Κοινωνικό πείραμα: Η επίδραση των παρευρισκομένων/Το σύνδρομο Genovese

[ioannis2]

Εμενα μου χε τυχει οταν ταξιδευα αθηνα αιγιο, οταν στο ξυλοκαστρο ειχε παθει βλαβη το λεωφορειο και χρειαστηκε ολοι να κατεβουμε να παρουμε τα πραγματα μας και να παμε σε αλλο λεωφορειο. Αναμεσα στους επιβατες ηταν και μια κουφη ηλικιωμενη η οποια εβλεπε ολη αυτη τη βαβουρα και προσπαθουσε να επικοινωνησει με τον τροπο της να μαθει τι γινεται και κανεις δεν της εδινε σημασια η της λεγανε να κατεβει αλλα βλεπαν οτι δεν καταλαβαινε και δεν ασχοληθηκαν ωσπου τη βοηθησα και το κανα γιατι εβλεπα οτι κανεις αλλος δεν μπηκε στον κοπο να της κανει νοημα να σηκωθει να τη βοηθησει με τα πραγματα της και να μπει στο αλλο λεωφορειο.

Μήπως το δικό σου παράδειγμα αφορά βοήθεια προς το κοινό υπό την εννοια της καλής πράξης, ήτοι βοήθεια προς κάποιον που αντιμετωπίζει μια συγκεκριμενη δυσχέρεια που του προκαλει προβλεπτες ταλαιπωρειες (π.χ. η κουφή ηλικιωμένη) ενώ στο θεμα μας άτομο το οποίο βρισκεται σε περιστάσεις τετοιες οι οποιες προκαλουν την πεποιθηση ότι κινδυνευει η ζωη ή η υγεία του άμεσα?
Στην πρωτη περιπτωση μπορει να μιλαμε γι αδιαφορία, ελλειψη ενδιαφεροντος ενω στη δεύτερη για παραλειψη μας να δρασουμε από φοβο, από τον φοβο ως προς τις ευθυνες που πιστευουμε πως συνεπαγεται το να ασχοληθουμε μαζι του. Στη δευτερη αυτη περιπτωση επίσης η πρωτοβουλια του ενος λειτουργει ενθαρρυντικα για άλλους παρακειμενους στο να σπευσουν να βοηθησουν.

[ftatl]

Μπορει να ειναι ενα απλο παραδειγμα εστω καλης πραξης οπως λες αλλα για σκεψου αν σε μια τετοια περιπτωση δεν αντιδρασει καποιος κανοντας την καλη πραξη φαντασου σε μια ακραια περιπτωση. Αν υπαρχει ενας φοβος να ασχοληθουμε με καποιον σε κατι απλο φαντασου τον φοβο που υπαρχει στο να παρει καποιος την πρωτοβουλια να τρεξει να βοηθησει.