τι συμβαινει τωρα ? γκρρρ

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Ακριβώς! Και μόνο η συνειδητοποίηση είναι πολύ σημαντική για την θεραπεία!
Και μόνο ότι ψάχνεις την άκρη του νήματος σημαίνει ότι έχεις βρει τον δρόμο
κι έχεις ξεφύγει απ' τ' αδιέξοδο! Για να μην σου πω ότι έπιασες και το νόημα!
"Εμείς είμαστε το πρόβλημα, εμείς κι η λύση"

Σε ευχαριστω για την δυναμη...Μωρε συνειδητοποιηση εχω...και αποδοχη πια...μονο υπαρχουν φορες που φοβαμαι και αμφιβαλλω για το αν ειναι οντως διαταραχη πανικου ή προκειτο να εξελιχθει σε κατι αλλο και το σκεφτομαι πολυ εντονα...ουφ...Υπαρχει και το αλλο << Αν δεν εισαι μερος του προβληματος,τοτε εισαι οπωσδηποτε μερος της λυσης >>

[μαρκελα]

Σε ευχαριστω για την δυναμη...Μωρε συνειδητοποιηση εχω...και αποδοχη πια...μονο υπαρχουν φορες που φοβαμαι και αμφιβαλλω για το αν ειναι οντως διαταραχη πανικου ή προκειτο να εξελιχθει σε κατι αλλο και το σκεφτομαι πολυ εντονα...ουφ...Υπαρχει και το αλλο << Αν δεν εισαι μερος του προβληματος,τοτε εισαι οπωσδηποτε μερος της λυσης >>

μικρούλη,
οι περισσότεροι φόβοι μας δεν είναι παρά ανύπαρκτα φαντάσματα! Δεν χρειάζεται ν' απασχολούν την σκέψη μας τόσο την στιγμή που σε μεγάλο
ποσοστό δεν ισχύουν! (θα σου βρω ένα ωραίο κειμενάκι για τον φόβο!) Μετά, σιγά-σιγά όσο πιό πολύ φοβόμαστε τόσο ο κάθε φόβος ριζώνει..
Όσο για το άλλο μπολτ είναι σύμπτωμα νοσοφοβίας.. Και γι' αυτό λοιπόν πάλι ισχύει, πως όσο φοβάσαι τόσο ο φόβος δυναμώνει.

[το αγχος προσωποποιημενο!]

μικρούλη,
οι περισσότεροι φόβοι μας δεν είναι παρά ανύπαρκτα φαντάσματα! Δεν χρειάζεται ν' απασχολούν την σκέψη μας τόσο την στιγμή που σε μεγάλο
ποσοστό δεν ισχύουν! (θα σου βρω ένα ωραίο κειμενάκι για τον φόβο!) Μετά, σιγά-σιγά όσο πιό πολύ φοβόμαστε τόσο ο κάθε φόβος ριζώνει..
Όσο για το άλλο μπολτ είναι σύμπτωμα νοσοφοβίας.. Και γι' αυτό λοιπόν πάλι ισχύει, πως όσο φοβάσαι τόσο ο φόβος δυναμώνει.

Μαρκελα μου το ξερω πως εχεις δικιο...Απλα δεν ξερω πως να αντιμετωπισω τις ασχημες σκεψεις που ερχονται...ωρες-ωρες τις διωχνω,αλλες φοβαμαι...προτιμω τ σωματικα,παρα ολες αυτες τις φοβιες γαμωτο!! Σιγα-σιγα οντως πρεπει να μειωνονται απλα προχωραω και κανω βηματα σε αρκετα αργους ρυθμους με αποτελεσμα να μην καταλαβαινω καμια <<σημαντικη >> προοδο...(ναι ευχαριστως να διαβασω το κειμενακι!) οσο αφορα αυτο με την νοσοφοβια ή οπως αλλιως λεγεται,ναι τ εχω σε μεγαλο βαθμο επειδη τ εχω ψαξει αντιστοιχα ! Καποτε θα τελειωσει,ελπιζω η ολη υποθεση ! Και αν δεν τελειωσει,εστω να μαθω να την βλεπω διαφορετικα!

[μαρκελα]

..Θα αντιμετωπίσω κατάματα τον Φόβο μου.
Θα τον αφήσω να περάσει από πάνω και από μέσα μου. Και όταν θα φύγει,
θα στρέψω το εσωτερικό μου βλέμμα για να δω το δρόμο απ' όπου πέρασε.
Εκεί όπου θα έχει περάσει ο Φόβος, δε θα υπάρχει τίποτα. Μόνο εγώ θα βρίσκομαι εκεί.

Frank Helbert [ 1920-1986 ] Αμερικανός συγγραφέας επιστ.φαντασίας

είναι από το κειμενάκι που σου υποσχέθηκα! Καλή συνέχεια!

[anthia]

ανθια μου χαρηκα που διαβασα νεα σου σε ενα αλλο ποστ εγρςφες για μια εξεταση που εκανες αι οτι κατι ειδαν αλλα στα μασαγαν!!!!κ ειχα ανησυχησει καθε μερα εμπαινα μηπςσ σε πετυχω για ν μαθω νεα νεα σου!!!!χαρκα που ολα ειναι καλα και συντομα ολα θα ερασουν ηδη σηκωθηκες απο το κρεβατι συντομα θα γινουν ολα οπως πρεπει!!!!!σε φιλω να εισαι παντα καλα γλυκια μου αληθεια!!!!!!! αγχος προσωποποιημενο ολα αυτα ειναι καθαρα διαταραχεσ του ανχουσ σ στον καθενα βγαινει με διαφορετικους τροπους προσπαθησε αφου ξερεις οτι ειναι τι μυαλο ν διαβασεις ενα βιβλιο η ν ασχοληθεις μ κατι που ξερεις πως θα σ χαλαρωσει κ θα σε κανει ν κοιμηθεις εγω αυτο κανω...πιστεψε με μια δυο θα φυγει απο μονο τ........οπως πολεμας ολη μερα μ αυτα πολεμα κ τ βραδυ....ειναι δυσκολο αλλα εχω περασει απο αυτη την φαση τωρα ολα μοιαζουν καλυτερα!!!!!εκτος απο μερικες φορες αλλα καμια σχεση οπςσ τοτε.....

aggelikoula mou glukia se euxaristw para polu thelw kapoia sstigmh na ta poume pio kala oi duo mas

[aggelikoula89]

εννοειται οποτε θελεις!!!!!!

[το αγχος προσωποποιημενο!]

True..true!! Αντε να δουμε...σε ευχαριστω

[πεννυ]

Γεια σας παιδιά. Εχω πολλούς μήνες να γράψω γιατί πίστευα ότι ήμουνα καλά. Ενώ πέρυσι πέρασα ένα πολύ δύσκολο χρόνο λόγω θανάτου του πατέρα μου και άλλων προβλημάτων ξαφνικά ήμουνα μια χαρά. Δεν είχα τίποτα. Ενιωθα αισιοδοξη και δυνατή. Βέβαια το μόνιμο πρόβλημα στην οικογένεια μου είναι ο 9χρονος γιος μου που έχει παραπληγία και δεν περπατάει. Ξαφνικά όμως τον τελευταίο μήνα εμφανίστηκαν όλα τα ψυχολογικά μου και μάλιστα πιστεύω σε μεγαλύτερο βαθμό. Σημειωτέον ότι κάθε φορα που εμφανίζονται έτσι πιστεύω. Αλλωστε τους τελευταίους αυτούς μήνες έγιναν και καποια περιστατικά που πυροδότησαν την κατάσταση. 1) Το αρτοποιείο που άνοιξε ο άντρας μου πριν ένα χρόνο δεν πάει καθόλου καλά και μάλλον θα το κλείσει τις επόμενες μέρες. Αποτέλεσμα; Γκρίνιες, προβλήματα, χρέη και μόνιμο άγχος για να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε οικονομική υποχρέωση. Εγώ δε δουλεύω απλά βοηθάω στο φούρνο το πρωί. 2) Πριν ένα μήνα σχεδόν ο άντρας μου τρακάρησε με το αυτοκίνητό μας. Το οχημα έπαθε μεγάλη ζημιά, δεν το έχουμε φτιάξει ακόμη και με έχει ρίξει πολύ γιατί μπορούσα να πάω μια βόλτα και να ξεσκάσω λίγο. Επίσης περίμενα πως και πως να το πάρω και να πάμε λίγες διακοπές για να ξεκουραστούμε λίγο. Ούτε αυτό θα γίνει. 3)και πιο σοβαρό. Ο γιος μου με το πρόβλημα τους τελευταίους τρεις μήνες έκανε δύο κρίσεις σπασμών. Την πρώτη μάλιστα νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις. Παίρνει ένα φάρμακο αλλά τα βράδια με πιάνει φόβος μην επαναληφθεί η κρίση και δε μπορώ να κοιμηθώ. Ολα αυτά-δε νομίζω ότι είναι και λίγα- με έχουν κάνει τις τελευταίες μέρες τελείως χάλια. Νιώθω ξεκομμένη από τους άλλους γύρω, νιώθω αποπροσωποποίηση, έντονο σφίξιμο στο στομάχι, ταχυπαλμίες και καθόλου διάθεση. Το μυαλό μου το νιώθω κενό και νιώθω πάλι όπως πάντα ότι τρελλαίνομαι. Ο μόνιμος φόβος μου. Οτι και να σκεφτώ με αγχώνει. Εχω πάει κατά καιρούς σε γιατρούς αλλα έχω διαπιστώσει ότι όποια αγωγή και να πάρω με πειράζει και δεν τη δέχεται ο οργανισμός μου. Παίρνω μόνο lexotanil των 3, μισό ή ένα ανάλογα με την κατάσταση και μπορώ να πω ότι ηρεμώ. Δε θέλω να πάω στο γιατρό που με παρακολουθεί κατά καιρούς και έχω κανένα χρόνο να πάω γιατί δε θέλω φάρμακα και δεύτερον ξέρω τι θα μου πεί. Οπως καθε φορά. Ετσι περιμένω να περάσει μόνο του. Επίσης είμαι 43 χρόνων και φοβάμαι ότι αρχίζουν και τα προκλιμακτιριακά προβλήματα.