η σχεση με τον ψυχιατρο

[perpatontas..]

έχεις σκεφτεί γιατί μπορεί να μην τρέχει εν τέλει; το γνωρίζεις αυτό;

[interappted]

Originally posted by perpatontas..
Δεν νομίζω ότι αισθάνονται οίκτο όταν σε βλέπουν να κλαις. Εμένα μένει ατάραχος, δεν ξέρω αν με κοιτάει γιατί δεν τον κοιτάω εγώ :) και μολις μπορώ να μιλήσω το συζητάμε...τι ήταν αυτό που με κάνει να συγκινηθώ και τέτοια. και μ\' αρέσει πολύ.

και εμενα το ιδιο κανει...αλλα οταν ανακαλυπτουμε την αιτια κ τη συζηταμε ξανακλαιω αλλα και μενα μου αρεσει μιας κι ο γιατρος αυτο το αποκαλει φως στα \"φαντασματακια \"που εχω μεσα μου

[perpatontas..]

ναι είναι λύτρωση να καταλαβαίνεις γιατί κλαις....ξέρεις παλιότερα μου έλεγε η μάνα μου ότι δεν υπάρχει λόγος μερικές φορές όταν κλαίμε ή όταν δεν είμαστε καλά. Εγώ πάντα πίστευα ότι δεν είναι τυχαίο. Γιαυτό νιώθω καλά που καταλαβαίνω τώρα γιατί κλαίω.

[Existir]

Εσείς ξέρετε πως αισθάνεστε όταν κλαίτε; Μπορείτε να το κατονομάσετε;

[interappted]

δεν ξερω γιατι δε μου κανει τη χαρη να τρεξει κ ανακουφιστω..αλλα νιωθω οτι θελω να ξεσπασω και δεν μπορω ο γιατρος μου μου εχει πει οτι ειναι σαν αρνηση της λυτρωσης..το κλαμα παντως ποτε δεν ειναι τυχαιο ...βλεπεις ποσες συνεσρειες χρειαστηκαν για να μαθεις τους λογους που κλαις??μπορει να ειναι τοσο καλα κρυμενοι που ομως πρεπει να βγουν στην επιφανεια..ο πρωτος λογος που εκλαψα μπροστα του (αν εξεραισεις την πρωτη φορα που ηταν για το πένθος μου για τον αντρα μου)ηταν οταν παραδεχτηκα στα 30 μου οτι το χερι της μανας μου ειναι τοσο ξενο πανω μου...το χα ξαναγραψει κ καπου εδω..κι αυτο ειχα να το ξεθαψω απο την ημερα που θυμαμαι τον εαυτο μου..ουτε καν πηγαινε εκει το μυαλο μου..το χα κανει delete απο την μνημη μου...ομως να που βρισκοταν μια πολυ σημαντικη αιτια του κλαματος μου!κ οντως εκτοτε σταματησα να νιωθω πληγωμενη απο αυτο

[interappted]

Originally posted by Existir
Εσείς ξέρετε πως αισθάνεστε όταν κλαίτε; Μπορείτε να το κατονομάσετε;

οχι απλα το βιωνω παραβολικα θα ελεγα οτι ειναι σαν να κανω μπανιο στα σωψυχα μου..ειναι πολυ τρελλο?

[perpatontas..]

φοβερό....ερχόμαι σε λίγο κοντά σας αν είστε ακόμη μέσα

[Existir]

Άρα το κλάμα εξαγνίζει την ψυχή σα να λέμε; Την αφήνει καθάρια;

[interappted]

ετσι νομιζω..οχι εντελως καθαρη θελει πολυ κλαμα να την κανεις να λαμπει απο καθαριοτητα...αλλα καθε φορα νομιζω παντα,προσπαθεια να το προσεγγισω κανω ειναι σαν να καθαριζεις ενα μερος..δε νιωθεις την ιδια ανακουφηση μετα απο ενα γερο κλαμα οπως μετα το κυριολεκτικο μπανιο?εγω ετσι περιπου νιωθω..
ειχα πει στο γιατρο μου οτι ουτε πια το κλαμα με εκφραζει πια καποτε και κει μου ειπε οτι αρνουμαι οτιδηποτε μπορει να με ανακουφισει..εκεινη την ημερα καραεκλαψα..τωρα παλι τα ιδια...αλλα πταν ειναι να βγει θα βγει..ισως ειναι επειδη καταβαθος νομιζω οτι το κλαμα ειναι εκδηλωση αδυναμιας ενω στην ουσια χρειαζεται πολυ ψυχη για να κλαψεις

[interappted]

να κλαψεις ομως ουσιαστικα οχι το βουγουκλε !!!

[Existir]

Δεν ξέρω. Εγώ είμαι σε φάση ακόμα που όταν κλαίω, εκείνη την ώρα αισθάνομαι τεράστια οδύνη. Συμβαίνει αλλά δεν με εξαγνίζει, δεν με λυτρώνει. Με φορτώνει περισσότερο, με κάνει να νιώθω οίκτο για τον εαυτό μου, αισθάνομαι άσχημα γενικά, τόσο άσχημα δε που ενώ χαρακτηρίζομαι για την ευκολία με την οποία κατονομάζω τα αισθήματά μου, την ώρα εκείνη δεν έχω λόγια. Και αυτό με αποδυναμώνει. Οδύνη ίσως είναι η λέξη που του ταιριάζει περισσότερο. Θυμός επίσης... Οργή καμμιά φορά. Έκρηξη... Όλα αυτά μαζί. Νομίζω πως εκείνη την ώρα εκρήγνυμαι, πως βγαίνει φωτιά. Φωτιά.

[interappted]

βγαινει η φωτια..καλα το ειπες μηπως ομως αν δεν εβγαινε σε εκαιγε παραπανω??νομιζω οτι επειδη η καθεμια για το λογο της ουσιαστικα μεγαλωνουμε μονες τα πιαδια μας αυτο μας κανει να θελουμε να ξεπερασουμε το κλασσικο γυναικειο κομματι μας..να δειξουμε την δυναμη μας και το κλαμα μας κανει να νιωθουμε αδυναμες και για αυτο οπως εσυ ετσι κι εγω μισω το κλαμα..Αυτολυπηση???γιατι εκλαψα-εσπασα παλι?ομως σου ειπα οτι για μενα τελικα θελει πολυ ψυχη για να κλαψεις..θελει πολυ ψυχη να αποδεκτεις οτι σπας κι εσυ...και αν υπαρχει αυτολυπηση καποιες στιγμες δεν ειναι και τοσο τραγικο..τραγικο ειναι να σε λυπουνται οι αλλοι..στιγμες αδυναμιας ολοι εχουμε κι ενα παραπανω εμεις
καλα τα λεω αραγε?

[Existir]

Δεν ξέρω.

Νομίζω πως οι λυγμοί με πνίγουν σαν δάχτυλα γύρω απο τον λαιμό μου. Πνίγομαι. Νομίζω πως εκείνη την ώρα όλα τα συναισθήματα μαζί ανεβαίνουν απο το βάθος στο οποίο καταχωνιάστηκαν και ανεβαίνουν να με πνίξουν.

Δεν θέλω να κλαίω. Φυσικά δεν γίνεται αλλιώς.

Ίσως γιατί με τα δάκρυα έρχεται και η συνειδητοποίηση της τρωτότητας. Και ναι. Δεν αντέχω άλλο να είμαι τρωτή. Δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο Ιντερ. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις περιρρέουσες συνθήκες. Έχει να κάνει με μας.

[perpatontas..]

Εγώ παλιότερα πίστευα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα...ότι είμαι δυνατή. Αλλά στην ουσία έκρυβα αυτά που με πείραζαν και καταπίεζα την προσωπικότητα μου για να είμαι αρεστή στους άλλους, στους γονείς κλπ. Ακόμη δεν μπορώ να το αποβάλλω αυτό, προσπαθώ αλλά υπάρχουν αντιδράσεις πολλές. Κλαίω, πάντα έκλαιγα μόνη μου όταν αισθανόμουν πιεσμένη, έχω κλάψει και μπροστά σε άλλους...ίσως το δικό μου κλάμα να είναι μια κραυγή...αγαπήστε με. Αξιολύπητο ή όχι δεν ξέρω απλά αυτό είναι και δεν με νοιάζει να σου πω. Όποιος με λυπηθεί μπορεί και να το βρει μπροστά του κάποια στιγμή (χωρίς να έχει εκδικηση αυτό που λέω μέσα)

[interappted]

οχι καλη μου μην ζητας να αγαπηθεις με το κλαμα....οχι γιατι δεν ειναι ολοι καλοι κ συμπονετικοι οπως εδω!!!καποιοι πατανε πανω σε αυτο..κ σε ριχνουν στα πιο σκατα...