Είναι ψυχούλα....

[IcarosGR]

Καλημέρα ή μάλλον... καλησπέρα σε όλους.

Ναί, είμαι κι εγώ νέος στο foroum και είναι η πρώτη μου δημοσίευση.

Το σκεπτόμουν κάποιες ημέρες τώρα, όπου είχα αρχίσει πλέον να αναζητώ βοήθεια από το ίντερνετ, κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάνω. Και το έπραξα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Να τονίσω ότι ξέρω ότι θα σας κουράσω. Ξέρω από τώρα ότι θα γράψω πολλές σειρές (μα πολλές..) για το θέμα που με απασχολεί, με πληγώνει. Σας ζητώ συγνώμη προκαταβολικά, μα εύχομαι να μπορέσω έστω να ακούσω εγώ ο ίδιος κάποια πράγματα μέσα από τα γραφόμενά μου, και γιατί όχι και τις γνώμες ανθρώπων ειδικών, ή με ευαισθησία, ή με παρόμοια βιώματα. Θα είναι μακροσκελές, μα πιστεύω και θέλω να σας παραθέσω όσα περισσότερα μπορώ. Υπόσχομαι να προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός και να το περάσω όσο μπορώ ευχάριστα στο γραπτό, σα μια μικρή ιστορία. Όσο για το τίτλο... Αν αντέξετε, μάλλον θα καταλάβετε.

Είμαι άνδρας, ετών 33. Μάλλον επιτυχημένος στη δουλειά μου (την οποία απολαμβάνω εκτός των βιοποριστικών λόγων). Η οικογένειά μου και ο τρόπος που μεγάλωσα? Απόλυτα "φυσιολογικός". Ποτέ δε μου έλειψαν τα βασικά, ούτε ήμουν πλουσιόπαιδο. Οι γονείς μου και ο μικρότερος αδερφός μου ήταν πάντα δίπλα μου, κι εγώ σε εκείνους με τις όποιες φυσιολογικές διαφωνίες βιώνουν κατά καιρούς οι οικογένειες. Ο κοινωνικός μου περίγυρος... Δόξα το Θεό. Και λόγω δουλειάς, αλλά και από την τύχη που έχω να είμαι ακόμη αδερφικός φίλος με τους 2 κολλητούς μου από 5 ετών παιδιά.

Από μικρός ήμουν αρκετά ρομαντικός... Σχέσεις του... σχολείου, ναί είχα, δε μου έλειπε τίποτα, ούτε η εμφάνιση, ούτε η νοημοσύνη. Η πρώτη μου όμως φορά που ερωτεύτηκα, η πρώτη φορά που δόθηκα (περίεργη λέξη για έναν άνδρα) ήταν λίγο αργά για τα δεδομένα της εποχής μου. Η κοπελιά, ετών 24 τότε, εγώ 16... Η πρώτη μου φορά. Ναί υπήρχε μαγεία. Ήθελα να κάνω τα πάντα για εκείνη. Αλλά δε θα σταθώ ιδιαίτερα στο σημείο αυτό. Πέραν του ότι απαγοητεύτηκα τραγικά και αποφάσισα από εκεί κι έπειτα ότι απλά θα περνώ καλά. Τέρμα ο ρομαντισμός. Τέρμα η ιδέα ότι η πρώτη μου θα είναι και παντοτινή. Πεθαίνει αλήθεια ο ρομαντισμός? Δε νομίζω... Ας μην ξεφεύγουμε όμως..

Την περίοδο εκείνη, είχα ήδη φύγει για σπουδές στο εξωτερικό, οπότε και γνωρίζω την Χ., τη γυναίκα που έμελλε να με σημαδέψει στη ζωή μου με κάθε θετικό τρόπο που υπάρχει, και τη μελλοντική και επί του παρόντος σύζυγό μου. Ελληνίδα και εκείνη, κορίτσι με αρχές, προσωπικότητα, γλυκιά και πολύ πολύ ντροπαλή. Αρχικά, υπήρξε μια απλή τυπική φιλία, σα γυναίκα δε με τράβηξε, μου ήταν ως αδιάφορη. Με το πέρασμα του καιρού, το δέσιμο μεταξύ μας μεγάλωνε και αναπτυσσόταν μια σχέση στοργική, προστασίας ο ένας στον άλλο, αλλά δίχως ερωτισμό. Μια περίεργη ανάγκη του ενός για τον άλλο. Τουλάχιστο αυτό από δικής μου πλευράς. Η γνωριμία μας σαν φίλοι κράτησε ένα 7μηνο περίπου, όπου και πλέον είχα αρχίσει να τη βλέπω ερωτικά. Χάρη στην κοπέλα αυτή κυριολεκτικά επιβίωσα στα... "ξένα". Υπήρχε ένα περίεργο, σχεδόν μαγικό δέσιμο μεταξύ μας, όπου ένιωθα ότι καταλαβαίνει την κάθε μου ανάγκη και με φροντίζει, όπως κι εγώ εκείνη. Εκτός... από ένα πολύ βασικό συστατικό... Την ερωτική χημεία. Ναί, αυτό ήταν ένα πρόβλημα. Ο έρωτας για εμένα έπαιζε και παίζει πρωταρχικό ρόλο. Βόλτες, εκδρομές, σινεμά, ταξίδια, διάβασμα, αγκαλιά... Όλα ήταν υπέροχα. Ναί, μέχρι και κάτι λεπτομέρειες που τα κοριτσάκια συνήθως δε δίνεται σημασία, όπως το να προσπαθεί να κατανοήσει το σύμπαν του Star Wars που λάτρευα, ή την ανάγκη μου να μιλώ 20 ώρες το 24ωρο για αυτοκίνητα. Όμως όταν ερχόταν η στιγμή της ερωτικής επαφής τα πράγματα δεν ήταν τόσο τέλεια.

Αλλαγή παραγράφου για να ξεκουραστεί το μάτι... Πιστεύω ότι αξίζει να αναφέρω το γεγονός ότι για την Χ. ήμουν η πρώτη (και μοναδική ως και τη στιγμή αυτή - επιτρέψτε μου να το ξέρω) σχέση της. Επίσης ίσως αξίζει να αναφέρω ότι είναι κατά 2 χρόνια μεγαλύτερή μου. Και φυσικά, σας θυμίζω, είχα υποσχεθεί ότι θα παίζω και θα παιρνώ καλά... Φαντάζεστε ίσως ότι αυτό το "πλήρωσε¨σε αρχικό στάδιο η Χ. Δίχως να μπαίνω ακόμη σε πολλές λεπτομέρειες (τα μετέπειτα στάδια είναι που πιστεύω έχουν μεγαλύτερη σημασία) τα 3-4 έτη σπουδών μια ήμουν πλάι της και μια όχι. Την κεράτωνα? Όχι ακριβώς... Τί θα πεί αυτό θα σκεφτείτε? Είσαι ηλίθιος? Μπορεί και να είμαι. Είχα πεί ότι θα περνώ καλά. Γνώριζα λοιπόν κάποια κοπέλα με πιο σεξουαλικό ταμπεραμέντο η οποία τύχαινε να δείξει ενδιαφέρον για εμένα? Έλεγα στην Χ. ότι δυστυχώς θα πρέπει να χωρίσουμε, τον αληθινό λόγο, και μετά (τονίζω το μετά) προχωρούσα. Και λίγο καιρό μετά βρισκόμουν πάλι εκεί. Πλάι της. Το αποκούμπι μου? Βαριά λέξη. Το λιμανάκι μου? Πιο ταιριαστή. Έπαιζε ρόλο το νεαρό της ηλικίας μου κι η ανάγκη μου να γνωρίσω την ομορφιά του γυναικείου φύλλου δίχως περιορισμό? Μπορεί.

Θα μου πείτε.. Και η δική της αντίδραση? Και πόσες φορές έγινε? Πάμε ανάποδα. Τουλάχιστο 4. Διαστήματα? Από 2 μήνες χωρισμού μέχρι και έτους. Στην αρχή η αντίδραση ήταν η πίκρα, το κλάμα, η στεναχώρια. Και μια υπόσχεση ότι εκείνη θα είναι εκεί να με περιμένει. Και ήταν. Κάθε φορά που ο ανώριμος πιτσιρικάς συνειδητοποιούσε πόση ανάγκη είχε την αγκαλιά της. Πραγματικά ήταν. Όχι τόσο εύκολα όσο φαντάζεστε, αλλά ήταν εκεί. Με αγκάλιαζε και με δεχόταν πίσω.

Περάσανε τα φοιτητικά χρόνια, κατέβηκα στην πατρίδα να την υπηρετήσω, με αρχικό σκοπό με το καλό να επιστρέψω πίσω στην Αγγλία (ναι, εκεί ήμασταν το είχα ξεχάσει να το αναφέρω...). Στο ενδιάμεσο η σχέση μας με τη Χ. άρχισε να γίνεται πιο σταθερή, πιο μόνιμη και το ερωτικό να βελτιώνεται με αργά και σταθερά βήματα. Παρένθεση. Έχω αναφέρει τόσες φορές το ερωτικό ως πρόβλημα δίχως να πω τί ακριβώς εννοώ. Μμμμ... Δύσκολο να το αποτυπώσεις ενώ μέσα μου είναι ξεκάθαρο. Πάμε όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ. Δεν ήταν ούτε είναι ποτέ η γυναίκα που με έκανε να αισθάνομαι πόθο, πάθος, επιθυμία, έξαψη... Και σας παρακαλώ μη βιαστήτε ακόμη να κάνετε copy paste και να σχολιάσετε το συγκεκριμένο σημείο, θα το αναλύσουμε λίγο παρακάτω στα χρόνια του γάμου. Κλείσιμο παρένθεσης. Ο στρατός... Μια πραγματική εμπειρία με πολλές στιγμές που ακόμη αναπολώ, και λίγες, ευτυχώς, που δε θέλω να θυμάμαι. Και όχι δεν ήμουν βύσμα και ναί υπηρέτησα 18 μήνες (οι πιο παλαιοί θα γελάτε εδώ :)). Και η Χ. που κολλάει? Μα ήταν εκεί. Δίπλα μου. Το πέρασε μαζί μου. Φυσικά μέχρι τώρα την είχαν γνωρίσει οι δικοί μου, οι οποίοι την είχαν (και την έχουν ακόμη) λατρέψει σα δική τους κόρη. Και όχι άδικα. Βέβαια στο στρατό είχαμε και ένα συμβάν το οποίο έμμελε από τη μια να αλλάξει τη Χ. από την άλλη να γίνει το έναυσμα για να έρθουμε ακόμη πιο κοντά και πλεόν να αρχίσω να μας φαντάζομαι μελλοντικά. Να αρχίσω και πάλι να είμαι ρομαντικός. Ο θάνατος του πατέρα της.

Την ώρα που σας τα γράφω όλα αυτά είμαι στο γραφείο. Για αυτό και οι περίεργες αλλαγές στο στύλ γραψίματος, αναγκάζομαι να διακόπτω συνέχεια. Αυτό και η ψυχολογία μου που πλέον δε με αφήνει να σκεφτώ καθαρά, αλλά και ούτε να κάνω τη δουλειά μου (αφού είμαι στο γραφείο!!!).

Μετά το θάνατο του πατέρα της τα πράγματα άλλαξαν. Όχι, όχι από εκείνη. Ναί, πέρασε το στάδιό της, τον θρήνησε, τον λάτρευε, αλλά σε εμένα ήταν πάντοτε η ίδια. Την περίοδο εκείνη φυσικά, το ερωτικό θέμα είχε πάρει την κατιούσα, αλλά αναμενόμενο. Αυτό που άλλαξε ήταν σε εμένα. Αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να την πάρω υπό την προστασία μου. Να αφήσω στην άκρη το ότι ερωτικά βρισκόμασταν κάθε 2 μήνες, και να σταθώ πλάι της, να τη στηρίξω. Και αυτό έκανα.

Οι μήνες πέρασαν, ο στρατός τελείωσε και ξεκίνησε το επόμενο φυσιολογικό στάδιο αρκετά γρήγορα, το επαγγελματικό. Βρέθηκα σε μια αρκετά καλή εταιρεία, διάβασα, εργάστηκα σκληρά και είχα γρήγορη εξέλιξη και προαγωγές. Έφθασα στα 24-25 μου να παίρνω έναν πολύ καλό μισθό και να έχω φτιάξει ένα αξιόλογο βιογραφικό. Και η Χ. από πλευράς της ξεκίνησε λίγους μήνες μετά τη δική της καριέρα και πήγαινε αρκετά καλά. Η σχέση μας? Σχεδόν ιδανική. Βρισκόμασταν συνέχεια, δε μέναμε μαζί (παρέλειψα να πω ότι ήταν από επαρχία και μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα που είχαν στην Αθήνα μετά τις σπουδές), και ερωτικά φαινόταν να βελτιωνόμαστε πολύ αγά αλλά σταθερά. Εγώ? Από πλευράς μου οι πειρασμοί άλλων γυναικών είχαν απομακρυνθεί. Μπορεί να κοιτούσα, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε φλέρταρα, ούτε επέτρεπα να με φλερτάρουν, κι ας είχα έντονη την ανάγκη του πάθους όπου δεν καλυπτόμουν. Μου αρκούσε η ασφάλεια και η στοργή που έδινα και έπαιρνα.

Μετά από 4 χρόνια, έχουμε φθάσει στα 28 μου και στα 30 της Χ., 4 χρόνια με χαρές, εκδρομές, όνειρα ήρθε η κρίσιμη ερώτηση από πλευράς της. Μια ερώτηση που την περίμενα και ναί, ώ ναι την ήθελα, δε μου έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο. Πού πάμε? Μου είπε... Είμαστε χρόνια μαζί, έχουμε ζήσει τόσα κι εγώ θέλω κάποια στιγμή να κάνω παιδιά. Οκ. Για το τελευταίο δεν ήμουν τότε ακόμη βέβαιος, αλλά σίγουρα ήξερα ότι μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μαζί της, και άλλωστε όπως έχω πει ξανά, βελτιωνόμασταν και ερωτικά, άρα στο σπιτάκι μας σίγουρα τα πράγματα μόνο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι.

Μικρή διακοπή και πάλι... Ήμουν σε μια συνάντηση για λίγο, κι ενώ μιλούσαμε για νούμερα, εγώ σκεπτόμουν τί δε σας έχω γράψει... Δε σας έχω πει λοιπόν ότι και από την πλευρά της οικογενείας της, η μητέρα της, το σόι της, ο αδερφός της με είχαν αγκαλιά
σει και αποδεχτεί πλήρως. Να πω την αλήθεια, με την πεθερά μου ποτέ δεν ένιωσα άνετα, πολύ παλαιών αρχών, αλλά καλή γυναίκα, όπως και με τον αδερφό της, ο οποίος αν και μεγαλύτερος είχε μυαλό και συμπεριφορά 14χρονου, αλλά στην τελική δεν παντρευόμουν εκείνους αλλά την Χ. μου (ή μήπως όχι???)

[IcarosGR]

Ανασυγκρότηση σκέψεων... Είχαμε μείνει στο ναί του γάμου. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε το μεγάλο βήμα. Οικονομικά μπορούσαμε, υγεία είχαμε, τις δουλειές μας, ο ένας τον άλλο, γιατί όχι? Ξεκινήσαμε λοιπόν προς μεγάλη χαρά όλων όσων μα γνώριζαν με αρραβώνες και ετοιμασίες. Ο γάμος? Υπερπαραγωγή. Ξανατονίζω ότι κανείς μας δεν ήταν (ή είναι) πλούσιος, αλλά οι δικοί μου (κατά κύριο λόγο) έτσι ένιωσαν και έκαναν. Και ο γάμος μας ήταν παραμυθένιος. Θα αρκούμουν και με έναν απλό πολιτικό, αλλά τόσο η Χ., όσο και οι δικοί μου έτσι ένιωσαν και δεν τους χάλασα το χατήρι. Και φυσικά πέρασα κι εγώ τέλεια μαζί τους.

Ένα καλοκαίρι πριν το γάμο, αποφασίσαμε να δούμε τί θα κάνουμε με τη φωλιά που θα στέγαζε την αγάπη μας (όχι τυχαία η επιλογή αγάπη αντί του έρωτα). Τί σχέση έχει αυτό θα σκεφτείτε... Τί μας λέει ετούτος εδώ. Υπομονή. Ελπίζω να καταφέρω να τα δέσω όλα, όσο κι αν στο μυαλό μου τριγυρνούν σαν τα σωματίδια του CERN και περιμένουν τη σύγκρουση για να ανακαλύψω το δικό μου λυτρωτικό "σωματίδιο του Θεού"...

Θέσαμε τα Budget μας, τις σκέψεις και τα θέλω μας και βγήκαμε στη γύρα. Η αγορά τότε, εν έτη 2006 είχε τα πάνω της και ακριβές τιμές. Κι όμως, καταφέραμε κι ανακαλύψαμε μια ευκαιρία, μια σπιταρώνα (έτσι ήταν για εμάς) που άλλοι ίσως μόνο να ονειρευόντουσαν μπορούσαν. Από τιμή? Λογική, αλλά πάνω από τα δικά μας όρια. Έλα μου ντε που είχα δεί τη λάμψη στα ματάκια της, που είχε φανταστεί μέχρι και που θα έβαζε το δέντρο τα Χριστούγεννα... Αυτό ήταν. Τα βάζω κάτω και παρά τις αντιρρήσεις της για το οικονομικό την πείθω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Προϋπόθεση, να πουλήσει ένα μισοτελειωμένο διαμέρισμά της στην επαρχία, ώστε να χρειαστούμε το μισό δάνειο κι εγώ αναλάμβανα τα πάντα από τα υπόλοιπα, λογαριασμούς, έπιπλα, συσκευές, το υπόλοιπο μισό δάνειο, συμβολαιογραφικά κτλ κτλ. Καλοκαίρι, οι γονείς έλειπαν σε διακοπές, εκταμιεύω ότι οικονομίες είχα, τους παίρνω τηλ. μένουν... Μου λένε σε εμπιστευόμαστε, κάνε ότι νομίζεις. Και δεν το μετάνιωσα, ακόμη και τώρα.... Για έναν περίπου χρόνο, μέχρι και να πουληθεί το διαμέρισμά της, είχαμε όλο το ποσό σε δάνειο και η δόση που πλήρωνα (είπαμε αναλάμβανα τα πάντα) ανερχόταν σε... ποσό που μας επέτρεπε το πολύ έναν καφέ η ένα σινεμά το μήνα. Αλλά είχαμε το "κάστρο" μας. Το οποίο να τονίσω χτιζόταν και συνέπιπτε το τελείωμα με το γάμο! Τέλεια!

Έρχεται λοιπόν και ο γάμος... Μια ημέρα που ότι και να κάνω στο μέλλον θα είναι στην καρδιά μου.. Όχι, όχι για τα λούσα και τον κόσμο. Καλά ήταν κι αυτά (δε με χάλασε το A6 που μου έκανε δώρο η εταιρεία για 5 ημέρες - σιγά μη μου το χάριζε :P)). Όχι για την ικανοποίηση και τη χαρά γονιών και συγγενών. Αλλά για τα ματάκια της που έλαμπαν όπως ποτέ. Για τον τρόπο που με κοιτούσε. Ήμουν βέβαιος εκείνη τη στιγμή ότι θα καταφέρναμε να ξεπεράσουμε το πρόβλημά μας στον ερωτικό τομέα, άλλωστε είχαμε κάνει τόσα βήματα προόδου...

Πάμε γιατί αρχίζω και δακρύζω κι εγώ και θα με παρεξηγήσουν στο γραφείο... Τελειώνει ο γάμος, μπαίνουμε στο νέο μας σπιτικό. Η πρώτη βραδιά κατέληξε στο να ανοίγουμε δώρα και σε ύπνο και ξεκούραση παρά κάποιες μικρές (είναι η αλήθεια) προσπάθειές μου για τήρηση του εθίμου. Έρχεται και το ταξίδι (δώρο από τους κουμπάρους) στην Ελβετία.. Χριστούγεννα, ιδανικά, με χιόνια, τα δυό μας... 7 ημέρες γύρος της Ελβετίας! Πανέμορφα! Όσο είμασταν εκτός ξενοδοχείου, γιατί εντός... Κοιμόμαστε σα 2 αδελφάκια αγαπημένα. Θα μου πείς... Δεν έκανες κάτι? Δεν της μίλησες? Περιμένετε ντέ!! Φυσικά και το έκανα. Η απάντηση ότι δεν αισθανόταν πολύ καλά δε με έπεισε, αλλά δεν πίεσα κιόλας.

Τα πρώτα 3 χρόνια του γάμου περάσαν με πολύ στρές για να καλύπτουμε τις ανάγκες του σπιτιού, μάλλον ζούσαμε πιο πολύ για αυτό κι όχι μέσα σε αυτό. Παρόλαυτά, τα καταφέραμε. Και το εξοπλίσαμε και σε όλα είμασταν εντάξει και τις εκδρομές μας τις πήγαμε και τίποτα δε μας έλειψε. Παιδιά? Μη βιάζεστε... Επιμένετε? Καλά. Όχι δεν κάναμε. Ούτε τότε, ούτε τώρα. Θέλαμε, μάλλον πιο πολύ εγώ ήθελα, να περάσουμε τα πρώτα 1-2 χρόνια ο ένας με τον άλλο. Δεν το συμμερίστηκε απόλυτα, αλλά το δέχτηκε. Αυτό που δεν πήγαινε καλά, μα καθόλου καλά ήταν το ερωτικό μας κομμάτι. Δε σας κρύβω, άλλωστε το έγραψα και παραπάνω, ότι περίμενα ότι στο σπιτάκι μας θα απελευθερωνόταν. Μη με παρεξηγείτε. Δεν θέλω να φανταστείτε ότι περίμενα σενάρια και περίεργες καταστάσεις. Αλλά ένα νέο ζευγάρι που δεν του λείπει τίποτε, μήτε η αγάπη, αν μη τί άλλο φανταζόμουν ότι θα μπορεί να απολαμβάνει συχνά τον έρωτά του. Ώπ! Σε πιάσαμε... Μας έχεις αναφέρει ότι δεν ήσουν ποτέ τρελά ερωτευμένος. Την αγαπούσες αλλά όχι ερωτευμένος. Σωστά. Μα πίστευα ότι μπορεί αυτό να αλλάξει.

Αρχίζουμε σιγά σιγά να μπαίνουμε στα πιο σημαντικά, οπότε θα βλέπετε να γράφω όλο και λιγότερα συγκροτημένα (γιατί λέει, ως τώρα τί νομίζεις ότι έκανες...).

[IcarosGR]

Τα πρώτα 3 χρόνια λοιπόν... Η δουλειά μου είναι τέτοιας φύσης που λείπω από το σπίτι αρκετές ώρες, και συχνά και σε ολιγοήμερα ταξίδια. Η Χ. από την άλλη, δασκάλα, έχει περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Όχι, σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν υποτιμώ τη δουλειά της. Κάθε άλλο. Θα δείτε παρακάτω που δένει η σάλτσα. Όπως είναι φυσιολογικό και έχετε καταλάβει όλοι όσοι αντέξατε μέχρις εδώ, περίμενα ότι ερωτικά θα βρίσκαμε ο ένας τον άλλο... Και ήρθε ο καιρός να εξηγήσω λίγο περισσότερο αυτόι το κομμάτι. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ποσότητα και συχνότητα των επαφών μας, αλλά και στην ποιότητα... Ας ξεκινήσουμε όμως ποσοτικά. Πόσο φυσιολογικό θεωρείτε την ερωτική συνεύρεση 2 νέων έγγαμων παιδιών στην καλύτερη μια φορά το 2μηνο? Και μετά το 3μηνο? Και μετά το 4 μηνο? Κι όταν αυτό γινόταν να γίνεται μόνο... θα το πω γιατί όχι, ιεραποστολικά και σχεδόν σαν αγγαρεία. Να έχεις μια σπιταρώνα με τόσα μέρη και να δέχεται το έτερον ήμισυ μόνο στο κρεβάτι και μόνο με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Και ξαναλέω. Μην φανταστείτε ότι κι εγώ είχα ανάγκη ή ζητούσα κάτι περίεργο.

Ωπ. Είπες τη λέξη κλειδί. Ζητούσες. Ναι φίλοι μου ζητούσα. Γιατί φυσικά και το συζήτησα. Γιατί πιστέυω πολύ στο διάλογο. Μόνο στο διάλογο? Νεύρα, θυμό δεν είχες? Σκέφτηκες που οφειλόταν? Εσύ σε τί έφταιγες? Σιγά σιγά.... Λογικές όλες οι ερωτήσεις σας.

Τους πρώτους μήνες προσπάθησα να το αντιμετωπίσω ήρεμα, σαν ένα μεταβατικό στάδιο. Ποιο μεταβατικό στάδιο? Γνωριζόμαστε και είμαστε μαζί χρόνια. Δοκίμασα δε κάθε πιθανό τρόπο. Ρομαντικά (είναι πολύ ρομαντική), είχα μαδήσει τα τριαντάφυλλα του κήπου και τα είχα στρώσει από την είσοδο μέχρι και την κρεβατοκάμαρα και το μπάνιο με κεράκια κτλ κτλ (και όχι δεν το είδα στην tv, το έχω κάνει). Απάντηση: είμαι πολύ κουρασμένη. Γλυκό φιλί, έλα να ξαπλώσουμε. Την ώρα που είμαστε στον καναπέ - απάντηση δεν θα είσαι καλά να τον λερώσουμε, αν θες πάμε στο κρεβάτι, στην κουζίνα ούτε κατά διάνοια - την ενοχλώ την ώρα που κάνει δουλειές, για στοματικό έρωτα ούτε κουβέντα - έχω ψάξει ακόμη και το θρησκευτικό κομμάτι (είναι της θρησκείας) δεν παίρνω απάντηση. Κι όλα αυτά επανειλημμένα.

Φυσικά και σε όλα αυτά προσπάθησα να συζητήσω και να ψάξω τα πάντα. Από το... αν υπάρχει άλλος, μέχρι το κάτσε να μιλήσουμε να δούμε τί φταίει. Σίγουρα κι εγώ κάνω λάθη, κι έχω κάνει πολλά και τις τα τόνισα. Όπως της τόνισα και τιμε ενοχλεί σε εκείνη Από εκείνη το μόνο που ζήτησα ήταν να μου εξηγήσει τη δική της θέση. Σε τί φταίω εγώ κατά τη δική της γνώμη. Αρχικά οι απαντήσεις ήταν ότι δε φταίει τίποτα, ή ότι θα τα βρεί με τον εαυτό της δίχως να ανοίγεται παραπάνω. Οκ.

Κάποιους μήνες μετά, παίρνουμε την απόφαση (κοινή) ότι έχουμε κι οι 2 την ανάγκη να σταματήσουμε τις προφυλάξεις και να προσπαθήσουμε για παιδί. Ειδικά εκεί, μιας και ξέρω πόσο το ήθελε και το περίμενε, πίστευα ότι πλέον θα με κυνηγά. Αμ δε. Εξακολουθούσαμε να βρισκόμαστε μια φορά το 3μηνο με παρόμοιες συζητήσεις - καταστάσεις και πλέον απλά να κοιτά την τηλεόραση και να με αγνοεί αποφεύγοντας κάθε τέτοιου είδους συζήτηση. Κατά τα άλλα η καθημερινότητά μας ενώ περιελάμβανε βόλτες και σινεμαδάκια, είχε αρχίσει να "ξεφτίζει" Πολύ χαρακτηριστικό, το 'ότι άκουγα με προσοχή τα προβλήματα της δουλειάς της όποια υπήρχαν, και προσπαθούσα να τη συμβουλεύσω, ενώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις δικές μου με διέκοπτε με ατάκες του στύλ: "α, να θυμηθούμε γυρνώντας από το καφέ να πάρουμε ψωμί από τον φούρνο. Ναί, σε διέκοψα, τί έλεγες?"

Μετά από 5 μήνες κι ενώ είχαμε βρεθεί μοναχά 2 φορές ερωτικά, αποφασίζει ότι θέλει να πάμε να ψάξουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί.... Ψυχραιμία λέω, το μωρό μου, πρέπει να του εξηγήσω. Βρε καλή μου, βρε ματάκια μου, πως περιμένεις, με τον κρίνο, αφού.... Μια και δυό, δεν της χαλώ χατήρι, πάμε στο γυναικολόγο της (γνωστός και για τεχνητές γονιμοποιήσεις - έχει σημασία), ο οποίος της βρίσκει πολυκυστικές ωοθήκες (παρένθεση δεν το ήξερε από πριν γιατί δεν είχε κάνει ποτέ της τεστ ΠΑΠ - και ναι ήταν κι ένα θέμα καυγά) και απλά της λέει ότι πρέπει να "ξεσκιζόμαστε" όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και παρουσία δικής μου και να μην ανησυχούμε. Εν συνεχεία μου ζητά να κάνουμε και σε εμένα εξετάσεις. Κανένα πρόβλημα. Πάμε σε ένα μικροβιολογικό και οι εξετάσεις βγαίνουν άριστες. "τα είδες βρε μωρό μου?" της λέω. Απλά, πρέπει να βρούμε τα αναμεταξύ μας. Απάντηση: "Σε πειράζει να κάνεις τις εξετάσεις και σε ένα νοσοκομείο έτσι για να αποκλείσουμε λάθος του μικροβιολογικού?". Οκ. Εκεί αρχίζω και θυμώνω αλλά δεν το δείχνω ακόμη. Πάμε καρδούλα μου κι εκεί. Και όσοι από εσάς έχει τύχη να κάνετε εξετάσεις τέτοιες θα με καταλάβετε λέγοντάς σας ότι ναι μεν είναι απλές, αλλά είναι και ψυχολογικά επιβαρυντικές για τον άνδρα.
Και αυτές βγαίνουν άριστες. Και έρχεται το τελειωτικό. "πάμε και σε ένα ακόμη για να το αποκλείσουμε εντελώς?". Φυσικά φαντάζεστε ότι εκεί η ψυχραιμία δε διατηρήθηκε. Μη φανταστείτε άγριο καυγά, άλλα αρκετά έντονο και πάντα σε προσπάθεια διερεύνησης και διαλόγου... Τζίφος.... Φυσικά και δεν πήγα για 3 εξέταση...

Περνά ένα χαλαρό καλοκαίρι, με διακοπές στη θάλασσα κι ελπίδα από πλευράς μου με δραματική αύξηση της συχνότητας!!! Από 2 φορές στους 5 μήνες, 2 φορές μέσα στον Αύγουστο!!!! Πέραν από το χιούμορ, είχα καταντήσει να αυτο-ικανοποιούμαι πιο πολύ από ότι στο γυμνάσιο.... Το φθινόπωρο αρχές φεύγω για μια εβδομάδα εξωτερικό... Λίγο καιρό πρίν, η Χ. έχει καθυστέρηση 14 ημερών, η οποία όπως φαντάζεστε μας έδωσε και στους 2 χαρά κι ελπίδες. Αποφασίζει ότι θέλει να βεβαιωθεί και αντί για τεστ φαρμακείου να κάνει β-χωριακή στον ιατρό της για σιγουριά. Η εξέταση γινόταν μια ημέρα που ήμουν εξωτερικό και μάλιστα με πολλά meeting... Περίμενα με αγωνία, περνούσε η ώρα... Τίποτα. Παίρνω τηλ., κλειστό. Μήνυμα, τίποτα. Παίρνω τους γονείς μου, μου λένε ότι κι εκείνοι δεν τη βρίσκουν. Τελικά μου έρχεται αργά μέσα στην ημέρα η απάντηση: "Αρνητικό. Καλή συνέχεια.". Εντάξει λέω... Τα ματάκια μου στεναχωρήθηκαν, θα το ξεπεράσουμε μαζί. Της απαντώ γλυκά, αλλά και πάλι και μέχρι την ημέρα που γύρισα Ελλάδα δεν ήθελε επικοινωνία.... Και το τρελό? Με το που επιστρέφω, σαν να μην τρέχει τίποτα. Και καμία διάθεση για κουβέντα. Αλλά και καμία αλλαγή στις αναμεταξύ μας επαφές.

Κι από εκέι κι έπειτα, από αυτό το κομβικό σημείο άρχισαν τα πράγματα να χειροτερεύουν. Μπαίνει στην εξίσωση και η μητέρα της η οποία την ωθούσε με προσβλητικό μάλιστα για εμένα τρόπο στο να προχωρήσουμε σε εξωσωματική. Αρχικά δεν δίνω σημασία και προσπαθώ να ανοίξω διάλογο και να καταλάβω πού φταίω με τη σύζυγο. Τοίχος. Καμία απάντηση. Δεν ήταν διάλογοι, μα μονόλογοι. Ακολουθούν καυγάδες, συζήτηση με γονείς και καλούς φίλους, οι οποίοι ειδικά οι γονείς, με συμβουλεύουν να κάνω υπομονή και να μην αφήσω το γάμο μου - μην ξεχνάμε, τη λατρεύουν και όχι άδικα, όπως κι εκείνη τους δικούς μου.

Όμως το πρόβλημα πια είχε περάσει για τα καλά μέσα μου. Η αγάπη είχε πια γίνει από πλευράς μου αδερφική αγάπη. Η γυναίκα που ήταν δίπλα μου είχε γίνει η αδερφή μου, που τη νοιάζομαι και πεθαίνω για εκείνη, αλλά που δεν μπορώ πια, και να θέλω, να τη δω ερωτικά. Το δικό μου τοίχος? Ίσως.

Μέσα σε όλα αυτά, σε κάποια επαγγελματική υποχρέωση γνωρίζω τη γυναίκα που έχει αλλάξει οριστικά τη ζωή μου. Μια γυναίκα που πίστευα ότι δε θα ασχολιόταν ποτέ μαζί μου. Όμορφη, έξυπνη, ευαίσθητη, επιτυχημένη. Κι από μια κόντρα επαγγελματική ερχόμαστε πιο κοντά. Κι ο ένας καφές για να λυθεί η παρεξήγηση μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Μέσα σε λίγους μήνες πλέον είχαμε ερωτευθεί τόσο έντονα με τόσο πάθος, αλλά όχι μόνο αυτό. Σχεδόν 2 χρόνια τώρα, η γυναίκα αυτή με έχει κάνει να χαμογελάσω ξανά, να νιώσω καλύτερος, να γίνω πιο αποδοτικός στη δουλειά μου, να νιώσω ξανά εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Και φυσικά γνώριζε εξ'αρχής τα πάντα. Για το γάμο μου, για τα προβλήματα. Για το ότι είχα ήδη απομακρυνθεί. Στην αρχή διστακτική, μετά, με τις δικές μου βεβαιώσεις, εκεί, έτοιμη να με στηρίξει σε όλα. Σχεδόν 2 χρόνια μετά, με το πάθος άσβεστο, αλλά και με την αγάπη να έχει μπει δυναμικά στη ζωή μας, είναι η ζωή μου κι εγώ η δική της. Με ένα μεγάλο εμπόδιο. Ακόμη δεν έχω πάρει διαζύγιο. Ακόμη ζώ πολλές φορές μέσα στο σπίτι μου, δίχως ουσιαστική επαφή με την Χ. Δίχως ούτε καλημέρα πολλές φορές. Ακόμη. Γιατί? Για να μπορώ να της προσφέρω οικονομική ασφάλεια θα σας απαντήσω αμέσως. Γιατί? Γιατί με όλο μου το είναι πονώ. Πονώ γιατί ξέρω πως αν την αφήσω, οικονομικά θα καταστραφεί. Πονώ γιατί μπορεί να μην είμαι ερωτευμένος, αλλά την αγαπώ. Σαν μια ψυχή, που έχει στιγματίσει όσο κανείς τη ζωή μου. Πονώ γιατί της αξίζει το καλύτερο, αλλά δεν μπορούμε να το βρούμε μαζί. Γιατί εγώ ήμουν εκείνος που την έπεισε να μπούμε σε αυτό το σπίτι το οποίο σε λίγο δε θα μπορεί να συντηρεί.

Αν της έχω μιλήσει? Ναί. Της έχω ζητήσει διαζύγιο. Μια το αρνείται. Μια μου λέει ότι θα πάει σε δικηγόρο, δίχως να το κάνει. Αν ξέρει για την σχέση μου. Ναι. Το έμαθε από λάθος μου. Όπως και οι δικοί μου. Οι οποίοι αρχικά μου εναντιώθηκαν, βλέποντάς με να μαραζώνω όμως πλέον με στηρίζουν. Και η άλλη πλευρά? Η γυναίκα που με άλλαξε, που έχω λατρέψει τα 2 αυτά χρόνια. Με έντονα ξεσπάσματα, δικαιολογημένα, κατά καιρούς, αλλά και με πολύ υπομονή και αγάπη είναι πλάι μου και μέσα μου παντού. Αλλά πόσο θα αντέξει. Πόσο θα την, θα μας θα τους ταλαιπωρώ όλους. Πόσο και γιατί δεν μπορώ να πάρω την οριστική απόφαση να προχωρήσω εγώ στο διαζύγιο? Ήδη έχω βρεί σπίτι, ήδη έχω στήριξη από τους δικούς μου. Ήδη κανονίζουμε διακοπές με την νέα μου σχέση και ενώ πετώ από χαρά όλο σκέπτομαι... "Και αυτή η ψυχούλα? Τί θα κάνει? Πώς θα τα βγάλει πέρα δίχως εμένα?"

Εν κατακλείδι φίλοι μου και γιατί πρέπει να δουλέψω και λίγο.... Θέλω να φύγω. Θέλω να σταματήσω να είμαι φρένο και στην ευτυχία της Χ., να φτιάξει τη ζωή της, και στη δική μου και της νέας μου σχέσης, αυτής που με κάνει να λιώνω από αναμονή αν έχω μια μέρα να τη δω. Μα δεν έχω καταφέρει να βρω το θάρρος να το κάνω. Γιατί δεν μπορώ να πληγώσω αυτή την ψυχούλα που καλώς η κακώς, έχει εξαρτηθεί από εμένα.

Εύχομαι να μη σας κούρασα (πολύ) και συγχωρείστε μου το βιαστικό της γραφής στο τέλος. Ειναι πάρα πολλά αυτά που θα ήθελα ακόμη να γράψω.

Αναμένω σκέψεις... Κρίσεις...

[axl100]

IcarosGR, βαλε την συνεχεια σε αλλο ποστ :)
ΟΚ το βρηκες μονος σου :)

[axl100]

Φιλε, δικηγορο θελεις, αυτο ειναι σιγουρο...

[Tasos75]

Δύσκολη κατάσταση,

οι αναστολές της συζύγου σου σίγουρα δεν ξεφύτρωσαν έτσι, κάποια ρίζα έχουν αλλά τώρα βράσε ρύζι.

Και διαζευγμένος αν είσαι δε σημαίνει ότι με την πρώην γυναίκα σου κόβεις όλες τις επαφή.

[betelgeuse]

Απο οτι καταλαβαινω η σχεση σας δεν βασιστηκε ποτε σε γερες βασεις. Απο την αρχη δεν ησουν ερωτευμενος, το σεξουαλικο κομματι δεν πηγαινε καλα, πολλοι χωρισμοι και σχεσεις σου με αλλες...Δεν μπορω να καταλαβω γιατι παντρευτηκατε.
Το διαζυγιο ειναι η μονη λυση και αν δεν μπορει να γινει συναινετικα θα πρεπει απλα να πας σε δικηγορο για να ξεκινησεις την διαδικασια εσυ....

[nflu]

Νομιζω φιλε μου.... τις απαντησεις σου τις ξερεις και μονος σου καλα..... απο μας μαλλον περιμενεις το κερασακι στην τουρτα.....
αυτα τα λαμψαν τα ματακια της για τα σπιτακια και τα ταξιδακια και τα αυτοκινητακια..... εμενα με κανουν να σκεφτομαι αλλα πραγματα....
ειναι πασιφανες και σε σενα και σε μας και μαλλον και σε κεινη....οτι ερωτας δεν υπαρχει.... και αποτι φαινεται ουτε συντροφικοτητα....αρα γιατι αφου η κοπελια ειναι ψυχουλα και σαγαπαει οπως λες...δεν σαφηνει να πας στην ευχη του θεου... αλλα σε κραταει με το ζορι στα δικα της εγωιστικα θελω.....
λυπαμαι γιατι θα ειμαι σκληρη....αλλα ξεφορτωσου την το ταχυτερο.......μοιραστε τα οικονομικα οπως αναλογει στον καθενα κι ο καθενας την ζωη του....
τετοιες ψυχουλες....να μας λειπουν γενικως......

[confuse]

Φιλε μου εσυ εισαι ψυχουλα που ανεχοσουν τοσα χρονια μια τετοια αρρωστημενη κατασταση......ασε την αλλη τη ψυχουλα και κοιτα πωσ εσυ θα εισαι ευτυχισμενοσ.....με τη γυναικα σου δε ζησατε ουτε στιγμη σα ζευγαρι..απλωσ σα συγκατοικοι ουτε καν φιλοι ουτε καν γνωστοι.....!!!!απο ολα οσα μασ ειπεσ απορω πωσ καταφερεσ να σπαταλησεισ τοσα χρονια απο τη ζωη σου με αυτη τη γυναικα....εγω μονο κακο ειδα να σου εκαναν αυτα τα χρονια διπλα τσ...τι να πω.....βρεσ μια λυση και γρηγορα...!!!!ζησε σαν ανθρωποσ...δεν αξιζει να χαλιεσαι για κανεναν και συ τοσα χρονια αυτο εκανεσ χαλουσεσ τν εαυτο σου για καποιον που χαρακτηρισεσ ψυχουλα.....ψυχουλα ομωσ ησουν μονο!! εσυ......γι αυτο οσο το συντομοτερο δυνατο πηγαινε σε ενα δικηγορο(καλο) και τελειωνε το θεμα...να ζησεισ σαν ανθρωποσ....ελεοσ δλδ....αυτο δεν ηταν ζωη....παναγια να μασ βοηθησει......μα που εμπλεξεσ ρε παλικαρι..!!!το μονο που να προσεχεισ απο δω και περα μν σ βγαλει το διαζυγιο σε βαροσ σου και σε λιανισει φιλε μου....γτ αυτο ειναι το επομενο που περιμενω απο αυτη.....εσυ τν αγαπασ λεσ...απο την πλευρα τησ βλεπω το αντιθετο.....καλο κουραγιο λοιπον οσο ακομη θα εισαι μαζι τησ...

αα...και τν επομενη φορα μικροτερο κειμενο...μασ πεθανεσ ρε αδερφε.. :p

[kuxumuxu]

Παναγία μου, ξενύχτησα για να το διαβάσω όλο... Αλλά άξιζε τον κόπο.

Όπως σου έχουν ήδη πει οι από πάνω, την λύση την ξέρεις μέσα σου. Πρέπει να πάρεις άμεσα διαζύγιο, ή έστω να ξεκινήσεις την διαδικασία και να μετακομίσεις. Δεν είναι ζωή αυτή.

Είναι άδικο να συνεχίζεις αυτήν την κατάσταση και για τους 3 σας. Και για σένα που είσαι διχασμένος και από τη μία είσαι ερωτευμένος με τη νύν αλλά λυπάσαι την πρώην και για την νυν που ανέχεται την κατάσταση, αλλά και για την πρώην που πρέπει κι αυτή να ζήσει τη ζωή της και να βρει έναν άλλο άνθρωπο να ταιριάξει. (Έκανα τον διαχωρισμό νυν και πρώην για να μην μπλέξουμε τα μπούτια μας... :))

Και να σου πω κάτι? Αν την αγαπάς την πρώην ΠΡΕΠΕΙ να την αφήσεις. Γιατί κι αυτή ζει σε μια αρρωστημένη σχέση, όχι μόνο εσύ. Και δεν θέλουμε να μας λυπούνται οι άλλοι, θέλουμε έρωτα και αποκλειστικότητα και 100% δόσιμο. Για χ-ψ λόγους δεν ταιριάξατε. Και ήρθε και το τέλμα. Αλλά είναι ευκαιρία για μια νέα αρχή και για τους δυό σας.

Άστην ελεύθερη και ζήσε τη ζωή σου.

ΥΓ. Αυτό με τα οικονομικά προβλήματα που λες ότι θα έχει, γιατί το λες? Εφόσον δουλεύει θα τα καταφέρει. Και το σπίτι το παλιό σας, αν δεν μπορείτε να το συντηρείτε, πουλήστε το. Ας βρει ο καθένας κάτι πιο μικρό. Λύσεις υπάρχουν πάντα.

Ζήσε τώρα που μπορείς.

[IcarosGR]

Καταρχήν να ευχαριστήσω όσους μπήκατε στο κόπο και διαβάσατε το... κατεβατό!

Θα ξεκινήσω με το τελευταίο σχόλιο από το Ξωτικό.

Καμία παρεξήγηση. Όπως πολύ σωστά γράφεις χρειάζομαι ταρακούνημα και φυσικά και μπήκα σε τέτοιο forum και τα έγραψα δημόσια, ώστε να δώ κι άλλες απόψεις, μπας και ξυπνήσω και πάρω επιτέλους μια απόφαση. Η αλήθεια είναι ότι με ταρακούνησες αρκετά, ίσως από μόνος μου δεν έμπαινα σε τέτοια διαδικασία αυτοκριτικής.

Αλλά και για τους υπόλοιπους φίλους που απάντησα, μάλλον όλοι έχετε το δίκιο σας. Την απάντηση την ξέρω, το κερασάκι στην τούρτα ίσως μου χρειάζεται. Και φυσικά κανείς δε θα πάρει την απόφαση για εμένα.

Βέβαια για να είμαι δίκαιος, ακόμη κι αν έγραψα ένα κατεβατό, όλα δεν μπορούν να καταγραφούν. Και μπορεί έρωτας να μην υπήρξε ουσιαστικά ποτέ, αγάπη όμως υπήρξε. Και τα επίθετα μου βγήκαν αυθόρμητα (ματάκια κτλ).

Τέλος, αναφορικά με τα των δικηγόρων, όχι αποδείξεις δεν έχει για άλλη σχέση, χώρια ότι από το σπίτι ακόμη δεν έχω φύγει. Έχω βρει για ενοικίαση, αλλά ακόμη δεν το έχω κλείσει. Έχω ρωτήσει και νομικά δεν μπορεί να κάνει κάτι.

Και μιλώντας για οικονομικά, ανησυχώ γιατί έχει έναν πολύ χαμηλό μισθό που δεν καλύπτει ούτε τη μισή δόση. Προσπαθώ να την πείσω ότι η πώληση είναι μονόδρομος, ώστε και εκείνη να πάρει τα λεφτά από το διαμέρισμά της κι εγώ ότι πλήρωνα όλα αυτά τα χρόνια, τους κόπους της δουλειάς μου που πήγαιναν όλοι εκεί, δίχως στην ουσία να χαιρόμαστε ούτε το σπίτι ούτε ο ένας τον άλλο. Ένα χρυσό κλουβί δηλαδή...

Για τη νύν, να διευκρινήσω μιας και τα λέμε όλα ότι ναι είναι το σεξουαλικό, αλλά είναι και η κατανόηση, η επαφή, το συναίσθημα.

Φυσικά και θα μπαίνω να διαβάζω και να σχολιάζω! Τώρα που έκανα την αρχή...!

[IcarosGR]

:)

Αποδείξεις ότι μένουμε μαζί 4 χρόνια, μάλλον είναι εύκολο να βρεθούν, ακόμη και με μάρτυρες, όπως και το αντίθετο βέβαια. Εύχομαι να μη φτάσουμε εκεί και να τραβιόμαστε με αντιδικίες και για το δικό της και για το δικό μου το καλό.

Όσο για το αν κάνω λάθος... Πίστεψέ με, με βασανίζει κάθε ώρα. Όλο σκέπτομαι τις ευχάριστες στιγμές, όχι και λίγες, και όσα θα μου λείψουν. Αλλά μετά σκέπτομαι και όλα τα άσχημα, πολλά και συνεχόμενα τα τελευταία χρόνια.

Και με όσα έχουν γίνει, ακόμη κι αν μείνουμε, νιώθω, νίωθω, γιατί αν ήξερα θα ήμουν πλούσιος στο τζόκερ, ότι σε λίγο καιρό πάλι τα ίδια θα τραβάμε.

[IcarosGR]

Για αυτό λέω και το αντίθετο :)

Υπόψη, παράλληλα δουλεύω.. οπότε μπορεί να διαβάζω και κάποια λάθος :P

[Remedy]

ειχες δικιο, μας ξεκανες με το μεγεθος ικαρε :ΡΡΡΡ
χμ
δεν θελω να σε στεναχωρησω αλλα ειμαι πιο κοντα στην αποψη του ξωτικου.
σαφως και δεν εισαι ο καημενουλης που τον εκμεταλλευεται η εγωιστρια αγαμητη για να μην χασει το χρυσο κλουβι..
προφανως και νομιζες οτι η κατασταση αυτη (ολα εκτος απο σεξ) θα μπορεσει να σε κανει ευτυχισμενο.
στην πορεια καταλαβες οτι δεν ειναι ετσι τα πραγματα και μολις βρεθηκε το σωστο κλαδι ("συνδρομο της μαιμους" λεγεται αυτο ) το ξανασκεφτηκες .
μα ΔΕΝ κανουμε ερωτικες σχεσεις χωρις ερωτα βρε ικαρε, ποσο μαλλον ,γαμους!!
αλλα δεν εισαι ουτε αφελης, ουτε θυμα.
μαζι οδηγηθηκατε στο αδιεξοδο και τραβουσες μια χαρα προς τα εκει την κατασταση εν γνωσει σου οτι ειστε ανικανοποιητοι, συμφωνουσαν κι οι γονεις κι οι γειτονες και ολοι. εκτος απ τις ψυχουλες σας.... μεχρι που καταλαβες πως ειναι να τα εχεις ΟΛΑ και οχι τα μισα και αναθεωρησες...
κανεις απ τους δυο σας δεν ειναι η "ψυχουλα". κανατε και οι δυο τους υπολογισμους σας, αλλα τελικα δεν σας βγηκαν. μην χασετε και την υπολοιπη ζωη σας ομως...

κι αν θες και μια ανδρικη γνωμη μιας και ειμαι με τον αγαπημενο μου και του μετεφερα τον προβληματισμο σου: δεν υπαρχουν "αντικειμενικα κριτηρια" στον ερωτα. μεινε με την γυναικα που εισαι ερωτευμενος και σε ολοκληρωνει και ασε τους γειτονες και τους συγγενεις να λενε οτι θελουν για την ταχα ταιριαστη σχεση σου και το χρυσο κλουβι σας...

[IcarosGR]

Για αυτό έγραψα "και το αντίθετο". :)

Είδωμεν... Συμφέρον όλων είναι να τελειώνει ήρεμα και γρήγορα...