METAIXMIAKH MANA K MONH

[Adzik]

Και μπραβο soy.... να τον αγαπασ... να του το δειχνεισ ..να το νιωθει... και τιποτα κακο δεν θα του συμβει...:):)

[interappted]

ευχαριστω πολυ Adzik!!ναι ολα μας τα ψυχολογικα ειναι απο το οικογενειακο περιβαλλον...κ δυστυχως θα δυσκολευτουμε να τα αποβαλλουμε...δεν θελω το γιο μου ετσι..Θα του εκδηλωνω την αγαπη μου

φιλια

[interappted]

παντως ακομα απορω που τα παιδικα χρονια μας ακολουθουν μια ζωη...

[interappted]

ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΚΡΙΣΗ!!!!!!!ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!ΔΙΑΒΑΖΩ Η ΜΙΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ, Η ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Η ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ.......ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΛΟΣ ΜΕ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΚΛΑΨΙΑΡΑ Κ ΛΕΩ ΑΝ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΚΛΑΨΙΑΡΑ ΤΟΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΟΥΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ?????ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΩ ΤΣΙΤΩΣΑ ΣΤΟ ΔΙΑΠΑΣΩΝ!!!!!!ΔΗΛΑΔΗ ΕΓΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ??????ΝΑ ΠΑΡΩ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΟΛΕ Ο ΤΑΥΡΟΣ!!!!!!!!!!ΗΜΑΡΤΟΝ !ΙΛΕΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ !ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΙΑ ΓΜΤ ΑΛΛΑ ΤΕΤΙΟΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΓΙΝΟΜΑΙ!!!!ΜΜΜΜΜΠΑΑΑΑΑΜΜΜΜΜ

[Τίνα]

Αγαπητή Interappted,
τα διάβασα τα εν λόγω ποστς και κλάψα δεν διέκρινα. Υπερπροστατευτικότητα και υπερβολική ανησυχία ίσως, αλλά δε νομίζω πως είναι καλό να σπεύδεις να κατακρίνεις αβασάνιστα για αυτό μια μάνα. Και γενικώς να κατακρίνεις κάποιον επειδή τα προβλήματά του είναι μικρότερα και πιο ευεπίλυτα απο τα δικά σου. Στον ίδιο ίσως φαίνονται βουνό!

Κατανοώ- όσο μπορώ- τη δύσκολη κατάσταση που ζεις, λόγω της χηρείας σου και της διαταραχής, και -πράγματι- τραβάς ένα από τα μεγαλύτερα ζόρια...

Αυτά, και πάντα φιλικά

Τίνα

[Pappas10]

Το να απαντήσει ένας άντρας για την ψυχολογία μίας μητέρας είναι λίγο σαν να έχει άποψη περί μουσικής ένας εκ\' γενετής κουφός. Μολαταύτα, αν μου επιτρέπεται, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο.

Πιστεύω πως ένα παιδί πάντα έχει διπλή επιρροή στους γονείς του. Από τη μία είναι το απόλυτο κίνητρο για την επίτευξη στόχων, είτε επαγγελματικών είτε προσωπικών, είτε ψυχολογικών ή ό,τι άλλο και από την άλλη μία διαρκής πηγή ανησυχίας και άγχους. Θαυμάζω ιδιαίτερα και σέβομαι ανθώπους σαν την Interappted που μετουσιόνουν την μητρότητα τους σε αέναο κίνητρο επιτυχίας.

Την ίδια στιγμή, στέκομαι σιωπηλός και φειδωλός σε κρίσεις απέναντι σε γονείς που \"χάνουν την μπάλα\" με τα παιδιά τους. Θα ήταν άλλωστε εκ\' του ασφαλούς επίδειξη υπεροψίας το να σταθώ επικριτικά απέναντι στον όποιο γονέα, από τη στιγμή που δεν έχω παιδιά ο ίδιος, άρα δεν ξέρω και πόσα απίδια χωράει ο σάκος ή παιδιά αντέχει η ψυχολογία μου.

Όπως και να έχει, νομίζω ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε γονέας, ιδίως αν είναι μόνος / μόνη του/της είναι φυσιολογικά όσο μεγάλα κι αν είναι. Το μόνο που μπορώ να πω σαν κατάληξη, είναι \"ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ... ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ\" και αυτός ο λόγος είναι αρκετός για να βοηθήσει κάποιον να ξεπεράσει τα πάντα. Είμαι σίγουρος ότι κάθε γονέας εδωμέσα, ανεξάρτητα από το πόσο διαταραγμένη μπορεί να θεωρεί ότι είναι - ή να είναι - η ψυχολογία του, όταν του χαμογελάει το παιδί του ή τον παίρνει αγγαλιά αισθάνεται σαν ο/η Κυρίαρχος του κόσμου.

Μπορεί να μην έχω κάποιο διεγνωσμένο ψυχικό νόσημα αλλά δεν έχω νοιώσει και ποτέ Κυρίαρχος του κόσμου μέσα από ένα παιδικό χαμόγελο ή αγγαλιά. Γι\' αυτό και μόνο αγαπητοί γονείς του Φόρουμ.... σας ζηλεύω.

Με εκτίμηση,

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.

[perpatontas..]

Πανέμορφο ποστ Μιχάλη!!!

[Τίνα]

Υπέροχος , Μιχάλη! Γεννημένος μπαμπάς!!!lol -(παρότι δεν είσαι ακόμα...)

Να κάνεις πολλά παιδιά, σου εύχομαι :)

Φιλικά, Τίνα

[interappted]

οντως Μιχαλη καθε καταχωρηση σου ειναι πολυ σημαντικη κ σε ευχαριστω.Πατερας μπορει να μην εισαι ακομα αλλα εισαι πολυ καλυτερος απο καποιους σαρκικους γονεις.
σου ευχομαι ολοψυχα οτι καλυτερο!

[interappted]

Τινα το ξερω οτι ενιοτε γινομαι κακια.Ισως και να ζηλευω..εχω μεγαλο θυμο μεσα μου.ποναω εγω ποναει το παιδι μου και νιωθω τοσο κακα οταν ακουω τετοια...
Δεν νομιζω οτι κατακρινω ολες τις περιπτωσεις σε εσενα πχ δεν αντεδρασα καθολου γιατι σε καταλαβαινω αλλα μερικα περιστατικα που εχουν να κανουν με το παιδι και τη σχεση του με τον πατερα με φρικαρουν..Γιατι ο μικρος μου ναι μεν ξερει οτι εδω και 1μιση χρονο πεθανε αλλα ουτε εγω ουτε αυτος δεν μπορουμε να το χωνεψουμε ακομα και μας λειπει κ δεν θα τον ξαναδουμε ουτε θα τον ξανακουσουμε κι ολα αυτα μου φαινονται ΑΔΙΚA κυριως για τον πιτσιρικα..γιατι ολοι εχουν μια λυση να τον παρουν τηλ να....να....να...οταν στα παιδια λειπει ο πατερας εγω τον παω στα κοιμητηρια να του πω οτι πλεον ειναι εδω
ΠΑΛΕΥΩ ΤΟΣΟ...ΠΟΝΑΩ ΑΛΛΑ ΠΑΛΕΥΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ Κ ΜΟΝΟ..για αυτο αντιδραω..

[Pappas10]

Κατ\' αρχάς σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Μπορεί ορισμένες φορές να ακούγομαι - μάλον να διαβάζομαι - λίγο αιθεροβάμον αλλά έτσι είμαι.

Όπως ξέρετε μου αρέσουν τα παραμύθια, και μάλον γνωρίζετε το παραμύθι με την Κουκουβάγια και την Περιστέρα. Ως γνωστόν, οι κουκουβάγιες είναι πολύ άσχημα πουλιά και ιδίως όταν είναι μικρά είναι κακάσχημα. Αντίθετα τα περιστέρια είναι όμορφα πουλιά και μικρά ακόμα ομορφότερα - εξ\' ου και \"πιτσουνάκι\".

Τέλος πάντων μία ημέρα η Μαμά-Περιστέρα είχε ξεχάσει να δώσει φαγητό στο πιτσουνάκι της για το σχολείο. Όταν το συνειδητοποίησε ήταν αργά, μιας και η ώρα του φαγητού για τους μαθητές του πτηνοσχολείου πλησίαζε κι εκείνη - μολονότι είχε έτοιμο το κολατσιό - δεν προλάβαινε να πάει. Εκείνη την ώρα είδα την κα. Κουκουβάγια να περνά έξω από τη φωλιά της κρατώντας ένα καλάθι με κολατσιό. Προφανώς πήγαινε στο σχολείο.

- κα Κουκουβάγιαααααααααα!!!! φώναξε
- ορίστε κα. Περιστέρα μου
- Μήπως πηγαίνετε στο σχολείο;
- Μάλιστα κυρία περιστέρα
- Μπορείτε να μου κάνετε μία χάρη; Ο μικρός μου ξέχασε το φαγητό του σπίτι. Μπορείτε να του το πάτε;
- Φυσικά κυρία περιστέρα μου...
- Λαμπρά... σας ευχαριστώ πολύ...ορίστε το καλαθάκι....
- Εντάξει κυρία περιστέρα μου... σε ποιο παιδάκι να το δώσω;
- Κυρία Κουκουβάγια μου... στο ομορφότερο παιδάκι του πτηνοσχολείου.

Κι έτσι, η κα. Κουκουβάγια πήρε το κολατσιό και έφυγε. Το απόγευμα το περιστεράκι γύρισε στο σπίτι πεινασμένο...

- μαμά, μαμά... πεινάω... δεν έφαγα κολατσιό σήμερα
- τι λες παιδάκι μου; δεν σου έφερε η κα. Κουκουβάγια το κολατσιό σου
- όχι μαμά....

Θυμωμένη η κα. Περιστέρα πήγε από το σπίτι της κας. Κουκουβάγιας... χτύπησε δυνατά την πόρτα και όταν της άνοιξε η κα. Κουκουβάγια άρχισε να μιλάει σε έντονο τόνο

- κα Κουκουβάγια αυτό που κάνατε ήταν απαράδεκτο
- Τι έκανα κυρία περιστέρα μου;
- Αφήσατε το παιδί μου νηστικό ενώ σας έδωσα φαγητό να του πάτε. Που δώσατε το φαγητό;
- Στο Παιδί μου κυρία περιστέρα
- ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ;;;; ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΩΣΑΤΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ;;;;
- Κυρία Περιστέρα μου... εσείς δεν μου είπατε να δώσω το φαγητό στο ομορφότερο παιδάκι; Ε κι εγώ στο ομορφότερο παιδάκι το έδωσα... το κουκουβαγιάκι μου.

Δεν ξέρω αν η παραπάνω ιστορία εξηγεί πως ο/η κάθε γονέας αντιλαβάνεται το μέγεθος ενός προβλήματος που αντιμετωπίζει με το παιδί του/της.

Μπορεί να λέω και αρλούμπες.

Με εκτίμηση,

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.

[Τίνα]

interappted, καταλαβαίνω (όσο μπορώ- γιατί δεν έχω βιώσει παρόμοιες καταστάσεις) την πικρία που νοιώθεις, αυτό το \"γαμώτο\" που λέμε, \"why me??\"
Και πραγματικά μου είσαι πολύ συμπαθής. Έχεις ζήσει έναν εφιάλτη, το παλεύεις, αγαπάς το παιδί σου, προσπαθείς να σηκωθείς όρθια. Θέλει δύναμη αυτό - εγώ στη θέση σου δεν ξέρω πώς θα ήμουνα. Επίσης ο χύμα λόγος σου (γραπτός- εννοείται) δείχνει μια έξυπνη νέα γυναίκα.

Ακριβώς επειδή μου είσαι συμπαθής (παρόλο που ελάχιστα έχουμε μιλήσει-σε διαβάζω τακτικά) μου κακοφάνηκε το ποστ σου σχετικά με τις άλλες μάνες.
Πιστεύω πως αν και οι δικές μας μητέρες δείχνανε παρόμοια ευαισθησία σε ανάλογα σημάδια συμπεριφοράς στην παιδική μας ηλικία, (πχ εγώ ήμουνα ασυνήθιστα ντροπαλό και κλειστό μικρό- και κανένας δεν το θεώρησε άξιο προσοχής αυτό), τώρα δεν θα ήμασταν σε αυτό το φόρουμ, αλλά θα ήμασταν στην κατηγορία των \"νορμάλ\". Επομένως, αυτό που΄λέω είναι.. μπράβο στην κάθε μάνα που νοιάζεται για την ψυχολογία του παιδιού της και την ψάχνει. Κι ας είναι και υπερβολική.

:)

[interappted]

Τινα οντως με τις ψυχοθεραπεις που κανω ξερεισ τι ανακαλυψα?δυσκολευομαι να αντιμετωπισω πιο ανθρωπινα λογω της διαταραχης μου η οποια προεκυψε απο την αδιαφορια (συναισθηματικη) των γονιων του.Πολλες φορες τα λεω ωμα γιατι ειναι αυτο που ειπες το γιατι εγω?και προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι κακως αναρωτιεμαι γιατι κ σε αλλες γυναικες εχει συμβει!γιατι οχι κ σε εμενα?μου ειναι δυσκολο να το κανω κτημα μου κ καμια φορα χανω τον ελεγχο κ γενομαι αποτομη
Σε ευχαριστω παρα πολυ.Σε αυτο το forum εχω βρει περισσοτερη στηριξη απο οτι απο τους ανθρωπους που ειναι διπλα μου...
Μη με παρεξηγητε
παντως εξακολουθω να πιστευω οτι θιγομαι σε ειδικες περιπτωσεις στη δικη σου πχ δεν ενιωσα τιποτα αλλο παρα κατανοηση για αυτο και σου εστειλα τους γιατρους.κ για οτι αλλο θελησεις παλι εγω εδω θα ειμαι

[interappted]

Μιχαλη δεν λες αρλουμπες θεωρω τυχερους τους ανθρωπους που σε ξερουν και χαιρομαιν που τα λεμε στο forum να το επαναλαβω αν ειναι ετσι οι normal τοτε αξιζει να προσπαθησω πολυ παραπανψω οχι μονο για το γιο μου αλλα και για εμενα

[Pappas10]

Φίλη Interrupted,

Όπως ξέρεις μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια... μ\' αρέσουν επίσης και οι ιστορίες και οι αυτοβιογραφίες.

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν που λες ήταν μία μητέρα με 2 παιδιά. Ένα κοριτσάκι 9 χρονών και ένα αγοράκι 7 χρόνια μικρότερο. Ο Άντρας της ήταν ναυτικός. Αν και αγαπούσε την οικογένεια του και τη φρόντιζε οικονομικά, η παρουσία του στο σπίτι ήταν αραιή και αμελλητέα.

Το κοριτσάκι από την ημέρα που γενήθηκε είχε ένα πρόβλημα στην καρδιά του. Η μητέρα ήξερε ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί εγχείρηση. Λίγους μήνες μετά από την επιτυχημένη εγχείρηση του κοριτσιού, το αγοράκι σε ηλικία 2,5 περίπου χρόνων, παρουσίασε ζακχαρώδη διαβήτη και έπρεπε να κάνει ενέσεις ινσουλίνης κάθε μέρα. Το πρώτο σύμπτωμα της μητέρας ήταν να γεμίσει σταφυλόκοκο.

Ο Πατέρας δεν στάθηκε ιδιαίτερα αλληλέγγυος. Την αγαπούσε πολύ, όπως και την οικογένεια του, αλλά δεν πολυκαταλάβαινε από ψυχολογία. Ούτε ακριβώς αντιλαμβανότανε το άγχος της και τα πολλαπλάσια, συγκριτικά, προβλήματα που εκείνη αντιμετώπιζε. Έφτασαν στιγμές που η μητέρα χτύπαγε το κεφάλι της στον τοίχο, στιγμές που έκλαιγε χωρίς λόγο ή ζητούσε παρηγοριά στις τσιγγάνες που \"επισκέπτονταν\" το σπίτι για να πουλήσουν είδη προικός. Τα προβλήματα και το άγχος, αλλά και η - επί της ουσίας - μοναξιά, έκαναν την μητέρα να ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγους. Ξεκίνησε ψυχοθεραπεία, της πήρε καιρό, είχε τα \"πάνω\" και τα \"κάτω\" της κι ακόμα τα έχει μερικές φορές, αλλά πολύ ηπιότερα.

Πήρε πολλά χάπια. Ο \"μικρός\" μεγάλωσε με λέξεις όπως \"λεξοτανίλ\", \"αναφρανίλ\", \"υπνοστεντόν\", \"βάλιουμ\" και άλλες πολλές, ίσως άγνωστες στα υπόλοιπα παιδάκια. Όπως άγνωστη ήταν και η λέξη \"ινσουλίνη\" για τα υπόλοιπα παιδάκια.

Αν όμως για κάτι αισθάνθηκε υπερήφανος είναι για το ότι η μητέρα του κατάφερε μέσα από όλες αυτές τις άγνωστες λέξεις να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του. Πάντα - σχεδόν - μόνη της να τον μεγαλώσει, διδάξει, του δώσει την αγγαλιά όταν την χρειαζόταν αλλά και την σφαλιάρα όταν αυτή ήταν απαραίτητη.

Ο Μικρός αυτός λοιπόν είναι πολύ υπερήφανος για την μάνα του. Παρόλλα τα προβλήματα της, παρόλες τις επισκέψεις της σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ψυχαναλυτές, κατάφερε να είναι υπερήφανη για τα παιδιά που ανέθρεψε. Και τα παιδιά της περήφανα για την μάνα τους.

Αν κάτι έμεινε απ\' όλη αυτήν την ιστορία, είναι η πίστη στον μικρό ότι όλοι οι γονείς έχουν την δύναμη να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που τους παρουσιάζονται. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να \"νικήσουν\"¨τους δαίμονες τους - είτε μόνοι τους, είτε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

Αυτός ο Μικρός λοιπόν, αρκετά χρόνια μετά - μάλλον συνομήλικος σου - σου γράφει τώρα. Δεν τολμά να ισχυριστεί ότι ξέρει τι περνάς. Μπορεί όμως να θυμάται λίγο πως αισθάνεται ο γιός μίας μητέρας μόνης με ψυχολογικά προβλήματα. Και σου δίνει τον λόγο του πως ξέρει πως θα τα καταφέρεις, γιατί έχει δει πολλά χρόνια πριν τη δική του μητέρα να τα καταφέρνει. Όπως σου υπόσχεται πως ο γιός σου θα είναι υπερήφανος για εσένα και \"νορμάλ\". Όσο ακριβώς υπερήφανος είναι ο ίδιος για την μητέρα του αν και \"νορμάλ\" ο ίδιος.

Μπορεί να μη σας λέει τίποτα αυτή η ιστορία. Αλλά νομίζω ότι άξιζε τον κόπο να την μοιραστώ μαζί σας.

Με αγάπη.

Μιχάλης.