Χαιρετίζω με ένα ελαφρύ, καθησυχαστικό τόνο την κοινότητα.

Είμαι εδώ για να καταθέσω τη δική μου εμπειρία, τις δικές μου μάχες και να σφραγίσω όλα αυτά με το δικό μου συμπέρασμα: είναι απεριόριστες οι δυνάμεις που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του.

Είμαι 23 ετών και ήδη έχω συμβαδίσει με ποικίλες "ψυχολογικές ασθένειες". Συνοπτικά η πρώτη μου κρίση πανικού ήταν στα 9(!) μου έτη, επακολούθησαν φοβίες και ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Τα ζητήματα αυτά επιλύθηκαν ή θάφτηκαν μέσα μου με την πάροδο του χρόνου. Κατόπιν έγινα φίλη(και εχθρός) με τη βουλιμία, ναι την διατροφική διαταραχή, πάλευα για 5 χρόνια μαζί της αλλά το καλύτερο, το κερασάκι στην τούρτα ξεκίνησε πριν 2 μήνες. Βρέθηκε ένα καλοηθές ογκίδιο στο στήθος με τη σύμφωνη διάγνωση 3 ιατρών, βεβαίως ήμουν πεπεισμένη ακόμα και μετά τις καθησυχαστικές επιβεβαιώσεις που λάμβανα ότι κάτι στραβά πηγαίνει και δεν το βλέπουν! Όντως κάτι πήγαινε στραβά...αλλά δεν ήταν στο στήθος μου ήταν στον τρόπο ζωής μου, στη νοοτροπία μου. Ακολούθησε ένα εντονότατος πονόδοντος, έκανα τις πιο τραγικές και φυσικά μη ρεαλιστικές σκέψεις επί του θέματος, δημιούργησα απόστημα αλλά τελικά η απονεύρωση ήταν επιτυχής! Και μόλις λέω τώρα μπορώ να ηρεμήσω ο οργανισμός μου μου χτύπησε καμπανάκι κινδύνου... ξεκίνησαν πονοκέφαλοι από το πουθενά(, κρίσεις πανικού. Έντρομη ότι πάσχω από κάτι σοβαρό επισκέφτηκα νευρολόγο, με εξέτασε νευρολογικά και μου διέγνωσε αγχώδης διαταραχή, μου συνταγογράφησε ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά.

Με εξαίρεση μερικά ηρεμιστικά σε πολύ μικρή δόση, όταν έβλεπα ότι το άγχος χτυπάει κόκκινο δεν πήρα τίποτα άλλο. Είχα ανάγκη από ηρεμία, ανασυγκρότηση και επαναθεώρηση της ζωής και των στόχων μου. Όχι δε φοβόμουν τις αρρώστιες, φοβόμουν ότι έχανα τον εαυτό μου. Έχανα την ευχαρίστηση μου από τη ζωή. Είμαι και εγώ ένας από τους πολλούς ανέργους με πτυχία και αυτό σίγουρα δε βοηθούσε την προσωπική μου ανάπτυξη αλλά δεν ήταν μόνο η ανεργία, ήταν οι κακές σχέσεις μεταξύ του πατέρα μου και της μητέρας μου, ήταν που ξυπνούσα και κοιμόμουν χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή. Δεν είχα τίποτα όμορφο να περιμένω για την επόμενη μέρα, έβλεπα ότι μένω στάσιμη. Και όσο περισσότερο έμενα σε εκείνη την αδρανή κατάσταση τόσο εμφάνιζα ψυχοσωματικά συμπτώματα λόγω άγχους. Σωματοποιητική διαταραχή. Ο πονοκέφαλος κράτησε 1 εβδομάδα και σταδιακά άρχισε να μειώνεται σε ένταση και συχνότητα, ακολούθησαν μηρμυγκιάσματα, τα οποία επίσης υποχώρησαν. Ξέρετε πότε;

ΜΟΛΙΣ ΕΝΤΟΠΙΣΑ ΤΗΝ Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ-ΜΙΚΡΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ. Για δύο πράγματα δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε, για τα προβλήματα που λύνονται και για αυτά που δε λύνονται! Υπάρχουν κάποια πράγματα που απλώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω πχ η σχέση μεταξύ των γονιών μου αλλά υπήρχαν άλλα που μπόρεσα και έκανα μικρά βήματα προς την επιλύση τους πχ η αναζήτηση εργασίας. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας. Οφείλουμε να είμαστε δυνατοί. Να αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα που ενδεχομένως προκύπτει με σθένος, υπομονή και επιμονή. Να επιμένουμε με κάθε τρόπο στο δικαίωμα να είμαστε δημιουργικοί!

Ξέρετε αποφεύγουμε το θάνατo σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγάλυτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

http://www.youtube.com/watch?v=XY2XAX_bKM0