δε μπορουν να σου προσφερουν τα βασικα μεχρι να διαβασεις? Αφου λες οτι παιρνεις ελαχιστα λεφτα ουτως η αλλως, αρα δε βοηθας ουσιαστικα το σπιτι.