Φοβάμαι τον θάνατο

[retroG]

Τι ακριβώς σε τρομάζει;

Καλησπερα Aloha,

Ο πανικος πριν τον θανατο με τρομαζει κυριως....μπορω να φανταστω πως πρεπει να ειναι αυτη η αισθηση...

[John11]

Φοβάμαι τον θάνατο, όχι τόσο τον δικό μου αλλά των αγαπημένων μου προσώπων. Αυτή τη φοβία την έχω από μικρή.

Προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα το παράλλογο σε όλο αυτό που περιγράφεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχουμε μάθει να αποφεύγουμε τα συναισθήμτα. Ένας ισσοροπημένος άνθρωπος έχει και τη λογική και τα συναισθήματα, αυτά πάνε πάντα μαζί. Ζούμε σε μια κοινωνία που "απαγορεύει" τα συναισθήματα. Νομίζω ότι καλύτερο είναι, κάποιος, να τα αποδέχεται και να μαθαίνει από αυτά και με αυτά. Γι' αυτό και υπάρχουν. Μπορεί να μην μας αρέσουν, αλλά είναι η ζωή μας και επίσης είναι και η επιβίωσή μας.


> Ότι δεν θα το αντέξω γιατί είμαι αδύναμη. Σκεφτόμουν ότι μόνο αυτούς έχω στη ζωή μου.
> Μόνο αυτοί με αγαπάνε και με στηρίζουν. Ότι ήμασταν πάντα "εμείς". Και ότι αυτό το "εμείς"
> κάποτε θα τελειώσει.

Θέλω να μείνω σε αυτό, νομίζω ότι αυτό το "εμείς" καλό είναι να το διευρύνεις. Άσχετα με το τι κάνουν οι άλλοι που βρίσκονται στο "εμείς", δηλαδή γονείς αδελφός/ή, εσύ νομίζω καλό είναι να επιδιώξεις να μεγαλώσει. Το εμείς είναι πολλά πράγματα. Προφανώς, διευρύνοντας το εμείς θα μειωθεί και ο φόβος για τους δικούς σου, αφού δικοί σου θα είναι περισσότεροι άνθρωποι.

Ο πανικος πριν τον θανατο με τρομαζει κυριως....μπορω να φανταστω πως πρεπει να ειναι αυτη η αισθηση...

Ο πανικός ποιού, αυτού που θα πεθάνει ή των γύρω του; Αν εννοείς τον πανικό αυτού που πεθαίνει, μπορώ να σου πω ότι έχω τύχει να δω λίγα λεπτά ενός ανθρώπου που θα πέθαινε την ίδια μέρα. Αλλά ούτε ο ίδιος το ήξερε, ούτε οι γύρω του. Ήταν μεσημέρι και είδα πως είχε μια απέραντη ηρεμία που καμμιά άλλη μέρα δεν είχα δει. Μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ απέραντη ηρεμία. Η αλήθεια είναι πως δεν είδα μέχρι το βράδυ που πέθανε, αλλά υποθέτω (ίσως να κάνω και λάθος) ότι θα συνέχιζε να είχε αυτή την ίδια ηρεμία.

[retroG]

Ο πανικός ποιού, αυτού που θα πεθάνει ή των γύρω του; Αν εννοείς τον πανικό αυτού που πεθαίνει, μπορώ να σου πω ότι έχω τύχει να δω λίγα λεπτά ενός ανθρώπου που θα πέθαινε την ίδια μέρα. Αλλά ούτε ο ίδιος το ήξερε, ούτε οι γύρω του. Ήταν μεσημέρι και είδα πως είχε μια απέραντη ηρεμία που καμμιά άλλη μέρα δεν είχα δει. Μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ απέραντη ηρεμία. Η αλήθεια είναι πως δεν είδα μέχρι το βράδυ που πέθανε, αλλά υποθέτω (ίσως να κάνω και λάθος) ότι θα συνέχιζε να είχε αυτή την ίδια ηρεμία.

Αυτου που θα πεθανει...Νομιζω οτι αυτος που ειναι ετοιμος να πεθανει νιωθει ηρεμια γιατι το γνωριζει και θελει να απαλαγει απο τον πονο..ισως το ιδιο να ισχυει κ γι αυτον που κανει αποπειρα αυτοκτονιας...

[confuse]

αν αγαπησεις τον εαυτο σου..τοτε θα σε αγαπησει καποια, να σαι σιγουρος!!!!

ουτε καν.......ολα αυτα ειναι μαλακιεσ οπου οι γυναικεσ παντα βλεπουν αλλα στσ αντρεσ αλλα στ τελοσ καταληγουν πιο χυδαιεσ ακομη και απο τουσ χυδαιοτερουσ των αντρων......

ο θανατοσ λυτρωση ειναι γτ να τν φοβαται κανεισ..??

[maria-iraklio kritis]

Θυμάμαι κ εγώ όταν τέλειωνα το Γυμνάσιο ότι είχα αϋπνίες δεν κοιμόμουνα λέει γιατί φοβόμουνα να μην πεθάνω άκου τώρα δε ξέρω γιατί το είχα πάθει αυτό ίσως μάλλον ξέρω..όλοι ξέρουμε ότι κάποια πράγματα που τυχαίνουν στη παιδική μας ηλικία μπορούν να μας σημαδεύσουν κ μετά ή να βγάλουμε τη προσωπικότητα του κάθενος έτσι δεν είναι?? Εγώ λοιπόν ήμουν 7 χρονών όταν πέθανε ο αδερφός μου (3 χρονων) μπορεί να ήμουν 7 αλλά θυμάμαι πολλές στιγμές που περάσαμε μαζί! Οι γονείς μου όλη την αλήθεια μου την είπαν στα 12 εγώ κάτι είχα καταλάβει λίγο τα σούσυουρα των συμμαθητών δε λέω ότι ήμουν έξυπνη για να το καταλάβω αλλά κάτι αισθανόμουν !! Άρχισα να νιώθω αυτή την απώλεια κ να "πενθώ" για τον αδερφό μου εκεί μετα τα 12 δηλαδή εφηβεία κ βγάζω λοιπόν το συμπέρασμα δεν ξέρω αν είναι σωστό ή όχι ότι φοβόμουνα το Θάνατο στο τέλος του Γυμνασίου μετά στο τέλος του Λυκείου και βασικά όταν ένιωθα μια πίεση όπως είπε παραπάνω κάποιος-κάποια κ εγώ πολλές φορές είχα φτάσει στη σκέψη της αυτοκτονίας αλλά δε το έκανα ίσως γ αυτό κ όπως λένε ότι είναι η μεγαλύτερη δειλία! Ακόμα κ τώρα πολλές φορές τα βράδια πιάνω τον ευατό μου να φοβάται τώρα θα μου πεις έχω γίνει μάνα κ φοβάμαι μην και το παιδί μου μείνει χωρίς μητέρα! Ποιά είναι η απάντηση τι φταίει ? Δεν έχω πάει σε ψυχολόγο δε νομίζω ότι είναι ο grand λόγος για να μιλήσω με κάποιο ειδικό προσπαθώ να βρω εξήγηση από βιβλία κ από φίλους που να είναι γνώστες! Αυτά είχα να πω..