Γραψε κατι

[Frini]

Φρύνη, γιατί χρειάζεσαι να ονειρευτείς? Οταν είσαι ερωτευμένη, ζεις το όνειρό σου....

Κάποιες φορές δεν γίνεται nick.

[Frini]

Αυτο φυσικα δεν είναι παραίτηση.
Είπαμε γερνάμε όταν σταματάμε να ερωτευομαστε και να ονειρευομαστε.

[nick cave]

Αυτο φυσικα δεν είναι παραίτηση.
Είπαμε γερνάμε όταν σταματάμε να ερωτευομαστε και να ονειρευομαστε.

Οπως τα βλέπω, ονειρευόμαστε όταν δεν είμαστε ερωτευμένοι και όταν ερωτευόμαστε δεν έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε.
Αλλά ο καθένας έχει τον τρόπο του να βλέπει τη ζωή...

[Frini]

Δεν είναι μονο θέμα τρόπου το πως βλέπεις τη ζωη, αλλά και τις συνθήκες υπάρχουν για να ζήσεις κάτι. Οκ ξέρω θα πεις ότι εμεις διαμορφώνουμε τις συνθήκες, αλλά κάποιες φορές κάποια πράγματα μας ξεπερνουν (ίσως γιατί τους το επιτρέψαμε).
Anyway υπάρχουν διαφορες παραλλαγές μεταξύ έρωτα και όνειρου.

[nick cave]

Δεν είναι μονο θέμα τρόπου το πως βλέπεις τη ζωη, αλλά και τις συνθήκες υπάρχουν για να ζήσεις κάτι. Οκ ξέρω θα πεις ότι εμεις διαμορφώνουμε τις συνθήκες, αλλά κάποιες φορές κάποια πράγματα μας ξεπερνουν (ίσως γιατί τους το επιτρέψαμε).
Anyway υπάρχουν διαφορες παραλλαγές μεταξύ έρωτα και όνειρου.

Φρύνη, η συζήτηση έφτασε στο σημείο που για να συννενοηθούμε πρέπει να γίνουμε πιό συγκεκριμένοι, δηλαδή να ορίσουμε τις έννοιες και να αναφερθούμε σε συγκεκριμένη περίπτωση. Ας πούμε οτι διαισθητικά καταλαβαινόμαστε...

[Frini]

Ωραια τοτε ας πουμε οτι διαισθητικα καταλαβαινομαστε. Η προτροπη μου ήταν να συνεχίσετε με την φλου τις ποιητικές καταθέσεις σας, αν θυμάσαι.

[nick cave]

Ωραια τοτε ας πουμε οτι διαισθητικα καταλαβαινομαστε. Η προτροπη μου ήταν να συνεχίσετε με την φλου τις ποιητικές καταθέσεις σας, αν θυμάσαι.

Το μπαλάκι είναι στο γήπεδό της.
ΑΚούς φλουδίτσα?...

[Frini]

μπαααα την έκανε μάλλον.
Αλλωστε η έμπνευση δεν έχει συνεχόμενη ροη, έτσι δεν είναι?

[Deleted-member171215]

Only the sweet sadness of my lonelyness ......

[Frini]

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία). «Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

[jackrabit]

We live our lives now, in the shadow of tomorrow,
And this world seems lost
We live our lives now, inside us there's a burning hope,
So We reach for love,
And why, we try so hard to touch the sky

Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down, Hold my hand
Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down,
Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down, Never Again
Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down,

It's not unlogical to feel something deep inside,
pretend not to know,
It's not unlogical to be dwelling on it every night,
and don't let it show,
And why, we try so hard to reach the sky ?

You know I dream of, a world without the pain,
I dream of, a world that's not insane, A single,
Little thing can change it all, it all

You know I dream of, you and I so close,
I dream but, you cannot realize, it's so painfull
you know I'll always wait for you, but we can't stop on falling,

Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down, Hold my hand
Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down (Down, Down, Down...)

Stoooop Stoooop
Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down, Hold my hand
Stop Falling, Stop Falling, Stop Falling Down.

[nick cave]

ΑΓΑΠΗΣ ΟΥΣΙΑ

Αναζητούσε την ουσία στα ουσιαστικά
Τα επίθετα είναι κοστούμι που στενεύει, έλεγε
Οταν χαρακτηρίζω, αποδομώ
Οταν αποδέχομαι, κατανοώ
Η ζωή είναι ουσιαστικό...
Κι εκείνος επέλεξε να την κάνει τραγούδι.
Ενα τραγούδι χωρίς επίθετα.
Γιατί όποιο επίθετο κι αν βάλεις δίπλα στην αγάπη,
την κάνεις κομμάτια...

[Frini]

Γιατι μου θυμίζει Δημουλά αυτά?

[nick cave]

Γιατι μου θυμίζει Δημουλά αυτά?

Φρύνη, το εμπνεύστηκα από το τραγούδι "τα λόγια κομμάτια" από τους Εκείνος κι Εκείνος (αν θυμάσαι...)

Η Κική Δημουλά είναι υπέροχη!...

[λιλιουμ]

Για μας που ξεχναμε να μεγαλωνουμε...

Τασος Λειβαδιτης, Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι’ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.