ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

[stefanos14587]

Έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω την καλύτερη οικογένεια στον κόσμο! Είναι όλοι τους εξαιρετικοί! Τους αγαπάω πολύ. Με έχουν βοηθήσει τόσο πολύ, μου έχουν σταθεί τόσο πολύ, έχουν δείξει τόση κατανόηση στα λάθη και τις βλακείες μου, μου έχουν δώσει τόσες πολύτιμες συμβουλές, μου έχουν φερθεί τόσο καλά.
Η μαμά μου είναι υπέροχη. Τη θαυμάζω. Έχει καταφέρει τόσα πράγματα. Είναι τόσο δραστήρια, τόσο μορφωμένη, τόσο φιλομαθής, τόσο έξυπνη. Με βοήθησε τόσο πολύ. Πάντα νοιαζόταν για μένα. Ήθελε πάντα το καλό μου, κι ας μην το καταλάβαινα εγώ, κι ας το εκλάμβανα σαν πίεση ή και καταπίεση. Με παρότρυνε να κάνω πράγματα όταν πήγαινα στο σχολείο, μου βρήκε τους καλύτερους καθηγητές για ιδιαίτερα, με βοήθησε όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, με βοήθησε όταν αποφάσισα να ξαναδώσω πανελλήνιες, με βοήθησε όταν αποφάσισα να ξαναδώσω και πάλι πανελλήνιες, μου στάθηκε όταν είχα ιψδ, μου στάθηκε όταν είχα κατάθλιψη ή όταν απλά ήμουν πεσμένος. Με πήγε σε ψυχολόγο, μου πήρε φάρμακα, δε γκρίνιαξε για τα ψυχολογικά μου. Με παρότρυνε να κάνω πράγματα. Με συμβούλεψε τι να κάνω με τις σπουδές μου χωρίς να με αναγκάσει να επιλέξω κάτι. Τη λατρεύω.
Ο μπαμπάς είναι πάρα πολύ καλός. Ποτέ δε με πίεσε. Ποτέ δε μου φώναξε. Είναι πολύ έξυπνος, τρομερά μορφωμένος αλλά και καλλιεργημένος, ξέρει τόσα πολλά. Μπορώ να συζητήσω μαζί του τόσα πολλά. Και είναι απίστευτο ότι τις περισσότερες φορές έχει δίκιο. Σκεφτόμαστε το ίδιο κι ας μην το παραδέχομαι. Ο τρόπος που σκέφτεται είναι εξαιρετικός και όσα λέει αξιόλογα. Όσες φορές νομίζω ότι έχει άδικο ή με θυμώνουν αυτά που λέει, μετά αντιλαμβάνομαι ότι τελικά είχε δίκιο. Πάντα μου φερόταν καλά. Πάντα είχε υπομονή μαζί μου, όσο νευρόσπαστο κι αν ήμουν. Ξέρω ότι αν πω κάτι που είναι λογικό, θα το ακούσει και θα με βοηθήσει. Είναι άνθρωπος που ξέρει να ξεχωρίσει το καλό. Έχει πολύ καλό γούστο. Εμπιστεύομαι το γούστο του. Έχει πολύ χιούμορ και πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ. Τον αγαπώ πολύ.
Η γιαγιά είναι απλά φοβερή. Της έχω αδυναμία. Τι να πω...ήταν πάντα εκεί, αυτή μας μεγάλωσε. Πάντα μας φρόντιζε. Μεγαλώσαμε, εγώ ο αδερφός μου και τα ξαδέρφια μου, με τη γιαγιά. Να μας μαγειρεύει, να μας αγοράζει γλυκά, να μας πηγαίνει βόλτες, να μας μιλάει, να μας συμβουλεύει, να μας βοηθάει στα μαθήματα. Είναι φοβερή. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο με βοήθησε όταν έδινα ξανά Πανελλήνιες. Δε θα ξεχάσω εκείνα τα όμορφα απογεύματα στο χωλ του σπιτιού της, με καφε και τσιζκεικ να της λεω το μάθημα της Ιστορίας, των Αρχαίων και της Βιολογίας. Μπορεί τελικά να μην οδήγησε κάπου όλο αυτό, αλλά δεν έχει σημασία. Την αγαπώ πολύ.
Ο παππούς είναι φοβερός. Τόσο έξυπνος, τόσο εργατικός. Πάντα μας πρόσεχε, μας πήγαινε βόλτες, μας αγόραζε πράγματα, μας έκανε αστεία, μας έδινε συμβουλές. Εμένα ειδικά πρέπει να μου έχει δώσει τις περισσότερες. Τι κι αν θύμωνα και το έβλεπα σαν κήρυγμα που απλά δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει και να γλιτώσω με ένα "εντάξει" που δεν το εννοούσα; Τώρα καταλαβαίνω...Μακάρι να είχα την σοφία να καταλάβω τότε πόσο δίκιο είχε ο παππούς. Καλά το λέει η γιαγιά "να είχα τα χρόνια σου και τα μυαλά που έχω τώρα". Δεν έχει σημασία όμως. Και τώρα ακόμα, είναι καλό που κατάλαβα...Ο παππούς ξέρει πολλά πράγματα. Τον θαυμάζω για τον τρόπο που σκέφτεται, που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Με εκνευρίζει όταν φωνάζει και βρίζει τη γιαγιά, αλλά τι να κάνουμε, είναι οξύθυμος και αυτό δεν αλλάζει. Και επίσης τι να κάνουμε που βρίζει τα περισσότερα τηλεοπτικά προγράμματα και τώρα τελευταία ειδικά τα τούρκικα σήριαλ; Προχθές είχα το παρα πέντε και άρχισε τις βρισιές επειδή είχε μια σκηνή με πιστόλι. Τον αγαπώ πολύ.
Με τον αδερφό μου είχαμε χάλια ή μάλλον ανύπαρκτη σχέση τόσα χρόνια. Τώρα κατάλαβα όμως ότι μπορεί να σιχαίνομαι τη μουσική που ακούει, να μου τη δίνει που έχει αυτό το χαρακτήρα και που δεν είμαστε φιλαράκια, μπορεί να θυμάμαι ότι παλιά με κορόιδευε και μετά χειρότερα δε μου έδινε καθόλου σημασία, μπορεί να έχω στεναχωρεθεί πάρα πολύ που δεν είχα καλή σχέση με τον αδερφό μου, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι ο αδερφός μου είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί και όχι μόνο αυτό, αλλά και ευγενικός, έξυπνος, με χιούμορ, μορφωμένος και αν πας με τα νερά του μπορείς να περάσεις καλά και να συζητήσεις μαζί του για πολλά πράγματα.
Τα ξαδέρφια μου τα αγαπώ πολύ. Μαζί μεγαλώσαμε. Μαζί παίξαμε ένα σωρό παιχνίδια, μαζί γελάσαμε, μαζί φάγαμε παγωτά, μαζί πήγαμε βόλτες. Αυτοί ήταν η παιδική μου ηλικία. Αν δεν ήταν αυτοί, δεν θα την πάλευα. Είναι έξυπνοι, ώριμοι παρά την μικρή τους ηλικία, έχουν χιούμορ. Μπορεί σε αυτή τη φάση να μην έχουμε κοινά και να μην κάνουμε παρέα, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι τα ξαδέρφια μου και είναι πολύ σημαντικοί για μένα και ξέρω ότι όποτε τους χρειαστώ θα είναι εκεί, όπως και εγώ θα είμαι εκεί γι' αυτούς.
Ο θείος μου είναι φοβερός. Τελικά είναι πολύ πιο έξυπνος απ' ό,τι νόμιζα. Η νονά επίσης είναι πολύ πιο έξυπνη απ' ο,τι νόμιζα. Είναι και οι δυο τους πολύ καλοί.
Η υπέροχη οικογένεια μου δεν ευθύνεται λοιπόν για την κατάθλιψη που περνάω ή για τις άσχημες φάσεις που έχω περάσει κατά καιρό. Και όμως, πολλές φορές πίστεψα ότι φταίνε. Η μαμά μου που με έβαζε να κάνω πράγματα που δεν ήθελα, ο αδερφός μου που με κορόιδευε και μετά δε μου μιλούσε καν, ο μπαμπάς που θα μπορούσε να μην είναι τόσο χαλαρός, ο παππούς μου που μου έδινε συμβουλές χωρίς να με ρωτήσει τι σκέφτομαι ή να κάτσει να με ακούσει κτλ. Θεώρησα ότι αυτοί φταίνε που με αναγκάζουν και τώρα ακόμα να πηγαίνω μαζί τους απο 'δω κι απο 'κει. Θεώρησα ότι παρά τη θέληση τους με καταπιέζουν, λόγω των προσδοκιών που έχουν απο μένα, θεώρησα ότι με καταπιέζουν παρά τη θέληση τους, επειδή όταν είμαι μαζί τους, νιώθω την ανάγκη να τους αποδεικνύω πράγματα, θεώρησα ότι με καταπιέζουν παρά τη θέληση τους, επειδή εξαιτίας τους θα ήθελα να έχω πετύχει πράγματα στη ζωή μου για να κάνω αυτούς περήφανους. Και όλα αυτά μοιάζουν τόσο αληθοφανή. Όμως να που τελικά δεν είναι. Δεν ξέρω αν εγώ φταίω μόνο για την κατάθλιψη μου. Δε θα ήταν καλό να ρίξω την ευθύνη πάνω μου, αυτό θα με έκανε χειρότερα. Το μόνο σίγουρο τελικά είναι ότι η οικογένεια μου δε φταίει για τα λάθη μου, τις βλακείες μου, την κατάθλιψη μου, την απαισιοδοξία μου. Η οικογένεια μου είναι εξαιρετική και τη λατρεύω και είναι ίσως ο πιο σημαντικός λόγος για να φύγω από αυτήν την απαίσια κατάσταση. Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει. Έτσι ήρθαν τα πράγματα, δεν έχει σημασία ποιος και τι φταιει, πάντως έτσι ήρθαν. Φέρθηκα ανώριμα, επιπόλαια. Η οικογένεια μου όμως με στήριξε τόσο πολύ. Πραγματικά. Και ακόμα με στηρίζει. Είναι τρομερό πόσο με έχουν στηρίξει. Σχεδόν δε μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Μεγάλο πράγμα η οικογένεια. Τι υπέροχοι οι γονείς που και στα πολύ δύσκολα είναι πάντα δίπλα στα παιδιά τους. Δε μπορώ να το κατανοήσω αυτό. Δεν τους αξίζει να έχω κατάθλιψη. Ίσως βέβαια να έχω κατάθλιψη ακριβώς επειδή έχω τόσο υπέροχη οικογένεια...Πρέπει όμως να προσπαθήσω να ξεφύγω. Μια για παντα. Δεν είναι δυσάρεστο να έχεις μια τόσο καλή οικογένεια και να έχεις κατάθλιψη;

[kalopisti]

γεια σου στεφανε! ποσο καιρο εχεις καταθλιψη?
o ψυχολογος τι σου ειπε? πιστευεις οτι δεν σου αξιζει ολη αυτη η καλη οικογενεια?

[marian_m]

Αλήθεια, τόση τελειότητα ποιος μπορεί να την αμφισβητήσει!
Τι ηλικία έχεις Στέφανε? Εκτός από την τέλεια οικογένεια, υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω σου? Φίλοι, σχέσεις?
Φοβάμαι ότι έχεις υποστεί μεγάλη πλύση εγκεφάλου και καταπίεση από αυτή την τέλεια οικογένεια, την οποία δεν διανοείσαι να αμφισβητήσεις. Πώς να αμφισβητήσεις αλήθεια, τόσο χαρισματικούς και έξυπνους ανθρώπους. Που ξέρουν καλύτερα από σένα τι έχεις ανάγκη και πώς πρέπει να ζεις. Μια οικογένεια που απ' ότι φαίνεται, σ' έχει φυλακίσει στην "ασφάλειά" της.
Και μέσα σ' όλη αυτή την τελειότητα, τους προέκυψε κάποιος ατελής κι ελαττωματικός, εσύ. Με τα ψυχολογικά σου και την κατάθλιψή σου. Αλλά, τι να γίνει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!
Προτιμάς λοιπόν να πάθεις κατάθλιψη και να σκέφτεσαι να τους απαλλάξεις από την παρουσία σου, από το να τολμήσεις να δεις την πραγματικότητα.
Αν όμως δεν ευθύνονται αυτοί, που ήταν πάντα δίπλα σου (και δεν το λέω με την καλή έννοια) γι' αυτό που είσαι, τότε ποιος ευθύνεται?

Νομίζω στην τελευταία παράγραφο μιλάς για τη δική σου αλήθεια.
Όλο το υπόλοιπο είναι το παραμύθι που σε έκαναν να πιστέψεις.
Εμπιστέψου τον εαυτό σου και τα συναισθήματά σου. Η κατάθλιψη δεν προκύπτει όταν όλα πάνε καλά και απλά μας έτυχε. Σίγουρα υπήρξαν προειδοποιήσεις, στις οποίες δεν έδωσες σημασία. Αλλά δεν μπορείς να κρύβεσαι για πάντα από τον εαυτό σου. Κάποια στιγμή, θα επαναστατήσει. Και τότε, θα πρέπει να να αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου, θέλεις δε θέλεις.
Κι ένα πρώτο βήμα είναι να απενοχοποιηθείς.
Δεν είναι αμαρτία και αχαριστία να αμφισβητούμε τους γονείς μας. Είναι ένα βήμα προς την ενηλικίωση και την ανεξαρτητοποίησή μας.
Όταν πλέον τους βλέπουμε στις πραγματικές τους διαστάσεις, με τα ελαττώματα και τα λάθη τους και όχι σαν τους αλάνθαστους και τέλειους που νομίζαμε ότι είναι όσο ήμασταν παιδιά, τότε υπάρχει περίπτωση να τους καταλάβουμε, να τους συγχωρήσουμε και να τους αγαπήσουμε. Με τις ατέλειές τους. Γιατί, κανείς δεν είναι τέλειος.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όσο είμαστε ακόμη γαντζωμένοι και εξαρτημένοι από αυτούς.

Και, μην ξεχνάς, ότι τα περισσότερα "εγκλήματα" στη διαπαιδαγώγηση διαπράττονται από γονείς που είχαν καλές προθέσεις.

[stefanos14587]

marian_m δεν ηθελα να τους παρουσιασω σαν τους τελειους γονεις και την τελεια οικογενεια. μην προσπαθεις σε παρακαλω να κανεις να φανει πως οσο και να μην θελω να το παραδεχτω η οικογενεια μου φταιει γιατι δε φταιει σε τιποτα. λυπαμαι που δεν καταλαβες το νοημα αυτου του κειμενου. δε θα κατσω να το αναλυσω ομως.

[stefanos14587]

Αν όμως δεν ευθύνονται αυτοί, που ήταν πάντα δίπλα σου (και δεν το λέω με την καλή έννοια) γι' αυτό που είσαι, τότε ποιος ευθύνεται?

Γιατί δηλαδή δεν το λες με την καλή έννοια; Θα έπρεπε να αδιαφορήσουν; Θα έπρεπε να με παρατήσουν; Φυσικά και δεν ευθύνονται αυτοί για την κατάθλιψη μου. Υπάρχουν ένα σωρό άλλοι παράγοντες. Ας σταματήσουμε πια να τα φωρτόνουμε όλα στους γονείς. Ξέρω καλά την οικογένεια μου. Το ανώριμο θα ήταν να ρίξω σε αυτούς την ευθύνη, όπως ανώριμο θα ήταν γενικά να ρίξω αλλού την ευθύνη, εκτός από τον εαυτό μου. Ωριμότητα είναι να αναγνωρίζεις οτι φταις και εσύ. Εγώ λοιπόν αναγνωρίζω ότι έφταιξα. Έκανα λαθη και βλακείες, ίσως να παίζει ρόλο και η ηλικία. Αλλά γράφω ότι δεν έχει τόση σημασία ποιος και τι φταίει. Μπορεί να μη φταίει κανείς. Η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη και σκληρή. Δεν ξέρεις ποτέ πως θα στα φέρει. Αν για παράδειγμα, χάσεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ποιος θα φταίει; Κανείς. Μερικές φορές η ζωή σου φέρεται πολύ σκληρά και όταν πέσουν πολλά μαζί, είναι λογικό να καταρρεύσεις και να πάθεις κατάθλιψη. Το θέμα είναι πως θα σταθείς ξανά στα πόδια σου.

[marian_m]

Καλό είναι να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να μη φορτώνουμε στους άλλους αυτά που μας αναλογούν. Έτσι κι αλλιώς είναι δικό μας θέμα το πώς θα πορευτούμε στη ζωή μας, από κάποια ηλικία κι έπειτα.
Αλλά, είναι γεγονός ότι έχουν μεγάλη ευθύνη αυτοί που μας μεγάλωσαν γι' αυτό που είμαστε.
Όσο κι αν δε θέλουμε ή δεν μπορούμε να το δεχτούμε, δεν παύει να ισχύει.
Και μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν αντέχεις να επιρρίψεις καμία ευθύνη στην οικογένειά σου, φορτώνοντας όλο τα βάρος στον εαυτό σου. Βαφτίζοντάς το μάλιστα αυτό ωριμότητα. Δεν ξέρω πόσο δίκαιο είναι αυτό για σένα.
Προσωπικά, θεωρώ ώριμο να μπορώ να μπορώ να βλέπω ξεκάθαρα πού φταίω εγώ και πού φταίνε οι άλλοι.
Κι έπειτα να αναλαμβάνω την ευθύνη της ζωής μου και τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστώ τα προβλήματά μου.
Αυτή είναι η άποψή μου.
Τέλος, πουθενά δεν είπα ότι πρέπει να σε παρατήσουν ή ν' αδιαφορήσουν, δεν καταλαβαίνω πώς έφτασες σ' αυτό το συμπέρασμα.

[fragile]

Στεφανε εγω δεν εχω να πω τιποτα για τους γονεις σου γιατι δεν τους ξερω τους ανθρωπους.
Ωστοσο θελω να σου δωσω μια συμβουλη.
να βαλεις στοχο να γινεις καλα για να μην υποφερεις πρωτα απ'ολα ΕΣΥ οχι ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΣΟΥ.
αυτη τη συμβουλη σου δινω φιλικα

[ΗΛΙΑΝΝΑ]

Στέφανε εννοείτε ότι πρέπει κ μπορείς να φύγεις από την "κολασή σου"να παρεις τη ζωή στα χέρια σου να τιμάς τον στέφανο καθε λεπτο κ να δημιουργήσεις γι'αυτόν μια όμορφη ζωή.όλο αυτό φυσικά θα πλαταίνει τα χαμόγελα των αγαπημένων σου κ θα ειναι δώρο στις καρδιές τους ..θα ειναι ένα παράλληλο δωρο απο σενα για σενα κ κατα επέκταση σ'αυτούς τους ανθρώπους... τους δίαυλους αγάπης κ στήριξης .Χαίρομαι που έχεις τέτοια οικογένεια πραγματικά ,η αγκαλιά ειναι σπουδαίο πράγμα