Είναι δυνατόν μια ψυχοθεραπεία να είναι αρνητική;

[Existir]

Originally posted by raphsssodos

Originally posted by Existir
Πιστεύεις δλδ πως η ψυχοθεραπεία είναι που \"ρίχνει τις ασφάλειες\", το μαγικό ραβδί που μετατρέπει τους πρίγκιπες σε βάτραχους;

μα γι\'αυτόν τον λόγο δεν ξεκινάς μια ψθεραπεία;

Νομίζω πως το έναυσμα είναι όταν συνειδητοποιώ πια οτί έχω ευθύνη στις σχέσεις μου. Τουλάχιστον αυτό το κομμάτι, το δικό μου, επιθυμώ να μπορώ να το ελέγχω. Δεν υπάρχουν πρίγκιπες, ούτε βάτραχοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι με αδυναμίες και δυνάμεις.

[Existir]

Originally posted by raphsssodos
αμφιβάλλεις πως γίνεται;
όταν συμβεί δεν σβήνει για λίγο η μοναξιά, σβήνει για πολύ- ίσως για πάντα.
όταν κοιτάξεις μέσα στον άλλον και τον αφήσεις να κοιτάξει μέσα σε σένα στην αρχή διστακτικά και στο τέλος δίχως κανέναν φόβο πια και συμβεί η μαγεία της κατανόησης και της συμπόρευσης μέσα από την αποδοχή είναι ποτέ δυνατόν να ξανανοιώσεις μόνος;
δεν φτάνει αυτή η θύμιση και μόνο;

Μακάρι να ξερα. Το αίσθημα της μοναξιάς δεν σβήνει ποτέ απόλυτα για τους ανθρώπους που έχουν πολύ σταθερά εδραιωμένη ταυτότητα. Αυτό που στην φάση που είμαι, επεξεργάζομαι, είναι η κατανόηση, πρώτα των δικών μας θεμάτων. Αυτό από μόνο του είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, θέλει πολύ χρόνο. Και πολύ καλή διάθεση. Και ναι, θα ξανανιώσεις μόνος, γιατί δεν είναι δυνατόν οι επιθυμίες σου και οι φαντασιώσεις σου να ταυτιστούν σε βάθος χρόνου με κάποιον άλλον. Κι όταν φθάσεις πολύ βαθιά μέσα σου, θα πρέπει μετά να έχεις το θάρρος να αφήσεις και τον άλλον να είναι ο εαυτός του. Κι αν φυσικά σε όλα αυτά, υπάρχει η άδεια των \"ουρανών\" που έγραφε και ο Galimberti στα Τοπία Ψυχής, ωραίο βιβλίο, να το διαβάσετε.

edit: σου απάντησα έχοντας στο μυαλό μου πως μιλάς για τις διαπροσωπικές σχέσεις σε σχέση με το αίσθημα με της μοναξιάς. Ξανακοιτάζοντας την συνομιλία μας το ξεκαθαρίζω, στην περίπτωση που δεν ήταν ξεκάθαρο.

[Existir]

Originally posted by kanenas

Originally posted by Existir

1. Χμ. Ξέρεις τι έλεγε ο Σταντάλ;

΅One can acquire everything in solitude - except character\"

2. Χμ. Το ζω. Αλλά με δυσκολεύει. Ο Πύργος υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου εδώ και κάποια χρόνια. Με τρομάζει όμως ο Κάφκα και περιμένω μια καλύτερη εποχή για να το διαβάσω.

ΥΓ. Τι είναι το 2 άραγε; Το βλέπω και σαν συμβολισμό αρκετά συχνά στα όνειρά μου;

χα! πολυ καλο γουστο για φελολογος! :)

1. απο τα λιγα καλα που εχι γραψι ο ΣΤΕΝΤΑΛ στο εν λογο \"δοκιμιο\". αλα η φιλολογικη σου φυση θα συγχωρεσει τη βραδυστροφια μου: πως ακριβως κολα το σχολειο σου με την αντιρρηση μου;

2. ναι; απο την πειρα μου, ειτε θα το ζεις, ειτε θα το διαολογιζεσαι. τι απο τα 2 προτιμας;

ΥΓ μεσο του Φεδερικο θα σιμφονισο γυαλι μια φορα με τον Ραψου: \"το 1 ητανε το αλλο/ και τα δυο ηταν κανενα\".
ΥΓ2 αφου παραθετις μεταφρασι του Ενρι, γιατι το κανις στα αγγλικα;;
ΥΓ3 η θεα απο τον Πυργο ειναι γοητευτικη. σχεδον εξωγηινη- αρα πολυ περισσοτερο ανθρωπινη απο τη δικη. αν αυτο σε σταματα.

Όταν θα μου ξεκαθαρίσεις αν τα λάθη που κάνεις είναι επίτηδες, όπως πχ. \'\'φελόλογος\" ή \"διαολογίζεσαι\"

ή

είναι τα λεγόμενα λάπσους λίνκγκουαε, θα σου απαντήσω.

Γιατί αν είναι όντως λάπσους, τότε έχεις διαολομένο \"ασυνείδητο\".
:D

Πολύ γέλασα.

[Existir]

Originally posted by raphsssodos
ακόμα δεν είδες τίποτα κάσσυ.άμα αρχίσει και γράφει, θα χάσουμε τη μπάλα. :D

Σώπα εσύ.:P

[kanenas]

Χα! Σε βρισκο σχεδον ποταπι! Αφτο που κανις λεγετε στεγνος εκβιαζμος. Θα ιπποκιψο παντος καθοτι με πετιχενις σεβαλοτι σινεσθιματικα περιοδο.

Ιμε περιεργος επισις για το εξιστιρ (θα εκπλαγο αν ινε απο τους μανδραδες).


Φενετε απο μικρος ιχα ολιγι δισλεξια (απομιζο/αποζιμο) ι οποια (παραδοξος;) επιδινοθικε μερικος τα τελεφτεα 4-5 χρονια. Αφτο ιταν το εναβζμα, τα γκρικλις ι αφορμι κε ι φονιτικι γραφι το ιδεολογικο κινιτρο. Επισις, με τις γλισχρες διναμις μου, αποτιο φορο τιμις στον μποστ. (Παρεμπιπτοντος, καλε μου Ραψου πος γινετε να το πεζις αναρχα κ να παραμενις προσκολιμενος στους κανονες τις- οχι παντα- ιστορικης ορθογραφιας;).

Μαλον σαπογοητεβο λιπον. τα σχολειο, διαολογιζομε, φελολογος, στεγνος εγιναν εσκεμενα. Αφτα που μπερδεβο σινιθος ινε τα η/ει στα ριματα. Οσο για το Στενταλ, σινιστα τιν ορθι αποδοσι (http://demo.acapela-group.com/). προσεξε τι διαφορα με το h!


Μπορο ναχο τις απαντισις μου τορα;

[Existir]

Ναι, το Εξιστίρ απο τους Μαντρεντέουζ είναι.


Ok λοιπόν, σου απαντώ.:)

Originally posted by kanenas
1. απο τα λιγα καλα που εχι γραψι ο ΣΤΕΝΤΑΛ στο εν λογο \"δοκιμιο\". αλα η φιλολογικη σου φυση θα συγχωρεσει τη βραδυστροφια μου: πως ακριβως κολα το σχολειο σου με την αντιρρηση μου;

2. ναι; απο την πειρα μου, ειτε θα το ζεις, ειτε θα το διαολογιζεσαι. τι απο τα 2 προτιμας;

ΥΓ μεσο του Φεδερικο θα σιμφονισο γυαλι μια φορα με τον Ραψου: \"το 1 ητανε το αλλο/ και τα δυο ηταν κανενα\".
ΥΓ2 αφου παραθετις μεταφρασι του Ενρι, γιατι το κανις στα αγγλικα;;
ΥΓ3 η θεα απο τον Πυργο ειναι γοητευτικη. σχεδον εξωγηινη- αρα πολυ περισσοτερο ανθρωπινη απο τη δικη. αν αυτο σε σταματα.

1. Ο Σταντάλ λεει πως τα πάντα μπορούμε να τα αποκτήσουμε στην μοναχικότητα, όλα εκτός του χαρακτήρα.
Εσύ λες πως η δυσκολότερη σχέση είναι αυτή με τον εαυτό μας. Σαφέστατα μεν, αλλά νομίζω οτί οι άνθρωποι ανά τους αιώνες υπέφεραν από τις σχέσεις τους με τους άλλους. Πολλοί απο αυτούς διάλεξαν την μοναχικότητα, σκέψου τον Κάφκα, τον Νίτσε, σκέψου τον Ρίλκε, σκέψου τον Πεσσόα. Όλοι τους λάτρεψαν την μοναχικότητα, την εκθείασαν. Ωστόσο είναι πεποίθησή μου οτί πολύ ευκολότερο να μένει κανείς μόνος του -το λεει και το γνωμικό \"μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα- από το να βρίσκεσαι μαζί με τους άλλους οπού εκεί θα αναγκαστείς να μπεις σε μια διαδικασία καθρεφτίσματος και ματαιώσεων. Αυτές οι ματαιώσεις λοιπόν είναι που θα γυμνάσουν τον χαρακτήρα σου, θα σε βάλουν στην διαδικασία να κοιτάξεις μέσα σου. Έχουμε ανάγκη τους άλλους γιατί μέσα από αυτούς τους άλλους διαμορφώνουμε χαρακτήρα, διαβλέπουμε τα όρια τα δικά μας μέσα από τα όρια των άλλων. Τότε και μόνο τότε σφυρηλατείται ο χαρακτήρας μας. Χωρίς τους άλλους, τα όρια του εγώ μας χάνονται.

2. Από την δική μου πείρα δεν μπορώ να διαχωρίσω την εμπειρία απο την επεξεργασία της, δεν είμαι αυτοματοποιημένο ον, αλλά ούτε άλογο ον, για να ζω χωρίς να σκέφτομαι ή να σκέφτομαι δίχως να ζω, το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου.


υγ. δεν κατανόησα την παράθεση του Φεδερίκο, δεν την κατάλαβα

υγ2, δεν παράθεσα καμμία μετάφραση, έβαλα το απόφθεγμα του Σταντάλ έτσι ακριβώς όπως το έχω διαβάσει.

υγ3 αυτό που με σταματά στον Κάφκα είναι η μοναχικότητα του και η υπέρμετρη ευαισθησία του, προς το παρόν φυσικά, καθότι επί του παρόντος βρίσκω πως τα θέματά του δεν με απασχολούν και ως εκ τούτου τον αναβάλω. Υπάρχει επίσης κάποιος προσωπικός συνειρμός με τον Κάφκα που αυτή την στιγμή προσπαθώ να αποφεύγω.

[Kassi]

Μακάρι να ξερα. Το αίσθημα της μοναξιάς δεν σβήνει ποτέ απόλυτα για τους ανθρώπους που έχουν πολύ σταθερά εδραιωμένη ταυτότητα. [/quote]
Το διαψεύδω.Οι οριακοί με αισθήματα χρόνιας μοναξιάς είναι άτομα με ασαφή ταυτότητα.Φίλη χρειάστηκα λίγη ώρα για να επεξεργαστώ τα φιλοσοφικά σου στα οποία έχω πλήρη μεσάνυχτα....Καλέ who is Standal?Συνέχισε πάντως μπας και γίνει το φόρουμ πιο επιμορφωτικό...

[Kassi]

Τώρα που το σκέφτομαι ένα θέμα στο οποίο είχα κάποια γνώση και τα πήγαινα καλά είναι η ψυχολογία.Όχι η δικιά μου..Λοοοοοοολλλλλλ!!!Μήπως να το ρίξω προς τα εκεί να βγάλω κανά φράγκο;Αν βέβαια δουν γιατρειά οι ασθενείς εμένα να με χέσετε αλλά αλλά.....Θα το ρίξω στην ψυχολογία της μάζας-διαφήμιση....Who knows?

[Existir]

Originally posted by kassi_21
Το διαψεύδω.Οι οριακοί με αισθήματα χρόνιας μοναξιάς είναι άτομα με ασαφή ταυτότητα.Φίλη χρειάστηκα λίγη ώρα για να επεξεργαστώ τα φιλοσοφικά σου στα οποία έχω πλήρη μεσάνυχτα....Καλέ who is Standal?Συνέχισε πάντως μπας και γίνει το φόρουμ πιο επιμορφωτικό...

Ενώ τα άτομα με σαφή ταυτότητα δεν νοιώθουν μοναξιά; Για σκέψου λιγάκι: όταν ξέρεις πολύ καλά ποιος δεν είσαι, με πόσους δεν μπορείς να ταυτιστείς και με πόσους λίγους έχεις πράγματα να πεις, αυτό δεν σε κάνει να αισθάνεσαι περισσότερο μόνος;

Μήπως η μοναξιά είναι κοινός τόπος για όλους, είναι ένα από τα πανανθρώπινα συναισθήματα με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι όλοι; Μήπως η μοναξιά με τους άλλους δεν είναι πιο σκληρή;

[raphsssodos]

Originally posted by kanenas
Παρεμπιπτοντος, καλε μου Ραψου πος γινετε να το πεζις αναρχα κ να παραμενις προσκολιμενος στους κανονες τις- οχι παντα- ιστορικης ορθογραφιας;

γιατί όπως πολλαπλώς εξήγησα η αναρχία δεν είναι το χάος ή τουλάχιστον αυτό που ορίζω εγώ ως αναρχία που κι αυτό προσπάθησα να το εξηγήσω.

[raphsssodos]

Originally posted by kassi_21
Συνέχισε πάντως μπας και γίνει το φόρουμ πιο επιμορφωτικό...

ωχ...

[raphsssodos]

Originally posted by Existir
Τότε και μόνο τότε σφυρηλατείται ο χαρακτήρας μας. Χωρίς τους άλλους, τα όρια του εγώ μας χάνονται.

τελείως θεωρητικό σχήμα. υπάρχουν κι αυτοί που λένε πως τα όρια του εγώ μας περισσότερο με τους άλλους χάνονται. δεν υπάρχουν νόρμες σε αυτά.


υγ:είπα να ιντριγκάρω λίγο:P

[Kassi]

Συμφωνώ με Βασίλη.Διάβαζα κάπου ότι όταν πλησιάζουμε τον άλλο αισθανόμαστε να απειλούμαστε.....γιατί πρέπει από την αρχή να ανοίξουμε τις σελίδες του εαυτού μας.Τα έλεγαν καλύτερα αλλά το συμπέρασμα είναι ότι με κάθε καινούριο πρόσωπο αναγκαζόμαστε να ξαναοριοθετήσουμε τον εαυτό μας...Πολλή συζήτηση για μια τόσο μίζερη λέξη.ΜΟΝΑΞΙΑ<<<

[Existir]

Ακριβώς αυτό που λέτε, μέσα απο τους άλλους επαναπροσδιοριζόμαστε. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχουν όρια.

Πότε σχηματίζεται το εγώ; Στην βρεφική ηλικία, μέσα απο την σχέση εξάρτησης με την μητέρα. Με ποιον τρόπο; Αν δεν με απατά η μνήμη μου, όταν ερχόμαστε σε επαφή για πρώτη φορά με τις ματαιώσεις μας. Η μητέρα μας δεν μπορεί πάντα να ικανοποιεί τις ανάγκες μας γιατί δεν τις κατανοεί ή γιατί δεν μπορεί ανά πάσα στιγμή να είναι διαθέσιμη.

Ναι Ραψού, υπάρχουν πολλά θεωρητικά μοντέλα.

Αυτό που λες για την απώλεια των ορίων νομίζω αρμόζει μόνο σε μια σχέση ερωτικής υφής, ζητούμενο της οποίας νομίζω είναι η συγχώνευση. Όπερ συμβαίνει και το μπέρδεμα.

Φυσικά πολύ θα ήθελα να μάθω τι πιστεύουν οι άλλοι, αν υπάρχουν και άλλες θεωρίες προσέγγισης αυτού.

[raphsssodos]

Originally posted by Existir
Αυτό που λες για την απώλεια των ορίων νομίζω αρμόζει μόνο σε μια σχέση ερωτικής υφής, ζητούμενο της οποίας νομίζω είναι η συγχώνευση. Όπερ συμβαίνει και το μπέρδεμα.

κι όμως δεν είναι εξ ορισμού μια σχέση ερωτικής υφής, ερωτικού αναγλύφου και κοκ.
σκέψου όλες αυτές τις επιφανειακές σχέσεις που ηθελημένα ή άθελά μας κάνουμε για να αποφύγουμε τη μοναξιά μας ή γιατί απλά είναι το κόστος επιλογών μας. δεν αλλοιωνόμαστε μέσα από αυτές; δεν χάνουμε τον εαυτό μας μέσα τους;[...] και τελικά όσο φτιάχνουμε χαρακτήρα κατά στεντάλ ή σταντάλ μήπως κρεμάμε τον εαυτό μας και αυτό που είμαστε στην ντουλάπα για μελλοντική χρήση;

υγ:το ραψού σου κατοχυρώθηκε. τώρα κάθε φορά που φτερνίζομαι θα σε θυμάμαι!:P