Φοβος για τη μοναξια

[axl100]

Ξερετε τι θελω να ρωτησω: Υπαρχουν και αλλοι που νιωθουν ετσι; ΕΙναι φυσιολογικο ή μηπως παλι να τρεχα σε κανα ειδικο για να λυσω τα προβληματα μου; Θελω να πω η αυτοεκτιμηση (γιατι απο κει ξεκινουν ολα) πως χτιζεται οταν εχεις φτασει στα 30 και βλεπεις τον εαυτο σου τοσα χρονια "καπως" - ειναι δυνατον να τον δεις ξαφνικα αλλιως;;; ειναι δυνατον απο κει που εισαι πιο ευαισθητος και εχεις αξιωσεις απο τους ανθρωπους που αγαπας, να γινεις πιο αδιαφορος, να κοιτας την "παρτη" σου περισσοτερο, να βαζεις πανω απο ολα τον εαυτο σου;

Μεχρι προσφατα ενιωθα περηφανη για τον χαρακτηρα μου! Ενιωθα καλα που δεν ντρεπομουν να ζητησω συγνωμη, που ημουν ειλικρινης, που εδειχνα τα συναισθηματα μου, που δεν ντρεπομουν να κλαιω, που μπορουσα να ριχνω τον εγωισμο μου και να κανω πισω γιατι εβλεπα αλλα, πιο σημαντικα πραγματα στους αλλους.

Πλεον νιωθω οτι τελικα μονο κακο στον εαυτο μου κανω γιατι απλα οι αλλοι δεν ειναι το ιδιο και δεν αντιδρουν το ιδιο με μενα. Σε πολλους φαινομαι κουραστικη (ο φιλος μου για παραδειγμα καθε φορα που εκλαιγα εκνευριζοταν) - οι δικοι μου καθε φορα που κλαιω νομιζουν οτι πασχω απο καταθλιψη! Φοβιζουν τον κοσμο οι εντονες αντιδρασεις - αλλα πως τις κοβει κανεις;;; Πως να σταματησω να ειμαι ευσυγκινητη; Πως να νιωσω καλυτερα με μενα και να πατησω γερα στα ποδια μου;;; Νιωθει και αλλος κοσμος ετσι;;; Πολυ θα ηθελα να ξερω γιατι χρονια (απο τοτε που πηγα σε ειδικο) ταλαιπωρουμαι για το αν ειμαι φυσιολογικη ή αν πασχω απο καποιο ειδος μανιοκαταθλιψης...

Σε αυτο το σημειο να πω οτι πολυ προσφατα περασα ενα πολυ μεγαλο σοκ με αρρωστεια σοβαρη του πατερα μου και λιγο πιο πριν η επιχειρηση μου απο καποιο λαθος του λογιστη κοντεψε να κλεισει! Και ομως! Αυτα ηταν σοβαρα προβληματα και τα αντιμετωπισαμε ολοι μαζι σαν οικογενεια με πολλη αγαπη και πολλη αισιοδοξια!!!

Γιατι λοιπον στα προσωπικα μου να μην ειμαι τοσο αισιοδοξη;;;

Ε δεν υπαρχει χειροτερο απο το κλαμα, οποιος εχει προβλημα συζηταει, κλαινε τα μωρα γτ δεν ξερουν να μιλανε. Το να κλαις μπροστα σε καποιον σαν να του λες σε εχω γραμμενο, τσακισου αλλα θα γινει το δικο μου. Οσο για τις υποχωρισεις προφανως δεν τις εκανες απο κατανοηση, αλλιως δεν θα σε πειραζε

[ΕΡΗ_1982]

Η δική μου απόψη είναι πως υπάρχουν και άλλοι πολλοί που είναι όπως εσύ...
Θα σου πουν όμως και τα άλλα παιδιά εδώ μέσα τι πιστεύουν...
Εγώ σου είπα την δική μου άποψη..

[jola]

ομολογω πως χειροτερα δεν θα μπορουσατε να μου τα πειτε - αλλα γι αυτο αλλωστε μπηκα εδω: για να ακουσω ολες τις αποψεις!

Οταν λεω οτι με πιανουν τα κλαματα δεν εννοω οτι οταν συζηταω κατι (ενα προβλημα) στα καλα καθουμενα κλαιω - ουτε μ αρεσει να με λυπουνται! Αλλα θεωρω οτι καποιοι ανθρωποι αντιμετωπιζουν ορισμενες καταστασεις πιο βαρια απο αλλους χωρις να σημαινει οτι οι τελυταιοι ειναι αναισθητοι!!

Επισης θεωρω οτι ορισμενοι εχουμε θεματα αυτοεκτιμησης που εχουν να κανουν με τον τροπο που μεγαλωσαν! Ο πρωην μου ηταν αρρωστημενα εγωπαθης αλλα ειχε και μια μανα που τον εβλεπε και νομιζε οτι ηταν ο Σουπερμαν!
Η δικη μου (υπεροχη κατα τα αλλα μαμα) λογω δουλειας, ξεχνουσε ακομη και να παρει τον ελεγχο μου απο το σχολειο... ποσο μαλλον να πει ενα μπραβο για τους βαθμους!

[axl100]

ομολογω πως χειροτερα δεν θα μπορουσατε να μου τα πειτε - αλλα γι αυτο αλλωστε μπηκα εδω: για να ακουσω ολες τις αποψεις!

Οταν λεω οτι με πιανουν τα κλαματα δεν εννοω οτι οταν συζηταω κατι (ενα προβλημα) στα καλα καθουμενα κλαιω - ουτε μ αρεσει να με λυπουνται! Αλλα θεωρω οτι καποιοι ανθρωποι αντιμετωπιζουν ορισμενες καταστασεις πιο βαρια απο αλλους χωρις να σημαινει οτι οι τελυταιοι ειναι αναισθητοι!!

Επισης θεωρω οτι ορισμενοι εχουμε θεματα αυτοεκτιμησης που εχουν να κανουν με τον τροπο που μεγαλωσαν! Ο πρωην μου ηταν αρρωστημενα εγωπαθης αλλα ειχε και μια μανα που τον εβλεπε και νομιζε οτι ηταν ο Σουπερμαν!
Η δικη μου (υπεροχη κατα τα αλλα μαμα) λογω δουλειας, ξεχνουσε ακομη και να παρει τον ελεγχο μου απο το σχολειο... ποσο μαλλον να πει ενα μπραβο για τους βαθμους!

ολοι εχουμε θεματα αυτοεκτιμησης, τουλαχιστον οι περισσοτεροι εδω περα

[void]

Jola καλησπέρα. :-)
Βρε συ μετά από πέντε χρόνια σχέσης, λογικό είναι να σου λείπει.
Ε και μελαγχολία επίσης λογικό είναι που έχεις..αν δεις ότι εμφανίζεις συμπτώματα καταθλιψης πήγαινε σε κάποιον ειδικό..αλλά αυτό που έχεις τώρα, έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, δεν απαιτεί ειδικό..απλώς αποτοξίνωση.
Η δουλειά είναι μια καλή λύση για να μη σκέφτεσαι αλλά..ένα δίμηνο, μέσα στη ντάλα καλοκαίρι, χωρίς δουλειά εμένα μου φαίνεται ΙΔΑΝΙΚΟ.
Κορίτσι βγάλε την πλερέζα, κάνε μια ανανέωση σουπερ ουαου και ξαμολύσου!!!!
Καλοκαίρι έχουμε, αφού λες ότι έχεις παρέες, βγες έξω, γνώριζε κόσμο, φλέρταρε!!
αφού τον ήθελες τον χωρισμό..απλώς έγινε με άσχημο τρόπο, αμα λες κιόλας ότι βριστήκατε μπροστά σε κόσμο.
Μη ζητάς άλλες συγγνώμες, οκ φτάνει. Αν θέλει ας σε συγχωρέσει. Ανθρωποι είμαι τις μαλακιούλες μας τις κάνουμε, και τις υστερίες μας τις τραβάμε, και ξεφτίλα γινόμαστε..οκ..take it easy. Και το εννοώ αυτό. μη βολοδέρνει στο μυαλό σου αυτή η άσχημη εικόνα. Προφανώς ήταν σκατά η σχέση ε και λίγο στην έδωσε και σένα και έγινε της πόπης..
Λοιπόν, πήγαινε φτιάξου στολίσου και ξεκόλλα γιατί αυτή η σχέση τον έκανε τον κύκλο της, μας τέλειωσε.
Πάμε γι'άλλα...

[amelie♥]

εγώ jola μου να σου πω κάτι? αυτό που εσύ θεωρείς μειονέκτημα, που δείχνεις δηλαδή τα συναισθήματά σου, δεν ντρέπεσαι να κλαις, ζητάς συγγνώμη, ρίχνεις τον εγωισμό σου και είσαι ειλικρινής με τους άλλους και με τον εαυτό σου, εγώ το θεωρώ το μεγαλύτερο προτέρημα! και το λέω αυτό γιατί εγώ δεν κάνω σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω και αυτό νομίζω ότι κάνει περισσότερο κακό στον εαυτό κάποιου και όχι το να είναι τόσο "καθαρός" όσο εσύ. τουλάχιστον με τον τρόπο που λειτουργείς εσύ, και ο άλλος απέναντί σου ξέρει τι είσαι και εσύ λες "φιλαράκι, αυτή είμαι, take it or leave it!".
λοιπόν επειδή εγώ νομίζω ότι έχω χάσει αρκετά εξαιτίας του εγωισμού μου και πολύ θα ήθελα να σου μοιάσω, αν και όπως λες και συ ο άνθρωπος μετά τα 30 δύσκολα αλλάζει, η δική μου συμβουλή είναι να μη χάσεις την αυθεντικότητά σου γιατί δε θα προφυλάξεις έτσι τον εαυτό σου όπως νομίζεις, αντίθετα θα εγκλωβιστείς και θα γίνεις χειρότερα.
όσο για το θέμα του χωρισμού σου, είναι προφανές ότι ο φίλος σου σού λείπει μόνο εξαιτίας της συνήθειας και ότι η σχέση, εφόσον την τραβούσατε από τα μαλλιά, είχε προ πολλού τελειώσει. οπότε........το κεφάλι ψηλά και πάμε γι' άλλα, αυτό που έχει σημασία σε μια σχέση είναι να είσαι ευτυχισμένη και να περνάς καλά, αυτό να θυμάσαι!

[Gypsy Cello]

Ξερετε τι θελω να ρωτησω: Υπαρχουν και αλλοι που νιωθουν ετσι; ΕΙναι φυσιολογικο ή μηπως παλι να τρεχα σε κανα ειδικο για να λυσω τα προβληματα μου; Θελω να πω η αυτοεκτιμηση (γιατι απο κει ξεκινουν ολα) πως χτιζεται οταν εχεις φτασει στα 30 και βλεπεις τον εαυτο σου τοσα χρονια "καπως" - ειναι δυνατον να τον δεις ξαφνικα αλλιως;;; ειναι δυνατον απο κει που εισαι πιο ευαισθητος και εχεις αξιωσεις απο τους ανθρωπους που αγαπας, να γινεις πιο αδιαφορος, να κοιτας την "παρτη" σου περισσοτερο, να βαζεις πανω απο ολα τον εαυτο σου;

Μεχρι προσφατα ενιωθα περηφανη για τον χαρακτηρα μου! Ενιωθα καλα που δεν ντρεπομουν να ζητησω συγνωμη, που ημουν ειλικρινης, που εδειχνα τα συναισθηματα μου, που δεν ντρεπομουν να κλαιω, που μπορουσα να ριχνω τον εγωισμο μου και να κανω πισω γιατι εβλεπα αλλα, πιο σημαντικα πραγματα στους αλλους.

Πλεον νιωθω οτι τελικα μονο κακο στον εαυτο μου κανω γιατι απλα οι αλλοι δεν ειναι το ιδιο και δεν αντιδρουν το ιδιο με μενα. Σε πολλους φαινομαι κουραστικη (ο φιλος μου για παραδειγμα καθε φορα που εκλαιγα εκνευριζοταν) - οι δικοι μου καθε φορα που κλαιω νομιζουν οτι πασχω απο καταθλιψη! Φοβιζουν τον κοσμο οι εντονες αντιδρασεις - αλλα πως τις κοβει κανεις;;; Πως να σταματησω να ειμαι ευσυγκινητη; Πως να νιωσω καλυτερα με μενα και να πατησω γερα στα ποδια μου;;; Νιωθει και αλλος κοσμος ετσι;;; Πολυ θα ηθελα να ξερω γιατι χρονια (απο τοτε που πηγα σε ειδικο) ταλαιπωρουμαι για το αν ειμαι φυσιολογικη ή αν πασχω απο καποιο ειδος μανιοκαταθλιψης...

Σε αυτο το σημειο να πω οτι πολυ προσφατα περασα ενα πολυ μεγαλο σοκ με αρρωστεια σοβαρη του πατερα μου και λιγο πιο πριν η επιχειρηση μου απο καποιο λαθος του λογιστη κοντεψε να κλεισει! Και ομως! Αυτα ηταν σοβαρα προβληματα και τα αντιμετωπισαμε ολοι μαζι σαν οικογενεια με πολλη αγαπη και πολλη αισιοδοξια!!!

Γιατι λοιπον στα προσωπικα μου να μην ειμαι τοσο αισιοδοξη;;;

Για μένα Jola υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν θέμα με την αυτοεκτίμηση τους είτε είναι κάτω των 30 είτε είναι πάνω από 30
Και όσοι μπαίνουν εδώ, οι περισσότεροι έχουν. Πιστεύω πως δεν είναι αργά για να βελτιώσεις πράγματα στον εαυτό σου και στις σχέσεις με τους γύρω σου.


Και το σημαντικότερο; Πιστεύω πως αυτοεκτίμηση δεν σημαίνει κοιτάζω μόνο την πάρτη μου και είμαι αδιάφορος για τους άλλους γύρω μου.
Ο πραγματικά δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί και κάνει τον εαυτό του πέρα για χάρη των αγαπημένων του προσώπων κάποιες φορές.


Πράγμα πολύ ουσιώδες για μένα.

[jola]

Ποσο ωραια λογια ακουσα γενικα! Ευχαριστω παρα πολυ ολους!

Η αληθεια ειναι οτι σημερα ξυπνησα και ειπα να τη δω αλλιως: θελω να πω, τα λαθη μου τα αποδεχτηκα, τα ειπα, φταιω και εγω γιατι ενω εβλεπα καποια πραγματα που δεν πηγαιναν καλα εμενα, ξεσπασα, ζητησα συγνωμη, ζητησα να ξαναπροσπαθησουμε! Δεν μπορω και δεν εχω να κανω κατι αλλο, ετσι δεν ειναι; τωρα πια θα πρεπει να κοιταξω τον εαυτο μου! Θα μου δωσω χρονο να ηρεμησω, να ξεσυνηθισω οτι δεν θα τον βλεπω και δεν θα μιλαμε καθολου πια! Ελπιζω πολυ να πανε ολα καλα και για μενα και για κεινον.

Οσο και αν θελω να του λειψω και τελικα να καταλαβει οτι εκανε κι εκεινος λαθη, τελικα δεν εχει κανενα νοημα! Κανενας ανθρωπος δεν αξιζει να ταλαιπωρειται! Γιατι μηπως και αυτος δεν ειχε αλλα ονειρα; ήταν πολύ γλυκός και τρυφερος στην αρχη της σχεσης μας! Γελαγαμε παρεα συνεχεια! του κοψαν ομως το γελιο και τα ονειρα στη δουλεια του - του ειπαν θα δουλευεις σαν σκλαβος και τελικα θα αμοιβεσαι λιγοτερο... Περυσι δεν του εδωσαν καν αδεια για το καλοκαιρι... ποσα ονειρα να κανει και εκεινος... κουρασμενος ειναι...

Στεναχωριεμαι πολυ για τις μερες που ζουμε! Μερες δυσκολες για ολους μας! Αλλα οπως ειπατε και παραπανω, ειναι καλο να ανοιγομαστε και να λεμε τα προβληματα μας ο ενας στον αλλον και να στηριζουμε τους ανθρωπους που αγαπαμε! Ο πρωην συντροφος μου ανεκαθεν ηταν κλειστος ανθρωπος - γι αυτο ομως πασχει και απο μια σοβαρη δερματικη αρρωστεια! Εγω απλα κλαιω και πρηζω τους φιλους μου... αλλα παντα θα ακουσω μια καλη κουβεντα, μια συμβουλη που θα με κανει να σκεφτω και να παω παρακατω!

Απλα τοσες μερες συζηταω με τις φιλες μου και μου λενε και για τις δικες τους σχεσεις. Ενα πραγμα λοιπον θα ηθελα να πω: οσο μπορουμε, εαν εχουμε βρει εναν ανθρωπο που αξιζει, να κανουμε μικρες κινησεις που δεν μας στοιχιζουν τιποτα για να τον κανουμε πιο ευτυχισμενο! Ενα γλυκο μηνυμα, μια αγκαλια, ενα μικρο δωρο, μια καλη κουβεντα! Ξερετε τι ηθελα; Ενα απο αυτα τα απογευματα που γυριζε πτωμα να μου ελεγε: "Ξερεις κατι; ξερω οτι εχεις ταλαιπωρηθει κι εσυ μαζι μου αλλα ευτυχως οταν ειμαστε οι δυο μας ξεχνιεμαι"

Δεν το ειπε ποτε! και τωρα ειμαι εγω εδω και εκεινος αλλου και στεναχωριομαστε κι οι δυο και τελικα κανεις δεν ξερει αν οσα εγιναν ηταν για να γινουν ή αν θα μπορουσαμε να ειχαμε σωσει την κατασταση (οχι τωρα... μηνες πριν)

[Ααχχιιννοοςς]

Απο οσα ανεφερες για την σχεση σου αυτο που εγω καταλαβαινω ειναι πως ειχε κουραστει πολυ η κατασταση και πως αργα ή γρηγορα θα χωριζατε. Ηταν σωστη κινηση ο χωρισμος. Και ειναι λογικο και φυσιολογικο να νιωθεις ετσι τωρα, ειναι πολυ προσφατο. Χωρισα κι εγω προσφατα και δεν θελω με τιποτα να μενω μονη μου. Επιδιωκω συνεχεια τη συντροφια φιλων για να μη σκεφτομαι και να ξεγελαω τη μοναξια μου. Μην εισαι αυστηρη με τον εαυτο σου, ησασταν αρκετο καιρο μαζι και σε καθε χωρισμο βιωνουμε συναισθηματα πενθους και αμφιβαλλουμε για το αν καναμε σωστα και χωρισαμε και μας λειπει ο αλλος κτλ. Θελει χρονο. Και μας τρομαζει η μοναξια. Το βιωνω κι εγω. Ολη την ωρα παιρνω ηρεμιστικα για να κοιμαμαι και να μη σκεφτομαι, πινω πολυ για να θολωνω και θελω συνεχεια να ειμαι με παρεα για μη σκεφτομαι. Χαλια ειμαι. Σε καταλαβαινω. Θα περασει ομως σιγα σιγα. Μπορεις να δεις εναν γιατρο αν θελεις, μπορει καποια αντικαταθλιπτικα να σε βοηθησουν αν συνεχισεις να νιωθεις ασχημα για καιρο και μην ξεχνας πως οι φιλοι ειναι πολυ σημαντικοι. Προσπαθησε να εισαι κοντα τους, να τους μιλας. Η σχεση σου δεν ηταν καθολου καλη, θυμιζε το στον εαυτο σου, δεν θα σου αξιζε κατι τετοιο μια ζωη, προσπαθησε να μην τον παιρνεις τηλ και γεμισε τον χρονο σου με πραγματα, πηγαινε βολτες, βλεπε ταινιες κτλ.. Καποιοι ανθρωποι βιωνουν τον χωρισμο ποιο ευκολα καποιοι δενονται πιο πολυ, ειναι πιο ανασφαλης και τον βιωνουν πιο ασχημα, παντα με τον χρονο περναει και ειναι καλυτερα. Εισαι 30 ειπες?

[chesire]

Γεια σου jola. διαβαζοντας οσα εγραψες αναγνωρισα τον εαυτο μου,οποτε ερχομαι να επιβεβαιωσω οτι δεν εισαι η μονη που νιωθεις ετσι. μετα απο καθε χωρισμο πληγωνομαι και στενοχωριεμαι και τι συμπτωση?? ολες μου η σχεσεις ληγουν με εμενα "ηττημενη".. αφου ωρες ωρες λεω "δεν γινεται με ολους να ειμαι τοσο ερωτευμενη που να γινομαι κομματια οταν χωριζουμε". αυτο που θελω να σου πω ειναι πως ειναι απολυτα λογικο να εισαι στενοχωρημενη και πληγωμενη, 5 χρονια ησουν μαζι του. ειναι ομως λιγο ασχημο για σενα να αυτοκατηγορεισαι. βλεπω οτι για καποιο λογο κατηγορεις μονο τον εαυτο σου που χωρισατε και νιωθεις σαν να αυτοκαταστραφηκες. δεν ειναι ετσι ομως. καπου εφταιξε και εκεινος και σε εκανε να αντιδρασεις ετσι. τωρα σε ο,τι αφορα την ανασφαλεια περι μοναξιας και τη λυπη μετα απο καθε χωρισμο, καλο ειναι να αναρωτηθεις τι θες πραγματικα απο αυτον που ειναι μαζι σου? μηπως αυτο που θελεις ειναι να σου καλυπτει ενα κομματι ανασφαλειας που εχεις μεσα σου και που η ιδια δεν μπορεις να αναγνωρισεις? μηπως στον ερωτα ψαχνεις απλως να το γεμισεις χανοντας το νοημα του? γιατι για να λες πως τον τελευταιο καιρο δεν ησασταν καλα και ομως εσυ παρεμενες μαζι του και μαλιστα τωρα που χωρισατε νιωθεις συντετριμενη επειδη δεν μπορεις να τον παρεις ουτε ενα τηλεφωνο, παει να πει πως εκτος απο τον ερωτα σου γι αυτον κυριαρχουν κ αλλα συναισθηματα που πιο πολυ με εσενα εχουν να κανουν και οχι με αυτον. τα εχεις σκεφτει ολα αυτα?? (τονιζω οτι οι αντιδρασεις μου ταυτιζονται με αυτα που περιγραφεις)

[Ααχχιιννοοςς]

Και το οτι μια σχεση δεν ειναι καλη ή μπορει να μη μας κανει καλο ή να μην ειναι αυτο που θελουμε πια ή να εχει φυγει ο ερωτας, δεν σημαινει οτι δεν υπαρχει αγαπη, αγαπη υπαρχει και αυτο ειναι που ποναει...

[mina@@]

καλησπέρα jola...από αυτά που διάβασα είναι σαν να μου φωτογραφίζεις εμένα...πριν από 3 χρόνια ήμουν σε μια σχέση η οποία με έκανε να χάσω τον εαυτό μου...έκλαιγα κάθε μέρα....έλεγα δεν πάει άλλο θα χωρίσω...αλλά που μυαλό το αμέσως επόμενο λεπτό άλλαζα γνώμη...αυτός πάλι ήταν στον κόσμο του....μετά τους 5 μήνες τον έβλεπα μόνο μια φορά τον μήνα...για να μην πω για το ερωτικό κομμάτι...αυτό σχεδόν δεν υπήρχε...μέναμε σε διαφορετικές πόλεις βέβαια αλλά ακόμα κ όταν πήγαινα εγώ εκεί (κ πήγαινα αρκετά συχνά) πάλι δεν τον έβλεπα...υπέφερα όλο μου έλεγε πως θα αλλάξουν τα πράγματα ότι δεν θέλει να με χάσει...κ άλλες τέτοιες μ....ς το ζήτημα είναι ότι στο τέλος πήρε αυτός την απόφαση που δεν μπορούσα να πάρω εγώ...τότε όμως με έκανε κομμάτια....δεν είχα όρεξη να φάω να βγω από το σπίτι μου...υπέφερα το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω όλη μέρα...όλοι μου έλεγαν ότι δεν αξίζει τον κόπο ότι ήταν καλό που έφυγε αλλά εγώ χαμπάρι...πίστευα ότι τον αγαπούσα...ότι δεν πρόκειται να βρω κανέναν άλλο να με αγαπήσει...κανέναν άλλο να με προσέξει...σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω...πονούσα τόσο πολύ που δεν το άντεχα....μου έλεγαν να κάνω υπομονή κ ο χρόνος όλα τα γιατρεύει ότι οι πληγές θα κλείσουν κ θα χαμογελούσα ξανά...αλλά εγώ δεν τους πίστευα... προσπάθησα να κάνω κάτι με κάποια παιδιά που μου έφερναν κατά καιρούς ακόμα κ η μάνα μου αλλά όλα έπεφταν στο κενό.....έτσι μια μέρα μετά από περίπου 6 μήνες μέσα στο σπίτι με πήρε μια φίλη μου με το ζόρι να πάμε για καφέ...κ λέω με το ζόρι γιατί δεν έιχα όρεξη να πάω...ε λοιπόν αυτή τη στιγμή την ευγνωμονώ για αυτό που έκανε γιατί εκείνο το βράδυ έπεσα επάνω σε ένα παλιό φλερτ κ έτσι από τότε κ εδώ κ 2μιση χρόνια περίπου ζω ένα όνειρο...είμαι καλά χαμογελάω πάλι...κ αυτή τη φορά με την καρδιά μου...υπάρχουν βέβαια οι συγκρούσεις όπως σε όλους αλλά πραγματικά τώρα βλέπω τι σημαίνει να σε αγαπάνε πραγματικά.....λοιπόν μην κάνεις το λάθος που έκανα εγώ κ εγώ κατηγορούσα μόνο τον εαυτό μου κ όχι αυτόν....λες κ αυτός ήταν παναγία....ζήσε κουκλίτσα μου....κανένας δεν αξίζει να χαλάς εσύ τη δική σου ζωή....είναι καλοκαίρι πάρε την ευκαιρία στα χέρια σου βγες διασκέδασε αν μπορείς πάρε τις φίλες σου να πάτε διακοπές γυναικοπαρέα....κ που ξέρεις μπορεί στην επόμενη στροφή να σε περιμένει ο πιο μεγάλος έρωτας...η πιο μεγάλη αγάπη....μην τον αφήσεις να περιμένει πολύ.....αυτό που θα σε συμβούλευα να κάνεις είναι να κρατήσεις τις όμορφες στιγμές από αυτή τη σχέση κ να πας παρακάτω...κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για να μας δώσει κάτι.....ζήσε η ζωή είναι μικρή κ πολύ όμορφη...ακόμα κ αν έχει δυσκολίες.....καλή τύχη κούκλα μου....σου εύχομαι να πάνε όλα καλά στη ζωή σου.....κ να θυμάσαι αν χαμογελάσεις στη ζωή θα σου χαμογελάσει κ εκείνη.....!!!!!!!

[jola]

ζήσε η ζωή είναι μικρή κ πολύ όμορφη...ακόμα κ αν έχει δυσκολίες.....καλή τύχη κούκλα μου....σου εύχομαι να πάνε όλα καλά στη ζωή σου.....κ να θυμάσαι αν χαμογελάσεις στη ζωή θα σου χαμογελάσει κ εκείνη.....!!!!!!!

Ευχαριστω παρα πολυ! Νομιζω οτι το να νιωθω οτι δεν ειμαι μονη, το να μοιραζομαι τις σκεψεις μου και να ακουω συμβουλες και ευχες ειναι ο,τι καλυτερο!

Τα παμε: ανασφαλεια υπαρχει, στεναχωρια υπαρχει, υπαρχει και απωλεια αλλα αυτο που με τυραννουσε μεχρι τωρα ειναι οι τυψεις για το τελευταιο βραδυ που "ξεφυγα" και χωρισαμε και αργοτερα (οπως ηταν λογικο) αρχισα να αναρωτιεμαι την ευθυνη μου για την ολη σταση μου απεναντι στη σχεση μας τοσα χρονια!

Ευτυχως οι φιλοι μας (ακομα και οι κοινοι) προσπαθησαν να με καθησυχασουν: ολοι ηξεραν τι ανθρωπος ειμαι και θεωρησαν οτι για να φτασω εγω στο σημειο να βρισω καποιον και μαλιστα δημοσιως ειχαν γινει τα νευρα μου κροσια. Επισης εβλεπαν πως φερομουν στον πρωην συντροφο μου... για εναν περιεργο λογο, οσο δεν εδινε εκεινος, εγω εδινα παραπανω με την ελπιδα οτι θα το εκτιμησει. Και επαναλαμβανω δεν ειναι κακος απλα εκατσαν ασχημα οι καταστασεις... και ξερω οτι για εναν ανδρα ειναι πιο βαρυ να μην τα πηγαινει καλα στα εργασιακα του. Ισως να ενιωσε ανεπαρκης. Ισως να σκεφτηκε πως ετσι οπως πανε τα πραγματα αυτη η σχεση δεν θα ευδοκιμησει ποτε... Ποιος ξερει;;

Αληθεια μου ειναι δυσκολο να αγαπω και να ξε-αγαπω! Καποτε ανυπομονουσα να φτασω στα 30 ...τωρα να πω την αληθεια νιωθω καπως μεγαλη και κουρασμενη αλλα ειμαι σιγουρη οτι θα μου φυγει και οτι ειναι λογω της στεναχωριας!!!

Πραγματικα χαιρομαι που ανθρωποι που ειχαν παρομοιο προβλημα το ξεπερασαν! Αληθινα πιστευω οτι οι ανθρωποι θα πρεπει να ειναι με οποιον τους αξιζει - μακαρι λοιπόν ολοι εμεις οι μονοι που καναμε λαθη στο παρελθον, προδωσαμε, προδοθηκαμε, πονεσαμε και πληγωθηκαμε να ξεπερασουμε οσο το δυνατον πιο γρηγορα τον πονο μας και να βρουμε εναν ανθρωπο ετσι οπως τον θελουμε! Και πιστεψτε με... δεν χρειαζονται πολλα!

Καπου διαβασα οτι σχεση δεν ειναι να μοιραζεσαι το κρεβατι σου αλλα τα ονειρα σου! Ποσο αληθινο! Και παιδια... καπου να ελπιζεις! Οταν ολα φαινονται μαυρα πρεπει καπου να εστιαζουμε και να ελπιζουμε! Γιατι αλλιως δεν εχει κανενα νοημα να ζουμε μια βαρετη, επαναλαμβανομενη ζωη που τιποτα πια δεν ειναι ιδιαιτερο!!!