Νά'μαι κι εγώ

[Disillusion]

Καλημέρα σας,

Βρήκα αυτό το forum στο google και αφού διάβασα είπα να πω κι εγώ το κατιτίς μου.

Να πως έχει... έχω αλλάξει 3 γιατρούς, έναν ψυχολόγο και δύο ψυχίατρους, όπως επίσης και δύο φαρμακευτικές αγωγές. (κατευθέιαν στο ψητό ) Ο πρώτος (ο ψυχολόγος) ποτέ δεν μου μιλούσε μόνο έγραφε και έγραφε και μία μέρα είπε ότι δεν μπορεί να ασχολείται άλλο μαζί μου (την επόμενη βδομάδα μου είπε πως είχε μια "κρίση" και πως ήθελε να ξαναπάω, αλλά εγώ τό'κοψα και έβαλα ένα μεγάλο χι στους ψυχολόγους). Μετά από χρόνια πήγα σε μία παθολόγο και της περιέγραψα κάποια σωματικά συμπτώματα που είχα, και αυτή με έστειλε σε έναν ψυχίατρο διότι αυτά ήταν συμπτώματα κάποιας αγχώδους διαταραχής (που όντως ήταν).

Ο πρώτος ψυχίατρος ήταν ειδικευμένος στον αλκοολισμό και φαινόταν κάπως έξω από τα νερά του μπροστά σε ένα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης με τάσεις αυτοκτονίας και "κρίσεις αγαλλίασης" (εγώ τις έλεγα έτσι). Δε θα έχανε όμως και τον πελάτη, οπότε μου έγραψε zoloft αφού μου έκανε ένα σωρό αδιάκριτες ερωτήσεις του στυλ αν χαϊδεύομαι, αν μ'αρέσουν τα κορίτσια ή τα αγόρια ή αν έχω κάνει όργιο και είδε ότι θα τον έβριζα. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και από ενοχές, μπορεί αυτός ο γιατρός να προσπάθησε να μ'εκνευρίσει για να με κάνει να ανοιχτώ (λέμε τώρα).

Πηρα τα zoloft για κάνα διμηνο και αφού ξερνούσα, ζαλιζόμουνα, πονούσε το κεφάλι μου, χασμουριόμουνα συνέχεια και κοιμόμουν 15 ώρες τη μέρα κι ήμουν σαν κοτόπουλο τα σταμάτησα, μαζί κι αυτόν.

Μετά ένας φίλος μου μου πρότεινε έναν άλλο ψυχίατρο, πολύ καλό. Πήγα, και αυτός μου διέγνωσε ότι έχω σοβαρή περίπτωση κατάθλιψης. Είπε ότι μπορεί να είμαι και διπολική αλλά αυτό θα το βλέπαμε αργότερα. Όταν με ρώτησε αν σκέφτομαι να πεθάνω και του είπα, πως το εννοείτε, πόσες φορές τη μέρα; σοκαρίστηκε εξού και μαζί με τα efexor μου έγραψε και ηρεμηστικά ("να τα παίρνεις όταν κάνεις κακές σκέψεις").

Τα efexor τα πήρα για κανένα εξάμηνο. Δεν έκανα όμως ψυχοθεραπεία γιατί ήμουν στο εξωτερικό. Όταν τα κουτιά τελείωναν, είπα στους γονείς μου να μου πάρουν κι άλλα και αυτοί μόνο που δεν με έβρισαν. Ο δέ πατέρας μου έκλαψε για 4η φορά στη ζωή του επειδή η ασφάλεια όταν είδε τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά στο συνταγολόγιο του είπε "να ξέρετε ότι αν πάθει κάποιο ατύχημα η κόρη σας το πιθανότερο είναι να μην συνδράμουμε καθόλου". Τελοσπάντων έκοψα λοιπόν έτσι απότομα τα αντικαταθλιπτικά και ποτέ δεν περίμενα αυτό που με βρήκε.

Πήρα πολύ βάρος, δεν έβγαινα από το σπίτι, το οποίο είχε γίνει σαν χωματερή από αποφάγια και σκουπίδια και ό.τι άλλο θες και καθόμουν τις περισσότερες ώρες τις μέρας (μην πω και όλες) στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι. Στα ψώνια (έκανα ψώνια κι όμως) συμπεριλαμβανόταν πάντα αλκοόλ το οποίο και έπινα μαζί με τα ηρεμηστικά που μου είχαν απομείνει για να κοιμηθώ. Απλά περίμενα να πεθάνω, ή μάλλον περίμενα να το πάρω απόφαση να πεθάνω. Ευτυχώς δεν το πήρα. Στη σχολή βέβαια είχα σοβαρό πρόβλημα γιατί είχα να πατήσω κάνα δίμηνο και είχα υπερβολικές απουσίες αλλά δεν μου είπαν ποτέ ότι πρέπει να σταματήσω και να πηγαίνω. Είχα εξάλλου πληρώσει και μία περιουσια!

Τα ηρεμηστικά αντί βέβαια να με ηρεμούν έκαναν το αντίθετο. Όταν τα έπαιρνα μεν (και χωρίς αλκοόλ) στην αρχή γινόμουν πολύ απαθής, σχεδόν κατατονική. Απ'έξω. Γιατί από μέσα, ότι άγχος είχα πριν τα πάρω γινόταν ένα τεράστιος βράχος πάνω στον οποίο κοπανιόμουν νοητικά. Μετά από λίγες ώρες που τα έπαιρνα γινόμουν εξαιρετικά επιθετική και κακότροπη. Τα πάντα με εκνεύριζαν και μιλούσα πολύ άσχημα σε όλους. Έπαιρνα μέχρι και τους δικούς μου ανθρώπους για να τους προσβάλλω. Άσε που όλοι οι ήχοι ήταν σαν τρυπάνια στ'αυτιά μου και στην τάξη έχωνα το στυλό στο χέρι μου για να συγκεντρωθώ στον πόνο κι όχι στους ήχους των στιλό, του σάλιου, των τακουνιών, του μαρκαδόρου, των καρεκλών, των ανασών, των ψιθύρων των συμμαθητών, των κόρνων απ'έξω, των σειρηνών (καλά αυτές ήταν οι χειρότερες. Μία φορά άρχισα να φωνάζω μέσα στην τάξη επειδή ήταν απ'έξω ένα περιπολικό κολλημένο στην κίνηση και θέλωντας να φύγει κόρναρε μαζί με τους άλλους και είχε και την σειρήνα -...-)
Τέλοσπάντων εν ολίγοις όταν συνειδητοποίησα πως γινόμουν έτσι εξαιτίας των ηρεμιστικών τα πέταξα από το παράθυρο.

Σ'αυτό το διάστημα λοιπόν που ήμουν εξωτερικό (6 μήνες) είχα πολύ περίεργα σκαμπανευάσματα που η μοναδική μου φίλη φοβόταν πολύ. Ήμασταν μαζί για τρείς μέρες, βγαίναμε, πήγαινα σπίτι της, κάναμε βόλτες. Εγώ ήμουν πολύ χαρούμενη και ομιλιτική και μετά "κάτι με έπιανε" και κλεινόμουν σπίτι. Δεν ήθελα να την δω. Δεν σήκωνα τα τηλέφωνα, Δεν άνοιγα την εξώπορτα. Καθόμουν μέσα κι έκλαιγα τη μοίρα μου πως κανείς δε μ'αγαπάει και είχα αρχίσει να έχω μανία καταδίωξης, πως όλοι θέλουν το κακό μου και πως κάποιος με περιμένει απ'έξω για να με βιάσει και να με σκοτώσει.
Η φίλη μου με περιέγραψε έτσι: την μία μέρα κάνεις το "νούμερο" σου, μιλάς μιλάς μιλάς, γελάς κάνεις αστεία και μιλάς για 50 θέματα ταυτόχρονα και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τί λες. Μετά εξαφανίζεσαι. (και την επόμενη που θα εξαφανιστείς θα σου φέρω τους μπάτσους σπίτι).

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν έπιασα δουλειά και αυτό μου έκανε πολύ καλό, δεν ξέρω γιατί. Με τους φίλους μου βλεπόμουν καμιά φορά τη βδομάδα, δεν ήθελα κιόλας. Ήταν κάτι σαν αποτοξίνωση. Άρχισα να έχω έλεγχο, έχασα κιλά, ξυπνούσα το πρωί νωρίς για να πάω στη δουλειά και ΜΠΟΡΟΥΣΑ να σηκωθώ.

Δεν τελείωσε όμως ο εφιάλτης, νομίζω... Μπορει τώρα να έχω κάποιον υποτυπώση έλεγχο στη ζωή μου, είμαι ξανά στο εξωτερικό, σε μία καινούργια σχολή, το σπίτι μου είναι καθαρό και έχω τακτοποιήσει εκκρεμότητες που έβρισκα αδύνατο να τακτοποιηθούν παλιότερα. Παρ'όλ'αυτά, δεν μπορώ να αποδόσω στη σχολή, δεν κάνω τις εργασίες που μου αναθέτουν γιατί δεν βρίσκω το κουράγιο να τις αρχίσω. Όταν είναι η μέρα της παράδοσης δεν πάω στη σχολή επομένως έχω ήδη αρκετές απουσίες. Δεν θέλω να γίνεται έτσι. Θέλω να τα καταφέρω, να παραδίδω τις εργασίες μου, να γίνω πιο κοινωνική -στη σχολή δεν μιλάω με κανέναν και με τη μοναδική γνωστή που έχω σ'αυτή την χώρα αποφεύγω να συναντιέμαι-.

Επίσης κλαίω σε άσχετες στιγμές κι όχι όταν πχ. κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν πατάω στη σχολή και δεν κάνω τις εργασίες. Καμιά φορά γελάω στο άσχετο με κάτι επίσης άσχετο αστείο που σκέφτομαι, έχω πολύ καλή διάθεση ακόμα και όταν σκέφτομαι ότι είμαι τελείως άχρηστη. Νόμιζα ότι είμαι απλά λίγο διαταραγμένη αλλά θυμήθηκα τα λόγια του γιατρού όταν του είπα ότι κόβω τα χάπια, που άρχισε να φωνάζει και είπε ότι δεν μπορεί να καταλάβει πως οι δικοί μου άνθρωποι μ'αφήνουν να φύγω από τη χώρα όταν δεν έχω κανέναν έλεγχο πάνω στη διαταραχή μου. Εγώ τοτε ένιωθα πολύ άσχημα και από το ένα αυτί μπήκε απο το άλλο βγήκε, τώρα όμως που το θυμάμαι αρχίζω και φοβάμαι.

Δεν θέλω να παρατήσω πάλι άλλη μία σχολή και δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην ελλάδα. Θα ήθελα πολύ να ζήσω σαν κανονικός ανθρωπος, με το πρόγραμμα του, τις κρίσεις του και το γέλιο του, με τη χρυσή τομή.

Αυτά τα πάμπολλα είχα να σας πω, αφέθηκα πολύ το ξέρω, με συγχωρείτε...

ps. Η αδερφή μου μου είπε πως μία νέα θεραπεια για τους διπολικούς είναι το ritalin, αυτό που δίνουν στα παιδάκια με A.D.D. γνωρίζετε κάτι επί του θέματος;

Αν έχετε κάποια συμβουλή, σας ακούω, ή κάποια λόγια από τη δική σας εμπειρία θα μου κάνουν επίσης καλό, δεν μάρεσει να νιώθω μόνη μου σ'αυτό. Γιατί όλοι οι δικοί μου κάνουν τους κινέζους, εκτός την αδερφή μου που "'ενιωσε" (10 χρόνια μετά την πρώτη απόπειρα αυτοκτονιας μου-κάλλιο αργά παρά ποτέ)

[raphsssodos]

καλώς φάνηκες. γιατί δεν επισκέπτεσαι κάποιον ψυχίατρο στο εξωτερικό; δεν φαίνεται να είναι οικονομικό το πρόβλημα. ως επί το πλείστον, η δδ αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή. δεν είσαι μόνη σου, είμαστε εκατομμύρια οι διπολικοί ανά τον κόσμο οπότε το αποδεχόμαστε και προχωράμε με αυτό. το κατά δύναμιν πάντα. η συμβουλή είναι μία: εκμεταλλεύσου το γεγονός πως διανύεις μια σχετικά καλή περίοδο και φρόντισε να είσαι όσο πιο παραγωγική γίνεται για να έχεις αποθέματα για \"αργότερα\".

αν και διπολικός ακούω για το ριταλίν πρώτη φορά ως θεραπεία.
ορίστε δύο λινκς με μια πρώτη ματιά:
http://www.bipolarworld.net/Phelps/ph_2003/ph1081.htm
http://biopsychiatry.com/methantidep.htm

[YDROXOOS]

τα ίδια σχεδόν πέρασα και εγώ. φυτεμένη στο κρεββάτι., μη μπορώντας να κάνω τίποτα, παιρνοντας μόνο κιλά και τηλέφωνα στους γονείς μου για να νοιώθουν τύψεις, μικρές προσπάθεις αργότερα να δουλέψω και μιλάμε για μια δύσκολη και υπέυθυνη δουλειά,πισωγυρίσματα και πάλι μπροστά, τα κιλά να παίζουν πότε σε ανορεξία και πότε σε βουλιμία, μια απόπειρα αυτοκτονίας έτσι για να τόχουμε και αυτό στο αυτοβιογραφικό μας, και φάρμακα, πολλά φάρμακα...καλη δύναμη:::

[Disillusion]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μου απαντήσατε...
raphsssodos προσπαθώ κι εγώ να βρώ έναν καλό ψυχοθεραπευτή όπως εκατομμύρια άλλοι και ειδικά στην πόλη όπου βρίσκομαι τώρα είναι σαν να ψάχνω το τέλος του ουράνιου τόξου για να βρώ το θησαυρό. Εδώ πέρα είναι τέτοια η αποξένωση όπου το να βλέπεις ανθρώπους να παραμιλάνε στο μετρό είναι κάτι φυσιολογικό. Έπειτα από σύντομη έρευνα ανακάλυψα πως ο ψυχίατρος κοστίζει 50 € η επίσκεψη και ο ψυχολόγος 90€. Εντάξει οικονομικό πρόβλημα δεν έχω, αλλά δεν είμαι και η Αθηνούλα, να πληρώνω 90 € τη βδομάδα. Μετά νιώθω πολύ άβολα να μιλάω ξανά μανά για τις τραυματικές μου εμπειρίες πόσο δε μάλλον σε μία ξένη γλώσσα. Τώρα θα μου πεις, και πως περιμένεις να λύσεις το πρόβλημα σου αποφεύγοντας τους ειδικούς και τα φάρμακα; έλα μου ντε.

Πάντως ρε παιδιά αυτή η εμπειρία με τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά με κατατρόμαξε, δεν με αναγνώριζα. Όταν έπαιρνα τα αντικαταθλιπτικά κανονικά, δεν μπορούσα να σκεφτώ, να νιώσω οτιδήποτε. Ήταν σαν να βλέπω τη ζωή μου σαν ταινία και να κάθομαι να χαζεύω μπροστά στην οθόνη, χωρίς να αντιδράω σε τίποτα. Αλλά όπως είπε και ο γιατρός, τίποτα δεν θα κάνουνε τα φάρμακα να δεν τα συνδυάσεις με θεραπεία, απλά χρησιμεύουν στο να μειώσουν τα συμπτώματα της διαταραχής για να έχεις το έδαφος να τα τροποποιήσεις προς όφελός σου. Άρα τζάμπα!

YDROXOOS, ξεπέρασες αλήθεια αυτή τη φάση; Προσωπικά κατάφερα να βάλω φρένο στις διακυμάνσεις του βάρους μου, αλλά παραμένουν άλλοι τομείς όπως η δουλειά πχ που δυσκολεύομαι πάρα πολύ.
Εχτές προσπάθησα να κάνω μία εργασία και κόντεψα να λιποθυμήσω, ένιωθα τρομερή αδυναμία και το μυαλό μου να παθαίνει μπλακάουτ. Κάποια στιγμή ενώ ήμουν όρθια κόντεψα να πέσω κάτω, αναγκάστηκα να πάω τοίχο τοίχο μέχρι την καρέκλα ( :Ρ ) Τώρα σ\'αυτό η δική μου ερμηνεία είναι ότι α) κρύωσα -γελοίο το ξέρω- β) καταπιέζοντας τον εαυτό μου να εργαστεί αυτός αντέδρασε. Αυτό το \"υπερεγώ\" που λέει ο Φρόυντ έσκασε από τη κακία του και είπε σιγά που θα κάνω ό,τι μου πεις γ) λόγω της κατάθλιψης είναι αδύνατο να συγκεντρωθώ σε κάτι και από το πολύ ζόρι μες στο νου μου αυτός έφτασε σε υπερφόρτωση.
Τώρα θα κάνω άλλη μία προσπάθεια και ελπίζω να τα καταφέρω, δύο εργασίες έχω να παραδώσω αύριο...

Και πάλι σας ευχαριστώ, πάρα πολύ...

[raphsssodos]

μάλλον έπεσες σε ακριβούς ψυχολόγους γιατί σίγουρα υπάρχουν και φθηνότεροι!
όσον αφορά τη ξένη γλώσσα, εμπόδιο όντως αλλά από ότι καταλαβαίνω το ξεπερνάς ή τουλάχιστον δεν σε πτοεί. καλώς ή κακώς, όλοι έχουμε νοιώσει λίγο πολύ ως πειραματόζωα αλλάζοντας κάθε τόσο γιατρούς και φάρμακα. τα κακά νέα είναι πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

καλή τύχη με τις εργασίες!

[YDROXOOS]

είμαι καλύτερα στη δουλειά αλλά τρέμω γιατί αλλάζω πόλη λόγω δουλειάς και άντε τώρα να βρώ νέο γιατρό και να με μάθει...